- رباعی شمارهٔ ۱ : دل در همه حال تکیه گاه است مرا
- رباعی شمارهٔ ۲ : اگر دانی زبان اختران را
- رباعی شمارهٔ ۳ : بر قله ی کهسار، درختی برپاست
- رباعی شمارهٔ ۴ : سرمایه ی عیش، صحبت یاران است
- رباعی شمارهٔ ۵ : از مرگ نترسم که مددکار من است
- رباعی شمارهٔ ۶ : کشتند بشر را که سیاست این است
- رباعی شمارهٔ ۷ : با خلق نکو بزی که زیور این است
- رباعی شمارهٔ ۸ : ای غره به اینکه دهر فرمانبر توست
- رباعی شمارهٔ ۹ : تا بر لب من آه شرر باری هست
- رباعی شمارهٔ ۱۰ : ای مشت گل این غرور بیجای تو چیست؟
- رباعی شمارهٔ ۱۱ : بی دولت عشق زندگانی نفسی ست
- رباعی شمارهٔ ۱۲ : هر صبح که کردیم به غم شام گذشت
- رباعی شمارهٔ ۱۳ : گر خاک در یار نفروختیم گذشت
- رباعی شمارهٔ ۱۴ : آن نیمه ی نان که بینوایی یابد
- رباعی شمارهٔ ۱۵ : صبح است ز خرمی جهان می خندد
- رباعی شمارهٔ ۱۶ : هر ذره ی خاک من زبانی دارد
- رباعی شمارهٔ ۱۷ : از ابر سیاه لعل و گهر می ریزد
- رباعی شمارهٔ ۱۸ : آن فر و شکوه کبریاییت چه شد؟
- رباعی شمارهٔ ۱۹ : شهرت طلبی چند به هم ساخته اند
- رباعی شمارهٔ ۲۰ : یارب به کسانی که جگر سوخته اند
- رباعی شمارهٔ ۲۱ : گر علت مرگ را دوا می کردند
- رباعی شمارهٔ ۲۲ : عزیزان چون بدان ساحل رسیدند
- رباعی شمارهٔ ۲۳ : پیران که چنین مقام و حرمت دارند
- رباعی شمارهٔ ۲۴ : دانی که شبان چه فتنه آغاز کند
- رباعی شمارهٔ ۲۵ : این سنگ ملون که گهر می نامند
- رباعی شمارهٔ ۲۶ : عارف به دل ذره جهان می بیند
- رباعی شمارهٔ ۲۷ : دل در غم عشق تو برومند بود
- رباعی شمارهٔ ۲۸ : تا این خرد خام تو، معیار بود
- رباعی شمارهٔ ۲۹ : امروز که عصر علم و فرهنگ بود
- رباعی شمارهٔ ۳۰ : در گلشن زندگی به جز خار نبود
- رباعی شمارهٔ ۳۱ : هرکس که به ازدواج پابند شود
- رباعی شمارهٔ ۳۲ : چو از دل عشق رفت آزار آید
- رباعی شمارهٔ ۳۳ : دی شاخ شکوفه در چمن می خندید
- رباعی شمارهٔ ۳۴ : سر راه غریبان خار روید
- رباعی شمارهٔ ۳۵ : آن ماه سخن ز بامیان می گوید
- رباعی شمارهٔ ۳۶ : این کینه وران باز به نیرنگ دگر
- رباعی شمارهٔ ۳۷ : آن منظر فیض صبحگاهی بنگر
- رباعی شمارهٔ ۳۸ : ای بار خدای پاک دانای قدیر
- رباعی شمارهٔ ۳۹ : طفلی بودم غنوده بر بستر ناز
- رباعی شمارهٔ ۴۰ : بیا ساقی بده آن جام گلرنگ
- رباعی شمارهٔ ۴۱ : ای مرغ شباهنگ دل انگیز، بنال
- رباعی شمارهٔ ۴۲ : یارب سوزی که جسم و جان را سوزم
- رباعی شمارهٔ ۴۳ : ای سرو روان بیا که دستت بوسم
- رباعی شمارهٔ ۴۴ : یارب دردی که ناله آغاز کنم
- رباعی شمارهٔ ۴۵ : ما مرغ اسیر بی پر و بال توییم
- رباعی شمارهٔ ۴۶ : این صبح همان و آن شب تار همان
- رباعی شمارهٔ ۴۷ : چو گم شد پرتو عشق از دل من
- رباعی شمارهٔ ۴۸ : چون در کف روزگار گشتیم زبون
- رباعی شمارهٔ ۴۹ : شب است ساقی! ساغرت کو؟
- رباعی شمارهٔ ۵۰ : افسوس که زندگی دمی بود و غمی
- رباعی شمارهٔ ۵۱ : ای سرو روان که نخل امید منی
- رباعی شمارهٔ ۵۲ : در باغ جهان تو هم گل زیبایی
- رباعی شمارهٔ ۵۳ : چه باشد زندگانی را بهایی
- رباعی شمارهٔ ۵۴ : از بس خوش و مست و دلربا می آیی