- بخش ۱ - سرآغاز : خداوندا در توفیق بگشای
- بخش ۲ - در توحید باری : به نام آنکه هستی نام ازو یافت
- بخش ۳ - در استدلال نظر و توفیق شناخت : خبر داری که سیاحان افلاک
- بخش ۴ - آمرزش خواستن : خدایا چون گل ما را سرشتی
- بخش ۵ - در نعت رسول اکرم صلی الله علیه وسلم : محمد کافرینش هست خاکش
- بخش ۶ - در سابقه نظم کتاب : چو طالع موکب دولت روان کرد
- بخش ۷ - در ستایش طغرل ارسلان : چون سلطان جوان شاه جوانبخت
- بخش ۸ - ستایش اتابک اعظم شمس‌الدین ابوجعفر محمدبن ایلدگز : به فرح فالی و فیروزمندی
- بخش ۹ - خطاب زمین بوس : زهی دارنده اورنگ شاهی
- بخش ۱۰ - در مدح شاه مظفرالدین قزل ارسلان : سبک باش ای نسیم صبح گاهی
- بخش ۱۱ - در پژوهش این کتاب : مرا چون هاتف دل دید دمساز
- بخش ۱۲ - سخنی چند در عشق : مراکز عشق به ناید شعاری
- بخش ۱۳ - عذر انگیزی در نظم کتاب : در آن مدت که من در بسته بودم
- بخش ۱۴ - آغاز داستان خسرو و شیرین : چنین گفت آن سخن گوی کهن زاد
- بخش ۱۵ - عشرت خسرو در مرغزار و سیاست هرمز : قضا را از قضا یک روز شادان
- بخش ۱۶ - شفیع انگیختن خسرو پیران را پیش پدر : چو خسرو دید کان خواری بر او رفت
- بخش ۱۷ - به خواب دیدن خسرو نیای خویش انوشیروان را : چو آمد زلف شب در عطر رسائی
- بخش ۱۸ - حکایت کردن شاپور از شیرین و شبدیز : ندیمی خاص بودش نام شاپور
- بخش ۱۹ - رفتن شاپور در ارمن به طلب شیرین : زمین بوسید شاپور سخندان
- بخش ۲۰ - نمودن شاپور صورت خسرو را بار اول : چو مشگین جعد شب را شانه کردند
- بخش ۲۱ - نمودن شاپور صورت خسرو را بار دوم : چو بر زد بامدادن بور گلرنگ
- بخش ۲۲ - نمودن شاپور صورت خسرو را بار سوم : شباهنگام کاین عنقای فرتوت
- بخش ۲۳ - پیدا شدن شاپور : برآمد ناگه مرغ فسون ساز
- بخش ۲۴ - گریختن شیرین از نزد مهین بانو به مداین : چو برزد بامدادان خازن چین
- بخش ۲۵ - دیدن خسرو شیرین را در چشمه سار : سخن گوینده پیر پارسی خوان
- بخش ۲۶ - رسیدن شیرین به مشگوی خسرو در مداین : فلک چون کار سازیها نماید
- بخش ۲۷ - ترتیب کردن کوشک برای شیرین : چو شیرین در مداین مهد بگشاد
- بخش ۲۸ - رسیدن خسرو به ارمن نزد مهین بانو : چو خسرو دور شد زان چشمه آب
- بخش ۲۹ - مجلس بزم خسرو و باز آمدن شاپور : یکی شب از شب نوروز خوشتر
- بخش ۳۰ - رفتن شاپور دیگر بار به طلب شیرین : خوشا ملکا که ملک زندگانی است
- بخش ۳۱ - آگاهی خسرو از مرگ پدر : نشسته شاه روزی نیم هشیار
- بخش ۳۲ - بر تخت نشستن خسرو بجای پدر : چو شد معلوم کز حکم الهی
- بخش ۳۳ - باز آوردن شاپور شیرین را پیش مهین بانو : چو شیرین را ز قصر آورد شاپور
- بخش ۳۴ - گریختن خسرو از بهرام چوبین : کلید رای فتح آمد پدید است
- بخش ۳۵ - بهم رسیدن خسرو و شیرین در شکارگاه : چنین گوید جهان دیده سخنگوی
- بخش ۳۶ - اندرز و سوگند دادن مهین بانو شیرین را : چو دهقان دانه در گل پاک ریزد
- بخش ۳۷ - صفت بهار و عیش خسرو و شیرین : چو پیر سبز پوش آسمانی
- بخش ۳۸ - شیرکشتن خسرو در بزمگاه : ملک عزم تماشا کرد روزی
- بخش ۳۹ - افسانه گفتن خسرو و شیرین و شاپور و دختران : فرو زنده شبی روشنتر از روز
- بخش ۴۰ - افسانه‌سرائی ده دختر : فرنگیس اولین مرکب روان کرد
- بخش ۴۱ - مراد طلبیدن خسرو از شیرین و مانع شدن او : شبی از جمله شبهای بهاری
- بخش ۴۲ - به خشم رفتن خسرو از پیش شیرین و رفتن به روم و پیوند او با مریم : ملک را گرم کرد آن آتش تیز
- بخش ۴۳ - جنگ خسرو با بهرام و گریختن بهرام : چو روزی چند شاه آنجا طرب کرد
- بخش ۴۴ - بر تخت نشستن خسرو به مدائن بار دوم : چو سر بر کرد ماه از برج ماهی
- بخش ۴۵ - نالیدن شیرین در جدائی خسرو : چنین در دفتر آورد آن سخن‌سنج
- بخش ۴۶ - وصیت کردن مهین بانو شیرین را : مهین بانو دلش دادی شب و روز
- بخش ۴۷ - نشستن شیرین به پادشاهی بر جای مهین بانو : چون بر شیرین مقرر گشت شاهی
- بخش ۴۸ - آگهی خسرو از مرگ بهرام چوبین : چو شاهنشاه صبح آمد بر اورنگ
- بخش ۴۹ - بزم‌آرائی خسرو : چهارم روز مجلس تازه کردند
- بخش ۵۰ - (سی لحن باربد) : در آمد باربد چون بلبل مست
- بخش ۵۱ - شفاعت کردن خسرو پیش مریم از شیرین : چو بدر از جیب گردون سر برآورد
- بخش ۵۲ - فرستادن خسرو شاپور را به طلب شیرین : شفاعت کرد روزی شه به شاپور
- بخش ۵۳ - آغاز عشق فرهاد : پری پیکر نگار پرنیان پوش
- بخش ۵۴ - زاری کردن فرهاد از عشق شیرین : چو دل در مهر شیرین بست فرهاد
- بخش ۵۵ - آگاهی یافتن خسرو از عشق فرهاد : یکی محرم ز نزدیکان درگاه
- بخش ۵۶ - رای زدن خسرو در کار فرهاد : ز نزدیکان خود با محرمی چند
- بخش ۵۷ - مناظره خسرو با فرهاد : نخستین بار گفتش کز کجائی
- بخش ۵۸ - کوه کندن فرهاد و زاری او : چو شد پرداخته فرهاد را چنگ
- بخش ۵۹ - رفتن شیرین به کوه بیستون و سقط شدن اسب وی : مبارک روزی از خوش روزگاران
- بخش ۶۰ - آگاهی خسرو از رفتن شیرین نزد فرهاد و کشتن فرهاد به مکر : جهان سالار خسرو هر زمانی
- بخش ۶۱ - تعزیت‌نامه خسرو به شیرین به افسوس : سراینده چنین افکند بنیاد
- بخش ۶۲ - مردن مریم و تعزیت‌نامه شیرین به خسرو از راه باد افراه : در اندیش ای حکیم از کار ایام
- بخش ۶۳ - رسیدن نامه شیرین به خسرو : چو خسرو نامه شیرین فرو خواند
- بخش ۶۴ - صفت داد و دهش خسرو : جهان خسرو که تا گردون کمر بست
- بخش ۶۵ - شنیدن خسرو اوصاف شکر اسپهانی را : به آیین جهانداران یکی روز
- بخش ۶۶ - تنها ماندن شیرین و زاری کردن وی : ملک دانسته بود از رای پر نور
- بخش ۶۷ - رفتن خسرو سوی قصر شیرین به بهانه شکار : چو عالم بر زد آن زرین علم را
- بخش ۶۸ - دیدن خسرو شیرین را و سخن گفتن با شیرین : چو خسرو دید ماه خرگهی را
- بخش ۶۹ - پاسخ دادن شیرین خسرو را : جوابش داد سرو لاله رخسار
- بخش ۷۰ - پاسخ دادن خسرو شیرین را : دگر باره جهاندار از سر مهر
- بخش ۷۱ - پاسخ دادن شیرین خسرو را : دگر ره لعبت طاوس پیکر
- بخش ۷۲ - پاسخ خسرو شیرین را : ملک بار دگر گفت از دل افروز
- بخش ۷۳ - پاسخ دادن شیرین به خسرو : ز راه پاسخ آن ماه قصب پوش
- بخش ۷۴ - پاسخ دادن خسرو شیرین را : ملک چون دید ناز آن نیازی
- بخش ۷۵ - پاسخ دادن شیرین خسرو را : به خدمت شمسه خوبان خلخ
- بخش ۷۶ - پاسخ خسرو شیرین را : چو خسرو دید کان معشوق طناز
- بخش ۷۷ - پاسخ دادن شیرین خسرو را : اجازت داد شیرین باز لب را
- بخش ۷۸ - بازگشتن خسرو از قصر شیرین : شباهنگام کاهوی ختن گرد
- بخش ۷۹ - پشیمان شدن شیرین از رفتن خسرو : همان صاحب سخن پیر کهن سال
- بخش ۸۰ - غزل گفتن نکیسا از زبان شیرین : نکیسا بر طریقی کان صنم خواست
- بخش ۸۱ - سرود گفتن باربد از زبان خسرو : نکیسا چون زد این افسانه بر چنگ
- بخش ۸۲ - سرود گفتن نکیسا از زبان شیرین : چو بر زد باربد زین سان نوائی
- بخش ۸۳ - سرود گفتن باربد از زبان خسرو : نکیسا چون زد این طیاره بر چنگ
- بخش ۸۴ - سرود گفتن نکیسا از زبان شیرین : چو رود باربد این پرده پرداخت
- بخش ۸۵ - غزل گفتن باربد از زبان خسرو : نکیسا چون زد این افسانه بر ساز
- بخش ۸۶ - سرود گفتن نیکسا از زبان شیرین : نکیسا در ترنم جادوی ساخت
- بخش ۸۷ - سرود گفتن باربد از زبان خسرو : نکیسا چون ز شاه آتش برانگیخت
- بخش ۸۸ - بیرون آمدن شیرین از خرگاه : حکایت بر گرفته شاه و شاپور
- بخش ۸۹ - آوردن خسرو شیرین را از قصر به مدائن : به پیروزی چو بر پیروزه گون تخت
- بخش ۹۰ - زفاف خسرو و شیرین : سعادت چون گلی پرورد خواهد
- بخش ۹۱ - اندرز شیرین خسرو را در داد و دانش : به نزهت بود روزی با دل‌افروز
- بخش ۹۲ - سوال و جواب خسرو و بزرگ امید : چو خسرو دید کان یار گرامی
- بخش ۹۳ - اولین جنبش : خبر ده کاولین جنبش چه چیز است
- بخش ۹۴ - چگونگی فلک : دگرباره به پرسیدش جهاندار
- بخش ۹۵ - اجرام کواکب : دگر ره گفت کاجرام کواکب
- بخش ۹۶ - مبداء و معاد : دگر ره گفت ما اینجا چرائیم
- بخش ۹۷ - گذشتن از جهان : دگر ره گفت کای دریای دربار
- بخش ۹۸ - در بقای جان : دگر باره شه بیدار بختش
- بخش ۹۹ - در چگونگی دیدار کالبد در خواب : دگر ره گفت اگر جان هست حاصل
- بخش ۱۰۰ - در یاد کردن دوره زندگی پس از مرگ : دگر ره گفت بعد از زندگانی
- بخش ۱۰۱ - چگونگی زمین و هوا : دگر ره گفت کز دور فلک خیز
- بخش ۱۰۲ - در پاس تندرستی از راه اعتدال : دگر باره بگفتش کای خردمند
- بخش ۱۰۳ - چگونگی رفتن جان از جسم : دگر ره باز پرسیدش که جانها
- بخش ۱۰۴ - تمثیل موبد اول : یکی گفتا بدان ماند که در خواب
- بخش ۱۰۵ - تمثیل موبد دوم : دوم موبد به قصری کرد مانند
- بخش ۱۰۶ - تمثیل موبد سوم : سوم موبد چنان زد داستانی
- بخش ۱۰۷ - تمثیل موبد چهارم : چهارم مرد موبد گفت کاین راز
- بخش ۱۰۸ - در نبوت پیغمبر اکرم : سخن چون شد به معصومان حوالت
- بخش ۱۰۹ - گفتن چهل قصه از کلیله و دمنه با چهل نکته : بزرگ امید چون گلبرگ بشکفت
- بخش ۱۱۰ - حکمت و اندرز سرائی حکیم نظامی : دلا از روشنی شمعی برافروز
- بخش ۱۱۱ - صفت شیرویه و انجام کار خسرو : چو خسرو تخته حکمت در آموخت
- بخش ۱۱۲ - کشتن شیرویه خسرو را : شبی تاریک نور از ماه برده
- بخش ۱۱۳ - جان دادن شیرین در دخمه خسرو : چو صبح از خواب نوشین سر برآورد
- بخش ۱۱۴ - نتیجه افسانه خسرو و شیرین : تو کز عبرت بدین افسانه مانی
- بخش ۱۱۵ - در نصیحت فرزند خود محمد گوید : ببین ای هفت ساله قره‌العین
- بخش ۱۱۶ - در خواب دیدن خسرو پیغمبر اکرم را : چنین گفت آن سخن پرداز شبخیز
- بخش ۱۱۷ - نامه نبشتن پیغمبر به خسرو : خداوندی که خلاق‌الوجود است
- بخش ۱۱۸ - معراج پیغمبر : شبی رخ تافته زین دیر فانی
- بخش ۱۱۹ - اندرز و ختم کتاب : نظامی هان و هان تا زنده باشی
- بخش ۱۲۰ - طلب کردن طغرل شاه حکیم نظامی را : چو داد اندیشه جادو دماغم
- بخش ۱۲۱ - تأسف بر مرگ شمس‌الدین محمد جهان پهلوان : چه می‌گفتم سخن محمل کجا راند