- غزل شمارهٔ ۱ : فیض نور خداست در دل ما
- غزل شمارهٔ ۲ : عشق گسترده است خوانی بهر خاصان خدا
- غزل شمارهٔ ۳ : هشدار که هر ذره حسابست در اینجا
- غزل شمارهٔ ۴ : هر دمم نیشی ز خویشی میرسد با آشنا
- غزل شمارهٔ ۵ : علم رسمی از کجا عرفان کجا
- غزل شمارهٔ ۶ : هشدار که دیوان حسابست در اینجا
- غزل شمارهٔ ۷ : میتوان برداشت دل از خویش و شد از جان جدا
- غزل شمارهٔ ۸ : زخود سری بدرآرم چه خوش بود بخدا
- غزل شمارهٔ ۹ : زمهر اولیاء الله شانی کرده ام پیدا
- غزل شمارهٔ ۱۰ : از عمر بسی نماند ما را
- غزل شمارهٔ ۱۱ : از دل که برد آرام حسن بتان خدا را
- غزل شمارهٔ ۱۲ : وصف تو چه میکنم نگارا
- غزل شمارهٔ ۱۳ : یارا یارا ترا چه یارا
- غزل شمارهٔ ۱۴ : اگر فضل خدای ما بجنبش جا دهد ما را
- غزل شمارهٔ ۱۵ : شود شود که شود چشم من مقام ترا
- غزل شمارهٔ ۱۶ : درآ در عالم معنی نظر کن سوی این صحرا
- غزل شمارهٔ ۱۷ : بهل ذکر چشمان خونریز را
- غزل شمارهٔ ۱۸ : بده ساقی آن جام لبریز را
- غزل شمارهٔ ۱۹ : از دو عالم دردت ای دلدار بس باشد مرا
- غزل شمارهٔ ۲۰ : از جمال مصطفی روئی بیاد آمد مرا
- غزل شمارهٔ ۲۱ : وصل با دلدار میباید مرا
- غزل شمارهٔ ۲۲ : آنچه را از بهر من او خواست آن آید مرا
- غزل شمارهٔ ۲۳ : یکنفس بی یاد جانان بر نمی آید مرا
- غزل شمارهٔ ۲۴ : آفتاب وصل جانان بر نمی آید مرا
- غزل شمارهٔ ۲۵ : ای که در این خاکدان جان و جهانی مرا
- غزل شمارهٔ ۲۶ : ترا سزاست خدائی نه جسم را و نه جانرا
- غزل شمارهٔ ۲۷ : اگر خرند زعشاق جان سوخته را
- غزل شمارهٔ ۲۸ : بنواز دل شکسته‌ای را
- غزل شمارهٔ ۲۹ : تجلی چون کند دلبر کنم شکران تجلی را
- غزل شمارهٔ ۳۰ : هر که آگه شد از فسانهٔ ما
- غزل شمارهٔ ۳۱ : ای زتو خرّم دل آباد ما
- غزل شمارهٔ ۳۲ : اشکهای گرم ما و آههای سرد ما
- غزل شمارهٔ ۳۳ : بوئی زگلشنی است بدل خارخار ما
- غزل شمارهٔ ۳۴ : دارد شرف بر انجم و افلاک خاک ما
- غزل شمارهٔ ۳۵ : غم زخوی خویش داردخاطر غمناک ما
- غزل شمارهٔ ۳۶ : بالا رویم بس که زاندازه گذشتیم
- غزل شمارهٔ ۳۷ : بررهگذر نفحهٔ یار است دل ما
- غزل شمارهٔ ۳۸ : یا رب بریز شهد عبادت بکام ما
- غزل شمارهٔ ۳۹ : یا رب تهی مکن زمی عشق جام ما
- غزل شمارهٔ ۴۰ : آسمان را یکسر پرشور میدانیم ما
- غزل شمارهٔ ۴۱ : جمال تست بروز آفتاب روزن ما
- غزل شمارهٔ ۴۲ : ای دوای درد بیدرمان ما
- غزل شمارهٔ ۴۳ : ای فدای عشق تو ایمان ما
- غزل شمارهٔ ۴۴ : ای در هوای وصل تو گسترده جانها بالها
- غزل شمارهٔ ۴۵ : هان رستخیز جان رسید شد در بدن زلزالها
- غزل شمارهٔ ۴۶ : لذات نماند و المها
- غزل شمارهٔ ۴۷ : ای کوی تو برتر از مکانها
- غزل شمارهٔ ۴۸ : ای لال زوصف تو زبانها
- غزل شمارهٔ ۴۹ : تو و آرام و پخته کاریها
- غزل شمارهٔ ۵۰ : پژمرده شد دل زآلودگیها
- غزل شمارهٔ ۵۱ : نکردیم کاری درین بندگیها
- غزل شمارهٔ ۵۲ : این چه چشمست و چه ابرو و چه لب
- غزل شمارهٔ ۵۳ : براوج خوبی دیدم مهی شب
- غزل شمارهٔ ۵۴ : آنکه را هستی همیشه در طلب
- غزل شمارهٔ ۵۵ : در وصل تو میزنند احباب
- غزل شمارهٔ ۵۶ : در وصل تو میزنند احباب
- غزل شمارهٔ ۵۷ : گفتمش دل بر آتش تو کباب
- غزل شمارهٔ ۵۸ : ای که چون عمر میروی بشتاب
- غزل شمارهٔ ۵۹ : زان دو چشمم مدام مست و خراب
- غزل شمارهٔ ۶۰ : گرنکندی بسته ماند اینجا دلت
- غزل شمارهٔ ۶۱ : در محافل شعر میخوانم گهی با آب و تاب
- غزل شمارهٔ ۶۲ : عشق پرداز ما مرا دریاب
- غزل شمارهٔ ۶۳ : بیمار زارم دریاب دریاب
- غزل شمارهٔ ۶۴ : شبی رو بحق آر ای جان مخسب
- غزل شمارهٔ ۶۵ : بده پیمانه سرشار امشب
- غزل شمارهٔ ۶۶ : سالک راه حق بیا همت از اولیا طلب
- غزل شمارهٔ ۶۷ : بیمار زارم انت الطبیب
- غزل شمارهٔ ۶۸ : تن خاک راه دوست کنم حسبی الحبیب
- غزل شمارهٔ ۶۹ : گنج ابدی پیروی حق و عبادت
- غزل شمارهٔ ۷۰ : دلم گرفت ازین خاکدان پر وحشت
- غزل شمارهٔ ۷۱ : گرانی از بدرون آید از در جنت
- غزل شمارهٔ ۷۲ : قد تجلی جماله جلوات
- غزل شمارهٔ ۷۳ : یک نظر مستانه کردی عاقبت
- غزل شمارهٔ ۷۴ : بدل و بجان زد آتش سبحات حسن و زیبت
- غزل شمارهٔ ۷۵ : بکجا روم زدستت بچه سان رهم زشستت
- غزل شمارهٔ ۷۶ : اگر راه یابم ببوم و برت
- غزل شمارهٔ ۷۷ : گل بنفشه دمیدن گرفت گرد عذارت
- غزل شمارهٔ ۷۸ : گفتم چه چاره سازم با عشق چاره سوزت
- غزل شمارهٔ ۷۹ : اگر ساغر دهد ساقی ازین دست
- غزل شمارهٔ ۸۰ : از عتاب تو پناهم خوی تست
- غزل شمارهٔ ۸۱ : این تن ما از روان روشن ما روشنست
- غزل شمارهٔ ۸۲ : ای که در راه خدایت چشم غیرت رهبرست
- غزل شمارهٔ ۸۳ : یارب چمن حسن تو خرم زچه آبست
- غزل شمارهٔ ۸۴ : آهنگ جانان کرد جان ایمطرب آهنگی بس است
- غزل شمارهٔ ۸۵ : مرا که دل زغم معصیت ورق و رقست
- غزل شمارهٔ ۸۶ : بندهٔ او من و او خدای منست
- غزل شمارهٔ ۸۷ : دلم پیوسته با مهرش قرین است
- غزل شمارهٔ ۸۸ : زمستان خراباتیم پند است
- غزل شمارهٔ ۸۹ : نه زلفست آن که دلها را کمندست
- غزل شمارهٔ ۹۰ : کعبهٔ وصل تو پناه منست
- غزل شمارهٔ ۹۱ : گر کشی و گر بخشی هر چه میکنی خوبست
- غزل شمارهٔ ۹۲ : لب برلبم نه ساقیا تا جان فشانم مست مست
- غزل شمارهٔ ۹۳ : شوریدگان عشق را ای مطرب آهنگ فناست
- غزل شمارهٔ ۹۴ : نگارا در غمت جانم حزین است
- غزل شمارهٔ ۹۵ : صحرا وباغ و خانه ندانم کجا خوش است
- غزل شمارهٔ ۹۶ : گفتم که روی خوبت از من چرا نهانست
- غزل شمارهٔ ۹۷ : سبزهٔ خط تو دیدن چه خوش است
- غزل شمارهٔ ۹۸ : سوی تو بی تاب دویدن خوشست
- غزل شمارهٔ ۹۹ : من و هزار گدا همچو من بنزد تو هیچست
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : در غمزه مستانه ساقی چه شرابست
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : دمبدم دل ما را از الست پیغام است
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : صورت انسان دگر معنی آن دیگر است
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : زغفلت تو ترا صد حجاب در پیش است
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : ای آنکه توئی قبله ارباب کیاست
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : راز در دل شده کره محرم کجاست
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : خمار گشت مرا ساقیا شراب کجاست
- غزل شمارهٔ ۱۰۷ : دل که ویران اوست آباد است
- غزل شمارهٔ ۱۰۸ : جمال یار که پیوست بی قرار خود است
- غزل شمارهٔ ۱۰۹ : چراغ کلبه عاشق خیال دلدار است
- غزل شمارهٔ ۱۱۰ : بیابیا که دلم در هوات بیمار است
- غزل شمارهٔ ۱۱۱ : ذره ذره نور حق را جلوه گاهی دیگر است
- غزل شمارهٔ ۱۱۲ : ما را زباغ حسن تو حسرت ثمر بس است
- غزل شمارهٔ ۱۱۳ : یار ما گر میل صحرا میکند صحرا خوش است
- غزل شمارهٔ ۱۱۴ : دل بوفای تو نهادن خوش است
- غزل شمارهٔ ۱۱۵ : مرا زجام خیالش شراب در پیش است
- غزل شمارهٔ ۱۱۶ : منوش ساغر دنیا که درد ناب نماست
- غزل شمارهٔ ۱۱۷ : رازها با اهل گفتن زاهل عرفان خوش نماست
- غزل شمارهٔ ۱۱۸ : بر رخ مه طلعتان زلف پریشان خوش نماست
- غزل شمارهٔ ۱۱۹ : گنجیست معرفت که طلسمش نهفتن است
- غزل شمارهٔ ۱۲۰ : عرصه لامکان سرای من است
- غزل شمارهٔ ۱۲۱ : بادهٔ عشق در کدوی من است
- غزل شمارهٔ ۱۲۲ : مرا سودای عشق آئین دین است
- غزل شمارهٔ ۱۲۳ : عاشقی در بندگیهاسر براهم کرده است
- غزل شمارهٔ ۱۲۴ : چنین رخسار زیبائی که دیده است
- غزل شمارهٔ ۱۲۵ : در سرم فتنه ای و سودائیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۶ : هر جا معشوق تازه روئی است
- غزل شمارهٔ ۱۲۷ : هر چه تو میکنی همه خوبست
- غزل شمارهٔ ۱۲۸ : جان روشندلان که مظهر تست
- غزل شمارهٔ ۱۲۹ : دگر آزار مادر دل گرفتست
- غزل شمارهٔ ۱۳۰ : جنونی در سرم ماوا گرفتست
- غزل شمارهٔ ۱۳۱ : دلم دیگر جنون از سرگرفته است
- غزل شمارهٔ ۱۳۲ : دلم با گلرخان تا خو گرفتست
- غزل شمارهٔ ۱۳۳ : نه فلک چرخ زنان سودائی تست
- غزل شمارهٔ ۱۳۴ : از غم هستی چو رستم غمگسار آمد بدست
- غزل شمارهٔ ۱۳۵ : پای تا سر همه ام در غمت اندیشه شدست
- غزل شمارهٔ ۱۳۶ : الهی بکامم شرابی فرست
- غزل شمارهٔ ۱۳۷ : عشق بیچون تو یارب در دل من چون نشست
- غزل شمارهٔ ۱۳۸ : مگو که چهره او را نقاب در پیشست
- غزل شمارهٔ ۱۳۹ : باز آمدم با نقل و می سرمست از جام الست
- غزل شمارهٔ ۱۴۰ : زاهدا قدح بردار این چه غیرت خام است
- غزل شمارهٔ ۱۴۱ : آن ملاحت که تو داری گهر حسن آنست
- غزل شمارهٔ ۱۴۲ : عشق در راه طلب راهبر مردانست
- غزل شمارهٔ ۱۴۳ : یار را روی دل بسوی منست
- غزل شمارهٔ ۱۴۴ : هر چه در عالم بود او راست مغز و پوستی
- غزل شمارهٔ ۱۴۵ : در صدف جان دردی نیست بجز دوست دوست
- غزل شمارهٔ ۱۴۶ : نیست از ما غیر نامی اوست خود را دوست دوست
- غزل شمارهٔ ۱۴۷ : مژده آمد از قدوم آنکه دل جویای اوست
- غزل شمارهٔ ۱۴۸ : ای که سرمیکشی زخدمت دوست
- غزل شمارهٔ ۱۴۹ : زار و نزار و خسته ام و بی قرار دوست
- غزل شمارهٔ ۱۵۰ : سرشته اند در گلم الا هوای دوست
- غزل شمارهٔ ۱۵۱ : سرکرده ایم پا بره جستجوی دوست
- غزل شمارهٔ ۱۵۲ : حلقهٔ آن در شدنم آرزوست
- غزل شمارهٔ ۱۵۳ : بادهٔ تلخ کهنم آرزوست
- غزل شمارهٔ ۱۵۴ : یک جرعه می زساغر جانانم آرزوست
- غزل شمارهٔ ۱۵۵ : گو برو عقل از سرم در سر هوای یار هست
- غزل شمارهٔ ۱۵۶ : بیا که از ازلم با تو آشنائی هست
- غزل شمارهٔ ۱۵۷ : بهر گلی اگرم ناله و نوائی هست
- غزل شمارهٔ ۱۵۸ : بیا بیا که مرا با تو ماجرائی هست
- غزل شمارهٔ ۱۵۹ : ما را با دوست آشنائیست
- غزل شمارهٔ ۱۶۰ : در پردهٔ حسن دلربا کیست
- غزل شمارهٔ ۱۶۱ : از دل مقصود عشق بازیست
- غزل شمارهٔ ۱۶۲ : بخیالت نمی توانم زیست
- غزل شمارهٔ ۱۶۳ : آنکه پنهانست از چشم کسان پیداست کیست
- غزل شمارهٔ ۱۶۴ : در پردهٔ عاشقی نهان کیست
- غزل شمارهٔ ۱۶۵ : آمرزش من از تو خدایا غریب نیست
- غزل شمارهٔ ۱۶۶ : اینجهانرا غیر حق پروردگاری هست نیست
- غزل شمارهٔ ۱۶۷ : جان بجانان عرض کردن عاشقانرا عار نیست
- غزل شمارهٔ ۱۶۸ : غیردلدار وفا دار کسی دیگر نیست
- غزل شمارهٔ ۱۶۹ : چون توان بود در آنجای که آسایش نیست
- غزل شمارهٔ ۱۷۰ : تا نگذرد زنام سزاوار نام نیست
- غزل شمارهٔ ۱۷۱ : عاشقانرا در بهشت آرام نیست
- غزل شمارهٔ ۱۷۲ : یک محرم راز در جهان نیست
- غزل شمارهٔ ۱۷۳ : کس نیست کز غم تو دلش پاره پاره نیست
- غزل شمارهٔ ۱۷۴ : ما را که نوای بی نوائیست
- غزل شمارهٔ ۱۷۵ : دل گرفتار ماه سیما ئیست
- غزل شمارهٔ ۱۷۶ : گذشت آن گل و حسرت بیادگار گذاشت
- غزل شمارهٔ ۱۷۷ : بمرد رستم زال و زتن غبار گذاشت
- غزل شمارهٔ ۱۷۸ : عشق آمد و اختیار نگذاشت
- غزل شمارهٔ ۱۷۹ : غنیمتی است دمی کان بفکر کار گذشت
- غزل شمارهٔ ۱۸۰ : بزهر آلوده مژگان خواهدم کشت
- غزل شمارهٔ ۱۸۱ : کار جان را تن ندادم روزگار از دست رفت
- غزل شمارهٔ ۱۸۲ : چو دل قرار در آن زلف بیقرار گرفت
- غزل شمارهٔ ۱۸۳ : هر که در دوست زد دامن احسان گرفت
- غزل شمارهٔ ۱۸۴ : بر سر راهش فتاده غرق اشگم دید و رفت
- غزل شمارهٔ ۱۸۵ : دوش از من رمیده میرفت
- غزل شمارهٔ ۱۸۶ : از من و ما نمی توانم گفت
- غزل شمارهٔ ۱۸۷ : من کجا جان برم زدست غمت
- غزل شمارهٔ ۱۸۸ : زشور عشق مرا در سرست شور قیامت
- غزل شمارهٔ ۱۸۹ : جمال تو عرصاتست و قامت تو قیامت
- غزل شمارهٔ ۱۹۰ : بالا بلائی قامت قیامت
- غزل شمارهٔ ۱۹۱ : روم از هوش اگر بینم بکامت
- غزل شمارهٔ ۱۹۲ : رفتار آشوب بالا قیامت
- غزل شمارهٔ ۱۹۳ : من نروم ز پیش تودست منست و دامنت
- غزل شمارهٔ ۱۹۴ : جان ندارد جز تو کس یا مستغاث
- غزل شمارهٔ ۱۹۵ : شدیم بار کش ره زن هوا بعبث
- غزل شمارهٔ ۱۹۶ : دلی که عشق ندارد وجود اوست عبث
- غزل شمارهٔ ۱۹۷ : هر آنچه بود ندارد وجود اوست عبث
- غزل شمارهٔ ۱۹۸ : جز تنعم بغم یار عبث بود عبث
- غزل شمارهٔ ۱۹۹ : گذشت عمر تو امسال همچو پار عبث
- غزل شمارهٔ ۲۰۰ : بمهر تو دادم دل و جان عبث
- غزل شمارهٔ ۲۰۱ : اگر از عشق حق بر سرنهی تاج
- غزل شمارهٔ ۲۰۲ : داغ دل عاشقان می نپذیرد علاج
- غزل شمارهٔ ۲۰۳ : عشق بری پیکران می نپذیرد علاج
- غزل شمارهٔ ۲۰۴ : در تنم دل خون شد از دلهای کج
- غزل شمارهٔ ۲۰۵ : این جهان بی بقا هیچست هیچ
- غزل شمارهٔ ۲۰۶ : من و یاد خدا دگر همه هیچ
- غزل شمارهٔ ۲۰۷ : رام قتلی و ما علیه حباح
- غزل شمارهٔ ۲۰۸ : یا ندیمی قم فان الدّیک صاح
- غزل شمارهٔ ۲۰۹ : دلا فیض بر از لقای صباح
- غزل شمارهٔ ۲۱۰ : چشم او کرد بقتلم تصریح
- غزل شمارهٔ ۲۱۱ : خطیب عشق ندا کرد با زبان فصیح
- غزل شمارهٔ ۲۱۲ : خوش آن زمان که رود جان بدانسرای فراخ
- غزل شمارهٔ ۲۱۳ : نعیمی یا جحیمی جنتی ای عشق یا دوزخ
- غزل شمارهٔ ۲۱۴ : جز خدا را بندگی تلخ است تلخ
- غزل شمارهٔ ۲۱۵ : کاش از جانان رسد پیغام تلخ
- غزل شمارهٔ ۲۱۶ : تا کی ز صلاح من و زهد تو بگویند
- غزل شمارهٔ ۲۱۷ : اهتدوا بالعشق طلاب الرشد
- غزل شمارهٔ ۲۱۸ : آن شوخ که داد دلبری داد
- غزل شمارهٔ ۲۱۹ : هرکجا بود خوبی در فنون حسن استاد
- غزل شمارهٔ ۲۲۰ : غم کشت مرا ز دست غم داد
- غزل شمارهٔ ۲۲۱ : داد از غم عشقت ای صنم داد
- غزل شمارهٔ ۲۲۲ : ز خویش دست نداریم هرچه بادا باد
- غزل شمارهٔ ۲۲۳ : تن در بلای عشق دهم هر چه باد باد
- غزل شمارهٔ ۲۲۴ : از آن میان نزنم دم که مو نمی‌گنجد
- غزل شمارهٔ ۲۲۵ : ز قرب دوست چگویم که مو نمی‌گنجد
- غزل شمارهٔ ۲۲۶ : کشد هر جنس جنس خود سخن گرد سخن گردد
- غزل شمارهٔ ۲۲۷ : جان جز خیال رویت نقشی دگر نبندد
- غزل شمارهٔ ۲۲۸ : مرغ خیال کس را کس بال و پر نه بندد
- غزل شمارهٔ ۲۲۹ : دل از ادنی کند آن کس که بر اعلی نظر بندد
- غزل شمارهٔ ۲۳۰ : نمی‌بینم در این میدان یکی مرد
- غزل شمارهٔ ۲۳۱ : مرا دردیست در دل نه چو هر درد
- غزل شمارهٔ ۲۳۲ : بر دل و جان رواست درد در سروتن چراست درد
- غزل شمارهٔ ۲۳۳ : حاشا که مداوای من از پند توان کرد
- غزل شمارهٔ ۲۳۴ : خنگ آنکو دلش شد از جهان سرد
- غزل شمارهٔ ۲۳۵ : تا جان نشود ز این و آن فرد
- غزل شمارهٔ ۲۳۶ : سرم ز مستی عشق تو های و هو دارد
- غزل شمارهٔ ۲۳۷ : در سرم عشق تو غوفا دارد
- غزل شمارهٔ ۲۳۸ : غرور خشکی زهد ار دماغ تر دارد
- غزل شمارهٔ ۲۳۹ : کسی کو چشم دل بیدار دارد
- غزل شمارهٔ ۲۴۰ : کسی کو چشم دل بیدار دارد
- غزل شمارهٔ ۲۴۱ : ز شراب وصل جانان سر من خمار دارد
- غزل شمارهٔ ۲۴۲ : هر دم سر پر شورم سودای دگر دارد
- غزل شمارهٔ ۲۴۳ : دل من بیاد جانان ز جهان خبر ندارد
- غزل شمارهٔ ۲۴۴ : گفتم مگر ز رویت زاهد خبر ندارد
- غزل شمارهٔ ۲۴۵ : با هیچکس این کش مکش آن یار ندارد
- غزل شمارهٔ ۲۴۶ : غمی هست در دل که گفتن ندارد
- غزل شمارهٔ ۲۴۷ : سرم سودای سودائی ندارد
- غزل شمارهٔ ۲۴۸ : چه عیش آنرا که سودائی ندارد
- غزل شمارهٔ ۲۴۹ : دلم هیهای او دارد سرم سودای او دارد
- غزل شمارهٔ ۲۵۰ : خوشا آن سر که سودای تو دارد
- غزل شمارهٔ ۲۵۱ : خورشید فلک روشنی از روی تو دارد
- غزل شمارهٔ ۲۵۲ : مستی ز شراب لب جانان مزه دارد
- غزل شمارهٔ ۲۵۳ : شهره شهر شود هر که جمالی دارد
- غزل شمارهٔ ۲۵۴ : ز روی مهوشان چشمم دمی دل بر نمی‌دارد
- غزل شمارهٔ ۲۵۵ : خبر شوق مرا هر که به یاران ببرد
- غزل شمارهٔ ۲۵۶ : مخموری از خمار بجامی که میخرد
- غزل شمارهٔ ۲۵۷ : از بهر من شراب بوامی که می خرد
- غزل شمارهٔ ۲۵۸ : بی لقای دوست حاشا روزگارم بگذرد
- غزل شمارهٔ ۲۵۹ : تا بکی بی باده و مطرب مدارم بگذرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۰ : جان گذر میکند آن به که بجانان گذرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۱ : عارف خدای دید در اصنام و حال کرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۲ : خوشا آنکو انابت با خدا کرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۳ : آمد شبی خیالش در صدر سینه جا کرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۴ : روی در روی یار باید کرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۵ : عشق آمد و عقل را بدر کرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۶ : لعل لب تو چه با شکر کرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۷ : خوش بود عدم هستی ما را که خبر کرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۸ : تا مرا عشق تو با دیوانگان زنجیر کرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۹ : ای مسلمانان مرا عشق جوانی پیر کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۰ : واعظ بمنبر آمد و بیهوده ساز کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۱ : یار آمد از درم سحری در فراز کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۲ : دم بدم از تو یاد خواهم کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۳ : دل زاغبار پاک خواهم کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۴ : چو نقاش ازل طرح جهان کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۵ : توانی گر درین ره ترک جان کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۶ : گر یار بما رخ ننماید چه توان کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۷ : دل را غمگین نمی‌توان کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۸ : یاد باد آنکه اثر در دل شیدا میکرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۹ : یاد آن روز که از زلف گره وا میکرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۰ : بکوی سرّ قدر گر گذر توانی کرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۱ : شور عشقی گر که دلرا بر سر کار آورد
- غزل شمارهٔ ۲۸۲ : همه را خود نوازد و سازد
- غزل شمارهٔ ۲۸۳ : چشم شوخ تو فتنه میسازد
- غزل شمارهٔ ۲۸۴ : بنما رخ و جان بستان یعنی بنمی ارزد
- غزل شمارهٔ ۲۸۵ : کم عطا یا اعطیت من عطا یاک فزد
- غزل شمارهٔ ۲۸۶ : ما سرّ کن فکانیم ما را که میشناسد
- غزل شمارهٔ ۲۸۷ : محنت این سرا بکش ریح نجات میرسد
- غزل شمارهٔ ۲۸۸ : شوریدهٔ صحرائی در خانه چسان باشد
- غزل شمارهٔ ۲۸۹ : آن دل که توئی در وی غمخانه چرا باشد
- غزل شمارهٔ ۲۹۰ : کسی از عمر برخوردار باشد
- غزل شمارهٔ ۲۹۱ : هر کجا داغ و درد و غم باشد
- غزل شمارهٔ ۲۹۲ : چکنم دلی را که ترا نباشد
- غزل شمارهٔ ۲۹۳ : هر که بیمار تو باشد درد بیمارش نباشد
- غزل شمارهٔ ۲۹۴ : با دوست مگو رازی هرچند امین باشد
- غزل شمارهٔ ۲۹۵ : دلم بس نیست ماوای تو باشد
- غزل شمارهٔ ۲۹۶ : خوشا آندل که ماوای تو باشد
- غزل شمارهٔ ۲۹۷ : مرا تو دوست نداری خدا نخواسته باشد
- غزل شمارهٔ ۲۹۸ : ای کاش که این سینه دری داشته باشد
- غزل شمارهٔ ۲۹۹ : کاش از دل بی دل خبری داشته باشد
- غزل شمارهٔ ۳۰۰ : خوش آنکه هستی من بر باد رفته باشد
- غزل شمارهٔ ۳۰۱ : گر خون دل از دیده روان شد شده باشد
- غزل شمارهٔ ۳۰۲ : گر گاسهٔ سر ظرف جنون شد شده باشد
- غزل شمارهٔ ۳۰۳ : خنک دیدهٔ کان ترا دیده باشد
- غزل شمارهٔ ۳۰۴ : هر آنکسکه خود را پسندیده باشد
- غزل شمارهٔ ۳۰۵ : دلی کز دلبری دیوانه باشد
- غزل شمارهٔ ۳۰۶ : هر کرا عشق یار میباشد
- غزل شمارهٔ ۳۰۷ : دل مرا ز اندیشه اسباب دنیا سرد شد
- غزل شمارهٔ ۳۰۸ : جرعه‌ام را جام و مینا تنک شد
- غزل شمارهٔ ۳۰۹ : نور ازل ظهور کرد رحمت خاص عام شد
- غزل شمارهٔ ۳۱۰ : از می عشق مست خواهم شد
- غزل شمارهٔ ۳۱۱ : از پی آن نکار خواهم شد
- غزل شمارهٔ ۳۱۲ : تا می نخورم زان کف مستانه نخواهم شد
- غزل شمارهٔ ۳۱۳ : عشق از دل گذشت تا جان شد
- غزل شمارهٔ ۳۱۴ : شراب عشقم اندر کام جان شد
- غزل شمارهٔ ۳۱۵ : ندادم دل بعشق و جان روان شد
- غزل شمارهٔ ۳۱۶ : دگر آمد رقیب آزار جان شد
- غزل شمارهٔ ۳۱۷ : ز مهر آن پری رویم دل دیوانه روشن شد
- غزل شمارهٔ ۳۱۸ : چو مهر دوست بر دل تافت این ویرانه روشن شد
- غزل شمارهٔ ۳۱۹ : بجانی لطف پنهان میفروشد
- غزل شمارهٔ ۳۲۰ : خویش را از دست دادم روی او بنموده شد
- غزل شمارهٔ ۳۲۱ : مرد آن باشد که چون او را رهی بنموده شد
- غزل شمارهٔ ۳۲۲ : بوی رحمان از یمن آمد دل و جان تازه شد
- غزل شمارهٔ ۳۲۳ : بوئی از گلستان جان آمد
- غزل شمارهٔ ۳۲۴ : دوشم آن دلبر غمخوار ببالین آمد
- غزل شمارهٔ ۳۲۵ : دوای درد ما را یار داند
- غزل شمارهٔ ۳۲۶ : چو من کسی که ره مستقیم میداند
- غزل شمارهٔ ۳۲۷ : طرف گلزار گذشتی ز تو گل زار بماند
- غزل شمارهٔ ۳۲۸ : زود از درم در آی که تابم دگر نماند
- غزل شمارهٔ ۳۲۹ : دست از دلم بدار که تابم دگر نماند
- غزل شمارهٔ ۳۳۰ : چو تو در بر من آئی اثری ز من نماند
- غزل شمارهٔ ۳۳۱ : شد تهی از عشق سر بی باده این میخانه ماند
- غزل شمارهٔ ۳۳۲ : کوه عقلی و بیابان جنونم داده‌اند
- غزل شمارهٔ ۳۳۳ : در دیگ عشق باده کشان جوش کرده‌اند
- غزل شمارهٔ ۳۳۴ : قومی بمنتهای ولایت رسیده‌اند
- غزل شمارهٔ ۳۳۵ : خنک آن روز که از عقل نجاتم دادند
- غزل شمارهٔ ۳۳۶ : از سر ازل پرده به بوی تو گشادند
- غزل شمارهٔ ۳۳۷ : خوشا آنان که ترک کام کردند
- غزل شمارهٔ ۳۳۸ : در دل شب خبر از عالم جانم کردند
- غزل شمارهٔ ۳۳۹ : عاشقان از لب خوبان می مستانه زدند
- غزل شمارهٔ ۳۴۰ : جهان را بهر انسان آفریدند
- غزل شمارهٔ ۳۴۱ : صد جلوه کنی هر دم و دیدن نگذارند
- غزل شمارهٔ ۳۴۲ : در روی چه خورشید تو دیدن نگذارند
- غزل شمارهٔ ۳۴۳ : عاشقان محو یار میباشند
- غزل شمارهٔ ۳۴۴ : عارفان از چمن قدس چو بوی تو کشند
- غزل شمارهٔ ۳۴۵ : شوخ آهو چشم من چون روی در صحرا کند
- غزل شمارهٔ ۳۴۶ : هر که حرفی ز کتاب دل ما گوش کند
- غزل شمارهٔ ۳۴۷ : عشق استفاده از قلم و لوح حق کند
- غزل شمارهٔ ۳۴۸ : آنکه باشد مست زهد او عیب مستان چون کند
- غزل شمارهٔ ۳۴۹ : ای خنک آن نیستی کو دعوی هستی کند
- غزل شمارهٔ ۳۵۰ : باده‌ای خواهم بدن مستی کند
- غزل شمارهٔ ۳۵۱ : هر که دارد درد عشقی یاد درمان کی کند
- غزل شمارهٔ ۳۵۲ : گر زنم لاف از سخن شعر این تقاضا میکند
- غزل شمارهٔ ۳۵۳ : عاقل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا میکند
- غزل شمارهٔ ۳۵۴ : در کار دینم مرد مرد عقل این تقاضا میکند
- غزل شمارهٔ ۳۵۵ : حق را نمیگویم بعام علم این تقاضا میکند
- غزل شمارهٔ ۳۵۶ : افلاک را جلالت تو پست میکند
- غزل شمارهٔ ۳۵۷ : گاهی بغمزهٔ دلی آباد میکند
- غزل شمارهٔ ۳۵۸ : زور بازوی یقینش رفع هر شک میکند
- غزل شمارهٔ ۳۵۹ : غمزهٔ چشم پرفنت سحر حلال میکند
- غزل شمارهٔ ۳۶۰ : سوی این دون گدا آنشاه کی رو میکند
- غزل شمارهٔ ۳۶۱ : این دل سرگشته خود را جستجو کی میکند
- غزل شمارهٔ ۳۶۲ : اهل معنی همه جان هم و جانان همند
- غزل شمارهٔ ۳۶۳ : این فقیهان که بظاهر همه اخوان همند
- غزل شمارهٔ ۳۶۴ : خوش آنکه کشتگان غمش را ندا کنند
- غزل شمارهٔ ۳۶۵ : شاهدان گر جلوه بر ایمان کنند
- غزل شمارهٔ ۳۶۶ : دل عالم حسن تو کی رنج و تعب بیند
- غزل شمارهٔ ۳۶۷ : آنان که ره عالم ارواح بپویند
- غزل شمارهٔ ۳۶۸ : یار را با تو کار خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۳۶۹ : غم فراق تو ای دوست بیشمار بود
- غزل شمارهٔ ۳۷۰ : بی تو یکدم نمی‌توانم بود
- غزل شمارهٔ ۳۷۱ : سر چو بی عشقست ننک جان بود
- غزل شمارهٔ ۳۷۲ : تا چند بزنجیر خرد بند توان بود
- غزل شمارهٔ ۳۷۳ : چون غم غم عشق تو بود زار توان بود
- غزل شمارهٔ ۳۷۴ : عید است و هرکس از غلط غیری گرفته یار خود
- غزل شمارهٔ ۳۷۵ : در سر بوالهوس نگر چون شر و شور میرود
- غزل شمارهٔ ۳۷۶ : در سر شوریده سودا میرود
- غزل شمارهٔ ۳۷۷ : چون سخن از دلبر ما میرود
- غزل شمارهٔ ۳۷۸ : هر کجا آن ماه سیما میرود
- غزل شمارهٔ ۳۷۹ : زنده دل از چه رو بدن عالم نور میرود
- غزل شمارهٔ ۳۸۰ : زحمت مکش طبیب که این تب نمیرود
- غزل شمارهٔ ۳۸۱ : اگر سوی شام ار بری میرود
- غزل شمارهٔ ۳۸۲ : کجا میرود روح و کی میرود
- غزل شمارهٔ ۳۸۳ : بر درگه تو حاجت خلقان روا شود
- غزل شمارهٔ ۳۸۴ : من در او میزنم امروز، باشد وا شود
- غزل شمارهٔ ۳۸۵ : ای خوش آن صبحی که چشمم بر جمالت وا شود
- غزل شمارهٔ ۳۸۶ : رخ برافروزی دل من شعله اخگر شود
- غزل شمارهٔ ۳۸۷ : تا بکی این نفس کافر کیش کافرتر شود
- غزل شمارهٔ ۳۸۸ : بتاب عارض تا مهر جان بهار شود
- غزل شمارهٔ ۳۸۹ : دل بستم اندر مهر او تا او برای من شود
- غزل شمارهٔ ۳۹۰ : یار اگر آشنا شود چه شود
- غزل شمارهٔ ۳۹۱ : ؟عشق توبه شکستیم تا دگر چه شود
- غزل شمارهٔ ۳۹۲ : گر پذیری تو ز من جان چه شود
- غزل شمارهٔ ۳۹۳ : رو بحق آوری ای جان چه شود
- غزل شمارهٔ ۳۹۴ : شود شود که دلم سوی حق ربوده شود
- غزل شمارهٔ ۳۹۵ : ز نکتهای بیانت خرد فزوده شود
- غزل شمارهٔ ۳۹۶ : شود که از دهنت بوسهٔ ربوده شود
- غزل شمارهٔ ۳۹۷ : جور ز حد ببر مگو جور زیاد میشود
- غزل شمارهٔ ۳۹۸ : خواست دلم که ماتمم سور شود نمیشود
- غزل شمارهٔ ۳۹۹ : بیدل و جان بسر شود بی‌تو بسر نمیشود
- غزل شمارهٔ ۴۰۰ : ای دل مخواه کام که حاصل نمیشود
- غزل شمارهٔ ۴۰۱ : دل گر غمین شود شده باشد چه میشود
- غزل شمارهٔ ۴۰۲ : جان از لطافت بدنش تازه میشود
- غزل شمارهٔ ۴۰۳ : نهادم سر بفرمانش بکن گوهر چه میخواهد
- غزل شمارهٔ ۴۰۴ : عشق بدل گاه درد گاه دوا میدهد
- غزل شمارهٔ ۴۰۵ : علی الصباح نوید هو الغفور رسید
- غزل شمارهٔ ۴۰۶ : بیا بیا که نوید از جناب دوست رسید
- غزل شمارهٔ ۴۰۷ : دلم از کشمکش خوف و رجا بسکه طپید
- غزل شمارهٔ ۴۰۸ : مژدهٔ از هاتف غیبم رسید
- غزل شمارهٔ ۴۰۹ : هر که روی تو ندید از دو جهان هیچ ندید
- غزل شمارهٔ ۴۱۰ : خدای عزوجل گر ببخشدم شاید
- غزل شمارهٔ ۴۱۱ : در سر چو خیال تو درآید
- غزل شمارهٔ ۴۱۲ : شکر تو چسان کنم که شاید
- غزل شمارهٔ ۴۱۳ : زاهدم گفت زهد میباید
- غزل شمارهٔ ۴۱۴ : زهد و تقوی ز من نمی‌آید
- غزل شمارهٔ ۴۱۵ : جان سوختهٔ روئیست پروانه چنین باید
- غزل شمارهٔ ۴۱۶ : عاشقی را جگری میباید
- غزل شمارهٔ ۴۱۷ : هر دل که عشق ورزد از ما و من برآید
- غزل شمارهٔ ۴۱۸ : زهر فراق نوشم تا کام من برآید
- غزل شمارهٔ ۴۱۹ : بیاد یار در خلوت نشستم تا چه پیش آید
- غزل شمارهٔ ۴۲۰ : بشارت کز لب ساقی دگر می صاف می‌آید
- غزل شمارهٔ ۴۲۱ : سینه را چاک چاک خواهم دید
- غزل شمارهٔ ۴۲۲ : یاران ز چشم دل برخ یار بنگرید
- غزل شمارهٔ ۴۲۳ : شکر افشان دهانش نگرید
- غزل شمارهٔ ۴۲۴ : گذشت موسم غم فصل وصل یار رسید
- غزل شمارهٔ ۴۲۵ : عیش دنیا بجز خسان نرسید
- غزل شمارهٔ ۴۲۶ : سوخت هرچند دل بجان نرسید
- غزل شمارهٔ ۴۲۷ : در جان و دل چو آتش عشقش علم کشید
- غزل شمارهٔ ۴۲۸ : دیده از نور جمال دوست چون بینا کنید
- غزل شمارهٔ ۴۲۹ : خویش را اول سزاوارش کنید
- غزل شمارهٔ ۴۳۰ : یاران میم ز بهر خدا در سبو کنید
- غزل شمارهٔ ۴۳۱ : هر که راه عشق پوید هم ز عشقش بر بروید
- غزل شمارهٔ ۴۳۲ : هدهدی کو که از سبا گوید
- غزل شمارهٔ ۴۳۳ : از نکاه نیم مستت العیاذ
- غزل شمارهٔ ۴۳۴ : از بلای چشم مستت العیاذ
- غزل شمارهٔ ۴۳۵ : مراست دیدن روی تو بی‌نقاب لذیذ
- غزل شمارهٔ ۴۳۶ : زاهد گر ترا ریاست لذیذ
- غزل شمارهٔ ۴۳۷ : بدل کاشتم مهر آن طفل جاهل ز راه نظر
- غزل شمارهٔ ۴۳۸ : از پای تا سر چشم شو حسن و جمالش را نگر
- غزل شمارهٔ ۴۳۹ : بهر جا راه گم کردم بر آوردم ز کویت سر
- غزل شمارهٔ ۴۴۰ : گشتم به بحر و بر پی یار بی سیر
- غزل شمارهٔ ۴۴۱ : ای بهار جان و ای جان بهار
- غزل شمارهٔ ۴۴۲ : آمدم کآتش زنم در بیخ جبر و اختیار
- غزل شمارهٔ ۴۴۳ : شهر یارم آرزو شد در دیار در دیار
- غزل شمارهٔ ۴۴۴ : بکوش ساقی از آن باده ساغری دست آر
- غزل شمارهٔ ۴۴۵ : فروغ نور جمال تو در دل بیدار
- غزل شمارهٔ ۴۴۶ : ساقی قدحی بیار سرشار
- غزل شمارهٔ ۴۴۷ : ما را پیوسته بسته بر کار
- غزل شمارهٔ ۴۴۸ : شب همه شب زاری بر در پروردگار
- غزل شمارهٔ ۴۴۹ : اهل الدیار اهل الدیار هل جامع العشق القرار
- غزل شمارهٔ ۴۵۰ : با عشق کی گنجد قرار ناصح برو شرمی بدار
- غزل شمارهٔ ۴۵۱ : مرا رنجور کردی یاد میدار
- غزل شمارهٔ ۴۵۲ : ز حق جوئی نشان الله اکبر
- غزل شمارهٔ ۴۵۳ : گفتی مرا که چیست ز خوبان عجیب‌تر
- غزل شمارهٔ ۴۵۴ : دلم تابان مهر اوست یا رب باد تابان تر
- غزل شمارهٔ ۴۵۵ : ای ز تو در هر دلی نوری دگر
- غزل شمارهٔ ۴۵۶ : ای در سرم از تو جوش دیگر
- غزل شمارهٔ ۴۵۷ : تجلی حسنه من معدن النور
- غزل شمارهٔ ۴۵۸ : میبرد دل را هوا دستم تو گیر
- غزل شمارهٔ ۴۵۹ : ای که در گل زار حسنش میخرامی مست ناز
- غزل شمارهٔ ۴۶۰ : گوشهٔ چشمی بسوی دردمندان کن بناز
- غزل شمارهٔ ۴۶۱ : ای دل ار بگذری ز عشق مجاز
- غزل شمارهٔ ۴۶۲ : دامن از دوستان کشیدی باز
- غزل شمارهٔ ۴۶۳ : بیاد عشق ما میسوز و میساز
- غزل شمارهٔ ۴۶۴ : برون آی و خورشید رخ بر افروز
- غزل شمارهٔ ۴۶۵ : بکین غم فلک بر خواست امروز
- غزل شمارهٔ ۴۶۶ : ای خفته رسید یار برخیز
- غزل شمارهٔ ۴۶۷ : یکدیگر را عیب می‌جویند خلقان در لباس
- غزل شمارهٔ ۴۶۸ : یک غمزهٔ جان ستان مرا بس
- غزل شمارهٔ ۴۶۹ : دل را عبرت ازین جهان بس
- غزل شمارهٔ ۴۷۰ : در دلم مهر ماهروئی بس
- غزل شمارهٔ ۴۷۱ : درد دل ما ز یار ما پرس
- غزل شمارهٔ ۴۷۲ : ای نگاه خفته‌ات صیاد کس
- غزل شمارهٔ ۴۷۳ : سلسله فکر را در ره دانش بکش
- غزل شمارهٔ ۴۷۴ : بیا ساقیا بر سرم نور پاش
- غزل شمارهٔ ۴۷۵ : میکنم هرچند پنهان میشود این راز فاش
- غزل شمارهٔ ۴۷۶ : در میکده دوش رند قلاش
- غزل شمارهٔ ۴۷۷ : دلبرا درد مرا درمان تو باش
- غزل شمارهٔ ۴۷۸ : ای دل اندر راه او ده اسبه ران را جل مباش
- غزل شمارهٔ ۴۷۹ : بغم خوردن بنه دل شاد میباش
- غزل شمارهٔ ۴۸۰ : چو مرد او شدی مردانه میباش
- غزل شمارهٔ ۴۸۱ : تا در رخت دید سیمای آتش
- غزل شمارهٔ ۴۸۲ : در عشق دیدم غوغای آتش
- غزل شمارهٔ ۴۸۳ : یار آمد یار پیش دویدش
- غزل شمارهٔ ۴۸۴ : رفتیم من و دل دوش ناخوانده بمهمانش
- غزل شمارهٔ ۴۸۵ : سحر رسید ز غیبم بکوش هوش سروش
- غزل شمارهٔ ۴۸۶ : آمد خیالش دوشم در آغوش
- غزل شمارهٔ ۴۸۷ : دل برد از من ترک قباپوش
- غزل شمارهٔ ۴۸۸ : بتی از دور اگر بینی مرو پیش
- غزل شمارهٔ ۴۸۹ : چو جان ز قدس سرازیر گشت با دلریش
- غزل شمارهٔ ۴۹۰ : ای که میجوئی برون از خویشتن دلدار خویش
- غزل شمارهٔ ۴۹۱ : عالم چو خاتمیست که این است عشق قص
- غزل شمارهٔ ۴۹۲ : عبرت بگیر ای دل ازین دهر پر غصص
- غزل شمارهٔ ۴۹۳ : عشق دردیست از خزانهٔ خاص
- غزل شمارهٔ ۴۹۴ : توشه عام و بنده بنده خاص
- غزل شمارهٔ ۴۹۵ : بر جمال تو هست خالت نص
- غزل شمارهٔ ۴۹۶ : سمآء الناس المعشاق ارض
- غزل شمارهٔ ۴۹۷ : غم با دلت آشناست ای فیض
- غزل شمارهٔ ۴۹۸ : عمر تو همه هباست ای فیض
- غزل شمارهٔ ۴۹۹ : عشقت ره و رهنماست ای فیض
- غزل شمارهٔ ۵۰۰ : ای رهنمای گم شدگان اهدنا الصراط
- غزل شمارهٔ ۵۰۱ : سوی ما میکنی نگه بغلط
- غزل شمارهٔ ۵۰۲ : غیر عشق رخ دلدار غلط بود غلط
- غزل شمارهٔ ۵۰۳ : حرف بیگانگی یار غلط بود غلط
- غزل شمارهٔ ۵۰۴ : روی دل سوی هوا کردم غلط
- غزل شمارهٔ ۵۰۵ : اهل دنیا را ز جان کندن چه حظ
- غزل شمارهٔ ۵۰۶ : بی دلانرا از نکو رویان چه حظ
- غزل شمارهٔ ۵۰۷ : ای یار مخوان ز اشعار الا غزل حافظ
- غزل شمارهٔ ۵۰۸ : هر آنکه سوی تو آمد شد از فنا محفوظ
- غزل شمارهٔ ۵۰۹ : خورشید روئی گردید طالع
- غزل شمارهٔ ۵۱۰ : نحم خیالت گردد چو طالع
- غزل شمارهٔ ۵۱۱ : مطرب عمر این سراید در سماع
- غزل شمارهٔ ۵۱۲ : یار بما نکرد صبر و شکیب را وداع
- غزل شمارهٔ ۵۱۳ : بر سر خسته‌ات بیا دم نزع
- غزل شمارهٔ ۵۱۴ : ایاک ادعوا انت السمیع
- غزل شمارهٔ ۵۱۵ : عشق بر اکوان محیطست و وسیع
- غزل شمارهٔ ۵۱۶ : هرکه جا داد او رسوم اهل دنیا در دماغ
- غزل شمارهٔ ۵۱۷ : جان اسیر محنت و غم دل قرین درد و داغ
- غزل شمارهٔ ۵۱۸ : ز عشق تو نرهیدم که گفت رست دروغ
- غزل شمارهٔ ۵۱۹ : هر چه نبود سخن یار دروغ است دروغ
- غزل شمارهٔ ۵۲۰ : هی نیاری بر زبان حرف دروغ
- غزل شمارهٔ ۵۲۱ : گذشت عمر و نکردیم هیچ کار دریغ
- غزل شمارهٔ ۵۲۲ : بهرزه شیفته شد دل بهر خیال دریغ
- غزل شمارهٔ ۵۲۳ : ز عشق جوی کرامت ز عشق جوی شرف
- غزل شمارهٔ ۵۲۴ : ای که با ما وعدها کردی خلاف
- غزل شمارهٔ ۵۲۵ : در دل تنگم خموشی میکند انبار حرف
- غزل شمارهٔ ۵۲۶ : جز خدا را بندگی حیفست حیف
- غزل شمارهٔ ۵۲۷ : فدای دوست نکردیم جان و دل صد حیف
- غزل شمارهٔ ۵۲۸ : ای که هستی بنور هستی طاق
- غزل شمارهٔ ۵۲۹ : ای تو در لطف و نکوئی طاق
- غزل شمارهٔ ۵۳۰ : هی نیاری بر زبان جز حرف حق
- غزل شمارهٔ ۵۳۱ : شکرلله که شد عیان ره حق
- غزل شمارهٔ ۵۳۲ : ای وصل تو جانفزای عاشق
- غزل شمارهٔ ۵۳۳ : تا بکی حسرت برم بر کشتگان زار عشق
- غزل شمارهٔ ۵۳۴ : جان منزل جانان عشق دل عرصه جولان عشق
- غزل شمارهٔ ۵۳۵ : تن را بگداز در ره عشق
- غزل شمارهٔ ۵۳۶ : زنده آن سر کو بود سودای عشق
- غزل شمارهٔ ۵۳۷ : در جهان افگندهٔ غوغای عشق
- غزل شمارهٔ ۵۳۸ : عشق است اصل بندگی من بنده و مولای عشق
- غزل شمارهٔ ۵۳۹ : هم توئی راحت جانم ای عشق
- غزل شمارهٔ ۵۴۰ : بوی گلزار هوست قصه عشق
- غزل شمارهٔ ۵۴۱ : درد دل مرا نکند به دوای خلق
- غزل شمارهٔ ۵۴۲ : عاشق که بود غلام معشوق
- غزل شمارهٔ ۵۴۳ : ارانی اراک و لست اراک
- غزل شمارهٔ ۵۴۴ : الهی الهی فقیر اتاک
- غزل شمارهٔ ۵۴۵ : ذاب قلبی من اشتیاق لقاک
- غزل شمارهٔ ۵۴۶ : بهوای تو می‌شویم هلاک
- غزل شمارهٔ ۵۴۷ : چه بنشینم چه برخیزم قعودی لک قیامی لک
- غزل شمارهٔ ۵۴۸ : در دلم تا جای کرد از لطف آن رشگ ملک
- غزل شمارهٔ ۵۴۹ : ای دهانت تنک شکر لعل لب کان نمک
- غزل شمارهٔ ۵۵۰ : میبرد غیرت ز حسن تو ملک
- غزل شمارهٔ ۵۵۱ : یا املی و بغیتی لیس هوای فی سواک
- غزل شمارهٔ ۵۵۲ : آن روی در نظر چو نداری ببار اشک
- غزل شمارهٔ ۵۵۳ : پرورد گارا بنده‌ام الملک لک و الحمد لک
- غزل شمارهٔ ۵۵۴ : وجودی لک شهودی لک ثبوتی لک ثباتی لک
- غزل شمارهٔ ۵۵۵ : کی بود دل زین چنین گردد خنک
- غزل شمارهٔ ۵۵۶ : آفریننده جهان لبیک
- غزل شمارهٔ ۵۵۷ : گذر کن ز بیغولهٔ نام و ننگ
- غزل شمارهٔ ۵۵۸ : دلم بحر و عشق تو در وی نهنگ
- غزل شمارهٔ ۵۵۹ : عاشق و معشوق را راهی بود از دل بدل
- غزل شمارهٔ ۵۶۰ : پرتو شمع رخت شد در وجودم مشتعل
- غزل شمارهٔ ۵۶۱ : نگاه ارکنی جان ستانی تغافل کنی دل
- غزل شمارهٔ ۵۶۲ : گلزار رخت دیدم شد خار بچشمم گل
- غزل شمارهٔ ۵۶۳ : ای جمال هر جمیل و ای جمالت بی‌مثال
- غزل شمارهٔ ۵۶۴ : منزلگه یار است دل ماوای دلدارست دل
- غزل شمارهٔ ۵۶۵ : صد شکر که عاقبت سر آمد غم دل
- غزل شمارهٔ ۵۶۶ : ای فغان از هی هی و هیهای دل
- غزل شمارهٔ ۵۶۷ : تا کی ز فراق تو نهم بر سر غم غم
- غزل شمارهٔ ۵۶۸ : بیا بیا بسرم تا بپات جان بدهم
- غزل شمارهٔ ۵۶۹ : روز میگردد اگر رو مینمائی در شبم
- غزل شمارهٔ ۵۷۰ : هر رنج که میرسد بجانم
- غزل شمارهٔ ۵۷۱ : نشود کام بر دل ما رام
- غزل شمارهٔ ۵۷۲ : بخوشی بگذریم از هر کام
- غزل شمارهٔ ۵۷۳ : ای خوشا وقت عاشق بد نام
- غزل شمارهٔ ۵۷۴ : ما مستانیم بی می و جام
- غزل شمارهٔ ۵۷۵ : منم که ساختهٔ دست ابتلای توام
- غزل شمارهٔ ۵۷۶ : منم که شیفتهٔ زلف تو ببوی توام
- غزل شمارهٔ ۵۷۷ : از بوی می عشق برنگ آمده‌ام
- غزل شمارهٔ ۵۷۸ : از کش مکش خرد بتنگ آمده‌ام
- غزل شمارهٔ ۵۷۹ : در دل توئی در جان توئی ای مونس دیرینه‌ام
- غزل شمارهٔ ۵۸۰ : میدمد هر دم خیالت روحی اندر قالبم
- غزل شمارهٔ ۵۸۱ : گه جلوه لاهوت دهد جام شرابم
- غزل شمارهٔ ۵۸۲ : تا بعشق تو جان و دل بستم
- غزل شمارهٔ ۵۸۳ : کبیره‌ایست که خود را گمان کنم هستم
- غزل شمارهٔ ۵۸۴ : من هماندم که با تو پیوستم
- غزل شمارهٔ ۵۸۵ : نه من امروز بدل نقش خیالت بستم
- غزل شمارهٔ ۵۸۶ : در عهد تو ای توبه شکن عهد شکستم
- غزل شمارهٔ ۵۸۷ : از می لعل لب و نوش دهانت مستم
- غزل شمارهٔ ۵۸۸ : پیشتر ز افلاک شور عشق بر سر داشتم
- غزل شمارهٔ ۵۸۹ : یکبوسه از آن دو لب گرفتم
- غزل شمارهٔ ۵۹۰ : نبود این تنگنا جای خوشی در غم فرو رفتم
- غزل شمارهٔ ۵۹۱ : بیاد منزل سلمی بر اطلال و دمن گردم
- غزل شمارهٔ ۵۹۲ : غم عشقت بحلاوت خورم و دلشادم
- غزل شمارهٔ ۵۹۳ : دم بدم از تو غمی میرسد و من شادم
- غزل شمارهٔ ۵۹۴ : من ببوی خوش تو دلشادم
- غزل شمارهٔ ۵۹۵ : چو دل در عشق می‌بستم ز خود خود را رها کردم
- غزل شمارهٔ ۵۹۶ : رسید از دوست پیغامی که مستانرا نظر کردم
- غزل شمارهٔ ۵۹۷ : دل و جان منزل جانانه کردم
- غزل شمارهٔ ۵۹۸ : گران شد بر دل من تن بیا تن گرد جان گردم
- غزل شمارهٔ ۵۹۹ : نگاهی کن که شیدای تو گردم
- غزل شمارهٔ ۶۰۰ : درین گلشن من بیدل ببوی یار میگردم
- غزل شمارهٔ ۶۰۱ : من دیوانه گرد هر پری رخسار میگردم
- غزل شمارهٔ ۶۰۲ : ای جان مردم جانان مردم
- غزل شمارهٔ ۶۰۳ : تن دادم او را جان شدم جان دادمش جانان شدم
- غزل شمارهٔ ۶۰۴ : همه عمر بر ره تو رخ خود بخاک سودم
- غزل شمارهٔ ۶۰۵ : خم ابروی تو محراب رکوع است و سجودم
- غزل شمارهٔ ۶۰۶ : من تاب فراق تو ندارم
- غزل شمارهٔ ۶۰۷ : من و عشق و مستی عشق بجز این هنر ندارم
- غزل شمارهٔ ۶۰۸ : امروز دگر در سر سودای دگر دارم
- غزل شمارهٔ ۶۰۹ : لبکی چون شکر هوس دارم
- غزل شمارهٔ ۶۱۰ : ناله‌ای با اثر هوس دارم
- غزل شمارهٔ ۶۱۱ : صنمی ماه رو هوس دارم
- غزل شمارهٔ ۶۱۲ : ز تو ای گشاد دلها همه کار بسته دارم
- غزل شمارهٔ ۶۱۳ : آمده‌ام بدینجهان تا که ز نی شکر برم
- غزل شمارهٔ ۶۱۴ : الا یا ایها الساقی بده جامی که مخمورم
- غزل شمارهٔ ۶۱۵ : چشم خوش پر شعبده مست تو نازم
- غزل شمارهٔ ۶۱۶ : اگر آهی کشم دریا بسوزم
- غزل شمارهٔ ۶۱۷ : من واله جمال فروزان یک کسم
- غزل شمارهٔ ۶۱۸ : قلم گرفتم و گفتم مگر دعا بنویسم
- غزل شمارهٔ ۶۱۹ : بدوست حال دل سوگوار را چه نویسم
- غزل شمارهٔ ۶۲۰ : من آن نیم که توانم ز تو جدا باشم
- غزل شمارهٔ ۶۲۱ : چه میشود که مقیم در جناب تو باشم
- غزل شمارهٔ ۶۲۲ : تا من نشوم بیخود هشیار نمی‌باشم
- غزل شمارهٔ ۶۲۳ : چون غمی زور آورد خود را بصحرا میکشم
- غزل شمارهٔ ۶۲۴ : از معانی مغز بیرون میکشم
- غزل شمارهٔ ۶۲۵ : از دلم بس ناله بیرون میکشم
- غزل شمارهٔ ۶۲۶ : کنم اندیشهٔ دنیا شود عقبا فراموشم
- غزل شمارهٔ ۶۲۷ : خویشتن را در هوا کردیم گم
- غزل شمارهٔ ۶۲۸ : بشست یار و زلف یار در بندم خوشا حالم
- غزل شمارهٔ ۶۲۹ : ای ز الطاف تو شیرین کامم
- غزل شمارهٔ ۶۳۰ : شهد لطفست گهی در کامم
- غزل شمارهٔ ۶۳۱ : زهر قهر ار تو کنی در جامم
- غزل شمارهٔ ۶۳۲ : خدایا از بدم بگذر ببخشا جرم و عصیانم
- غزل شمارهٔ ۶۳۳ : از آن ز صحبت یاران کشیده دامانم
- غزل شمارهٔ ۶۳۴ : شب تار است روز من بیا خورشید تابانم
- غزل شمارهٔ ۶۳۵ : وه که جان یا تنم نمیدانم
- غزل شمارهٔ ۶۳۶ : من این زهد ریائی را نمیدانم نمیدانم
- غزل شمارهٔ ۶۳۷ : من آئین جدائی را نمیدانم نمیدانم
- غزل شمارهٔ ۶۳۸ : چنان شدم که قبیح از حسن نمیدانم
- غزل شمارهٔ ۶۳۹ : عمر عزیز تا یکی صرف در آرزو کنم
- غزل شمارهٔ ۶۴۰ : از دور بر خرامش قدت ثنا کنم
- غزل شمارهٔ ۶۴۱ : میل صحرا گر کنی من سینه را صحرا کنم
- غزل شمارهٔ ۶۴۲ : میتوانم ز آب دیده دشت را دریا کنم
- غزل شمارهٔ ۶۴۳ : گر وصل خواهد دلبرم من بیخ هجران بشکنم
- غزل شمارهٔ ۶۴۴ : عشق تو کوتا که حرز جان کنم
- غزل شمارهٔ ۶۴۵ : فرمان نمیبرد این دل چه‌سان کنم
- غزل شمارهٔ ۶۴۶ : پیوسته خستهٔ غم یارم چه‌سان کنم
- غزل شمارهٔ ۶۴۷ : باده بیار ساقیا تا که بمی وضو کنم
- غزل شمارهٔ ۶۴۸ : گر دل بعش من دهی بهر تو دلداری کنم
- غزل شمارهٔ ۶۴۹ : از برکات حسن تو جذب مراد میکنم
- غزل شمارهٔ ۶۵۰ : شبها حدیث زلف تو تکرار میکنم
- غزل شمارهٔ ۶۵۱ : از شراب عشق مستی میکنم
- غزل شمارهٔ ۶۵۲ : با خیالت شور و مستی میکنم
- غزل شمارهٔ ۶۵۳ : آنکه کارش با دلست و نیست او را دل منم
- غزل شمارهٔ ۶۵۴ : بسوی او نگرم کان ناز می‌بینم
- غزل شمارهٔ ۶۵۵ : در چهرهٔ مهرویان انوار تو می‌بینم
- غزل شمارهٔ ۶۵۶ : حسن رخ مه رویان از روی تو می‌بینم
- غزل شمارهٔ ۶۵۷ : زین جهان پست بالا میروم
- غزل شمارهٔ ۶۵۸ : از سر کویت ای نگار میروم و نمیروم
- غزل شمارهٔ ۶۵۹ : رعیتی است چو خاری بیا امیر شوم
- غزل شمارهٔ ۶۶۰ : بینم چو جمال یار مدهوش شوم
- غزل شمارهٔ ۶۶۱ : باده در باده مست چون نشوم
- غزل شمارهٔ ۶۶۲ : آنکه ز الطاف نو پیوست بهم
- غزل شمارهٔ ۶۶۳ : از عشق یار خوشم از حسن یار هم
- غزل شمارهٔ ۶۶۴ : دردم ز حد فزون شد و غم بیشمار هم
- غزل شمارهٔ ۶۶۵ : از بخت شکوه دارم و از دست یار هم
- غزل شمارهٔ ۶۶۶ : دل میکنمت فدا و جان هم
- غزل شمارهٔ ۶۶۷ : کو عشق کو سودای عشق تا در جهان غوغا نهم
- غزل شمارهٔ ۶۶۸ : یاد یاران که کنند از دل و جان یاری هم
- غزل شمارهٔ ۶۶۹ : مرا هرچند رانی دیگر آیم
- غزل شمارهٔ ۶۷۰ : اگر بدیم و گر نیک خاکسار توایم
- غزل شمارهٔ ۶۷۱ : ما ز مافوق فلک در بحر و بر افتاده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۷۲ : ذّره ذرّه ز آسیای آسمان افتاده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۷۳ : از حضور قدس جانرا در سفر افکنده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۷۴ : تا آتش عشق رخت در جان و دل افروختیم
- غزل شمارهٔ ۶۷۵ : ما سر مستان مست مستیم
- غزل شمارهٔ ۶۷۶ : بکوی یار بی‌پروا گذشتیم
- غزل شمارهٔ ۶۷۷ : رفتیم ازین دیار رفتیم
- غزل شمارهٔ ۶۷۸ : هر جمیلی که بدیدیم بدو یار شدیم
- غزل شمارهٔ ۶۷۹ : هر جمالی که بر افروخت خریدار شدیم
- غزل شمارهٔ ۶۸۰ : فخر دو عالمیم و گدای تو آمدیم
- غزل شمارهٔ ۶۸۱ : ما را ره توفیق نمودند و بریدیم
- غزل شمارهٔ ۶۸۲ : بس جور کشیدیم در این ره که بریدیم
- غزل شمارهٔ ۶۸۳ : دردا که درین راه بسی رنج کشیدیم
- غزل شمارهٔ ۶۸۴ : چشم بر هر چه گشادیم رخ خوب تو دیدیم
- غزل شمارهٔ ۶۸۵ : از غیبب عدم رخت بهستی چو کشیدیم
- غزل شمارهٔ ۶۸۶ : ما دیدهٔ اشکبار داریم
- غزل شمارهٔ ۶۸۷ : بیا ای اشک خونین تا که بر بخت زبون گریم
- غزل شمارهٔ ۶۸۸ : بیائید یاران بهم دوست باشیم
- غزل شمارهٔ ۶۸۹ : بیا تا مونس هم یار هم غمخوار هم باشیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۰ : طرفی نبستم زینجهان استغفرالله العظیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۱ : چون یار ما تو باشی ز اغیار فارغیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۲ : کی آیدم می در نظر مست جمال ساقیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۳ : از دم صبح ازل با عشق یار و همدمیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۴ : ای دل بیا که تا بخدا التجا کنیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۵ : ای دل بیا که بر در میخانه جا کنیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۶ : ایخوش آنروزی که ما جان در ره جانان کنیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۷ : گر شود روزی شبی کان ماهرا مهمان کنیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۸ : ای خدا عشقی که دل بر آتشش بریان کنیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۹ : روزها در طلبت می‌پویم
- غزل شمارهٔ ۷۰۰ : حسنش دریا و من سبویم
- غزل شمارهٔ ۷۰۱ : گی باشد از جهان بدن سوی جان رویم
- غزل شمارهٔ ۷۰۲ : خیز تازین خاکدان بیرون رویم
- غزل شمارهٔ ۷۰۳ : وقت آنست که جوینده اسرار شویم
- غزل شمارهٔ ۷۰۴ : بدرد عشق بیدرمان دوای درد من میکن
- غزل شمارهٔ ۷۰۵ : هر که میخواهد سخن گستر بود در انجمن
- غزل شمارهٔ ۷۰۶ : در ره دانش بفکر تا بتوان گام زن
- غزل شمارهٔ ۷۰۷ : رنجیده از من میگذشت گفتم چه کردم جان من
- غزل شمارهٔ ۷۰۸ : نوش من نیش مکن دورم از خویش من
- غزل شمارهٔ ۷۰۹ : در حریم قدس جانرا نیست بار از ننگ تن
- غزل شمارهٔ ۷۱۰ : در دل هر ذره مهر جان ما دارد وطن
- غزل شمارهٔ ۷۱۱ : آرامت از تن میرود زین شاهدان سیمتن
- غزل شمارهٔ ۷۱۲ : ز نهار مکن ای جان این درد مرا درمان
- غزل شمارهٔ ۷۱۳ : بهار آمد بهار آمد بهار طلعت جانان
- غزل شمارهٔ ۷۱۴ : بهار آمد بهار آمد چمن شد پر گل و ریحان
- غزل شمارهٔ ۷۱۵ : تنم از خاک شد پیدا شود در خاک هم پنهان
- غزل شمارهٔ ۷۱۶ : ای برون از سرای کون و مکان
- غزل شمارهٔ ۷۱۷ : باغ روی تو روضه رضوان
- غزل شمارهٔ ۷۱۸ : زان دهان حرفی فکندی در میان
- غزل شمارهٔ ۷۱۹ : بر دل تنگ ما فضای جهان
- غزل شمارهٔ ۷۲۰ : ای که درد مرا توئی درمان
- غزل شمارهٔ ۷۲۱ : نیست چو من واپسی در همه واپسان
- غزل شمارهٔ ۷۲۲ : گاه شود جلوه‌گر مهر رخش در کسان
- غزل شمارهٔ ۷۲۳ : ای باد صبا سلام یاران برسان
- غزل شمارهٔ ۷۲۴ : در سرم عشق تو ای یار همانست همان
- غزل شمارهٔ ۷۲۵ : گذر کن ای صبا در کوی جانان
- غزل شمارهٔ ۷۲۶ : چشم جانرا ضیاست این دیوان
- غزل شمارهٔ ۷۲۷ : تا چند بر باطل نهی ایدل مدار خویشتن
- غزل شمارهٔ ۷۲۸ : منگر تو در روی بتان بهر هوای خویشتن
- غزل شمارهٔ ۷۲۹ : بنثر اگر چه توان گوهر سخن گفتن
- غزل شمارهٔ ۷۳۰ : با دل من جلو گلزار میگوید سخن
- غزل شمارهٔ ۷۳۱ : با دلم گلزار میگوید سخن
- غزل شمارهٔ ۷۳۲ : بلبل از گلزار میگوید سخن
- غزل شمارهٔ ۷۳۳ : ذرهٔ درد بر آن مایهٔ درمان بردن
- غزل شمارهٔ ۷۳۴ : غمش غمی نه که از دل بدر توان کردن
- غزل شمارهٔ ۷۳۵ : نه چشم آنکه برویش نظر توان کردن
- غزل شمارهٔ ۷۳۶ : تیره شد در چشمم از دنیا بدر باید شدن
- غزل شمارهٔ ۷۳۷ : تا نگوئی هست آسان عشق را رهبر شدن
- غزل شمارهٔ ۷۳۸ : نخست آید بدل پیک شنیدن
- غزل شمارهٔ ۷۳۹ : ای که داری هوس طلعت جانان دیدن
- غزل شمارهٔ ۷۴۰ : رای فرزانه چو باشد رخ خوبان دیدن
- غزل شمارهٔ ۷۴۱ : بود بدتر زهر زهری مزیدن
- غزل شمارهٔ ۷۴۲ : دلا برخیز و پائی بر بساط خود نمائی زن
- غزل شمارهٔ ۷۴۳ : در جهان افکندهٔ غوغای حسن
- غزل شمارهٔ ۷۴۴ : مستانه برا گوشهٔ چشمی سوی ما کن
- غزل شمارهٔ ۷۴۵ : بیا بمیکده تأثیر را تماشا کن
- غزل شمارهٔ ۷۴۶ : بکفافی دلا قناعت کن
- غزل شمارهٔ ۷۴۷ : خدایا مرا از من آزاد کن
- غزل شمارهٔ ۷۴۸ : بغم خویش دل ما خوش کن
- غزل شمارهٔ ۷۴۹ : از هوس بگذر و دل پاک از آلایش کن
- غزل شمارهٔ ۷۵۰ : الهی ز عصیان مرا پاک کن
- غزل شمارهٔ ۷۵۱ : ای خدا این درد را درمان مکن
- غزل شمارهٔ ۷۵۲ : عشقم فزون کن عقلم جنون کن
- غزل شمارهٔ ۷۵۳ : جان ز من مستان دل ببر خون کن
- غزل شمارهٔ ۷۵۴ : چاره‌ها رفت ز دست دل بیچاره من
- غزل شمارهٔ ۷۵۵ : یگره ز خانه مست برا ای نگار من
- غزل شمارهٔ ۷۵۶ : دلی داشتم رفت از دست من
- غزل شمارهٔ ۷۵۷ : برون از چار و نه در چار و نه پیداست یار من
- غزل شمارهٔ ۷۵۸ : چه با من میکند یاران ببینید آن نگار من
- غزل شمارهٔ ۷۵۹ : در کف پیاله دوش درآمد نگار من
- غزل شمارهٔ ۷۶۰ : از دست من گرفت هوا اختیار من
- غزل شمارهٔ ۷۶۱ : مهرت بجان بهار دل داغدار من
- غزل شمارهٔ ۷۶۲ : یک نگاه از تو و در باختن جان از من
- غزل شمارهٔ ۷۶۳ : تیغ کشی گاه به آهنگ من
- غزل شمارهٔ ۷۶۴ : بیا بیا که نمانده است صبر در دل من
- غزل شمارهٔ ۷۶۵ : ای دوای درد بیدرمان من
- غزل شمارهٔ ۷۶۶ : ای که هم دردی و هم درمان من
- غزل شمارهٔ ۷۶۷ : باز آی جان من و جانان من
- غزل شمارهٔ ۷۶۸ : ایجان و ای جانان من رحمی بکن بر جان من
- غزل شمارهٔ ۷۶۹ : ای عمر من ایجان من ای جان و ای جانان من
- غزل شمارهٔ ۷۷۰ : شدم آتش از غم او که مگر دمی کنم جا
- غزل شمارهٔ ۷۷۱ : بر در تو من رو بخاک عجز ناله میکنم کای اله من
- غزل شمارهٔ ۷۷۲ : گرد جهان گردیده من چون روی تو نادیده من
- غزل شمارهٔ ۷۷۳ : بیا ساقی بده آن آب گلگون
- غزل شمارهٔ ۷۷۴ : غم پنهان سمر شد چون کنم چون
- غزل شمارهٔ ۷۷۵ : غم عشقت فزون شد چون کنم چون
- غزل شمارهٔ ۷۷۶ : میزنم بر صف اغیار جنونست جنون
- غزل شمارهٔ ۷۷۷ : چه شد گر کفر زلفت شد بلای دین
- غزل شمارهٔ ۷۷۸ : یکدمک پیش ما بیا بنشین
- غزل شمارهٔ ۷۷۹ : ای فتنها انگیخته آخر چه آشوبست این
- غزل شمارهٔ ۷۸۰ : شور دریای حقایق ز آب چشم ما ببین
- غزل شمارهٔ ۷۸۱ : ای بت خوش لقا بیا چشم نزار من به بین
- غزل شمارهٔ ۷۸۲ : سوی ما آکه نباشد سفری بهتر از ین
- غزل شمارهٔ ۷۸۳ : بنشین سرو روانم بنشین
- غزل شمارهٔ ۷۸۴ : از سرّ وحدت دم زدم هذا جنون العاشقین
- غزل شمارهٔ ۷۸۵ : از وفا نام شنیدیم همینست همین
- غزل شمارهٔ ۷۸۶ : جانب دوست میکشد عشق مرا که همچنین
- غزل شمارهٔ ۷۸۷ : سوختم از جفات من حق وفا که همچنین
- غزل شمارهٔ ۷۸۸ : ای صبا با یار سنگین دل بگو
- غزل شمارهٔ ۷۸۹ : ای که دانی سرّ ما را مو بمو
- غزل شمارهٔ ۷۹۰ : پیک صبا ز کوی او آمد و داد بوی او
- غزل شمارهٔ ۷۹۱ : دل ز پی جست و جو در بدرو کو بکو
- غزل شمارهٔ ۷۹۲ : گر برفت اندر غمت دل گو برو
- غزل شمارهٔ ۷۹۳ : زهر هجران میچشم از من چنین میخواهد او
- غزل شمارهٔ ۷۹۴ : گه سوی طاعت روم گه سوی عصیان او
- غزل شمارهٔ ۷۹۵ : ساقی از آنجهان بده بادهٔ جان سبو سبو
- غزل شمارهٔ ۷۹۶ : خورشید ذره‌ایست ز نور جمال تو
- غزل شمارهٔ ۷۹۷ : ای خدا شرمنده‌ام از کثرت احسان تو
- غزل شمارهٔ ۷۹۸ : خاهم که خاک راه شوم زیر پای تو
- غزل شمارهٔ ۷۹۹ : ای سر هر سروری در پای تو
- غزل شمارهٔ ۸۰۰ : هستیم یکقطره از دریای تو
- غزل شمارهٔ ۸۰۱ : بی‌پرده رخ نما که شوم من فدای تو
- غزل شمارهٔ ۸۰۲ : تا بکی در مقام نازی تو
- غزل شمارهٔ ۸۰۳ : جان من سخت دلربائی تو
- غزل شمارهٔ ۸۰۴ : بر من نیستی کجائی تو
- غزل شمارهٔ ۸۰۵ : ای گل چه گلی مانا از گلشن هوئی تو
- غزل شمارهٔ ۸۰۶ : من نزد توام حاضر هر جای چه جوئی تو
- غزل شمارهٔ ۸۰۷ : تن بی جانم و جانم توئی تو
- غزل شمارهٔ ۸۰۸ : قصه اندوه دل بسیار شد خاموش شو
- غزل شمارهٔ ۸۰۹ : ای عشق رسوا کن مرا گو نام بر من ننگ شو
- غزل شمارهٔ ۸۱۰ : راه حق را مرد باید مرد کو
- غزل شمارهٔ ۸۱۱ : هجران جانان تا بچند آ» یار کو آن یار کو
- غزل شمارهٔ ۸۱۲ : ای عاقلان دیوانه‌ام زنجیر زلف یار کو
- غزل شمارهٔ ۸۱۳ : خبری ای صبا ز یار بگو
- غزل شمارهٔ ۸۱۴ : میفزاید جان حدیث عاشقان بسیار گو
- غزل شمارهٔ ۸۱۵ : دم بدمش به بین ببین تازه بتازه نو بنو
- غزل شمارهٔ ۸۱۶ : عشق رسید و دل بزد نوبت پادشاه نو
- غزل شمارهٔ ۸۱۷ : ز حق رسید ندا لا اله الا هو
- غزل شمارهٔ ۸۱۸ : خوشه چین حسنم من گرد خرمنت ای ماه
- غزل شمارهٔ ۸۱۹ : جامی لبا لب بایدت لب بر لب ساقی بده
- غزل شمارهٔ ۸۲۰ : ز شر دیو بدرگاه ما بیار پناه
- غزل شمارهٔ ۸۲۱ : ای که دردت با دوا آمیخته
- غزل شمارهٔ ۸۲۲ : ای ز کویت ره گذر بسته
- غزل شمارهٔ ۸۲۳ : شب و روز در ره تو من مبتلا نشسته
- غزل شمارهٔ ۸۲۴ : دل از من بردی ایدلبر بفن آهسته آهسته
- غزل شمارهٔ ۸۲۵ : خدایا دلم را گشادی بده
- غزل شمارهٔ ۸۲۶ : دل بعشق خدای یکتا ده
- غزل شمارهٔ ۸۲۷ : من آشفته را در راه یاری کار افتاده
- غزل شمارهٔ ۸۲۸ : دلم در وادی خونخوار عشقی زار افتاده
- غزل شمارهٔ ۸۲۹ : بیا زاهد مرا با حضرت تو کار افتاده
- غزل شمارهٔ ۸۳۰ : بر آن رخسار تا آن طره طرار افتاده
- غزل شمارهٔ ۸۳۱ : بار الها راستان را در حریمت بار ده
- غزل شمارهٔ ۸۳۲ : یا رب این مهجور را در بزم وصلت بار ده
- غزل شمارهٔ ۸۳۳ : یا رب این مخمور را در بزم مستان بار ده
- غزل شمارهٔ ۸۳۴ : ای دوست بیا که طاقتم طاق شده
- غزل شمارهٔ ۸۳۵ : از خودی ای خدا نجاتم ده
- غزل شمارهٔ ۸۳۶ : بدل گفتم سوی دلبر نشان ده
- غزل شمارهٔ ۸۳۷ : دلم را ای خدا از عشق جان ده
- غزل شمارهٔ ۸۳۸ : خوشا دلی که ز غیر خداست آسوده
- غزل شمارهٔ ۸۳۹ : شهید علینا من رجونا شهوده
- غزل شمارهٔ ۸۴۰ : هرکه هستش از ذکا در قبهٔ سر مشعله
- غزل شمارهٔ ۸۴۱ : سکینهٔ دل و جان لا اله الا الله
- غزل شمارهٔ ۸۴۲ : گرفتم ملک جان الحمدالله
- غزل شمارهٔ ۸۴۳ : شدم آگه ز راه الحمدالله
- غزل شمارهٔ ۸۴۴ : ز هرچه آن غیر یار استغفرالله
- غزل شمارهٔ ۸۴۵ : ساقی باقی ما داد صلا بسم الله
- غزل شمارهٔ ۸۴۶ : گر ترا هست سر کشتن ما بسم الله
- غزل شمارهٔ ۸۴۷ : ندارم خان و مانی حسبی الله
- غزل شمارهٔ ۸۴۸ : زین چرخ گردون فروا الی الله
- غزل شمارهٔ ۸۴۹ : رفتم بخرابات توکلت علی‌الله
- غزل شمارهٔ ۸۵۰ : دل گیرد و جان بخشد آن دلبر جانانه
- غزل شمارهٔ ۸۵۱ : در کشور حسن آن یگانه
- غزل شمارهٔ ۸۵۲ : بنه سر بحکم خدای یگانه
- غزل شمارهٔ ۸۵۳ : برفت از برم آن نگار یگانه
- غزل شمارهٔ ۸۵۴ : گفتی مرا کن ذکر هو سبحانه سبحانه
- غزل شمارهٔ ۸۵۵ : از دست شد ز شوقت دستی بر این دلم نه
- غزل شمارهٔ ۸۵۶ : کی پسندی تو جفا بر من مسکین کی کی
- غزل شمارهٔ ۸۵۷ : بیا ساقی بده جامی از آن می
- غزل شمارهٔ ۸۵۸ : اگر کنی تو بجان طاعت خدای علی
- غزل شمارهٔ ۸۵۹ : باز این چه فتنه است که در سر گرفته‌ای
- غزل شمارهٔ ۸۶۰ : بیا بیا که اسیران نواز آمده‌ای
- غزل شمارهٔ ۸۶۱ : شور عشقی در جهان افکنده‌ای
- غزل شمارهٔ ۸۶۲ : ای آنکه در ازل همه را یار بوده‌ای
- غزل شمارهٔ ۸۶۳ : ای آنکه با دلم ز ازل یار بوده‌ای
- غزل شمارهٔ ۸۶۴ : ای دل بعشق خویش گرفتار بوده‌ای
- غزل شمارهٔ ۸۶۵ : در عشق دوست ای دل شیدا چگونه‌ای
- غزل شمارهٔ ۸۶۶ : با جذب دوست ای دل شیدا چگونه‌ای
- غزل شمارهٔ ۸۶۷ : بماندم چیز و کس را انت حسبی
- غزل شمارهٔ ۸۶۸ : با تو شدم آشنا وز دو جهان اجنبی
- غزل شمارهٔ ۸۶۹ : دارد ز جفا نظام خوبی
- غزل شمارهٔ ۸۷۰ : گه نقاب از رخ کشیدی گه نقاب انداختی
- غزل شمارهٔ ۸۷۱ : بر جمال از پرتو رویت نقاب انداختی
- غزل شمارهٔ ۸۷۲ : پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
- غزل شمارهٔ ۸۷۳ : شعلهٔ حسنی ز رخسار بتان افروختی
- غزل شمارهٔ ۸۷۴ : هر نفس از جناب دوست میرسدم بشارتی
- غزل شمارهٔ ۸۷۵ : از حسن خورشید ازل عالم چنین زیباستی
- غزل شمارهٔ ۸۷۶ : زلف سیه بر روی مه با خط و خال آراستی
- غزل شمارهٔ ۸۷۷ : گهی نان را فدای جان فرستی
- غزل شمارهٔ ۸۷۸ : عشق حبیب را بود بر دل من عنایتی
- غزل شمارهٔ ۸۷۹ : ایا نفسی علی الهجران نوحی
- غزل شمارهٔ ۸۸۰ : دل و دین و عقل و هوشم همه را بر آب دادی
- غزل شمارهٔ ۸۸۱ : گره از زلف خویش وا کردی
- غزل شمارهٔ ۸۸۲ : ایکه درد مرا دوا کردی
- غزل شمارهٔ ۸۸۳ : دل آواره را در کوی خود آواره تر کردی
- غزل شمارهٔ ۸۸۴ : در سینه‌ای عشق پنهان چه کردی
- غزل شمارهٔ ۸۸۵ : نهال آرزو در سینه منشان گر خردمندی
- غزل شمارهٔ ۸۸۶ : حبیبی انت ذو من وجودی
- غزل شمارهٔ ۸۸۷ : دل چه بستم در تو رستم از خودی
- غزل شمارهٔ ۸۸۸ : یا من هو اقرب بی من حبل و ریدی
- غزل شمارهٔ ۸۸۹ : یا حسن ما اجلاک فی عینی و فی بصری
- غزل شمارهٔ ۸۹۰ : چون تو نبوده دلبری در هیچ بومی و بری
- غزل شمارهٔ ۸۹۱ : ای آنکه هرگز در دو کون چون تو نبودی دلبری
- غزل شمارهٔ ۸۹۲ : ای دلبر هر دلبری ای برتر از هر برتری
- غزل شمارهٔ ۸۹۳ : عشق تو دل هرکس بسته است بیک کاری
- غزل شمارهٔ ۸۹۴ : در دل و جان من چه جا داری
- غزل شمارهٔ ۸۹۵ : از شهر وفا صبا چه داری
- غزل شمارهٔ ۸۹۶ : ای معدن دلداری جز تو که کند یاری
- غزل شمارهٔ ۸۹۷ : حور ار چه دارد دلبری اما تو چیزی دیگری
- غزل شمارهٔ ۸۹۸ : رو بر در تو آریم رانی و گر نوازی
- غزل شمارهٔ ۸۹۹ : قصه عشق سرودیم بسی
- غزل شمارهٔ ۹۰۰ : پیدای توام ز من چه پرسی
- غزل شمارهٔ ۹۰۱ : مثل حسنت بجهان نور ندیده است کسی
- غزل شمارهٔ ۹۰۲ : چه شود گر تو شوی جان کسی
- غزل شمارهٔ ۹۰۳ : ای فدای غم جان تو کسی
- غزل شمارهٔ ۹۰۴ : بیک نظر کندم دیده مبتلای کسی
- غزل شمارهٔ ۹۰۵ : در حسن بتان دلبر ما بلکه تو باشی
- غزل شمارهٔ ۹۰۶ : بکوش ایجان خدا را بنده باشی
- غزل شمارهٔ ۹۰۷ : گفتم رخت ندیدم گفتا ندیده باشی
- غزل شمارهٔ ۹۰۸ : ندهی اگر باو دل بچه آرمیده باشی
- غزل شمارهٔ ۹۰۹ : گفتی مرا نزد من آ تو آتشی تو آتشی
- غزل شمارهٔ ۹۱۰ : وزد بر اهل دلی گر نسیم درویشی
- غزل شمارهٔ ۹۱۱ : کسی که یافت نسیم نعیم درویشی
- غزل شمارهٔ ۹۱۲ : دل چو بستم بخدا حسبی الله و کفی
- غزل شمارهٔ ۹۱۳ : نکنی گر تووفا حسبی الله کفی
- غزل شمارهٔ ۹۱۴ : نیست تاج عشقرا شایسته هرجا تارکی
- غزل شمارهٔ ۹۱۵ : دل و جانم اسیر غم تا کی
- غزل شمارهٔ ۹۱۶ : سرکشیهای جوانان تا کی
- غزل شمارهٔ ۹۱۷ : یاد وصل او دلم خوشنود دارد اندکی
- غزل شمارهٔ ۹۱۸ : عاشقانرا شور مستی سود دارد خیلکی
- غزل شمارهٔ ۹۱۹ : در دیده‌ام چه نور روانست آن یکی
- غزل شمارهٔ ۹۲۰ : گر ز خود و عقل خود یکدو نفس رستمی
- غزل شمارهٔ ۹۲۱ : ای که خواهی دل ما را بجافاها شکنی
- غزل شمارهٔ ۹۲۲ : گه بایمای تغافل دل ما می‌شکنی
- غزل شمارهٔ ۹۲۳ : ای که حیران سراپای بت سیمینی
- غزل شمارهٔ ۹۲۴ : ز رویت حاصل عشاق حیرانیست حیرانی
- غزل شمارهٔ ۹۲۵ : جدا شد از بر من آن انسی روحانی
- غزل شمارهٔ ۹۲۶ : تو های و هوی مستانرا چه دانی
- غزل شمارهٔ ۹۲۷ : جانم اسیر تا کی در خنگ زندگانی
- غزل شمارهٔ ۹۲۸ : بخرامشی چه شود اگر سوی عاشقان گذری کنی
- غزل شمارهٔ ۹۲۹ : خوش است مرگ اگر برگ مرگ ساز کنی
- غزل شمارهٔ ۹۳۰ : اگر خوش است ترا دل چرا طرب نکنی
- غزل شمارهٔ ۹۳۱ : سوی من ای خجسته خو روی چرا نمیکنی
- غزل شمارهٔ ۹۳۲ : گفتم بعشق غارت دلها چه میکنی
- غزل شمارهٔ ۹۳۳ : میکشی ما را بزاری هر چه خواهی میکنی
- غزل شمارهٔ ۹۳۴ : دلا بگذر ز دنیا تا ز عقبی عیش جان بینی
- غزل شمارهٔ ۹۳۵ : روی جانان مگر از دیدهٔ جانان بینی
- غزل شمارهٔ ۹۳۶ : مرحبا ای نسیم عنبر بوی
- غزل شمارهٔ ۹۳۷ : مست و بی پروا بیغما میروی
- غزل شمارهٔ ۹۳۸ : خوشا فال آن کو دوچارش شوی
- غزل شمارهٔ ۹۳۹ : دورم از خویش مکن هان پشیمان نشوی
- غزل شمارهٔ ۹۴۰ : روی بنمای ای پری رخسار هی
- غزل شمارهٔ ۹۴۱ : ساقیا پیمانهٔ سرشار هی
- غزل شمارهٔ ۹۴۲ : باده خواهم که کشم ز آن لب و غبغب هله هی
- غزل شمارهٔ ۹۴۳ : صبر از دلم برخواست ساقیا بیا هی هی
- غزل شمارهٔ ۹۴۴ : ز تو کی توان جدائی چو تو هست و بود مائی
- غزل شمارهٔ ۹۴۵ : ای نسخهٔ اصل خوبی و رعنائی
- غزل شمارهٔ ۹۴۶ : نگاه ار میکنی جان میفزائی
- غزل شمارهٔ ۹۴۷ : چه شود اگر در آئی بطریق آشنائی
- غزل شمارهٔ ۹۴۸ : الا ای که دلها نهان میربائی
- غزل شمارهٔ ۹۴۹ : ای زلف تو مسکن دل شیدائی
- غزل شمارهٔ ۹۵۰ : گل از رخ تو وام کند زیبائی
- غزل شمارهٔ ۹۵۱ : بیا بیمار خود را ده شفائی
- غزل شمارهٔ ۹۵۲ : هم تو بیننده هم تو بینائی
- غزل شمارهٔ ۹۵۳ : سحر ز هاتف غیبم رسید هیهائی
- غزل شمارهٔ ۹۵۴ : ای شاهد شاهدان کجائی
- غزل شمارهٔ ۹۵۵ : بود گر در ما تو تنها در آئی
- غزل شمارهٔ ۹۵۶ : خوش آندم کز در احسان در آئی
- غزل شمارهٔ ۹۵۷ : خوش آندم کز درم ای جان در آئی
- غزل شمارهٔ ۹۵۸ : سر خستگان نداری بگذار ما نیائی
- غزل شمارهٔ ۹۵۹ : هر آن دلرا که با یاریست خوئی
- غزل شمارهٔ ۹۶۰ : هیچیم ما بخویش و نمودار ما توئی
- غزل شمارهٔ ۹۶۱ : ای بجهان نهان چو جان روشنی جهان توئی