- شمارهٔ ۱ - در پند و اخلاق و غیر آن : خداوندیست تدبیر جهان را
- شمارهٔ ۲ : مظلوم دست بستهٔ مغلوب را بگوی
- شمارهٔ ۳ : سپاس دار خدای لطیف دانا را
- شمارهٔ ۴ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است : سخن به ذکر تو آراستن مراد آنست
- شمارهٔ ۵ : طریق و رسم صاحبدولتانست
- شمارهٔ ۶ - در ستایش : هر که در بند تو شد بستهٔ جاوید بماند
- شمارهٔ ۷ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است : تو آن نکرده‌ای از فعل خیر با من و غیر
- شمارهٔ ۸ : مباش غره به گفتار مادح طماع
- شمارهٔ ۹ : احدا سامع المناجات
- شمارهٔ ۱۰ : به سکندر نه ملک ماند و نه مال
- شمارهٔ ۱۱ : چو خویشتن نتواند که می‌خورد قاضی
- شمارهٔ ۱۲ : چنین که هست نماند قرار دولت و ملک
- شمارهٔ ۱۳ : علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد
- شمارهٔ ۱۴ : مرا گویند با دشمن برآویز
- شمارهٔ ۱۵ : یکی از بخت کامران بینی
- شمارهٔ ۱۶ : به راه راست توانی رسید در مقصود
- شمارهٔ ۱۷ : عیب آنان مکن که پیش ملوک
- شمارهٔ ۱۸ : گر اهل معرفتی هر چه بنگری خوبست
- شمارهٔ ۱۹ : امید خلق برآور چنانکه بتوانی
- شمارهٔ ۲۰ : هرگز پر طاووس کسی گفت که زشتست؟
- شمارهٔ ۲۱ : مرکب از بهر راحتی باشد
- شمارهٔ ۲۲ : پدرم بندهٔ قدیم تو بود
- شمارهٔ ۲۳ : در چشمت ار حقیر بود صورت فقیر
- شمارهٔ ۲۴ : کسی گفت عزت به مال اندرست
- شمارهٔ ۲۵ : دست بر پشت مار مالیدن
- شمارهٔ ۲۶ : گر سفیهی زبان دراز کند
- شمارهٔ ۲۷ : هرگز به مال و جاه نگردد بزرگ نام
- شمارهٔ ۲۸ - در عزت نفس : گویند سعدیا به چه بطال مانده‌ای
- شمارهٔ ۲۹ : ره نمودن به خیر ناکس را
- شمارهٔ ۳۰ : دشمن اگر دوست شود چند بار
- شمارهٔ ۳۱ : دهل را کاندرون زندان بادست
- شمارهٔ ۳۲ : ماه را دید مرغ شب پره گفت
- شمارهٔ ۳۳ : خواست تا عیبم کند پروردهٔ بیگانگان
- شمارهٔ ۳۴ : ای نفس چون وظیفهٔ روزی مقررست
- شمارهٔ ۳۵ : در سرای به هم کرده از پس پرده
- شمارهٔ ۳۶ : شهی که پاس رعیت نگاه می‌دارد
- شمارهٔ ۳۷ : صاحب کمال را چه غم از نقص مال و جاه
- شمارهٔ ۳۸ : ضرورتست به توبیخ با کسی گفتن
- شمارهٔ ۳۹ : اگر خود بردرد پیشانی پیل
- شمارهٔ ۴۰ : در حدود ری یکی دیوانه بود
- شمارهٔ ۴۱ : بیا که پرده برانداختم ز صورت حال
- شمارهٔ ۴۲ : به تماشای میوه راضی شو
- شمارهٔ ۴۳ : چه سود از دزدی آنگه توبه کردن
- شمارهٔ ۴۴ : شنیدم که بیوه‌زنی دردمند
- شمارهٔ ۴۵ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است : یارب کمال عافیتت بر دوام باد
- شمارهٔ ۴۶ : مرا از بهر دیناری ثنا گفت
- شمارهٔ ۴۷ : بر تربت دوستان ماضی
- شمارهٔ ۴۸ : ای بلند اختر خدایت عمر جاویدان دهاد
- شمارهٔ ۴۹ : پسر نورسیده شاید بود
- شمارهٔ ۵۰ : بیا بگوی که پرویز از زمانه چه خورد
- شمارهٔ ۵۱ : جوشن بیار و نیزه و بر گستوان ورد
- شمارهٔ ۵۲ : خون دار اگرچه دشمن خردست زینهار
- شمارهٔ ۵۳ : در جهان با مردمان دانی که چون باید گذاشت
- شمارهٔ ۵۴ : مرد دیگر جوان نخواهد بود
- شمارهٔ ۵۵ : ملک ایمن درخت بارورست
- شمارهٔ ۵۶ : آن را که تو دست پیش داری
- شمارهٔ ۵۷ : آدمی فضل بر دگر حیوان
- شمارهٔ ۵۸ : تو خود جفا نکنی بی‌گناه بر بنده
- شمارهٔ ۵۹ : دیو اگر صومعه داری کند اندر ملکوت
- شمارهٔ ۶۰ : طمع خام که سودی بکنم
- شمارهٔ ۶۱ : شد غلامی به جوی کاب آرد
- شمارهٔ ۶۲ : من هرگز آب چاه ندیدم چنین مداد
- شمارهٔ ۶۳ : مر تو را چون دو کار پیش آید
- شمارهٔ ۶۴ : دانی که بر نگین سلیمان چه نقش بود
- شمارهٔ ۶۵ : ز دست ترشروی خوردن تبرزد
- شمارهٔ ۶۶ : روزی به سرش نبشته بودند
- شمارهٔ ۶۷ : از دست تهی کرم نیاید
- شمارهٔ ۶۸ : کسی به حمد و ثنای برادران عزیز
- شمارهٔ ۶۹ : گر جهان فتنه گیرد از چپ و راست
- شمارهٔ ۷۰ : کاملانند در لباس حقیر
- شمارهٔ ۷۱ : سخن گفته دگر باز نیاید به دهن
- شمارهٔ ۷۲ : اگر صد دفتر شیرین بخوانی
- شمارهٔ ۷۳ : خر به سعی آدمی نخواهد شد
- شمارهٔ ۷۴ : تشنهٔ سوخته در چشمهٔ روشن چو رسید
- شمارهٔ ۷۵ : هیچ دانی که آب دیدهٔ پیر
- شمارهٔ ۷۶ : دوستان سخت پیمان را ز دشمن باک نیست
- شمارهٔ ۷۷ : حریف عمر به سر برده در فسوق و فجور
- شمارهٔ ۷۸ : یاد دارم ز پیر دانشمند
- شمارهٔ ۷۹ : بسا بساط خداوند ملک دولت را
- شمارهٔ ۸۰ : وفا با هیچکس کردست گیتی
- شمارهٔ ۸۱ : نه سام و نریمان و افراسیاب
- شمارهٔ ۸۲ : هر که مقصود و مرادش خور و خوابست از عمر
- شمارهٔ ۸۳ : چو دولت خواهد آمد بنده‌ای را
- شمارهٔ ۸۴ : بسیار برفتند و به جایی نرسیدند
- شمارهٔ ۸۵ : تا سگان را وجود پیدا نیست
- شمارهٔ ۸۶ : اگر خونی نریزد شاه عالم
- شمارهٔ ۸۷ : نکنی دفع ظالم از مظلوم
- شمارهٔ ۸۸ : هر کجا دردمندی از سر شوق
- شمارهٔ ۸۹ : حاکم ظالم به سنان قلم
- شمارهٔ ۹۰ : ز دور چرخ چه نالی ز فعل خویش بنال
- شمارهٔ ۹۱ : نفس ظالم، مثال زنبورست
- شمارهٔ ۹۲ : آسیا سنگ ده هزار منی
- شمارهٔ ۹۳ : بدین الحان داودی عجب نیست
- شمارهٔ ۹۴ : چو نیکبخت شدی ایمن از حسود مباش
- شمارهٔ ۹۵ : رسم و آیین پادشاهانست
- شمارهٔ ۹۶ : نشان آخر عهد و زوال ملک ویست
- شمارهٔ ۹۷ : آنکه در حضرت بیچون تو قربی دارد
- شمارهٔ ۹۸ : دامن آلوده اگر خود همه حکمت گوید
- شمارهٔ ۹۹ : آدمی‌سان و نیک محضر باش
- شمارهٔ ۱۰۰ : تا نگویی که عاملان حریص
- شمارهٔ ۱۰۱ : رحمت صفت خدای باقیست
- شمارهٔ ۱۰۲ : هیچ فرصت ورای آن مطلب
- شمارهٔ ۱۰۳ : الحق امنای مال ایتام
- شمارهٔ ۱۰۴ : ناکسان را فراستیست عظیم
- شمارهٔ ۱۰۵ : امیر ما عسل از دست خلق می‌نخورد
- شمارهٔ ۱۰۶ : چه گنجها بنهادند و دیگری برداشت
- شمارهٔ ۱۰۷ : خواهی از دشمن نادان که گزندت نرسد
- شمارهٔ ۱۰۸ : متکلف به نغمه در قرآن
- شمارهٔ ۱۰۹ : مرغ جایی که علف بیند و چیند گردد
- شمارهٔ ۱۱۰ : هزار سال به امید تو توانم بود
- شمارهٔ ۱۱۱ : هر که بر روی زمین مهلت عیشی دارد
- شمارهٔ ۱۱۲ : اگر ملازم خاک در کسی باشی
- شمارهٔ ۱۱۳ : نگر تا نبینی ز ظلم شهی
- شمارهٔ ۱۱۴ : روز قالی فشاندنست امروز
- شمارهٔ ۱۱۵ : گر خردمند از اوباش جفایی بیند
- شمارهٔ ۱۱۶ : هر که بینی مراد و راحت خویش
- شمارهٔ ۱۱۷ - ظاهرا در مدح صاحب دیوان است : به سمع خواجه رسانید اگر مجال بود
- شمارهٔ ۱۱۸ : ناگهان بانگ در سرای افتد
- شمارهٔ ۱۱۹ : یارب این نامه سیه کردهٔ بیفایده عمر
- شمارهٔ ۱۲۰ : حقیقتیست که دانا سرای عاریتی
- شمارهٔ ۱۲۱ - در مدح صاحب دیوان : سفینهٔ حکمیات و نظم و نثر لطیف
- شمارهٔ ۱۲۲ : نه آدمیست که در خرمی و مجموعی
- شمارهٔ ۱۲۳ : روز گم گشتن فرزند مقادیر قضا
- شمارهٔ ۱۲۴ : صانع نقشبند بی مانند
- شمارهٔ ۱۲۵ : یکی نصیحت درویش‌وار خواهم کرد
- شمارهٔ ۱۲۶ : ای غره به رحمت خداوند
- شمارهٔ ۱۲۷ : بندگان را ز حد به در منواز
- شمارهٔ ۱۲۸ : بود در خاطرم که یک چندی
- شمارهٔ ۱۲۹ : برای ختم سخن دست بر دعا داریم
- شمارهٔ ۱۳۰ : به قفل و پرهٔ زرین همی توان بستن
- شمارهٔ ۱۳۱ : بردند پیمبران و پاکان
- شمارهٔ ۱۳۲ : حدیث وقف به جایی رسید در شیراز
- شمارهٔ ۱۳۳ : چو رنج برنتوانی گرفتن از رنجور
- شمارهٔ ۱۳۴ : خداوند کشور خطا می‌کند
- شمارهٔ ۱۳۵ : عنکبوت ضعیف نتواند
- شمارهٔ ۱۳۶ : فریاد پیرزن که برآید ز سوز دل
- شمارهٔ ۱۳۷ : نگین ختم رسالت پیمبر عربی
- شمارهٔ ۱۳۸ : هاونا گفتم از چه می‌نالی
- شمارهٔ ۱۳۹ : هر که خیری کرد و موقوفی گذاشت
- شمارهٔ ۱۴۰ : هر که مشهور شد به بی‌ادبی
- شمارهٔ ۱۴۱ : گر بشنوی نصیحت مردان به گوش دل
- شمارهٔ ۱۴۲ : دل منه بر جهان که دور بقا
- شمارهٔ ۱۴۳ : جزای نیک و بد خلق با خدای انداز
- شمارهٔ ۱۴۴ : گروهی از سر بی‌مغز بیخبر گویند
- شمارهٔ ۱۴۵ : هر چه می‌کرد با ضعیفان دزد
- شمارهٔ ۱۴۶ : پدر که جان عزیزش به لب رسید چه گفت؟
- شمارهٔ ۱۴۷ : ملکداری با دیانت باید و فرهنگ و هوش
- شمارهٔ ۱۴۸ : پادشاهان پاسبانانند مر درویش را
- شمارهٔ ۱۴۹ : پروردگار خلق خدایی به کس نداد
- شمارهٔ ۱۵۰ : دل مبند ای حکیم بر دنیا
- شمارهٔ ۱۵۱ : شجر مقل در بیابانها
- شمارهٔ ۱۵۲ : ای که دانش به مردم آموزی
- شمارهٔ ۱۵۳ : دوش مرغی به صبح می‌نالید
- شمارهٔ ۱۵۴ : مشمر برد ملک آن پادشاه
- شمارهٔ ۱۵۵ : مگسی گفت عنکبوتی را
- شمارهٔ ۱۵۶ : پیدا شود که مرد کدامست و زن کدام
- شمارهٔ ۱۵۷ : دشمنت خود مباد وگر باشد
- شمارهٔ ۱۵۸ : چنانکه مشرق و مغرب به هم نپیوندند
- شمارهٔ ۱۵۹ : خواجه تشریفم فرستادی و مال
- شمارهٔ ۱۶۰ : کسان که تلخی حاجت نیازمودستند
- شمارهٔ ۱۶۱ : به مرگ خواجه فلان هیچ گم نگشت جهان
- شمارهٔ ۱۶۲ : خطاب حاکم عادل مثال بارانست
- شمارهٔ ۱۶۳ : ضرورتست که آحاد را سری باشد
- شمارهٔ ۱۶۴ : مراد و مطلب دنیا و آخرت نبرد
- شمارهٔ ۱۶۵ : طبیب و تجربت سودی ندارد
- شمارهٔ ۱۶۶ : مردکی غرقه بود در جیحون
- شمارهٔ ۱۶۷ : سگی شکایت ایام بر کسی می‌کرد
- شمارهٔ ۱۶۸ : لحا الله بعض الناس یأتی جهالة
- شمارهٔ ۱۶۹ : مثل وقوفک عندالله فی ملاء
- شمارهٔ ۱۷۰ : یا اسعد الناس جدا ما سعی قدم
- شمارهٔ ۱۷۱ - در مدح : نظر که با همه داری به چشم بخشایش
- شمارهٔ ۱۷۲ : آن ستمدیده ندیدی که به خونخواره چه گفت
- شمارهٔ ۱۷۳ : خلق در ملک خدای از همه جنسی باشد
- شمارهٔ ۱۷۴ : گر بدانستی که خواهد مرد ناگه در میان
- شمارهٔ ۱۷۵ : اگر گویندش اندر نار جاوید
- شمارهٔ ۱۷۶ : نکویی بابدان کردن وبالست
- شمارهٔ ۱۷۷ - در مدح و نصیحت : یارب تو هر چه بهتر و نیکوترش بده
- شمارهٔ ۱۷۸ : پسران فلان سه بدبختند
- شمارهٔ ۱۷۹ : خدایا فضل کن گنج قناعت
- شمارهٔ ۱۸۰ : گدایان بینی اندر روز محشر
- شمارهٔ ۱۸۱ : چو می‌دانستی افتادن به ناچار
- شمارهٔ ۱۸۲ : صبر بر قسمت خدا کردن
- شمارهٔ ۱۸۳ : هر بد که به خود نمی‌پسندی
- شمارهٔ ۱۸۴ : هان ای نهاده تیر جفا در کمان حکم
- شمارهٔ ۱۸۵ : دوران ملک ظالم و فرمان قاطعش
- شمارهٔ ۱۸۶ : نه نیکان را بد افتادست هرگز
- شمارهٔ ۱۸۷ : زمان ضایع مکن در علم صورت
- شمارهٔ ۱۸۸ : جامع هفت چیز در یک روز
- شمارهٔ ۱۸۹ : تا تو فرمان نبری خلق به فرمان نروند
- شمارهٔ ۱۹۰ : چنان زندگانی کن ای نیکرای
- شمارهٔ ۱۹۱ : نخواهی کز بزرگان جور بینی
- شمارهٔ ۱۹۲ : امید عافیت آنگه بود موافق عقل
- شمارهٔ ۱۹۳ : خداوندان نعمت را کرم هست
- شمارهٔ ۱۹۴ : طبیبی را حکایت کرد پیری
- شمارهٔ ۱۹۵ : ضمیر مصلحت اندیش هر چه پیش آید
- شمارهٔ ۱۹۶ : مرا گر صاحب دیوان اعلی
- شمارهٔ ۱۹۷ : بشنو از من سخنی حق پدر فرزندی
- شمارهٔ ۱۹۸ : رحم الله معشر الماضین
- شمارهٔ ۱۹۹ : نجس ار پیرهن شبلی و معروف بپوشد
- شمارهٔ ۲۰۰ : خواستم تا زحلی گویمت از روی قیاس
- شمارهٔ ۲۰۱ : دامن جامه که در خار مغیلان بگرفت
- شمارهٔ ۲۰۲ : غماز را به حضرت سلطان که راه داد؟
- شمارهٔ ۲۰۳ : اگر ممالک روی زمین به دست آری
- شمارهٔ ۲۰۴ : ای پسندیده حیف بر درویش
- شمارهٔ ۲۰۵ : شنیده‌ام که فقیهی به دشتوانی گفقت
- شمارهٔ ۲۰۶ : گر از خراج رعیت نباشدت باری
- شمارهٔ ۲۰۷ : دیگران در ریاضتند و نیاز
- شمارهٔ ۲۰۸ : هر کجا خط مشکلی بکشند
- شمارهٔ ۲۰۹ : آن مکن در عمل که در عزلت
- شمارهٔ ۲۱۰ : مکافات بدی کردن حلالست
- شمارهٔ ۲۱۱ : دوش در سلک صحبتی بودم
- شمارهٔ ۲۱۲ : ز لوح روی کودک بر توان خواند
- شمارهٔ ۲۱۳ : بس دست دعا بر آسمان بود
- شمارهٔ ۲۱۴ : حاجت خلق از در خدای برآید
- شمارهٔ ۲۱۵ : نظر کردم به چشم رای و تدبیر
- شمارهٔ ۲۱۶ : بی‌هنر را دیدن صاحب هنر
- شمارهٔ ۲۱۷ : نبایدت که پریشان شود قواعد ملک
- شمارهٔ ۲۱۸ : ای طفل که دفع مگس از خود نتوانی
- شمارهٔ ۲۱۹ : خرم تن آنکه نام نیکش
- شمارهٔ ۲۲۰ : مقابلت نکند با حجر به پیشانی
- شمارهٔ ۲۲۱ : نظر به چشم ارادت مکن به صورت دنیا
- شمارهٔ ۲۲۲ : یاران کجاوه، غم ندارند
- شمارهٔ ۲۲۳ : چو بندگان کمر بسته شرط خدمت را
- شمارهٔ ۲۲۴ : ای که گر هر سر موییت زبانی دارد
- شمارهٔ ۲۲۵ : از من بگوی شاه رعیت نواز را
- شمارهٔ ۲۲۶ : هر دم زبان مرده همی گوید این سخن