- شمارهٔ ۱ - در پند و اخلاق : ای چشم و چراغ اهل بینش
- شمارهٔ ۲ : همه را ده چو می‌دهی موسوم
- شمارهٔ ۳ : عدل و انصاف و راستی باید
- شمارهٔ ۴ : نظر کن درین موی باریک سر
- شمارهٔ ۵ : نخست اندیشه کن آنگاه گفتار
- شمارهٔ ۶ : چو نیکو گفت ابراهیم ادهم
- شمارهٔ ۷ : یکی را دیدم اندر جایگاهی
- شمارهٔ ۸ : چه سرپوشیدگان مرد بودند
- شمارهٔ ۹ : نکویی گرچه با ناکس نشاید
- شمارهٔ ۱۰ : نمیرد گر بمیرد نیکنامی
- شمارهٔ ۱۱ : هیچ دانی که چیست دخل حرام
- شمارهٔ ۱۲ : نشنیدم که مرغ رفته ز دام
- شمارهٔ ۱۳ : زخم بالای یکدگر بزنند
- شمارهٔ ۱۴ : چه رند پریشان شوریده بخت
- شمارهٔ ۱۵ : دشنام تو سر به سر شنیدم
- شمارهٔ ۱۶ : دانی چه بود کمال انسان
- شمارهٔ ۱۷ : سگ بر آن آدمی شرف دارد
- شمارهٔ ۱۸ : غم نه بر دل که گر نهی بر کوه
- شمارهٔ ۱۹ : سخن زید نشنوی بر عمرو
- شمارهٔ ۲۰ : همه فرزند آدمند بشر
- شمارهٔ ۲۱ : همه دانند لشکر و میران
- شمارهٔ ۲۲ : اگر هوشمندی مکن جمع مال
- شمارهٔ ۲۳ : این دغل دوستان که می‌بینی
- شمارهٔ ۲۴ : هر که را باشد از تو بیم گزند
- شمارهٔ ۲۵ : هر که بی‌مشورت کند تدبیر
- شمارهٔ ۲۶ : ای پسندیده حیف بر درویش
- شمارهٔ ۲۷ : برگزیدندت ای گل خرم
- شمارهٔ ۲۸ : قیمت عمر اگر بداند مرد
- شمارهٔ ۲۹ : خری از روستائیی بگریخت
- شمارهٔ ۳۰ : حرص فرزند آدم نادان
- شمارهٔ ۳۱ - حکایت : پیری اندر قبیلهٔ ما بود
- شمارهٔ ۳۲ : سپاس و شکر بی‌پایان خدا را
- شمارهٔ ۳۳ : حدیث پادشاهان عجم را
- شمارهٔ ۳۴ : حرامش باد بدعهد بداندیش
- شمارهٔ ۳۵ : سلطان باید که خیر درویش
- شمارهٔ ۳۶ : آنکه هفت اقلیم عالم را نهاد
- شمارهٔ ۳۷ : دوام دولت اندر حق شناسیست
- شمارهٔ ۳۸ : کتاب از دست دادن سست راییست
- شمارهٔ ۳۹ : الا تا ننگری در روی نیکو
- شمارهٔ ۴۰ : جوان سخت رو در راه باید
- شمارهٔ ۴۱ - حکایت : الا گر بختمند و هوشیاری
- شمارهٔ ۴۲ : هر که آمد بر خدای قبول
- شمارهٔ ۴۳ : به حال نیک و بد راضی شو ای مرد
- شمارهٔ ۴۴ : بکوش امروز تا گندم بپاشی
- شمارهٔ ۴۵ : ای خداوندان طاق و طمطراق
- شمارهٔ ۴۶ : به یک سال در جادویی ارمنی