گنجنما - اشعار شاعران ایرانی » رهی معیری » غزلها

	جستجو برای :
	جستجو در آثار :
	نوع جستجو :

شاهد افلاکی : چون زلف تو ام جانا در عین پریشانی
حدیث جوانی : اشکم ولی به پای عزیزان چکیده‌ام
سوزد مرا سازد مرا : ساقی بده پیمانه ای ز آن می که بی خویشم کند
زندان خاک : با دل روشن در این ظلمت سرا افتاده ام
غباری در بیابانی : نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی
طوفان حادثات : این سوز سینه شمع شبستان نداشته است
داغ تنهایی : آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم
نیلوفر : نه به شاخ گل نه بر سرو چمن پبچیده ام
رسوای دل : همچو نی می نالم از سودای دل
غرق تمنای تو ام : در پیش بیدردان چرا فریاد بی حاصل کنم
دل زاری که من دارم : نداند رسم یاری بی وفا یاری که من دارم
ماجرای اشک : تابد فروغ مهر و مه از قطره های اشک
ترک خودپرستی کن : گر به چشم دل جاناجلوه های ما بینی
گوهر تابناک : زبون خلق ز خلق نکوی خویشتنم
خیال‌انگیز : خیال‌انگیز و جان‌پرور چو بوی گل سراپایی
گریهٔ بی‌اختیار : تو را خبر ز دل بی‌قرار باید و نیست
بهشت آرزو : بر جگر داغی ز عشق لاله رویی یافتم
ساغر هستی : ساقیا در ساغر هستی شراب ناب نیست
چشمهٔ نور : هر چند که در کوی تو مسکین و فقیریم
نای خروشان : چو نی بسینه خروشد دلی که من دارم
خندهٔ مستانه : با عزیزان درنیامیزد دل دیوانه‌ام
پرنیان‌پوش : ز گرمی بی‌نصیب افتاده‌ام چون شمع خاموشی
جلوهٔ ساقی : در قدح عکس تو یا گل در گلاب افتاده است؟
تشنهٔ درد : نه راحت از فلک جویم نه دولت از خدا خواهم