- پیشکش به حضور اعلیحضرت امیرامان الله خان فرمانروای دولت مستقلهٔ افغانستان خلد الله ملکه و اجلاله : ای امیر کامگار ای شهریار
- شهید ناز او بزم وجود است : شهید ناز او بزم وجود است
- دل من روشن از سوز درون است : دل من روشن از سوز درون است
- به باغان باد فروردین دهد عشق : به باغان باد فروردین دهد عشق
- عقابان را بهای کم نهد عشق : عقابان را بهای کم نهد عشق
- ببرگ لاله رنگ آمیزی عشق : ببرگ لاله رنگ آمیزی عشق
- نه هر کس از محبت مایه دار است : نه هر کس از محبت مایه دار است
- درین گلشن پریشان مثل بویم : درین گلشن پریشان مثل بویم
- جهان مشت گل و دل حاصل اوست : جهان مشت گل و دل حاصل اوست
- سحر می گفت بلبل باغبان را : سحر می گفت بلبل باغبان را
- جهان ما که نابود است بودش : جهان ما که نابود است بودش
- نوای عشق را ساز است آدم : نوای عشق را ساز است آدم
- نه من انجام و نی آغاز جویم : نه من انجام و نی آغاز جویم
- دلا نارائی پروانه تا کی : دلا نارائی پروانه تا کی
- تنی پیدا کن از مشت غباری : تنی پیدا کن از مشت غباری
- ز آب و گل خدا خوش پیکری ساخت : ز آب و گل خدا خوش پیکری ساخت
- به یزدان روز محشر برهمن گفت : به یزدان روز محشر برهمن گفت
- گذشتی تیز گام ای اختر صبح : گذشتی تیز گام ای اختر صبح
- تهی از های و هو میخانه بودی : تهی از های و هو میخانه بودی
- ترا ای تازه پرواز آفریدند : ترا ای تازه پرواز آفریدند
- چه لذت یارب اندر هست و بود است : چه لذت یارب اندر هست و بود است
- شنیدم در عدم پروانه میگفت : شنیدم در عدم پروانه میگفت
- مسلمانان مرا حرفی است در دل : مسلمانان مرا حرفی است در دل
- بکویش ره سپاری ای دل ایدل : بکویش ره سپاری ای دل ایدل
- رهی در سینهٔ انجم گشائی : رهی در سینهٔ انجم گشائی
- سحر در شاخسار بوستانی : سحر در شاخسار بوستانی
- ترا یک نکتهٔ سر بسته گویم : ترا یک نکتهٔ سر بسته گویم
- بهل افسانهٔ آن پا چراغی : بهل افسانهٔ آن پا چراغی
- ترا از خویشتن بیگانه سازد : ترا از خویشتن بیگانه سازد
- زیان بینی ز سیر بوستانم : زیان بینی ز سیر بوستانم
- برون از ورطهٔ بود و عدم شو : برون از ورطهٔ بود و عدم شو
- ز مرغان چمن نا آشنایم : ز مرغان چمن نا آشنایم
- جهان یارب چه خوش هنگامه دارد : جهان یارب چه خوش هنگامه دارد
- سکندر با خضر خوش نکته ئی گفت : سکندر با خضر خوش نکته ئی گفت
- سریر کیقباد ، اکلیل جم خاک : سریر کیقباد ، اکلیل جم خاک
- اگر در مشت خاک تو نهادند : اگر در مشت خاک تو نهادند
- دمادم نقش های تازه ریزد : دمادم نقش های تازه ریزد
- چو ذوق نغمه ام در جلوت آرد : چو ذوق نغمه ام در جلوت آرد
- چه میپرسی میان سینه دل چیست : چه میپرسی میان سینه دل چیست
- خرد گفت او بچشم اندر نگنجد : خرد گفت او بچشم اندر نگنجد
- کنشت و مسجد و بتخانه و دیر : کنشت و مسجد و بتخانه و دیر
- نه پیوستم درین بستان سرا دل : نه پیوستم درین بستان سرا دل
- به خود باز آورد رند کهن را : به خود باز آورد رند کهن را
- سفالم را می او جام جم کرد : سفالم را می او جام جم کرد
- خرد زنجیری امروز و دوش است : خرد زنجیری امروز و دوش است
- خرد اندر سر هر کس نهادند : خرد اندر سر هر کس نهادند
- گدای جلوه رفتی بر سر طور : گدای جلوه رفتی بر سر طور
- بگو جبریل را از من پیامی : بگو جبریل را از من پیامی
- همای علم تا افتد بدامت : همای علم تا افتد بدامت
- خرد بر چهرهٔ تو پرده ها بافت : خرد بر چهرهٔ تو پرده ها بافت
- دلت می لرزد از اندیشهٔ مرگ : دلت می لرزد از اندیشهٔ مرگ
- ز پیوند تن و جانم چه پرسی : ز پیوند تن و جانم چه پرسی
- مرا فرمود پیر نکته دانی : مرا فرمود پیر نکته دانی
- ز رازی معنی قرآن چه پرسی؟ : ز رازی معنی قرآن چه پرسی؟
- من از بود و نبود خود خموشم : من از بود و نبود خود خموشم
- ز من با شاعر رنگین بیان گوی : ز من با شاعر رنگین بیان گوی
- ز خوب و زشت تو ناآشنایم : ز خوب و زشت تو ناآشنایم
- تو ای شیخ حرم شاید ندانی : تو ای شیخ حرم شاید ندانی
- چو تاب از خود بگیرد قطرهٔ آب : چو تاب از خود بگیرد قطرهٔ آب
- من ای دانشوران در پیچ و تابم : من ای دانشوران در پیچ و تابم
- میارا بزم بر ساحل که آنجا : میارا بزم بر ساحل که آنجا
- سراپا معنی سر بسته ام من : سراپا معنی سر بسته ام من
- مگو از مدعای زندگانی : مگو از مدعای زندگانی
- اگر کردی نگه بر پارهٔ سنگ : اگر کردی نگه بر پارهٔ سنگ
- وفا ناآشنا بیگانه خو بود : وفا ناآشنا بیگانه خو بود
- مپرس از عشق و از نیرنگی عشق : مپرس از عشق و از نیرنگی عشق
- مشو ای غنچهٔ نورسته دلگیر : مشو ای غنچهٔ نورسته دلگیر
- مرا روزی گل افسرده ئی گفت : مرا روزی گل افسرده ئی گفت
- جهان ما که پایانی ندارد : جهان ما که پایانی ندارد
- به مرغان چمن همداستانم : به مرغان چمن همداستانم
- نماید آنچه هست این وادی گل : نماید آنچه هست این وادی گل
- تو خورشیدی و من سیارهٔ تو : تو خورشیدی و من سیارهٔ تو
- خیال او درون دیده خوشتر : خیال او درون دیده خوشتر
- دماغم کافر زنار دار است : دماغم کافر زنار دار است
- صنوبر بندهٔ آزادهٔ او : صنوبر بندهٔ آزادهٔ او
- ز انجم تا به انجم صد جهان بود : ز انجم تا به انجم صد جهان بود
- بپای خود مزن زنجیر تقدیر : بپای خود مزن زنجیر تقدیر
- دل من در طلسم خود اسیر است : دل من در طلسم خود اسیر است
- نوا در ساز جان از زخمهٔ تو : نوا در ساز جان از زخمهٔ تو
- نفس آشفته موجی از یم اوست : نفس آشفته موجی از یم اوست
- ترا درد یکی در سینه پیچید : ترا درد یکی در سینه پیچید
- کرا جوئی چرا در پیچ و تابی : کرا جوئی چرا در پیچ و تابی
- تو ای کودک منش خود را ادب کن : تو ای کودک منش خود را ادب کن
- نه افغانیم و نی ترک و تتاریم : نه افغانیم و نی ترک و تتاریم
- نهان در سینهٔ ما عالمی هست : نهان در سینهٔ ما عالمی هست
- دل من ای دل من ایدل من : دل من ای دل من ایدل من
- چه گویم نکتهٔ زشت و نکو چیست : چه گویم نکتهٔ زشت و نکو چیست
- کسی کو درد پنهانی ندارد : کسی کو درد پنهانی ندارد
- چه پرسی از کجایم چیستم من ؟ : چه پرسی از کجایم چیستم من؟
- به چندین جلوه در زیر نقابی : به چندین جلوه در زیر نقابی
- دل از منزل تهی کن پا بره دار : دل از منزل تهی کن پا بره دار
- بیا ای عشق ای رمز دل ما : بیا ای عشق ای رمز دل ما
- سخن درد و غم آرد ، درد و غم به : سخن درد و غم آرد ، درد و غم به
- نه من بر مرکب ختلی سوارم : نه من بر مرکب ختلی سوارم
- کمال زندگی خواهی بیاموز : کمال زندگی خواهی بیاموز
- تو میگوئی که آدم خاکزاد است : تو میگوئی که آدم خاکزاد است
- دل بیباک را ضرغام رنگ است : دل بیباک را ضرغام رنگ است
- ندانم باده ام یا ساغرم من : ندانم باده ام یا ساغرم من
- تو گوئی طایر ما زیر دام است : تو گوئی طایر ما زیر دام است
- چسان زاید تمنا در دل ما : چسان زاید تمنا در دل ما
- چو در جنت خرامیدم پس از مرگ : چو در جنت خرامیدم پس از مرگ
- جهان ما که جز انگاره ئی نیست : جهان ما که جز انگاره ئی نیست
- چسان ای آفتاب آسمان گرد : چسان ای آفتاب آسمان گرد
- تراش از تیشهٔ خود جادهٔ خویش : تراش از تیشهٔ خود جادهٔ خویش
- بمنزل رهرو دل در نسازد : بمنزل رهرو دل در نسازد
- بیا با شاهد فطرت نظر باز : بیا با شاهد فطرت نظر باز
- میان آب و گل خلوت گزیدم : میان آب و گل خلوت گزیدم
- ز آغاز خودی کس را خبر نیست : ز آغاز خودی کس را خبر نیست
- دلا رمز حیات از غنچه دریاب : دلا رمز حیات از غنچه دریاب
- فروغ او به بزم باغ و راغ است : فروغ او به بزم باغ و راغ است
- ز خاک نرگسستان غنچه ئی رست : ز خاک نرگسستان غنچه ئی رست
- جهان کز خود ندارد دستگاهی : جهان کز خود ندارد دستگاهی
- دل من رازدان جسم و جان است : دل من رازدان جسم و جان است
- گل رعنا چو من در مشکلی هست : گل رعنا چو من در مشکلی هست
- مزاج لالهٔ خود رو شناسم : مزاج لالهٔ خود رو شناسم
- جهان یک نغمه زار آرزوئی : جهان یک نغمه زار آرزوئی
- دل من بی قرار آرزوئی : دل من بی قرار آرزوئی
- دوام ما ز سوز ناتمام است : دوام ما ز سوز ناتمام است
- مرنج از برهمن ای واعظ شهر : مرنج از برهمن ای واعظ شهر
- حکیمان گرچه صد پیکر شکستند : حکیمان گرچه صد پیکر شکستند
- جهانها روید از مشت گل من : جهانها روید از مشت گل من
- هزاران سال با فطرت نشستم : هزاران سال با فطرت نشستم
- به پهنای ازل پر می گشودم : به پهنای ازل پر می گشودم
- درونم جلوهٔ افکار این چیست؟ : درونم جلوهٔ افکار این چیست؟
- بخود نازم گدای بی نیازم : بخود نازم گدای بی نیازم
- اگر آگاهی از کیف و کم خویش : اگر آگاهی از کیف و کم خویش
- چه غم داری ، حیات دل ز دم نیست : چه غم داری ، حیات دل ز دم نیست
- تو ای دل تا نشینی در کنارم : تو ای دل تا نشینی در کنارم
- ز من گو صوفیان با صفا را : ز من گو صوفیان با صفا را
- چو نرگس این چمن نادیده مگذر : چو نرگس این چمن نادیده مگذر
- تراشیدم صنم بر صورت خویش : تراشیدم صنم بر صورت خویش
- به شبنم غنچهٔ نورسته می گفت : به شبنم غنچهٔ نورسته می گفت
- زمین را رازدان آسمان گیر : زمین را رازدان آسمان گیر
- ضمیر ین فکان غیر از تو کس نیست : ضمیر ین فکان غیر از تو کس نیست
- زمین خاک در میخانهٔ ما : زمین خاک در میخانهٔ ما
- سکندر رفت و شمشیر و علم رفت : سکندر رفت و شمشیر و علم رفت
- ربودی دل ز چاک سینهٔ من : ربودی دل ز چاک سینهٔ من
- ز پیش من جهان رنگ و بو رفت : ز پیش من جهان رنگ و بو رفت
- مرا از پردهٔ ساز آگهی نیست : مرا از پردهٔ ساز آگهی نیست
- نوا مستانه در محفل زدم من : نوا مستانه در محفل زدم من
- عجم از نغمه های من جوان شد : عجم از نغمه های من جوان شد
- عجم از نغمه ام آتش بجان است : عجم از نغمه ام آتش بجان است
- ز جان بیقرار آتش گشادم : ز جان بیقرار آتش گشادم
- مرا مثل نسیم آواره کردند : مرا مثل نسیم آواره کردند
- خرد کرپاس را زرینه سازد : خرد کرپاس را زرینه سازد
- ز شاخ آرزو بر خورده ام من : ز شاخ آرزو بر خورده ام من
- خیالم کو گل از فردوس چیند : خیالم کو گل از فردوس چیند
- عجم بحریست ناپیدا کناری : عجم بحریست ناپیدا کناری
- مگو کار جهان نااستوار است : مگو کار جهان نااستوار است
- رمیدی از خداوندان افرنگ : رمیدی از خداوندان افرنگ
- قبای زندگانی چاک تا کی : قبای زندگانی چاک تا کی
- میان لاله و گل آشیان گیر : میان لاله و گل آشیان گیر
- بجان من که جان نقش تن انگیخت : بجان من که جان نقش تن انگیخت
- به گوشم آمد از خاک مزاری : به گوشم آمد از خاک مزاری
- مشو نومید ازین مشت غباری : مشو نومید ازین مشت غباری
- جهان رنگ و بو فهمیدنی هست : جهان رنگ و بو فهمیدنی هست
- تو می گوئی که من هستم خدا نیست : تو می گوئی که من هستم خدا نیست
- بساطم خالی از مرغ کباب است : بساطم خالی از مرغ کباب است
- رگ مسلم ز سوز من تپید است : رگ مسلم ز سوز من تپید است
- بحرف اندر نگیری لامکانرا : بحرف اندر نگیری لامکانرا
- بهر دل عشق رنگ تازه بر کرد : بهر دل عشق رنگ تازه بر کرد
- هنوز از بند آب و گل نرستی : هنوز از بند آب و گل نرستی
- مرا ذوق سخن خون در جگر کرد : مرا ذوق سخن خون در جگر کرد
- گریز آخر ز عقل ذوفنون کرد : گریز آخر ز عقل ذوفنون کرد
- گل نخستین : هنوز همنفسی در چمن نمی بینم
- دعا : ایکه از خمخانه فطرت بجامم ریختی
- هلال عید : نتوان ز چشم شوق رمید ای هلال عید
- تسخیر فطرت : میلاد آدم
- بوی گل : حوری به کنج گلشن جنت تپید و گفت
- نوای وقت : خورشید بدامانم انجم به گریبانم
- فصل بهار : خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار
- حیات جاوید : گمان مبر که به پایان رسید کار مغان
- افکار انجم : شنیدم کوکبی با کوکبی گفت
- زندگی : شبی زار نالید ابر بهار
- محاورهٔ علم و عشق : علم:
- سرود انجم : هستی ما نظام ما
- نسیم صبح : ز روی بحر و سر کوهسار می آیم
- پند باز با بچهٔ خویش : تو دانی که بازان ز یک جوهرند
- کرم کتابی : شنیدم شبی در کتب خانهٔ من
- کبر و ناز : یخ ، جوی کوه را ز ره کبر و ناز گفت
- لاله : آن شعله ام که صبح ازل در کنار عشق
- حکمت و شعر : بوعلی اندر غبار ناقه گم
- کرمک شبتاب : یک ذره بی مایه متاع نفس اندوخت
- حقیقت : عقاب دوربین جوئینه را گفت
- حدی : نغمهٔ ساربان حجاز
- قطرهٔ آب : مرا معنی تازه ئی مدعاست
- محاورهٔ ما بین خدا و انسان : خدا
- ساقی نامه - در نشاط باغ کشمیر نوشته شد : خوشا روزگاری خوشا نوبهاری
- شاهین و ماهی : ماهی بچه ئی شوخ به شاهین بچه ئی گفت
- کرمک شبتاب : شنیدم کرمک شبتاب می گفت
- تنهائی : به بحر رفتم و گفتم به موج بیتابی
- شبنم : گفتند فرود آی ز اوج مه و پرویز
- عشق : فکرم چو به جستجو قدم زد
- اگر خواهی حیات اندر خطر زی : غزالی با غزالی درد دل گفت
- جهان عمل : هست این میکده و دعوت عام است اینجا
- زندگی : پرسیدم از بلند نگاهی حیات چیست
- حکمت فرنگ : شنیدم که در پارس مرد گزین
- حور وشاعر در جواب نظم گوته موسوم به حور و شاعر : حور:
- زندگی و عمل در جواب هاینه موسوم به «سؤالات» : ساحل افتاده گفت گرچه بسی زیستم
- الملک ﷲ : طارق چو بر کناررهٔ اندلس سفینه سوخت
- جوی آب : بنگر که جوی آب چه مستانه میرود
- نامهٔ عالمگیر (به یکی از فرزندانش که دعای مرگ پدر میکرد) : ندانی که یزدان دیرینه بود
- بهشت : کجا این روزگاری شیشه بازی
- کشمیر : رخت به کاشمر گشا کوه و تل و دمن نگر
- عشق : عقلی که جهان سوزد یک جلوهٔ بیباکش
- بندگی : دوش در میکده ترسا بچه باده فروش
- غلامی : آدم از بی بصری بندگی آدم کرد
- چیستان شمشیر : آن سخت کوش چیست که گیرد ز سنگ آب
- جمهوریت : متاع معنی بیگانه از دون فطرتان جوئی
- به مبلغ اسلام در فرنگستان : زمانه باز برافروخت آتش نمرود
- غنی کشمیری : غنی آن سخنگوی بلبل صفیر
- خطاب به مصطفی کمال پاشا ایده الله : جولائی
- طیاره : سر شاخ گل طایری یک سحر
- عشق : آن حرف دلفروز که راز هست و راز نیست
- تهذیب : انسان که رخ ز غازهٔ تهذیب بر فروخت
- بهار تا به گلستان کشید بزم سرود : بهار تا به گلستان کشید بزم سرود
- حلقه بستند سر تربت من نوحه کران : حلقه بستند سر تربت من نوحه کران
- می تراشد فکر ما هر دم خداوندی دگر : می تراشد فکر ما هر دم خداوندی دگر
- مرا ز دیدهٔ بینا شکایت دگر است : مرا ز دیدهٔ بینا شکایت دگر است
- به این بهانه درین بزم محرمی جویم : به این بهانه درین بزم محرمی جویم
- خیز و نقاب بر گشا پردگیان ساز را : خیز و نقاب بر گشا پردگیان ساز را
- به ملازمان سلطان خبری دهم ز رازی : به ملازمان سلطان خبری دهم ز رازی
- بیا که ساقی گلچهره دست بر چنگ است : بیا که ساقی گلچهره دست بر چنگ است
- صورت نپرستم من بتخانه شکستم من : صورت نپرستم من بتخانه شکستم من
- هوای فرودین در گلستان میخانه میسازد : هوای فرودین در گلستان میخانه میسازد
- از ما بگو سلامی آن ترک تند خو را : از ما بگو سلامی آن ترک تند خو را
- آشنا هر خار را از قصهٔ ما ساختی : آشنا هر خار را از قصهٔ ما ساختی
- خوش آنکه رخت خرد را به شعله‌ای می سوخت : خوش آنکه رخت خرد را به شعله‌ای می سوخت
- بیار باده که گردون بکام ما گردید : بیار باده که گردون بکام ما گردید
- تیر و سنان و خنجر و شمشیرم آرزوست : تیر و سنان و خنجر و شمشیرم آرزوست
- دانهٔ سبحه به زنار کشیدن آموز : دانهٔ سبحه به زنار کشیدن آموز
- ز خاک خویش طلب آتشی که پیدا نیست : ز خاک خویش طلب آتشی که پیدا نیست
- موج را از سینهٔ دریا گسستن میتوان : موج را از سینهٔ دریا گسستن میتوان
- صد نالهٔ شبگیری صد صبح بلا خیزی : صد نالهٔ شبگیری صد صبح بلا خیزی
- باز به سرمه تاب ده چشم کرشمه زای را : باز به سرمه تاب ده چشم کرشمه زای را
- فریب کشمکش عقل دیدنی دارد : فریب کشمکش عقل دیدنی دارد
- حسرت جلوهٔ آن ماه تمامی دارم : حسرت جلوهٔ آن ماه تمامی دارم
- به شاخ زندگی ما نمی ز تشنه لبی است : به شاخ زندگی ما نمی ز تشنه لبی است
- فرقی ننهد عاشق در کعبه و بتخانه : فرقی ننهد عاشق در کعبه و بتخانه
- بی تو از خواب عدم دیده گشودن نتوان : بی تو از خواب عدم دیده گشودن نتوان
- این گنبد مینائی این پستی و بالائی : این گنبد مینائی این پستی و بالائی
- به یکی از صوفیه نوشته شد : هوس منزل لیلی نه تو داری و نه من
- دلیل منزل شوقم به دامنم آویز : دلیل منزل شوقم به دامنم آویز
- در جهان دل ما دور قمر پیدا نیست : در جهان دل ما دور قمر پیدا نیست
- گریهٔ ما بی اثر ناله ما نارساست : گریهٔ ما بی اثر ناله ما نارساست
- سوز سخن ز نالهٔ مستانهٔ دل است : سوز سخن ز نالهٔ مستانهٔ دل است
- سطوت از کوه ستانند و بکاهی بخشند : سطوت از کوه ستانند و بکاهی بخشند
- نه تو اندر حرم گنجی نه در بتخانه می آئی : نه تو اندر حرم گنجی نه در بتخانه می آئی
- تب و تاب بتکدهٔ عجم نرسد بسوز و گداز من : تب و تاب بتکدهٔ عجم نرسد بسوز و گداز من
- مثل آئینه مشو محو جمال دگران : مثل آئینه مشو محو جمال دگران
- جهان عشق نه میری نه سروری داند : جهان عشق نه میری نه سروری داند
- خواجه ئی نیست که چون بنده پرستارش نیست : خواجه ئی نیست که چون بنده پرستارش نیست
- بیا که بلبل شوریده نغمه پرداز است : بیا که بلبل شوریده نغمه پرداز است
- خاکیم و تند سیر مثال ستاره ایم : خاکیم و تند سیر مثال ستاره ایم
- عرب از سر شک خونم همه لاله زار بادا : عرب از سر شک خونم همه لاله زار بادا
- نظر تو همه تقصیر و خرد کوتاهی : نظر تو همه تقصیر و خرد کوتاهی
- سر خوش از بادهٔ تو خم شکنی نیست که نیست : سر خوش از بادهٔ تو خم شکنی نیست که نیست
- اگرچه زیب سرش افسر و کلاهی نیست : اگرچه زیب سرش افسر و کلاهی نیست
- شعله در آغوش دارد عشق بی پروای من : شعله در آغوش دارد عشق بی پروای من
- بتان تازه تراشیده ئی دریغ از تو : بتان تازه تراشیده ئی دریغ از تو
- پیام : از من ای باد صبا گوی به دانای فرنگ
- جمعیت الاقوام : بر فتد تا روش رزم درین بزم کهن
- شو پنهاور و نیچه : مرغی ز آشیانه به سیر چمن پرید
- فلسفه و سیاست : فلسفی را با سیاست دان بیک میزان مسنج
- صحبت رفتگان (در عالم بالا) : تولستوی
- نیچه : از سستی عناصر انسان دلش تپید
- حکیم اینشتین : جلوه ئی میخواست مانند کلیم ناصبور
- بایرن : مثال لاله و گل شعله از زمین روید
- نیچه : گر نوا خواهی ز پیش او گریز
- جلال و هگل : می گشودم شبی به ناخن فکر
- پتوفی : نفسی درین گلستان ز عروس گل سرودی
- محاوره ما بین حکیم فرانسوی اوگوست کنت و مرد مزدور : حکیم:
- هگل : حکمتش معقول و با محسوس در خلوت نرفت
- جلال و گوته : نکته دان المنی را در ارم
- پیغام برگسن : تا بر تو آشکار شود راز زندگی
- میخانهٔ فرنگ : یاد ایامی که بودم در خمستان فرنگ
- موسیولینن و قیصر ولیم : موسیولینن
- حکما : لاک:
- شعرا : برونینگ:
- خرابات فرنگ : دوش رفتم به تماشای خرابات فرنگ
- خطاب به انگلستان : مشرقی باده چشیده است ز مینای فرنگ
- قسمت نامهٔ سرمایه دار و مزدور : غوغای کارخانهٔ آهنگری ز من
- نوای مزدور : ز مزد بندهٔ کرپاس پوش محنت کش
- آزادی بحر : بطی می گفت بحر آزاد گردید
- خرده (۱) : میخورد هر ذره ما پیچ و تاب
- خرده (۲) : دردانه ادا شناس دریاست
- خرده (۳) : کلک را ناله از تهی مغزی است
- خرده (۴) : گل گفت که عیش نو بهاری خوشتر
- خرده (۵) : سخنگو طفلک و برنا و پیر است
- خرده (۶) : چشم را بینائی افزاید سه چیز
- خرده (۷) : ای برادر من ترا از زندگی دادم نشان
- خرده (۸) : طاقت عفو در تو نیست اگر
- خرده (۹) : از نزاکتهای طبع موشکاف او مپرس
- خرده (۱۰) : در جهان مانند جوی کوهسار
- خرده (۱۱) : ایکه گل چیدی منال از نیش خار
- خرده (۱۲) : مزن وسمه بر ریش و ابروی خویش
- خرده (۱۳) : ندارد کار با دون همتان عشق
- خرده (۱۴) : نقد شاعر در خور بازار نیست
- خرده (۱۵) : چه خوش بودی اگر مرد نکویی
- خرده (۱۶) : منم که طوف حرم کرده ام بتی به کنار