- آتش دل : به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحر
- آرزوها (۱) : ای خوشا مستانه سر در پای دلبر داشتن
- آرزوها (۲) : ای خوشا سودای دل از دیده پنهان داشتن
- آرزوها (۳) : ای خوش از تن کوچ کردن، خانه در جان داشتن
- آرزوها (۴) : ای خوشا خاطر ز نور علم مشحون داشتن
- آرزوها (۵) : ای خوش اندر گنج دل زر معانی داشتن
- آرزوی پرواز : کبوتر بچه‌ای با شوق پرواز
- آرزوی مادر : جهاندیده کشاورزی بدشتی
- آسایش بزرگان : شنیده‌اید که آسایش بزرگان چیست:
- آشیان ویران : از ساحت پاک آشیانی
- آئین آینه : وقت سحر، به آینه‌ای گفت شانه‌ای
- احسان بی ثمر : بارید ابر بر گل پژمرده‌ای و گفت
- ارزش گوهر : مرغی نهاد روی بباغی ز خرمنی
- از یک غزل : بی روی دوست، دوش شب ما سحر نداشت
- اشک یتیم : روزی گذشت پادشهی از گذرگهی
- امروز و فردا : بلبل آهسته به گل گفت شبی
- امید و نومیدی : به نومیدی، سحرگه گفت امید
- اندوه فقر : با دوک خویش، پیرزنی گفت وقت کار
- ای رنجبر : تا بکی جان کندن اندر آفتاب ای رنجبر
- ای گربه : ای گربه، ترا چه شد که ناگاه
- ای مرغک : ای مرغک خرد، ز اشیانه
- باد بروت : عالمی طعنه زد به نادانی
- بازی زندگی : عدسی وقت پختن، از ماشی
- بام شکسته : بادی وزید و لانهٔ خردی خراب کرد
- بلبل و مور : بلبلی از جلوهٔ گل بی قرار
- برف و بوستان : به ماه دی، گلستان گفت با برف
- برگ گریزان : شنیدستم که وقت برگریزان
- بنفشه : بنفشه صبحدم افسرد و باغبان گفتش
- بهای جوانی : خمید نرگس پژمرده‌ای ز انده و شرم
- بهای نیکی : بزرگی داد یک درهم گدا را
- بی آرزو : بغاری تیره، درویشی دمی خفت
- بی پدر : به سر خاک پدر، دخترکی
- پایمال آز : دید موری در رهی پیلی سترک
- پایه و دیوار : گفت دیوار قصر پادشهی
- پیام گل : به آب روان گفت گل کاز تو خواهم
- پیک پیری : ز سری، موی سپیدی روئید
- پیوند نور : بدامان گلستانی شبانگاه
- تاراج روزگار : نهال تازه رسی گفت با درختی خشک
- توانا و ناتوان : در دست بانوئی، به نخی گفت سوزنی
- توشهٔ پژمردگی : لاله‌ای با نرگس پژمرده گفت
- تهیدست : دختری خرد، بمهمانی رفت
- تیر و کمان : گفت تیری با کمان، روز نبرد
- تیره‌بخت : دختری خرد، شکایت سر کرد
- تیمارخوار : گفت ماهیخوار با ماهی ز دور
- جامهٔ عرفان : به درویشی، بزرگی جامه‌ای داد
- جان و تن : کودکی در بر، قبائی سرخ داشت
- جمال حق : نهان شد از گل زردی گلی سپید که ما
- جولای خدا : کاهلی در گوشه‌ای افتاد سست
- چند پند : کسی که بر سر نرد جهان قمار نکرد
- حدیث مهر : گنجشک خرد گفت سحر با کبوتری
- حقیقت و مجاز : بلبلی شیفته میگفت به گل
- خاطر خشنود : بطعنه پیش سگی گفت گربه کای مسکین
- خوان کرم : بر سر راهی، گدائی تیره‌روز
- خون دل : مرغی بباغ رفت و یکی میوه کند و خورد
- درخت بی بر : آن قصه شنیدید که در باغ، یکی روز
- دریای نور : بالماس میزد چکش زرگری
- دزد خانه : حکایت کرد سرهنگی به کسری
- دزد و قاضی : برد دزدی را سوی قاضی عسس
- دکان ریا : اینچنین خواندم که روزی روبهی
- دو محضر : قاضی کشمر ز محضر، شامگاه
- دو همدرد : بلبلی گفت بکنج قفسی
- دو همراز : در آبگیر، سحرگاه بط بماهی گفت
- دیدن و نادیدن : شبی بمردمک چشم، طعنه زد مژگان
- دیده و دل : شکایت کرد روزی دیده با دل
- دیوانه و زنجیر : گفت با زنجیر، در زندان شبی دیوانه‌ای
- ذره : شنیده‌اید که روزی بچشمهٔ خورشید
- ذره و خفاش : در آنساعت که چشم روز میخفت
- راه دل : ای که عمریست راه پیمائی
- رفوی وقت : گفت سوزن با رفوگر وقت شام
- رنج نخست : خلید خار درشتی بپای طفلی خرد
- روباه نفس : ز قلعه، ماکیانی شد به دیوار
- روح آزاد : تو چو زری، ای روان تابناک
- روح آزرده : بشکوه گفت جوانی فقیر با پیری
- روش آفرینش : سخن گفت با خویش، دلوی بنخوت
- زاهد خودبین : آن نشنیدید که در شیروان
- سپید و سیاه : کبوتری، سحر اندر هوای پروازی
- سختی و سختیها : نهفتن بعمری غم آشکاری
- سرنوشت : به جغذ گفت شبانگاه طوطی از سر خشم
- سرود خارکن : بصحرا، سرود اینچنین خارکن
- سرو سنگ : نهان کرد دیوانه در جیب، سنگی
- سعی و عمل : براهی در، سلیمان دید موری
- سفر اشک : اشک طرف دیده را گردید و رفت
- سیه روی : بکنج مطبخ تاریک، تابه گفت به دیگ
- شاهد و شمع : شاهدی گفت بشمعی کامشب
- شب : شباهنگام، کاین فیروزه گلشن
- شباویز : چو رنگ از رخ روز، پرواز کرد
- شرط نیکنامی : نیکنامی نباشد، از ره عجب
- شکایت پیرزن : روز شکار، پیرزنی با قباد گفت
- شکسته : با بنفشه، لاله گفت ای بیخبر
- شکنج روح : بزندان تاریک، در بند سخت
- شوق برابری : نارونی بود به هندوستان
- صاعقهٔ ما، ستم اغنیاست : برزگری پند به فرزند داد
- صاف و درد : غنچه‌ای گفت به پژمرده گلی
- صید پریشان : شنیدم بود در دامان راغی
- طفل یتیم : کودکی کوزه‌ای شکست و گریست
- طوطی و شکر : تاجری در کشور هندوستان
- عشق حق : عاقلی، دیوانه‌ای را داد پند
- عمر گل : سحرگه، غنچه‌ای در طرف گلزار
- عهد خونین : ببام قلعه‌ای، باز شکاری
- عیبجو : زاغی بطرف باغ، بطاوس طعنه زد
- غرور نیکبختان : ز دامی دید گنجشگی همائی
- فرشتهٔ انس : در آن سرای که زن نیست، انس و شفقت نیست
- فریاد حسرت : فتاد طائری از لانه و ز درد تپید
- فریب آشتی : ز حیله، بر در موشی نشست گربه و گفت
- فلسفه : نخودی گفت لوبیائی را
- قائد تقدیر : کرد آسیا ز آب، سحرگاه باز خواست
- قدر هستی : سرو خندید سحر، بر گل سرخ
- قلب مجروح : دی، کودکی بدامن مادر گریست زار
- کارآگاه : گربهٔ پیری، ز شکار اوفتاد
- کارگاه حریر : به کرم پیله شنیدم که طعنه زد حلزون
- کاروان چمن : گفت با صید قفس، مرغ چمن
- کارهای ما : نخوانده فرق سر از پای، عزم کو کردیم
- کرباس و الماس : یکی گوهر فروشی، ثروت اندوز
- کعبهٔ دل : گه احرام، روز عید قربان
- کمان قضا : موشکی را بمهر، مادر گفت
- کوته نظر : شمع بگریست گه سوز و گداز
- کودک آرزومند : دی، مرغکی بمادر خود گفت، تا بچند
- کوه و کاه : بچشم عجب، سوی کاه کرد کوه نگاه
- کیفر بی هنر : بخویش، هیمه گه سوختن بزاری گفت
- گذشتهٔ بی حاصل : کاشکی، وقت را شتاب نبود
- گرگ و سگ : پیام داد سگ گله را، شبی گرگی
- گرگ و شبان : شنیدستم یکی چوپان نادان
- گره گشای : پیرمردی، مفلس و برگشته بخت
- گریهٔ بی سود : باغبانی، قطره‌ای بر برگ گل
- گفتار و کردار : به گربه گفت ز راه عتاب، شیر ژیان
- گل بی عیب : بلبلی گفت سحر با گل سرخ
- گل پژمرده : صبحدم، صاحبدلی در گلشنی
- گل پنهان : نهفت چهره گلی زیر برگ و بلبل گفت
- گل خودرو : بطرف گلشنی، در نوبهاری
- گل سرخ : گل سرخ، روزی ز گرما فسرد
- گل و خار : در باغ، وقت صبح چنین گفت گل به خار
- گل و خاک : صبحدم، تازه گلی خودبین گفت
- گل و شبنم : گلی، خندید در باغی سحرگاه
- گلهٔ بیجا : گفت گرگی با سگی، دور از رمه
- گنج ایمن : نهاد کودک خردی بسر، ز گل تاجی
- گنج درویش : دزد عیاری، بفکر دستبرد
- گوهر اشک : آن نشنیدید که یک قطره اشک
- گوهر و سنگ : شنیدستم که اندر معدنی تنگ
- لطف حق : مادر موسی، چو موسی را به نیل
- مادر دوراندیش : با مرغکان خویش، چنین گفت ماکیان
- مرغ زیرک : یکی مرغ زیرک، ز کوتاه بامی
- مست و هشیار : محتسب، مستی به ره دید و گریبانش گرفت
- معمار نادان : دید موری طاسک لغزنده‌ای
- مناظره : شنیده‌اید میان دو قطره خون چه گذشت
- مور و مار : با مور گفت مار، سحرگه بمرغزار
- نا آزموده : قاضی بغداد، شد بیمار سخت
- نا اهل : نوگلی، روزی ز شورستان دمید
- ناتوان : جوانی چنین گفت روزی به پیری
- نامه به نوشیروان : بزرگمهر، به نوشین‌روان نوشت که خلق
- نشان آزادگی : به سوزنی ز ره شکوه گفت پیرهنی
- نغمهٔ خوشه‌چین : از درد پای، پیرزنی ناله کرد زار
- نغمهٔ رفوگر : شب شد و پیر رفوگر ناله کرد
- نغمهٔ صبح : صبح آمد و مرغ صبحگاهی
- نکته‌ای چند : هر که با پاکدلان، صبح و مسائی دارد
- نکوهش بیجا : سیر، یک روز طعنه زد به پیاز
- نکوهش بی‌خبران : همای دید سوی ماکیان بقلعه و گفت
- نکوهش نکوهیده : جعل پیر گفت با انگشت
- نوروز : سپیده‌دم، نسیمی روح پرور
- نهال آرزو : ای نهال آرزو، خوش زی که بار آورده‌ای
- نیکی دل : ای دل، اول قدم نیکدلان
- هرچه باداباد : گفت با خاک، صبحگاهی باد
- همنشین ناهموار : آب نالید، وقت جوشیدن
- یاد یاران : ای جسم سیاه مومیائی
- قطعه : ای گل، تو ز جمعیت گلزار، چه دیدی
- این قطعه را در تعزیت پدر بزرگوار خود سروده‌ام : پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل
- این قطعه را برای سنگ مزار خودم سروده‌ام : اینکه خاک سیهش بالین است
- قطعه : ما نیز در دیار حقیقت، توانگریم
- قطعه - مرد پندارند پروین را، چه برخی ز اهل فضل : از غبار فکر باطل، پاک باید داشت دل
- قطعه : گر شمع را ز شعله رهائی است آرزو
- قطعه : بی رنج، زین پیاله کسی می نمی‌خورد
- بیت : خیال آشنائی بر دلم نگذشته بود اول
- بیت : بکوش و دانشی آموز و پرتوی افکن
- بیت : دل پاکیزه، بکردار بد آلوده مکن
- بیت : طائری کز آشیان، پرواز بهر آز کرد
- بیت : با قضا، چیره زبان نتوان بود
- بیت : دور جهان، خونی خونخوارهاست
- ابیات پراکنده : خیال کژ به کار کژ گواهی است
- بیت : سزای رنجبر گلشن امید، بس است
- بیت : برهنمائی چشم، این ره خطا رفتم
- زن در ایران : زن در ایران، پیش از این گویی که ایرانی نبود
- جوجهٔ نافرمان : دوست گرامی آقای رضا سیمی این شعر را برای گنجور ارسال کرده‌اند که به گفتهٔ ایشان در کتابهای فارسی بچه‌ها چاپ شده بوده و بزرگترها از آن خاطره دارند و طبق نقل ایشان شاعر آن خانم اعتصامی است.