- شمارهٔ ۱ : بحری که در آسمان زمین خواهد بود
- شمارهٔ ۲ : آن بحر که در یگانگی اوست یکی
- شمارهٔ ۳ : گردِ تو درآمده چنین دریایی
- شمارهٔ ۴ : یک روی به صد روی همی باید دید
- شمارهٔ ۵ : راهی که همه سلوک وی باید کرد
- شمارهٔ ۶ : آخر روزی دلت به درگه برسد
- شمارهٔ ۷ : هر چیز که هست در دو عالم کم و بیش
- شمارهٔ ۸ : عالم همه گفت و گوی خود میبیند
- شمارهٔ ۹ : پیوسته دلی گرفته از غیرت باد!
- شمارهٔ ۱۰ : خود را، سوی خود،رهگذری باید کرد
- شمارهٔ ۱۱ : هر جان که به راه رهنمون مینگرد
- شمارهٔ ۱۲ : یک چیز که آن نه یک و چیز است آن چیز
- شمارهٔ ۱۳ : چیزی که دمی نه تو درآنی و نه من
- شمارهٔ ۱۴ : آن ماه که بر هر دو جهان میتابد
- شمارهٔ ۱۵ : چیزی که ورای دانش و تمییز است
- شمارهٔ ۱۶ : آن کی آید در اسم، شب خوش بادت!
- شمارهٔ ۱۷ : آن بحر که هر لحظه دگرگون آید
- شمارهٔ ۱۸ : غوّاص در اوّل قدم از فرق کند
- شمارهٔ ۱۹ : جایی که درو نه شیب ونه بالا بود
- شمارهٔ ۲۰ : آن بحر که دم به دم فزون میجوشد
- شمارهٔ ۲۱ : بحری که در او دو کون ناپیدا بود
- شمارهٔ ۲۲ : هر دل که درین دایرهٔ بی سر و پاست
- شمارهٔ ۲۳ : هر جان که به بحر رهنمون اندوزد
- شمارهٔ ۲۴ : تا نفس پرستی تو را غم بیش است
- شمارهٔ ۲۵ : هر دل که به بحرِ بینشانی افتاد
- شمارهٔ ۲۶ : آن کل که بدو جنبش اجزا دیدم
- شمارهٔ ۲۷ : مرغی که بدید از می این دریا دُرد
- شمارهٔ ۲۸ : هر جان که بجان نیست گرفتار او را
- شمارهٔ ۲۹ : صد قطره که یک آب نماید جمله
- شمارهٔ ۳۰ : گه جان، دل خویش، غرق خون مانده دید
- شمارهٔ ۳۱ : آن بحر که موجش گهر انداز آید
- شمارهٔ ۳۲ : چندان که تو این بحر گهر خواهی دید
- شمارهٔ ۳۳ : هر جان که به بحر رهنمون آید زود
- شمارهٔ ۳۴ : معنی چو ز کل به جزو بیرون آید
- شمارهٔ ۳۵ : آن نور که بیرون و درون میتابد
- شمارهٔ ۳۶ : این عین مکان همان مکان است که بود
- شمارهٔ ۳۷ : سریست برون زین همه اسرار که هست
- شمارهٔ ۳۸ : در دریایی که نه سر و نه پا داشت
- شمارهٔ ۳۹ : کس نیست که دریا همه او را افتاد
- شمارهٔ ۴۰ : هر چیز که آن ز نیستی در پیوست
- شمارهٔ ۴۱ : آن روز که آفتاب انجم میریخت
- شمارهٔ ۴۲ : گاهی ز نو و گه ز کهن میگویند
- شمارهٔ ۴۳ : در عالم جان نه مرد پیداست نه زن
- شمارهٔ ۴۴ : میپرسیدی که چیست این نقش مجاز
- شمارهٔ ۴۵ : آن سیل که از قوّت خود جوشان بود
- شمارهٔ ۴۶ : آن سر عجب نه توبدانی ونه من
- شمارهٔ ۴۷ : حل کردن آن نه تو توانی و نه من
- شمارهٔ ۴۸ : در بادیهای که پا ز سر باید کرد
- شمارهٔ ۴۹ : کاریست ز پیری و جوانی برتر
- شمارهٔ ۵۰ : در بند گرهگشای میباید بود
- شمارهٔ ۵۱ : تخمی که درو مغز جهان پنهان بود
- شمارهٔ ۵۲ : جانی که درو تیره و روشن تو بوَد
- شمارهٔ ۵۳ : آن قوم که دروحدت کل آن دارند
- شمارهٔ ۵۴ : چون نور منوّرِ سُبُل یابی باز
- شمارهٔ ۵۵ : آن راز که هست در پس صد سرپوش
- شمارهٔ ۵۶ : در حضرت حق، جمله ادب باید بود
- شمارهٔ ۵۷ : گر تشنهٔ بحری به گهر ایمان دار
- شمارهٔ ۵۸ : چون بحر شدی گهر میانِ جان دار
- شمارهٔ ۵۹ : کی پشه تواند که ثریا بیند
- شمارهٔ ۶۰ : گر باخبرست مرد و گر بیخبرست
- شمارهٔ ۶۱ : برخیز و به بحرِ عشقِ دلدار درای
- شمارهٔ ۶۲ : بحری که همه عمر به یکدم بینی
- شمارهٔ ۶۳ : گر تو دل خویش بیسیاهی بینی
- شمارهٔ ۶۴ : گردیدهوری تو دیده بر کار انداز
- شمارهٔ ۶۵ : گرچه دل تو زین همه غم تنگ شود
- شمارهٔ ۶۶ : در بند خیال غیر یک ذرّه مباش
- شمارهٔ ۶۷ : تا کی خود را ز پای و سراندیشی
- شمارهٔ ۶۸ : هر جان که به نور قدس پیش اندیش است
- شمارهٔ ۶۹ : چون نیست ترا کار ز سودا بیرون
- شمارهٔ ۷۰ : گر پرده ز روی کار بر میداری!
- شمارهٔ ۷۱ : تا چند کنی عزیمت دریا ساز
- شمارهٔ ۷۲ : هر جانی را که غرق انعام بود
- شمارهٔ ۷۳ : چون بدنامی به روزگاری افتد
- شمارهٔ ۷۴ : چون نیست، گر از پیش روی، پیشانت
- شمارهٔ ۷۵ : ور راه ز پس قطع کنی پایانت
- شمارهٔ ۷۶ : گر برخیزد ز پیش چشم تو منی
- شمارهٔ ۷۷ : آن را که به چشم کشف پیداست یقین
- شمارهٔ ۷۸ : بنگر بنگر، ای دل! اگر مرد رهی
- شمارهٔ ۷۹ : میپنداری که حق هویدا گردد
- شمارهٔ ۸۰ : هر دیده که اسرار جهان مطلق دید
- شمارهٔ ۸۱ : تا چند ازین نقش برآورده که هست
- شمارهٔ ۸۲ : آنجا که زمین را فلکی بینی تو
- شمارهٔ ۸۳ : هر جان که ز حکم مرکز دوران رفت
- شمارهٔ ۸۴ : آن سالک گرم روْ که در شیب و فراز
- شمارهٔ ۸۵ : هان ای دل بیخبر! کجاییم بیا
- شمارهٔ ۸۶ : دل را نه ز آدم و نه حواست نسب
- شمارهٔ ۸۷ : عشق آمد و نام کفر و ایمان نگذاشت
- شمارهٔ ۸۸ : در عشق نماند عقل و تمییز که بود
- شمارهٔ ۸۹ : آن دل که ز شوق نور اکبر میتافت
- شمارهٔ ۹۰ : از بس که بدیدم ز تو اسرار عجب
- شمارهٔ ۹۱ : یارب چه نهان چه آشکارا که تویی
- شمارهٔ ۹۲ : هر روز به حسن بیشتر خواهی بود
- شمارهٔ ۹۳ : جانا غمِ عشق تو بجان نتوان داد
- شمارهٔ ۹۴ : در راه تو گم گشت دویی اینت عجب!
- شمارهٔ ۹۵ : آن دیده که توحید قوی میبیند
- شمارهٔ ۹۶ : جانا ز میانِ من و تو دست کراست
- شمارهٔ ۹۷ : جانا نه یکیام نه دوام اینت عجب!
- شمارهٔ ۹۸ : دل خستهٔ سال و بستهٔ ماه نماند
- شمارهٔ ۹۹ : چون باز دلم غمِ ترا زقّه نهاد
- شمارهٔ ۱۰۰ : در عشق توام شادی و غم هیچ نبود