- شمارهٔ ۱ : شیر اجلت چو درکمین خواهد بود
- شمارهٔ ۲ : گیرم که ترا لطف الاهی آمد
- شمارهٔ ۳ : چون روی تو در هلاک خواهد بودن
- شمارهٔ ۴ : از آتش دل چو دود بر خواهی خاست
- شمارهٔ ۵ : زان پیش که در عینِ هلاکت فکنند
- شمارهٔ ۶ : تا کی به نظارهٔ جهان خواهی زیست
- شمارهٔ ۷ : گاهی به قبولِ خلق خواهی آویخت
- شمارهٔ ۸ : گر در کوهی مقیم و گر در دشتی
- شمارهٔ ۹ : چون رفتنِ بیقیاس داری در پی
- شمارهٔ ۱۰ : ره بس دور است توشه بردار و برو
- شمارهٔ ۱۱ : هر رنگ که ممکن است آمیخته گیر
- شمارهٔ ۱۲ : گیرم که جهان به کام دیدی وشدی
- شمارهٔ ۱۳ : ای آنکه ز نفسِ شوم در آکفتی
- شمارهٔ ۱۴ : بس کس که ز کوچهٔ هوس برنامد
- شمارهٔ ۱۵ : قومی که به خاک مرگ سر بازنهند
- شمارهٔ ۱۶ : دو چشم ز اشک خیره میباید کرد
- شمارهٔ ۱۷ : تا چند ز مرگِ خویش غمناک شوی
- شمارهٔ ۱۸ : ماتم زدگان عالم خاک هنوز
- شمارهٔ ۱۹ : دنیا مطلب مباش مغرور ازو
- شمارهٔ ۲۰ : خلقند به خاک بیعدد آورده
- شمارهٔ ۲۱ : چون رفت ز جسم جوهر روشن ما
- شمارهٔ ۲۲ : بس داغ که چرخ بر دلِ ریش کشید
- شمارهٔ ۲۳ : دل کز سرِ عمر سرنگون بر میخاست
- شمارهٔ ۲۴ : زین بحر که در نهاد آمد تا سر
- شمارهٔ ۲۵ : بس خون که دلم اول این کار بریخت
- شمارهٔ ۲۶ : در حبسِ وجود از چه افتادم من
- شمارهٔ ۲۷ : تن از دو جهان بس که حجابی برداشت
- شمارهٔ ۲۸ : خلقی که درین جهان پدیدار شدند
- شمارهٔ ۲۹ : بس عمر عزیز ای دل مسکین که گذشت
- شمارهٔ ۳۰ : دردا که جفای چرخ پیوسته بماند
- شمارهٔ ۳۱ : ای دل دانی که کار دنیا گذریست
- شمارهٔ ۳۲ : هر ذره که در وادی و در کهساریست
- شمارهٔ ۳۳ : اجزاء زمین تن خردمندان است
- شمارهٔ ۳۴ : هر خاک که در جهان کسی فرسوده است
- شمارهٔ ۳۵ : لاله ز رخی چو ماه میبینم من
- شمارهٔ ۳۶ : پیش از من و تو پیر و جوانی بودست
- شمارهٔ ۳۷ : دی خاک همی نمود با من تندی
- شمارهٔ ۳۸ : هر کوزه که بیخود به دهان باز نهم
- شمارهٔ ۳۹ : بر بستر خاک خفتگان میبینم
- شمارهٔ ۴۰ : هر سبزه و گل که از زمین بیرون رُست
- شمارهٔ ۴۱ : بر فرق تو هر حادثه تیغی دگرست
- شمارهٔ ۴۲ : ای اهل قبور! خاک گشتید و غبار
- شمارهٔ ۴۳ : از مرگ، چو آب روی دلخواهم شد