- دیباچه : حمد وافر و ثنای متکاثره آفریدگاری را که نوع انسان را بر دیگر حیوانات مرتبت نطق تفضیل کرامت فرموده و زبان ایشان را در قفس دهان عندلیب آسا بگفتار درآورد و آخشیجانرا که ضد یکدیگرند در یک وجود با هم صلح داد جل جلاله و عم نواله و صلوات بیحد و تحیات بی حد از حضرت ربوبیت بروح مطهر و روضهٔ مقدسهٔ معنبر سید کاینات و خلاصهٔ موجودات محمد مصطفی علیه افضل الصلوات و اکمل التحیات و بر اولاد واحباب او باد.
- بسم الله الرحمن الرحیم : بلبلی از گلستان دور اوفتاد
- غزل : ای سرو سردار خوبان جهان
- بردن صبا نامۀ بلبل پیش گل وعاشق شدن او : پس صبا این بیتها بر لوح دل
- غزل : من نمی‌دانم چه نیکو دلبرم
- بردن صبا نامۀ گل به پیش بلبل و نیاز بلبل بحضرت گل : چون صبا بشنید آن گفتار او
- آمدن قمری نزد بلبل و غمازی او از گل : پیش از آن دم کاید ازمحبوب ذوق
- نومیدی بلبل از گل و رفتن او از باغ به بیوفائی گل : گفت بلبل من دگر نایم بباغ
- غزل : ای چون من صد بنده و چاکر ترا
- ندامت گل از استعفاء خود و بخشیدن بزاری بلبل : نرم شد در عشق بلبل خاطرش
- غزل : ای پر آتش داشته پیوسته دل
- ادامه : چون بخوانی این غزل با او بگوی
- آوردن باد صبا مژدۀ بلبل از گل و بر سر پیمان آمدن او : گفت با بلبل که شادی کن کنون
- پشیمان شدن بلبل از عمر ضایع و در غفلت گذراندن : گفت بلبل و ای ازین جان باختن
- شکایت گل از بلبل به پیش باد صبا و عشق او بغیر : باز برگفتار بلبل شد نسیم
- آوردن باد صبا بلبل را بنزد گل و وصال ایشان باهم : هر دو با هم آمدند تا گلستان
- آمدن باغبان در بوستان و چیدن گلها و نومید شدن بلبل : هر گلی کان بود بر شاخی بچید
- غزل : سالها بودم ز عشق گل بدرد
- غزل : هی که را رنگی بود بی کر و فر
- نالیدن بلبل در فراق گل : بلبل از باد صبا در بوستان
- حکایت : آن شنیدی گفت پیری با پسر
- در مناجات و ختم کتاب : یا الهی رحمت آور از کرم