- غزل ۱ : امید عیش کجا و دل خراب کجا
- غزل ۲ : کوی عشق است و همه دانه و دام است این جا
- غرل ۳ : به دیر آی از حرم صوفی که می برقع گشود این جا
- غزل ۴ : به گاه جلوه از آن ماه روی زیبا را
- غزل ۵ : می کش و مست عشوه کن، نرگس می پرست را
- غزل ۶ : در نو بهار باده ننوشد کسی چرا
- غزل ۷ : خیز و به جلوه آب ده، سرو چمن تراز را
- غزل ۸ : گرفتم آن که در خواب کردم پاسبانش را
- غزل ۹ : منم که یافته ام ذوق صحبت غم را
- غزل ۱۰ : در باغ طبیعت بفشردیم قدم را
- غزل ۱۱ : التفاتی نیست با امید مطلوب مرا
- غزل ۱۲ : عشق کو تا در بیابان جنون آرد مرا
- غزل ۱۳ : چرا خجل نکند چشم اشکبار مرا
- غزل ۱۴ : به زهر تشنه لبم با شکر چه کار مرا
- غزل ۱۵ : هر دم زند هوس به چراغ دگر مرا
- غزل ۱۶ : چراغ عشق به گلخن شود دلیل مرا
- غزل ۱۷ : شب تا سحر کنم غجز، تا بوسم آستان را
- غزل ۱۸ : نی مهر دوست دارم ، نی کین، دشمنان را
- غزل ۱۹ : تا به کی معبچه ی می نوش و بیارا ایمان را
- غزل ۲۰ : به جز ریش بلا مرهم مباد ریسه ریشان را
- غزل ۲۱ : تا تیز کرده ای به سیاست نگاه را
- غزل ۲۲ : از تو نوشت و داد دل آرمیده را
- غزل ۲۳ : دادم به چشم او دل اندوه پیشه را
- غزل ۲۴ : تحفه ی مرهم نگیرد سینه ی افکار ما
- غزل ۲۵ : فارغیم ای عاملان حشر ز احسان شما
- غزل ۲۶ : صبح گدا و شام ز خورشید روشن است
- غزل ۲۷ : ار ناله ی شبانه اثر برده ایم ما
- غزل ۲۸ : نوش دارو نشأ ی علت نهد در جان ما
- غزل ۲۹ : نداد نور شراری چراغ هستی ما
- غزل ۳۰ : گفت و گوی غم یعقوب بود پیشه ی ما
- غزل ۳۱ : دلم در کعبه رو کرد و همت جوید از دل ها
- غزل ۳۲ : از بس که در معارضه دیدم مثال ها
- غزل ۳۳ : صد قول به یک زمزمه طی می کنم امشب
- غزل ۳۴ : دل چو به غم شاد زیست، مهر و وفا از او طلب
- غزل ۳۵ : صد شکر کز اقبال غم و لشگر آفت
- غزل ۳۶ : گشود برقع و توفان حسن عالم سوخت
- غزل ۳۷ : صد چشمه ی زهر از لب داغ دل ما ریخت
- غزل ۳۸ : نعره زد عشق دین ما بگریخت
- غزل ۳۹ : عشق ناوک ریز و یک مویم تهی از یار نیست
- ۴۰ : غزلی گفته ام آن باعث گفتار کجاست
- غزل ۴۱ : مراد و خضر عنان گیر باید از چپ و راست
- غزل ۴۲ : صد فوج عشوه از نظر من گذشته است
- غزل ۴۳ : صد شکر که بتخانه ی اندیشه خراب است
- غزل ۴۴ : امید صلح از آن با شکیب ایوب است
- غزل ۴۵ : آنی که پای تا به سرت عجب طاعت است
- غزل ۴۶ : بر دل یوسف غمی در کنج زندان بر نخاست
- غزل ۴۷ : تاج زر گر بودش فتنه ی از بهر خود است
- غزل ۴۸ : لب فروبستن ناصح گرهی بر باد است
- غزل ۴۹ : تا کوکبه ی رحمت جاوید بلند است
- غزل ۵۰ : ناله ام پرورش آموز نهال اثر است
- غزل ۵۱ : هرگز مگو که کعبه ز بتخانه خوشتر است
- غزل ۵۲ : دورم از کوی تو، جا در زیر خاکم بهتر است
- غزل ۵۳ : بیدادگری روی تو اندازه ی راز است
- غزل ۵۴ : از آن ز شربت صلحم هوای پرهیز است
- غزل ۵۵ : جنگ آتش، آشتی آتش، مدارا آتش است
- غزل ۵۶ : عهد حسنش روزگار دستبرد آتش است
- غزل ۵۷ : تا روی دل فروز تو بستان آتش است
- غزل ۵۸ : هر گاه که از مهر به کین میل تو بیش است
- غزل ۵۹ : شب عشاق ز روز دگران در پیش است
- غزل ۶۰ : برو مسیح که فکر فراغ من غلط است
- غزل ۶۱ : می مغانه که از درد شور و شر صاف است
- غزل ۶۲ : گر نوش وفا قحط شود، نیش کفاف است
- غزل ۶۳ : آتشین لاله ی دل صد ورق است
- غزل ۶۴ : دو عالم سوختن نیرنگ عشق است
- غزل ۶۵ : خاموشی من قفل نهان خانه ی عشق است
- غزل ۶۶ : منزل گه دل ها همه کاشانه ی عشق است
- غزل ۶۷ : مرا که شیشه ی دل در زیارت سنگ است
- غزل ۶۸ : هزار حسن عبادت نه زشتی عمل است
- غزل ۶۹ : تا خط به گرد آن لب شیرین شمایل است
- غزل ۷۰ : دریا فراخ و کشتی ما بی معلم است
- غزل ۷۱ : هر خنده دریچه ی گشاینده ی غم است
- غزل ۷۲ : گر تکبه گاه گلخن و گر مسند جم است
- غزل ۷۳ : گرد محنت به طوف منزل ماست
- غزل ۷۴ : ما را به طرب موعظت و پند حرام است
- غزل ۷۵ : ما تشنه لب و چشمه ی حیوان نفس ماست
- غزل ۷۶ : باز آتش غم دست در آغوش رخس ماست
- غزل ۷۷ : زخم از دهان تیغ ربودن نزاع ماست
- غزل ۷۸ : کوی عشق است این که در هر گام صد عاقل گم است
- غزل ۷۹ : نوشیم شربتی که شکرها درو گم است
- غزل ۸۰ : رسید مژده ای و قاصد مقیم خرگه ماست
- غزل ۸۱ : پیر کعنان چمنی گوشه ی بیت الحزن است
- غزل ۸۲ : کسی که بر اثر مدعای خویشتن است
- غزل ۸۳ : از بس که جور کرد به دل غم که آشناست
- غزل ۸۴ : از نور یار چون نفسم خانه روشن است
- غزل ۸۵ : نگفتن و نشنودن زبان و گوش من است
- غزل ۸۶ : منم که طاعت بت لازم سرشت من است
- غزل ۸۷ : گو ز من دل جمع دار آن کس که با من دشمن است
- غزل ۸۸ : درد نایافت ز بی دردی اقبال من است
- غزل ۸۹ : ممنون ترکتازی گردون دل من است
- غزل ۹۰ : مگر زمانه اسیر کمند آه من است
- غزل ۹۱ : اندوه هجر پیشه و شادی من است
- غزل ۹۲ : من بلبل آن گل که گلابش همه خون است
- غزل ۹۳ : تنها نه دلم باده ی نابش همه خون است
- غزل ۹۴ : خوناب آتشین ز سر من گذشته است
- غزل ۹۵ : وه که از دوختن، این چاک گریبان رفته است
- غزل ۹۶ : دلم به قبله ی اسلام مایل افتاده است
- غزل ۹۷ : کسی که دیده به حسن تو آشنا کرده است
- غزل ۹۸ : خوش می تپم به خون دل و به تیرم چنین زده است
- غزل ۹۹ : هم صومعه را فیض به دستور نمانده است
- غزل ۱۰۰ : از تو کس زمزمه ی مهر و وفا نشنیده است
- غزل ۱۰۱ : تا چشم عشوه ساز تو مهمان فتنه است
- غزل ۱۰۲ : مدار صحبت ما بر حدیث زیر لبی است
- غزل ۱۰۳ : غمگساری در لباس دشمنی محبوبی است
- غزل ۱۰۴ : حیرت ملازم گل رخساره ی کسی است
- غزل ۱۰۵ : از شوق که این ناله گرانمایه متاعی است
- غزل ۱۰۶ : زبان ز نکته فرو ماند و راز من باقی است
- غزل ۱۰۷ : دل به صد ره می رود اما مراد دل یکی است
- غزل ۱۰۸ : نشاء مخموری ام با مستی مجنون یکی است
- غزل ۱۰۹ : یک شمه ز اصلاح می ناب گفتنی است
- غزل ۱۱۰ : مرو به بادیه گردی که زرق و شیدایی است
- غزل ۱۱۱ : ای دل پیاله گیر که وقت صبوح تست
- غزل ۱۱۲ : سنبلی کو لاله را در بر کشد گیسوی تست
- غزل ۱۱۳ : عشق کو تا نو کنم با درد پیمانی درست
- غزل ۱۱۴ : لطف گهر عتاب بشکست
- غزل ۱۱۵ : وای که مستانه یار، جعد پرشان شکست
- غزل ۱۱۶ : بر میان فتنه شوخی طرف دامانی شکست
- غزل ۱۱۷ : مست و بد خوببم و هم صحبت جانانه ی مست
- غزل ۱۱۸ : ماهم نه نهالی است که خورشید بر اوست
- غزل ۱۱۹ : گلزار حسن تازه ز روی چو ماه اوست
- غزل ۱۲۰ : بخت جم و کاووس، عنانش به کف توست
- غزل ۱۲۱ : جز در پناه وصل و دل استوار دوست
- غزل ۱۲۲ : گر شوم صد سال محروم از نگاه روی دوست
- غزل ۱۲۳ : با مهر و با محبت و با آرزوی دوست
- غزل ۱۲۴ : هوش اگر ناخن زند بر دل شراب ناب هست
- غزل ۱۲۵ : رو چه می خواهی دلا، ناز استغناست، هست
- غزل ۱۲۶ : در محبت درد اگر پیچد دوا بسیار هست
- غزل ۱۲۷ : گر نخل وفا بر ندهد چشم تری هست
- غزل ۱۲۸ : مژدگانی که جنون را به سرم کاری هست
- غزل ۱۲۹ : من نگویم که درین شهر ستمکاری هست
- غزل ۱۳۰ : خبری خواهم از آن کوی که اعزازی هست
- غزل ۱۳۱ : مست آمدم به معرکه، آیین کار جیست
- غزل ۱۳۲ : ای دل حدیث صبر شنیدن ز بهر چیست
- غزل ۱۳۳ : گر می نخورده ای ز منت انفعال چیست
- غزل ۱۳۴ : بیدلی کو از او پرسم دل آواره چیست
- غزل ۱۳۵ : ای پندگو دلم مخراش این فسانه چیست
- غزل ۱۳۶ : زخم کاویدن بر او الماس بستن کار کیست
- غزل ۱۳۷ : صومعه دیدم به جز مشتی بروت باد نیست
- غزل ۱۳۸ : یک سخن نیست که خاموشی از آن بهتر نیست
- غزل ۱۳۹ : حسنت نیازمند تماشای ناز نیست
- غزل ۱۴۰ : آن فتنه ای که مرا از تو التماس نیست
- غزل ۱۴۱ : اصلاح پریشانی ام اندازه ی کس نیست
- غزل ۱۴۲ : آن شیوه که غارت گر صد قافله جان نیست
- غزل ۱۴۳ : دلم به زخم توان داد، بی تپیدن نیست
- غزل ۱۴۴ : شکستن دل ما کار زور بازو نیست
- غزل ۱۴۵ : هیچ گه ناله ی من گوش زد آن مه نیست
- غزل ۱۴۶ : به دل ز رفتن جانم چه عیش هاست، که نیست
- غزل ۱۴۷ : ترک جان در ره آن سرو روان این همه نیست
- غزل ۱۴۸ : منم که از غم محرومیم جدایی نیست
- غزل ۱۴۹ : گر به دیرم طلبد مغبچه ی حور سرشت
- غزل ۱۵۰ : دوش بختم دامنی در چنگ داشت
- غزل ۱۵۱ : کوی عشق است این که مرغ سدره، این جا، پر گذاشت
- غزل ۱۵۲ : گذشت و بر من عاجز ببین چه حال گذشت
- غزل ۱۵۳ : موج زن در دل خیال آن لب میگون گذشت
- غزل ۱۵۴ : دوش دل ناگشنه سیر از وصل او بیهوش گشت
- غزل ۱۵۵ : نازنده جهان از تو به آلایش آفت
- غزل ۱۵۶ : گر دل عنان فرصت از آغاز می گرفت
- غزل ۱۵۷ : شبم به خفتن و روزم به ژاژ خایی رفت
- ۱۵۸ : ای دل طمع مدار که بی غم گذارمت
- غزل ۱۵۹ : گلچین عشق شو به خرد واگذار بحث
- غزل ۱۶۰ : منصور و ان الحق ردن و دار و دگر هیچ
- غزل ۱۶۱ : نزدیک لب رسانده شکستیم جام صلح
- غزل ۱۶۲ : چنان غم تو به آزار جان ما گستاخ
- غزل ۱۶۳ : در ازل رفتم به سیر کعبه و یاری نبود
- غزل ۱۶۴ : عشق اگر مرد است، مرد او تاب دیدار آورد
- غزل ۱۶۵ : ذوق در خاک تپیدن اگر از دل برود
- غزل ۱۶۶ : خوش آن محفل که از می گر سرایم رو بسوزاند
- غزل ۱۶۷ : نرنجم گر به بالینم مسیحا دیر می آید
- غزل ۱۶۸ : بندهٔ دل شوم که او، خون فراغ می خورد
- غزل ۱۶۹ : حرم پویان دری را می پرستند
- غزل ۱۷۰ : چون عشق بت ز کعبه به دیرم حواله کرد
- غزل ۱۷۱ : مرا دردی است که از داروی راحت بیش می گردد
- غزل ۱۷۲ : خم بجوش آمد، بگو چون توبه اکنون بشکند
- غزل ۱۷۳ : درد کیشان همه ناموس کش کیش همند
- غزل ۱۷۴ : نخورم زخم در آن کوچه که مرهم باشد
- غزل ۱۷۵ : تشنه ام رطل گران خواهم گزید
- غزل ۱۷۶ : هجران شب تار ما ندارد
- غزل ۱۷۷ : کو فنا تا زخم ها شمشیر بر مرهم نهند
- غزل ۱۷۸ : در چمن حوروشان انجمنی ساخته اند
- غزل ۱۷۹ : دل ما را به فسون جادوی بابل نبرد
- غزل ۱۸۰ : ما کسی را نشناسیم که غم نشناسد
- غزل ۱۸۱ : مجنون تو هر دم روش تازه نسازد
- غزل ۱۸۲ : دلبران نی دل به ناز و عشق غافل می برند
- غزل ۱۸۳ : گر دَرِ عشق زنی تاب ملامت باید
- غزل ۱۸۴ : عصمت از لعل لبت گرد هوس می گردد
- غزل ۱۸۵ : اگر چه راه به عیب تو کس عیان نبرد
- غزل ۱۸۶ : تا بوی نعیم ستم از خوان تو یابند
- غزل ۱۸۷ : این صفا حسن و محبت ز هم اندوخته اند
- غزل ۱۸۸ : فتادگان سر خود را به خاک پا بخشند
- غزل ۱۸۹ : عزت گیتی اگر صحبت یوسف باشد
- غزل ۱۹۰ : خوبان که به هم گرمی بازار فروشند
- غزل ۱۹۱ : دلی چو مشعل حسن تو فرد می خیزد
- غزل ۱۹۲ : هنوز خسته دلم راه عدم می زد
- غزل ۱۹۳ : سراپای وجودم در محبت ، حال دل دارد
- غرل ۱۹۴ : گر باد شوم بر تو وزیدن نگذارند
- غزل ۱۹۵ : آه ازین دل کز گریبان غمی سر بر نزد
- غزل ۱۹۶ : گره در کام دل از بخت زبون نگشاید
- غزل ۱۹۷ : آن دل که به هجر تو ز آرام برآید
- غزل ۱۹۸ : چند بی بهره شود دیدهٔ گریانی؛ چند؟
- غزل ۱۹۹ : ز بوی باده دلم آب و رنگ می گیرد
- غزل ۲۰۰ : تا کی از لب-گهرِ آن مست تکلم ریزد
- غزل ۲۰۱ : آن مست ناز کز نگهش می فرو چکد
- غزل ۲۰۲ : دل خستگان که بستهٔ تدبیر می شوند
- غزل ۲۰۳ : دگر خلوت به عشرت خانهٔ خمّار می باید
- غزل ۲۰۴ : اهل معنی سر به صحرای درونم داده اند
- غزل ۲۰۵ : چه فتنه در دل آن عشوه ساز می گذرد؟
- غزل ۲۰۶ : کسی که رو به حریم رضا نمی آرد
- غزل ۲۰۷ : ز بهر داغ که مستان علاج می طلبند
- غزل ۲۰۸ : تا بود سراسیمه دلم در به دری بود
- غزل ۲۰۹ : تا به کی عمر به افسوس و جهالت برود
- ۲۱۰ : فغان کز سینه دائم آه بی تاثیر می زاید
- غزل ۲۱۱ : چه مهربان به سفر شد، چه تند قهر آمد
- غزل ۲۱۲ : مستان عشق خانه در آتش گرفته اند
- غزل ۲۱۳ : تا قدم بر اثر نام و نشان خواهد بود
- غزل ۲۱۴ : کسی که دل به وفای تو عشوه کیش نهاد
- غزل ۲۱۵ : زندانی شوق تو به گلزار نگنجد
- غزل ۲۱۶ : کجاست فتنه که آن شوخ را سوار کند
- غزل ۲۱۷ : آنان که غمت مایهٔ افسانه نسازند
- غزل ۲۱۸ : هر چند دست و پا زدم آشفته تر شدم
- غزل ۲۱۹ : صد غم دمی بزاید، کانرا سبب نباشد
- غزل ۲۲۰ : خضر اگر بر لب کس منت آبی دارد
- عزل ۲۲۱ : هر زمان در فتنه خوش نامهربانی می شود
- غزل۲۲۲ : عاقلان آدابت آموزند و رسوایت کنند
- غزل ۲۲۳ : طریق دلبری تو مگر پری داند
- غزل ۲۲۴ : هر که را نشأ غیرت به سلامت باید
- غزل ۲۲۵ : خرد دارالشفای جهل، محنت خانه می سازد
- غزل ۲۲۶ : حدیث عشق جان فرسا بگویید
- غزل ۲۲۷ : در محبت لب خشک و دل تر می خندد
- غزل ۲۲۸ : اهل وفا که آتش ما تیز می کنند
- غزل ۲۲۹ : که دست در خُمِ مِی زد، که خون ما جوشید
- غزل ۲۳۰ : مدعی باز ملولست و بلایی دارد
- غزل ۲۳۱ : کرشمه دست در آغوش نوشخند تو باد
- غزل ۲۳۲ : دوش در دیر مغان بودیم و کس با ما نبود
- غزل ۲۳۳ : روی گرمی کو که داغم باز بوی خون دهد
- غزل ۲۳۴ : عرض کردیم به زاهد که ریا نفروشد
- غزل ۲۳۵ : دارم ز زخم غمزهٔ او لذتی که بود
- غزل ۲۳۶ : با محبت گهر عجز و نیاز افشاند
- غزل ۲۳۷ : برهمن کی ره اسلام از بیم و ستم گیرد
- غزل ۲۳۸ : گر دل اهل حقیقت در راز افشاند
- غزل ۲۳۹ : آن چنان زآتش بیداد مرا می سوزد
- غزل ۲۴۰ : آنم که تلخی ام ز غم افزون نوشته اند
- غزل ۲۴۱ : چون سنگ وفا به دست گیرد
- غزل ۲۴۲ : آن را که مراد حال باشد
- غزل ۲۴۳ : نگرفتم از تو جامی، سرم این خمار دارد
- غزل ۲۴۴ : از دیده ام کدام نفس خون نمی رود
- غزل ۲۴۵ : مرا چو شب هجر اضطراب بگدازد
- غزل ۲۴۶ : هر چه بگزیدم از آن کیش برهمن به بود
- غزل ۲۴۷ : هم نوای بلبل و هم صوت زاغم می گزد
- غزل ۲۴۸ : مقیم کعبه که عیب شرابخانه کند
- غزل ۲۴۹ : نسیم صبح چو برگ سمن فروریزد
- غزل ۲۵۰ : آن کو چو من از عشق پریشان ننشیند
- غزل ۲۵۱ : کسی می طربم در ایاغ می ریزد
- غزل ۲۵۲ : ز روی آتش سوزان اگر خاشاک می روید
- غزل ۲۵۳ : غم تو نیست، به عیش جهان که پردازد
- غزل ۲۵۴ : دم مردن ز شوق آن که یار دلنواز آید
- غزل ۲۵۵ : گر به خواب اجلم دیدهٔ جان گرم نشد
- غزل ۲۵۶ : نغمهٔ کز ره تاثیر به شیون نکشد
- غزل ۲۵۷ : جان ز شوق لبت شکر خاید
- غزل ۲۵۸ : کو شورشی که صحبت شادی به هم خورد
- غزل ۲۵۹ : به یادم هرگز آن نخل قد موزون نمی آید
- غزل ۲۶۰ : هر که حرصش گام زد، کامش روا هرگز نشد
- غزل ۲۶۱ : ز شهر دل به گوشم هر نفس فریاد می آید
- غزل ۲۶۲ : مرا ز غمکدهٔ سینه داغ می روید
- غزل ۲۶۳ : جماعتی که به ناموس ونام می گفتند
- غزل ۲۶۴ : کسی کو در تب عشق تو نبض خویشتن گیرد
- غزل ۲۶۵ : اهل معنی دوش بر دوش عقولم دیده اند
- غزل ۲۶۶ : اهل همت لب از دعا بستند
- غزل ۲۶۷ : ز ننگ عافیت بازم دل شرمنده می سوزد
- غزل ۲۶۸ : چه پرسی ام که به جانت هوای ما چه کند
- غزل ۲۶۹ : زاهد بتکدهٔ عشق هراسان نرود
- غزل ۲۷۰ : کاش آن کسان که منعم از آن تند خو کنند
- غزل ۲۷۱ : دل خانه در این عالم ویرانه نگیرد
- غزل ۲۷۲ : هر کس که در بهار به صحرا برون رود
- غزل ۲۷۳ : خوبان شهر بین که در این مسکن من اند
- غزل ۲۷۴ : گر خدا یار دلنواز نداد
- غزل ۲۷۵ : خوش آن که حیرتم از جلوهٔ جمال تو باشد
- غزل ۲۷۶ : ز چشمم آب حسرت می تراود
- غزل ۲۷۷ : بیا که در چمن انتظار آب نماند
- غزل ۲۷۸ : دلم در عاشقی با زخم زهر آلود می گردد
- غزل ۲۷۹ : هر جا که هست او غمزه زن، آن غمزه آیین می برد
- غزل ۲۸۰ : تشته لب رفتم به جنت ، چشمهٔ کوثر نبود
- غزل ۲۸۱ : بنازم شیشهٔ می را ، که خوش مستانه می گرید
- غزل ۲۸۲ : به لحد چگونه زین غم، دلم آرمیده باشد
- غزل ۲۸۳ : عشق کو کز دل و دین نام و نشان گم باشد
- عزل ۲۸۴ : ز صوت بلبل اندر بوستان فرزانه می گرید
- غزل ۲۸۵ : فلک سای و غم صهبا،کسی هشیار کی ماند
- غزل ۲۸۶ : گفتگو عین صداع است ، ار چه سر گوشی بود
- غزل ۲۸۷ : بیار باده که جانم دمی ز ناله بر آید
- عزل ۲۸۸ : کسی به دور محبت خمار خم نکشد
- غزل ۲۸۹ : بهشت خاص شما زاهدان، نماز کنید
- غزل ۲۹۰ : به رغم توبهٔ من چون لبت پیاله بنوشد
- غزل ۲۹۱ : دلم ز گوشهٔ گلخن به طوف باغ آمد
- عزل ۲۹۲ : مگر لب تو قرین شراب می گردد
- عزل ۲۹۳ : برهمن کیشم، که صدقم طعنه بر اصحاب زد
- غزل ۲۹۴ : از پی صید دگر، تا بجهاندی سمند
- غزل ۲۹۵ : دوش از پیش نظر، چون غمش از دل برود
- غزل ۲۹۶ : گر محبت حمله بر ناموس کفار آورد
- غزل ۲۹۷ : دوش دل آرایش بزمش تمنا کرده بود
- غزل ۲۹۸ : ای گریه ریزشی، که بلا کم نمی شود
- غزل ۲۹۹ : کدام لحظه دلم گرد غم نمی گردد
- غزل ۳۰۰ : دودی ز دل برآمد و خون جوش می زند
- غزل ۳۰۱ : بسی در کوفتم تا یک خبر از می فروش آمد
- غزل ۳۰۲ : دل مراد به گرد حصول می گردد
- غزل ۳۰۳ : دل بشد فرزانه و عقل از فسون دلگیر شد
- غزل ۳۰۴ : اگر ز کاوش مژگان او دلم خون شد
- غزل ۳۰۵ : ترسم از اهل ورع، شوق شرابم بکشند
- غزل ۳۰۶ : باز شاهین امیدم اوج پروازی کند
- غزل ۳۰۷ : چو مرغ سدره که در آشیان بیاساید
- غزل ۳۰۸ : آواره دلی کو روش خیر نداند
- غزل ۳۰۹ : به حکم عشق چو بر اهل صدق ره گیرند
- عزل ۳۱۰ : عیدی چنین، که زاهد، اندوه دین ندارد
- غزل ۳۱۱ : آنجا که بخت بد به تقاضا غلو کند
- غزل ۳۱۲ : آن طره چون علم به سر دوش می زند
- غزل ۳۱۳ : در ره سودای او، فرزانه در خون می رود
- غزل ۳۱۴ : به جهان چه کار سازم، که به ساختن نیرزد
- غزل ۳۱۵ : کسی کز فقر جوید کام، درویش کی ماند
- غزل ۳۱۶ : لب حرف شفا گفت، دلِ سوخته تب کرد
- غزل ۳۱۷ : مست عشق تو که میدان طلب از شیر شود
- غزل ۳۱۸ : غم چو شبخون می زند، هان دوستان لشگر کنید
- غزل ۳۱۹ : دگر دلم ز می تازه مست می گردد
- غزل ۳۲۰ : یاران به روز حادثه برق جهان شوند
- غزل ۳۲۱ : هرکس به روز نیک مرا غمگسار شد
- غزل ۳۲۲ : کو عشق کاز شمایل عقلم جنون چکد
- غزل ۳۲۳ : به داغ کفر و دین در کوچه و بازار می باید
- غزل ۳۲۴ : ز فتنه ای دل و جانم به ناله بر دستند
- غزل ۳۲۵ : کسی میوهٔ غم ز باغم نَخُورد
- غزل ۳۲۶ : کنون که دیده خریدیم، باغ ها گم شد
- غزل ۳۲۷ : تا چند به زنجیر خرد بند توان بود
- غزل ۳۲۸ : چون با من در سخن آن لعل آتشناک خواهد شد
- غزل ۳۲۹ : در ملک عشق هر که شهیدش نمی کنند
- غزل ۳۳۰ : به جان خسته ندانیم که آن بلا چه کند
- غزل ۳۳۱ : دوش کز عشق تو، دل عیب سلامت می کرد
- غزل ۳۳۲ : به باغ عشق تذرو طرب حزین میرد
- غزل ۳۳۳ : چنانکه در چمن روضه خس نمی گنجد
- غزل ۳۳۴ : گر نیم قطره ز دهان سبو چکد
- غزل ۳۳۵ : سرم ز وصل نهانی بلند خواهد شد
- غزل ۳۳۶ : از مرگ من آن عشوه نما را که خبر کرد
- غزل ۳۳۷ : گَرَم دعای مَلَک خاک رهگذر باشد
- غزل ۳۳۸ : بگو که نغمه سرایان عشق خاموشند
- غزل ۳۳۹ : به کیش اهل وفا مدعا نمی گنجد
- غزل ۳۴۰ : حیف است که دستی به نمکدان تو یابند
- غزل ۳۴۱ : بیا ای بخت سرگردان نشینید
- غزل ۳۴۲ : ز کوی عشق مَلَک دل شکسته می آید
- غزل ۳۴۳ : گشود زلف معنبر شمال، تا چه کند
- غزل ۳۴۴ : هر جا که مست و غمزه زن، آن عشوه آئین می رود
- غزل ۳۴۵ : بازم به طوف کعبه احرام تازه شد
- غزل ۳۴۶ : گشتم اندر دل خوبان، همه خوبان خودند
- غزل ۳۴۷ : خوشا کسی دم آب بی شراب نخورد
- غزل ۳۴۸ : کسی به دیدهٔ ناموس خار می آید
- غزل ۳۴۹ : شبی که در قدم وصل یار می گذرد
- غزل ۳۵۰ : عاشقان گر به دل از دوست غباری دارند
- غزل ۳۵۱ : آن کس که مرا با دل غمناک بر آورد
- غزل ۳۵۲ : هوشم به نگاهی برد، جانانه چنین باید
- غزل ۳۵۳ : کی دلم شاد از می ناب و نوای نی شود
- غزل ۳۵۴ : دلی کز حسن آن گل، در نظر گلزارها دارد
- غزل ۳۵۵ : جان به یاد لبت، شکر خاید
- غزل ۳۵۶ : کسی که از اِلم عشق بی دماغ شود
- غزل ۳۵۷ : چه گرمی است که در سر شراب می سوزد
- غزل ۳۵۸ : معلوم کز ترشح اشکی چه کم شود
- غزل ۳۵۹ : آن که در راه طلب ماند و پایی نکشد
- غزل ۳۶۰ : وعظ من گرد فشانندهٔ عصیان نشود
- غزل ۳۶۱ : آنان که وصف تو تقریر می کنند
- غزل ۳۶۲ : بیا که نغمه گشایان نفس به نی بستند