- غزل شمارهٔ ۱ : مه من، به جلوه‌گاهی که تو را شنودم آن‌جا
- غزل شمارهٔ ۲ : سعی کردم که شود یار ز اغیار جدا
- غزل شمارهٔ ۳ : ای نور خدا در نظر از روی تو ما را
- غزل شمارهٔ ۴ : به چشم لطف اگر بینی گرفتاران رسوا را
- غزل شمارهٔ ۵ : ز روی مهر اگر روزی ببینی یک دو شیدا ر
- غزل شمارهٔ ۶ : از آن تنهایی ملک غریبی شد هوس ما را
- غزل شمارهٔ ۷ : گه‌گهم خوانی و گویی که چه حالست تو را؟
- غزل شمارهٔ ۸ : ترک یاری کردی و من همچنان یارم تو را
- غزل شمارهٔ ۹ : من کیستم تا هر زمان پیش نظر بینم تو را
- غزل شمارهٔ ۱۰ : جان خوشست، اما نمی‌خواهم که: جان گویم تو را
- غزل شمارهٔ ۱۱ : یار ما هرگز نیازارد دل اغیار را
- غزل شمارهٔ ۱۲ : من کیم بوسه زنم ساعد زیبایش را؟
- غزل شمارهٔ ۱۳ : آرزومند توام، بنمای روی خویش را
- غزل شمارهٔ ۱۴ : یار، چون در جام می‌بیند، رخ گل‌فام را
- غزل شمارهٔ ۱۵ : یک دو روزی می‌گذارد یار من تنها مرا
- غزل شمارهٔ ۱۶ : بی تو، چندان که محنتست مرا
- غزل شمارهٔ ۱۷ : شوق درون به سوی درون می‌کشد مرا
- غزل شمارهٔ ۱۸ : گفتگوی عقل در خاطر فرو ناید مرا
- غزل شمارهٔ ۱۹ : ای شهسوار حسن سرافراز کن مرا
- غزل شمارهٔ ۲۰ : زان پیشتر که عقل شود رهنمون مرا
- غزل شمارهٔ ۲۱ : هست آرزوی کشتن آن تندخو مرا
- غزل شمارهٔ ۲۲ : ز سوز سینه، هر دم، چند پوشم داغ هجران را؟
- غزل شمارهٔ ۲۳ : نهادی بر دلم فراق و سوختی جان را
- غزل شمارهٔ ۲۴ : به روز غم، سگش خواهم، که پرسد خاکساران را
- غزل شمارهٔ ۲۵ : به چه نسبت کنم آن سرو قد دلجو را؟
- غزل شمارهٔ ۲۶ : گه نمک ریزد به خم، گه بشکند پیمانه را
- غزل شمارهٔ ۲۷ : ای شوخ، مکش عاشق خونین‌جگری را
- غزل شمارهٔ ۲۸ : دیدیم ز یاران وفادار بسی را
- غزل شمارهٔ ۲۹ : بحمدالله که صحت داد ایزد پادشاهی را
- غزل شمارهٔ ۳۰ : به نام ایزد، میان مردمان آن تندخو با ما
- غزل شمارهٔ ۳۱ : چند نادیده کنی؟ آه! چه دیدی از ما؟
- غزل شمارهٔ ۳۲ : نمی‌توان به جفا قطع دوست‌داری ما
- غزل شمارهٔ ۳۳ : من وبیداری و شبها و شب تا روز یا رب‌ها
- غزل شمارهٔ ۳۴ : من همچو گلزار ارم، گل گل ترا رخسارها
- غزل شمارهٔ ۳۵ : ز آب چشم من گل شد به راه عشق منزل‌ها
- غزل شمارهٔ ۳۶ : دلا، ذوقی ندارد دولت دنیا و شادی‌ها
- غزل شمارهٔ ۳۷ : گل رویت عرق کرد از می ناب
- غزل شمارهٔ ۳۸ : شب هجرست و مرگ خویش خواهم از خدا امشب
- غزل شمارهٔ ۳۹ : سر نمی‌تابم ز شمشیر حبیب
- غزل شمارهٔ ۴۰ : گر دعای دردمندان مستجاب است ای حبیب
- غزل شمارهٔ ۴۱ : من به کویت عاشق زار و دل غمگین و غریب
- غزل شمارهٔ ۴۲ : ای شده خوی تو با من بتر از خوی رقیب
- غزل شمارهٔ ۴۳ : ای سر زلف تو کمند حیات
- غزل شمارهٔ ۴۴ : چیست پیراهن آن دلبر شیرین‌حرکات؟
- غزل شمارهٔ ۴۵ : وه! چه عمرست این که در هجر تو بردم عاقبت؟
- غزل شمارهٔ ۴۶ : در آفتاب رخش باده تاب انداخت
- غزل شمارهٔ ۴۷ : ما عاشقیم و بی سر و سامان و می‌پرست
- غزل شمارهٔ ۴۸ : ای که از یار نشان می‌طلبی، یار کجاست؟
- غزل شمارهٔ ۴۹ : ای که می‌پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست؟
- غزل شمارهٔ ۵۰ : روز نوروزست سرو گل‌عذار من کجاست؟
- غزل شمارهٔ ۵۱ : ای باد صبح منزل جانان من کجاست؟
- غزل شمارهٔ ۵۲ : ز باغ عمر عجب سروقامتی برخاست
- غزل شمارهٔ ۵۳ : هر آتشین گلی که بر اطراف خاک ماست
- غزل شمارهٔ ۵۴ : عکس آن لب‌های میگون در شراب افتاده است
- غزل شمارهٔ ۵۵ : مه ز جور فلک دو تا شده است؟
- غزل شمارهٔ ۵۶ : رفتست عزیز من و مکتوب نوشتست
- غزل شمارهٔ ۵۷ : دارم شبی که دوزخ از آن علامت‌ست
- غزل شمارهٔ ۵۸ : ماه من عیدست و شهری را نظر بر روی توست
- غزل شمارهٔ ۵۹ : دلم به سینهٔ سوزان مشوش افتادست
- غزل شمارهٔ ۶۰ : راه وفا پیش‌گیر، کان ز جفا خوش‌ترست
- غزل شمارهٔ ۶۱ : دل‌های مردمان به نشاط جهان خوشست
- غزل شمارهٔ ۶۲ : مرا ز عشق تو صد گونه محنت و الم‌ست
- غزل شمارهٔ ۶۳ : جان من الله الله این چه تن‌ست؟
- غزل شمارهٔ ۶۴ : این همه لاله که سر برزده از خاک من‌ست
- غزل شمارهٔ ۶۵ : این‌چنین بی‌رحم و سنگین‌دل که جانان من‌ست
- غزل شمارهٔ ۶۶ : به هر که قصهٔ دل گفتم دلش خون‌ست
- غزل شمارهٔ ۶۷ : نخل بالای تو سر تا به قدم شیرین‌ست
- غزل شمارهٔ ۶۸ : برخیز تا نهیم سر خود به پای دوست
- غزل شمارهٔ ۶۹ : گفتی بگو که در چه خیالی و حال چیست؟
- غزل شمارهٔ ۷۰ : شیشهٔ می دور از آن لب‌های میگون می‌گریست
- غزل شمارهٔ ۷۱ : این تازه گل که می‌رسد از بوستان کیست؟
- غزل شمارهٔ ۷۲ : من با تو یک‌دلم، سخن و قول من یکی‌ست
- غزل شمارهٔ ۷۳ : بی تو هر روز مرا ماهی و هر شب سالی‌ست
- غزل شمارهٔ ۷۴ : در دل بی‌خبران جز غم عالم غم نیست
- غزل شمارهٔ ۷۵ : کدام جلوه که در سرو سرافراز تو نیست؟
- غزل شمارهٔ ۷۶ : دگرم بستهٔ آن زلف سیه نتوان داشت
- غزل شمارهٔ ۷۷ : در مجلس اگر او نظری با دگری داشت
- غزل شمارهٔ ۷۸ : دل چه باشد کز برای یار ازان نتوان گذشت
- غزل شمارهٔ ۷۹ : روز من شب شد و آن ماه به راهی نگذشت
- غزل شمارهٔ ۸۰ : یا تمنای وصال تو مرا خواهد کشت
- غزل شمارهٔ ۸۱ : آمد آن سنگین‌دل و صد رخنه در جان کرد و رفت
- غزل شمارهٔ ۸۲ : دل به امید کرم دادم و دیدم ستمت
- غزل شمارهٔ ۸۳ : در کوی تو آمد به سرم سنگ ملامت
- غزل شمارهٔ ۸۴ : نا دیده می‌کنی چو فتد دیده بر منت
- غزل شمارهٔ ۸۵ : اگر از آمدنم رنجه نگردد خویت
- غزل شمارهٔ ۸۶ : چه غم گر در سرم شوری‌ست از سودای گیسویت؟
- غزل شمارهٔ ۸۷ : خدا را تند سوی من مبین چون بنگرم سویت
- غزل شمارهٔ ۸۸ : مرا به باده نه باغ و بهار شد باعث
- غزل شمارهٔ ۸۹ : مشتاق درد را به مداوا چه احتیاج؟
- غزل شمارهٔ ۹۰ : بدین هوس که دمی سر نهم به پای قدح
- غزل شمارهٔ ۹۱ : ای چشم تو شوخ‌تر ز هر شوخ
- غزل شمارهٔ ۹۲ : خوشا کسی که درین عالم خراب‌آباد
- غزل شمارهٔ ۹۳ : دوش با صد عیش بودی، هرشبت جون دوش باد
- غزل شمارهٔ ۹۴ : بیا بیا که دل و جان من فدای تو باد
- غزل شمارهٔ ۹۵ : کارم از دست شد و دل ز غمت زار افتاد
- غزل شمارهٔ ۹۶ : سایه‌ای کز قد و بالای تو بر ما افتد
- غزل شمارهٔ ۹۷ : گر ز رخسار تو یک لمعه به دریا افتد
- غزل شمارهٔ ۹۸ : تو را گهی که نظر بر من خراب افتد
- غزل شمارهٔ ۹۹ : چو از داغ فراقت شعلهٔ حسرت به جان افتد
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : آب حیات حسنت گل برگ تر ندارد
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : روز عمرم چند، یارب! چون شب غم بگذرد؟
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : ماه شهر آشوب من هر گه به راهی بگذرد
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : شمع، دوش از نالهٔ من گریهٔ بسیار کرد
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : مسکین طبیب، چارهٔ دردم خیال کرد
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : نمی‌توان به تو شرح بلای هجران کرد
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : من عاشق و دیوانه و مستم چه توان کرد؟
- غزل شمارهٔ ۱۰۷ : به ناز می‌رود و سوی کس نمی‌نگرد
- غزل شمارهٔ ۱۰۸ : باغ عیش من به جای گل همه خار آورد
- غزل شمارهٔ ۱۰۹ : تا کی آن شوخ نظر بر دگری اندازد؟
- غزل شمارهٔ ۱۱۰ : یار هر چند که رعنا و سهی‌قد باشد
- غزل شمارهٔ ۱۱۱ : می خواهم و کنجی که بجز یار نباشد
- غزل شمارهٔ ۱۱۲ : شب هجران رسید و محنت بسیار پیدا شد
- غزل شمارهٔ ۱۱۳ : افروخت رنگت از می و دل‌ها کباب شد
- غزل شمارهٔ ۱۱۴ : تا از فروغ روی تو گل کامیاب شد
- غزل شمارهٔ ۱۱۵ : بر سر بالین طبیب از نالهٔ من زار شد
- غزل شمارهٔ ۱۱۶ : گر برون می‌آید، آن بی‌رحم زارم می‌کشد
- غزل شمارهٔ ۱۱۷ : زان دل به جانب سگ کوی تو می‌کشد
- غزل شمارهٔ ۱۱۸ : باز عشق آمد و کار دل ازو مشکل شد
- غزل شمارهٔ ۱۱۹ : اگر سودای عشق این‌ست، من دیوانه خواهم شد
- غزل شمارهٔ ۱۲۰ : از حال دل و دیده مپرسید که چون شد؟
- غزل شمارهٔ ۱۲۱ : تا سلسلهٔ زلف تو زنجیر جنون شد
- غزل شمارهٔ ۱۲۲ : گل شکفت و شوق آن گل‌چهره از سر تازه شد
- غزل شمارهٔ ۱۲۳ : غم بتان مخور ای دل که زار خواهی شد
- غزل شمارهٔ ۱۲۴ : نیست عرق، که در رهت از حرکات می‌چکد
- غزل شمارهٔ ۱۲۵ : آه و صد آه! که آن مه ز سفر دیر آمد
- غزل شمارهٔ ۱۲۶ : روز هجران تو، یا رب، از کجا پیش آمد؟
- غزل شمارهٔ ۱۲۷ : دلم پیش لبت با جان شیرین در فغان آمد
- غزل شمارهٔ ۱۲۸ : نگسلد رشتهٔ جان من از آن سرو بلند
- غزل شمارهٔ ۱۲۹ : یارب! غم ما را که به عرض تو رساند؟
- غزل شمارهٔ ۱۳۰ : عارضت هست بهشتی، که عیان ساخته‌اند
- غزل شمارهٔ ۱۳۱ : جان من، بهر تو از جان بدنی ساخته‌اند
- غزل شمارهٔ ۱۳۲ : عجب!که رسم وفا هرگز آن پری داند
- غزل شمارهٔ ۱۳۳ : جهان و هر چه درو هست پایدار نماند
- غزل شمارهٔ ۱۳۴ : دلم رفت و جان و حزین هم نماند
- غزل شمارهٔ ۱۳۵ : پیش از روزی، که خاک قالبم گل ساختند
- غزل شمارهٔ ۱۳۶ : بس که خلقی سخن عاشقی من کردند
- غزل شمارهٔ ۱۳۷ : عاشقان هرچند مشتاق جمال دلبرند
- غزل شمارهٔ ۱۳۸ : رند لب‌تشنه چرا جام شرابی نزند؟
- غزل شمارهٔ ۱۳۹ : چو ترک من هوس مجلس شراب کند
- غزل شمارهٔ ۱۴۰ : هرگز آن شوخ به ما غیر نگاهی نکند
- غزل شمارهٔ ۱۴۱ : گر کسی عاشق رخسار تو باشد چه کند؟
- غزل شمارهٔ ۱۴۲ : خوبرویان چون به شوخی قصد مرغ دل کنند
- غزل شمارهٔ ۱۴۳ : چو لاله سینهٔ من کاش پاره پاره کنند!
- غزل شمارهٔ ۱۴۴ : جای آن‌ست که شاهان ز تو شرمنده شوند
- غزل شمارهٔ ۱۴۵ : دودی، که دوش بر سر کویت بلند بود
- غزل شمارهٔ ۱۴۶ : شیرین دهنا! این همه شیرین نتوان بود
- غزل شمارهٔ ۱۴۷ : دی به راهم دیدن و آن‌گاه نادیدن چه بود؟
- غزل شمارهٔ ۱۴۸ : با من اول آن همه رسم وفاداری چه بود؟
- غزل شمارهٔ ۱۴۹ : کاکل ز چه بگذاشته‌ای تا کمر خود؟
- غزل شمارهٔ ۱۵۰ : یار اگر مرحم داغ دل محزون نشود
- غزل شمارهٔ ۱۵۱ : لعل جان‌بخشت که یاد از آب حیوان می‌دهد
- غزل شمارهٔ ۱۵۲ : هر گه آن قصاب خنجر بر گلوی من نهد
- غزل شمارهٔ ۱۵۳ : ماه من، زلفت شب قدرست و رویت روز عید
- غزل شمارهٔ ۱۵۴ : جز بندگیم کاری از دست نمی‌آید
- غزل شمارهٔ ۱۵۵ : زان پیشتر که جانان ناگه ز در درآید
- غزل شمارهٔ ۱۵۶ : اگر نه از گل نورسته بوی یار آید
- غزل شمارهٔ ۱۵۷ : چه حاصل گر هزاران گل دمد یا صد بهار آید؟
- غزل شمارهٔ ۱۵۸ : اگر چون تو سروی ز جایی برآید
- غزل شمارهٔ ۱۵۹ : دلا گر عاشقی بنشین که جانانت برون آید
- غزل شمارهٔ ۱۶۰ : غمی کز درد عشقت بر دل ناشاد می‌آید
- غزل شمارهٔ ۱۶۱ : دم آخر که مررا عمر به سر می‌آید
- غزل شمارهٔ ۱۶۲ : مه من با رقیبان جفااندیش می‌آید
- غزل شمارهٔ ۱۶۳ : مرا چون دیگران، یاد گل و گلشن نمی‌آید
- غزل شمارهٔ ۱۶۴ : هر دم از چشم تو دل را نظری می‌باید
- غزل شمارهٔ ۱۶۵ : آخر از غیب دری بر رخ ما بگشاید
- غزل شمارهٔ ۱۶۶ : ای کسانی که به خاک قدمش جا دارید
- غزل شمارهٔ ۱۶۷ : آن کمر بستن و خنجر زدنش را نگرید
- غزل شمارهٔ ۱۶۸ : دل به درد آمد و این درد به درمان نرسید
- غزل شمارهٔ ۱۶۹ : بهر درد دل ما از تو دوایی نرسید
- غزل شمارهٔ ۱۷۰ : گر دلم زین گونه آه دم به دم خواهد کشید
- غزل شمارهٔ ۱۷۱ : وه که سودای تو آهر سر به شیدایی کشید
- غزل شمارهٔ ۱۷۲ : من نمی‌خواهم که در کویش مرا بسمل کنید
- غزل شمارهٔ ۱۷۳ : دوستان امشب دوای درد محزونم کنید
- غزل شمارهٔ ۱۷۴ : می‌نویسم سخنم از آتش دل بر کاغذ
- غزل شمارهٔ ۱۷۵ : غم نیست که ز داغ تو می‌سوزدم جگر
- غزل شمارهٔ ۱۷۶ : وه! چه شورانگیزی ای شیرین پسر؟
- غزل شمارهٔ ۱۷۷ : جان خواهم از خدا، نه یکی بلکه صد هزار
- غزل شمارهٔ ۱۷۸ : ای به خوبی از همه خوبان عالم خوب‌تر
- غزل شمارهٔ ۱۷۹ : ای قامتت ز سرو سهی سرفرازتر
- غزل شمارهٔ ۱۸۰ : تا ز خط عنبرین، حسن تو شد بیش‌تر
- غزل شمارهٔ ۱۸۱ : جامهٔ گلگون، روی آتشناک از گل پاک‌تر
- غزل شمارهٔ ۱۸۲ : هر روز در کویش روم، پیدا کنم یار دگر
- غزل شمارهٔ ۱۸۳ : وه! که بازم فلک انداخت به غوغای دگر
- غزل شمارهٔ ۱۸۴ : حاش لله! کز رخت چشم افکنم سوی دگر
- غزل شمارهٔ ۱۸۵ : با رخ زرد آمدم سوی رخت ای سرو ناز
- غزل شمارهٔ ۱۸۶ : برو ای نرگس رعنا، تو به این چشم مناز
- غزل شمارهٔ ۱۸۷ : قد تو عمر درازیت و سرو گلشن ناز
- غزل شمارهٔ ۱۸۸ : یار من، وه! که مرا بار نداد هرگز
- غزل شمارهٔ ۱۸۹ : از آن چه سود که نوروز شد جهان افروز؟
- غزل شمارهٔ ۱۹۰ : برخیز طبیبا که دل‌آزرده‌ام امروز
- غزل شمارهٔ ۱۹۱ : عمر رفت و از تو ما را صد پریشانی هنوز
- غزل شمارهٔ ۱۹۲ : عید شد، هر گوشه، خلقی ماه نو دارد هوس
- غزل شمارهٔ ۱۹۳ : کار من از جملهٔ عالم همین عشقست و بس
- غزل شمارهٔ ۱۹۴ : کام از آن لب مشکل و ما را غم کام‌ست و بس
- غزل شمارهٔ ۱۹۵ : یار من با دگران یار شد افسوس افسوس!
- غزل شمارهٔ ۱۹۶ : زاهد به کنج صومعه می نوش و مست باش
- غزل شمارهٔ ۱۹۷ : دردمندم گر مرا درمان نباشد گو مباش
- غزل شمارهٔ ۱۹۸ : آه از آن شوخ که تا سر نشود خاک درش
- غزل شمارهٔ ۱۹۹ : آه از آن ماه مسافر که نیامد خبرش
- غزل شمارهٔ ۲۰۰ : آن که از آب حیات آزرده می‌گردد تنش
- غزل شمارهٔ ۲۰۱ : زبان او، که ندیدم ز تنگی دهنش
- غزل شمارهٔ ۲۰۲ : گر گذر افتد چو باغ صبح، بر خاک منش
- غزل شمارهٔ ۲۰۳ : روزی که بر لب آید جانم در آرزویش
- غزل شمارهٔ ۲۰۴ : کار من فریاد و افغان‌ست دور از یار خویش
- غزل شمارهٔ ۲۰۵ : ای شاه حسن جور مکن بر گدای خویش
- غزل شمارهٔ ۲۰۶ : ای کجی آموخته پیوسته از ابروی خویش
- غزل شمارهٔ ۲۰۷ : مردم و خود را ز غم‌های جهان کردم خلاص
- غزل شمارهٔ ۲۰۸ : وای! که جانم نشد از غم هجران خلاص
- غزل شمارهٔ ۲۰۹ : عاشقان را نه گل و باغ و بهارست غرض
- غزل شمارهٔ ۲۱۰ : گر من ز شوق خویش نویسم به یار خط
- غزل شمارهٔ ۲۱۱ : ترک یاری کردی، از وصل تو یاران را چه حظ؟
- غزل شمارهٔ ۲۱۲ : ما که از سوز تو در گریهٔ زاریم چو شمع
- غزل شمارهٔ ۲۱۳ : مهوشان در نظر کج‌نظرانند، دریغ!
- غزل شمارهٔ ۲۱۴ : خوبان اگر چه هر طرفی می‌کشند صف
- غزل شمارهٔ ۲۱۵ : وه! که رفت آن شوخ و بر ما کرد بیداد از فراق
- غزل شمارهٔ ۲۱۶ : نیست غم گر شد گریبان من از غم چاک چاک
- غزل شمارهٔ ۲۱۷ : ای تو سرو چمن حسن و گل باغ جمال
- غزل شمارهٔ ۲۱۸ : ظاهر نکنم پیش رقیبان الم دل
- غزل شمارهٔ ۲۱۹ : نه رفیقی که بود در پی غم‌خواری دل
- غزل شمارهٔ ۲۲۰ : آمد بهار و خوشدلم از رنگ و بوی گل
- غزل شمارهٔ ۲۲۱ : ای در دلم آتش عشق تو صد الم
- غزل شمارهٔ ۲۲۲ : نیست حد آن که گویم بندهٔ روی توام
- غزل شمارهٔ ۲۲۳ : عجب شکسته دل و زار و ناتوان شده‌ام!
- غزل شمارهٔ ۲۲۴ : روزی که در فراق جمال تو بوده‌ام
- غزل شمارهٔ ۲۲۵ : ز سوز سینه کبابم، ز سیل دیده خرابم
- غزل شمارهٔ ۲۲۶ : به یار بی‌وفا عمری وفا کردم ندانستم
- غزل شمارهٔ ۲۲۷ : هر شب به سر کوی تو از پای درافتم
- غزل شمارهٔ ۲۲۸ : به راهت بینم و از بیخودی بر رهگذر غلتم
- غزل شمارهٔ ۲۲۹ : اگر چون خاک پامالم کنی، خاک درت گردم
- غزل شمارهٔ ۲۳۰ : به صد امید هر دم گرد آن دیوار و در گردم
- غزل شمارهٔ ۲۳۱ : عیدست، برون آی که حیران تو گردم
- غزل شمارهٔ ۲۳۲ : ز پیر میکده عمری در التماس شدم
- غزل شمارهٔ ۲۳۳ : کاشکی! خاک حریم حرمت می‌بودم
- غزل شمارهٔ ۲۳۴ : دو روز شد که ز درد فراق بیمارم
- غزل شمارهٔ ۲۳۵ : من نه آنم که دل خویش مشوش دارم
- غزل شمارهٔ ۲۳۶ : یار آمد و من طاقت دیدار ندارم
- غزل شمارهٔ ۲۳۷ : عمر رفته است و کنون آفت جانی دارم
- غزل شمارهٔ ۲۳۸ : هر زمان بر صف خوبان به تماشا گذرم
- غزل شمارهٔ ۲۳۹ : خواهم که به زیر قدمت زار بمیرم
- غزل شمارهٔ ۲۴۰ : به خاک من گذری کن، چو در وفای تو میرم
- غزل شمارهٔ ۲۴۱ : پس از عمری که خود را بر سر کوی تو اندازم
- غزل شمارهٔ ۲۴۲ : مگو افسانهٔ مجنون چو من در انجمن باشم
- غزل شمارهٔ ۲۴۳ : اگر خوانی درونم بندهٔ این خاندان باشم
- غزل شمارهٔ ۲۴۴ : چو بخت نیست که شایستهٔ وصال تو باشم
- غزل شمارهٔ ۲۴۵ : تا عمر بود در هوس روی تو باشم
- غزل شمارهٔ ۲۴۶ : مرا چه زهره که گویم غلام روی تو باشم
- غزل شمارهٔ ۲۴۷ : یار گفت از ما بکن قطع نظر گفتم به چشم
- غزل شمارهٔ ۲۴۸ : من که باشم که می لعل به آن ماه کشم
- غزل شمارهٔ ۲۴۹ : چون قامت آن سرو سهی کرد هلاکم
- غزل شمارهٔ ۲۵۰ : مشکل که رود داغت هرگز ز دل چاکم