- غزل شمارهٔ ۱ : هر چه گفتم عیان شود به خدا
- غزل شمارهٔ ۲ : نعمت الله است دائم با خدا
- غزل شمارهٔ ۳ : عارفی کو بُود ز آل عبا
- غزل شمارهٔ ۴ : ما به عین تو دیده ایم تو را
- غزل شمارهٔ ۵ : رند مستی جو دمی با او برآ
- غزل شمارهٔ ۶ : ذوق اگر داری در این دریا درآ
- غزل شمارهٔ ۷ : ظهور سلطنت عشق او است در دو سرا
- غزل شمارهٔ ۸ : خار بی کنگر چه کار آید مرا
- غزل شمارهٔ ۹ : از ازل تا ابد خواند مرا
- غزل شمارهٔ ۱۰ : گر بیازارد مرا موری ، نیازارم و را
- غزل شمارهٔ ۱۱ : هر شب چون ماه می‌بینیم ما
- غزل شمارهٔ ۱۲ : مجلس خاص او است حضرت ما
- غزل شمارهٔ ۱۳ : این حضور عاشقان است الصلا
- غزل شمارهٔ ۱۴ : دل ما گشته است دلبر ما
- غزل شمارهٔ ۱۵ : عالمی غرقند در سیلاب ما
- غزل شمارهٔ ۱۶ : صد دوا بادا فدای درد بی درمان ما
- غزل شمارهٔ ۱۷ : رفت آن جانان ما از دست ما
- غزل شمارهٔ ۱۸ : چشم ما شد به نور او بینا
- غزل شمارهٔ ۱۹ : فقر ما خوشتر ز ملک پادشا
- غزل شمارهٔ ۲۰ : قدمی نه در آ در این دریا
- غزل شمارهٔ ۲۱ : موج و دریا آب بادش نزد ما
- غزل شمارهٔ ۲۲ : اگر آئی در این دریا بیابی آبروی ما
- غزل شمارهٔ ۲۳ : به هویت چو اوست با اسما
- غزل شمارهٔ ۲۴ : جام گیتی نماست سید ما
- غزل شمارهٔ ۲۵ : نانوشته حرف می خوانیم ما
- غزل شمارهٔ ۲۶ : مخزن گنج جملهٔ اسما ما
- غزل شمارهٔ ۲۷ : عشق تو بلا و مبتلا ما
- غزل شمارهٔ ۲۸ : روشن است از نور رویش دیدهٔ بینای ما
- غزل شمارهٔ ۲۹ : روشنست از نور رویش دیدهٔ بینای ما
- غزل شمارهٔ ۳۰ : در آمد ساقی و آورد جام می برای ما
- غزل شمارهٔ ۳۱ : هرچه خواهد می کند سلطان ما
- غزل شمارهٔ ۳۲ : شاه خودرائی است این سلطان ما
- غزل شمارهٔ ۳۳ : دُرد درد دل بود درمان ما
- غزل شمارهٔ ۳۴ : دل روان جان می دهد در عشق آن جانان ما
- غزل شمارهٔ ۳۵ : صد دوا بادا دوای درد بی درمان ما
- غزل شمارهٔ ۳۶ : حضرت او را به او بینیم ما
- غزل شمارهٔ ۳۷ : غرق آب و آب را جوئیم ما
- غزل شمارهٔ ۳۸ : هرچه می گویند می گوئیم ما
- غزل شمارهٔ ۳۹ : می زخم عشق می نوشیم ما
- غزل شمارهٔ ۴۰ : نور او در دیدهٔ بینا خوشی دیدیم ما
- غزل شمارهٔ ۴۱ : در خرابات فنا ملک بقا داریم ما
- غزل شمارهٔ ۴۲ : جان چو عودست و دل چو مجمر ما
- غزل شمارهٔ ۴۳ : خوش آب حیاتی است روان در نظر ما
- غزل شمارهٔ ۴۴ : خوش چشمهٔ آبی است روان در نظر ما
- غزل شمارهٔ ۴۵ : چیست عالم شبنمی از نهر ما
- غزل شمارهٔ ۴۶ : مرا گفت یاری که ای یار ما
- غزل شمارهٔ ۴۷ : از کرم بنواخت ما را یار ما
- غزل شمارهٔ ۴۸ : جام گیتی نماست این دل ما
- غزل شمارهٔ ۴۹ : بندهٔ ساقی ما شو تا شوی سلطان ما
- غزل شمارهٔ ۵۰ : جامیست چه جم نما دل ما
- غزل شمارهٔ ۵۱ : مشک چه بود شمه ای از موی ما
- غزل شمارهٔ ۵۲ : پادشاه و پادشاهی ما و درویشی ما
- غزل شمارهٔ ۵۳ : ما بنده درویشیم شاها نظری فرما
- غزل شمارهٔ ۵۴ : بحر در جوش است و رو دارد به ما
- غزل شمارهٔ ۵۵ : خرم آن دل که شود محرم اسرار شما
- غزل شمارهٔ ۵۶ : بیا ای ساقی مستان خدا را
- غزل شمارهٔ ۵۷ : نور تجلی او ساخت منور مرا
- غزل شمارهٔ ۵۸ : ای یار دل یار به دست آر خدا را
- غزل شمارهٔ ۵۹ : همه عالم تو را و او ما را
- غزل شمارهٔ ۶۰ : یار من بی یار کی ماند مرا
- غزل شمارهٔ ۶۱ : رند مستی چو دمی با او برآ
- غزل شمارهٔ ۶۲ : هر که آمد بر سر دار فنا
- غزل شمارهٔ ۶۳ : نعمت الله است دایم با خدا
- غزل شمارهٔ ۶۴ : مبتلائی دیدمش خوش در بلا
- غزل شمارهٔ ۶۵ : فانی دردیم و فانی از فنا
- غزل شمارهٔ ۶۶ : روشنست آئینهٔ گیتی نما
- غزل شمارهٔ ۶۷ : گر بیابی آشنای بحر ما
- غزل شمارهٔ ۶۸ : ما حبابیم و عین ما دریا
- غزل شمارهٔ ۶۹ : عین دریائیم و دریا عین ما
- غزل شمارهٔ ۷۰ : دردمندانیم و مانده بی دوا
- غزل شمارهٔ ۷۱ : در آ با ما درین دریا و خوش بنشین به چشم ما
- غزل شمارهٔ ۷۲ : رندیم و دگر مستیم تا باد چنین بادا
- غزل شمارهٔ ۷۳ : ساقی ز کرم نواخت ما را
- غزل شمارهٔ ۷۴ : عقل برو برو برو عشق بیا بیا بیا
- غزل شمارهٔ ۷۵ : به سر خواجه کلان که مرا
- غزل شمارهٔ ۷۶ : ظهور سلطنت عشق اوست در دو سرا
- غزل شمارهٔ ۷۷ : موج است و حباب و آب و دریا
- غزل شمارهٔ ۷۸ : گر بیازارد مرا موری نیازارم ورا
- غزل شمارهٔ ۷۹ : صوفی صافی است در عین صفا
- غزل شمارهٔ ۸۰ : فلولاه و لولانا لما کان الذی کانا
- غزل شمارهٔ ۸۱ : در عین حباب آب دریاب
- غزل شمارهٔ ۸۲ : عین ما جو و در این بحر به جز ما مطلب
- غزل شمارهٔ ۸۳ : در دل ما نقد گنج ما طلب
- غزل شمارهٔ ۸۴ : نقد گنج کنت کنزا را طلب
- غزل شمارهٔ ۸۵ : دردمندانه بیا ما را طلب
- غزل شمارهٔ ۸۶ : عاشقی دریادلی از ما طلب
- غزل شمارهٔ ۸۷ : ذوق ما داری درآ در بحر ما ، ما را طلب
- غزل شمارهٔ ۸۸ : همت از درویش صاحب دل طلب
- غزل شمارهٔ ۸۹ : خوش حضوریست بزم ما دریاب
- غزل شمارهٔ ۹۰ : در محیط عشق ما گوهر طلب
- غزل شمارهٔ ۹۱ : ای دل اسرار ما ز جان دریاب
- غزل شمارهٔ ۹۲ : رو فنا شو بیا بقا دریاب
- غزل شمارهٔ ۹۳ : ساغر پر شراب را دریاب
- غزل شمارهٔ ۹۴ : ای آب حباب آب دریاب
- غزل شمارهٔ ۹۵ : در موج و حباب آب دریاب
- غزل شمارهٔ ۹۶ : در عین ما نظر کن جام پر آب دریاب
- غزل شمارهٔ ۹۷ : وجود مطلق الحق اوست دریاب
- غزل شمارهٔ ۹۸ : آب ما می رود بجو دریاب
- غزل شمارهٔ ۹۹ : دل به ما ده بیا دلی دریاب
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : چون بر آمد از دل جام آفتاب
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : چون برآمد از دل جام آفتاب
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : صورت و معنی ما آب و حباب
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : آفتابی رو نموده مه نقاب
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : ساقئی دیدیم مستانه به خواب
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : دیده ام مهر منیر مه نقاب
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : جامی ز حباب پر کن از آب
- غزل شمارهٔ ۱۰۷ : مظهر و مظهرند آب و حباب
- غزل شمارهٔ ۱۰۸ : با تو گویم که چیست جام و شراب
- غزل شمارهٔ ۱۰۹ : چیست عالم سایه و آن آفتاب
- غزل شمارهٔ ۱۱۰ : آفتابی ز ماه بسته نقاب
- غزل شمارهٔ ۱۱۱ : این طرفه بین که حضرت او با همه حجاب
- غزل شمارهٔ ۱۱۲ : گرخیال عارضش بنمایدت نقشی به خواب
- غزل شمارهٔ ۱۱۳ : صدف و گوهریم و بحر و حباب
- غزل شمارهٔ ۱۱۴ : موج است و حباب هر دو یک آب
- غزل شمارهٔ ۱۱۵ : موجیم و حباب هر دو یک آب
- غزل شمارهٔ ۱۱۶ : آفتابی رو نموده مه نقاب
- غزل شمارهٔ ۱۱۷ : آفتابی ز ماه بسته نقاب
- غزل شمارهٔ ۱۱۸ : ماه ما از در در آمد نیمشب
- غزل شمارهٔ ۱۱۹ : دردمند و دردنوشم روز و شب
- غزل شمارهٔ ۱۲۰ : نعمت الله نور دین دارد لقب
- غزل شمارهٔ ۱۲۱ : در دیار تو غریبیم و هوادار غریب
- غزل شمارهٔ ۱۲۲ : هفت دریا شبنمی از بحر بی پایان ما است
- غزل شمارهٔ ۱۲۳ : ایها العشاق کوی عشق میدان بلا است
- غزل شمارهٔ ۱۲۴ : این شیشهٔ ما پر از گلاب است
- غزل شمارهٔ ۱۲۵ : جامیست پر آب و عین آب است
- غزل شمارهٔ ۱۲۶ : موج است و حباب هر دو آب است
- غزل شمارهٔ ۱۲۷ : جامی ز حباب پر ز آب است
- غزل شمارهٔ ۱۲۸ : آئینهٔ ذات عین ذات است
- غزل شمارهٔ ۱۲۹ : نور او در جمله اشیاء ظاهر است
- غزل شمارهٔ ۱۳۰ : در محبت جان اگر بازی خوش است
- غزل شمارهٔ ۱۳۱ : همه جا خوان نعمت عشق است
- غزل شمارهٔ ۱۳۲ : جان ما زنده دل از آب حیات عشق است
- غزل شمارهٔ ۱۳۳ : در کوی خرابات کسی را که مقام است
- غزل شمارهٔ ۱۳۴ : میخانه سرای عاشقان است
- غزل شمارهٔ ۱۳۵ : خانهٔ دل سرای جانان من است
- غزل شمارهٔ ۱۳۶ : زمین جسم است و جانت آسمان است
- غزل شمارهٔ ۱۳۷ : هر قطره‌ای از این بحر دریای بیکران است
- غزل شمارهٔ ۱۳۸ : مقام عاشقان در ملک جان است
- غزل شمارهٔ ۱۳۹ : دلبر سرمست ما یار خوشی نو خاسته است
- غزل شمارهٔ ۱۴۰ : دیده تا نور جمالش دیده است
- غزل شمارهٔ ۱۴۱ : با محیط عشق او دنیا بر ما شبنمی است
- غزل شمارهٔ ۱۴۲ : جان ما با ما در این دریا نشست
- غزل شمارهٔ ۱۴۳ : از جور و جفای بی وفا دوست
- غزل شمارهٔ ۱۴۴ : چشم ما روشن به نور روی اوست
- غزل شمارهٔ ۱۴۵ : قطره‌ای کو به بحر ما پیوست
- غزل شمارهٔ ۱۴۶ : ختم رسل که سید اولاد آدم است
- غزل شمارهٔ ۱۴۷ : نقش خیال اوست که گویند عالم است
- غزل شمارهٔ ۱۴۸ : گر تو را عزم عالم قدم است
- غزل شمارهٔ ۱۴۹ : ای عاشقان ای عاشقان معشوق با ما همدم است
- غزل شمارهٔ ۱۵۰ : تا مرا عین عشق مفهوم است
- غزل شمارهٔ ۱۵۱ : لطف اگر بر ما گمارد حاکم است
- غزل شمارهٔ ۱۵۲ : دوش رفتم در خرابات مغان رندانه مست
- غزل شمارهٔ ۱۵۳ : در کوی خرابات کسی را که مقام است
- غزل شمارهٔ ۱۵۴ : در گوشهٔ میخانه کسی را که مقام است
- غزل شمارهٔ ۱۵۵ : شرابخانهٔ عشاق جای سید ماست
- غزل شمارهٔ ۱۵۶ : روح اعظم روان سید ماست
- غزل شمارهٔ ۱۵۷ : عشق جانان در میان جان ماست
- غزل شمارهٔ ۱۵۸ : حالیا دور قمر دوران ماست
- غزل شمارهٔ ۱۵۹ : قابل نور الهی جان ماست
- غزل شمارهٔ ۱۶۰ : هفت دریا قطره ای از بحر بی پایان ماست
- غزل شمارهٔ ۱۶۱ : عشق او آب حیات و آن حیات جان ماست
- غزل شمارهٔ ۱۶۲ : عشق او سلطان ملک جان ماست
- غزل شمارهٔ ۱۶۳ : دل ما گنج و گنجخانهٔ ماست
- غزل شمارهٔ ۱۶۴ : منزل جان جهان بر در جانانهٔ ماست
- غزل شمارهٔ ۱۶۵ : در سراپردهٔ دل خلوت جانانهٔ ماست
- غزل شمارهٔ ۱۶۶ : عشق او همدم دیرینهٔ ماست
- غزل شمارهٔ ۱۶۷ : علم ام الکتاب حاصل ماست
- غزل شمارهٔ ۱۶۸ : گنج عشقش دفینهٔ دل ماست
- غزل شمارهٔ ۱۶۹ : نور بسیط لَمعه ای از آفتاب ماست
- غزل شمارهٔ ۱۷۰ : حق مطلق به حق حقیقت ماست
- غزل شمارهٔ ۱۷۱ : چشم ما نور خدا بنمایدت
- غزل شمارهٔ ۱۷۲ : عاشقی و باده نوشی کار ماست
- غزل شمارهٔ ۱۷۳ : ساقی سرمست رندان میر بی همتای ماست
- غزل شمارهٔ ۱۷۴ : درد دل ما دوای درد دل ماست
- غزل شمارهٔ ۱۷۵ : عشق او سلطان ملک جان ماست
- غزل شمارهٔ ۱۷۶ : هرکجا پیریست طفل پیر ماست
- غزل شمارهٔ ۱۷۷ : عاشق رندی که او همدرد ماست
- غزل شمارهٔ ۱۷۸ : ما ز دریائیم و دریا عین ماست
- غزل شمارهٔ ۱۷۹ : آبروی ما ز اشک چشم ماست
- غزل شمارهٔ ۱۸۰ : چشم ما روشن به نور الله ماست
- غزل شمارهٔ ۱۸۱ : درد با همدرد اگر گوئی رواست
- غزل شمارهٔ ۱۸۲ : راه عشاق رو که آن ره ماست
- غزل شمارهٔ ۱۸۳ : خواجه آمد سرای خود آراست
- غزل شمارهٔ ۱۸۴ : نعمت الله امام رندان است
- غزل شمارهٔ ۱۸۵ : آن چنان مجلسی که جانم خواست
- غزل شمارهٔ ۱۸۶ : نور او روشنی دیدهٔ ماست
- غزل شمارهٔ ۱۸۷ : موج بحریم و عین ما دریاست
- غزل شمارهٔ ۱۸۸ : عقل گرچه رئیس این دل ماست
- غزل شمارهٔ ۱۸۹ : صورتی آراستی معنی کجاست
- غزل شمارهٔ ۱۹۰ : پادشاهی چه بندگی خداست
- غزل شمارهٔ ۱۹۱ : هرچه می بینی همه نور خداست
- غزل شمارهٔ ۱۹۲ : چشم عالم روشن از نور خداست
- غزل شمارهٔ ۱۹۳ : هر ذره که می بینی خورشید در او پیداست
- غزل شمارهٔ ۱۹۴ : منزل صاحبدلان صُفّهٔ صدق و صفاست
- غزل شمارهٔ ۱۹۵ : چشمی که به نور عشق بیناست
- غزل شمارهٔ ۱۹۶ : هر که ز اهل عباست تابع آل عباست
- غزل شمارهٔ ۱۹۷ : نور چشمت در نظر پیداست
- غزل شمارهٔ ۱۹۸ : دیده تا نور جمالش دیده است
- غزل شمارهٔ ۱۹۹ : چشم مردم دیدهٔ ما نور رویش دیده است
- غزل شمارهٔ ۲۰۰ : نعمة الله در شراب افتاده است
- غزل شمارهٔ ۲۰۱ : آفتاب حسن او از مه نقابی بسته است
- غزل شمارهٔ ۲۰۲ : خوش آب حیاتیست که گویند شرابست
- غزل شمارهٔ ۲۰۳ : خوش آب حیاتیست که گویند شرابست
- غزل شمارهٔ ۲۰۴ : موجیم و حباب هر دو آبست
- غزل شمارهٔ ۲۰۵ : ما غرقهٔ آبیم چنین تشنه عجیبست
- غزل شمارهٔ ۲۰۶ : آئینهٔ ذات عین ذاتست
- غزل شمارهٔ ۲۰۷ : راز دل عشاق به هر کس نتوان گفت
- غزل شمارهٔ ۲۰۸ : بشنو معانئی که بیان ولایتست
- غزل شمارهٔ ۲۰۹ : انسان کاملست که او کون جامعست
- غزل شمارهٔ ۲۱۰ : بیا ای شاه ترکستان که هندوستان غلام تست
- غزل شمارهٔ ۲۱۱ : اهل دل را از سراپردهٔ جان باید جست
- غزل شمارهٔ ۲۱۲ : دنیی دون بی وفا هیچست
- غزل شمارهٔ ۲۱۳ : دل به دنیا مده که آن هیچست
- غزل شمارهٔ ۲۱۴ : هرچه او می دهد همه داده است
- غزل شمارهٔ ۲۱۵ : دوای درد دل ای یار دردست
- غزل شمارهٔ ۲۱۶ : دل ما در هوای الوند است
- غزل شمارهٔ ۲۱۷ : دامن دلبر اگر آری به دست
- غزل شمارهٔ ۲۱۸ : عاشقانه به عشق او سرمست
- غزل شمارهٔ ۲۱۹ : نوش بادا مرا شراب الست
- غزل شمارهٔ ۲۲۰ : از خرابات می رسم سرمست
- غزل شمارهٔ ۲۲۱ : آمد ز درم نگار سرمست
- غزل شمارهٔ ۲۲۲ : منم آن رند عاشق سرمست
- غزل شمارهٔ ۲۲۳ : از دیر برون آمد ترسا بچه ای سرمست
- غزل شمارهٔ ۲۲۴ : خواجه گر چه بود عمری بت پرست
- غزل شمارهٔ ۲۲۵ : هر که باشد همچو سید حق پرست
- غزل شمارهٔ ۲۲۶ : سریر سلطنت عشق بر سر دار است
- غزل شمارهٔ ۲۲۷ : چه غم دارم چو یارم غمگسار است
- غزل شمارهٔ ۲۲۸ : تن همچو تخت شاهست جان خود یکی امیر است
- غزل شمارهٔ ۲۲۹ : نور او در جمله اشیاء ظاهر است
- غزل شمارهٔ ۲۳۰ : گفتمش روی تو جانا قمر است
- غزل شمارهٔ ۲۳۱ : بحر بی پایان ما را آبروئی دیگر است
- غزل شمارهٔ ۲۳۲ : سر درین راه عشق دردسر است
- غزل شمارهٔ ۲۳۳ : گوهر دریای ما را آبروئی دیگر است
- غزل شمارهٔ ۲۳۴ : عشق او در جان هوائی دیگر است
- غزل شمارهٔ ۲۳۵ : چشم مستش میفروشی دیگر است
- غزل شمارهٔ ۲۳۶ : عاشقان حضرت او را نیازی دیگر است
- غزل شمارهٔ ۲۳۷ : ای عاشقان ای عاشقان ما را بیانی دیگر است
- غزل شمارهٔ ۲۳۸ : نور رویش آفتابی دیگر است
- غزل شمارهٔ ۲۳۹ : نور رویش آفتابی دیگر است
- غزل شمارهٔ ۲۴۰ : ملک جان در ولایتی دگر است
- غزل شمارهٔ ۲۴۱ : در دل ما عشق از جان خوشتر است
- غزل شمارهٔ ۲۴۲ : عمر خوش باشد ولی با یار همدم خوشتر است
- غزل شمارهٔ ۲۴۳ : نالهٔ دلسوز ما از ساز بلبل خوشتر است
- غزل شمارهٔ ۲۴۴ : ساقی سرمست ما یاری خوش است
- غزل شمارهٔ ۲۴۵ : نور دل ماه ، نور عشق است
- غزل شمارهٔ ۲۴۶ : سرم سرگشتهٔ سودای عشق است
- غزل شمارهٔ ۲۴۷ : چشم مستش ترک عیاری خوش است
- غزل شمارهٔ ۲۴۸ : در محبت جان اگر بازی خوش است
- غزل شمارهٔ ۲۴۹ : عشق جانان در میان جان خوشست
- غزل شمارهٔ ۲۵۰ : نور روی او به او دیدن خوش است
- غزل شمارهٔ ۲۵۱ : چشمهٔ چشم ما پر آب خوش است
- غزل شمارهٔ ۲۵۲ : صورت و معنی به همدیگر خوش است
- غزل شمارهٔ ۲۵۳ : در سراپردهٔ جان خلوت جانانه خوشست
- غزل شمارهٔ ۲۵۴ : این خوشست و آن خوشست و این و آن با هم خوشست
- غزل شمارهٔ ۲۵۵ : جان ما با صحبت جانی خوش است
- غزل شمارهٔ ۲۵۶ : هر که آمد سوی ما با ما نشست
- غزل شمارهٔ ۲۵۷ : جان ما با ما در این دریا نشست
- غزل شمارهٔ ۲۵۸ : هر که او با ما درین دریا نشست
- غزل شمارهٔ ۲۵۹ : هرکه او با ما در این دریا نشست
- غزل شمارهٔ ۲۶۰ : بی نوائی نوای درویش است
- غزل شمارهٔ ۲۶۱ : بیا که جان و دلم در هوای درویش است
- غزل شمارهٔ ۲۶۲ : دل سرمست ما ز جان بگذشت
- غزل شمارهٔ ۲۶۳ : نعمت الله از این و آن بگذشت
- غزل شمارهٔ ۲۶۴ : رمضان آمد و روان بگذشت
- غزل شمارهٔ ۲۶۵ : دل ما از منی و ما بگذشت
- غزل شمارهٔ ۲۶۶ : عاشق از دنیی و عقبی درگذشت
- غزل شمارهٔ ۲۶۷ : آفتاب خوشی هویدا گشت
- غزل شمارهٔ ۲۶۸ : عشق مستست و عقل مخمور است
- غزل شمارهٔ ۲۶۹ : عشق مستست و عقل مخمور است
- غزل شمارهٔ ۲۷۰ : عشق مستت و عقل مخمور است
- غزل شمارهٔ ۲۷۱ : عشق مست است و عقل مخمور است
- غزل شمارهٔ ۲۷۲ : عشق مستست و عقل مخمور است
- غزل شمارهٔ ۲۷۳ : همسایهٔ حضرت شریف است
- غزل شمارهٔ ۲۷۴ : شاه ما در همه جهان طاق است
- غزل شمارهٔ ۲۷۵ : همه عالم تن است و جان عشق است
- غزل شمارهٔ ۲۷۶ : عقل از ما کنار کرد و برفت
- غزل شمارهٔ ۲۷۷ : شهر دل در ولایت عشق است
- غزل شمارهٔ ۲۷۸ : دل مسند پادشاه عشق است
- غزل شمارهٔ ۲۷۹ : درد دل درمان جان عاشق است
- غزل شمارهٔ ۲۸۰ : دم مزن ای دل که آن سر نازک است
- غزل شمارهٔ ۲۸۱ : مخزن اسرار سبحانی دل است
- غزل شمارهٔ ۲۸۲ : مرغ صحرائی به دریا مایل است
- غزل شمارهٔ ۲۸۳ : دردمندیم و دوا درد دل است
- غزل شمارهٔ ۲۸۴ : رند سرمست فارغ البال است
- غزل شمارهٔ ۲۸۵ : عشق است که وارسته ز نقصان و کمالست
- غزل شمارهٔ ۲۸۶ : ما را همه شب شب وصال است
- غزل شمارهٔ ۲۸۷ : خلوت من مقام رندانست
- غزل شمارهٔ ۲۸۸ : کار عشقست و کار ما آنست
- غزل شمارهٔ ۲۸۹ : گر جفا می کند وفا آنست
- غزل شمارهٔ ۲۹۰ : درد ار داری دوا همان است
- غزل شمارهٔ ۲۹۱ : نعمت الله میر مستان است
- غزل شمارهٔ ۲۹۲ : دل به دست آر که آئینهٔ حضرت آنست
- غزل شمارهٔ ۲۹۳ : ای که گوئی که ماهتاب آنست
- غزل شمارهٔ ۲۹۴ : دل و جانم فدای جانان است
- غزل شمارهٔ ۲۹۵ : درد دل ما دوای جان است
- غزل شمارهٔ ۲۹۶ : هرچه پیدا و هرچه پنهان است
- غزل شمارهٔ ۲۹۷ : هر که حلقه به گوش مردانست
- غزل شمارهٔ ۲۹۸ : همه عالم تن است و او جان است
- غزل شمارهٔ ۲۹۹ : هرکه چون ما حریف مستان است
- غزل شمارهٔ ۳۰۰ : بندگی کن که کار نیک آن است
- غزل شمارهٔ ۳۰۱ : نعمت الله حریف مستان است
- غزل شمارهٔ ۳۰۲ : نعمت الله میر رندان است
- غزل شمارهٔ ۳۰۳ : میر میخانهٔ ما سید سرمستان است
- غزل شمارهٔ ۳۰۴ : عالم بدن است و عشق جان است
- غزل شمارهٔ ۳۰۵ : جانست که در بدن روانست
- غزل شمارهٔ ۳۰۶ : میخانه سرای عاشقان است
- غزل شمارهٔ ۳۰۷ : رندی که حریف عاشقان است
- غزل شمارهٔ ۳۰۸ : مقصود توئی نه این نه آنست
- غزل شمارهٔ ۳۰۹ : میر میخانهٔ ما سید سر مستانست
- غزل شمارهٔ ۳۱۰ : عالم بدنست و عشق جانست
- غزل شمارهٔ ۳۱۱ : کشتهٔ حضرت او زندهٔ جاویدانست
- غزل شمارهٔ ۳۱۲ : کشتهٔ عشق تو دل زندهٔ جاویدان است
- غزل شمارهٔ ۳۱۳ : یاری که ز ملک آشنائی است
- غزل شمارهٔ ۳۱۴ : جامی ز می پر از می در بزم ما روان است
- غزل شمارهٔ ۳۱۵ : عشق جانان حیات جان من است
- غزل شمارهٔ ۳۱۶ : یاد جانان میان جان من است
- غزل شمارهٔ ۳۱۷ : عشق جانان حیات جان من است
- غزل شمارهٔ ۳۱۸ : گفتم که این جانان کیست ، جان گفت جانان منست
- غزل شمارهٔ ۳۱۹ : دُرد دردش دوای جان منست
- غزل شمارهٔ ۳۲۰ : درد عشقش دوای جان من است
- غزل شمارهٔ ۳۲۱ : عشق جانان من غذای من است
- غزل شمارهٔ ۳۲۲ : در سراپردهٔ جان خانهٔ دلدار من است
- غزل شمارهٔ ۳۲۳ : در نظر آنکه نور چشم من است
- غزل شمارهٔ ۳۲۴ : نعمت الله جان و عالم چون تن است
- غزل شمارهٔ ۳۲۵ : چشم ما از نور رویش روشنست
- غزل شمارهٔ ۳۲۶ : چشم چراغ من ز نور روی جانان روشنست
- غزل شمارهٔ ۳۲۷ : درد دل دارم و دوا این است
- غزل شمارهٔ ۳۲۸ : دردمندیم و آن دوا این است
- غزل شمارهٔ ۳۲۹ : کفر زلفش که رونق دین است
- غزل شمارهٔ ۳۳۰ : همه عالم حجاب حضرت اوست
- غزل شمارهٔ ۳۳۱ : شاه شاهان گدای حضرت اوست
- غزل شمارهٔ ۳۳۲ : همه عالم فدای خدمت اوست
- غزل شمارهٔ ۳۳۳ : جان ما بندهٔ محبت اوست
- غزل شمارهٔ ۳۳۴ : همه عالم ظهور حضرت اوست
- غزل شمارهٔ ۳۳۵ : در آینهٔ عالم تمثال صفات اوست
- غزل شمارهٔ ۳۳۶ : در آینهٔ عالم تمثال جمال اوست
- غزل شمارهٔ ۳۳۷ : در هر چه نظر کردیم نقشی ز خیال اوست
- غزل شمارهٔ ۳۳۸ : هر چه می بینی همه انوار اوست
- غزل شمارهٔ ۳۳۹ : بنده ایم و عابد و معبود اوست
- غزل شمارهٔ ۳۴۰ : چشم ما روشن به نور روی اوست
- غزل شمارهٔ ۳۴۱ : جانم خیال شد به خیال خیال دوست
- غزل شمارهٔ ۳۴۲ : همه را از همه بجوی ای دوست
- غزل شمارهٔ ۳۴۳ : چشم ما روشن به نور روی اوست
- غزل شمارهٔ ۳۴۴ : چشم ما روشن به نور اوست
- غزل شمارهٔ ۳۴۵ : چشم ما روشن به نور روی اوست
- غزل شمارهٔ ۳۴۶ : چشم ما روشن به نور روی اوست
- غزل شمارهٔ ۳۴۷ : در خانقهی که شیخ ما اوست
- غزل شمارهٔ ۳۴۸ : چشم من روشن به نور روی اوست
- غزل شمارهٔ ۳۴۹ : هر چه بینی مظهر اسمای اوست
- غزل شمارهٔ ۳۵۰ : ما را وجود نیست و گر هست وجود اوست
- غزل شمارهٔ ۳۵۱ : بشنو ای دوست این سخن از دوست
- غزل شمارهٔ ۳۵۲ : پادشاه و گدا یکیست یکیست
- غزل شمارهٔ ۳۵۳ : اگر تو عاشق یاری به عشق دوست نکوست
- غزل شمارهٔ ۳۵۴ : در دو عالم خدا یکیست یکیست
- غزل شمارهٔ ۳۵۵ : دل ما با زبان یکی است یکیست
- غزل شمارهٔ ۳۵۶ : موج و حباب و قطره درین بحر ما یکیست
- غزل شمارهٔ ۳۵۷ : صورت و معنی درین دعوی یکی است
- غزل شمارهٔ ۳۵۸ : آب جویای آب این عجب است
- غزل شمارهٔ ۳۵۹ : قطره و دریا به نزد ما یکی است
- غزل شمارهٔ ۳۶۰ : کار دل در عشقبازی بندگی است
- غزل شمارهٔ ۳۶۱ : میخانهٔ دل طرب سرائیست
- غزل شمارهٔ ۳۶۲ : هر شاهدی که بینم با او مرا هوائیست
- غزل شمارهٔ ۳۶۳ : تن میرد و روح پاک باقی است
- غزل شمارهٔ ۳۶۴ : دل جام جهان نمای شاهیست
- غزل شمارهٔ ۳۶۵ : در این در به جز ما آشنا نیست
- غزل شمارهٔ ۳۶۶ : با آفتاب حسنش مه نزد او هلالی است
- غزل شمارهٔ ۳۶۷ : هرچه امروز حاصل ما نیست
- غزل شمارهٔ ۳۶۸ : عشق را خود قرار پیدا نیست
- غزل شمارهٔ ۳۶۹ : هر دل که به عشق مبتلا نیست
- غزل شمارهٔ ۳۷۰ : چو میخانه سرائی هیچ جانیست
- غزل شمارهٔ ۳۷۱ : موجود حقیقی به جز از ذات خدا نیست
- غزل شمارهٔ ۳۷۲ : جان ما بی عشق جانان هیچ نیست
- غزل شمارهٔ ۳۷۳ : بی حضور عشق جانان راحت جان هیچ نیست
- غزل شمارهٔ ۳۷۴ : شک به عدم نیست که او هیچ نیست
- غزل شمارهٔ ۳۷۵ : در دل هر که عشق جانان نیست
- غزل شمارهٔ ۳۷۶ : هر کرا درد نیست درمان نیست
- غزل شمارهٔ ۳۷۷ : غنچهٔ باغ غیر خندان نیست
- غزل شمارهٔ ۳۷۸ : موحد در این ره به تقلید نیست
- غزل شمارهٔ ۳۷۹ : بحریست بحر دل که کرانش پدید نیست
- غزل شمارهٔ ۳۸۰ : آن وتر که غیر او احد نیست
- غزل شمارهٔ ۳۸۱ : دل ندارد هر که او را درد نیست
- غزل شمارهٔ ۳۸۲ : جان ندارد هر که جانانیش نیست
- غزل شمارهٔ ۳۸۳ : یک قدم ازخویش بیرون نه که گامی بیش نیست
- غزل شمارهٔ ۳۸۴ : هر که را عشق نیست آنش نیست
- غزل شمارهٔ ۳۸۵ : عشق بازیست عشقبازی نیست
- غزل شمارهٔ ۳۸۶ : عشق را با کفر و ایمان کار نیست
- غزل شمارهٔ ۳۸۷ : او با تو ، تو را از او خبر نیست
- غزل شمارهٔ ۳۸۸ : خوشتر از ساغر می همدم نیست
- غزل شمارهٔ ۳۸۹ : در حقیقت عشق را خود نام نیست
- غزل شمارهٔ ۳۹۰ : در هر دلی که مهر جمال حبیب نیست
- غزل شمارهٔ ۳۹۱ : می رود عمر عزیز ما دریغا چاره نیست
- غزل شمارهٔ ۳۹۲ : موج دریائیم و هر دو غیر آبی هست نیست
- غزل شمارهٔ ۳۹۳ : لطف آن سلطان ما را انتهائی هست نیست
- غزل شمارهٔ ۳۹۴ : همچو این محجوب ما صاحب جمالی هست نیست
- غزل شمارهٔ ۳۹۵ : عشق را در مجلس عشاق ننگی هست نیست
- غزل شمارهٔ ۳۹۶ : هر کجا جامی است بی می هست نیست
- غزل شمارهٔ ۳۹۷ : اندر این دل غیر دلبر هست نیست
- غزل شمارهٔ ۳۹۸ : هیچکس بی نعمت الله هست نیست
- غزل شمارهٔ ۳۹۹ : زاهدان را ذوق رندان هست نیست
- غزل شمارهٔ ۴۰۰ : روحها در روح اعظم فانی است
- غزل شمارهٔ ۴۰۱ : صحبت جانان من مجلس روحانی است
- غزل شمارهٔ ۴۰۲ : شادمانم زانکه غمخوارم وی است
- غزل شمارهٔ ۴۰۳ : هرچه بینی جمله آیات وی است
- غزل شمارهٔ ۴۰۴ : هرکجا گنجیست ماری در وی است
- غزل شمارهٔ ۴۰۵ : در نظر عالم چو جامی پر می است
- غزل شمارهٔ ۴۰۶ : کنج دل گنجینهٔ عشق وی است
- غزل شمارهٔ ۴۰۷ : ما را چو ز عشق راحتی هست
- غزل شمارهٔ ۴۰۸ : مطرب عشق ساز ما بنواخت
- غزل شمارهٔ ۴۰۹ : مطرب عشاق ساز ما نواخت
- غزل شمارهٔ ۴۱۰ : لطف سازنده تا عیانم ساخت
- غزل شمارهٔ ۴۱۱ : آتش عشقش تمام عود وجودم بسوخت
- غزل شمارهٔ ۴۱۲ : آتشی ظاهر شد و پیدا و پنهانم بسوخت
- غزل شمارهٔ ۴۱۳ : آتش عشق تو دل در بر بسوخت
- غزل شمارهٔ ۴۱۴ : علم ما در کتاب نتوان یافت
- غزل شمارهٔ ۴۱۵ : علم ما در کتاب نتوان یافت
- غزل شمارهٔ ۴۱۶ : بی سبب وصل یار نتوان یافت
- غزل شمارهٔ ۴۱۷ : بی درد دل ای دوست دوا را نتوان یافت
- غزل شمارهٔ ۴۱۸ : بلبل چو هوای گلستان یافت
- غزل شمارهٔ ۴۱۹ : جانم از درد دل دوائی یافت
- غزل شمارهٔ ۴۲۰ : دل ز جان بگذشت و جانان بازیافت
- غزل شمارهٔ ۴۲۱ : جان به خلوت سرای جانان رفت
- غزل شمارهٔ ۴۲۲ : یار ما رفت گوییا جان رفت
- غزل شمارهٔ ۴۲۳ : عاشقی جان را به جانان داد و رفت
- غزل شمارهٔ ۴۲۴ : رند سرمستی ز پا افتاد و رفت
- غزل شمارهٔ ۴۲۵ : نعمت الله جان به جانان داد و رفت
- غزل شمارهٔ ۴۲۶ : نعمت الله جان به جانان داد و رفت
- غزل شمارهٔ ۴۲۷ : عاشقی جان را به جانان داد و رفت
- غزل شمارهٔ ۴۲۸ : گرد و خاک ما روان بر باد رفت
- غزل شمارهٔ ۴۲۹ : یار ما زاری ما نشنید و رفت
- غزل شمارهٔ ۴۳۰ : در ره عشق چو ما بی سر و پا باید رفت
- غزل شمارهٔ ۴۳۱ : فارغ از نام و نشان خواهیم رفت
- غزل شمارهٔ ۴۳۲ : به خرابات مغان بی سر و پا خواهم رفت
- غزل شمارهٔ ۴۳۳ : عقل مشوش دماغ از سر ما رفت رفت
- غزل شمارهٔ ۴۳۴ : تا که سودای خیالش در سُویدا جا گرفت
- غزل شمارهٔ ۴۳۵ : تا که سودای خیالش در سویدا جا گرفت
- غزل شمارهٔ ۴۳۶ : نور چشم عالمی بر دیدهٔ ما جا گرفت
- غزل شمارهٔ ۴۳۷ : عشق دلبر در دل ما جا گرفت
- غزل شمارهٔ ۴۳۸ : آتش عشقش خوشی در ما گرفت
- غزل شمارهٔ ۴۳۹ : چشم مستش گوشه ای از ما گرفت
- غزل شمارهٔ ۴۴۰ : گر وصال یار خواهی ترک جان باید گرفت
- غزل شمارهٔ ۴۴۱ : سید ما بر درش مأوا گرفت
- غزل شمارهٔ ۴۴۲ : سلطان عشق ملک جهان را روان گرفت
- غزل شمارهٔ ۴۴۳ : آفتاب رخش جهان بگرفت
- غزل شمارهٔ ۴۴۴ : شهرت ذوق ما جهان بگرفت
- غزل شمارهٔ ۴۴۵ : عشق سلطان ما جهان بگرفت
- غزل شمارهٔ ۴۴۶ : معنی او نمود در صورت
- غزل شمارهٔ ۴۴۷ : چشمم به نور و معنی دیده جمال صورت
- غزل شمارهٔ ۴۴۸ : دُرد دردش نوش کن گر صاف درمان بایدت
- غزل شمارهٔ ۴۴۹ : هر که بد بازی کند بد باز گردد عاقبت
- غزل شمارهٔ ۴۵۰ : چون من ز ولای تو رسیدم به ولایت
- غزل شمارهٔ ۴۵۱ : در کوی خرابات نشستم به سلامت
- غزل شمارهٔ ۴۵۲ : رفتی به سلامت به سلامت به سلامت
- غزل شمارهٔ ۴۵۳ : هرگز نبود عاشقی و راه سلامت
- غزل شمارهٔ ۴۵۴ : مستیم و خرابیم و گرفتار خرابات
- غزل شمارهٔ ۴۵۵ : مائیم و می صحبت رندان خرابات
- غزل شمارهٔ ۴۵۶ : نعمت الله مظهر ذات و صفات
- غزل شمارهٔ ۴۵۷ : فانی تمام خدمت اوست
- غزل شمارهٔ ۴۵۸ : تبخال زده بر لب من خسته از آن است
- غزل شمارهٔ ۴۵۹ : ملک داری همه به تدبیر است
- غزل شمارهٔ ۴۶۰ : عشق را مسجد و میخانه یکی است
- غزل شمارهٔ ۴۶۱ : عشق آمد و عقل کرد غارت
- غزل شمارهٔ ۴۶۲ : عمر بی او که بر سر آری هیچ
- غزل شمارهٔ ۴۶۳ : ما را به غیر او نبود التفات هیچ
- غزل شمارهٔ ۴۶۴ : دل به دست باد خواهم داد هر چه باد باد
- غزل شمارهٔ ۴۶۵ : آب چشم ما به روی ما فتاد
- غزل شمارهٔ ۴۶۶ : آب چشم ما به هر سو رو نهاد
- غزل شمارهٔ ۴۶۷ : در دلم غیر او نمی‌گنجد
- غزل شمارهٔ ۴۶۸ : ساقیی جام سوی ما آورد
- غزل شمارهٔ ۴۶۹ : ترک سرمستی مرا دامن کشانم می‌کشد
- غزل شمارهٔ ۴۷۰ : بیا ای یار و بر اغیار می‌خند
- غزل شمارهٔ ۴۷۱ : عاشقانی که در جهان باشند
- غزل شمارهٔ ۴۷۲ : دیدهٔ ما چو روی او بیند
- غزل شمارهٔ ۴۷۳ : چشم ما روشن به نور او بود
- غزل شمارهٔ ۴۷۴ : هر که رخسار تو بیند به گلستان نرود
- غزل شمارهٔ ۴۷۵ : در رحمت خدا به ما بگشود
- غزل شمارهٔ ۴۷۶ : دولتی خوش خدا به ما بخشید
- غزل شمارهٔ ۴۷۷ : آن چنان ذاتی نهان اندر صفت پیدا بود
- غزل شمارهٔ ۴۷۸ : کون جامع جامع اسما بود
- غزل شمارهٔ ۴۷۹ : آبروی ما ز چشم ما بود
- غزل شمارهٔ ۴۸۰ : قطره و دریا همه از ما بود
- غزل شمارهٔ ۴۸۱ : هر که چون ما غرقهٔ دریا بود
- غزل شمارهٔ ۴۸۲ : هرکه را ذوقش به سوی ما بود
- غزل شمارهٔ ۴۸۳ : روح اعظم ذرهٔ بیضا بود
- غزل شمارهٔ ۴۸۴ : بحر ما دریای بی پایان بود
- غزل شمارهٔ ۴۸۵ : بحر ما دریای بی پایان بود
- غزل شمارهٔ ۴۸۶ : جان بی جانان تن بی جان بود
- غزل شمارهٔ ۴۸۷ : عقل کل در عشق سرگردان بود
- غزل شمارهٔ ۴۸۸ : نقل ما چون نقد سرمستان بود
- غزل شمارهٔ ۴۸۹ : جان بی جانان تن بی جان بود
- غزل شمارهٔ ۴۹۰ : دل که بی دلبر بود بی جان بود
- غزل شمارهٔ ۴۹۱ : خوش بود دردی که درمان او بود
- غزل شمارهٔ ۴۹۲ : حاصلم از دین و دنیا او بود
- غزل شمارهٔ ۴۹۳ : هرچه آید در نظر چون او بود
- غزل شمارهٔ ۴۹۴ : چشم ما روشن به نور او بود
- غزل شمارهٔ ۴۹۵ : چشم ما روشن به نور او بود
- غزل شمارهٔ ۴۹۶ : نقطه در دایره نمود و نبود
- غزل شمارهٔ ۴۹۷ : هرچه ما را می رسد از او بود
- غزل شمارهٔ ۴۹۸ : در نظر گر نور روی او بود
- غزل شمارهٔ ۴۹۹ : آینه چندان که روشن تر بود
- غزل شمارهٔ ۵۰۰ : عاشقی از عاقلی خوشتر بود
- غزل شمارهٔ ۵۰۱ : نسبت خرقه ام از پیر خرابات بود
- غزل شمارهٔ ۵۰۲ : مشرب توحید یاران خوش بود
- غزل شمارهٔ ۵۰۳ : حق است دین سید و دین من این بود
- غزل شمارهٔ ۵۰۴ : فعل عالم ظل فعل الله بود
- غزل شمارهٔ ۵۰۵ : هرکه از عشق در طرب نبود
- غزل شمارهٔ ۵۰۶ : چشم بینائی که بر او اوفتد
- غزل شمارهٔ ۵۰۷ : گر آتش آه ما درافتد
- غزل شمارهٔ ۵۰۸ : چشم ما آبش به هر سو می رود
- غزل شمارهٔ ۵۰۹ : خون دل از دیده بر رو می رود
- غزل شمارهٔ ۵۱۰ : آب چشم ما به هر سو می رود
- غزل شمارهٔ ۵۱۱ : چشم ما خوش چشمهٔ آبی به هر سو می رود
- غزل شمارهٔ ۵۱۲ : عقل دور اندیش هر دم جای دیگر می رود
- غزل شمارهٔ ۵۱۳ : آب چشم ما به هر سو می رود
- غزل شمارهٔ ۵۱۴ : عشق دردیست تا نمی گیرد
- غزل شمارهٔ ۵۱۵ : عقل مخمور است و مستان را به قاضی می برد
- غزل شمارهٔ ۵۱۶ : ترک چشم مست او دلها بغارت می برد
- غزل شمارهٔ ۵۱۷ : ترک چشم مست او دلها به غارت می برد
- غزل شمارهٔ ۵۱۸ : خوش بود گر این دوئی یکتا شود
- غزل شمارهٔ ۵۱۹ : هر زمان عشقی ز نو پیدا شود
- غزل شمارهٔ ۵۲۰ : نطق حیوان جمع کن تا آدمی حاصل شود
- غزل شمارهٔ ۵۲۱ : رند مستی کو حریف ما شود
- غزل شمارهٔ ۵۲۲ : مظهری باید که تا مظهر به او ظاهر شود
- غزل شمارهٔ ۵۲۳ : عین دریائیم و ما را موج دریا می کشد
- غزل شمارهٔ ۵۲۴ : هرکه باشد بندهٔ او درجهان سلطان شود
- غزل شمارهٔ ۵۲۵ : خاطر ما سوی دریا می کشد
- غزل شمارهٔ ۵۲۶ : غرق دریائیم و ما را موج دریا می کشد
- غزل شمارهٔ ۵۲۷ : دل دگر مارا به مأوا می کشد
- غزل شمارهٔ ۵۲۸ : عشق ما را سوی دریا می کشد
- غزل شمارهٔ ۵۲۹ : یار سرمست است و ما را می کشد
- غزل شمارهٔ ۵۳۰ : هر دم بر آب چشم ما نقش خیالی می کشد
- غزل شمارهٔ ۵۳۱ : دل سوی صاحب جمالی می کشد
- غزل شمارهٔ ۵۳۲ : چشم ما نقش خیال او بر آتش می کشد
- غزل شمارهٔ ۵۳۳ : مدام جام می او حیات می بخشد
- غزل شمارهٔ ۵۳۴ : ترک سرمستی مرا دامن کشانم می کشد
- غزل شمارهٔ ۵۳۵ : هر کسی نقشی بر آبی می کشند
- غزل شمارهٔ ۵۳۶ : می محبت او راحتی به جان بخشد
- غزل شمارهٔ ۵۳۷ : هرچه بخشد خدا به ما بخشد
- غزل شمارهٔ ۵۳۸ : نعمت الله خدا به ما بخشید
- غزل شمارهٔ ۵۳۹ : نعمت الله خدا به ما بخشید
- غزل شمارهٔ ۵۴۰ : می خمخانه ای به ما بخشید
- غزل شمارهٔ ۵۴۱ : جام گیتی نما به ما بخشید
- غزل شمارهٔ ۵۴۲ : دامن از تردامنان جان پدر باید کشید
- غزل شمارهٔ ۵۴۳ : از احد احمد آشکارا شد
- غزل شمارهٔ ۵۴۴ : آفتابی به ماه پیدا شد
- غزل شمارهٔ ۵۴۵ : واحدی در کثیر پیدا شد
- غزل شمارهٔ ۵۴۶ : نیمشب ماه ما هویدا شد
- غزل شمارهٔ ۵۴۷ : سلطان سراپردهٔ میخانه کجا شد
- غزل شمارهٔ ۵۴۸ : هر که او آشنای سلطان شد
- غزل شمارهٔ ۵۴۹ : سنبل زلف او پریشان شد
- غزل شمارهٔ ۵۵۰ : بلبل جان چو ساکن تن شد
- غزل شمارهٔ ۵۵۱ : به عشق چهرهٔ لیلی دل بیچاره مجنون شد
- غزل شمارهٔ ۵۵۲ : به سراپردهٔ میخانه روان خواهم شد
- غزل شمارهٔ ۵۵۳ : عاقبت سید ما سوی مغان خواهد شد
- غزل شمارهٔ ۵۵۴ : مه ز برج شرف چو طالع شد
- غزل شمارهٔ ۵۵۵ : عشق او با جان ما پیوسته شد
- غزل شمارهٔ ۵۵۶ : بحر عشقش را کران پیدا نشد
- غزل شمارهٔ ۵۵۷ : به جز میخانه جای ما نباشد
- غزل شمارهٔ ۵۵۸ : وجود صورت و معنی ز جود ما باشد
- غزل شمارهٔ ۵۵۹ : گر نه او یار غار ما باشد
- غزل شمارهٔ ۵۶۰ : همه عالم فدای ما باشد
- غزل شمارهٔ ۵۶۱ : به کام ما بود عالم اگر او یار ما باشد
- غزل شمارهٔ ۵۶۲ : به یمن دولت وصلش جهان در حکم ما باشد
- غزل شمارهٔ ۵۶۳ : هر که را شیخ آن چنان باشد
- غزل شمارهٔ ۵۶۴ : گفتم به خواب بینم گفتا خیال باشد
- غزل شمارهٔ ۵۶۵ : همه عالم خیال او باشد
- غزل شمارهٔ ۵۶۶ : تو را اهل نظر خوانم گرت منظور او باشد
- غزل شمارهٔ ۵۶۷ : هر که او را خبر از اهل دلانش باشد
- غزل شمارهٔ ۵۶۸ : ناز با یار غار خوش باشد
- غزل شمارهٔ ۵۶۹ : عاشق و یار خویش خوش باشد
- غزل شمارهٔ ۵۷۰ : مدام همدم جام شراب خوش باشد
- غزل شمارهٔ ۵۷۱ : ما عاشق و مستیم کرامات چه باشد
- غزل شمارهٔ ۵۷۲ : کرمش گنج بی کران باشد
- غزل شمارهٔ ۵۷۳ : رند مست از بلا نه اندیشد
- غزل شمارهٔ ۵۷۴ : هر که او را به نور او بیند
- غزل شمارهٔ ۵۷۵ : نقش خیال عالم عارف به خواب بیند
- غزل شمارهٔ ۵۷۶ : دلبر سرمست ما عزمی به دریا می کند
- غزل شمارهٔ ۵۷۷ : ما مریدیم و پیر ما مرشد
- غزل شمارهٔ ۵۷۸ : هر که در کوی تو جانا نفسی بنشیند
- غزل شمارهٔ ۵۷۹ : خوشست این دیدهٔ روشن که غیر او نمی بیند
- غزل شمارهٔ ۵۸۰ : چشم ما عین ما به ما بیند
- غزل شمارهٔ ۵۸۱ : چه خوش چشمی که نور او به نور روی او بیند
- غزل شمارهٔ ۵۸۲ : دیدهٔ ما چو روی او بیند
- غزل شمارهٔ ۵۸۳ : این دل دریا دل ما عزم دریا می کند
- غزل شمارهٔ ۵۸۴ : دل باز عزم کعبهٔ مقصود می کند
- غزل شمارهٔ ۵۸۵ : در خرابات مغان خمخانه جوشی می کند
- غزل شمارهٔ ۵۸۶ : ترک عشقش ملک جان بگرفت و غارت می کند
- غزل شمارهٔ ۵۸۷ : آب چشمم دم به دم از دل روایت می کند
- غزل شمارهٔ ۵۸۸ : عاشق جانانم و جانم خروشی می کند
- غزل شمارهٔ ۵۸۹ : کشتهٔ عشق او شفا چه کند
- غزل شمارهٔ ۵۹۰ : خستهٔ عشق تو بیچاره شفا را چه کند
- غزل شمارهٔ ۵۹۱ : دل عاشق نظر به جان نکند
- غزل شمارهٔ ۵۹۲ : یاری که می ننوشد از ذوق ما چه داند
- غزل شمارهٔ ۵۹۳ : غیر او کی به یاد ما ماند
- غزل شمارهٔ ۵۹۴ : عهد با زلف تو بستیم خدا می داند
- غزل شمارهٔ ۵۹۵ : دل چو دم از عشق دلبر می زند
- غزل شمارهٔ ۵۹۶ : مرغ زیرک بین که یاهو می زند
- غزل شمارهٔ ۵۹۷ : عاشقی کز عشق او دم می زند
- غزل شمارهٔ ۵۹۸ : ذوق ما در جهان نمی گنجد
- غزل شمارهٔ ۵۹۹ : بود و نابود در نمی گنجد
- غزل شمارهٔ ۶۰۰ : مراحالی است با جانان که جانم درنمی گنجد
- غزل شمارهٔ ۶۰۱ : در این خلوت حکایت درنگنجد
- غزل شمارهٔ ۶۰۲ : در دل به جز از خدا نگنجد
- غزل شمارهٔ ۶۰۳ : هر که جان در عشق جانان می دهد
- غزل شمارهٔ ۶۰۴ : جام و می بخشید و می وی می دهد
- غزل شمارهٔ ۶۰۵ : معنی یکی و صورت او در ظهور صد
- غزل شمارهٔ ۶۰۶ : توحید و موحد و موحد
- غزل شمارهٔ ۶۰۷ : هر که او نیک می کند یابد
- غزل شمارهٔ ۶۰۸ : ما به تو هستیم و تو هستی به خود
- غزل شمارهٔ ۶۰۹ : خراباتست و خم در جوش و ساقی مست و ما بی خود
- غزل شمارهٔ ۶۱۰ : توحید و موحد و موحد
- غزل شمارهٔ ۶۱۱ : از سر ذوق دیده ام عین یکی و نام صد
- غزل شمارهٔ ۶۱۲ : دلی که درد ندارد دوا کجا یابد
- غزل شمارهٔ ۶۱۳ : هرکه فانی شود بقا یابد
- غزل شمارهٔ ۶۱۴ : چشم مست تو گر از خواب گران برخیزد
- غزل شمارهٔ ۶۱۵ : نور با نور خوش در آویزد
- غزل شمارهٔ ۶۱۶ : ساز عشقش نوای دل سازد
- غزل شمارهٔ ۶۱۷ : اگر مه روی من روزی نقاب از رخ براندازد
- غزل شمارهٔ ۶۱۸ : آتشی در دل است و جان سوزد
- غزل شمارهٔ ۶۱۹ : ما انا الحق از فنا خواهیم زد
- غزل شمارهٔ ۶۲۰ : عاشقی کو هوای ما دارد
- غزل شمارهٔ ۶۲۱ : هر جا که دکانداریست او مایه ز ما دارد
- غزل شمارهٔ ۶۲۲ : چو نور دیده چشم من خیالش درنظر دارد
- غزل شمارهٔ ۶۲۳ : می خمخانهٔ ما مستی دیگر دارد
- غزل شمارهٔ ۶۲۴ : هوای درد بی درمان که دارد
- غزل شمارهٔ ۶۲۵ : پردهٔ دیدهٔ من نقش خیالت دارد
- غزل شمارهٔ ۶۲۶ : بستهٔ بند بلای تو نجاتی دارد
- غزل شمارهٔ ۶۲۷ : هر که از اهل کمال است جلالی دارد
- غزل شمارهٔ ۶۲۸ : هر کجا ساغری است می دارد
- غزل شمارهٔ ۶۲۹ : عالم از نام او نشان دارد
- غزل شمارهٔ ۶۳۰ : هر که او عاشق است جان دارد
- غزل شمارهٔ ۶۳۱ : پادشاهی گدای او دارد
- غزل شمارهٔ ۶۳۲ : هر کس که هوای ما ندارد
- غزل شمارهٔ ۶۳۳ : یاری که خیال دوست دارد
- غزل شمارهٔ ۶۳۴ : صاحبنظری کو که جهان درنظر آرد
- غزل شمارهٔ ۶۳۵ : گوئیا چشم ابر می خارد
- غزل شمارهٔ ۶۳۶ : عقل از اینجا بی خبر او ره به بالا کی برد
- غزل شمارهٔ ۶۳۷ : گر ز چین سنبل زلفت صبا بوئی برد
- غزل شمارهٔ ۶۳۸ : خوش بود گر او به حالم بنگرد
- غزل شمارهٔ ۶۳۹ : چشم ما چون به روی او نگرد
- غزل شمارهٔ ۶۴۰ : مقصود بی وسیله حاصل نمی توان کرد
- غزل شمارهٔ ۶۴۱ : محبوب دل و راحت جانی چه توان کرد
- غزل شمارهٔ ۶۴۲ : نوری است که وصفش به ستاره نتوان کرد
- غزل شمارهٔ ۶۴۳ : با چنین درد دلی میل دوا نتوان کرد
- غزل شمارهٔ ۶۴۴ : حسن او بر چشم ما پیدا که کرد
- غزل شمارهٔ ۶۴۵ : با من بینوا چه خواهی کرد
- غزل شمارهٔ ۶۴۶ : دست با او در کمر خواهیم کرد
- غزل شمارهٔ ۶۴۷ : کردگار از کرم عیانم کرد
- غزل شمارهٔ ۶۴۸ : غنچه در گلستان تبسم کرد
- غزل شمارهٔ ۶۴۹ : دوش تا روز دل از عشق تنعم می کرد
- غزل شمارهٔ ۶۵۰ : به حکایت شراب نتوان خورد
- غزل شمارهٔ ۶۵۱ : عاشقم بر روی نورالله خود
- غزل شمارهٔ ۶۵۲ : بیا ای نور چشم ما و خوش بنشین به جای خود
- غزل شمارهٔ ۶۵۳ : این که گوئی نعمت الله جان سپرد
- غزل شمارهٔ ۶۵۴ : خواجهٔ غافل برفت و جان سپرد
- غزل شمارهٔ ۶۵۵ : هر که بد زیست عاقبت بد مُرد
- غزل شمارهٔ ۶۵۶ : بود روزی خواجه ای سالار کرد
- غزل شمارهٔ ۶۵۷ : چون شراب صاف درمان است مارا دُرد درد
- غزل شمارهٔ ۶۵۸ : آن لحظه که جان در تتق غیب نهان بود
- غزل شمارهٔ ۶۵۹ : یک دم بی می نمی توان بود
- غزل شمارهٔ ۶۶۰ : نقش غیری محال خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۶۶۱ : گر یکی در هزار خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۶۶۲ : خواجه آنجا فقیر خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۶۶۳ : جان مجنون فدای لیلی بود
- غزل شمارهٔ ۶۶۴ : آفتاب مه نقابی رو نمود
- غزل شمارهٔ ۶۶۵ : این سعادت بین که ما را رو نمود
- غزل شمارهٔ ۶۶۶ : خوش خیالی به خواب رو بنمود
- غزل شمارهٔ ۶۶۷ : پادشه حکم ما روان بنمود
- غزل شمارهٔ ۶۶۸ : صبحدم آفتاب رو بنمود
- غزل شمارهٔ ۶۶۹ : بیا که مجلس عشق است و طالع مسعود
- غزل شمارهٔ ۶۷۰ : هر کجا صاحبجمالی رو نمود
- غزل شمارهٔ ۶۷۱ : جیب شب آفتاب چون بگشود
- غزل شمارهٔ ۶۷۲ : نور روی او به چشم ما نمود
- غزل شمارهٔ ۶۷۳ : روی خود را به نور دل بنمود
- غزل شمارهٔ ۶۷۴ : آفتاب از رخ نقاب مه گشود
- غزل شمارهٔ ۶۷۵ : یک نفس یعقوب بی یوسف نبود
- غزل شمارهٔ ۶۷۶ : عالم از جود او بود موجود
- غزل شمارهٔ ۶۷۷ : به سر عاشقان که عین وجود
- غزل شمارهٔ ۶۷۸ : هر کسی را عنایتی فرمود
- غزل شمارهٔ ۶۷۹ : لطف ساقی بسی کرم فرمود
- غزل شمارهٔ ۶۸۰ : لطف ساقی بسی کرم فرمود
- غزل شمارهٔ ۶۸۱ : ساقی ما به ما کرم فرمود
- غزل شمارهٔ ۶۸۲ : هستی ما همه بود به وجود
- غزل شمارهٔ ۶۸۳ : مائیم ایاز و یار محمود
- غزل شمارهٔ ۶۸۴ : هرچه امکان لطف و رحمت بود
- غزل شمارهٔ ۶۸۵ : قادر پر کمال کن فیکون
- غزل شمارهٔ ۶۸۶ : در همه آینه جمال نمود
- غزل شمارهٔ ۶۸۷ : در مرتبه ای ساجد در مرتبه ای مسجود
- غزل شمارهٔ ۶۸۸ : نگار مست من هر دم ز نو بزمی بیاراید
- غزل شمارهٔ ۶۸۹ : بر بسته نقاب ، دل رباید
- غزل شمارهٔ ۶۹۰ : عقل هر دم که در سرود آید
- غزل شمارهٔ ۶۹۱ : خواب در چشم خوش نمی آید
- غزل شمارهٔ ۶۹۲ : عقل ناقص به کار می ناید
- غزل شمارهٔ ۶۹۳ : خیال او به هر نقشی برآید
- غزل شمارهٔ ۶۹۴ : ساقی رخ اگر به ما نماید
- غزل شمارهٔ ۶۹۵ : عقل چندان که خود بیاراید
- غزل شمارهٔ ۶۹۶ : گر در طلب اوئی ناگه به برت آید
- غزل شمارهٔ ۶۹۷ : چشمت به تو نور خوش نماید
- غزل شمارهٔ ۶۹۸ : نقشی است خیالش که به هر دست بر آید
- غزل شمارهٔ ۶۹۹ : با رخ او قمر چه کار آید
- غزل شمارهٔ ۷۰۰ : خوش درددلی دارم درمان به چه کار آید
- غزل شمارهٔ ۷۰۱ : نوش کن می که روحت افزاید
- غزل شمارهٔ ۷۰۲ : ذاتش به صفات می نماید
- غزل شمارهٔ ۷۰۳ : ذاتش به صفات می نماید
- غزل شمارهٔ ۷۰۴ : گهی عکس رخش جان می نماید
- غزل شمارهٔ ۷۰۵ : خیال غیر خوابی می نماید
- غزل شمارهٔ ۷۰۶ : جسمی دارم که جان نماید
- غزل شمارهٔ ۷۰۷ : نوری که خدا به ما نماید
- غزل شمارهٔ ۷۰۸ : مرا هر دم خیالی رو نماید
- غزل شمارهٔ ۷۰۹ : عالم چو مثالی است که در آب نماید
- غزل شمارهٔ ۷۱۰ : هر که او عین ما به ما جوید
- غزل شمارهٔ ۷۱۱ : عاشق آن است که معشوق به جان می جوید
- غزل شمارهٔ ۷۱۲ : این و آن بود جمله آن گردید
- غزل شمارهٔ ۷۱۳ : این چنین رندی که من دیدم که دید
- غزل شمارهٔ ۷۱۴ : عین او در عین اعیان شد پدید
- غزل شمارهٔ ۷۱۵ : سالها در طلبت دیده به هر سو گردید
- غزل شمارهٔ ۷۱۶ : از کرم جان عزیزم بر جانانه برید
- غزل شمارهٔ ۷۱۷ : رخت ما را به سراپردهٔ میخانه برید
- غزل شمارهٔ ۷۱۸ : زاهد به سراپردهٔ رندان مگذارید
- غزل شمارهٔ ۷۱۹ : کفر سر زلف بت عیار ببینید
- غزل شمارهٔ ۷۲۰ : در دور قمر نقطهٔ خورشید ببینید
- غزل شمارهٔ ۷۲۱ : آفتاب چرخ معنی بایزید
- غزل شمارهٔ ۷۲۲ : ترک می و میخانه به یک بار مگوئید
- غزل شمارهٔ ۷۲۳ : در سراپردهٔ دل خانه خدا را طلبید
- غزل شمارهٔ ۷۲۴ : زاهد دگر از خلوت تقوی به درافتاد
- غزل شمارهٔ ۷۲۵ : آتشی در نهاد جان افتاد
- غزل شمارهٔ ۷۲۶ : هر که بر خاک راه او افتاد
- غزل شمارهٔ ۷۲۷ : دل به دست زلف دلبر اوفتاد
- غزل شمارهٔ ۷۲۸ : آب چشم ما به روی ما فتاد
- غزل شمارهٔ ۷۲۹ : هرکه در دریای بی پایان فتاد
- غزل شمارهٔ ۷۳۰ : ساقی جامی به این و آن داد
- غزل شمارهٔ ۷۳۱ : دردی است در این دل که به درمان نتوان داد
- غزل شمارهٔ ۷۳۲ : هر که او در عشق جانان جان نداد
- غزل شمارهٔ ۷۳۳ : جام جم می خورم که نوشم باد
- غزل شمارهٔ ۷۳۴ : می محبت او نوش کن که نوشت باد
- غزل شمارهٔ ۷۳۵ : ورد صاحبنظران فاتحهٔ روی تو باد
- غزل شمارهٔ ۷۳۶ : عشق او با جان و دل پیوسته باد
- غزل شمارهٔ ۷۳۷ : حضرت سلطان ما پاینده باد
- غزل شمارهٔ ۷۳۸ : یا رب ز غم هجران رستیم مبارک باد
- غزل شمارهٔ ۷۳۹ : عاشقی کو سر به پای ما نهاد
- غزل شمارهٔ ۷۴۰ : آب چشم ما به هر سو رو نهاد
- غزل شمارهٔ ۷۴۱ : ترک سرمستم دگر باره کلاه کج نهاد
- غزل شمارهٔ ۷۴۲ : اهل نظران دیده به روی تو گشایند
- غزل شمارهٔ ۷۴۳ : هر در که به روی ما گشایند
- غزل شمارهٔ ۷۴۴ : عارفانی که ما به ما جویند
- غزل شمارهٔ ۷۴۵ : ذوقیست دلم را که به عالم نتوان داد
- غزل شمارهٔ ۷۴۶ : رندان همه مستند و می از جام ندانند
- غزل شمارهٔ ۷۴۷ : دست چپ را یسار می خوانند
- غزل شمارهٔ ۷۴۸ : سیدم روح اعظمش خوانند
- غزل شمارهٔ ۷۴۹ : مده به باد هوا جان خویشتن بر باد
- غزل شمارهٔ ۷۵۰ : ساغر و می مدام در کارند
- غزل شمارهٔ ۷۵۱ : آنها که نگار را نگارند
- غزل شمارهٔ ۷۵۲ : عمر ما رفته بود باز آمد
- غزل شمارهٔ ۷۵۳ : عمر ما رفته بود باز آمد
- غزل شمارهٔ ۷۵۴ : واحد به صفات کثرت آمد
- غزل شمارهٔ ۷۵۵ : خوش ماه تمامی است که از غیب برآمد
- غزل شمارهٔ ۷۵۶ : مستانه ساقی از در در آمد
- غزل شمارهٔ ۷۵۷ : ملک عشقش به غیر ما نرسد
- غزل شمارهٔ ۷۵۸ : دولت عشق به هر بی سر و پائی نرسد
- غزل شمارهٔ ۷۵۹ : دولت وصل تو به ما کی رسد
- غزل شمارهٔ ۷۶۰ : هست هشیار و مست نشناسد
- غزل شمارهٔ ۷۶۱ : آب حیات از لب ساقی به ما رسید
- غزل شمارهٔ ۷۶۲ : نعمت الله باز با ما وا رسید
- غزل شمارهٔ ۷۶۳ : او را به خود نبینی او را به او توان دید
- غزل شمارهٔ ۷۶۴ : جام می گر به دست ما برسد
- غزل شمارهٔ ۷۶۵ : چشمی که چشمهٔ آب از چشم ما روان دید
- غزل شمارهٔ ۷۶۶ : نوریست که آن نور به آن نور توان دید
- غزل شمارهٔ ۷۶۷ : در دیدهٔ ما نور رخ یار توان دید
- غزل شمارهٔ ۷۶۸ : چشمم نورت در این و آن دید
- غزل شمارهٔ ۷۶۹ : چشمم نورت در این و آن دید
- غزل شمارهٔ ۷۷۰ : نقشش نه خیالی است که در خواب توان دید
- غزل شمارهٔ ۷۷۱ : به چشم ما جهانی می توان دید
- غزل شمارهٔ ۷۷۲ : در جهنم خراب می گردد
- غزل شمارهٔ ۷۷۳ : چارپا در پی علف گردد
- غزل شمارهٔ ۷۷۴ : دیده عمری به سر روان گردید
- غزل شمارهٔ ۷۷۵ : گرد میخانهٔ دل به جان گردید
- غزل شمارهٔ ۷۷۶ : عاشقانی که عشق می بازند
- غزل شمارهٔ ۷۷۷ : جان و جانان هر دو باهم سرخوشند
- غزل شمارهٔ ۷۷۸ : همه در بحر بیکران غرقند
- غزل شمارهٔ ۷۷۹ : به علی رغم عدو باز زدم جامی چند
- غزل شمارهٔ ۷۸۰ : کفر زلف او به ایمان کی دهند
- غزل شمارهٔ ۷۸۱ : آنها که مقربان شاهند
- غزل شمارهٔ ۷۸۲ : خلق دنیا مقلد قالند
- غزل شمارهٔ ۷۸۳ : آتشی از عشق او در بزم ما افروختند
- غزل شمارهٔ ۷۸۴ : بر هر دریکه رفتیم بر ما روان گشودند
- غزل شمارهٔ ۷۸۵ : عاشقان از بیش و کم آسوده اند
- غزل شمارهٔ ۷۸۶ : آفتابی را به مه بنموده اند
- غزل شمارهٔ ۷۸۷ : کشتگان از دم او زنده شدند
- غزل شمارهٔ ۷۸۸ : در ازل بر ما در میخانه را بگشوده اند
- غزل شمارهٔ ۷۸۹ : خاکساران که گو به پاکردند
- غزل شمارهٔ ۷۹۰ : عاشقان اول ز جان باز آمدند
- غزل شمارهٔ ۷۹۱ : آفتابی را هویدا کرده اند
- غزل شمارهٔ ۷۹۲ : گنج پنهانی که پیدا کرده اند
- غزل شمارهٔ ۷۹۳ : آب حیات ماست که می نام کرده اند
- غزل شمارهٔ ۷۹۴ : غرهٔ ماه مبارک بین که غرا کرده اند
- غزل شمارهٔ ۷۹۵ : مشکلات ما چو حل ، وا کرده اند
- غزل شمارهٔ ۷۹۶ : این خط نگر که بر رخ جانان کشیده اند
- غزل شمارهٔ ۷۹۷ : عاشقان درش از درد دوا یافته اند
- غزل شمارهٔ ۷۹۸ : آتش عشق همان دم که بر افروخته اند
- غزل شمارهٔ ۷۹۹ : بحریان احوال دریا گفته اند
- غزل شمارهٔ ۸۰۰ : مدام همدم جام شراب باشد رند
- غزل شمارهٔ ۸۰۱ : تا نگوئی که خواجه مالش ماند
- غزل شمارهٔ ۸۰۲ : سلطان که بود گدای سید
- غزل شمارهٔ ۸۰۳ : خوش در میخانه را بگشاده اند
- غزل شمارهٔ ۸۰۴ : خاک پاک ما به می بسرشته اند
- غزل شمارهٔ ۸۰۵ : بیا ای جان و ای جانان سید
- غزل شمارهٔ ۸۰۶ : گر یار غار خواهی مائیم یار سید
- غزل شمارهٔ ۸۰۷ : بشنو ای عاشق سرمست هوا را بگذار
- غزل شمارهٔ ۸۰۸ : اگر سودای ما داری ز سودای جهان بگذر
- غزل شمارهٔ ۸۰۹ : عشق جان عاشقان است ای پسر
- غزل شمارهٔ ۸۱۰ : نور چشم ما به چشم ما نگر
- غزل شمارهٔ ۸۱۱ : قطره و دریا به عین ما نگر
- غزل شمارهٔ ۸۱۲ : نور چشم با به چشم ما نگر
- غزل شمارهٔ ۸۱۳ : قطره قطره جمع کن دریا نگر
- غزل شمارهٔ ۸۱۴ : یک نظر در چشم مست ما نگر
- غزل شمارهٔ ۸۱۵ : یک نظر در چشم مست ما نگر
- غزل شمارهٔ ۸۱۶ : یک نظر در چشم مست ما نگر
- غزل شمارهٔ ۸۱۷ : یک نظر در چشم مست ما نگر
- غزل شمارهٔ ۸۱۸ : یک نظر در چشم مست ما نگر
- غزل شمارهٔ ۸۱۹ : یک نظر در چشم مست ما نگر
- غزل شمارهٔ ۸۲۰ : آینه بستان جمال او نگر
- غزل شمارهٔ ۸۲۱ : نظری کن در آن جمال نگر
- غزل شمارهٔ ۸۲۲ : هر چه می بینی همه مطلق نگر
- غزل شمارهٔ ۸۲۳ : صورت و معنی و جام جم نگر
- غزل شمارهٔ ۸۲۴ : چهار حضرت در یکی حضرت نگر
- غزل شمارهٔ ۸۲۵ : مظهر و مهر به همدیگر نگر
- غزل شمارهٔ ۸۲۶ : هرچه می بینی به او می نگر
- غزل شمارهٔ ۸۲۷ : هر چه بینی به نور او بنگر
- غزل شمارهٔ ۸۲۸ : بیا به دیدهٔ ما روی یار ما بنگر
- غزل شمارهٔ ۸۲۹ : در حسن ماهرویان آن آفتاب بنگر
- غزل شمارهٔ ۸۳۰ : در حسن ماهرویان تو آفتاب بنگر
- غزل شمارهٔ ۸۳۱ : راه شرابخانه را می دهمت نشان دگر
- غزل شمارهٔ ۸۳۲ : عقل غیر از عقال نیست دگر
- غزل شمارهٔ ۸۳۳ : ای مرا در هر سخن بحری گر
- غزل شمارهٔ ۸۳۴ : یافتم از نور تو تابی دگر
- غزل شمارهٔ ۸۳۵ : جز وجود او نمی دانیم موجودی دگر
- غزل شمارهٔ ۸۳۶ : عشق جان عاشقان است ای پسر
- غزل شمارهٔ ۸۳۷ : مه نقاب آفتاب است ای پسر
- غزل شمارهٔ ۸۳۸ : عشق او ما را به کام است ای پسر
- غزل شمارهٔ ۸۳۹ : مال قلبش کن لام است ای پسر
- غزل شمارهٔ ۸۴۰ : نیست شو تا هست گردی ای پسر
- غزل شمارهٔ ۸۴۱ : نام آن لعل شکر بار مبر
- غزل شمارهٔ ۸۴۲ : بیا با یوسف کنعان به سر بر
- غزل شمارهٔ ۸۴۳ : در ره او راهرو پای چه باشد به سر
- غزل شمارهٔ ۸۴۴ : نقش بندی می کند هر دم خیالش در نظر
- غزل شمارهٔ ۸۴۵ : نعمت الله است عالم سر به سر
- غزل شمارهٔ ۸۴۶ : مدتی گشتیم گرد بحر و بر
- غزل شمارهٔ ۸۴۷ : عاشق و رندیم و شاهد در نظر
- غزل شمارهٔ ۸۴۸ : روشن است از نور رویش دیدهٔ اهل نظر
- غزل شمارهٔ ۸۴۹ : یک حقیقت هست ما را در نظر
- غزل شمارهٔ ۸۵۰ : یک نظر در چشم سرمستی نگر
- غزل شمارهٔ ۸۵۱ : نیست ما را هیچ غیری در نظر
- غزل شمارهٔ ۸۵۲ : راه را گم کرده ای جان پدر
- غزل شمارهٔ ۸۵۳ : جام جهان نماست که داریم در نظر
- غزل شمارهٔ ۸۵۴ : نور روی اوست ما را در نظر
- غزل شمارهٔ ۸۵۵ : دل فدا کرده ایم و جان بر سر
- غزل شمارهٔ ۸۵۶ : چنین دردی که من دارم همیشه بی دوا خوشتر
- غزل شمارهٔ ۸۵۷ : عشق جانان ما ز جان خوشتر
- غزل شمارهٔ ۸۵۸ : آمد خیال غیر چو خوابیم در نظر
- غزل شمارهٔ ۸۵۹ : اگر سودای ما داری ز سودای جهان بگذر
- غزل شمارهٔ ۸۶۰ : بیا از بود و از نابوده بگذر
- غزل شمارهٔ ۸۶۱ : عشق بازی از سر جان درگذر
- غزل شمارهٔ ۸۶۲ : عاشقم من به قطب دین حیدر
- غزل شمارهٔ ۸۶۳ : جام گیتی نما به دست آور
- غزل شمارهٔ ۸۶۴ : بشنو حضرتش به دست آور
- غزل شمارهٔ ۸۶۵ : یار صاحب نظر به دست آور
- غزل شمارهٔ ۸۶۶ : برو و دلبری به دست آور
- غزل شمارهٔ ۸۶۷ : بیا و یک دمی با ما برآور
- غزل شمارهٔ ۸۶۸ : رندانه بیا ساقی و خمخانه به دست آر
- غزل شمارهٔ ۸۶۹ : در گوشهٔ میخانه نشستیم دگر بار
- غزل شمارهٔ ۸۷۰ : خوش بر در میخانه نشستیم دگر بار
- غزل شمارهٔ ۸۷۱ : گرفته عشق او دستم دگر بار
- غزل شمارهٔ ۸۷۲ : بی رخ جانان به گلزارم چه کار
- غزل شمارهٔ ۸۷۳ : به کام ماست می و جام و جسم و جان هر چار
- غزل شمارهٔ ۸۷۴ : گر خدا را دوست داری مصطفی رادوست دار
- غزل شمارهٔ ۸۷۵ : گر تو مرد موحدی ای یار
- غزل شمارهٔ ۸۷۶ : گر ذات کند ظهور ای یار
- غزل شمارهٔ ۸۷۷ : یار یاران یار باش ای یار
- غزل شمارهٔ ۸۷۸ : در ترقی همیشه باش ای یار
- غزل شمارهٔ ۸۷۹ : مو نمی گنجد میان ما و یار
- غزل شمارهٔ ۸۸۰ : منم آئینهٔ حقیقت یار
- غزل شمارهٔ ۸۸۱ : زر یکی و تنگهٔ زر بی شمار
- غزل شمارهٔ ۸۸۲ : آفتابی رو نموده بی غبار
- غزل شمارهٔ ۸۸۳ : صبحدم شد آفتابی آشکار
- غزل شمارهٔ ۸۸۴ : خوش خیالی نقش بسته آن نگار
- غزل شمارهٔ ۸۸۵ : ساقیا جام خوشگوار بیار
- غزل شمارهٔ ۸۸۶ : یک هویت در مراتب می نماید صدهزار
- غزل شمارهٔ ۸۸۷ : بندهٔ خود ز خاک ره بردار
- غزل شمارهٔ ۸۸۸ : مائیم که ذاکریم و مذکور
- غزل شمارهٔ ۸۸۹ : برو ای عقل سرگردان که ما مستیم و تو مخمور
- غزل شمارهٔ ۸۹۰ : به هر طرف که نظر می کنم توئی منظور
- غزل شمارهٔ ۸۹۱ : در مرتبه ای سرمست در مرتبه ای مخمور
- غزل شمارهٔ ۸۹۲ : ساقی بیار جام می و دست ما بگیر
- غزل شمارهٔ ۸۹۳ : ملک اگر خواهد کسی گو هان بگیر
- غزل شمارهٔ ۸۹۴ : منظور یکی ، یکی است ناظر
- غزل شمارهٔ ۸۹۵ : می رود عمر ما دریغا عمر
- غزل شمارهٔ ۸۹۶ : رند مستیم و عشق شورانگیز
- غزل شمارهٔ ۸۹۷ : من سودازده با عشق درافتادم باز
- غزل شمارهٔ ۸۹۸ : در میخانه را گشادم باز
- غزل شمارهٔ ۸۹۹ : مرغ جانم می کند پرواز باز
- غزل شمارهٔ ۹۰۰ : عاشق و مست و رندم و جانباز
- غزل شمارهٔ ۹۰۱ : شاهبازی درآمد از در باز
- غزل شمارهٔ ۹۰۲ : خاطرم می کشد سوی شیراز
- غزل شمارهٔ ۹۰۳ : برو ای میر من به مال مناز
- غزل شمارهٔ ۹۰۴ : بیا و پردهٔ هستی برانداز
- غزل شمارهٔ ۹۰۵ : که را روئی چنین زیباست امروز
- غزل شمارهٔ ۹۰۶ : میخانه سبیل ماست امروز
- غزل شمارهٔ ۹۰۷ : به کام دل رسیدم باز امروز
- غزل شمارهٔ ۹۰۸ : درد از تو خوش است و هم دوا نیز
- غزل شمارهٔ ۹۰۹ : شاهان همه حیران جمال تو گدا نیز
- غزل شمارهٔ ۹۱۰ : خاک میخانه بر سر ما ریز
- غزل شمارهٔ ۹۱۱ : عشق بازی روان از جان برخیز
- غزل شمارهٔ ۹۱۲ : دیده نقشی چو خیال تو ندیده هرگز
- غزل شمارهٔ ۹۱۳ : بر در میخانه بنشستیم باز
- غزل شمارهٔ ۹۱۴ : ار شراب نیمشب امروز سرمستیم باز
- غزل شمارهٔ ۹۱۵ : دل به دست زلف او دادیم باز
- غزل شمارهٔ ۹۱۶ : مرغ دل در دام زلف دلبری افتاده باز
- غزل شمارهٔ ۹۱۷ : خوش دری بر روی ما بگشاد باز
- غزل شمارهٔ ۹۱۸ : رنج غربت تو از غریبان پرس
- غزل شمارهٔ ۹۱۹ : لذت جان ما ز مستان پرس
- غزل شمارهٔ ۹۲۰ : جام خوشی ز دُردی دردش چو ما بپرس
- غزل شمارهٔ ۹۲۱ : رنج عشقی کشیده ام که مپرس
- غزل شمارهٔ ۹۲۲ : گرم و سردی چشیده ام که مپرس
- غزل شمارهٔ ۹۲۳ : جام می را به نوش و خوش می‌باش
- غزل شمارهٔ ۹۲۴ : شراب شوق را پیمانه می باش
- غزل شمارهٔ ۹۲۵ : جان به جانان سپار و خوش می باش
- غزل شمارهٔ ۹۲۶ : دل به دلبر گذار و خوش می باش
- غزل شمارهٔ ۹۲۷ : دُرد دردش بنوش خوش می باش
- غزل شمارهٔ ۹۲۸ : سیدی خواهی پناه و بنده باش
- غزل شمارهٔ ۹۲۹ : گر فسرده نیستی گر ما نه باش
- غزل شمارهٔ ۹۳۰ : ای دل ار عاشقی بیا خوش باش
- غزل شمارهٔ ۹۳۱ : ای دل ار چه شکسته ای خوش باش
- غزل شمارهٔ ۹۳۲ : زر بپاش و خواجهٔ زر پاش باش
- غزل شمارهٔ ۹۳۳ : عشق سرمست است و دارد دور باش
- غزل شمارهٔ ۹۳۴ : پاک باش و بی وضو یک دم مباش
- غزل شمارهٔ ۹۳۵ : اگر میلی به ما داری بیا و بندهٔ ما باش
- غزل شمارهٔ ۹۳۶ : در میکده مست و رند و قلاش
- غزل شمارهٔ ۹۳۷ : بحر در جوش است و جانم درخروش
- غزل شمارهٔ ۹۳۸ : خم می در جوش و رندان درخروش
- غزل شمارهٔ ۹۳۹ : به گوش و هوش من آمدند ای ساقی دوش
- غزل شمارهٔ ۹۴۰ : زهد بگذار و خرقه را بفروش
- غزل شمارهٔ ۹۴۱ : در خرابات تا سحرگه دوش
- غزل شمارهٔ ۹۴۲ : جام می شادی رندان نوش نوش
- غزل شمارهٔ ۹۴۳ : دُرد دردش چو صاف درمان نوش
- غزل شمارهٔ ۹۴۴ : از جام حباب آب می نوش
- غزل شمارهٔ ۹۴۵ : دلخوشم از عشق جان افزای خویش
- غزل شمارهٔ ۹۴۶ : بیا ای نور چشم ما و خوش بنشین به جای خویش
- غزل شمارهٔ ۹۴۷ : سوختم بر آتش دل عود خویش
- غزل شمارهٔ ۹۴۸ : عزتی ده مرا به عزت خویش
- غزل شمارهٔ ۹۴۹ : همه عالم چو شبنمی دانش
- غزل شمارهٔ ۹۵۰ : هفت هیکل به ذوق می خوانش
- غزل شمارهٔ ۹۵۱ : چه خوش جمعیتی داریم از زلف پریشانش
- غزل شمارهٔ ۹۵۲ : پریشان کرد حال من سر زلف پریشانش
- غزل شمارهٔ ۹۵۳ : ساقی سرخوش ما همدم ما می بینش
- غزل شمارهٔ ۹۵۴ : بیا ای نور چشم اهل بینش
- غزل شمارهٔ ۹۵۵ : عشق آمد و جام می به دستش
- غزل شمارهٔ ۹۵۶ : چیست عالم سایه بان حضرتش
- غزل شمارهٔ ۹۵۷ : دیشب به خواب دیدم نقش خیال رویش
- غزل شمارهٔ ۹۵۸ : در خواب خوش نماید نقش خیال رویش
- غزل شمارهٔ ۹۵۹ : ساقیم می رفت و رندان در پیش
- غزل شمارهٔ ۹۶۰ : چه خوشحالی که می یابم جمالش
- غزل شمارهٔ ۹۶۱ : دل به دلبر دادم و جان بر سرش
- غزل شمارهٔ ۹۶۲ : دیده ندیده هرگز نقش خیال غیرش
- غزل شمارهٔ ۹۶۳ : وش مطربیست عشقش بنواخت باز سازش
- غزل شمارهٔ ۹۶۴ : روح اعظم نایب حق خوانمش
- غزل شمارهٔ ۹۶۵ : بیا ای صوفی صافی می جام صفا درکش
- غزل شمارهٔ ۹۶۶ : غلغلهٔ عاشقان مجلس کوی غمش
- غزل شمارهٔ ۹۶۷ : آن یکی از هر یکی می جویمش
- غزل شمارهٔ ۹۶۸ : عشق او در جان روان می دارمش
- غزل شمارهٔ ۹۶۹ : جام عین شراب دریابش
- غزل شمارهٔ ۹۷۰ : عاشقانه به یاد او سرخوش
- غزل شمارهٔ ۹۷۱ : نور چشم است و مردم دیده
- غزل شمارهٔ ۹۷۲ : دُرد دردش دردخواری بایدش
- غزل شمارهٔ ۹۷۳ : کاه و جو خلق برد خوش خوش
- غزل شمارهٔ ۹۷۴ : این حضور عاشقان است و سماع
- غزل شمارهٔ ۹۷۵ : دردمندیم و از دوا فارغ
- غزل شمارهٔ ۹۷۶ : عشق او دریا و ما در وی صدف
- غزل شمارهٔ ۹۷۷ : وقت آن آمد که ما را باز بنوازی به لطف
- غزل شمارهٔ ۹۷۸ : پادشاه عاشقانیم و گدای کوی عشق
- غزل شمارهٔ ۹۷۹ : عاشقان غرقند در دریای عشق
- غزل شمارهٔ ۹۸۰ : تن به جان زنده است و جان از عشق
- غزل شمارهٔ ۹۸۱ : عالم عرض است و جوهرش حق
- غزل شمارهٔ ۹۸۲ : در آینهٔ وجود مطلق
- غزل شمارهٔ ۹۸۳ : منم آن رند عاشق مطلق
- غزل شمارهٔ ۹۸۴ : در محیطی فکنده ام زورق
- غزل شمارهٔ ۹۸۵ : عشق است زیاده بر همه خلق
- غزل شمارهٔ ۹۸۶ : بیا که عاشق مستیم و همدمان موافق
- غزل شمارهٔ ۹۸۷ : ای گشته خجل از گل روی تو شقایق
- غزل شمارهٔ ۹۸۸ : گوید سخن آن نازنین نیمی شکر نیمی نمک
- غزل شمارهٔ ۹۸۹ : ای نهان کرده در آن تنگ شکربار نمک
- غزل شمارهٔ ۹۹۰ : گر مشکگ را شکی باشد به یک
- غزل شمارهٔ ۹۹۱ : امشب شب قدر است و بر احباب مبارک
- غزل شمارهٔ ۹۹۲ : سخن نازکان بود نازک
- غزل شمارهٔ ۹۹۳ : شاها کرمی کن و مکن جنگ
- غزل شمارهٔ ۹۹۴ : نقش نقاش است نقش این خیال
- غزل شمارهٔ ۹۹۵ : آفتابی می پرستم لایزال
- غزل شمارهٔ ۹۹۶ : ای دهنت وهم میانت خیال
- غزل شمارهٔ ۹۹۷ : ای لب تو چشمهٔ آب زلال
- غزل شمارهٔ ۹۹۸ : خواجه مخمور باز ماند به مال
- غزل شمارهٔ ۹۹۹ : دل صفهٔ صفاست و ما صوفیان دل
- غزل شمارهٔ ۱۰۰۰ : جان کیست بندهٔ حرم کبریای دل
- غزل شمارهٔ ۱۰۰۱ : بایزید است جان و هم جانان دل
- غزل شمارهٔ ۱۰۰۲ : جام گیتی نماست یعنی دل
- غزل شمارهٔ ۱۰۰۳ : اگر ذوق خوشی خواهی حریفی کن دمی بادل
- غزل شمارهٔ ۱۰۰۴ : حاصل ما دل است و حاصل دل
- غزل شمارهٔ ۱۰۰۵ : دل طالب یار و یار در دل
- غزل شمارهٔ ۱۰۰۶ : به جز درد سر از غافل چه حاصل
- غزل شمارهٔ ۱۰۰۷ : من چنین سرمست یارم سن نجک من سو بله گل
- غزل شمارهٔ ۱۰۰۸ : دختری بر باد داده غنچهٔ خندان گل
- غزل شمارهٔ ۱۰۰۹ : ز آفتاب مهر او تابنده‌ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۱۰ : شکر گویم که باز سر مستم
- غزل شمارهٔ ۱۰۱۱ : علم صید است و قید کن محکم
- غزل شمارهٔ ۱۰۱۲ : نیم شب خوش آفتابی دیده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۰۱۳ : در خرابات مغان مست و خراب افتاده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۰۱۴ : خوش در میخانه‌ای بگشاده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۰۱۵ : دل به دلبر جان به جانان داده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۰۱۶ : گر عشق نبازیم در اینجا به چه کاریم
- غزل شمارهٔ ۱۰۱۷ : چه خوش باشد گرت باشد فراغت از همه عالم
- غزل شمارهٔ ۱۰۱۸ : مائیم ز نار عشق آدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۱۹ : باز رستیم از وجود و از عدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲۰ : فارغیم از وجود و هم ز عدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲۱ : آفتابیست حضرت آدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲۲ : در آینهٔ وجود آدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲۳ : سه نقطه یک الف همی نگرم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲۴ : شیخ ما بود در حرم محرم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲۵ : منصب مستان ما ترک وجود و عدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲۶ : مقصود توئی ز جمله عالم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲۷ : همدمی گر طلب کنی یک دم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲۸ : تا بود عشق تو بود من عاشق تو بودم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲۹ : در مجمر عشق سوخت عودم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳۰ : سالها شد که به جان طالب جانان خودم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳۱ : مدتی شد که به جان در پی جانان خودم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳۲ : تا جمالش دیده ام حیران شدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳۳ : عاقلی بودم به عشق یار دیوانه شدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳۴ : نقش خیال رویش دیشب به خواب دیدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳۵ : در خرابات گرد گردیدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳۶ : روشن است از نور رویش چشم مست سیدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳۷ : به هرحالی که پیش آید خیالی نقش می بندم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳۸ : عاشق و مستم و در کوی مغان می گردم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳۹ : توبه از زهد و زاهدی کردم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴۰ : گر بر افروزد آتش در دم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴۱ : عشق آمد که بلا آوردم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴۲ : دل دارم و جان بدو سپردم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴۳ : عشق او هر ساعتی بنوازدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴۴ : آتش عشق تو جان می سوزدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴۵ : بیا و همدم ما شو به عشق او یک دم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴۶ : شمع جان هر نفسی ز آتش دل برگیرم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴۷ : خوش حیاتی که پیش او میرم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴۸ : هر کجا حسن خوشی می نگرم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴۹ : در همه آینه یکی نگرم
- غزل شمارهٔ ۱۰۵۰ : جام گیتی نماست در نظرم
- غزل شمارهٔ ۱۰۵۱ : خبر از دل اگر پرسی منم کز دل خبر دارم
- غزل شمارهٔ ۱۰۵۲ : عشق او در میان جان دارم
- غزل شمارهٔ ۱۰۵۳ : هر چه خواهی بجو که آن داریم
- غزل شمارهٔ ۱۰۵۴ : خوش خیالی را به خوبی دیده ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۵۵ : نیم شب خوش آفتابی دیده ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۵۶ : تا جمالش در تجلی دیده ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۵۷ : تا گلی از گلستانش چیده ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۵۸ : بر در میخانه مست افتاده ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۵۹ : من در این ره نیز بوئی برده ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۶۰ : باز سرمست جام جم شده ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۶۱ : پادشاهی می کنم تا بنده ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۶۲ : زآفتاب مهر او تابنده ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۶۳ : عاشق روی نازنین توام
- غزل شمارهٔ ۱۰۶۴ : حالی است مرا با می و مستان که چه گویم
- غزل شمارهٔ ۱۰۶۵ : داریم نگاری به کمالی که چه گویم
- غزل شمارهٔ ۱۰۶۶ : بنمود جمالی به کمالی که چه گویم
- غزل شمارهٔ ۱۰۶۷ : نازی است از آن جانب و نازی که چه گویم
- غزل شمارهٔ ۱۰۶۸ : داریم حضوری و سرابی که چه گویم
- غزل شمارهٔ ۱۰۶۹ : غرقهٔ آب و آب می جویم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷۰ : سخنی خوش به ذوق می گویم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷۱ : اگر گویم که نیکویم مکن عیبم که من اویم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷۲ : می خوردم و از خمار رستم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷۳ : به حمدالله که من امروز از بند بلا جستم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷۴ : رفتم به در خانه میخانه نشستم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷۵ : شکر گویم که توبه بشکستم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷۶ : در خرابات عشق سرمستم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷۷ : مدتی در به در به جان گشتم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷۸ : ز نور روی او تابنده گشتم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷۹ : آتش عشقش خوشی افروختم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸۰ : مست می ملامتم نیست سر سلامتم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸۱ : من رند خراباتم ایمن ز کراماتم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸۲ : من به خدا که از خدا غیر خدا نمی خوهم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸۳ : بگذر ز وجود و ز عدم هم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸۴ : غیر او با او نگنجد در دلم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸۵ : آفتابست و سایه بان عالم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸۶ : گدای عشقم و سلطان عالم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸۷ : همچو ما کیست مست در عالم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸۸ : پیرهن گر کهنه گردد یوسف جان را چه غم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸۹ : با سر زلف بتی باز در افتاد دلم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹۰ : در خرابات فنا جام بقا می نوشم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹۱ : می عشقش به کام می نوشم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹۲ : منم که جام می ذوالجلال می نوشم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹۳ : سر کویت به همه ملک جهان نفروشم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹۴ : دُرد دردش به ذوق می نوشم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹۵ : از جام وحدت سرخوشم هر دم مئی درمی کشم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹۶ : منم که عاشق دیدار یار خود باشم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹۷ : میخانه سبیل ماست مخمور کجا باشیم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹۸ : ما اگر شاه اگر گدا باشیم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹۹ : فاش شد نام ما که قلاشیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰۰ : ما چو در سایهٔ الطاف خدا می باشیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰۱ : ما حلقه به گوش می فروشیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰۲ : ما سلطنت فقر به عالم نفروشیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰۳ : علم توحید نیک می دانم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰۴ : من به جان دوستدار رندانم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰۵ : مطرب خوش نوای رندانم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰۶ : حضرتی غیر او نمی دانم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰۷ : بُود ممکن که من بی جان بمانم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰۸ : چنان سرمست و شیدایم که پا از سر نمی دانم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰۹ : من ترک می و صحبت رندان نتوانم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱۰ : من ترک می و صحبت رندان نتوانم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱۱ : درد دل آمد که درمانت منم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱۲ : غم مخور یارا که غمخوارت منم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱۳ : دولت وصل یار می بینم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱۴ : به عشق چشم بیمارت دلم بیمار می بینم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱۵ : نقش عالم خیال می بینم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱۶ : یار خود را به ناز می بینم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱۷ : نظری می کنم و وجه خدا می بینم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱۸ : چشم مستت به خواب می بینم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱۹ : خیال روی تو دائم به خواب می بینم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲۰ : هر چه بینم به نور او بینم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲۱ : ای عاشقان ای عاشقان من پیر را برنا کنم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲۲ : عاشق آن گلعذارم چون کنم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲۳ : توبه از می کجا کنم نکنم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲۴ : من خلاف خدا کنم نکنم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲۵ : عاشق مستم به کوی می فروشان می روم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲۶ : از جام عشقش مست مدامم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲۷ : میخانه سبیل ماست مخمور کجا باشیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲۸ : ما اگر شاه اگر گدا باشیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲۹ : ما خدا چون شما نمی طلبیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳۰ : خسته حالیم و ز زلف تو شفا می طلبیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳۱ : عجب است این که من ز من طلبم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳۲ : مجمع صاحبدلان زلف پریشان یافتم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳۳ : قطب عالم روح اعظم یافتم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ : درد دل بردیم و درمان یافتیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳۵ : درد دل بردیم و درمان یافتیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳۶ : جان فدا کردیم و جانان یافتیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳۷ : بی‌نشانی را نشانش یافتیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳۸ : وقت ما خوش شد که ما ملک گدائی یافتیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳۹ : تا ز درد دل دوائی یافتیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴۰ : نقد گنج عشق او در کنج دل ما یافتیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴۱ : مستیم و خراب و می پرستیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴۲ : دل در آن زلف پرشکن بستیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴۳ : رخت بربستیم و دل برداشتیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴۴ : مائیم که مظهر صفاتیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴۵ : نور او عین این و آن دیدیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴۶ : ما زنگ ز آینه زدودیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴۷ : ما ز می شوق او عاشق و مست آمدیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴۸ : مستانه ملک صورت و معنی به هم زدیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴۹ : با خراباتئی در افتادیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵۰ : میخانهٔ ذوق درگشادیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵۱ : ما آینه در نمد کشیدیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵۲ : بیا تا با تو ما همباز گردیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵۳ : هر آن نقشی که بر دیده کشیدیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵۴ : تا مجرد از دل و از جان شدیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵۵ : هر چه داریم ما از او داریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵۶ : هرچه داریم از خدا داریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵۷ : عشق او در میان جان داریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵۸ : اگر رندی و می نوشی بیا میخانه ای داریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵۹ : ما با تو به جز یاری داریم نداریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶۰ : گر دست دهد دامن دلبر نگذاریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶۱ : خیزید که تا جام شرابی به کف آریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶۲ : نقش خیال رویش بر دیده می نگاریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶۳ : ما عاشق چشم مست یاریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶۴ : دایم به خیال آن نگاریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶۵ : ما به لطف پادشه مستظهریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶۶ : ما عاشق رند دلپذیریم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶۷ : ما خراباتیان جان بازیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶۸ : اجازت گر دهد دلبر به پای او سر اندازیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶۹ : جان و دل ایثار جانان کرده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷۰ : این عنایت بین که ما دربارهٔ جان کرده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷۱ : جان فدای عشق جانان کرده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷۲ : باز هوای تو هوس کرده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷۳ : نور او در چشم بینا دیده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷۴ : عشق او در بحر و در بر دیده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷۵ : روشنی چشم جان ازنور جانان دیده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷۶ : تا به نور روی خوب او جمالش دیده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷۷ : یک نظر از اهل دل تا دیده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷۸ : تا خیال روی او در آب دیده دیده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷۹ : تا بیانش در کنار آورده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۸۰ : درس عشق از دفتر جان خوانده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۸۱ : در خرابات مغان مست وخراب افتاده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۸۲ : مست و رند و لاابالی در جهان افتاده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۸۳ : ما دم از عشق در قدم زده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۸۴ : دردمندیم و به امید دوا آمده ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۸۵ : ما علم عشق بر ورق جان نوشته ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۸۶ : منم مجنون منم لیلی نمی گوئی چه می گویم
- غزل شمارهٔ ۱۱۸۷ : تا خیال روی او بر دیده نقشی بسته ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۸۸ : باز ساز عشق را بنواختیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۸۹ : مدتی شد که به جان باتو در آمیخته ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹۰ : مائیم کز جهان همه دل برگرفته ایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹۱ : همه جا طالب وصال توایم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹۲ : عشق است که مبتلای اوئیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹۳ : زنده به حیات عشق اوئیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹۴ : چنانکه عشق بگوید به ما چنان گوئیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹۵ : از ازل تا به ابد آینه دار اوئیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹۶ : ما مظهر نور مصطفائیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹۷ : ما خود بینیم و خود نمائیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹۸ : غرقهٔ بحر بیکران مائیم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹۹ : ما عاشق و مستیم و طلبکار خدائیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰۰ : ما بندهٔ مطلق خدائیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰۱ : بندهٔ سید سرمستانیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰۲ : به سر خواجه که ما مستانیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰۳ : ما مرشد عشاق خرابات جهانیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰۴ : مستیم و خرابیم و گرفتار فلانیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰۵ : ظاهراً جسم و باطناً جانیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰۶ : ما ساقی سرمست خرابات جهانیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰۷ : از ما کناره کردی ما با تو درمیانیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰۸ : نو فروشان کهنه پوشانیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰۹ : لذت رند مست ما دانیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱۰ : ما اناالحق از وجود حق مطلق می زنیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱۱ : ما خاک راه را به نظر کیمیا کنیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱۲ : عاشقانه عشقبازی می کنیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱۳ : نور چشمست او به او بینیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱۴ : هر چند ما به جسم ز اولاد آدمیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱۵ : ما ازین خلوت میخانه به جائی نرویم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱۶ : ما از شرابخانهٔ جانانه می رسیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱۷ : ما گدایان حضرت شاهیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱۸ : ما گوهر بحر لایزالیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱۹ : فارغیم از ملک عالم فارغیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۲۰ : ما عاشق چشم مست عشقیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۲۱ : هر دمی نقش خیالی می نگارد نور چشم
- غزل شمارهٔ ۱۲۲۲ : هر زمان حسنی به هر دم می نماید نور چشم
- غزل شمارهٔ ۱۲۲۳ : درخرابات مغان دارم مقام
- غزل شمارهٔ ۱۲۲۴ : نعمت الله می است و عالم جام
- غزل شمارهٔ ۱۲۲۵ : هر که باشد خادم او حرمتی دارد تمام
- غزل شمارهٔ ۱۲۲۶ : در نظر نقش خیال تو نگارم دایم
- غزل شمارهٔ ۱۲۲۷ : هر کجا صورتی است در نظرم
- غزل شمارهٔ ۱۲۲۸ : اسم او گنج است و عالم چون طلسم
- غزل شمارهٔ ۱۲۲۹ : ای نفس شوخ چشم مرو در قفای نان
- غزل شمارهٔ ۱۲۳۰ : دل که باشد گر نباشد بندهٔ فرمان من
- غزل شمارهٔ ۱۲۳۱ : راحت جانم توئی ای جان و ای جانان من
- غزل شمارهٔ ۱۲۳۲ : جانم فدای جان تو ای جان و ای جانان من
- غزل شمارهٔ ۱۲۳۳ : ای به نور روی تو روشن دو چشم جان من
- غزل شمارهٔ ۱۲۳۴ : رحمتی کن بر دل و بر جان من
- غزل شمارهٔ ۱۲۳۵ : صدهزار آئینه دارد یار من
- غزل شمارهٔ ۱۲۳۶ : در چشم من آن نور است ای نور دو چشم من
- غزل شمارهٔ ۱۲۳۷ : ساقی سرمست رندان می دهد جامی به من
- غزل شمارهٔ ۱۲۳۸ : به نور طلعت او گشته چشم ما روشن
- غزل شمارهٔ ۱۲۳۹ : اگر نه نور او بودی نبودی چشم ما روشن
- غزل شمارهٔ ۱۲۴۰ : ای به روی تو دیده ها روشن
- غزل شمارهٔ ۱۲۴۱ : زاهدان را نرسد غیبت رندان کردن
- غزل شمارهٔ ۱۲۴۲ : عشق در آن و این توان دیدن
- غزل شمارهٔ ۱۲۴۳ : جان عالم آدم است و دیگران همچون بدن
- غزل شمارهٔ ۱۲۴۴ : ای نور چشم عاشقان بنشین به چشم خویشتن
- غزل شمارهٔ ۱۲۴۵ : چشم من شد به نور او روشن
- غزل شمارهٔ ۱۲۴۶ : ایها الطالب چو جای ما و من
- غزل شمارهٔ ۱۲۴۷ : هرچه بینی در میان انجمن
- غزل شمارهٔ ۱۲۴۸ : نور او در دیدهٔ بینا ببین
- غزل شمارهٔ ۱۲۴۹ : موج دریا را به عین ما ببین
- غزل شمارهٔ ۱۲۵۰ : در جام جهان نما جهان بین
- غزل شمارهٔ ۱۲۵۱ : چشم بگشا و جمال او ببین
- غزل شمارهٔ ۱۲۵۲ : با تو گویم روی بی چون چو ببین
- غزل شمارهٔ ۱۲۵۳ : بندگانه گفتم ای سلطان گدای خود ببین
- غزل شمارهٔ ۱۲۵۴ : جامیم و شراب این عجب بین
- غزل شمارهٔ ۱۲۵۵ : باده می نوش و جام را می بین
- غزل شمارهٔ ۱۲۵۶ : هرچه بینی به نور او می بین
- غزل شمارهٔ ۱۲۵۷ : آن چنان حضرتی چنین می بین
- غزل شمارهٔ ۱۲۵۸ : نور رویش به چشم او می بین
- غزل شمارهٔ ۱۲۵۹ : آب می جوئی بیا با ما نشین
- غزل شمارهٔ ۱۲۶۰ : ذوق ما داری بیا با ما نشین
- غزل شمارهٔ ۱۲۶۱ : خوش بیا با ما درین دریا نشین
- غزل شمارهٔ ۱۲۶۲ : بر در می فروش خوش بنشین
- غزل شمارهٔ ۱۲۶۳ : کرمی کن بیا و خوش بنشین
- غزل شمارهٔ ۱۲۶۴ : چیست عالم سایه بان شمس دین
- غزل شمارهٔ ۱۲۶۵ : دیگران جانند و جانان شمس دین
- غزل شمارهٔ ۱۲۶۶ : نور چشم مردمست از دیدهٔ عالم نهان
- غزل شمارهٔ ۱۲۶۷ : گر گدائی کنی تو از سلطان
- غزل شمارهٔ ۱۲۶۸ : من به او زنده توئی زنده به جان
- غزل شمارهٔ ۱۲۶۹ : سین انسان گر برافتد از میان
- غزل شمارهٔ ۱۲۷۰ : مست بودی مست رفتی از جهان
- غزل شمارهٔ ۱۲۷۱ : اگر ذوق صفا داری طلب کن خدمت رندان
- غزل شمارهٔ ۱۲۷۲ : حمد تو بینهایت و لطف تو بیکران
- غزل شمارهٔ ۱۲۷۳ : چه خوش ذوقیست ذوق باده نوشان
- غزل شمارهٔ ۱۲۷۴ : قدمی نه به خلوت یاران
- غزل شمارهٔ ۱۲۷۵ : جام گیتی نمای ما انسان
- غزل شمارهٔ ۱۲۷۶ : گاه تاریکست و گه روشن سرای این جهان
- غزل شمارهٔ ۱۲۷۷ : جام می عشق تو نوشم به جان
- غزل شمارهٔ ۱۲۷۸ : جام گیتی نما ز ما بستان
- غزل شمارهٔ ۱۲۷۹ : مائیم و جام باده و جانان جاودان
- غزل شمارهٔ ۱۲۸۰ : وقت سرمستی است مخموری بمان
- غزل شمارهٔ ۱۲۸۱ : گر خدا خواهی جدا از خود مدان
- غزل شمارهٔ ۱۲۸۲ : از ما مکن کنار که مائیم در میان
- غزل شمارهٔ ۱۲۸۳ : دمی در چشم مست ما نظر کن
- غزل شمارهٔ ۱۲۸۴ : بیا در چشم مست ما نظر کن
- غزل شمارهٔ ۱۲۸۵ : عالم سر آبی و سرابیست نظر کن
- غزل شمارهٔ ۱۲۸۶ : ای دل ز جهان ، جهان گذر کن
- غزل شمارهٔ ۱۲۸۷ : در چشم پر آب ما نظر کن
- غزل شمارهٔ ۱۲۸۸ : ای دل به درخانهٔ جانانه گذر کن
- غزل شمارهٔ ۱۲۸۹ : خانهٔ دل ز غیر خالی کن
- غزل شمارهٔ ۱۲۹۰ : بشنو ای یار و اضطراب مکن
- غزل شمارهٔ ۱۲۹۱ : دور شو ای عقل نادانی مکن
- غزل شمارهٔ ۱۲۹۲ : در صحبت ما همه صفاین
- غزل شمارهٔ ۱۲۹۳ : دردمندیم و از دوا ایمن
- غزل شمارهٔ ۱۲۹۴ : حال من از آن نرگس مستانه طلب کن
- غزل شمارهٔ ۱۲۹۵ : عاشقانه بشنو و خوش پند ما را گوش کن
- غزل شمارهٔ ۱۲۹۶ : ما آشنای خویشیم بیگانگی رها کن
- غزل شمارهٔ ۱۲۹۷ : فرصت غنیمتست غنیمت رها مکن
- غزل شمارهٔ ۱۲۹۸ : با همه این سخن توان گفتن
- غزل شمارهٔ ۱۲۹۹ : خادم او را سزد اقلیم شاهی یافتن
- غزل شمارهٔ ۱۳۰۰ : من عین تو و تو عین وین عینین
- غزل شمارهٔ ۱۳۰۱ : گر خبری داری از آن و از این
- غزل شمارهٔ ۱۳۰۲ : زهی چشمی که می بینیم دایم این لقای تو
- غزل شمارهٔ ۱۳۰۳ : بیا ای راحت جانم که جان من فدای تو
- غزل شمارهٔ ۱۳۰۴ : ای تاج فرق شاه فلک خاک پای تو
- غزل شمارهٔ ۱۳۰۵ : شاهان جهان باشند از جان چو گدای تو
- غزل شمارهٔ ۱۳۰۶ : بیا ساقی بده جامی که جان من فدای تو
- غزل شمارهٔ ۱۳۰۷ : تو سلطانی به حسن امروز و مه رویان گدای تو
- غزل شمارهٔ ۱۳۰۸ : ای منور دیدهٔ مردم به نور روی تو
- غزل شمارهٔ ۱۳۰۹ : ز سودای سر زلفت پریشانم به جان تو
- غزل شمارهٔ ۱۳۱۰ : در دیده توئی و دیده ام تو
- غزل شمارهٔ ۱۳۱۱ : دل ز جان برگیر و جانان را بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۱۲ : جان فدا کن وصل جانان را بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ : جو چه می خواهی بیا دریا بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۱۴ : خوش در آ در بحر ما ما را بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۱۵ : تشنهٔ آب حیات از ما بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۱۶ : خوش در آ در بحر ما ما را بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۱۷ : خوش درآ در بحر ما ما را بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۱۸ : بگذر از قطره برو دریا بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۱۹ : نقد گنج کنج دل از ما بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۲۰ : در خرابات مغان ما را بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۲۱ : معنی اسم اعظم از ما جو
- غزل شمارهٔ ۱۳۲۲ : گوهر دُر یتیم از ما بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۲۳ : آبرو جوئی بیا از ما بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۲۴ : ای دل گشایشی ز در عاشقان بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۲۵ : گنج او در کنج دل ای جان بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۲۶ : در دل دریا دلی گوهر بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۲۷ : درد اگر داری دوا از خود بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۲۸ : بیا گر عشق می ورزی ز ما جانانه ای را جو
- غزل شمارهٔ ۱۳۲۹ : گر ذوق طلب کنی ز ما جو
- غزل شمارهٔ ۱۳۳۰ : ذوق سرمستان ز مخموران مجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ : دنیا و آخرت بر رندان به نیم جو
- غزل شمارهٔ ۱۳۳۲ : در ره عاشقی به جان می رو
- غزل شمارهٔ ۱۳۳۳ : خوش برو خوش بنوش خوش می رو
- غزل شمارهٔ ۱۳۳۴ : از بود وجود خود فنا شو
- غزل شمارهٔ ۱۳۳۵ : مستانه ز خویشتن فنا شو
- غزل شمارهٔ ۱۳۳۶ : بقا در عشق اگر خواهی فنا شو
- غزل شمارهٔ ۱۳۳۷ : درین دریا درآ با ما و عین ما به ما میجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۳۸ : چون مردمک دیدهٔ ما گوشه نشین شو
- غزل شمارهٔ ۱۳۳۹ : تا به کی در خواب باشی یک زمان بیدار شو
- غزل شمارهٔ ۱۳۴۰ : گفتهٔ عاشقان به جان بشنو
- غزل شمارهٔ ۱۳۴۱ : آه دلسوز عاشقان بشنو
- غزل شمارهٔ ۱۳۴۲ : قول ما حق است از حق می شنو
- غزل شمارهٔ ۱۳۴۳ : عالم منور است به نور جمال او
- غزل شمارهٔ ۱۳۴۴ : نقشی نبسته ایم به غیر از خیال او
- غزل شمارهٔ ۱۳۴۵ : آینهٔ جمال او نیست به جز جلال او
- غزل شمارهٔ ۱۳۴۶ : هوای خویشتن بگذار اگر داری هوای او
- غزل شمارهٔ ۱۳۴۷ : نوای عالمی بخشی اگر یابی نوای او
- غزل شمارهٔ ۱۳۴۸ : چشم عالم روشن است از آفتاب روی او
- غزل شمارهٔ ۱۳۴۹ : گوش کن تا بشنوی اسرار او
- غزل شمارهٔ ۱۳۵۰ : عالم منور است به نور حضور او
- غزل شمارهٔ ۱۳۵۱ : چشم عالم روشن است از نور او
- غزل شمارهٔ ۱۳۵۲ : بستیم کمر به خدمت او
- غزل شمارهٔ ۱۳۵۳ : عاشق ارخواهد حدیث از عشق جانان گو بگو
- غزل شمارهٔ ۱۳۵۴ : شاهبازی چو نعمت الله کو
- غزل شمارهٔ ۱۳۵۵ : غیر ما در بحر ما از ما مجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۵۶ : تا نفرماید بگو بشنو ز من آن را مگو
- غزل شمارهٔ ۱۳۵۷ : برو ای عقل بس محال مگو
- غزل شمارهٔ ۱۳۵۸ : جان عاشق نجوید الا هو
- غزل شمارهٔ ۱۳۵۹ : به هرحسنی که می بینم جمالش می نماید رو
- غزل شمارهٔ ۱۳۶۰ : دو سخن می شنو یکی می گو
- غزل شمارهٔ ۱۳۶۱ : این و آن در آرزوی او و او
- غزل شمارهٔ ۱۳۶۲ : چشمی که ندیده نور آن رو
- غزل شمارهٔ ۱۳۶۳ : در دو عالم یکست مثلش کو
- غزل شمارهٔ ۱۳۶۴ : این دوئی از چه خاست از من و تو
- غزل شمارهٔ ۱۳۶۵ : بود ما پیدا شده از بود او
- غزل شمارهٔ ۱۳۶۶ : به وجود او یکی بود نه دو
- غزل شمارهٔ ۱۳۶۷ : تا قیامت ترک جام می مگو
- غزل شمارهٔ ۱۳۶۸ : شد روان آب حیات ما به جو
- غزل شمارهٔ ۱۳۶۹ : این چشم تو دایم مدام آب روان دارد بجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۷۰ : عمر بر باد می رود بی او
- غزل شمارهٔ ۱۳۷۱ : کهنه است این شراب و جامش نو
- غزل شمارهٔ ۱۳۷۲ : می فراوان است اینجا جام کو
- غزل شمارهٔ ۱۳۷۳ : ذوق سرمستان ز مخموران مجو
- غزل شمارهٔ ۱۳۷۴ : جز یکی نیست در جهان دو مگو
- غزل شمارهٔ ۱۳۷۵ : ما خیالیم در حقیقت او
- غزل شمارهٔ ۱۳۷۶ : هرچه گوئی به عشق او می گو
- غزل شمارهٔ ۱۳۷۷ : عارفانه بیا و خوش می گو
- غزل شمارهٔ ۱۳۷۸ : آینه بردار تا ببینی در او
- غزل شمارهٔ ۱۳۷۹ : در محیط عشق او جز ما نبو
- غزل شمارهٔ ۱۳۸۰ : حضور یار بی اغیار خوش بو
- غزل شمارهٔ ۱۳۸۱ : رند و جام شراب خوش خوش بو
- غزل شمارهٔ ۱۳۸۲ : آفتاب حسن او عالم منور ساخته
- غزل شمارهٔ ۱۳۸۳ : عشق او خوش آتشی افروخته
- غزل شمارهٔ ۱۳۸۴ : عشق او شمع خوشی افروخته
- غزل شمارهٔ ۱۳۸۵ : خوش نقش خیالی است که بستیم به دیده
- غزل شمارهٔ ۱۳۸۶ : نور رویش پرتوی بر ماهتاب انداخته
- غزل شمارهٔ ۱۳۸۷ : نور رویش دیدهٔ مردم منور ساخته
- غزل شمارهٔ ۱۳۸۸ : پادشاهی با گدائی ساخته
- غزل شمارهٔ ۱۳۸۹ : عشق او خوش آتشی افروخته
- غزل شمارهٔ ۱۳۹۰ : بر همه ذرات عالم آفتابی تافته
- غزل شمارهٔ ۱۳۹۱ : عقل در کوی عشق سرگشته
- غزل شمارهٔ ۱۳۹۲ : عمریست تا دل من با بیدلان نشسته
- غزل شمارهٔ ۱۳۹۳ : نقش خیال رویش برآب دیده بسته
- غزل شمارهٔ ۱۳۹۴ : تا ببیند روی خود در آینه
- غزل شمارهٔ ۱۳۹۵ : آفتابی تافته بر آینه
- غزل شمارهٔ ۱۳۹۶ : همچو ما کیست در جهان تشنه
- غزل شمارهٔ ۱۳۹۷ : تا خیال روی خوبش دیده ام در آینه
- غزل شمارهٔ ۱۳۹۸ : ساقی بده آن می شبانه
- غزل شمارهٔ ۱۳۹۹ : می و جامیم و جان و جانانه
- غزل شمارهٔ ۱۴۰۰ : درآمد ترک سرمستی که غارت می کند خانه
- غزل شمارهٔ ۱۴۰۱ : درآ در مجلس رندان ببین این ذوق مستانه
- غزل شمارهٔ ۱۴۰۲ : عشق را خود حجاب باشد نه
- غزل شمارهٔ ۱۴۰۳ : در دو عالم جز یکی دانیم نه
- غزل شمارهٔ ۱۴۰۴ : جان ز جانان دریغ دارم نه
- غزل شمارهٔ ۱۴۰۵ : تا نقش خیال تو نگاریم به دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۰۶ : دیده تا نور روی او دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۰۷ : ما نقش خیال تو نگاریم به دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۰۸ : می نگارد نگار بر دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۰۹ : توئی که راحت جانی و دیده را دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۱۰ : به نور دیده دیدم نور دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۱۱ : ما نقش خیال تو نگاریم به دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۱۲ : خیالش نقش می بندم به دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۱۳ : خیالش نقش می بندد به دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۱۴ : خوش نقش خیالیست که بستیم به دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۱۵ : ما نقش خیال تو کشیدیم به دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۱۶ : خیالش نقش می بندد بهه دیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۱۷ : من روح نازنینم از کالبد رمیده
- غزل شمارهٔ ۱۴۱۸ : از همه آئینه پیدا آمده
- غزل شمارهٔ ۱۴۱۹ : سایه و همسایه پیدا آمده
- غزل شمارهٔ ۱۴۲۰ : در شهادت شاهدی از غیب بی عیب آمده
- غزل شمارهٔ ۱۴۲۱ : در مظهر مطهر مظهر ظهور کرده
- غزل شمارهٔ ۱۴۲۲ : لطفش کرم نموده میخانه دام کرده
- غزل شمارهٔ ۱۴۲۳ : آن کیست کلای کج نهاده
- غزل شمارهٔ ۱۴۲۴ : جنت المأوای ما خلوتسرای میکده
- غزل شمارهٔ ۱۴۲۵ : نوریست به چشم ما نموده
- غزل شمارهٔ ۱۴۲۶ : در آینه عشق او نموده
- غزل شمارهٔ ۱۴۲۷ : چشم نابینای ما از او بینا شده
- غزل شمارهٔ ۱۴۲۸ : حسن او در آینه پیدا شده
- غزل شمارهٔ ۱۴۲۹ : دیدهٔ دل از تو منور شده
- غزل شمارهٔ ۱۴۳۰ : دیده صبح از تو منور شده
- غزل شمارهٔ ۱۴۳۱ : جز یکی نیست بیائید که گوئیم همه
- غزل شمارهٔ ۱۴۳۲ : فارغ است این ساقی ما از همه
- غزل شمارهٔ ۱۴۳۳ : از همه پنهان و پیدا از همه
- غزل شمارهٔ ۱۴۳۴ : برافشان کلاله ز روی چو لاله
- غزل شمارهٔ ۱۴۳۵ : جانی که از تو نازد زیبا بود همیشه
- غزل شمارهٔ ۱۴۳۶ : به خدا تا ز خود شدم آگاه
- غزل شمارهٔ ۱۴۳۷ : هر بنده که سوی شه برد راه
- غزل شمارهٔ ۱۴۳۸ : راهیم و رهنمائیم هم رهرویم و همراه
- غزل شمارهٔ ۱۴۳۹ : صورتا چاکر است و معنی شاه
- غزل شمارهٔ ۱۴۴۰ : حزنی آمد به نزدم صبحگاه
- غزل شمارهٔ ۱۴۴۱ : دل ز ما کردی بری یعنی که چه
- غزل شمارهٔ ۱۴۴۲ : سروری خواهی بیا و سر بنه
- غزل شمارهٔ ۱۴۴۳ : برو ای عقل و پند مست مده
- غزل شمارهٔ ۱۴۴۴ : دامن عاشقان ز دست مده
- غزل شمارهٔ ۱۴۴۵ : بیا ای ساقی مستان و جام می به مستان ده
- غزل شمارهٔ ۱۴۴۶ : می عشقش به شیر مردان ده
- غزل شمارهٔ ۱۴۴۷ : بیا ساقی و جام می به ما ده
- غزل شمارهٔ ۱۴۴۸ : ساقی قدحی شراب در ده
- غزل شمارهٔ ۱۴۴۹ : چنین دیوان که ما داریم از دیوان دیوان به
- غزل شمارهٔ ۱۴۵۰ : دولتت را که هست پاینده
- غزل شمارهٔ ۱۴۵۱ : گر به خانه روی و در بندی
- غزل شمارهٔ ۱۴۵۲ : درد می‌کش که تا دوا یابی
- غزل شمارهٔ ۱۴۵۳ : در آ در بحر ما با ما که عین ما به ما بینی
- غزل شمارهٔ ۱۴۵۴ : وه چه حسن است اینکه پیدا کرده ای
- غزل شمارهٔ ۱۴۵۵ : نرگست را باز سرخوش کرده ای
- غزل شمارهٔ ۱۴۵۶ : می حلالت باد اگر در بزم رندان خورده ای
- غزل شمارهٔ ۱۴۵۷ : عشق تو گنجی و دل ویرانه ای
- غزل شمارهٔ ۱۴۵۸ : خرمنی گندم نگر در دانه ای
- غزل شمارهٔ ۱۴۵۹ : نیک سیاح جهان گردیده ای
- غزل شمارهٔ ۱۴۶۰ : به چشم مست ما نگر که نور روی او بینی
- غزل شمارهٔ ۱۴۶۱ : ای که می گوئی که هستم از منی
- غزل شمارهٔ ۱۴۶۲ : بیا بر چشم ما بنشین که خوش آب روان بینی
- غزل شمارهٔ ۱۴۶۳ : گفتم که نقش رویت گفتا در آب بینی
- غزل شمارهٔ ۱۴۶۴ : عالمی صورتست و او معنی
- غزل شمارهٔ ۱۴۶۵ : شاه عالم گداست تا دانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۶۶ : غیر حق باطلست تا دانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۶۷ : همه تقدیر اوست تا دانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۶۸ : هر چه هست آن یکی است تا دانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۶۹ : در وجود او یکی است تا دانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۷۰ : همه عین همند تا دانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۷۱ : در هوای دنیای دون دنی
- غزل شمارهٔ ۱۴۷۲ : ما آن تو ایم ، آن تو دانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۷۳ : بی عشق مباش یک زمانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۷۴ : تنها نه منم عاشق تو بلکه جهانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۷۵ : نعمت الله نمی شود فانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۷۶ : حرف جام شراب اگر دانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۷۷ : خواه نباتی و خواه حیوانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۷۸ : مرنجان جان باقی را برای این تن فانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۷۹ : گر چه آب حیات را مانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۸۰ : زهی عقل و زهی دانش که تو خود را نمی دانی
- غزل شمارهٔ ۱۴۸۱ : ای درد تو درمان من جان منی تو یا تنی
- غزل شمارهٔ ۱۴۸۲ : هر زمان خاطر مرا شکنی
- غزل شمارهٔ ۱۴۸۳ : هرکه از ذوق خبر دارد و داند سخنی
- غزل شمارهٔ ۱۴۸۴ : دنیا حکایتیست حکایت چه می کنی
- غزل شمارهٔ ۱۴۸۵ : ای خواجه در حجابی از خود صفا نیابی
- غزل شمارهٔ ۱۴۸۶ : بی درد دلی دوا نیابی
- غزل شمارهٔ ۱۴۸۷ : بی درد دلی دوا نیابی
- غزل شمارهٔ ۱۴۸۸ : چو یارم دلبر دیگر نیابی
- غزل شمارهٔ ۱۴۸۹ : خبری گر ز حال ما یابی
- غزل شمارهٔ ۱۴۹۰ : گر ز صاحبنظر نظر یابی
- غزل شمارهٔ ۱۴۹۱ : هر ذره ای ز عالم بنموده آفتابی
- غزل شمارهٔ ۱۴۹۲ : حال او از بشر چه می پرسی
- غزل شمارهٔ ۱۴۹۳ : هنر از بی هنر چه می پرسی
- غزل شمارهٔ ۱۴۹۴ : در پی عشق روان شو که به جائی برسی
- غزل شمارهٔ ۱۴۹۵ : عاقلی و نام عاشق می بری
- غزل شمارهٔ ۱۴۹۶ : زر به باران ده که تا جان را بری
- غزل شمارهٔ ۱۴۹۷ : گر به دلبر دل سپاری دل بری
- غزل شمارهٔ ۱۴۹۸ : دل به دلبر گر سپاری دل بری
- غزل شمارهٔ ۱۴۹۹ : درویش فقیریم و نخواهیم امیری
- غزل شمارهٔ ۱۵۰۰ : جان چه باشد گر نباشد عاشق جان پروری
- غزل شمارهٔ ۱۵۰۱ : گذری کن به سوی ما گذری
- غزل شمارهٔ ۱۵۰۲ : جز خیال تو درین دیده نگنجد دگری
- غزل شمارهٔ ۱۵۰۳ : گر چه میری در این جهان میری
- غزل شمارهٔ ۱۵۰۴ : مرید پیر خمارم که دارد این چنین پیری
- غزل شمارهٔ ۱۵۰۵ : ز سودای جهان بگذر اگر سودای ما داری
- غزل شمارهٔ ۱۵۰۶ : جام ساقی پر مئی آری
- غزل شمارهٔ ۱۵۰۷ : عشق جانان اگر به جان داری
- غزل شمارهٔ ۱۵۰۸ : یاریست یار یاران یاری چگونه یاری
- غزل شمارهٔ ۱۵۰۹ : یار با ما نمی کنی یاری
- غزل شمارهٔ ۱۵۱۰ : تخم نیک و بدی که می کاری
- غزل شمارهٔ ۱۵۱۱ : سخن یار بشنو از یاری
- غزل شمارهٔ ۱۵۱۲ : آمد به درت جان عزیز از سر یاری
- غزل شمارهٔ ۱۵۱۳ : عمر ضایع مکن به بیکاری
- غزل شمارهٔ ۱۵۱۴ : در خرابات مجو همچو من میخواری
- غزل شمارهٔ ۱۵۱۵ : خواه در خواب و خواه بیداری
- غزل شمارهٔ ۱۵۱۶ : جان و جانان توئی چه پنداری
- غزل شمارهٔ ۱۵۱۷ : ماه من امشب برآمد خوش خوشی
- غزل شمارهٔ ۱۵۱۸ : ز من توحید می پرسی جوابت چیست خاموشی
- غزل شمارهٔ ۱۵۱۹ : بر تخت دلم نشسته شاهی
- غزل شمارهٔ ۱۵۲۰ : درآمد از درم خوش پادشاهی
- غزل شمارهٔ ۱۵۲۱ : در آ در خلوت خاص الهی
- غزل شمارهٔ ۱۵۲۲ : کرم بنگر که الطاف الهی
- غزل شمارهٔ ۱۵۲۳ : دوش در خواب دیده ام شاهی
- غزل شمارهٔ ۱۵۲۴ : آئینهٔ حضرت الهی
- غزل شمارهٔ ۱۵۲۵ : از دوئی بگذر که تا یابی یکی
- غزل شمارهٔ ۱۵۲۶ : نیست مرا در نظر در دو جهان جز یکی
- غزل شمارهٔ ۱۵۲۷ : هان برسان به گوش او پیک صبا جکی جکی
- غزل شمارهٔ ۱۵۲۸ : ای در میان جانها از ما کنار تا کی
- غزل شمارهٔ ۱۵۲۹ : هر مرده که شد به جام می حی
- غزل شمارهٔ ۱۵۳۰ : عالم جامست و فیض او می
- غزل شمارهٔ ۱۵۳۱ : مجلس عشق است و ما سرمست می
- غزل شمارهٔ ۱۵۳۲ : متناهی شود به تو همه شی
- غزل شمارهٔ ۱۵۳۳ : توئی جانا که عین هر وجودی
- غزل شمارهٔ ۱۵۳۴ : اگر نه درد او بودی دوای دل که فرمودی
- غزل شمارهٔ ۱۵۳۵ : گر آینه عین او نبودی
- غزل شمارهٔ ۱۵۳۶ : درد عشقش اگر به جان بردی
- غزل شمارهٔ ۱۵۳۷ : گاهی به غم و گهی به شادی
- غزل شمارهٔ ۱۵۳۸ : ای ترک نیم مست به یغما خوش آمدی
- غزل شمارهٔ ۱۵۳۹ : تا به کی گرد این جهان گردی
- غزل شمارهٔ ۱۵۴۰ : از جرعهٔ جام لایزالی
- غزل شمارهٔ ۱۵۴۱ : خراباتست و رندان لاابالی
- غزل شمارهٔ ۱۵۴۲ : ای از جمال رویت نقش جهان خیالی
- غزل شمارهٔ ۱۵۴۳ : جمالش دیده ام در هر خیالی
- غزل شمارهٔ ۱۵۴۴ : به حق آل محمد به نور پاک علی
- غزل شمارهٔ ۱۵۴۵ : نعمت الله ماست پیر ولی
- غزل شمارهٔ ۱۵۴۶ : دارم از عشق درد دل خیلی
- غزل شمارهٔ ۱۵۴۷ : ای که هستی محب آل علی
- غزل شمارهٔ ۱۵۴۸ : گفتهٔ عشاق می خوانم بلی
- غزل شمارهٔ ۱۵۴۹ : عشقبازی می کنم آری بلی
- غزل شمارهٔ ۱۵۵۰ : ترک مستم می پرستم یللی
- غزل شمارهٔ ۱۵۵۱ : تن رهاکن در طریق عاشقی تا جان شوی
- غزل شمارهٔ ۱۵۵۲ : تن فداکن تا همه تن جان شوی
- غزل شمارهٔ ۱۵۵۳ : دل به دلبر گر دهی دلبر شوی
- غزل شمارهٔ ۱۵۵۴ : دل به دریا ده که تا دریا شوی
- غزل شمارهٔ ۱۵۵۵ : هر زمانی بر آهکی گروی
- غزل شمارهٔ ۱۵۵۶ : ای عشق بیا که خوش بلائی
- غزل شمارهٔ ۱۵۵۷ : دلم بگرفت از این زهد ریائی
- غزل شمارهٔ ۱۵۵۸ : دل به دریا ده که دریادل شوی
- غزل شمارهٔ ۱۵۵۹ : برو ای خواجهٔ عاقل از این دنیا چه می جوئی
- غزل شمارهٔ ۱۵۶۰ : گر جلال و جمال می جوئی
- غزل شمارهٔ ۱۵۶۱ : از برای خدا بیا ساقی
- غزل شمارهٔ ۱۵۶۲ : آمد آن ساقی سرمست و به دستش جامی
- غزل شمارهٔ ۱۵۶۳ : بر سر ما اگر نهی قدمی
- غزل شمارهٔ ۱۵۶۴ : ای که هستی به علم برهانی