- گرفتاران : پدر، خواهد ببرّد زلفکان چون کمندش را
- خاطره : گل شکفت و آن گل رخسار یاد آمد مرا
- غم آزادی : تا به دام غمش آورد خدا، داد مرا
- آرزو : اگر روزی بدست آرم سر زلف نگارم را
- مسوزان : ایا صیّاد رحمی کن، مرنجان نیم‌جانم را
- تبّری : تا پریشان به رُخ آن زلف سمن ساست تو را
- جستجو : چه خونبها به از این کشتگان کوی تو را
- بیداری ما : نیست او را سر موئی سر سودائی ما
- شوق جمال : صبر و قرارم دگر به یک نظر امشب
- نقش خود : مکن دریغ ز من ساقیا شراب امشب
- گل بادام : سُرخ و بیجادۀ رخ و تازه لب از باده و مست
- دل گمشده : عشقت آتش بدل کس نزند تا دل ماست
- نقطه خال تو : روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
- پریزاد : تا مرا عشق تو، ای خسرو خوبان به سر است
- نیاز : تا چند پیش ناز تو باید نیاز کرد
- رخ زیبا : توتیای دیدۀ عشّاق خاک پای تست
- سودای دوست : رفت دلم همچو گوی، در خم چوگان دوست
- اشک بیقراری : در این زمانه نه یاری، نه غمگساری هست
- تشنگی : بر سر مژگان یار من مزن انگشت
- چشم نرگس : غم درآمد ز درم چون ز برم یار برفت
- آتشی در خرمن : عشق آمد و امن جانم گرفت
- تعبیر خواب : خواب دیدم که همی خون ز کنارم می‌رفت
- دام و دانه : دلی که در خم زلف، شانه می‌طلبد
- نظاره : جلوۀ روی تو آفتاب ندارد
- شب هجران : دیده در هجر تو شرمندۀ احسانم کرد
- سفر با او : بی شاهد و شمع و شکر و می، چه توان کرد؟
- بهانه : دلبر به من رسید و جفا را بهانه کرد
- زخم و مرهم : تا صبا شانه بر آن زلف خم اندر خم زد
- دل گمشده : گره‌ای از خم آن زلف چلیپا وا شد
- غوغای محشر : نه تنها بندۀ بالای موزونت صنوبر شد
- چشمه، دریا، قطره ... : حلقه حلقۀ زلفش، تا ز باد لرزان شد
- خمخانه حق : شام هجران مرا صبح نمایان آمد
- همت مردانه : ای خوش آنانکه قدم بر در میخانه زدند
- صید دل : دلبرم گر به تبسّم لب خود باز کند
- بازار سنبل : ترک من، چون حلقۀ مشکین کاکل بشکند
- چشم هندو : یاد از آن روزی که کس را ره در این محضر نبود
- ماجرای دل : گفته بودی که بیائی، غمم از دل برود
- تلخ و شیرین : گر ز درم آن مه دو هفته درآید
- مژدۀ دیدار : به گوشم مژده‌ای آمد که امشب یار می‌آید
- نقاش تقدیر : سالها قد تو را خامۀ تقدیر کشید
- نقش تو : آن‌که رخسار تو با زلف گره گیر کشید
- آتش سینه : پرده تا باد صبا از رخ جانانه کشید
- خواب آلودگان : کی روا باشد که گردد عاشق غمخوار، خوار
- صید غرقه در خون : شوم من گرچه صید غرقه در خون گشتۀ ترکش
- نگران روی او : چنان سدّی ز چین بسته است آن زلفین گیسویش
- زلف و خال : ای خواجه چشم من همه سوی خط است و خال
- اشتیاق جمال : شبی بخواب زدم بوسه بر لبش بخیال
- شیفتۀ شیدایی : ز عشق روی تو، چون بلبل از گل
- توبه شکستم : پیوسته من از شوق لب لعل تو مستم
- آوازۀ عاشقی : تا بوسه از آن لعل دلآرام گرفتم
- حلقۀ زلف : تا در آن حلقۀ زلف تو گرفتار شدم
- دلبر فرزانه : طالب طرّه خم در خم جانانه شدم
- پریدن از آشیانه : ترنج غبغب آن یوسف عزیز چو دیدم
- سرخوشم : خوش می‌کشد بسوی تو این عشق سرکشم
- شاطر عشق : من اگر رندم و قلّاشم، اگر درویشم
- هله : صبر در عشق تو جانا هله تا چند کنم
- جام جهان بین : وقت آن شد که سر خویش، من از غم شکنم
- پرده های راز : دو چشم مست تو، خوش می‌کشند ناز از هم
- مبدأ برهان : بار دگر به کوچۀ رندان گذر کنیم
- گوهر : وقت آنست که از خانه به بازار شویم
- گلگون قبا، خونین کفن : از حسرت شمع رخت، افتاده در طرف چمن
- بیدل حیران : توئی در ملک جان، جان و چه جانی؟ جان مهرویان
- رقیب : ره دل را بتا، زان شوخ چشم مست رهزن زن
- زبونی دل : در خم زلف تو، پابند جنون شد دل من
- تماشا : آسمان گر ز گریبان، قمر آورده برون
- آیهٔ رحمت : غبار نیست که بر گرد عارض ترش است این
- تمنّا : زلفت از سنبل تر سر زده بر طرف چمن
- نکته به نکته، مو به مو : فصل بهار شد، بیا تا به خُم آوریم رو،
- خیال تو : از حالت چشم تو مرا بیم گرفته
- گره مار به مار : به اختیار زدم دل به زلف یار، گره
- دقیقه، دقیقه : غمت شود به دل من فزون، دقیقه دقیقه
- زلف و شانه : بر جان، شرار عشفت، خوش می‌کشد زبانه
- گل شب‌بو : دلبرا بر روی ماهت این پریشان مو است داری
- باز، دل میبری ... : ای که صد سلسله دل، بسته به هر مو داری
- وطن تو : دلم فتاده بر آن زلف پرشکن که تو داری