- رباعی شمارهٔ ۱ : از نور تو روشنی دهم عالم را
- رباعی شمارهٔ ۲ : اندوه تو دلشاد کند هر جان را
- رباعی شمارهٔ ۳ : دل سیر نشد از کم و از بیش تو را
- رباعی شمارهٔ ۴ : در کار کش این عقل به کار آمده را
- رباعی شمارهٔ ۵ : بی آن که کس رسد زوری از ما
- رباعی شمارهٔ ۶ : ای دل تو ز هیچ خلق یاری مطلب
- رباعی شمارهٔ ۷ : آبی که به روزگار بندد کیمُخت
- رباعی شمارهٔ ۸ : گر بر فلکی به خاک باز آرندت
- رباعی شمارهٔ ۹ : باشد که ز اندیشه و تدبیر درست
- رباعی شمارهٔ ۱۰ : تا گوهر جان در صدف تن پیوست
- رباعی شمارهٔ ۱۱ : ترس اجل و بیم فنا، هستی توست
- رباعی شمارهٔ ۱۲ : وی جملۀ خلق را ز بالا و ز پست
- رباعی شمارهٔ ۱۳ : معلوم نمی شود چنین از سر دست
- رباعی شمارهٔ ۱۴ : با یار بگفتم به زبانی که مراست
- رباعی شمارهٔ ۱۵ : ترکیب عناصر ار نگشتی کم و کاست
- رباعی شمارهٔ ۱۶ : در عین علی، هو العلی الاعلی ست
- رباعی شمارهٔ ۱۷ : هر نقش که بر تختۀ هستی پیداست
- رباعی شمارهٔ ۱۸ : در کار جهان، بیع و شری بر هیچ است
- رباعی شمارهٔ ۱۹ : افضل دیدی که هر چه دیدی هیچ است
- رباعی شمارهٔ ۲۰ : آن کیست که آگاه ز حسن و خرد است
- رباعی شمارهٔ ۲۱ : با یک سر موی تو اگر پیوند است
- رباعی شمارهٔ ۲۲ : در کوی تو صد هزار صاحب هوس است
- رباعی شمارهٔ ۲۳ : در بادیۀ عشق دویدن چه خوش است
- رباعی شمارهٔ ۲۴ : سرتاسر آفاق جهان از گل ماست
- رباعی شمارهٔ ۲۵ : هر کار که هست در جهان، پیشۀ ماست
- رباعی شمارهٔ ۲۶ : اول ز مکوّنات، عقل و جان است
- رباعی شمارهٔ ۲۷ : تا گردش گردون فلک تابان است
- رباعی شمارهٔ ۲۸ : من آن گهرم که عقل کل کان من است
- رباعی شمارهٔ ۲۹ : چرخ فلکی خرقۀ نُه توی من است
- رباعی شمارهٔ ۳۰ : هرگز بت من روی به کس ننموده است
- رباعی شمارهٔ ۳۱ : هر نفس که او درد ز درمان دانست
- رباعی شمارهٔ ۳۲ : بر سیر اگر نهاده ای دل، ای دوست
- رباعی شمارهٔ ۳۳ : سمع و بصر و زبان و دستم، همه اوست
- رباعی شمارهٔ ۳۴ : راه ازل و ابد، زبان و سرِ توست
- رباعی شمارهٔ ۳۵ : گر تخم برومند نشد، کشتۀ توست
- رباعی شمارهٔ ۳۶ : در هر برزن که بنگرم آشوبی ست
- رباعی شمارهٔ ۳۷ : چندین غم مال و حسرت دنیا چیست
- رباعی شمارهٔ ۳۸ : من من نی ام، آن کس که منم، گوی که کیست؟
- رباعی شمارهٔ ۳۹ : گفتم که مگر تخم هوس کاشتنی ست
- رباعی شمارهٔ ۴۰ : عشق تو ز هر بی خبری خالی نیست
- رباعی شمارهٔ ۴۱ : احداث زمانه را چو پایانی نیست
- رباعی شمارهٔ ۴۲ : آن کس که درون سینه را دل پنداشت
- رباعی شمارهٔ ۴۳ : ای در طلب آن که لقا خواهی یافت
- رباعی شمارهٔ ۴۴ : راهی ست دراز و دور، می باید رفت
- رباعی شمارهٔ ۴۵ : آرام منا، کجاست آرامگه ات
- رباعی شمارهٔ ۴۶ : بر خود چه نهی رنج در این جای سه پنج
- رباعی شمارهٔ ۴۷ : هستی تو سزای این و صد چندین رنج
- رباعی شمارهٔ ۴۸ : ای کرده فریبنده جهانت گستاخ
- رباعی شمارهٔ ۴۹ : عمر تو اگر افزون شود از پانصد
- رباعی شمارهٔ ۵۰ : چون درد توام در این دل ریش افتاد
- رباعی شمارهٔ ۵۱ : دل نعره زنان ملک جهان می طلبد
- رباعی شمارهٔ ۵۲ : غم با لطف تو شادمانی گردد
- رباعی شمارهٔ ۵۳ : عشق تو مرا زندۀ جاویدان کرد
- رباعی شمارهٔ ۵۴ : در عشق تو جان بوالهوس می میرد
- رباعی شمارهٔ ۵۵ : یاد تو کنم دلم چنان برخیزد
- رباعی شمارهٔ ۵۶ : چندان برو این ره که دویی برخیزد
- رباعی شمارهٔ ۵۷ : دنیا مطلب تا همه دین ات باشد
- رباعی شمارهٔ ۵۸ : از شبنم عشق خاک آدم گل شد
- رباعی شمارهٔ ۵۹ : تا داروی او درد مرا درمان شد
- رباعی شمارهٔ ۶۰ : صاحب نظران که آینۀ یک دگراند
- رباعی شمارهٔ ۶۱ : مردان رهت که سرّ معنیدان اند
- رباعی شمارهٔ ۶۲ : مردان رهت واقف اسرار تواند
- رباعی شمارهٔ ۶۳ : آنان که ز معبود خبر یافته اند
- رباعی شمارهٔ ۶۴ : در مصطبۀ عمر ز بد نامی چند
- رباعی شمارهٔ ۶۵ : تا حا و دو میم و دال نامت کردند
- رباعی شمارهٔ ۶۶ : آن ها که زمین زیز قدم ها فرسودند
- رباعی شمارهٔ ۶۷ : ناکرده دمی آن چه تو را فرمودند
- رباعی شمارهٔ ۶۸ : آنان که مقیم حضرت جانان اند
- رباعی شمارهٔ ۶۹ : برخیز که عاشقان به شب راز کنند
- رباعی شمارهٔ ۷۰ : هفتاد و دو فرقه در رهت میپویند
- رباعی شمارهٔ ۷۱ : از هستی خود چو بی خبر خواهم بود
- رباعی شمارهٔ ۷۲ : ای ذات تو در دو کون مقصود وجود
- رباعی شمارهٔ ۷۳ : عشق از ازل است و تا ابد خواهد بود
- رباعی شمارهٔ ۷۴ : تا روی زمین و آسمان خواهد بود
- رباعی شمارهٔ ۷۵ : گر ملک تو مصر و شام و چین خواهد بود
- رباعی شمارهٔ ۷۶ : سرگشتۀ تو عقل بسی خواهد بود
- رباعی شمارهٔ ۷۷ : کوتاه کنم قصه که بس مشکل بود
- رباعی شمارهٔ ۷۸ : ای خواجه اگر کار به کامت نبود
- رباعی شمارهٔ ۷۹ : درویش کسی بود که نامش نبود
- رباعی شمارهٔ ۸۰ : هر دیده که او عطای حق دیده بود
- رباعی شمارهٔ ۸۱ : ای ذات منزهت مبرا ز وجود
- رباعی شمارهٔ ۸۲ : ای ذات تو سر دفتر اسرار وجود
- رباعی شمارهٔ ۸۳ : هر گه که دلم با غمت انباز شود
- رباعی شمارهٔ ۸۴ : تا دل ز علایق جهان حُرّ نشود
- رباعی شمارهٔ ۸۵ : از رفته قلم هیچ دگرگون نشود
- رباعی شمارهٔ ۸۶ : رو دیده بدوز تا دلت دیده شود
- رباعی شمارهٔ ۸۷ : میزن نفسی، کاین دم از او میزاید
- رباعی شمارهٔ ۸۸ : سیر آمده ای ز خویشتن می باید
- رباعی شمارهٔ ۸۹ : رو خانه برو، که شاه ناگاه آید
- رباعی شمارهٔ ۹۰ : ای از همه آزرده، بی آزار گذر
- رباعی شمارهٔ ۹۱ : یا رب ز کرم بر من دل ریش نگر
- رباعی شمارهٔ ۹۲ : ای از تو فتاده عالمی در شر و شور
- رباعی شمارهٔ ۹۳ : زنهار در آن کوش که در زیر سپهر
- رباعی شمارهٔ ۹۴ : عمر از پی افزون زر کاسته گیر
- رباعی شمارهٔ ۹۵ : دانی که چرا زنند این طبلک باز؟
- رباعی شمارهٔ ۹۶ : در هستی کون خویش، مردم ز آغاز
- رباعی شمارهٔ ۹۷ : تاریک شد از هجر دل افروزم، روز
- رباعی شمارهٔ ۹۸ : ای خواجه تو خود چه دیدهای؟ باش هنوز
- رباعی شمارهٔ ۹۹ : تا کی باشی ز عافیت در پرهیز
- رباعی شمارهٔ ۱۰۰ : بیرون ز چهار عنصر و پنج حواس
- رباعی شمارهٔ ۱۰۱ : تا چند روی از پی تقلید و قیاس
- رباعی شمارهٔ ۱۰۲ : در خرقه چه پیچی، ار نه ای شاه شناس
- رباعی شمارهٔ ۱۰۳ : ز افسانه گری ای دل دانش نشناس
- رباعی شمارهٔ ۱۰۴ : هان ای دل بد زهره ز شمشیر مترس
- رباعی شمارهٔ ۱۰۵ : بالا مطلب ز هیچ کس بیش مباش
- رباعی شمارهٔ ۱۰۶ : واپس منگر دمی و در پیش مباش
- رباعی شمارهٔ ۱۰۷ : ای دل چو طربناک نهای، شادان باش
- رباعی شمارهٔ ۱۰۸ : کو دل که بداند نفسی اسرارش
- رباعی شمارهٔ ۱۰۹ : غم چند خوری ز کار نا آمده پیش
- رباعی شمارهٔ ۱۱۰ : زین تابش آفتاب و تاریکی میغ
- رباعی شمارهٔ ۱۱۱ : جان می بردم به سوی آن عالم پاک
- رباعی شمارهٔ ۱۱۲ : گر فضل کنی ندارم از عالم باک
- رباعی شمارهٔ ۱۱۳ : روزی که برند این تن پر آز را به خاک
- رباعی شمارهٔ ۱۱۴ : ای از تو همیشه کار پندار به برگ
- رباعی شمارهٔ ۱۱۵ : ای عمر عزیز داده بر باد از جهل
- رباعی شمارهٔ ۱۱۶ : درّی که من از میان جان یافتهام
- رباعی شمارهٔ ۱۱۷ : معشوقه عیان بود، نمی دانستم
- رباعی شمارهٔ ۱۱۸ : از نه پدر و چهار مادر زادم
- رباعی شمارهٔ ۱۱۹ : من مهر تو در میان جان ننهادم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۰ : در جستن جام جم جهان پیمودم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۱ : آزردن خلق کافری پندارم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۲ : تا ظن نبری کز آن جهان می ترسم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۳ : از عشق تو بهره نیست جز سرزنشم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۴ : از هر چه در این ملک نیام کم، بیشم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۵ : من با تو نظر از سر هستی نکنم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۶ : از روی تو شاد شد دل غمگینم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۷ : دنیا چو رباط و ما در او مهمانیم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۸ : با یاد جلال در بیابان رفتیم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۹ : زان پیش که ما طفیل آدم بودیم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۰ : یا رب چو بخوانی ام، اطعنا گویم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۱ : تخمی است خرد، که جان از او رُست و روان
- رباعی شمارهٔ ۱۳۲ : حیوان ز نبات است و نبات از ارکان
- رباعی شمارهٔ ۱۳۳ : جایی که مقام نیستات، مرحله دان
- رباعی شمارهٔ ۱۳۴ : از فضل چه حاصل است جز جان خوردن
- رباعی شمارهٔ ۱۳۵ : یا رب چه خوش است بی دهان خندیدن
- رباعی شمارهٔ ۱۳۶ : یک سو پسرت نشسته و یک سو زن
- رباعی شمارهٔ ۱۳۷ : در ظلم به قول هیچ کس کار مکن
- رباعی شمارهٔ ۱۳۸ : اندر ره حق تصرف آغاز مکن
- رباعی شمارهٔ ۱۳۹ : با خلق به خُلق زندگانی می کن
- رباعی شمارهٔ ۱۴۰ : گویند کز این جهان مگر شادم من
- رباعی شمارهٔ ۱۴۱ : بر سیر اگر نهاده ای دل اکنون
- رباعی شمارهٔ ۱۴۲ : دل مغز حقیقت است و تن پوست، ببین
- رباعی شمارهٔ ۱۴۳ : دشت از مجنون که لاله می روید از او
- رباعی شمارهٔ ۱۴۴ : ای تاج لعمرک ز شرف بر سر تو
- رباعی شمارهٔ ۱۴۵ : گر خلوت و عزلت است سرمایۀ تو
- رباعی شمارهٔ ۱۴۶ : افضل تو به هر حال مغرور مشو
- رباعی شمارهٔ ۱۴۷ : ای دل ز غم جهان که گفتت خون شو
- رباعی شمارهٔ ۱۴۸ : افضل درِ دل می زنی، آخر دل کو؟
- رباعی شمارهٔ ۱۴۹ : دنیا به مراد رانده گیر، آخر چه؟
- رباعی شمارهٔ ۱۵۰ : ای پای شرف بر سر افلاک زده
- رباعی شمارهٔ ۱۵۱ : ای دل به چه غم خوردنت آمد پیشه
- رباعی شمارهٔ ۱۵۲ : گر مغز همه بینی و گر پوست همه
- رباعی شمارهٔ ۱۵۳ : ای لطف تو در کمال بالای همه
- رباعی شمارهٔ ۱۵۴ : مستم به خرابات، ولی از می نه
- رباعی شمارهٔ ۱۵۵ : رندی باید، ز شهر خود تاختهای
- رباعی شمارهٔ ۱۵۶ : این نیست جهان جان که پنداشته ای
- رباعی شمارهٔ ۱۵۷ : گر دریابی که از کجا آمدهای
- رباعی شمارهٔ ۱۵۸ : ای عین بقاء در چه بقایی که نهای؟
- رباعی شمارهٔ ۱۵۹ : ای آن که شب و روز خدا می طلبی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۰ : ای صوفی صافی که خدا میطلبی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۱ : دعوی به سر زبان خود وابستی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۲ : از معدن خویش اگر جدا افتادی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۳ : مردی باید، بلند همت مردی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۴ : گر حاکم صد شهر و ولایت گردی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۵ : تا کی پی اسباب و تنعم گردی؟
- رباعی شمارهٔ ۱۶۶ : گر در نظر خویش حقیری، مردی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۷ : یک ذره ز فقر اگر به صحرا بودی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۸ : در آینۀ جمال حق کن نظری
- رباعی شمارهٔ ۱۶۹ : در جستن جام جم ز کوته نظری
- رباعی شمارهٔ ۱۷۰ : گر تو به خود و حال خود در نگری
- رباعی شمارهٔ ۱۷۱ : یا رب ز قضا بر حذرم میداری
- رباعی شمارهٔ ۱۷۲ : گیرم که سلیمان نبی را پسری
- رباعی شمارهٔ ۱۷۳ : با داده قناعت کن و با داد بزی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۴ : از باد اگر سبق بری در تیزی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۵ : از کبر مدار هیج در سر هوسی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۶ : تا ره نبری به هیچ منزل نرسی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۷ : بی مرگ به عمر جاودانی نرسی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۸ : در راه طلب اگر تو نیکو باشی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۹ : ای دل، ز شراب جهل، مستی تا کی؟
- رباعی شمارهٔ ۱۸۰ : ای تو به مجردی نرفته گامی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۱ : رفتم به سر تربت محمود غنی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۲ : ای آن که خلاصۀ چهار ارکانی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۳ : ای ناطق اگر به مرکز جسمانی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۴ : ای نفس گذشت عمر در حیرانی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۵ : گر با تو فلک بدی سگالد، چه کنی؟
- رباعی شمارهٔ ۱۸۶ : ای دل ز غبار تن اگر پاک شوی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۷ : تا خاص خدای را تو از جان نشوی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۸ : ای لطف تو دستگیر هر خود رایی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۹ : تا دیدۀ دل ز دیدهها نگشایی
- رباعی شمارهٔ ۱۹۰ : زنهار در این راه مجازی نائی
- رباعی شمارهٔ ۱۹۱ : یا رب چو بر آرندۀ حاجات تویی
- رباعی شمارهٔ ۱۹۲ : ای نسخۀ نامۀ الاهی که تویی