- بسم الله الرحمن الرحیم : ابتدای سخن به نام خداست
- هو الاول والآخروالظاهر والباطن وهو بکل شی‌ء علیم : حی و قیوم و قادر و قاهر
- لیس‌کمثله شی‌ء و هو السمیع البصیر : وترو قدوس و واحد است و صمد
- فی وحدانیة الله تعالی : به یقین واجب الوجود یکیست
- والذین جاهدوافینا لنهدینهم سبلنا، صدق الله : راه جستن زتو هدایت از او
- مناجات در تنزیه و تقدیس حضرت باری سبحانه تعالی : ای صفات مقدس تو صمد
- یفعل الله مایشاء، و یحکم مایرید : ما ضعیفان که در مجاهده‌ایم
- مدح سید کائنات و خاتم المرسلین : سید کائنات شمع رسل
- و ما ارسلناک الا رحمة للعالمین : بلبل گلستان «ما اوحی»
- اول ما خلق الله تعالی نوری : تو چه دانی چه در معنی سفت
- مدح امیرالمومنین ابوبکر : دین حق را زابتدا زرسول
- مدح امیرالمومنین عمر : قوت دین حق زعمّر بود
- مدح امیرالمومنین عثمان : دین شرف یافته و دنیا زین
- مدح امیرالمومنین علی(ع) : بود حیدر در مدینه علم
- فی قدوم الخضر : دوش چون شاهد جهان افروز
- در جواب حضرت خضر علیه السلام گوید : گفتم ای مرهم دل ریشم
- در سؤال از عقل کل و جواب او : خردم دوش اندپن معنی
- در جواب عقل «و سقیهم ربهم شراباً طهورا» : گفتم ای سایهٔ الهی تو
- در شکایت احوال : نیستم اندرین سرای مجاز
- فی الشکایه : چه‌کنم باکه‌کویم این سخنم
- فی تخلص الممدوح و تلخیص الروح : بود روزی مبارک و فرخ
- مفتاح ابواب الاسرار مصباح ارواح الابرار : خالق خلق وایزد بی چون
- و لقد کرمنا بنی آدم : در نگر تا که آفرید ترا ؟
- افحسبتم انما خلقناکم عبثاً : تو چه پنداشتی که ایزد فرد
- اعدا عدوک نفسک التی بین جنبیک : گر کنی قهر ازو نفیس شوی
- کما تعیشون تموتون وکما تموتون تحشرون : تو اگر نیک نیکی اربدبد
- حکایت : اندر آن دم که مبدع اشیا
- قالوا اتجعل فیها من یفسد فیها ویسفک الدماء : همه افتاده‌اند در تک و تاز
- قائد نفوس السالکین و نزهه قلوب المحققین : ای شده پای بست و زندانی
- دع نفسک و تعال : بگذر از نقش عالم گل تو
- من عرف نفسه فقد عرف ربه : بگذر از وهم و این سخن بگذار
- حکایت : دوش ناگه نهفته از اغیار
- ما رایت شیئاً !لا ورایت الله فیه : در جهانی که عالم ثانی است
- صفت اصحاب الطریقه : رهروانی که وصل اوجویند
- فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر : ساکنانی که جمله چون روحند
- انما اموالکم واولادکم فتنه : چه کنی عیش با زن و فرزند؟
- منهاج العارفین و معراج العاشقین : ای همه ساله پای بست غرور
- خطوتان وقد وصل : خود تو کاهل نشینی ای غافل
- کل نفس ذائقة الموت ثم الیناترجعون : هر که آمد در این سرای غرور
- حکایت : ای شنیده فسانه بسیاری
- *** : تا جهان است کار او این است
- فصل در صفت عشق و محبت : گر حیات ابد همی خواهی
- اولیاء الله لایموتون ولکن ینتقلون من دار الی دار : هر که در راه عشق گردد مات
- فصل در اثبات رؤیت الله تعالی : مرکب جهد زیر ران آرد
- لا تدرکه الابصار وهو یدرک الابصار، طلب الهدایة والتوفیق بالعمل الصالح : ای به خود راه خویش کم کرده
- در صفت کبر و عجب : خوبرویی تو زشتخوی مباش
- و ان علیک لعنتی الی یوم الدین : تا توانی به گرد کبر مگرد
- فصل در مذمّت مرائی و ریائی : صفت آنکه داردش حق دوست
- الذین یذکرون الله قیاماً وقعوداً و علی جنوبهم : باش پیوسته با خضوع و بکا
- شرف المؤمن استغناؤه عن الناس : جهد آن کن که سرفراز شوی
- فصل فی ترک الدنیا والاعراض عنه : ای سنایی زجسم و جان بگسل!
- فصل فی ذکر القلب والتخلص فی العقل : اندرین ملک پادشاه، دلست
- انما امره اذا اراد شیئا ان یقول له کن فیکون : کاف و‌نون چون به یکدگرپیوست
- فصل فی التسلیم : لطف او هر که را دلالت داد
- کل یوم هو فی شأن : این مثل در زمانه معروف است
- فصل فی البلا : عاشقان را غذا بلا باشد
- اذا اراد الله بقوم خیراً ابتلاهم، فصل فی الضحی والبکاء : تا توانی به خنده لب بگشای
- کثرة الضحک تمیت القلب : برتو بادا که خیره کم خندی
- فصل فی الصبر والشکر : هر که را داد ایزدش توفیق
- الایمان نصفان، نصفه صبر ونصفه شکر : وقت ضر و عنا دل صابر
- فصل فی العافیه : در جهان هر چه هست عاریت است
- فاستقم کما اُ‌مرت، و من تاب معک : راستی شغل نیک بختانست
- در تنبیه غافل و مذمّت جاهل : طلب صحبت خسان نکنی
- الوحدة خیر من جلیس السوء، والجلیس الصالح خیر من الوحده : دوستیت مباد با نادان
- اولئک کالانعام بل هم اضل واُ‌ولئک هم الغافلون : رنگ و بویی که در جان بینی
- خسر الدنیا و الآخرة ذلک هو الخسران المبین : آن شنیدی که از سر سوزی
- و ان منکم الا واردها کان علی ذلک حتماً مقضیاً : روزی از روزها به راهگذر
- فصل در اکل و شرب : ازپی لقمه‌ای چه ترش و چه شور
- فصل فی الرزق : آنکه جان آفرید روزی داد
- یسئلونک عن الروح قل الروح من‌امرربی : در کلام مجید ایزد فرد
- خطاب به خورشید : ای خطاب تو نیر اعظم
- والشمس وضحیها والقمراذا تلیها : ای مسلم‌ترا سحر خیزی
- فصل فی ذم الظلم : در جهان هرکه بینی ازکه و مه
- حکایت : بود در عهد ما شهی کافر
- الملک یبقی مع الکفر ولایبقی مع الظلم : بازدیدم که ظالمان بودند
- در فضیلت عدالت : عدل شمعی بود جهان افروز
- فصل فی ختم الکتاب : ای دریغا که در زمانهٔ ما