- شمارهٔ ۱ : گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور
- شمارهٔ ۲ : به حق نالم ز هجر دوست زارا
- شمارهٔ ۳ : به نام نیک تو، خواجه، فریفته نشوم
- شمارهٔ ۴ : دلا، تا کی همی جویی منی را؟
- شمارهٔ ۵ : گرفت خواهم زلفین عنبرین ترا
- شمارهٔ ۶ : پوپک دیدم به حوالی سرخس
- شمارهٔ ۷ : جهانا! چه بینی تو از بچگان
- شمارهٔ ۸ : کس فرستاد به سر اندر عیار مرا
- شمارهٔ ۹ : با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین
- شمارهٔ ۱۰ : آمد بهار خرم با رنگ و بوی طیب
- شمارهٔ ۱۱ : گل صدبرگ و مشک و عنبر وسیب
- شمارهٔ ۱۲ : با خردومند بی‌وفا بود این بخت
- شمارهٔ ۱۳ : رودکی چنگ بر گرفت و نواخت
- شمارهٔ ۱۴ : آن صحن چمن، که از دم دی
- شمارهٔ ۱۵ : به سرای سپنج مهمان را
- شمارهٔ ۱۶ : امروز به هر حالی بغداد بخاراست
- شمارهٔ ۱۷ : این جهان پاک خواب کردار است
- شمارهٔ ۱۸ : زمانه ، پندی آزادوار داد مرا
- شمارهٔ ۱۹ : به خیره برشمرد سیر خورده گرسنه را
- شمارهٔ ۲۰ : مرغ دیدی که بچه زو ببرند؟
- شمارهٔ ۲۱ : آخر هر کس از دو بیرون نیست
- شمارهٔ ۲۲ : چون تیغ به دست آری، مردم نتوان کشت
- شمارهٔ ۲۳ : مهر مفگن برین سرای سپنج
- شمارهٔ ۲۴ : پیشم آمد بامداد آن دلبر از راه شکوخ
- شمارهٔ ۲۵ : ای روی تو چو روز دلیل موحدان
- شمارهٔ ۲۶ : شاد زی با سیاه چشمان، شاد
- شمارهٔ ۲۷ : جهان به کام خداوند باد و دیر زیاد
- شمارهٔ ۲۸ : چهار چیز مر آزاده را زغم بخرد:
- شمارهٔ ۲۹ : از دوست بهر چیز چرا بایدت آزرد؟
- شمارهٔ ۳۰ - در مدح نصر بن احمد سامانی : حاتم طایی تویی اندر سخا
- شمارهٔ ۳۱ : چون بچهٔ کبوتر منقار سخت کرد
- شمارهٔ ۳۲ - در رثای ابوالحسن مرادی : مرد مرادی، نه همانا که مرد
- شمارهٔ ۳۳ : زلف ترا جیم که کرد؟ آن که کرد
- شمارهٔ ۳۴ : فرشته را ز حلاوت دهان پر آب شود
- شمارهٔ ۳۵ - جشن مهرگان : ملکا، جشن مهرگان آمد
- شمارهٔ ۳۶ : گل دگر ره به گلستان آمد
- شمارهٔ ۳۷ - دیر زیاد آن بزرگوار خداوند : دیر زیاد! آن بزرگوار خداوند
- شمارهٔ ۳۸ : جز آن که مستی عشقست هیچ مستی نیست
- شمارهٔ ۳۹ : نیز ابا نیکوان نمایدت جنگ فند
- شمارهٔ ۴۰ : صرصر هجر تو، ای سرو بلند
- شمارهٔ ۴۱ : مهتران جهان همه مردند
- شمارهٔ ۴۲ : مرا تو راحت جانی، معاینه، نه خبر
- شمارهٔ ۴۳ : تا کی گویی که: اهل گیتی
- شمارهٔ ۴۴ : اگر چه عذر بسی بود روزگار نبود
- شمارهٔ ۴۵ - عصا بیار که وقت عصا و انبان بود : مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود
- شمارهٔ ۴۶ : می آرد شرف مردمی پدید
- شمارهٔ ۴۷ : دریغ! مدحت چون درو آبدار غزل
- شمارهٔ ۴۸ : هر باد، که از سوی بخارا به من آید
- شمارهٔ ۴۹ : کار همه راست، آن چنان که بباید
- شمارهٔ ۵۰ : دریا دو چشم و آتش بر دل همی فزاید
- شمارهٔ ۵۱ : اندی که امیر ما باز آید پیروز
- شمارهٔ ۵۲ : کسی را که باشد بدل مهر حیدر
- شمارهٔ ۵۳ : نگارینا، شنیدستم که: گاه محنت و راحت
- شمارهٔ ۵۴ - بر رخش «زلف» عاشق است چو من : بر رخش زلف عاشق است چو من
- شمارهٔ ۵۵ : ای عاشق دل داده بدین جای سپنجی
- شمارهٔ ۵۶ - در مدح ابوالطیب طاهر مصعبی : مرا جود او تازه دارد همی
- شمارهٔ ۵۷ : اگر گل آرد بار آن رخان او، نه شگفت
- شمارهٔ ۵۸ : گر شود بحر کف همت تو موج زنان
- شمارهٔ ۵۹ : ای خواجه، این همه که تو بر می‌دهی شمار
- شمارهٔ ۶۰ : به دور عدل تو در زیر چرخ مینایی
- شمارهٔ ۶۱ : چرخ فلک هرگز پیدا نکرد
- شمارهٔ ۶۲ - در مذمت اسب خود : بود اعور و کوسج و لنگ و پس من
- شمارهٔ ۶۳ : وقت شبگیر بانگ نالهٔ زیر
- شمارهٔ ۶۴ : چاکرانت به گه رزم چو خیاطانند
- شمارهٔ ۶۵ : همی بکشتی تا در عدو نماند شجاع
- شمارهٔ ۶۶ : زیرش عطارد، آن که نخوانیش جز دبیر
- شمارهٔ ۶۷ : زندگانی چه کوته و چه دراز
- شمارهٔ ۶۸ : روی به محراب نهادن چه سود؟
- شمارهٔ ۶۹ : زمانه اسب و تو رایض، به رای خویشت تاز
- شمارهٔ ۷۰ : چون سپرم نه میان بزم به نوروز
- شمارهٔ ۷۱ - در مدح نصر بن احمد سامانی : همی برآیم با آن که برنیاید خلق
- شمارهٔ ۷۲ : گر نه بدبختمی، مراکه فگند؟
- شمارهٔ ۷۳ : گرد گل سرخ اندر خطی بکشیدی
- شمارهٔ ۷۴ - در رثای شهید بلخی : کاروان شهید رفت از پیش
- شمارهٔ ۷۵ : رهی سوار و جوان و توانگر از ره دور
- شمارهٔ ۷۶ : ای لک، ار ناز خواهی و نعمت
- شمارهٔ ۷۷ : بسا که مست در این خانه بودم وشادان
- شمارهٔ ۷۸ : زان می، که گر سرشکی ازان درچکد به نیل
- شمارهٔ ۷۹ : می لعل پیش آر و پیش من آی
- شمارهٔ ۸۰ : کسان که تلخی زهر طلب نمی‌دانند
- شمارهٔ ۸۱ : دریغم آید خواندن گزاف وار دو نام
- شمارهٔ ۸۲ : دریغ آن که گرد کرد با رنج
- شمارهٔ ۸۳ : اگر امیر جهاندار داد من ندهد
- شمارهٔ ۸۴ : چون گسی کردمت بدستک خویش
- شمارهٔ ۸۵ : چو در پاش گردد به معنی زبانم
- شمارهٔ ۸۶ : بیا، دل و جان را به خداوند سپاریم
- شمارهٔ ۸۷ : بل تا خوریم باده، که مستانیم
- شمارهٔ ۸۸ : هست بر خواجه پیچیده رفتن
- شمارهٔ ۸۹ - مادر می : مادر می را بکرد باید قربان
- شمارهٔ ۹۰ : هان! صائم نوالهٔ این سفله میزبان
- شمارهٔ ۹۱ : شاهی، که به روز رزم از رادی
- شمارهٔ ۹۲ : یاد کن: زیرت اندرون تن شوی
- شمارهٔ ۹۳ : یخچه می‌بارید از ابر سیاه
- شمارهٔ ۹۴ : ای مج، کنون تو شعر من از بر کن و بخوان
- شمارهٔ ۹۵ : خلخیان خواهی و جماش چشم
- شمارهٔ ۹۶ : چه چیزست آن رونده تیرک خرد؟
- شمارهٔ ۹۷ : خواهی تا مرگ نیابد تو را
- شمارهٔ ۹۸ : ضیغمی نسل پذیرفته ز دیو
- شمارهٔ ۹۹ : جمله صید این جهانیم، ای پسر
- شمارهٔ ۱۰۰ : لنگ دونده‌ست، گوش نی و سخنیاب
- شمارهٔ ۱۰۱ : ترنج بیدار اندر شده به خواب گران
- شمارهٔ ۱۰۲ : با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین
- شمارهٔ ۱۰۳ : زه! دانا را گویند، که داند گفت
- شمارهٔ ۱۰۴ : سماع و بادهٔ گلگون و لعبتان چو ماه
- شمارهٔ ۱۰۵ : من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه
- شمارهٔ ۱۰۶ : پشت کوژ و سر تویل و روی بر کردار نیل
- شمارهٔ ۱۰۷ : رفیقا، چند گویی: کو نشاطت؟
- شمارهٔ ۱۰۸ : زمانی برق پر خنده، زمانی رعد پر ناله
- شمارهٔ ۱۰۹ : مشوشست دلم از کرشمهٔ سلمی
- شمارهٔ ۱۱۰ : سپید برف برآمد به کوهسار سیاه
- شمارهٔ ۱۱۱ : آن چیست بر آن طبق همی تابد؟
- شمارهٔ ۱۱۲ : ای دل، سزایش بری
- شمارهٔ ۱۱۳ : بیار آن می که پنداری روان یاقوت نابستی
- شمارهٔ ۱۱۴ : جعد همچون نورد آب بباد
- شمارهٔ ۱۱۵ : این جهان را نگر به چشم خرد
- شمارهٔ ۱۱۶ : مار را، هر چند بهتر پروری
- شمارهٔ ۱۱۷ - ای آن که غمگنی : ای آن که غمگنی و سزاواری
- شمارهٔ ۱۱۸ - گل بهاری! بت تتاری! : گل بهاری، بت تتاری
- شمارهٔ ۱۱۹ : ای غافل از شمار! چه پنداری؟
- شمارهٔ ۱۲۰ - کاندر جهان به کس مگرو جز به فاطمی : تا خوی ابر گل رخ تو کرده شبنمی
- شمارهٔ ۱۲۱ - بوی جوی مولیان آید همی : بوی جوی مولیان آید همی
- شمارهٔ ۱۲۲ : آن که نماند به هیچ خلق خدای است
- شمارهٔ ۱۲۳ : مرا ز منصب تحقیق انبیاست نصیب
- شمارهٔ ۱۲۴ : کسی را چو من دوستگان می چه باید؟
- شمارهٔ ۱۲۵ : آی دریغا! که خردمند را
- شمارهٔ ۱۲۶ : بی قیمت است شکر از آن دو لبان اوی
- شمارهٔ ۱۲۷ : ای بر همه میران جهان یافته شاهی
- شمارهٔ ۱۲۸ : دل تنگ مدار، ای ملک، از کار خدایی
- شمارهٔ ۱۲۹ : چمن عقل را خزانی اگر