- شمارهٔ ۱ : گرچه بشتر را عطا باران بود
- شمارهٔ ۲ : پیش تیغ تو روز صف دشمن
- شمارهٔ ۳ : تنت یک و جان یکی و چندین دانش
- شمارهٔ ۴ : چنان که اشتر ابله سوی کنام شده
- شمارهٔ ۵ : جز بما دندر این جهان گر به روی
- شمارهٔ ۶ : گوش توسال و مه برود و سرود
- شمارهٔ ۷ : درنگ آسا سپهر آرا بیاید
- شمارهٔ ۸ : شیر آلغده که بیرون جهد از خانه به صید
- شمارهٔ ۹ : نباشد زین زمانه بس شگفتی
- شمارهٔ ۱۰ : چو گرد آرند کردارت به محشر
- شمارهٔ ۱۱ : کمندش بیشه بر شیران قفس کرد
- شمارهٔ ۱۲ : هر آن چه مدح تو گویم درست باشد و راست
- شمارهٔ ۱۳ : گیهان ما به خواجهٔ عدنانی
- شمارهٔ ۱۴ : اگرت بدره رساند همی به بدر منیر
- شمارهٔ ۱۵ : همی بایدت رفت و راه دورست
- شمارهٔ ۱۶ : ندیده تنبل اوی و بدیده مندل اوی
- شمارهٔ ۱۷ : فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید
- شمارهٔ ۱۸ : تا کی کنی عذاب و کنی ریش را خضاب؟
- شمارهٔ ۱۹ : جغد که با باز و پلنگان پرد
- شمارهٔ ۲۰ : تا لباس عمر اعدایش نگردد بافته
- شمارهٔ ۲۱ : بر روی پزشک زن، میندیش
- شمارهٔ ۲۲ : ای زان چون چراغ پیشانی
- شمارهٔ ۲۳ : خاک کف پای رودکی نسزی تو
- شمارهٔ ۲۴ : به باز کریزی بمانم همی
- شمارهٔ ۲۵ : همه نیوشهٔ خواجه به نیکویی و به صلحست
- شمارهٔ ۲۶ : هیچ راحت می‌نبینم در سرود و رود تو
- شمارهٔ ۲۷ : شب قدر وصلت ز فرخندگی
- شمارهٔ ۲۸ : لاد را بر بنای محکم نه
- شمارهٔ ۲۹ : خوبان همه سپاهند، اوشان خدایگانست
- شمارهٔ ۳۰ : بهارچین کن ازان روی بزم خانهٔ خویش
- شمارهٔ ۳۱ : فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید
- شمارهٔ ۳۲ : با دل پاک مرا جامهٔ ناپاک رواست
- شمارهٔ ۳۳ : معذورم دارند، که اندوه و غیشت
- شمارهٔ ۳۴ : چه گر من همیشه ستا گوی باشم
- شمارهٔ ۳۵ : بودنت در خاک باشد، یافتی
- شمارهٔ ۳۶ : ز مهرش مبادا تهی ایچ دل
- شمارهٔ ۳۷ : راهی آسان و راست بگزین، ای دوست
- شمارهٔ ۳۸ : زین و زان چند بود برکه و مه؟
- شمارهٔ ۳۹ : از جود قبا داری پوشیده مشهر
- شمارهٔ ۴۰ : بخت و دولت چو پیشکار تواند
- شمارهٔ ۴۱ : به تو بازگردد غم عاشقی
- شمارهٔ ۴۲ : ایا بلایه، اگر کارت تو پنهان بود
- شمارهٔ ۴۳ : گوسپندیم و جهان هست به کردار نغل
- شمارهٔ ۴۴ : مرده نشود زنده، زنده بستودان شد
- شمارهٔ ۴۵ : فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید
- شمارهٔ ۴۶ : رخ اعدات از تش نکبت
- شمارهٔ ۴۷ : ای جان همه عالم در جان تو پیوند
- شمارهٔ ۴۸ : یافتی چون که مال غره مشو
- شمارهٔ ۴۹ : دل از دنیا بردار و به خانه بنشین پست
- شمارهٔ ۵۰ : هردم که مرا گرفته خاموش
- شمارهٔ ۵۱ : چرخ چنینست و بدین ره رود
- شمارهٔ ۵۲ : ستاخی برآمد از بر شاخ درخت عود
- شمارهٔ ۵۳ : بدان مرغک مانم که همی دوش
- شمارهٔ ۵۴ : هر آن کریم که فرزند او بلاده بود
- شمارهٔ ۵۵ : ماغ در آبگیر گشته روان
- شمارهٔ ۵۶ : برو، ز تجربهٔ روزگار بهره بگیر
- شمارهٔ ۵۷ : ماهی دیدی کجا کبودر گیرد؟
- شمارهٔ ۵۸ : با درفش کاویان و طاقدیس
- شمارهٔ ۵۹ : اگر من زونجت نخوردم گهی
- شمارهٔ ۶۰ : مدخلان را رکاب زرآگین
- شمارهٔ ۶۱ : تا زنده‌ام مرا نیست جز مدح تو دگر کار
- شمارهٔ ۶۲ : گزیده چهار توست، بدو در جهانهان
- شمارهٔ ۶۳ : چنان بار برآورد به خویشتن
- شمارهٔ ۶۴ : فاخته بر سرو شاهرود بر آورد
- شمارهٔ ۶۵ : علم ابر و تندر بود کوس او
- شمارهٔ ۶۶ : چون لطیف آید به گاه نوبهار
- شمارهٔ ۶۷ : به حق آن خم زلف ، بسان منقار باز
- شمارهٔ ۶۸ : در عمل تا دیر بازی و درازی ممکنست
- شمارهٔ ۶۹ : تازیان دوان همی آید
- شمارهٔ ۷۰ : چون سپرم نه میان بزم به نوروز
- شمارهٔ ۷۱ : نهاد روی به حضرت، چنان که روبه پیر
- شمارهٔ ۷۲ : حسودانت را داده بهرام نحس
- شمارهٔ ۷۳ : بت، اگرچه لطیف دارد نقش
- شمارهٔ ۷۴ : از چه توبه نکند خواجه؟ که هر کجا که بود
- شمارهٔ ۷۵ : تو چگونه جهی؟ که دست اجل
- شمارهٔ ۷۶ : بر هبک نهاده جام باده
- شمارهٔ ۷۷ : همی تا قطب با حورست زیر گنبد اخضر
- شمارهٔ ۷۸ : بسا کسا! که جوین نان همی نیابد سیر
- شمارهٔ ۷۹ : بانگ کردمت، ای فغ سیمین
- شمارهٔ ۸۰ : ای دریغا! که مورد زار مرا
- شمارهٔ ۸۱ : هر کو برود راست نشستست به شادی
- شمارهٔ ۸۲ : چون جامهٔ اشن به تن اندر کند کسی
- شمارهٔ ۸۳ : آه! ازین جور بد زمانهٔ شوم
- شمارهٔ ۸۴ : با دو سه بوسه رها کن این دل از درد خناک
- شمارهٔ ۸۵ : کافور تو با کوس شد و مشک همه ناک
- شمارهٔ ۸۶ : بس عزیزم، بس گرامی، شاد باش
- شمارهٔ ۸۷ : یک به یک از در درآمد آن نگار
- شمارهٔ ۸۸ : خشک کلب سگ و بتفوز سگ
- شمارهٔ ۸۹ : چو هامون دشمنانت پست بادند
- شمارهٔ ۹۰ : یار بادت توفیق، روزبهی با تو رفیق
- شمارهٔ ۹۱ : ای شاه نبی سیرت، ایمان تو محکم
- شمارهٔ ۹۲ : لبت سیب بهشت و من محتاج
- شمارهٔ ۹۳ : چرا همی نچمم؟ تا چرا کند تن من
- شمارهٔ ۹۴ : گر کند یاریی مرا به غم عشق آن صنم
- شمارهٔ ۹۵ : تا درگه او یابی مگذرد به در کس
- شمارهٔ ۹۶ : بام‌ها را فرسب خرد کنی
- شمارهٔ ۹۷ : بر رخ هزار زهرهٔ ثامور برشکفت
- شمارهٔ ۹۸ : آرزومند آن شده تو به گور
- شمارهٔ ۹۹ : هنوز با منی و از نهیب رفتن تو
- شمارهٔ ۱۰۰ : من بدان آمدم به خدمت تو
- شمارهٔ ۱۰۱ : داری مرا بدان که فراز آیم
- شمارهٔ ۱۰۲ : چون برگ لاله بوده‌ام و اکنون
- شمارهٔ ۱۰۳ : سرو بودیم چندگاه بلند
- شمارهٔ ۱۰۴ : بت پرستی گرفته ایم همه
- شمارهٔ ۱۰۵ : کنه را در چراغ کرد سبک
- شمارهٔ ۱۰۶ : یکی آلوده‌ای باشد، که شهری را ببالاید
- شمارهٔ ۱۰۷ : گر همه نعمت یک روز به ما بخشد
- شمارهٔ ۱۰۸ : گر کس بودی که زی توام بفگندی
- شمارهٔ ۱۰۹ : میلاو منی، ای فغ واستاد توام من
- شمارهٔ ۱۱۰ : بسی خسرو نامور پیش ازین
- شمارهٔ ۱۱۱ : از پی الفغده و روزی به جهد
- شمارهٔ ۱۱۲ : خواسته تاراج گشته، سر نهاده بر زیان
- شمارهٔ ۱۱۳ : خود غم دندان به که توانم گفتن؟
- شمارهٔ ۱۱۴ : به نوبهاران بستای ابر گریان را
- شمارهٔ ۱۱۵ : به آتش درون بر مثال سمندر
- شمارهٔ ۱۱۶ : کیر آلوده بیاری و نهی در کس من
- شمارهٔ ۱۱۷ : هرگز نکند سوی من خسته نگاهی
- شمارهٔ ۱۱۸ : تلخی و شیرینیش آمیخته است
- شمارهٔ ۱۱۹ : ای خریدار من ترا بدو چیز:
- شمارهٔ ۱۲۰ : گرفته روی دریا جمله کشتی‌های بر تو
- شمارهٔ ۱۲۱ : هر آن که خاتم مدح تو کرد در انگشت
- شمارهٔ ۱۲۲ : به سرو ماند، گر سو لاله دار بود
- شمارهٔ ۱۲۳ : گیتیت چنین آید، گردنده بدین سان هم
- شمارهٔ ۱۲۴ : به چنگال قهر تو در، خصم بد دل
- شمارهٔ ۱۲۵ : ازان کوز ابری باز کردار
- شمارهٔ ۱۲۶ : چنان که خاک سر شتی به زیر خاک شوی
- شمارهٔ ۱۲۷ : آن رخت کتان خویش من رفتم و پردختم
- شمارهٔ ۱۲۸ : چرا عمر کرکس دو صد سال؟ ویحک!
- شمارهٔ ۱۲۹ : عاجز شود از اشک و غریو من
- شمارهٔ ۱۳۰ : دلبرا، زوکی مجال حاسد غماز تو
- شمارهٔ ۱۳۱ : ای دریغ! آن حر، هنگام سخا حاتم فش
- شمارهٔ ۱۳۲ : هفت سالار، کندرین فلکند
- شمارهٔ ۱۳۳ : نیست از من عجب که: گستاخم
- شمارهٔ ۱۳۴ : گاه آرامیده و گه ارغنده
- شمارهٔ ۱۳۵ : منم خو کرده بر بوسش، چنان چون باز بر مسته
- شمارهٔ ۱۳۶ : از مهر او ندارم بی خنده کام و لب
- شمارهٔ ۱۳۷ : آتش هجر ترا هیزم منم
- شمارهٔ ۱۳۸ : به جای هر گران مایه فرومایه نشانیده
- شمارهٔ ۱۳۹ : گر نعم‌های او چو چرخ دوان
- شمارهٔ ۱۴۰ : در راه نشابور دهی دیدم بس خوب
- شمارهٔ ۱۴۱ : جعدی سیاه دارد، کز کشی
- شمارهٔ ۱۴۲ : کز شاعران نوندمنم و نوگواره
- شمارهٔ ۱۴۳ : ای خون دوستانت به گردن، مکن بزه
- شمارهٔ ۱۴۴ : بتگک ازان گزیده‌ام این کازه
- شمارهٔ ۱۴۵ : یک سو کشمش چادر، یک سو نهمش موزه
- شمارهٔ ۱۴۶ : ناگاه برآرند ز کنج تو خروشی
- شمارهٔ ۱۴۷ : خوش آن نبیذ غارچی با دوستان یکدله
- شمارهٔ ۱۴۸ : ماه تمامست روی دلبرک من
- شمارهٔ ۱۴۹ : ای بار خدای، ای نگار فتنه
- شمارهٔ ۱۵۰ : بزرگان جهان چون بند گردن
- شمارهٔ ۱۵۱ : زلفینک او نهاده دارد
- شمارهٔ ۱۵۲ : ندارد میل فرزانه به فرزند و به زن هرگز
- شمارهٔ ۱۵۳ : ایا خورشید سالاران گیتی
- شمارهٔ ۱۵۴ : گه ارمنده‌ای و گه ارغنده‌ای
- شمارهٔ ۱۵۵ : مهر جویی ز من و بی مهری
- شمارهٔ ۱۵۶ : بر تو رسیده بهر دل تنگ چاره‌ای
- شمارهٔ ۱۵۷ : گه در آن کندز بلند نشین
- شمارهٔ ۱۵۸ : کار بوسه چو آب خوردن شور
- شمارهٔ ۱۵۹ : بتا، نخواهم گفتن تمام مدح ترا
- شمارهٔ ۱۶۰ : من کنم پیش تو دهان پر باد
- شمارهٔ ۱۶۱ : باغ ملک آمد طری از رشحهٔ کلک وزیر
- شمارهٔ ۱۶۲ : چه نیکو سخن گفت؟ یاری بیاری
- شمارهٔ ۱۶۳ : نیل دمنده تویی به گاه عطیت
- شمارهٔ ۱۶۴ : مرا با تو بدین باب تاب نیست
- شمارهٔ ۱۶۵ : آهو ز تنگ کوه بیامد به دشت و راغ
- شمارهٔ ۱۶۶ : از خر و پالیک آن جای رسیدم که همی
- شمارهٔ ۱۶۷ : جهانا، همانا کزین بی‌گناهی
- شمارهٔ ۱۶۸ : به جمله خواهم یک ماهه بوسه از تو، بتا
- شمارهٔ ۱۶۹ : ای آن که از عشق تو اندر جگر خویش
- شمارهٔ ۱۷۰ : ازو بی اندهی بگزین و شادی با تن آسانی
- شمارهٔ ۱۷۱ : شدم پیر بدین سان و تو هم خود نه جوانی
- شمارهٔ ۱۷۲ : زر خواهی و ترنج، اینک این دو رخ من
- شمارهٔ ۱۷۳ : سروست آن یا بالا؟ ماهست آن یا روی؟
- شمارهٔ ۱۷۴ : آمد این نوبهار توبه شکن
- شمارهٔ ۱۷۵ : شاعر شهید و شهره فرالاوی
- شمارهٔ ۱۷۶ : جز برتری ندانی، گویی که آتشی
- شمارهٔ ۱۷۷ : ای مایهٔ خوبی و نیک نامی