- پاره ۱ : باندا نمودند و خشور را
- پاره ۲ : کفن حله شد کرم بهرامه را
- پاره ۳ : به کوه اندرون گفت: کمکان ما
- پاره ۴ : توانی برو کار بستن فریب
- پاره ۵ : گرفت آب کاشه ز سرمای سخت
- پاره ۶ : ز قلب آنچنان سوی دشمن بتاخت
- پاره ۷ : چو گشت آن پریروی بیمار غنج
- پاره ۸ : سگالندهٔ چرخ مانند غوچ
- پاره ۹ : که بر آب و گل نقش ما یاد کرد
- پاره ۱۰ : به دشمن بر، از خشم آواز کرد
- پاره ۱۱ : نفس را به عذرم چو انگیز کرد
- پاره ۱۲ : زهر خاشه‌ای خویشتن پرورد
- پاره ۱۳ : نشست وسخن را همی خاش زد
- پاره ۱۴ : ببادافره جاودان کردمند
- پاره ۱۵ : یکی بزم خرم بیاراستند
- پاره ۱۶ : تن خنگ بید، ارچه باشد سپید
- پاره ۱۷ : کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار
- پاره ۱۸ : درخش، ارنخندد به وقت بهار
- پاره ۱۹ : به دامم نیامد بسان تو گور
- پاره ۲۰ : رسیدند زی شهر چندان فراز
- پاره ۲۱ : چه خوش گفت مزدور با آن خدیش:
- پاره ۲۲ : تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک
- پاره ۲۳ : فگندند بر لاد پر نیخ سنگ
- پاره ۲۴ : به یک باد اگر بیشتر تار رنگ
- پاره ۲۵ : دو جوی روان از دهانش زخلم
- پاره ۲۶ : بهارست همواره هر روزیم
- پاره ۲۷ : مکن خویشتن از ره راست گم
- پاره ۲۸ : به دشت ار به شمشیر بگزاردم
- پاره ۲۹ : اگر باشگونه بود پیرهن
- پاره ۳۰ : جگر تشنگانند بی‌توشگان
- پاره ۳۱ : وگر پهلوانی ندانی زبان
- پاره ۳۲ : که هرگه که تیره بگرددجهان
- پاره ۳۳ : بداندیش دشمن برو ویل جو
- پاره ۳۴ : سرشک از مژه همچو در ریخته
- پاره ۳۵ : نشسته به صد چشم بر باره‌ای
- پاره ۳۶ : لب بخت پیروز را خنده ای
- پاره ۳۷ : میلفنج دشمن، که دشمن یکی
- پاره ۳۸ : ایا خلعت فاخر از خرمی
- پاره ۳۹ : جوان بودم و پنبه فخمیدمی
- پاره ۴۰ : جوان چون بدید آن نگاریده روی
- پاره ۴۱ : به خنیاگری نغز آورد روی
- پاره ۴۲ : به چشم دلت دید باید جهان
- پاره ۴۳ : بدین آشکارت ببین آشکار