- شمارهٔ ۱ : مرا شاه بالای خواجه نشانده است
- شمارهٔ ۲ : نظام دولت بهرامیان رشید الدین
- شمارهٔ ۳ - در شکایت و حکمت : همه کارم ز دور آسمانی
- شمارهٔ ۴ - در شکر : من که خاقانیم به منت شاه
- شمارهٔ ۵ - در حکمت و پند : خاقانیا به جاه مشو غره غمروار
- شمارهٔ ۶ : کبوتر حرم آمد ز کعبهٔ سعدا
- شمارهٔ ۷ : ای در برگزیده که غواص کرده‌ای
- شمارهٔ ۸ - در مدح : ضمانش کرد به صد سال عمر و مهر نهاد
- شمارهٔ ۹ : خواجه یک هفته اضطرابی داشت
- شمارهٔ ۱۰ - در نصیحت و پند : بترس از بد خلق خاقانیا
- شمارهٔ ۱۱ : خاقانی ار به باره کشد دست بدتر است
- شمارهٔ ۱۲ - در حسب حال خود : من که خاقانیم آزاد دلم
- شمارهٔ ۱۳ : شروان به باغ خلد برین ماند از نعیم
- شمارهٔ ۱۴ : من به ری عزم خراسان داشتم
- شمارهٔ ۱۵ : گفتی از شاهان تو را دل فارغ است
- شمارهٔ ۱۶ : ما غم کس نخورده‌ایم مگر
- شمارهٔ ۱۷ : نظاره کنان به روی خوبت
- شمارهٔ ۱۸ : چون شاه بازگشت ز ابخاز روز عید
- شمارهٔ ۱۹ : ای در آبدار توانی ز پیچ و خم
- شمارهٔ ۲۰ - در مدح منوچهر شروان شاه برای بستن سد باقلانی : قطب سپهر رفعت یعنی رکاب شاه
- شمارهٔ ۲۱ : بشنو ای پیر پند خاقانی
- شمارهٔ ۲۲ - در هجو شهر زوری : سیزده جنس نهاده است نبی
- شمارهٔ ۲۳ : چون ز یاران رفته یاد آرم
- شمارهٔ ۲۴ : خوش سواری است عمر خاقانی
- شمارهٔ ۲۵ : زندگانی چو مال میراث است
- شمارهٔ ۲۶ - در مرثیهٔ وحید الدین عموی خود : کو آنکه نقد او به ترازوی هفت چرخ
- شمارهٔ ۲۷ : دروغ است آنکه گوید این که در سنگ
- شمارهٔ ۲۸ - در مدح جمال الانام حسام الدین : دوش آن زمان که چشمهٔ زراب آسمان
- شمارهٔ ۲۹ - در بیان دوستی و دشمنی خلق : دوست دشمن گشت و دشمن دوست شد خاقانیا
- شمارهٔ ۳۰ - در مدح جلال الدین الخزاری : گفتم ای دل بهر دربان جلال
- شمارهٔ ۳۱ - در نکوهش حسودان : خاقانیا ز دل سبکی سر گران مباش
- شمارهٔ ۳۲ : خاقانیا چه مژده دهی کز سواد ملک
- شمارهٔ ۳۳ : نه همت من به پایه راضی است
- شمارهٔ ۳۴ - در هجو خواجه اسعد : خواجه اسعد چو می خورد پیوست
- شمارهٔ ۳۵ : گیرم که دل درست ما نیست
- شمارهٔ ۳۶ : حوری از کوفه به کوری ز عجم
- شمارهٔ ۳۷ : چار چیز است خوش آمد دل خاقانی را
- شمارهٔ ۳۸ : دوستکانی داد شاهم جام دریا شکل و من
- شمارهٔ ۳۹ : به خدائی که در ره عدلش
- شمارهٔ ۴۰ : زین اشارت که کرد خاقانی
- شمارهٔ ۴۱ - در ذم بی‌هنران : گر نشستی ورای خاقانی
- شمارهٔ ۴۲ : ای عماد الدین ای صدر زمان
- شمارهٔ ۴۳ - در مدح نظام الملک قوام الدین : ایا نظام ممالک قوام روی زمین
- شمارهٔ ۴۴ - در ذم غرور به مال : مشو خاقانیا مغرور دولت
- شمارهٔ ۴۵ : گرچه خاقانی از اصحاب فروتر بنشست
- شمارهٔ ۴۶ - در عزلت : شاکرم از عزلتی که فاقه و فقر است
- شمارهٔ ۴۷ - در موعظه و نصیحت : هم چنین فرد باش خاقانی
- شمارهٔ ۴۸ : من آن خاقانی دریا ضمیرم
- شمارهٔ ۴۹ : قبلهٔ ابدال قلهٔ سبلان دان
- شمارهٔ ۵۰ - در حکمت : ای فتی فتوی غدرت ندهم
- شمارهٔ ۵۱ - در مدح صفوة الدین مادر اخستان : ای شاه بانوی ایران به هفت جد
- شمارهٔ ۵۲ : تا به غربت فتاد خاقانی
- شمارهٔ ۵۳ : دار عزلت گزید خاقانی
- شمارهٔ ۵۴ : زیان تو در سود دانستن است
- شمارهٔ ۵۵ : مرغکی را وقت کشتن می‌دوانید ابلهی
- شمارهٔ ۵۶ - در مدح جمال الدین موصلی وزیر : خاقانی بلند سخن در جهان منم
- شمارهٔ ۵۷ - در مرثیهٔ منوچهر شروان شاه : آب حیوان مجوی خاقانی
- شمارهٔ ۵۸ - در حماسه : من که خاقانیم عزیز حقم
- شمارهٔ ۵۹ - در وصول ده شتر از امیر الحاج : میر چون هفت بیت من خوانده است
- شمارهٔ ۶۰ : به ماه چارده می‌ماند آن بت
- شمارهٔ ۶۱ - در علم و جهل : نسبت از علم گیر خاقانی
- شمارهٔ ۶۲ : مرد مسافر حدیث خانه کو گوید
- شمارهٔ ۶۳ : هر سال اگر غلام خاقان
- شمارهٔ ۶۴ - فیلسوف اجل افضل الدین ساوی این قطعه را در آنوقت که خاقانی به رسالت سلطان ارسلان رفته بود بدو فرستاد : کسی که از پس احمد روا بود مرسل
- شمارهٔ ۶۵ : گنج دانش توراست خاقانی
- شمارهٔ ۶۶ : شکر انعام پادشا گفتن
- شمارهٔ ۶۷ : وبالت نه از سر نهفتن درست
- شمارهٔ ۶۸ - در طلب جایزه : صاحبا نو به نو تحیت من
- شمارهٔ ۶۹ - در مدح نظام الملک قوام الدین : کسرای عهد بین که در ایوان نو نشست
- شمارهٔ ۷۰ - در نکوهش مقلدان : خاقانی آن کسان که طریق تو می‌روند
- شمارهٔ ۷۱ - در توصیف قصر صفوة الدین بانوی منوچهر شروان شاه : حبذا قصر شمسهٔ ملکات
- شمارهٔ ۷۲ : خاقانیا قبول و رد از کردگار دان
- شمارهٔ ۷۳ : خاقانیا چو آب رخت رفت در سال
- شمارهٔ ۷۴ - در مدح پهلوان جهان : سلام من که رساند به پهلوان جهان
- شمارهٔ ۷۵ - در صفت میر گشتاسب مطرب : نظیر سعد اکبر میرگشتاسب
- شمارهٔ ۷۶ - در مدح شروان شاه : شاها معظما ملک الشرق خسروا
- شمارهٔ ۷۷ - در استغناء طبع خویش : نه معن زائده دانم نه حاتم طائی
- شمارهٔ ۷۸ : خطی مجهول دیدم در مدینه
- شمارهٔ ۷۹ - در نصیحت : خاقانیا به دولت ایام دل منه
- شمارهٔ ۸۰ : خاقانی از حدیث زمانه زبان ببست
- شمارهٔ ۸۱ : ده دهی باشد زر سخنم گرچه مرا
- شمارهٔ ۸۲ - در شکر باری تعالی : ای همه نیست‌ها به صنع تو هست
- شمارهٔ ۸۳ : مهتر قالیان و نور مرند
- شمارهٔ ۸۴ : من که خاقانیم ز هر دو جهان
- شمارهٔ ۸۵ : دوستی داشتم به ری که به حسن
- شمارهٔ ۸۶ - در بحث با معطل : دی جدل با معطلی کردم
- شمارهٔ ۸۷ - در رثاء پسر خود رشید الدین و وفات دختر : دریغ میوهٔ عمرم رشید کز سر پای
- شمارهٔ ۸۸ - در مدح شروان شاه : هان ای زمانه دولت شاه اخستان نگر
- شمارهٔ ۸۹ : امن جستی مجوی خاقانی
- شمارهٔ ۹۰ - در شکر : خاقانیا جوانی و امن و کفاف هست
- شمارهٔ ۹۱ - در رثاء دختر خویش : پیش بین دختر نو آمد من
- شمارهٔ ۹۲ - در بارهٔ فوت دختر خود : سرفکنده شدم چو دختر زاد
- شمارهٔ ۹۳ : چو خاک سیه را دهی آب روشن
- شمارهٔ ۹۴ : از پی شهوتی چه کاهی عمر
- شمارهٔ ۹۵ : شب که مثال مه ذی‌الحجه دید
- شمارهٔ ۹۶ : مرا اگر تو ندانی عطاردم داند
- شمارهٔ ۹۷ - در مدح رکن الدین محمدبن عبد الرحمن طغان یزک : میر کشور گشای رکن الدین
- شمارهٔ ۹۸ : مرد باید که چون هنر ورزد
- شمارهٔ ۹۹ : از زمانه منال خاقانی
- شمارهٔ ۱۰۰ : رای اقضی القضاة اگر خواهد
- شمارهٔ ۱۰۱ - در مدح قاضی عمربن عبدالعزیز : اقضی‌القضاة عمر عبد العزیز راست
- شمارهٔ ۱۰۲ : من که خاقانیم حساب جهان
- شمارهٔ ۱۰۳ - این قطعه را در واقعهٔ حبس خویش گفته : بهشت صدرا تا دولت تو در دربست
- شمارهٔ ۱۰۴ - در دعای مادر : مادرم کرد وقت نزع، دعا
- شمارهٔ ۱۰۵ - در حماسه : چون زمان، عهد سنائی درنوشت
- شمارهٔ ۱۰۶ - در بارهٔ رشید الدین وطواط : نیک بد رائی با خلق جهان
- شمارهٔ ۱۰۷ - در مرثیه : از افق ملکت ار ستاره فرو شد
- شمارهٔ ۱۰۸ - در مدح مجاهد الدین نظام : مدار ملک جهان بر مجاهد الدین است
- شمارهٔ ۱۰۹ : دل در طلبت چو بند گردد
- شمارهٔ ۱۱۰ : زندگی خفتگی است خاقانی
- شمارهٔ ۱۱۱ : خاقانی اگرچه راست پیوندی
- شمارهٔ ۱۱۲ : سپید کار سیه دل سپهر سبز نمای
- شمارهٔ ۱۱۳ : مبر ای خواجه آب خاقانی
- شمارهٔ ۱۱۴ : خاقانی را مپرس کز غم
- شمارهٔ ۱۱۵ - در مدح مجد الدین افتخار الاسلام : با آینهٔ ضمیر مخدوم
- شمارهٔ ۱۱۶ : سر سخنان نغز خاقانی
- شمارهٔ ۱۱۷ : دلت خاقانیا زخم فلک راست
- شمارهٔ ۱۱۸ - در مدح منوچهر شروان شاه و شکایت اخستان شاه : در عجم کیست کو چو طفل عرب
- شمارهٔ ۱۱۹ - در مرثیهٔ امام محمد یحیی : خاقانیا به سوک خراسان سیاه پوش
- شمارهٔ ۱۲۰ : جفاست از تو جواب سؤال خاقانی
- شمارهٔ ۱۲۱ - در هنگام زیارت مدینهٔ منوره گفته و در آن خاک نهفته است : ای شفیع صد هزار امت چو خاقانی به حشر
- شمارهٔ ۱۲۲ : تو مار صورتی و همیشه شکرخوری
- شمارهٔ ۱۲۳ : شکست این دلم نادرست اعتقادی
- شمارهٔ ۱۲۴ - در مدح اقضی القضاة عز الدین بوعمران : امام ملت چارم که آسمان ششم
- شمارهٔ ۱۲۵ - در استغنای طبع : شاخ دولت به نزد خاقانی
- شمارهٔ ۱۲۶ : خاقانیا به بغداد اهل وفا چه جوئی
- شمارهٔ ۱۲۷ - در مرثیهٔ امیر رشید الدین اسد شروانی : آه و دردا که شبیخون اجل
- شمارهٔ ۱۲۸ - در مدح خاقان اعظم منوچهر شروان شاه : ولینعمتم کیست خاقان اعظم
- شمارهٔ ۱۲۹ - در نکوهش زن : زخم بر دل رسید خاقانی
- شمارهٔ ۱۳۰ : تا تو ناز فروتران نکشی
- شمارهٔ ۱۳۱ : فتنه تا اندکی بود صعب است
- شمارهٔ ۱۳۲ - در مرثیه امام ناصر الدین ابراهیم باکوئی : از مرگ براهیم که علامهٔ دین بود
- شمارهٔ ۱۳۳ : سپهر مکارم صفی کز صفاتش
- شمارهٔ ۱۳۴ : وفا جستن از خلق خاقانیا بس
- شمارهٔ ۱۳۵ : نیت من نکوست در حق دوست
- شمارهٔ ۱۳۶ - در مدح خاموشی : خاقانی ار زبان ز سخن بست حق اوست
- شمارهٔ ۱۳۷ : پیشوای علما جامهٔ من
- شمارهٔ ۱۳۸ - در مرثیهٔ عز الدین بوعمران : جهان را آه آه از دل برآمد
- شمارهٔ ۱۳۹ : چه شد که بادیه بربود رنگ خاقانی
- شمارهٔ ۱۴۰ - در مرثیهٔ امام ابو عمر و اسعد : خبر برآمد کان آفتاب شرع فرو شد
- شمارهٔ ۱۴۱ : گر به شروانم اهل دل می‌ماند
- شمارهٔ ۱۴۲ : ای روح صفات اهرمن بند
- شمارهٔ ۱۴۳ - در مدح مظفر الدین قزل ارسلان ایلدگز : ای تاجدار خسرو مغرب که شاه چرخ
- شمارهٔ ۱۴۴ : خدای داند معنی میان نطفه نهادن
- شمارهٔ ۱۴۵ : هرکه را غره کرد دولت نیز
- شمارهٔ ۱۴۶ - در توصیف قلم و دوات خود : دوات من ز برون جدول و درون دریاست
- شمارهٔ ۱۴۷ : منصب تدریس خون گوید از آنک
- شمارهٔ ۱۴۸ - ایضا در مرثیهٔ امام محمد یحیی و خفه شدن او به دست غزان : های خاقانی تو را جای شکر ریز است و شکر
- شمارهٔ ۱۴۹ - در مرثیهٔ خواجه ناصر الدین ابراهیم عارف گنجه‌ای : خاقانیا عروس صفا را به دست فقر
- شمارهٔ ۱۵۰ : اندرین هفت هشت نه صدیق
- شمارهٔ ۱۵۱ - در هجو شهر زوری : شهر زوری گدا بود خاصه
- شمارهٔ ۱۵۲ - در تقاضای ده شتر از امیر الحاج : ای که هر دم ز تبت خلقت
- شمارهٔ ۱۵۳ : همه عیب‌اند زنان و آن همه را
- شمارهٔ ۱۵۴ : همه هم شهریان خاقانی
- شمارهٔ ۱۵۵ : می‌سزد قبلهٔ خاقانی از آن
- شمارهٔ ۱۵۶ : خاقانیا ز نان طلبی آب رخ مریز
- شمارهٔ ۱۵۷ : شب نباشد که آه خاقانی
- شمارهٔ ۱۵۸ : تا به ارمن رسیده‌ام بر من
- شمارهٔ ۱۵۹ : هر که در قوم بردگ است امامش خوانند
- شمارهٔ ۱۶۰ : چون گشایند اهل همت دست خود
- شمارهٔ ۱۶۱ : دولت نو است و کار نو و کارکن نو است
- شمارهٔ ۱۶۲ - در موعظه : از بدان نیک ترس خاقانی
- شمارهٔ ۱۶۳ : چون به حد کوفه باز آیند حاج از بادیه
- شمارهٔ ۱۶۴ : خاقانی اگرچه نیک اهلی
- شمارهٔ ۱۶۵ : تارمویم به من نمود سپید
- شمارهٔ ۱۶۶ : رشتهٔ کژ داشتی در سر مگر خاقانیا
- شمارهٔ ۱۶۷ : جوی دل رفته دار خاقانی
- شمارهٔ ۱۶۸ : یار مردم مار و کژدم دان کنون خاقانیا
- شمارهٔ ۱۶۹ : دور کمال پانصد هجرت شناس و بس
- شمارهٔ ۱۷۰ : بر اهل کرم لرز خاقانیا
- شمارهٔ ۱۷۱ - در مرثیهٔ وحید الدین عم خود : خاک بر سر پاش خاقانی و در خون خسب از آنک
- شمارهٔ ۱۷۲ - در مرثیهٔ وحید الدین عموی خود : رفت آنکه فیلسوف جهان بود و بر جهان
- شمارهٔ ۱۷۳ : ز رهنمون بدی نیک ترس خاقانی
- شمارهٔ ۱۷۴ : دست بر پای آز نه یک چند
- شمارهٔ ۱۷۵ : ای شاه دو معنی را نامد به تو خاقانی
- شمارهٔ ۱۷۶ : ای امیر امرای سخن و شاه سخا
- شمارهٔ ۱۷۷ : فضل درد سر است خاقانی
- شمارهٔ ۱۷۸ - در رثاء فرزند : وقت مردن رشید را گفتم
- شمارهٔ ۱۷۹ : دور دور بدی است خاقانی
- شمارهٔ ۱۸۰ : چون امیدم بریده نیست ز تو
- شمارهٔ ۱۸۱ - در جواب هجوی که در بارهٔ او گفته بودند : شنوده‌ای دم خاقانی از مدیح کسان
- شمارهٔ ۱۸۲ : که گفت آنکه خاقانی سحرپیشه
- شمارهٔ ۱۸۳ : آسمان داند که گاه نظم و نثر
- شمارهٔ ۱۸۴ : خاقانیا ز عارضهٔ درد دل منال
- شمارهٔ ۱۸۵ : روزی میان بادیه بر لشکر عجم
- شمارهٔ ۱۸۶ - بالبدیهه در مدح ابوالهیجا خاقان اکبر منوچهر بن فریدون شروان شاه : سلاطین نژادا خلیفه پناها
- شمارهٔ ۱۸۷ - در تولد دختر خود : یکی دو زایند آبستنان مادر طبع
- شمارهٔ ۱۸۸ : خاقانیا به تقویت دوست دل مبند
- شمارهٔ ۱۸۹ - در مرثیهٔ وحید الدین عموی خود : چون من خطر زدم به فراق از پی وحید
- شمارهٔ ۱۹۰ - در مرثیهٔ صدر الدین : جهان پیمانه را ماند به عینه
- شمارهٔ ۱۹۱ : نیست در ایام چیزی از وفا نایافت‌تر
- شمارهٔ ۱۹۲ : علوی دوست باش خاقانی
- شمارهٔ ۱۹۳ : عذر داری بنال خاقانی
- شمارهٔ ۱۹۴ - در حق مادر خویش : ای ریزهٔ روزی تو بوده
- شمارهٔ ۱۹۵ : خلیفه گوید خاقانیا دبیری کن
- شمارهٔ ۱۹۶ : گر کهان مه شدند خاقانی
- شمارهٔ ۱۹۷ : با در و دشت ساز خاقانی
- شمارهٔ ۱۹۸ : هر که خر در خلاب شهوت راند
- شمارهٔ ۱۹۹ : مهترا بلبل انسی پس از این
- شمارهٔ ۲۰۰ : عیسی دورانم و این کور شد دجال من
- شمارهٔ ۲۰۱ - در مذمت کیمیاگری و صنعت اکسیر : علم دین کیمیاست خاقانی
- شمارهٔ ۲۰۲ - در تحسر مرگ رشید فرزند خود : ای خواجه حساب عمر برگیر
- شمارهٔ ۲۰۳ : من خدمت تو کردم و تو حق شناس نه
- شمارهٔ ۲۰۴ : منه غرامت خاقانیا نهاد فلک را
- شمارهٔ ۲۰۵ - در رثاء جمال الدین ابوجعفر محمدبن علی بن منصور اصفهانی وزیر قطب الدین صاحب موصل : جمال صفاهان نظام دوم
- شمارهٔ ۲۰۶ : هر کجا از خجندیان صدری است
- شمارهٔ ۲۰۷ - در مرثیهٔ وحید الدین پسر عم خود : جان عطارد از تپش خاطر وحید
- شمارهٔ ۲۰۸ : ریت حق ببر معتزلی
- شمارهٔ ۲۰۹ : زین خام قلتبان پدری دارم
- شمارهٔ ۲۱۰ - در مرثیهٔ اهل بیت خود : دل درد زده است از غم زنهار نگه دارش
- شمارهٔ ۲۱۱ : هر کو در نقص دید در خود
- شمارهٔ ۲۱۲ : جدلی فلسفی است خاقانی
- شمارهٔ ۲۱۳ - خاقانی این قطعه را به جواب فیلسوف فرستاد : گنج فضائل افضل ساوی شناس و بس
- شمارهٔ ۲۱۴ : ای خداوند بنده خاقانی
- شمارهٔ ۲۱۵ : سفره‌ای و بر او چو سفرهٔ گل
- شمارهٔ ۲۱۶ : من که خاقانیم نموداری
- شمارهٔ ۲۱۷ : خاقانیا به سائل اگر یک درم دهی
- شمارهٔ ۲۱۸ : به خدائی که کرد گردون را
- شمارهٔ ۲۱۹ : چشم بر کار دوست دار چنان
- شمارهٔ ۲۲۰ : روز عمر آمد به پیشین ای دریغ
- شمارهٔ ۲۲۱ : تا به خط شط ارجیش درنگ است مرا
- شمارهٔ ۲۲۲ : صدت فی بغداد ظبیا قد الف
- شمارهٔ ۲۲۳ : باز به میدان ما فوج بلا بسته صف
- شمارهٔ ۲۲۴ - در هجو رشید الدین وطواط : این گربه چشمک این سگک غوری غرک
- شمارهٔ ۲۲۵ - در شکر عطای جاریه که پادشاه وقت به او کرده است : خسروا خاقانی عذرا سخن هندوی توست
- شمارهٔ ۲۲۶ : همه درگاه خسروان دریاست
- شمارهٔ ۲۲۷ : گه خرمی از غفلت و گه غمگنی از عقل
- شمارهٔ ۲۲۸ - این قطعه را ارتجالا ساخته و به دار الخلافهٔ بغداد فرستاده است : چو آسمان ورق عهد مقتفی بنوشت
- شمارهٔ ۲۲۹ : مال کم راحت است و افزون رنج
- شمارهٔ ۲۳۰ - در هجو : ای شده ... چپ سلطان
- شمارهٔ ۲۳۱ - در مدح تاج الدین : دو گهر دان پیمبری و کرم
- شمارهٔ ۲۳۲ - این قطعه را در جواب قصیدهٔ رشید وطواط گفته است : ز گفتهٔ تو بجوشید طبع خاقانی
- شمارهٔ ۲۳۳ : امشب من و اوحد و مید
- شمارهٔ ۲۳۴ : بیش بیش است فضل خاقانی
- شمارهٔ ۲۳۵ : در چنین علت ای طبیب مرا
- شمارهٔ ۲۳۶ - در شکر ایادی شمس الدین رئیس : من که خاقانیم جفای وطن
- شمارهٔ ۲۳۷ : خاقانیا به کعبه قسم یاد کن که من
- شمارهٔ ۲۳۸ : غصهٔ دل گفت خاقانی که از ابناء جنس
- شمارهٔ ۲۳۹ : هر خشک و تر که داشتم از غم بسوختم
- شمارهٔ ۲۴۰ : به مجلس کو نزیل جود خویش است
- شمارهٔ ۲۴۱ - در مدح اقضی‌القضاة علی و آمدن به عیادت خاقانی : بخ بخ ار فاروق ثانی را کنم مدحت به جان
- شمارهٔ ۲۴۲ : آرزو بود نعمتم لیکن
- شمارهٔ ۲۴۳ - در مرثیهٔ رشید الدین فرزند خود : پسر داشتم چون بلند آفتابی
- شمارهٔ ۲۴۴ : از عزیزان سال دل کردم
- شمارهٔ ۲۴۵ - در مرثیهٔ جمال الدین اصفهانی وزیر صاحب موصل و وحید الدین عموی خود : جمال شاه سخا بود و بود تاج سرم
- شمارهٔ ۲۴۶ : آه به من می‌رسد ز سختی و رنج
- شمارهٔ ۲۴۷ - در مرثیهٔ عمدة الدین محمد بن اسعد از ائمهٔ شافعیه : در دهر سیه سپیدم افکند
- شمارهٔ ۲۴۸ - در مرثیهٔ عمدة الدین : فرزند بمرد و مقتدا هم
- شمارهٔ ۲۴۹ : برد بیرون مرا ز ظلمت شک
- شمارهٔ ۲۵۰ : دلی داشتم وقتی، اکنون ندارم
- شمارهٔ ۲۵۱ : غم عمری که شد چرا نخورم
- شمارهٔ ۲۵۲ - در شکر ایادی و انعام رئیس شمس الدین والی ارجیش : رفیقا شناسی که من ز اهل شروان
- شمارهٔ ۲۵۳ : نه سیل است طوفان نوح است ویحک
- شمارهٔ ۲۵۴ : فلک خاک در میر است و من هم
- شمارهٔ ۲۵۵ - در طیبت : من این دو لفظ مثل سازم از کلام عوام
- شمارهٔ ۲۵۶ - در مرثیهٔ عماد الدین : با دلم چشم از نهان می‌گفت کز مرگ عماد
- شمارهٔ ۲۵۷ : منم که یک رگ جانم هزار بازوی خون راند
- شمارهٔ ۲۵۸ : چون جاه پدید آرد دشمن که بد اندیشد
- شمارهٔ ۲۵۹ : خواجه بد گویدم معاذ الله
- شمارهٔ ۲۶۰ : من که خاقانیم به هیچ بدی
- شمارهٔ ۲۶۱ - در مرثیهٔ اهل بیت خود : بر درد دل دوا چه لود تا من آن کنم
- شمارهٔ ۲۶۲ : هست او سیاه چرده و من هم سپید سر
- شمارهٔ ۲۶۳ : آنچه افتاد چند بار مرا
- شمارهٔ ۲۶۴ : به خدائی که در خدائی او
- شمارهٔ ۲۶۵ : منکوب طبعم آوخ و منکوس طالعم
- شمارهٔ ۲۶۶ - در شکر انعام رئیس شمس الدین : دی فرد و خفته بخت سوی ارمن آمدم
- شمارهٔ ۲۶۷ : خاقانیا نجات مخواه و شفا مبین
- شمارهٔ ۲۶۸ - در هجو رشید وطواط : این غر غرچه جغد دمن است
- شمارهٔ ۲۶۹ : چشم خونین همه شب قامت شب پیمایم
- شمارهٔ ۲۷۰ : خواجه بر من در نیک دربست
- شمارهٔ ۲۷۱ : کو نزل عاشقان که منزل رسیده‌ایم
- شمارهٔ ۲۷۲ : ز کام نهنگان برون آمدیم
- شمارهٔ ۲۷۳ : وقت آن است کز این دار فنا درگذریم
- شمارهٔ ۲۷۴ : در دو عالم کار ما داریم کز غم فارغیم
- شمارهٔ ۲۷۵ : ما حضرت عشق را ندیمیم
- شمارهٔ ۲۷۶ - در موعظه : هر که را من به مهر خواندم دوست
- شمارهٔ ۲۷۷ : بر اصفهان گذشتن من بود یک زمان
- شمارهٔ ۲۷۸ - در مدح عز الدین ابو عمران : دبیران را منم استاد و میران را منم قدوه
- شمارهٔ ۲۷۹ : یک روز بپرسید منوچهر ز سالار
- شمارهٔ ۲۸۰ : ز آل غانم اگرچه نفعی نیست
- شمارهٔ ۲۸۱ : از کمال توست خاقانی نه از نقصان که دهر
- شمارهٔ ۲۸۲ : منم سرآمد دوران که طبع من داند
- شمارهٔ ۲۸۳ : یارب ز حال محنت خاقانی آگهی
- شمارهٔ ۲۸۴ : خیره کشا، بد کنشا، ظالما!
- شمارهٔ ۲۸۵ : تا ز شروان دورم اعدا راست آسایش چنانک
- شمارهٔ ۲۸۶ : شب رحیل چو کردم وداع شروان را
- شمارهٔ ۲۸۷ : منم که همچو کمان دستمال ترکانم
- شمارهٔ ۲۸۸ : کمین گشادن دهر و کمان کشیدن چرخ
- شمارهٔ ۲۸۹ - در هجو : قسم تو ریاست از ریاست
- شمارهٔ ۲۹۰ - در هجو رشید وطواط : خواجه موشی است زیر بر به کمین
- شمارهٔ ۲۹۱ - در تعریض بر پندار رازی : زین کلک من که سحر طرازی است راستین
- شمارهٔ ۲۹۲ : لوریی گفت مرا در عرفات
- شمارهٔ ۲۹۳ : به نسبت از تو پیمبر بنازد ای سید
- شمارهٔ ۲۹۴ - بالبدیهه در صفت خربزه : خوان خسرو فلک مثال و در او
- شمارهٔ ۲۹۵ : ای پور ز خاقانی اگر پند پذیری
- شمارهٔ ۲۹۶ : خواجه بر استر رومی خر مصری می‌دید
- شمارهٔ ۲۹۷ : زری که نقد جوانی است گم شد از کف عمر
- شمارهٔ ۲۹۸ - در مرثیهٔ فلکی شروانی : عطسهٔ سحر حلال من فلکی بود
- شمارهٔ ۲۹۹ : آبم ببرد بخت، بس ای خفته بخت بخ
- شمارهٔ ۳۰۰ : من که خاقانیم این مایه صفا یافته‌ام
- شمارهٔ ۳۰۱ - در حسرت عمر گذشته : گنج عمری داشتی خاقانیا
- شمارهٔ ۳۰۲ : دبیر ما به صفت روبه است گوا دم او
- شمارهٔ ۳۰۳ - در هجو رشید وطواط : ای بلخیک سقط چه فرستی به شهر ما
- شمارهٔ ۳۰۴ : دیده از کار جهان دربسته به
- شمارهٔ ۳۰۵ - خاقانی برای دوستی اسب و این شعر را فرستاد : زهی عقد فرهنگیان را میانه
- شمارهٔ ۳۰۶ : راز دارم مرا ز دست مده
- شمارهٔ ۳۰۷ : بر در خواجه از تظلم خلق
- شمارهٔ ۳۰۸ : زهر است مرا غذای هر روزه
- شمارهٔ ۳۰۹ : هرچه امن و فراغت است و کفاف
- شمارهٔ ۳۱۰ : ای چرخ لاجوردی بس بوالعجب نمائی
- شمارهٔ ۳۱۱ : تو همه کاخ طرب سازی و خاقانی را
- شمارهٔ ۳۱۲ : پسر، خاندان را بود خانه‌دار
- شمارهٔ ۳۱۳ : نیک مردی کجاست خاقانی
- شمارهٔ ۳۱۴ - در شکایت از روزگار : اهل دلی ز اهل روزگار نیابی
- شمارهٔ ۳۱۵ : مدح کریمان کنم، چرا نکنم لیک
- شمارهٔ ۳۱۶ : سر انگشت می‌رزد بی‌بی
- شمارهٔ ۳۱۷ : گر به دل آزاد بودمی چه غمستی
- شمارهٔ ۳۱۸ : کوهکن در عشق شیرین غیرتی گر داشتی
- شمارهٔ ۳۱۹ : یک مشت خاکی ارچه دربند کاخ و کوخی
- شمارهٔ ۳۲۰ : گفتی که سپاس کس مبر بیش
- شمارهٔ ۳۲۱ - شکرانهٔ صلت اسپهبد کیالواشیر : ای جهان داوری که دوران را
- شمارهٔ ۳۲۲ : ابر دستا ز بحر جود مرا
- شمارهٔ ۳۲۳ : نیست در موکب جهان مردی
- شمارهٔ ۳۲۴ : پاکا ملکا قد فلک را
- شمارهٔ ۳۲۵ : طبع روشن داشت خاقانی حوادث تیره کرد
- شمارهٔ ۳۲۶ : اگر معزی و جاحظ به روزگار منندی
- شمارهٔ ۳۲۷ : گر دیده یک اهل دیده بودی
- شمارهٔ ۳۲۸ - در مدح عز الدین امیر یوسف سپه سالار : چون یوسف سپهر چهارم ز چاه دی
- شمارهٔ ۳۲۹ - در مدح علاء الدین اتسز شاه خوارزم : افاق زیر خاتم خوارزم شاهی است
- شمارهٔ ۳۳۰ : کیست ز اهل زمانه خاقانی
- شمارهٔ ۳۳۱ : رو که سوی راستی بسیج نداری
- شمارهٔ ۳۳۲ - در جواب مردی سروده که عنصری را بر او ترجیح داده است : به تعریض گفتی که خاقانیا
- شمارهٔ ۳۳۳ : صدرا تو را جلالت اسکندر است لیک
- شمارهٔ ۳۳۴ - شعر قاضی تنوخی : رضیت بما قسم الله لی
- شمارهٔ ۳۳۵ - در حماسه و مدح خود : شاعر مفلق منم، خوان معانی مراست
- شمارهٔ ۳۳۶ : بس کن از سودای خوبان داشتن خاقانیا
- شمارهٔ ۳۳۷ - در نکوهش بغداد : ای باغ داد و بیضهٔ بغداد مرحبا
- شمارهٔ ۳۳۸ : دی شبانگه به غلط تا به لب دجله شدم
- شمارهٔ ۳۳۹ : ای بزم تو فروخته رایات خرمی
- شمارهٔ ۳۴۰ - در مرثیهٔ اسپهبد کیالواشیر : چراغ کیان کشته شد کاش من
- شمارهٔ ۳۴۱ : خاقانیا! مسیح دما! زین خراس دهر
- شمارهٔ ۳۴۲ : باور نکردمی که رسد کوه سوی کوه
- شمارهٔ ۳۴۳ : گر از غم خلاصی طلب کردمی
- شمارهٔ ۳۴۴ : عالمی بس دیو رای است ارنه من
- شمارهٔ ۳۴۵ : اهل بایستی که جان افشاندمی
- شمارهٔ ۳۴۶ - در مرثیهٔ اهل بیت خود : چشمهٔ خون ز دلم شیفته‌تر کس را نی
- شمارهٔ ۳۴۷ - در هجو رشید الدین وطواط : رشیدکا ز تهی مغزی و سبک خردی
- شمارهٔ ۳۴۸ - در مرثیهٔ سلطان شرق : گویند کز تبی ملک الشرق درگذشت
- شمارهٔ ۳۴۹ : صانعا شکر تو واجب شمرم
- شمارهٔ ۳۵۰ : ز آب سخن بحر ارجیش را من
- شمارهٔ ۳۵۱ - در هجو : اهل بغداد را زنان بینی
- شمارهٔ ۳۵۲ : خاقانیا فرو خوان اسرار آفرینش
- شمارهٔ ۳۵۳ - در ترک شهوترانی : آب شهوت مریز خاقانی
- شمارهٔ ۳۵۴ : صبح کرم و وفا فرو شد
- شمارهٔ ۳۵۵ : مرفق دهم به حضرت صاحب قصیده‌ای
- شمارهٔ ۳۵۶ : می تا خط جام آر به رنگ لب دل‌جوی
- شمارهٔ ۳۵۷ : خاقانیا ز خدمت شاهان کران طلب
- شمارهٔ ۳۵۸ : خاقانی است بلبل عنقا سخن ولی
- شمارهٔ ۳۵۹ : بس کن خاقانیا ز مدحت دونان
- شمارهٔ ۳۶۰ - در هجو یکی از وزرای شروان‌شاه : ای ظلم تو مخرب ملک یزیدیان
- شمارهٔ ۳۶۱ : نیست سالم دو ده ولی به سخن
- شمارهٔ ۳۶۲ : سعد و نحس شب سپید و سیاه