- قصیدهٔ شمارهٔ ۱ : چون نای بی‌نوایم از این نای بینوا
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲ - آن راست‌گو خروس مجرب : شد مشک شب چو عنبر اشهب
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳ : به نظم و نثر کسی را گر افتخار سزاست
- قصیدهٔ شمارهٔ ۴ - قطعهٔی گفته‌ام که دیوانیست : دلم از نیستی چو ترسانیست
- قصیدهٔ شمارهٔ ۵ - گویی مرا زبان و دهن نیست : امروز هیچ خلق چو من نیست
- قصیدهٔ شمارهٔ ۶ - بر هیچ آدمی دل نامهربان نداشت : این عقل در یقین زمانه گمان نداشت
- قصیدهٔ شمارهٔ ۷ : احوال جهان بادگیر، باد!
- قصیدهٔ شمارهٔ ۸ - کار من بین که چون شگفت افتاد : روزگاری است سخت بی‌بنیاد
- قصیدهٔ شمارهٔ ۹ : چون منی را فلک بیازارد
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ - مرا بدانند آن‌ها که شعر می‌دانند : چو سوده دوده به روی هوا برافشانند
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۱ - چه فضل‌ها بودم گر بحق حساب کنند : چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنند
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲ - وگر بنالم گویند ژاژ می‌خاید : دلم ز انده بی‌حد همی نیاساید
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۳ : دوال رحلت چون بر زدم به کوس سفر
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۴ : چو عزم کاری کردم مرا که دارد باز؟
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - دوشم شبی گذشت چه گویم چگونه بود؟ : عمرم همی قصیر کند این شب طویل
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۶ - باران بهار در خزان بندم : تا کی دل خسته در گمان بندم
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۷ - درد و تیمار دختر و پسرم : تیر و تیغ است بر دل و جگرم
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸ - ای وای امیدهای بسیارم : شخصی به هزار غم گرفتارم
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۹ - چون رعد در جهان فتد آوازم : چون مشرف است همت بر رازم
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰ - یک بهره به بوده همی نمانم : اوصاف جهان سخت نیک دانم
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۱ - تا مرگ مگر که وقف زندانم : از کردهٔ خویشتن پشیمانم
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۲ - من در مرنجم و سخن من به قیروان : مقصور شد مصالح کار جهانیان
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۳ - شبی سیاه‌تر از روی ورای اهریمن : چرا نگرید چشم و چرا ننالد تن؟
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۴ - بس باشد این قصیدهٔ ترا یادگار من : ای حیدر ای عزیز گرانمایه یار من
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۵ : بر عمر خویش گریم یا بر وفات تو؟
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۶ - در عصر خزان‌ها بهار کرده : ای ملک ملک چون نگار کرده
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۷ - در دشت‌ها به وهم دویده : ای سرد و گرم چرخ کشیده
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۸ - پستی گرفت همت من زین بلند جای : نالم ز دل چو نای من اندر حصار نای
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۹ - با من چگونه بودی و بی من چگونه‌ای؟ : ای لاوهور ویحک بی من چگونه‌ای
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۰ - از این حزین تنگدل بندی : ای ابر گه بگریی و گه خندی
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۱ - تواند چنین زیست جاناوری؟ : جداگانه سوزم ز هر اختری