- غزل شمارهٔ ۱ : ماییم و سرکویی، پر فتنهٔ ناپیدا
- غزل شمارهٔ ۲ : سلام علیک، ای نسیم صبا
- غزل شمارهٔ ۳ : گر تو طالب عشقی، غم دمادمست اینجا
- غزل شمارهٔ ۴ : قراری چون ندارد جانم اینجا
- غزل شمارهٔ ۵ : شب و روز مونس من غم آن نگار بادا
- غزل شمارهٔ ۶ : پیر ریاضت ما عشق تو بود، یارا
- غزل شمارهٔ ۷ : چگونه دل نسپارم به صورت تو، نگارا؟
- غزل شمارهٔ ۸ : درد سری می‌دهیم باد صبا را
- غزل شمارهٔ ۹ : مبارک روز بود امروز، یارا
- غزل شمارهٔ ۱۰ : در چرخ کن چو عیسی زین جا رخ طلب را
- غزل شمارهٔ ۱۱ : بر قتل چون منی چه گماری رقیب را؟
- غزل شمارهٔ ۱۲ : چون ندیدم خبری زین دل رنجور ترا
- غزل شمارهٔ ۱۳ : من چه گویم جفا و جنگ ترا؟
- غزل شمارهٔ ۱۴ : دلبرا، در دل سخت تو وفا نیست چرا؟
- غزل شمارهٔ ۱۵ : باز کی بینم رخ آن ماه مهر افروز را؟
- غزل شمارهٔ ۱۶ : مطرب، چو بر سماع تو کردیم گوش را
- غزل شمارهٔ ۱۷ : پیش‌آر، ساقی، آن می چون زنگ را
- غزل شمارهٔ ۱۸ : اگر یک سو کنی زان رخ سر زلف چو سنبل را
- غزل شمارهٔ ۱۹ : ای زیر زلف عنبرین پوشیده مشکین خال را
- غزل شمارهٔ ۲۰ : گر وصل آن نگار میسر شود مرا
- غزل شمارهٔ ۲۱ : به خرابات گرو شد سر و دستار مرا
- غزل شمارهٔ ۲۲ : چون نیست یار در غم او هیچ کس مرا
- غزل شمارهٔ ۲۳ : حاشا! که جز هوای تو باشد هوس مرا
- غزل شمارهٔ ۲۴ : دود از دلم برآمد، دادی بده دلم را
- غزل شمارهٔ ۲۵ : به خرابات برید از در این خانه مرا
- غزل شمارهٔ ۲۶ : غم عشقت، ای پسر، بسوزد همی مرا
- غزل شمارهٔ ۲۷ : آخر، ای ماه پری پیکر، که چون جانی مرا
- غزل شمارهٔ ۲۸ : زخمی، که بر دل آید ، مرهم نباشد او را
- غزل شمارهٔ ۲۹ : آن سیه چهره که خلقی نگرانند او را
- غزل شمارهٔ ۳۰ : نمیرد هر که در گیتی تو باشی یادگار او را
- غزل شمارهٔ ۳۱ : چون کژ کنی به شیوه به سر بر کلاه را
- غزل شمارهٔ ۳۲ : با که گویم سرگذشت این دل سرگشته را؟
- غزل شمارهٔ ۳۳ : دلم در دام عشق افتاد هیلا
- غزل شمارهٔ ۳۴ : دراز شد سفر یار دور گشتهٔ ما
- غزل شمارهٔ ۳۵ : نه هفته‌ایست، نه ماهی، که رفته‌ای زبر ما
- غزل شمارهٔ ۳۶ : ای چراغ چشم توفان بار ما
- غزل شمارهٔ ۳۷ : ای غم عشق تو یار غار ما
- غزل شمارهٔ ۳۸ : تو مشغولی به حسن خود، چه غم داری ز کار ما؟
- غزل شمارهٔ ۳۹ : چو آشفته دیدی که شد کار ما
- غزل شمارهٔ ۴۰ : از ما به فتنه سرمکش، ای ناگزیر ما
- غزل شمارهٔ ۴۱ : ای پرتو روح‌القدس تابان ز رخسار شما
- غزل شمارهٔ ۴۲ : مرادم ار چه نخواهد روا شدن ز شما
- غزل شمارهٔ ۴۳ : پرده بر انداخت ز رخ یار نهان گشتهٔ ما
- غزل شمارهٔ ۴۴ : حلوای نباتست لبت، پسته دهانا
- غزل شمارهٔ ۴۵ : ای نرگس تو فتنه و در فتنه خوابها
- غزل شمارهٔ ۴۶ : رخ خوب خویشتن را بچه پوشی از نظرها؟
- غزل شمارهٔ ۴۷ : باد سهند بین که : برین مرغزارها
- غزل شمارهٔ ۴۸ : ای سفر کرده، دلم بی‌تو بفرسود،بیا
- غزل شمارهٔ ۴۹ : سخت به حالم از تو من، ای مدد حال بیا
- غزل شمارهٔ ۵۰ : نوبهارست و دل پر هوس و بادهٔ ناب
- غزل شمارهٔ ۵۱ : نیست در آبگینه آتش و آب
- غزل شمارهٔ ۵۲ : هر بامداد روی تو دیدن چو آفتاب
- غزل شمارهٔ ۵۳ : یا بپوش آن روی زیبا در نقاب
- غزل شمارهٔ ۵۴ : امروز چون گذشتی برما؟ عجب، عجب!
- غزل شمارهٔ ۵۵ : زان دوست که غمگینم، غم خوار کنش، یارب
- غزل شمارهٔ ۵۶ : بت خورشید رخ من به گذارست امشب
- غزل شمارهٔ ۵۷ : پس از مشقت دوشین که داشت گوش امشب؟
- غزل شمارهٔ ۵۸ : بیار باده، که ما را به هیچ حال امشب
- غزل شمارهٔ ۵۹ : مکن از برم جدایی، مرو از کنارم امشب
- غزل شمارهٔ ۶۰ : مهر گسل گشت یار، عهد شکن شد حبیب
- غزل شمارهٔ ۶۱ : اشک ما آبیست روشن در هوات
- غزل شمارهٔ ۶۲ : تا قلندر نشوی راه نیابی به نجات
- غزل شمارهٔ ۶۳ : حسن خود عرضه کن، ای ماه پسندیده صفات
- غزل شمارهٔ ۶۴ : بگذاشته‌ام، تا چه کند نرگس مستت؟
- غزل شمارهٔ ۶۵ : روزگار از رخ تو شمعی ساخت
- غزل شمارهٔ ۶۶ : ترک عجمی کاکل ترکانه برانداخت
- غزل شمارهٔ ۶۷ : رخت تمکین مرا عشق به یک بار بسوخت
- غزل شمارهٔ ۶۸ : جانا، دلم ز درد فراق تو کم نسوخت
- غزل شمارهٔ ۶۹ : تا دل ما با تو کرد روی ارادت
- غزل شمارهٔ ۷۰ : چون گشت با تو ما را پیوند دل زیادت
- غزل شمارهٔ ۷۱ : ز پاسبانی همسایه گرد بام و درت
- غزل شمارهٔ ۷۲ : گرچه صد بارم برانند از برت
- غزل شمارهٔ ۷۳ : نیامد وقت آن کز من بخواهی عذرآزارت؟
- غزل شمارهٔ ۷۴ : ای ز لعلت قیمت یاقوت پست
- غزل شمارهٔ ۷۵ : بهار آمد و باغ پیرایه بست
- غزل شمارهٔ ۷۶ : بی تو نکردیم به جایی نشست
- غزل شمارهٔ ۷۷ : ماهی، که لبش بجای جانست
- غزل شمارهٔ ۷۸ : آمد نسیم گل به دمیدن ز چپ و راست
- غزل شمارهٔ ۷۹ : آن زخم، که از تو بر دل ماست
- غزل شمارهٔ ۸۰ : این همه پروانها، سوخته از چپ و راست
- غزل شمارهٔ ۸۱ : پیراهن ار ز یاسمن و گل کند رواست
- غزل شمارهٔ ۸۲ : کار ما امروز زان رخ با نواست
- غزل شمارهٔ ۸۳ : مدتی شد تا دل ما صورت آن سرو راست
- غزل شمارهٔ ۸۴ : باز مخمورم، کجا شد ساقی؟ آن ساغر کجاست؟
- غزل شمارهٔ ۸۵ : یارب، این مهمان چون ماه از کجاست؟
- غزل شمارهٔ ۸۶ : ای نسیم صبح دم، یارم کجاست؟
- غزل شمارهٔ ۸۷ : نوبهارست و چمن خرم و گلزار اینجاست
- غزل شمارهٔ ۸۸ : نهان از نهان کیست؟ دلدار ماست
- غزل شمارهٔ ۸۹ : روزه‌داران را هلال عید ابروی شماست
- غزل شمارهٔ ۹۰ : تا زنده‌ایم، یاد لبش بر زبان ماست
- غزل شمارهٔ ۹۱ : لاله افیون در شراب انداختست
- غزل شمارهٔ ۹۲ : آن ترک پری چهره، که مانند فرشتست
- غزل شمارهٔ ۹۳ : آن فروغ لاله یا برگ سمن، یا روی تست؟
- غزل شمارهٔ ۹۴ : عالمی را دشمنی با من ز بهر روی تست
- غزل شمارهٔ ۹۵ : دلم ز هر دو جهان مهر پروریدهٔ تست
- غزل شمارهٔ ۹۶ : بنگرید این فتنه را کز نو پدیدار آمدست
- غزل شمارهٔ ۹۷ : این نوبت آب دیده ز هنجار دیگرست
- غزل شمارهٔ ۹۸ : ترک گندم گون من هر دم به جنگی دیگرست
- غزل شمارهٔ ۹۹ : دل به صحرا می‌رود، در خانه نتوانم نشست
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : صورت او را ز معنی آشنایی با دلست
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : هم ز وصف لبت زبان خجلست
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : انجمن شهر ملای گلست
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : از جام عشق بین همه باغ و بهار مست
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : دل مست و دیده مست و تن بی‌قرار مست
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : روی تو، که قبلهٔ جهانست
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : حسن خوبان عزیز چندانست
- غزل شمارهٔ ۱۰۷ : درد دلم را طبیب چاره ندانست
- غزل شمارهٔ ۱۰۸ : این باغ سراسر همه پر باد وزانست
- غزل شمارهٔ ۱۰۹ : عشق روی تو نه در خورد دل خام منست
- غزل شمارهٔ ۱۱۰ : گر به دست آوریم دامن دوست
- غزل شمارهٔ ۱۱۱ : سروی که ازو و حور و پری بار برند اوست
- غزل شمارهٔ ۱۱۲ : آن بت وفا نکرد، که دل در وفای اوست
- غزل شمارهٔ ۱۱۳ : آنکه رخ عاشقان خاک کف پای اوست
- غزل شمارهٔ ۱۱۴ : مرا سر بلندی ز سودای اوست
- غزل شمارهٔ ۱۱۵ : دل بسته شد به دام دو زلف چو دال دوست
- غزل شمارهٔ ۱۱۶ : در گمانی که: به غیر از تو کسی یارم هست؟
- غزل شمارهٔ ۱۱۷ : پیداست حال مردم رند، آن چنان که هست
- غزل شمارهٔ ۱۱۸ : ماه کشمیری رخ من، از ستمکاری که هست
- غزل شمارهٔ ۱۱۹ : ز عشق اگر چه به هر گوشه داستانی هست
- غزل شمارهٔ ۱۲۰ : هر کرا با تو نه پیوندی و پیمانی هست
- غزل شمارهٔ ۱۲۱ : دلبرا چندین عتاب و جنگ و خشم و ناز چیست؟
- غزل شمارهٔ ۱۲۲ : ای دل، از هجران او زارم همی باید گریست
- غزل شمارهٔ ۱۲۳ : آنکه دل من ببرد، از همه خوبان، یکیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۴ : ز ما بودی، جدا بودن روا نیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۵ : جز نقش تو در خیال ما نیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۶ : ای مدعی، دلت گر ازین باده مست نیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۷ : چه دستها، که ز دست غم تو بر سر نیست؟
- غزل شمارهٔ ۱۲۸ : ای آنکه پیشهٔ تو بجز کبر و ناز نیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۹ : هم خانه‌ایم، روی گرفتن حلال نیست
- غزل شمارهٔ ۱۳۰ : گر سری در سر کار تو شود چندان نیست
- غزل شمارهٔ ۱۳۱ : عاشقان صورت او را ز جان اندیشه نیست
- غزل شمارهٔ ۱۳۲ : با من از شادی وصل تو اثر چیزی نیست
- غزل شمارهٔ ۱۳۳ : جنبیدن این پرده دل افروز گواهیست
- غزل شمارهٔ ۱۳۴ : عشرت خلوت و دیدار عزیزان شاهیست
- غزل شمارهٔ ۱۳۵ : در خرابات عاشقان کوییست
- غزل شمارهٔ ۱۳۶ : گو: هر که در جهان به تماشا روید و گشت
- غزل شمارهٔ ۱۳۷ : دوش چون چشم او کمان برداشت
- غزل شمارهٔ ۱۳۸ : مگر پیر سجاده حالی نداشت؟
- غزل شمارهٔ ۱۳۹ : نگر: مگرد گر آن سر و سیم بر بگذشت؟
- غزل شمارهٔ ۱۴۰ : تا لعل باده رنگ تو شکرفروش گشت
- غزل شمارهٔ ۱۴۱ : ای حلقه کرده دلها در حلقهای گوشت
- غزل شمارهٔ ۱۴۲ : دیگر آن حلقه و آن دانهٔ در در گوشت
- غزل شمارهٔ ۱۴۳ : در فراق تو مرا هیچ نه خوردست و نه خفت
- غزل شمارهٔ ۱۴۴ : تا بر دوست بار نتوان یافت
- غزل شمارهٔ ۱۴۵ : آن ستمگر، که وفای منش از یاد برفت
- غزل شمارهٔ ۱۴۶ : چه شد آن سرو سهی؟ کز لب این بام برفت
- غزل شمارهٔ ۱۴۷ : دلم بر آتش هجران کباب کرد و برفت
- غزل شمارهٔ ۱۴۸ : زلف ترا بدیدم و مشکم ز یاد رفت
- غزل شمارهٔ ۱۴۹ : به وقت گل پی معشوق و باده باید رفت
- غزل شمارهٔ ۱۵۰ : چندان نظر تمام، که دل نقش او گرفت
- غزل شمارهٔ ۱۵۱ : ترک من ترک من خسته‌دل زار گرفت
- غزل شمارهٔ ۱۵۲ : از پیش دیده رفتی و نقش از نظر نرفت
- غزل شمارهٔ ۱۵۳ : عمر به پایان رسید، راه به پایان نرفت
- غزل شمارهٔ ۱۵۴ : سری که دید؟ که در پای دلستانی رفت
- غزل شمارهٔ ۱۵۵ : مرا حدیث غم یار من بباید گفت
- غزل شمارهٔ ۱۵۶ : شبی به ترک سر خویشتن بخواهم گفت
- غزل شمارهٔ ۱۵۷ : زمانی خاطرم خوش کن به وصل روی گل رنگت
- غزل شمارهٔ ۱۵۸ : ای عید روزه‌داران ابروی چون هلالت
- غزل شمارهٔ ۱۵۹ : زهی! شب نسخه‌ای از زلف و خالت
- غزل شمارهٔ ۱۶۰ : سرشک دیده دلیلست و رنگ چهره علامت
- غزل شمارهٔ ۱۶۱ : ای سر تو پیوسته با جان، ز که پرسیمت؟
- غزل شمارهٔ ۱۶۲ : هر کسی را می‌نوازد لطف و خاطر جستنت
- غزل شمارهٔ ۱۶۳ : گفته بودم با تو من: کان جا نباید رفتنت
- غزل شمارهٔ ۱۶۴ : ای ماه سر نهاده از مهر بر زمینت
- غزل شمارهٔ ۱۶۵ : ای طیرهٔ شب طرهٔ خورشید پناهت
- غزل شمارهٔ ۱۶۶ : بد میکنند مردم زان بی‌وفا حکایت
- غزل شمارهٔ ۱۶۷ : ای شب تیره فرع گیسیویت
- غزل شمارهٔ ۱۶۸ : بیا، که دیدن رویت مبارکست صباح
- غزل شمارهٔ ۱۶۹ : روزم خجسته بود، که دیدم ز بامداد
- غزل شمارهٔ ۱۷۰ : باز بالای تو ما را در بلا خواهد نهاد
- غزل شمارهٔ ۱۷۱ : هیچ اربه صید دلها در زلف تابت افتد
- غزل شمارهٔ ۱۷۲ : ز هجر او دل من هر زمان به دست غم افتد
- غزل شمارهٔ ۱۷۳ : چون بگذری دلم به تپیدن در اوفتد
- غزل شمارهٔ ۱۷۴ : یاد تو ما را چو در خیال بگردد
- غزل شمارهٔ ۱۷۵ : کجا شد ساربانش؟ تا دلم را تنگ در بندد
- غزل شمارهٔ ۱۷۶ : عشق و درویشی و تنهایی و درد
- غزل شمارهٔ ۱۷۷ : هر دم از خانه رخ بدر دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۸ : دلی، که میل به دیدار دوستان دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۹ : شاهد من در جهان نظیر ندارد
- غزل شمارهٔ ۱۸۰ : حال دل پیش که گویم؟ که دل ریش ندارد
- غزل شمارهٔ ۱۸۱ : وجود حقیقت نشانی ندارد
- غزل شمارهٔ ۱۸۲ : بمیرم چشم مستت را که جانم زنده می‌دارد
- غزل شمارهٔ ۱۸۳ : نیشکر آن روز دل ز بند بر آرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۴ : روی خود بنمود و هوش از ما ببرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۵ : موی فشانم دگر عشق به درها ببرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۶ : طراوت رخت آب سمن تمام ببرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۷ : از عشق تو جان نمی‌توان برد
- غزل شمارهٔ ۱۸۸ : دل باز در سودای او افتاد و باری میبرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۹ : خاک آن بادیم کو بر آستانت بگذرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۰ : به دشمنان نتوان رفت و این شکایت کرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۱ : ترکم به خنده چون دهن تنگ باز کرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۲ : باد بویی از دو زلفت وام کرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۳ : هوست معتکف خانهٔ خمارم کرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۴ : دل ببردی و یکی کار دگر خواهم کرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۵ : وصف روی آن پسر خواهیم کرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۶ : چاره سگالیدنم فایده‌ای چون نکرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۷ : جز لبم شرح میان او نکرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۸ : دلم جز تو آهنگ یاری نکرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۹ : به یک نظر دل شهری شکاردانی کرد
- غزل شمارهٔ ۲۰۰ : دوش بگذشت و دل از دور تماشایی کرد
- غزل شمارهٔ ۲۰۱ : ای سنگدل، به حق وفا کز وفا مگرد
- غزل شمارهٔ ۲۰۲ : عشق بی‌علت ترنج دوستی بار آورد
- غزل شمارهٔ ۲۰۳ : پیری که پریرم ز مناجات بر آورد
- غزل شمارهٔ ۲۰۴ : هر کس که در محبت او دم برآورد
- غزل شمارهٔ ۲۰۵ : سوز تو شبی بسازم آورد
- غزل شمارهٔ ۲۰۶ : بی تو دل من دمی قرار نگیرد
- غزل شمارهٔ ۲۰۷ : صفات قلندر نشان برنگیرد
- غزل شمارهٔ ۲۰۸ : چو دل شد زان او هرگز نمیرد
- غزل شمارهٔ ۲۰۹ : تیر از کمان به من اندازد
- غزل شمارهٔ ۲۱۰ : رخش، روابود، ار اسب دلبری تازد
- غزل شمارهٔ ۲۱۱ : چون گره بر سر آن زلف دو تاه اندازد
- غزل شمارهٔ ۲۱۲ : دیگر مرا به ضربت شمشیر غم بزد
- غزل شمارهٔ ۲۱۳ : زلف را تاب دام و خم برزد
- غزل شمارهٔ ۲۱۴ : چو میل او کنم، از من به عشوه بگریزد
- غزل شمارهٔ ۲۱۵ : مرد این ره آن باشد کو به فرق سر خیزد
- غزل شمارهٔ ۲۱۶ : اگر جان را حجاب تن ز پیش کار برخیزد
- غزل شمارهٔ ۲۱۷ : فتنه از چرخ و قیامت ز زمین برخیزد
- غزل شمارهٔ ۲۱۸ : تویی که از لب لعلت گلاب می‌ریزد
- غزل شمارهٔ ۲۱۹ : هر سحرم ز هجر تو ناله بر آسمان رسد
- غزل شمارهٔ ۲۲۰ : جان و دل را بوی وصل آن دل و جان کی رسد؟
- غزل شمارهٔ ۲۲۱ : با زلف او مردانگی باد صبا را میرسد
- غزل شمارهٔ ۲۲۲ : حدیث آرزومندی قلم دشوار بنویسد
- غزل شمارهٔ ۲۲۳ : آنکه دلم برد و جور کرد و جدا شد
- غزل شمارهٔ ۲۲۴ : تا رسم جگرخواری پیش تو روا باشد
- غزل شمارهٔ ۲۲۵ : پرسش خسته‌ای روا باشد
- غزل شمارهٔ ۲۲۶ : دلی که با سر زلف تو آشنا باشد
- غزل شمارهٔ ۲۲۷ : نمی‌بینم بت خود را، نمی‌دانم کجا باشد؟
- غزل شمارهٔ ۲۲۸ : تا دلم بر رخ چون ماه تمامت باشد
- غزل شمارهٔ ۲۲۹ : بهار و بوستان ما سر کوی تو بس باشد
- غزل شمارهٔ ۲۳۰ : هر که آن قامت و بالای بلندش باشد
- غزل شمارهٔ ۲۳۱ : بهار و باغ با ترکان گل رخسار خوش باشد
- غزل شمارهٔ ۲۳۲ : مستیم و مستی ما از جام عشق باشد
- غزل شمارهٔ ۲۳۳ : گدایی را که دل در بند یار محتشم باشد
- غزل شمارهٔ ۲۳۴ : روزی که از لب تو بر ما سلام باشد
- غزل شمارهٔ ۲۳۵ : معشوقه پی وفا نباشد
- غزل شمارهٔ ۲۳۶ : اگر گوش بر دشمنانت نباشد
- غزل شمارهٔ ۲۳۷ : هر که صید او شود با دیگری کارش نباشد
- غزل شمارهٔ ۲۳۸ : باید که مال دنیا مسمار دل نباشد
- غزل شمارهٔ ۲۳۹ : چون قد تو در چمن نباشد
- غزل شمارهٔ ۲۴۰ : رنگین‌تر از رخ تو گل در چمن نباشد
- غزل شمارهٔ ۲۴۱ : سر عشق از خرد برون باشد
- غزل شمارهٔ ۲۴۲ : بیدلان را چاره از روی دلارامی نباشد
- غزل شمارهٔ ۲۴۳ : هر نقش که پیش آید گویم: مگر او باشد
- غزل شمارهٔ ۲۴۴ : با عارض و زلفت قمر و قیر چه باشد؟
- غزل شمارهٔ ۲۴۵ : دوشت به خواب دیدم، تعبیر این چه باشد؟
- غزل شمارهٔ ۲۴۶ : آن کس که دلیش بوده باشد
- غزل شمارهٔ ۲۴۷ : او همانا نابهٔ شبهای من نشنیده باشد
- غزل شمارهٔ ۲۴۸ : چون من سر تو دارم سامانم از که باشد؟
- غزل شمارهٔ ۲۴۹ : بی‌روی تو جان در تن بیمار همی باشد
- غزل شمارهٔ ۲۵۰ : ز بلبل بوستان پر ناله و فریاد خواهد شد
- غزل شمارهٔ ۲۵۱ : موسم گل دو سه روزست ،به سر خواهد شد
- غزل شمارهٔ ۲۵۲ : حسن بدکان نشست، عشق پدیدار شد
- غزل شمارهٔ ۲۵۳ : گل ز روی او شرمسار شد
- غزل شمارهٔ ۲۵۴ : خواهم شبی بر آن دهن تنگ میر شد
- غزل شمارهٔ ۲۵۵ : دل اسیر حلقهٔ آن زلف چون زنحیر شد
- غزل شمارهٔ ۲۵۶ : کمان مهر ترا چرخ چنبری نکشد
- غزل شمارهٔ ۲۵۷ : یار ز پیمان ما گر چه سری می‌کشد
- غزل شمارهٔ ۲۵۸ : دی رفتم اندر کوی او سرمست، ناگه جنگ شد
- غزل شمارهٔ ۲۵۹ : چه عشقست این که در دل شد؟
- غزل شمارهٔ ۲۶۰ : جهان از باد نوروزی جوان شد
- غزل شمارهٔ ۲۶۱ : عشق را پا و سر پدید نشد
- غزل شمارهٔ ۲۶۲ : هرگز از عشقی مرا پایی چنین در گل نشد
- غزل شمارهٔ ۲۶۳ : هیچ روز آن رخ به فرمانم نشد
- غزل شمارهٔ ۲۶۴ : کسی که چشمهٔ چشمش چنین ز گریه بجوشد
- غزل شمارهٔ ۲۶۵ : تا دل مجروح من عاشق زار تو شد
- غزل شمارهٔ ۲۶۶ : نه آخر دل من خراب از تو شد؟
- غزل شمارهٔ ۲۶۷ : گر به کام دل رسید از یار خود یاری چه شد؟
- غزل شمارهٔ ۲۶۸ : به من از دولت وصل تو مقرر می‌شد
- غزل شمارهٔ ۲۶۹ : هزار قطرهٔ خونم ز چشم تر بچکد
- غزل شمارهٔ ۲۷۰ : عرق چو از رخت، ای سرو دلستان، بچکد
- غزل شمارهٔ ۲۷۱ : زین بیش نباید خفت، ای یار که دزد آمد
- غزل شمارهٔ ۲۷۲ : بید بشکفت و گل به بار آمد
- غزل شمارهٔ ۲۷۳ : سرم در عهد ترسایی شبی مهمان عشق آمد
- غزل شمارهٔ ۲۷۴ : هزار نامه نوشتم، یکی جواب نیامد
- غزل شمارهٔ ۲۷۵ : عمری که نه با تست کسش عمر نخواند
- غزل شمارهٔ ۲۷۶ : هر که او عاشق آن روی بود صبر نداند
- غزل شمارهٔ ۲۷۷ : صبا، رمزی بگو از من به دلداری که خود داند
- غزل شمارهٔ ۲۷۸ : سر نگردانم ازو، گر به سرم گرداند
- غزل شمارهٔ ۲۷۹ : رخ تو بجز جور و خواری نداند
- غزل شمارهٔ ۲۸۰ : کیست کز آن بت بمن خبر برساند؟
- غزل شمارهٔ ۲۸۱ : هر که در حلقهٔ زلف تو گرفتار بماند
- غزل شمارهٔ ۲۸۲ : از در ما چو در آمد، اثر ما بنماند
- غزل شمارهٔ ۲۸۳ : چون عشق در آید، قدم سر بنماند
- غزل شمارهٔ ۲۸۴ : خانه خالی شد و در کوی دل اغیار نماند
- غزل شمارهٔ ۲۸۵ : دلبران جمله غلام لب چون نوش تواند
- غزل شمارهٔ ۲۸۶ : نقش لب تو از شکر و پسته بسته‌اند
- غزل شمارهٔ ۲۸۷ : اول فطرت که نقش صورت چین بسته‌اند
- غزل شمارهٔ ۲۸۸ : فرش زمردین به زمین در کشیده‌اند
- غزل شمارهٔ ۲۸۹ : دشمنان گویی دگر در کار ما کوشیده‌اند
- غزل شمارهٔ ۲۹۰ : باز شادروان گل بر روی خار انداختند
- غزل شمارهٔ ۲۹۱ : یوسف ما را به چاه انداختند
- غزل شمارهٔ ۲۹۲ : دوشم از کوی مغان دست به دست آوردند
- غزل شمارهٔ ۲۹۳ : تو آفتابی و خلقت چو سایه بر اثرند
- غزل شمارهٔ ۲۹۴ : کی مرا نزد تو همچون دگران بگذارند؟
- غزل شمارهٔ ۲۹۵ : آن نه من باشم که چون میرم به تابوتم برند
- غزل شمارهٔ ۲۹۶ : چون ز بغداد و لب دجله دلم یاد کند
- غزل شمارهٔ ۲۹۷ : جرعه مده، که وقت شد اشتر من که عف کند
- غزل شمارهٔ ۲۹۸ : کرا بر تو فرستم که شرح حال کند؟
- غزل شمارهٔ ۲۹۹ : هر زمان آشفته‌دل نامم کند
- غزل شمارهٔ ۳۰۰ : هر نفسی عشق او بیدل و دینم کند
- غزل شمارهٔ ۳۰۱ : دل به کسی سپرده‌ام کو همه قصد جان کند
- غزل شمارهٔ ۳۰۲ : مطرب، مهل که محنت و غم قصد جان کند
- غزل شمارهٔ ۳۰۳ : دلم از لعل تو یک بوسه تمنا نکند
- غزل شمارهٔ ۳۰۴ : در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند
- غزل شمارهٔ ۳۰۵ : یار آن کسی بود که به کارت نگه کند
- غزل شمارهٔ ۳۰۶ : نگار من به یکی لحظه صد بهانه کند
- غزل شمارهٔ ۳۰۷ : عاشق کسی بود که چو عشقش ندی کند
- غزل شمارهٔ ۳۰۸ : ترک ستم پرست من ترک جفا نمی‌کند
- غزل شمارهٔ ۳۰۹ : صبری کنیم تا ستم او چه می‌کند؟
- غزل شمارهٔ ۳۱۰ : دلدار دل ببرد و زما پرده می‌کند
- غزل شمارهٔ ۳۱۱ : نی بین که چون به درد فغانی همی کند؟
- غزل شمارهٔ ۳۱۲ : گر کسی در عشق آهی می‌کند
- غزل شمارهٔ ۳۱۳ : جماعتی که مرا توبه کار می‌خوانند
- غزل شمارهٔ ۳۱۴ : قلندران تهی سر کلاه دارانند
- غزل شمارهٔ ۳۱۵ : در بند غم عشق تو بسیار کسانند
- غزل شمارهٔ ۳۱۶ : خوبرویان جفا پیشه وفا نیز کنند
- غزل شمارهٔ ۳۱۷ : گر نقش روی خوب تو بر منظری کنند
- غزل شمارهٔ ۳۱۸ : مردم شهرم به می‌خوردن ملامت میکنند
- غزل شمارهٔ ۳۱۹ : آنرا که جام صافی صهباش می‌دهند
- غزل شمارهٔ ۳۲۰ : چون دو زلفش سر بر آن رخسار گلگون می‌نهند
- غزل شمارهٔ ۳۲۱ : ز دور ار ترا ناتوانی ببیند
- غزل شمارهٔ ۳۲۲ : آنرا که چون تو لاله رخی در سرا بود
- غزل شمارهٔ ۳۲۳ : دل از فراق شما دردمند خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۳۲۴ : همیشه تا تن من برقرار خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۳۲۵ : تا کی از هجر تو بی‌خواب و خورم باید بود؟
- غزل شمارهٔ ۳۲۶ : دوشم از وصل کار چون زر بود
- غزل شمارهٔ ۳۲۷ : نازنینا، حسن و خوبی با وفا بهتر بود
- غزل شمارهٔ ۳۲۸ : آن روز کو که روی غم اندر زوال بود؟
- غزل شمارهٔ ۳۲۹ : دیگی که پار پختم چون ناتمام بود
- غزل شمارهٔ ۳۳۰ : تو را که گفت که من بی‌تو می‌توانم بود
- غزل شمارهٔ ۳۳۱ : میان ما و تو دوری به اختیار نبود
- غزل شمارهٔ ۳۳۲ : سر دردم بر طبیب آسان نبود
- غزل شمارهٔ ۳۳۳ : این چنین نقشی اگر در چین بود
- غزل شمارهٔ ۳۳۴ : روز هجران آن نگار این بود
- غزل شمارهٔ ۳۳۵ : دوش بی‌روی تو باغ عیش را آبی نبود
- غزل شمارهٔ ۳۳۶ : من از آن که شوم کو نه ازان تو بود؟
- غزل شمارهٔ ۳۳۷ : دل به خیالی دگر خانه جدا کرده بود
- غزل شمارهٔ ۳۳۸ : هر که با عارض زیبای تو خو کرده بود
- غزل شمارهٔ ۳۳۹ : به سر زلف سیه دوش گره برزده بود
- غزل شمارهٔ ۳۴۰ : خسروم با لب شیرین به شکار آمده بود
- غزل شمارهٔ ۳۴۱ : روز وداع گریه نه در حد دیده بود
- غزل شمارهٔ ۳۴۲ : عشق همان به که به زاری بود
- غزل شمارهٔ ۳۴۳ : غیر ازو هر چه هست بازی بود
- غزل شمارهٔ ۳۴۴ : روزی کنی به سنگ فراقم جدا ز خود
- غزل شمارهٔ ۳۴۵ : ای کون و مکان از تو، اندر چه مکانی خود؟
- غزل شمارهٔ ۳۴۶ : در هر ولایتی ز شرف نام ما رود
- غزل شمارهٔ ۳۴۷ : آن فروغ دیده و آن راحت دل می‌رود
- غزل شمارهٔ ۳۴۸ : گفتم: که: بی‌وصال تو ما را به سر شود
- غزل شمارهٔ ۳۴۹ : ترا چه تحفه فرستم که دلپذیر شود؟
- غزل شمارهٔ ۳۵۰ : رخت دل بدزدد نهان شود
- غزل شمارهٔ ۳۵۱ : هر که او بیدق این عرصه شود شاه شود
- غزل شمارهٔ ۳۵۲ : در عشق اگر زبان تو با دل یکی شود
- غزل شمارهٔ ۳۵۳ : بی تو دل و جان من زیر و زبر میشود
- غزل شمارهٔ ۳۵۴ : فتنه بود آن چشم و ابرو نیز یارش میشود
- غزل شمارهٔ ۳۵۵ : کو دیده‌ای که بی‌تو به خون تر نمی‌شود؟
- غزل شمارهٔ ۳۵۶ : شبم ز شهر برون برد و راه خانه نمود
- غزل شمارهٔ ۳۵۷ : بریدن حیفم آید بعد از آن عهد
- غزل شمارهٔ ۳۵۸ : گفتی: ز عشق بازی کاری نمی‌گشاید
- غزل شمارهٔ ۳۵۹ : تو آن گم کرده را مشنو که بی‌زاری پدید آید
- غزل شمارهٔ ۳۶۰ : برین دل هر دم از هجر تو دیگر گونه خار آید
- غزل شمارهٔ ۳۶۱ : سر زلف خود بگیری همه پیچ و خم برآید
- غزل شمارهٔ ۳۶۲ : گر آن کاری که من دانم بر آید
- غزل شمارهٔ ۳۶۳ : مرا از بخت اگر کاری برآید
- غزل شمارهٔ ۳۶۴ : مرا گر ز وصل تو رنگی برآید
- غزل شمارهٔ ۳۶۵ : هر که مشغول تو گشت از دگران باز آید
- غزل شمارهٔ ۳۶۶ : هر کرا چون تو پریزاده ز در باز آید
- غزل شمارهٔ ۳۶۷ : دل سرمست من آن نیست که باهوش آید
- غزل شمارهٔ ۳۶۸ : مرا کجا سر زلفت به زیر چنگ آید؟
- غزل شمارهٔ ۳۶۹ : سحر گه چون نسیم زلف آن دلدار می‌آید
- غزل شمارهٔ ۳۷۰ : دیریست که یار ما نمی‌آید
- غزل شمارهٔ ۳۷۱ : دلی که در سر زلف شما همی آید
- غزل شمارهٔ ۳۷۲ : دل میبرد امشب ز من آن ماه، بگیرید
- غزل شمارهٔ ۳۷۳ : باز پیوند، که دوری به نهایت برسید
- غزل شمارهٔ ۳۷۴ : نالهٔ بلبل شوریده به جایی برسید
- غزل شمارهٔ ۳۷۵ : من کشتهٔ عشقم،خبرم هیچ مپرسید
- غزل شمارهٔ ۳۷۶ : دوشم فغان و ناله به هفت آسمان رسید
- غزل شمارهٔ ۳۷۷ : ای مردم کور، این چه بهارست ببینید
- غزل شمارهٔ ۳۷۸ : هر که از برگ و از نوا گوید
- غزل شمارهٔ ۳۷۹ : به حسن عارض چون ماه و زیب چهرهٔ‌چون خور
- غزل شمارهٔ ۳۸۰ : وقت گلست، ای غلام، روز می است، ای پسر
- غزل شمارهٔ ۳۸۱ : بگشای ز رخ نقاب دیدار
- غزل شمارهٔ ۳۸۲ : ما بغیر از یار اول کس نمیگیریم یار
- غزل شمارهٔ ۳۸۳ : مگذر، ای ساربان، ز منزل یار
- غزل شمارهٔ ۳۸۴ : هر دم برم به گریه پناه از فراق یار
- غزل شمارهٔ ۳۸۵ : تن به تو دادم، دل و جانش مبر
- غزل شمارهٔ ۳۸۶ : از باده در فصل خزان افتان و خیزان نیک‌تر
- غزل شمارهٔ ۳۸۷ : زلف مشکینت چو دامست، ای پسر
- غزل شمارهٔ ۳۸۸ : یک شبم دادی به عمری پیش خود بار، ای پسر
- غزل شمارهٔ ۳۸۹ : هیچ نقاشی نیامیزد چنین رنگ، ای پسر
- غزل شمارهٔ ۳۹۰ : من که خمارم، به مسجدها مده را هم دگر
- غزل شمارهٔ ۳۹۱ : دلبر من بر گذشت همچو بهاری دگر
- غزل شمارهٔ ۳۹۲ : نیک میخواهی که: از خود دورم اندازی دگر
- غزل شمارهٔ ۳۹۳ : جانا، ضمیرت حال ما نیکو نمیداند مگر؟
- غزل شمارهٔ ۳۹۴ : کاکل کافرانه بین، زیور گوش او نگر
- غزل شمارهٔ ۳۹۵ : ای دل، بیا و در رخ آن حور می‌نگر
- غزل شمارهٔ ۳۹۶ : دل من فتنه شد بر یار دیگر
- غزل شمارهٔ ۳۹۷ : تو از دست که می‌خوردی؟ که خشم آلوده‌ای دیگر
- غزل شمارهٔ ۳۹۸ : ای ساربان، که رنج کشیدی ز راه دور
- غزل شمارهٔ ۳۹۹ : همه عالم پرست ازین منظور
- غزل شمارهٔ ۴۰۰ : باد بهار می‌دمد و من ز یار دور
- غزل شمارهٔ ۴۰۱ : شهر بگرفت آن کمان ابرو به بالای چو تیر
- غزل شمارهٔ ۴۰۲ : گر چه دورم، نه صبورم ز تو، ای بدر منیر
- غزل شمارهٔ ۴۰۳ : صنما، بی‌تو مرا کار به جان آمده گیر
- غزل شمارهٔ ۴۰۴ : پاکبازان را چه خارا و چه خز؟
- غزل شمارهٔ ۴۰۵ : صاحب روی خوب و زلف دراز
- غزل شمارهٔ ۴۰۶ : من بدین خواری و این غربت از آن راه دراز
- غزل شمارهٔ ۴۰۷ : منم غریب دیار تو، ای غریب‌نواز
- غزل شمارهٔ ۴۰۸ : آن سست عهد سخت کمان اوفتاد باز
- غزل شمارهٔ ۴۰۹ : یار ار نمی‌کند به حدیث تو گوش باز
- غزل شمارهٔ ۴۱۰ : ما در به روی خلق فرو بسته‌ایم باز
- غزل شمارهٔ ۴۱۱ : اگر نوبهاری ببینیم باز
- غزل شمارهٔ ۴۱۲ : عنایتیست خدا را به حال ما امروز
- غزل شمارهٔ ۴۱۳ : گر تو گل چهره در آیی به چمن مست امروز
- غزل شمارهٔ ۴۱۴ : هر چه گویم من، ای دبیر، امروز
- غزل شمارهٔ ۴۱۵ : کام دلم نشد ز دهانت روا هنوز
- غزل شمارهٔ ۴۱۶ : گلت بنده گردید و شمشاد نیز
- غزل شمارهٔ ۴۱۷ : در وفا داری نکردی آنچه می‌گفتی تو نیز
- غزل شمارهٔ ۴۱۸ : در ضمیر ما نمیگنجد بغیر از دوست کس
- غزل شمارهٔ ۴۱۹ : بیا، که صفهٔ ما بوریای میکده بس
- غزل شمارهٔ ۴۲۰ : به رخ شمع شبستانم تویی بس
- غزل شمارهٔ ۴۲۱ : ای صبا، یار مرا از من بی‌یار بپرس
- غزل شمارهٔ ۴۲۲ : ای صبا، از من آشفته فلان را میپرس
- غزل شمارهٔ ۴۲۳ : عشرت بهار کن، که شود روزگار خوش
- غزل شمارهٔ ۴۲۴ : دمشق فتنه شد بغداد و توفان بلا آبش
- غزل شمارهٔ ۴۲۵ : نسپردم از خرابی دل خود به چشم مستش
- غزل شمارهٔ ۴۲۶ : سخت زیبا دلبرست او، چشم بد دور از رخش
- غزل شمارهٔ ۴۲۷ : جفت شادیست بعید، آنکه تو داری شادش
- غزل شمارهٔ ۴۲۸ : چنین که بسته شدم باز من به زلف چو بندش
- غزل شمارهٔ ۴۲۹ : درین همسایه شمعی هست و جمعی عاشق از دورش
- غزل شمارهٔ ۴۳۰ : چو نام او همی گویی به نام خود قلم در کش
- غزل شمارهٔ ۴۳۱ : دلا، دگر قدم از کوی دوست بازمکش
- غزل شمارهٔ ۴۳۲ : که میبرد خبر عاشقان شیفته حالش؟
- غزل شمارهٔ ۴۳۳ : دیده گر لایق آن نیست که منزل کنمش
- غزل شمارهٔ ۴۳۴ : گر دستها چو زلف در آرم به گردنش
- غزل شمارهٔ ۴۳۵ : نیست عیب ار دوست می‌دارم منش
- غزل شمارهٔ ۴۳۶ : امروز گم شدم: تو بر آهم مدار گوش
- غزل شمارهٔ ۴۳۷ : بباد صبا گفتم از شوق دوش
- غزل شمارهٔ ۴۳۸ : پستهٔ آن ماه مروارید گوش
- غزل شمارهٔ ۴۳۹ : دو هفتهٔ دگر از بوی باد مشک فروش
- غزل شمارهٔ ۴۴۰ : ای رخت خرم و دهانت خوش
- غزل شمارهٔ ۴۴۱ : دشمن بی‌حاصلم را شرم باد از کار خویش
- غزل شمارهٔ ۴۴۲ : با یار بی‌وفا نتوان گفت حال خویش
- غزل شمارهٔ ۴۴۳ : باشد آن روز که گویم به تو راز دل خویش؟
- غزل شمارهٔ ۴۴۴ : گر بنگری در آینه روزی صفای خویش
- غزل شمارهٔ ۴۴۵ : مردی به هوش بودم و خاطر بجای خویش
- غزل شمارهٔ ۴۴۶ : گفتم: به چابکی ببرم جان ز دست عشق
- غزل شمارهٔ ۴۴۷ : دلم خرقه‌ای دارد از پیر عشق
- غزل شمارهٔ ۴۴۸ : ز حسن تو پیدا شد آیین عشق
- غزل شمارهٔ ۴۴۹ : ای پیکر خجسته، چه نامی؟ فدیت لک
- غزل شمارهٔ ۴۵۰ : زاهدان را گذاشتیم به جنگ
- غزل شمارهٔ ۴۵۱ : ما به ابد می‌بریم عشق ترا از ازل
- غزل شمارهٔ ۴۵۲ : که رساند به من شیفتهٔ مسکین حال؟
- غزل شمارهٔ ۴۵۳ : گفتم: ز درد عشق تو گشتم چنین به حال
- غزل شمارهٔ ۴۵۴ : من نخواهم برد جان از دست دل
- غزل شمارهٔ ۴۵۵ : نگفتم: کین چنین زودت به جان اندر بکارم دل؟
- غزل شمارهٔ ۴۵۶ : دیوانه می‌شد از غم او گاه گاه دل
- غزل شمارهٔ ۴۵۷ : ای به خار هجر ما را سفته دل
- غزل شمارهٔ ۴۵۸ : نازنین، عیب نباشد، که کند ناز ای دل
- غزل شمارهٔ ۴۵۹ : سودای عشق خوبان از سربدر کن، ای دل
- غزل شمارهٔ ۴۶۰ : نه به اندازهٔ خود یار گزیدی، ای دل
- غزل شمارهٔ ۴۶۱ : زهی! ز دست رقیبان گذر به کوی تو مشکل
- غزل شمارهٔ ۴۶۲ : خیز، که در میرسد موکب سلطان گل
- غزل شمارهٔ ۴۶۳ : بنمای روی خویش، که غیر از تو هر چه هست
- غزل شمارهٔ ۴۶۴ : ای سحری دعای من، در دلش آن جفا مهل
- غزل شمارهٔ ۴۶۵ : مستم از بادهٔ مهر تو، مرا مست مهل
- غزل شمارهٔ ۴۶۶ : گر درد سر نباشدت، ای باد صبحدم
- غزل شمارهٔ ۴۶۷ : توبه کردم ز توبه کردن خام
- غزل شمارهٔ ۴۶۸ : قاصرات الطرف فی حجب الخیام
- غزل شمارهٔ ۴۶۹ : من که باشم؟ که به من نامه فرستند و سلام
- غزل شمارهٔ ۴۷۰ : من درین شهر پای بند توام
- غزل شمارهٔ ۴۷۱ : ماهرویا، عاشق آن صورت پاک توام
- غزل شمارهٔ ۴۷۲ : من چو همین حرف الف دیده‌ام
- غزل شمارهٔ ۴۷۳ : فاش گشت آن ماجری، کز مرد و زن پوشیده‌ام
- غزل شمارهٔ ۴۷۴ : به مسجد ره نمی‌دانم، گرفتار خراباتم
- غزل شمارهٔ ۴۷۵ : تا دل اندر پیچ آن زلف به تاب انداختم
- غزل شمارهٔ ۴۷۶ : اگر به مجلس قاضی نموده‌اند که: مستم
- غزل شمارهٔ ۴۷۷ : ای زاهد مستور، زمن دور، که مستم
- غزل شمارهٔ ۴۷۸ : صنما، به دلنوازی نفسی بگیر دستم
- غزل شمارهٔ ۴۷۹ : گر یار بلند آمد، من پستم و من پستم
- غزل شمارهٔ ۴۸۰ : من از دیوانگی خالی نخواهم بود تا هستم
- غزل شمارهٔ ۴۸۱ : دلبرا، قیمت وصل تو کنون دانستم
- غزل شمارهٔ ۴۸۲ : چو بر سفینهٔ دل نقش صورت تو نبشتم
- غزل شمارهٔ ۴۸۳ : پیشتر از عاشقی عافیتی داشتم
- غزل شمارهٔ ۴۸۴ : تو دامن از کف من دوش در کشیدی و گفتم
- غزل شمارهٔ ۴۸۵ : شب دوشینه در سودای او خفتم
- غزل شمارهٔ ۴۸۶ : نبض دل شوریدهٔ محرور گرفتم
- غزل شمارهٔ ۴۸۷ : چو دل در دیگری بستی نگاهش دار، من رفتم
- غزل شمارهٔ ۴۸۸ : خود را ز بد و نیک جدا کردم و رفتم
- غزل شمارهٔ ۴۸۹ : مسلمانان، سلامت به، چو بتوانید، من گفتم
- غزل شمارهٔ ۴۹۰ : ای که رفتی و نرفتی نفسی از یادم
- غزل شمارهٔ ۴۹۱ : دگر رخت ازین خانه بر در نهادم
- غزل شمارهٔ ۴۹۲ : معراج ما به روح و روان بود صبح دم
- غزل شمارهٔ ۴۹۳ : اگر آن یار سیه چرده ببیند رخ زردم
- غزل شمارهٔ ۴۹۴ : غافل چرایی؟ جانا، ز دردم
- غزل شمارهٔ ۴۹۵ : هر چند به کوی او دیرست که پی بردم
- غزل شمارهٔ ۴۹۶ : من بادهٔ عشق نوش کردم
- غزل شمارهٔ ۴۹۷ : ز عشقت روز اول من به شهر اندر ندی کردم
- غزل شمارهٔ ۴۹۸ : بیا، بیا که ز مهرت به جان همی گردم
- غزل شمارهٔ ۴۹۹ : می‌خانه را بگشای در، کامروز مخمور آمدم
- غزل شمارهٔ ۵۰۰ : از آن لب چون به یک بوسه من بیمار خرسندم
- غزل شمارهٔ ۵۰۱ : چو چشمش راه دل می‌زد من بیدل کجا بودم؟
- غزل شمارهٔ ۵۰۲ : مدتی من به کار خود بودم
- غزل شمارهٔ ۵۰۳ : نه پیش ازین من بیگانه آشنای تو بودم؟
- غزل شمارهٔ ۵۰۴ : آن تخم، که در باغ وفا کاشته بودم
- غزل شمارهٔ ۵۰۵ : دی ره می‌خانه باز یافته بودم
- غزل شمارهٔ ۵۰۶ : من دلداده از آنروز که دیدار تو دیدم
- غزل شمارهٔ ۵۰۷ : تو چیزی دیگری، ور نه بسی خوبان که من دیدم
- غزل شمارهٔ ۵۰۸ : به یک نظر چو ببردی دل زبون ز برم
- غزل شمارهٔ ۵۰۹ : چو تیغ بر کشد آن بی‌وفا به قصد سرم
- غزل شمارهٔ ۵۱۰ : عمریست تا ز دست غمت جامه می‌درم
- غزل شمارهٔ ۵۱۱ : همه کامیم برآید، چو در آیی ز درم
- غزل شمارهٔ ۵۱۲ : به دکان می‌فروشان گروست هر چه دارم
- غزل شمارهٔ ۵۱۳ : تا میسر گشت در گرمابه وصل آن نگارم
- غزل شمارهٔ ۵۱۴ : درون خود نپسندم که از تو باز آرم
- غزل شمارهٔ ۵۱۵ : سرم سودای او دارد، زهی سودا که من دارم!
- غزل شمارهٔ ۵۱۶ : گر او پیدا شود بر من به شیدایی کشد کارم
- غزل شمارهٔ ۵۱۷ : منازل سفرت پیش دیده می‌آرم
- غزل شمارهٔ ۵۱۸ : من همان داغ محبت که تو دیدی دارم
- غزل شمارهٔ ۵۱۹ : گمان مبر که ز مهر تو دست وادارم
- غزل شمارهٔ ۵۲۰ : من از پیوستگان دل غریبی در سفر دارم
- غزل شمارهٔ ۵۲۱ : ز داغ و درد تو بر جان و دل نشان دارم
- غزل شمارهٔ ۵۲۲ : صنمی که مهر او را ز جهان گزیده دارم
- غزل شمارهٔ ۵۲۳ : چشم جان بر اثرت می‌دارم
- غزل شمارهٔ ۵۲۴ : صد بار ز مهرت ار بمیرم
- غزل شمارهٔ ۵۲۵ : گر چه در پای هوی و هوست می‌میرم
- غزل شمارهٔ ۵۲۶ : مست آمدم امشب، که سر راه بگیرم
- غزل شمارهٔ ۵۲۷ : به غم خویش چنان شیفته کردی بازم
- غزل شمارهٔ ۵۲۸ : نگشتی روز من تیره، ندانستی کسی رازم
- غزل شمارهٔ ۵۲۹ : برخیزم و دلها را در ولوله اندازم
- غزل شمارهٔ ۵۳۰ : بیار آن، باده، تا دل را به نور او بر افروزم
- غزل شمارهٔ ۵۳۱ : گر مرغ این هوایی، بال و پرت بسوزم
- غزل شمارهٔ ۵۳۲ : روزی بر آن شمع چو پروانه بسوزم
- غزل شمارهٔ ۵۳۳ : گمان مبر که: به جور از بر تو برخیزم
- غزل شمارهٔ ۵۳۴ : من مستم و ز مستی در یار می‌گریزم
- غزل شمارهٔ ۵۳۵ : مرا مجال نباشد که: یار او باشم
- غزل شمارهٔ ۵۳۶ : سخن بگوی چو من در سخن نمی‌باشم
- غزل شمارهٔ ۵۳۷ : عیب من نیست که: در عشق تو تیمار کشم
- غزل شمارهٔ ۵۳۸ : یارب، تو حاضری که ز دستش چه میکشم؟
- غزل شمارهٔ ۵۳۹ : دست عشقت قدحی داد و ببرد از هوشم
- غزل شمارهٔ ۵۴۰ : عشقت چو ستم کرد و جفا بر تن و توشم
- غزل شمارهٔ ۵۴۱ : ای چاه زنخدانت زندان دل ریشم
- غزل شمارهٔ ۵۴۲ : به تازه باد جدایی گلی ببرد ز باغم
- غزل شمارهٔ ۵۴۳ : من دل به ننگ دارم و از نام فارغم
- غزل شمارهٔ ۵۴۴ : صبا، چو برگذری سوی غمگسار دلم
- غزل شمارهٔ ۵۴۵ : وه! که امروز چه آشفته و بی‌خویشتنم
- غزل شمارهٔ ۵۴۶ : آن دوست که می‌بینم، آن دوست که میدانم
- غزل شمارهٔ ۵۴۷ : درهجر تو درمان دل خسته ندانم
- غزل شمارهٔ ۵۴۸ : دلم زندان عشق تست و زندانی درو جانم
- غزل شمارهٔ ۵۴۹ : نبودم مرد این میدان و آورد او به میدانم
- غزل شمارهٔ ۵۵۰ : پر از دل مپرس، ای پری، من چه دانم؟
- غزل شمارهٔ ۵۵۱ : دل خود را به دیدار تو حاجت‌مند میدانم
- غزل شمارهٔ ۵۵۲ : چو بدیدی که: ز غشقت به چه شکل و به چه سانم
- غزل شمارهٔ ۵۵۳ : زلف مشکینت چو دامست، ای صنم
- غزل شمارهٔ ۵۵۴ : تختگاه حسن را قد تو شاهست، ای صنم
- غزل شمارهٔ ۵۵۵ : تو گلشن حسنی و ما چون خار و خاشاک، ای صنم
- غزل شمارهٔ ۵۵۶ : گر شبی چارهٔ این درد جدایی بکنم
- غزل شمارهٔ ۵۵۷ : به آن سرم که: سر خود ز می چو مست کنم
- غزل شمارهٔ ۵۵۸ : بسیار بد کردی ولی نیکو سرانجامت کنم
- غزل شمارهٔ ۵۵۹ : جای آن دارد که: من بر دیدها جایت کنم
- غزل شمارهٔ ۵۶۰ : آمده‌ام که صف این صفهٔ بار بشکنم
- غزل شمارهٔ ۵۶۱ : شد زنده جان من به می، زان یاد بسیارش کنم
- غزل شمارهٔ ۵۶۲ : نظر چو بر لب و دندان یار خویش کنم
- غزل شمارهٔ ۵۶۳ : فراق روی تو می‌سوزدم جگر، چه کنم؟
- غزل شمارهٔ ۵۶۴ : تیر تدبیر تو در کیش ندارم، چه کنم؟
- غزل شمارهٔ ۵۶۵ : درمان درد دوری آن یار می‌کنم
- غزل شمارهٔ ۵۶۶ : به ذکر تو من شادمانی کنم
- غزل شمارهٔ ۵۶۷ : ای نرگست به شوخی صدبار خورده خونم
- غزل شمارهٔ ۵۶۸ : درد تو برآورد ز دنیا و ز دینم
- غزل شمارهٔ ۵۶۹ : دشمن از بهر تو گر طعنه زند بر دل و دینم
- غزل شمارهٔ ۵۷۰ : ز چشم خلق هوس می‌کند که گوشه گزینم
- غزل شمارهٔ ۵۷۱ : نه مانند تو زیبایی ببینم
- غزل شمارهٔ ۵۷۲ : زلف تو اگر به تاب می‌بینم
- غزل شمارهٔ ۵۷۳ : مشتاق یارم و به در یار می‌روم
- غزل شمارهٔ ۵۷۴ : به پیشگاه قبول ار چه کم دهد راهم
- غزل شمارهٔ ۵۷۵ : گر ز من جان طلبد دوست، روانی بدهم
- غزل شمارهٔ ۵۷۶ : تا کی به در تو سوکوار آیم؟
- غزل شمارهٔ ۵۷۷ : گر یار شوی با من، در عهد تو یار آیم
- غزل شمارهٔ ۵۷۸ : تا بر آن عارض زیبا نظر انداخته‌ایم
- غزل شمارهٔ ۵۷۹ : چون ساعدت مساعد آنست رشته‌ایم
- غزل شمارهٔ ۵۸۰ : ما تا جمال آن رخ گلرنگ دیده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۵۸۱ : ما نور چشم مادر این خاک تیره‌ایم
- غزل شمارهٔ ۵۸۲ : باز قلندر شدیم، خانه بر انداختیم
- غزل شمارهٔ ۵۸۳ : بندهٔ عشقیم و سالهاست که هستیم
- غزل شمارهٔ ۵۸۴ : آن پرده برانداز، که ما نور پرستیم
- غزل شمارهٔ ۵۸۵ : امروز عید ماست، که قربان او شدیم
- غزل شمارهٔ ۵۸۶ : ما چشم جهانیم، که این راز بدیدیم
- غزل شمارهٔ ۵۸۷ : دیریست تا ز دست غمت جان نمی‌بریم
- غزل شمارهٔ ۵۸۸ : مادر غم هجران تو، گر زانکه بمیریم
- غزل شمارهٔ ۵۸۹ : حال این پیکر از آن بتگر دانا پرسیم
- غزل شمارهٔ ۵۹۰ : عقل صوفی را مهار اندر کشیم
- غزل شمارهٔ ۵۹۱ : کجاست منزل آن کوچ کرده؟ تا برویم
- غزل شمارهٔ ۵۹۲ : مرا با دوست میباید که رویارو سخن گویم
- غزل شمارهٔ ۵۹۳ : از عشق دوری چون کنم؟ کین عشق مستوری شکن
- غزل شمارهٔ ۵۹۴ : باغ بسان مصر شد از رخ یوسف سمن
- غزل شمارهٔ ۵۹۵ : تخت شاهی دارد آن ترک ختن
- غزل شمارهٔ ۵۹۶ : چو آتشست به گرمی هوای تابستان
- غزل شمارهٔ ۵۹۷ : نگارینا، به وصل خود دمی ما را ز ما بستان
- غزل شمارهٔ ۵۹۸ : یاران و دوستداران جمعند و جام گردان
- غزل شمارهٔ ۵۹۹ : دلا،خوش کرده ای منزل به کوی وصل دلداران
- غزل شمارهٔ ۶۰۰ : دلها بربودند و برفتند سواران
- غزل شمارهٔ ۶۰۱ : مرا مپرس که: چون شرمسارم از یاران؟
- غزل شمارهٔ ۶۰۲ : به نام ایزد! چه رویست این؟ که حیرانند ازو حوران
- غزل شمارهٔ ۶۰۳ : کیست آن مه؟ که می‌رود نازان
- غزل شمارهٔ ۶۰۴ : ای کس ما، چون شدی باز مطیع کسان؟
- غزل شمارهٔ ۶۰۵ : ای پیک نامه بر، خبر او به ما رسان
- غزل شمارهٔ ۶۰۶ : ای صبا، حال من بدو برسان
- غزل شمارهٔ ۶۰۷ : این دلبران که می‌کشدم چشم مستشان
- غزل شمارهٔ ۶۰۸ : شب قدرست و روز عید زلف و روی این ترکان
- غزل شمارهٔ ۶۰۹ : تا برگذشت پیشم باز آن پری خرامان
- غزل شمارهٔ ۶۱۰ : کأس می در دست و کوس عشق بر بامستمان
- غزل شمارهٔ ۶۱۱ : قصهٔ یار سبک روح نگفتم به گرانان
- غزل شمارهٔ ۶۱۲ : به ترک وصل آن تنگ شکر کردن، توان؟ نتوان
- غزل شمارهٔ ۶۱۳ : آن کمان ابرو به تیر انداختن
- غزل شمارهٔ ۶۱۴ : تا به کی این بستن و بگسیختن؟
- غزل شمارهٔ ۶۱۵ : ترا رسد گره مشک بر قمر بستن
- غزل شمارهٔ ۶۱۶ : امشب ز هجر یار بخواهم گریستن
- غزل شمارهٔ ۶۱۷ : سهل باشد روزه از نانی و آبی داشتن
- غزل شمارهٔ ۶۱۸ : چو دل نمی‌دهد از کوی دوست برگشتن
- غزل شمارهٔ ۶۱۹ : شیرین‌تر از دلدار من دلدار نتوان یافتن
- غزل شمارهٔ ۶۲۰ : از تو میسر نشد کنار گرفتن
- غزل شمارهٔ ۶۲۱ : تا ندانی ز جسم و جان مردن
- غزل شمارهٔ ۶۲۲ : بار بربستیم، ازین منزل به در باید شدن
- غزل شمارهٔ ۶۲۳ : مشنو که: از کوی تو من هرگز به در دانم شدن
- غزل شمارهٔ ۶۲۴ : از تو مرا تا به کی بی‌سر و سامان شدن؟
- غزل شمارهٔ ۶۲۵ : ای خواجه، چه آوردی زین خانه بدر بودن؟
- غزل شمارهٔ ۶۲۶ : دوستی با دشمنان ما مکن
- غزل شمارهٔ ۶۲۷ : چشمم کنار دجله شد، جز یاد بغدادم مکن
- غزل شمارهٔ ۶۲۸ : باغ جهان روی تست، رای گلستان مکن
- غزل شمارهٔ ۶۲۹ : ای میر ترکان عجم، ترک وفاداری مکن
- غزل شمارهٔ ۶۳۰ : نفسم گرفت ازین غم، نفسی هوای من کن
- غزل شمارهٔ ۶۳۱ : جانا، به حق دوستی، کان عهد و پیمان تازه کن
- غزل شمارهٔ ۶۳۲ : سر دل گویی، ز جان اندیشه کن
- غزل شمارهٔ ۶۳۳ : خلاف دشمنان روزی نظر بر دوستان افگن
- غزل شمارهٔ ۶۳۴ : چون مرا غمناک بیند شاد گردد یار من
- غزل شمارهٔ ۶۳۵ : سر بارندگی دارد دو چشم تند بار من
- غزل شمارهٔ ۶۳۶ : عشق نورزیده بود جان سبکبار من
- غزل شمارهٔ ۶۳۷ : هر شب ز عشق روی تو این چشم لعبت باز من
- غزل شمارهٔ ۶۳۸ : نه بی‌یادت برآید یک دم از من
- غزل شمارهٔ ۶۳۹ : بر سر کویت ای پسر، پی سپرم، دریغ من!
- غزل شمارهٔ ۶۴۰ : دشمن دون گر نگفتی حال من
- غزل شمارهٔ ۶۴۱ : نگارا، چرا شدی نهان از نهان من؟
- غزل شمارهٔ ۶۴۲ : عشق را فرسوده‌ای باید چو من
- غزل شمارهٔ ۶۴۳ : چشم دولت را اگر زین به نظر هستی به من
- غزل شمارهٔ ۶۴۴ : ای ز سودای تو در هر گوشه‌ای آواره من
- غزل شمارهٔ ۶۴۵ : جور دیدم تا بدید آن خسرو خوبان که من،
- غزل شمارهٔ ۶۴۶ : ای اوفتاده در غم عشقت ز پای من
- غزل شمارهٔ ۶۴۷ : دوست با کاروان کن فیکون
- غزل شمارهٔ ۶۴۸ : ای مکان تو از مکان بیرون
- غزل شمارهٔ ۶۴۹ : شبت می‌بینم اندر خواب و می‌گویم: وصالست این
- غزل شمارهٔ ۶۵۰ : دور مرو، دور مرو، یار ببین، یار ببین
- غزل شمارهٔ ۶۵۱ : حلقهٔ زرین بر آن گوش گهربندش ببین
- غزل شمارهٔ ۶۵۲ : منم آنکه گلشن عشق را چمنم، ببین
- غزل شمارهٔ ۶۵۳ : آن تیر غمزه را دل خلقی نشانه بین
- غزل شمارهٔ ۶۵۴ : از بند زلفش پای ما مشکل گشاید بعد ازین
- غزل شمارهٔ ۶۵۵ : در فراق روی جانان بر نتابد بیش ازین
- غزل شمارهٔ ۶۵۶ : در صدد هلاک من شیوهٔ چشم مست تو
- غزل شمارهٔ ۶۵۷ : من از مادری زادم که پارم پدر بود او
- غزل شمارهٔ ۶۵۸ : بنگر بدان دو ابروی همچون کمان او
- غزل شمارهٔ ۶۵۹ : ای عید، بنمودی به من دی صورت ابروی او
- غزل شمارهٔ ۶۶۰ : گر سوی من چنین نگرد چشم مست تو
- غزل شمارهٔ ۶۶۱ : ای دلبر سنگین دل، فریاد ز دست تو
- غزل شمارهٔ ۶۶۲ : تا فاش گشت ذکر دهان چو قند تو
- غزل شمارهٔ ۶۶۳ : گر چه امید ندارم که: شوم شاد از تو
- غزل شمارهٔ ۶۶۴ : درین لشکر، که می‌بینی، سواری نیست غیر از تو
- غزل شمارهٔ ۶۶۵ : تو سروی ، بر نشاید چیدن از تو
- غزل شمارهٔ ۶۶۶ : گر صبر و زر بودی مرا، کارم چو زر می‌شد ز تو
- غزل شمارهٔ ۶۶۷ : ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو
- غزل شمارهٔ ۶۶۸ : ای نور چشم من ز رخ لاله‌رنگ تو
- غزل شمارهٔ ۶۶۹ : ترا گزید دل من،مرا گزید غم تو
- غزل شمارهٔ ۶۷۰ : ای خرمن گل خوشه‌چین پیش تن و اندام تو
- غزل شمارهٔ ۶۷۱ : ای رشک گل تازه رخ چون سمن تو
- غزل شمارهٔ ۶۷۲ : ای ترک، دل ما را خوش‌دار به جان تو
- غزل شمارهٔ ۶۷۳ : به جان من، به جان من، به جان تو، به جان تو
- غزل شمارهٔ ۶۷۴ : به چشم سر هدف سازم دل خود را به جان تو
- غزل شمارهٔ ۶۷۵ : دل من خستهٔ یاریست بی‌تو
- غزل شمارهٔ ۶۷۶ : گر چه زان ما گشتی، سر ما چه دانی تو؟
- غزل شمارهٔ ۶۷۷ : ای مدد تیره شب از موی تو
- غزل شمارهٔ ۶۷۸ : سوی من شادی نیاید،تا نیایم سوی تو
- غزل شمارهٔ ۶۷۹ : گل در قرق عرق کند از شرم روی تو
- غزل شمارهٔ ۶۸۰ : زود شود باز بستهٔ تو
- غزل شمارهٔ ۶۸۱ : دل به تو دادیم و شکستی، برو
- غزل شمارهٔ ۶۸۲ : حسن مصرست و رخ چون قمرت میر درو
- غزل شمارهٔ ۶۸۳ : امشب از پیش من شیفته دل دور مرو
- غزل شمارهٔ ۶۸۴ : آن چشم مست بین، که دلم گشت زار ازو
- غزل شمارهٔ ۶۸۵ : ای دل مکن، بهر ستمی این نفیر ازو
- غزل شمارهٔ ۶۸۶ : عمر که بی‌او گذشت، ذوق ندیدیم ازو
- غزل شمارهٔ ۶۸۷ : گر دهد یارت امان ایمن مشو
- غزل شمارهٔ ۶۸۸ : دل سرای خاص شد، از مجلس عامش مگو
- غزل شمارهٔ ۶۸۹ : ای ز چین و حلقهٔ زلف سیاه
- غزل شمارهٔ ۶۹۰ : چون همه ملک وجود خانهٔ شاهست و شاه
- غزل شمارهٔ ۶۹۱ : آن تیر بالا را ببین: ز ابرو کمانها ساخته
- غزل شمارهٔ ۶۹۲ : ای جان من ز هجر تو در تن بسوخته
- غزل شمارهٔ ۶۹۳ : روز عید آن ترک را دیدم پگاه آراسته
- غزل شمارهٔ ۶۹۴ : خیانتگر خیانت کرد و ما دل در خدا بسته
- غزل شمارهٔ ۶۹۵ : روی زیبا نتوان داشت نهان پیوسته
- غزل شمارهٔ ۶۹۶ : ای از دهان تنگت شهری شکر گرفته
- غزل شمارهٔ ۶۹۷ : کجایی؟ ای ز رخت آب ارغوان رفته
- غزل شمارهٔ ۶۹۸ : آن گل سوریست در کلاله نهفته
- غزل شمارهٔ ۶۹۹ : ای از عرب و از عجمت مثل نزاده
- غزل شمارهٔ ۷۰۰ : عارف چو بحر باید: لب خشک و رخ گشاده
- غزل شمارهٔ ۷۰۱ : ببخشا، ای من مسکین به دل در دامت افتاده
- غزل شمارهٔ ۷۰۲ : ای مرغزار جانها لعل تو آب داده
- غزل شمارهٔ ۷۰۳ : ساقیا، خیز و یک دو جام بده
- غزل شمارهٔ ۷۰۴ : کام دل تنگ از آن تنگ دهانم بده
- غزل شمارهٔ ۷۰۵ : یا به نزد خویشتن راهم بده
- غزل شمارهٔ ۷۰۶ : شب شد، به مستان اندکی تریاک بیداری بده
- غزل شمارهٔ ۷۰۷ : ای فراق تو مرا عقل و بصارت برده
- غزل شمارهٔ ۷۰۸ : چیست آن شهریار در پرده؟
- غزل شمارهٔ ۷۰۹ : دلی میباید اندر عشق جان را وقف غم کرده
- غزل شمارهٔ ۷۱۰ : خیز و کار رفتنت را ساز ده
- غزل شمارهٔ ۷۱۱ : آنکه میخواست مرا بیدل و بی‌یار شده
- غزل شمارهٔ ۷۱۲ : روزی ببینی زلف او در دست من پیچان شده
- غزل شمارهٔ ۷۱۳ : ای ز زلفت عقل در دام آمده
- غزل شمارهٔ ۷۱۴ : کیست دگر باره این؟ بر لب بام آمده
- غزل شمارهٔ ۷۱۵ : ازین نرگس و گل غرورم مده
- غزل شمارهٔ ۷۱۶ : ای مردگان، کجایید؟ اینک مسیح زنده
- غزل شمارهٔ ۷۱۷ : عاشقان درد کش را دردی می‌خانه ده
- غزل شمارهٔ ۷۱۸ : ای داده روی خوب تو از حسن داد دیده
- غزل شمارهٔ ۷۱۹ : نوای عشق بلبل را دلی باید بلا دیده
- غزل شمارهٔ ۷۲۰ : می‌نالم ازین کار به سامان نرسیده
- غزل شمارهٔ ۷۲۱ : ای بر فلک از رخ علم نور کشیده
- غزل شمارهٔ ۷۲۲ : ماییم و خراباتی پر بادهٔ جوشیده
- غزل شمارهٔ ۷۲۳ : چمن پر گهر شد ز باران ژاله
- غزل شمارهٔ ۷۲۴ : دل جفت درد و غم شد زان دیلمی کلاله
- غزل شمارهٔ ۷۲۵ : در سر و سرای خود نگذاشتم الاالله
- غزل شمارهٔ ۷۲۶ : ای روشن از رخ تو زمین و زمان همه
- غزل شمارهٔ ۷۲۷ : بر در می‌خانه این غلغل و آن طنطنه
- غزل شمارهٔ ۷۲۸ : پدید نیست اسیران عشق را خانه
- غزل شمارهٔ ۷۲۹ : سر در کف پایت نهم، ای یار یگانه
- غزل شمارهٔ ۷۳۰ : گرد مغان گرد و بادهای مغانه
- غزل شمارهٔ ۷۳۱ : بسیار دشمنست مرا و تو دوست نه
- غزل شمارهٔ ۷۳۲ : ای در غم عشقت مرا اندیشهٔ بهبود نه
- غزل شمارهٔ ۷۳۳ : ای شهر شگرفان را غیر از تو امیری نه
- غزل شمارهٔ ۷۳۴ : آن دل که مرا بود و توی دیده سلبوه
- غزل شمارهٔ ۷۳۵ : ببر، ای باد صبحدم، بده ای پیک نیک‌پی
- غزل شمارهٔ ۷۳۶ : ز لعلش بوسه‌ای جستم، بگفت: آری، بگفتم: کی
- غزل شمارهٔ ۷۳۷ : خانهٔ صبر مرا باز برانداخته‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۳۸ : ثوابست پرسیدن خسته‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۳۹ : یارب! تو دوش با که به شادی نشسته‌ای؟
- غزل شمارهٔ ۷۴۰ : با دگری بر غم من عقد وصال بسته‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۴۱ : بر گل از عنبر کمندی بسته‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۴۲ : ای که تیر بی‌وفایی در کمان پیوسته‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۴۳ : آن خط عنبرین که چو آبش نبشته‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۴۴ : باز به رسم سرکشان راه جفا گرفته‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۴۵ : من که باشم؟ در زیان افتاده‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۴۶ : باز به تنها چنین عزم کجا کرده‌ای؟
- غزل شمارهٔ ۷۴۷ : دلبرا، روز جدایی یاد ما می‌کرده‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۴۸ : همچو گل صد گونه رنگ آورده‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۴۹ : در هر چه دیده‌ام تو پدیدار بوده‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۵۰ : ای که دیگر بی‌گناه از من عنان پیچیده‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۵۱ : زان شکرین لب گر شبی کردم شکار بوسه‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۵۲ : آشنایی جمله را، با من چرا بیگانه‌ای؟
- غزل شمارهٔ ۷۵۳ : در کعبه گر ز دوست نبودی نشانه‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۵۴ : ای ماه و مشتری ز جمالت قرینه‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۵۵ : با این چنین بلایی، بعد از چنان عذابی
- غزل شمارهٔ ۷۵۶ : چه پیکری؟ که ز پاکی چو گوهر نابی
- غزل شمارهٔ ۷۵۷ : دولت ز در باز آمدی ما را پس از بی‌دولتی
- غزل شمارهٔ ۷۵۸ : او را که در سماع سخن نیست حالتی
- غزل شمارهٔ ۷۵۹ : کاکل مشکین نقاب چشم و ابرو ساختی
- غزل شمارهٔ ۷۶۰ : دانه‌ای بر روی دام انداختی
- غزل شمارهٔ ۷۶۱ : اگر چه از برمن بارها چو تیر بجستی
- غزل شمارهٔ ۷۶۲ : ای برون از بلندی و پستی
- غزل شمارهٔ ۷۶۳ : دلم از چشم مستش زار و پردم چشمش از مستی
- غزل شمارهٔ ۷۶۴ : کدامین نقشبند این نقش بستی؟
- غزل شمارهٔ ۷۶۵ : میی کو ترا میرهاند ز مستی
- غزل شمارهٔ ۷۶۶ : ما را چو توانی که ز خود دور فرستی
- غزل شمارهٔ ۷۶۷ : بس ازین عمر سرسری که به تقلید زیستی
- غزل شمارهٔ ۷۶۸ : چون فتنه شدم بر رخت، ای حور بهشتی
- غزل شمارهٔ ۷۶۹ : خواستم بوسی ز لعلت دست پیشم داشتی
- غزل شمارهٔ ۷۷۰ : گر تو سری میکشی تا نکنی آشتی
- غزل شمارهٔ ۷۷۱ : زین دایره تا بدر نیفتی
- غزل شمارهٔ ۷۷۲ : جان را ستیزهٔ تو ندارد نهایتی
- غزل شمارهٔ ۷۷۳ : سوگند من شکستی، عهدم به باد دادی
- غزل شمارهٔ ۷۷۴ : ای از تو مرا هر نفسی بادی و دردی
- غزل شمارهٔ ۷۷۵ : نقشی ز صورت خود هر جا پدید کردی
- غزل شمارهٔ ۷۷۶ : مرا با جمع رندانی که در دیرند ضم کردی
- غزل شمارهٔ ۷۷۷ : نظری گر ز سر لطف به کارم کردی
- غزل شمارهٔ ۷۷۸ : نگارا، یاد می‌داری که یاد ما نمی‌کردی؟
- غزل شمارهٔ ۷۷۹ : ببر دل از همه خوبان، اگر خردمندی
- غزل شمارهٔ ۷۸۰ : بر خسته‌ای ملامت چندین چه می‌پسندی؟
- غزل شمارهٔ ۷۸۱ : نگارا، گر چه میدانم که بس بی‌مهر و پیوندی
- غزل شمارهٔ ۷۸۲ : زهی! زلف و رخت قدری و عیدی
- غزل شمارهٔ ۷۸۳ : ما با تو رسم یاری گفتیم اگر شنیدی
- غزل شمارهٔ ۷۸۴ : دیده بسیار نگه کرد به هر بام و دری
- غزل شمارهٔ ۷۸۵ : روی در پرده و از پرده برون می‌نگری
- غزل شمارهٔ ۷۸۶ : باغ بهشت بیند بی‌داغ انتظاری
- غزل شمارهٔ ۷۸۷ : پادشاهست آنکه دارد در چنین خرم بهاری
- غزل شمارهٔ ۷۸۸ : ز تورانیان تنگ چشمی سواری
- غزل شمارهٔ ۷۸۹ : ساقی، بده شرابم، کندر چنین بهاری
- غزل شمارهٔ ۷۹۰ : من به هر جوری نخواهم کرد زاری
- غزل شمارهٔ ۷۹۱ : ترا می‌زیبد از خوبان غرور و ناز و تن داری
- غزل شمارهٔ ۷۹۲ : شب هجرانت، ای دلبر، شب یلداست پنداری
- غزل شمارهٔ ۷۹۳ : برون کردی مرا از دل چو دل با دیگری داری
- غزل شمارهٔ ۷۹۴ : هر به عمری نزد خود روزی به مهمانم بری
- غزل شمارهٔ ۷۹۵ : او شوی چو خود را تو از میانه بر گیری
- غزل شمارهٔ ۷۹۶ : بر من نمی‌نشینی نفسی به دلنوازی
- غزل شمارهٔ ۷۹۷ : ز برنا پیشگان آموز و رندان رسم سربازی
- غزل شمارهٔ ۷۹۸ : دل من دردمند تست درمانش نمی‌سازی
- غزل شمارهٔ ۷۹۹ : عالمی را به فراق رخ خود می‌سوزی
- غزل شمارهٔ ۸۰۰ : هزار بار بگفتم که: به ز جان عزیزی
- غزل شمارهٔ ۸۰۱ : باز آمدی، که خونم بر خاک در بریزی
- غزل شمارهٔ ۸۰۲ : جهد بکن تا که به جایی رسی
- غزل شمارهٔ ۸۰۳ : تو از رنگی که بر گردی کجا همرنگ ما باشی؟
- غزل شمارهٔ ۸۰۴ : بخت یار ما باشد گر تو یار ما باشی
- غزل شمارهٔ ۸۰۵ : ز راه دوستی گفتم: دلم را چاره بر باشی
- غزل شمارهٔ ۸۰۶ : سنت آنست که خاک کف پایش باشی
- غزل شمارهٔ ۸۰۷ : حال دل پیش تو گفتم، که تو یارم باشی
- غزل شمارهٔ ۸۰۸ : نه پیمان بسته‌ای با من؟ که در پیمان من باشی
- غزل شمارهٔ ۸۰۹ : بکوش و روی مگردان ز جور و بارکشی
- غزل شمارهٔ ۸۱۰ : گل بین، گرفته گلشن ازو آب و رونقی
- غزل شمارهٔ ۸۱۱ : ای ترک حور زاده، ز تندی و کودکی
- غزل شمارهٔ ۸۱۲ : بر ما ستم و خواری، ای طرفه پسر تا کی؟
- غزل شمارهٔ ۸۱۳ : جانا؛ غم ما نداشتن تا کی؟
- غزل شمارهٔ ۸۱۴ : با چنان شیوه و شیرینی و دلبندی و شنگی
- غزل شمارهٔ ۸۱۵ : گفتم که: بگذرانم روزی به نام و ننگی؟
- غزل شمارهٔ ۸۱۶ : ای دل پر هوش ما با همه فرزانگی
- غزل شمارهٔ ۸۱۷ : نه بیگانه‌ای، ای بت خانگی
- غزل شمارهٔ ۸۱۸ : از چهره لاله سازی و از زلف سنبلی
- غزل شمارهٔ ۸۱۹ : ای بر شفق نهاده از شام زلف خالی
- غزل شمارهٔ ۸۲۰ : سرم بی‌دولتست، ار نه ز پایت کی شدی خالی؟
- غزل شمارهٔ ۸۲۱ : آنخان خانان را ببین، بر صندلی یللی بلی
- غزل شمارهٔ ۸۲۲ : زهی! نادیده از خوبان کسی مثل تو در خیلی
- غزل شمارهٔ ۸۲۳ : ای غنچه با لب تو ز دل کرده همدمی
- غزل شمارهٔ ۸۲۴ : ای داده بر وی تو قمر داو تمامی
- غزل شمارهٔ ۸۲۵ : به خرابات گذارم ندهند از خامی
- غزل شمارهٔ ۸۲۶ : شاد گردم که هر به ایامی
- غزل شمارهٔ ۸۲۷ : گر برافرازی به چرخم ور بیندازی ز بامی
- غزل شمارهٔ ۸۲۸ : مرا رهبان دیر امشب فرستادست پیغامی
- غزل شمارهٔ ۸۲۹ : اگر هزار یکی زان جمال داشتمی
- غزل شمارهٔ ۸۳۰ : دو بوسه گر ز لب آن نگار بستدمی
- غزل شمارهٔ ۸۳۱ : نزدیک یار اگر نه چنین خوار و خردمی
- غزل شمارهٔ ۸۳۲ : ای تن و اندامت از گل خرمنی
- غزل شمارهٔ ۸۳۳ : سر بگذرانم از سر گردون به گردنی
- غزل شمارهٔ ۸۳۴ : ای هر سر مویت را رویی به پریشانی
- غزل شمارهٔ ۸۳۵ : باز دوشم ز راه مهمانی
- غزل شمارهٔ ۸۳۶ : تو ز آه من ار هراسانی
- غزل شمارهٔ ۸۳۷ : چه سود خاطر ما را به جانبت نگرانی؟
- غزل شمارهٔ ۸۳۸ : خوشا آن عشرت و آن کامرانی
- غزل شمارهٔ ۸۳۹ : ز تو بی‌وفا چه جوییم نشان مهربانی؟
- غزل شمارهٔ ۸۴۰ : کاکل آن پسر ز پیشانی
- غزل شمارهٔ ۸۴۱ : مرحبا، ای گل نورسته، که چون سرو روانی
- غزل شمارهٔ ۸۴۲ : نسیم صبح، کرم باشد آن چنان که تو دانی
- غزل شمارهٔ ۸۴۳ : حاصل از عشقت نمی‌بینم بجز غم خوردنی
- غزل شمارهٔ ۸۴۴ : صبح دمی که گرد رخ زلف شکسته خم زنی
- غزل شمارهٔ ۸۴۵ : عارت آمد که دمی قصهٔ ما گوش کنی؟
- غزل شمارهٔ ۸۴۶ : گر نخواهی که نظر با من درویش کنی
- غزل شمارهٔ ۸۴۷ : از غمزه تیر سازی و ز ابرو کمان کنی
- غزل شمارهٔ ۸۴۸ : جفا بر کسی بیش ازین چون کنی؟
- غزل شمارهٔ ۸۴۹ : به نشاط باده چو صبحدم سوی بوستان گذری کنی
- غزل شمارهٔ ۸۵۰ : هر قصه می‌نیوشی و در گوش میکنی
- غزل شمارهٔ ۸۵۱ : باز به قول کیست این جور و ستم که میکنی؟
- غزل شمارهٔ ۸۵۲ : زمستان ز مستان نبیند زبونی
- غزل شمارهٔ ۸۵۳ : تبم دادی،نمیپرسی که: ای بیمار من چونی؟
- غزل شمارهٔ ۸۵۴ : رخت گویم به زیبایی، لبت گویم به شیرینی
- غزل شمارهٔ ۸۵۵ : رخ و زلفت، ای پریرخ، سمنست و مشک چینی
- غزل شمارهٔ ۸۵۶ : ز دست کس نکشیدم جفا و مسکینی
- غزل شمارهٔ ۸۵۷ : از مردم این مرحله دلساز نبینی
- غزل شمارهٔ ۸۵۸ : به روی خود نظر کن، تا بلای عقل و دین بینی
- غزل شمارهٔ ۸۵۹ : آمد بهار، خیمه بزن بر کنار جوی
- غزل شمارهٔ ۸۶۰ : بر گذشت از من و بنمود چو ماه از سر کوی
- غزل شمارهٔ ۸۶۱ : تو در شهری و ما محروم از آن روی
- غزل شمارهٔ ۸۶۲ : ترا گذاشته بودم که کار ساز شوی
- غزل شمارهٔ ۸۶۳ : یک سخن زان لعل خاموشم بگوی
- غزل شمارهٔ ۸۶۴ : دلا، زین بدایت چه دیدی؟ بگوی
- غزل شمارهٔ ۸۶۵ : شاخ ریحانی تو، یا برگ گل سوری؟ بگوی
- غزل شمارهٔ ۸۶۶ : عاشقم، از عشق من گر به گمانی بگوی
- غزل شمارهٔ ۸۶۷ : با دل تنگ من از تنگ شکر هیچ مگوی
- غزل شمارهٔ ۸۶۸ : دل سرای خاص داشت از مجلس عامش مگوی
- غزل شمارهٔ ۸۶۹ : رخ باز نهادم به سماوات الهی
- غزل شمارهٔ ۸۷۰ : گلا، عنان عزیمت به بوستان چه دهی؟
- غزل شمارهٔ ۸۷۱ : ای آنکه ز هجر تو ندیدیم رهایی
- غزل شمارهٔ ۸۷۲ : ای از گل سوری دهنت غنچه نمایی
- غزل شمارهٔ ۸۷۳ : به پیمانی نمی‌پویی، به پیوندی نمی‌پایی
- غزل شمارهٔ ۸۷۴ : دلم زخم بلا دارد ز چشم تیر بالایی
- غزل شمارهٔ ۸۷۵ : دمشق عشق شد این شهر و مصر زیبایی
- غزل شمارهٔ ۸۷۶ : گر چه در کوی وفا جا نگرفتی و سرایی
- غزل شمارهٔ ۸۷۷ : هرگزت عادت نبود این بی‌وفایی
- غزل شمارهٔ ۸۷۸ : ای در دل من چو جان کجایی؟
- غزل شمارهٔ ۸۷۹ : چه شود کز سر رحمت به سرم باز آیی؟
- غزل شمارهٔ ۸۸۰ : با دشمنان ما شد هم خانه آشنایی
- غزل شمارهٔ ۸۸۱ : ای نافهٔ چینی ز سر زلف تو بویی
- غزل شمارهٔ ۸۸۲ : زهی! حسن ترا گل خاک کویی
- غزل شمارهٔ ۸۸۳ : گفتم: از عشق توسرگشته چو گویم، تو چه گویی؟
- غزل شمارهٔ ۸۸۴ : خانهٔ تحقیق را ماه شبستان تویی
- غزل شمارهٔ ۸۸۵ : مشتاق آن نگارم آیا کجاست گویی؟
- غزل شمارهٔ ۸۸۶ : ای نسیم سحر، چه میگویی؟
- غزل شمارهٔ ۸۸۷ : بخوابم دوش پرسیدی، ببیداری چه میگویی؟