- رباعی شمارهٔ ۱ : چون یاد کنم طبع طربناک ترا
- رباعی شمارهٔ ۲ : گر آدمیی دور شو از دمدمها
- رباعی شمارهٔ ۳ : هستیم به امید تو چون دوش امشب
- رباعی شمارهٔ ۴ : ای میل دل من به جهان سوی لبت
- رباعی شمارهٔ ۵ : شمع از سر خود گذشت و آزاد بسوخت
- رباعی شمارهٔ ۶ : گر راست روی محرم جان سازندت
- رباعی شمارهٔ ۷ : در کارگه غیب چو نقاش نخست
- رباعی شمارهٔ ۸ : این فرع که دیدی همه از اصلی خاست
- رباعی شمارهٔ ۹ : دلدار مرا در غم و اندوه بکاست
- رباعی شمارهٔ ۱۰ : قدش به درخت سرو می‌ماند راست
- رباعی شمارهٔ ۱۱ : با روی تو آفتاب صافی تیره است
- رباعی شمارهٔ ۱۲ : جانا، تو به حسن اگر نلافی پیداست
- رباعی شمارهٔ ۱۳ : کی دست رسد بدان بلندی که تراست؟
- رباعی شمارهٔ ۱۴ : جانا، سر زلف تو پراگنده چراست؟
- رباعی شمارهٔ ۱۵ : یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست
- رباعی شمارهٔ ۱۶ : ای دوست، کنون که بوی گل حامی ماست
- رباعی شمارهٔ ۱۷ : خال تو به هر حال پسندیدهٔ ماست
- رباعی شمارهٔ ۱۸ : از لعل تو کام دل و جان نتوان خواست
- رباعی شمارهٔ ۱۹ : در سینه ز دست دل جگر تابیهاست
- رباعی شمارهٔ ۲۰ : غافل مشو، ای دل، که نیازم با تست
- رباعی شمارهٔ ۲۱ : خالی که به شیوه پای بست لب تست
- رباعی شمارهٔ ۲۲ : اوحد، دیدی که هرچه دیدی هیچست؟
- رباعی شمارهٔ ۲۳ : آتش تپش از جان به تابم بردست
- رباعی شمارهٔ ۲۴ : ای بوده مرا ز جسم و جان هیچ به دست
- رباعی شمارهٔ ۲۵ : زلفت، که چو حلقهٔ کمند افتادست
- رباعی شمارهٔ ۲۶ : حسنی که تو، ای نگار، داری بردست
- رباعی شمارهٔ ۲۷ : ابر آن نکند که این جلب زن کردست
- رباعی شمارهٔ ۲۸ : شاهی ز غلام خویش یاد آوردست
- رباعی شمارهٔ ۲۹ : کس لاف غم تو، ای پریوش، نزدست
- رباعی شمارهٔ ۳۰ : رنگی ز رخ چو لاله زارم بفرست
- رباعی شمارهٔ ۳۱ : زلف تو، اگر فزود، اگر کاست خوشست
- رباعی شمارهٔ ۳۲ : بر سبزه نشست می‌پرستان چه خوشست!
- رباعی شمارهٔ ۳۳ : ما را تو چنین ز دل بر آری نیکست
- رباعی شمارهٔ ۳۴ : بر گوشهٔ چشم تو، که شوخ و شنگست
- رباعی شمارهٔ ۳۵ : دل بندهٔ بوی عنبر آمیز گلست
- رباعی شمارهٔ ۳۶ : رویت، که به خوبی گل خندان منست
- رباعی شمارهٔ ۳۷ : جانا، دلم از فراق رویت خونست
- رباعی شمارهٔ ۳۸ : زلفت چو شب و چهره چو روزی نیکوست
- رباعی شمارهٔ ۳۹ : مقصود ز هر حدیث و هر زمزمه اوست
- رباعی شمارهٔ ۴۰ : ای آنکه ترا قوت هر بیشی هست
- رباعی شمارهٔ ۴۱ : با ما دمش ار به مهر یکتاست بهست
- رباعی شمارهٔ ۴۲ : دلدار چو در سینه دل نرم نداشت
- رباعی شمارهٔ ۴۳ : ای طلعت نور گسترت به در بهشت
- رباعی شمارهٔ ۴۴ : باد سحری چو غنچه را لب بشکافت
- رباعی شمارهٔ ۴۵ : دل در غم او بکاست، می‌باید گفت
- رباعی شمارهٔ ۴۶ : با یار ز نیک و بد نمی‌باید گفت
- رباعی شمارهٔ ۴۷ : شد درد بر پای فلک فرسایت
- رباعی شمارهٔ ۴۸ : ای پیش تو ماه تا به ماهی همه هیچ
- رباعی شمارهٔ ۴۹ : بنمود بمن یار میان، یعنی هیچ
- رباعی شمارهٔ ۵۰ : دل بندهٔ بند سنبل پست تو باد!
- رباعی شمارهٔ ۵۱ : صد را، رخت از هیچ الم زرد مباد!
- رباعی شمارهٔ ۵۲ : شمع از دل سوزنده خبر خواهد داد
- رباعی شمارهٔ ۵۳ : گل را، که صبا، مرغ‌صفت بال گشاد
- رباعی شمارهٔ ۵۴ : خورشید که خاک ازو چو زر میگردد
- رباعی شمارهٔ ۵۵ : بر نطع تو اسب شیرکاری گردد
- رباعی شمارهٔ ۵۶ : شطرنج تو ما را به شط رنج سپرد
- رباعی شمارهٔ ۵۷ : هر کس که ز کبر و عجب باری دارد
- رباعی شمارهٔ ۵۸ : دستارچه حسنی و جمالی دارد
- رباعی شمارهٔ ۵۹ : آن مه، که ز شعر زلف ذیلی دارد
- رباعی شمارهٔ ۶۰ : ای ماه، غمت جامهٔ دل در خون برد
- رباعی شمارهٔ ۶۱ : گل گفت: مهل، که باد بویم ببرد
- رباعی شمارهٔ ۶۲ : گل شرم چمن به هیچ رویی نبرد
- رباعی شمارهٔ ۶۳ : ما پرتو جوهر روانیم و خرد
- رباعی شمارهٔ ۶۴ : خالت که به شیوه کار ده گیسو کرد
- رباعی شمارهٔ ۶۵ : زلف تو، که صد سینه ز دل خالی کرد
- رباعی شمارهٔ ۶۶ : در باغ شدی، سر و سر افشانی کرد
- رباعی شمارهٔ ۶۷ : بر ما ستم او چه گذرها که نکرد؟
- رباعی شمارهٔ ۶۸ : خالی که رخ تو آشکارش پرورد
- رباعی شمارهٔ ۶۹ : گل بار دگر لاف صفا خواهد زد
- رباعی شمارهٔ ۷۰ : خال زنخت تیر گناه اندازد
- رباعی شمارهٔ ۷۱ : کی ماه به حسن چون تو والا باشد؟
- رباعی شمارهٔ ۷۲ : مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد
- رباعی شمارهٔ ۷۳ : تا کی دلم از تو در بلایی باشد؟
- رباعی شمارهٔ ۷۴ : زلف تو ز بالای تو مهجور نشد
- رباعی شمارهٔ ۷۵ : لب نیست که از مراغه پر خنده نشد
- رباعی شمارهٔ ۷۶ : صافی چو ترا دید روان می‌نالد
- رباعی شمارهٔ ۷۷ : لعلت که پر از گوهر ناسفت آمد
- رباعی شمارهٔ ۷۸ : از نوش جهان نصیب من نیش آمد
- رباعی شمارهٔ ۷۹ : مه روی ترا ز مهر مه میداند
- رباعی شمارهٔ ۸۰ : صدرا، دل دشمن تو در درد بماند
- رباعی شمارهٔ ۸۱ : دلها همه از شرح جمالت مستند
- رباعی شمارهٔ ۸۲ : اقبال تمام پاک دینان دارند
- رباعی شمارهٔ ۸۳ : از مشک سیه سه خال کت بر سمنند
- رباعی شمارهٔ ۸۴ : گندم گونی که همچو کاهم بربود
- رباعی شمارهٔ ۸۵ : یارب! نه دلم بستهٔ غمهای تو بود؟
- رباعی شمارهٔ ۸۶ : هر چیز که در دو کون جز روی تو بود
- رباعی شمارهٔ ۸۷ : گل کاب صفا بر رخ مهوش زده بود
- رباعی شمارهٔ ۸۸ : شد در پی اوباش چو ننگیش نبود
- رباعی شمارهٔ ۸۹ : افسوس! که در عمر درازیم نبود
- رباعی شمارهٔ ۹۰ : از دست تو راضیم به آزردن خود
- رباعی شمارهٔ ۹۱ : آن خود که بود که در تو واله نشود؟
- رباعی شمارهٔ ۹۲ : جان از سر زلف دلپذیریت نرهد
- رباعی شمارهٔ ۹۳ : چون خیل غم تو در دل ریش آید
- رباعی شمارهٔ ۹۴ : دستارچه را دست تو در می‌باید
- رباعی شمارهٔ ۹۵ : زر در قدمت ریزم و حیفم ناید
- رباعی شمارهٔ ۹۶ : یارب، جبروت پادشاهیت که دید؟
- رباعی شمارهٔ ۹۷ : یاران، خرد خوار و خجل نیست پدید
- رباعی شمارهٔ ۹۸ : ای ماه، ز پیوستن من عار مدار
- رباعی شمارهٔ ۹۹ : دشمن گرو وصل ز من برد آخر
- رباعی شمارهٔ ۱۰۰ : ماهی، که بسوخت زهره چنگش بر سر
- رباعی شمارهٔ ۱۰۱ : دست به نگار تو مرا کشت دگر
- رباعی شمارهٔ ۱۰۲ : آن زلف چو نافهٔ تتاری بنگر
- رباعی شمارهٔ ۱۰۳ : ای کرده مهندسانت از ساز سپهر
- رباعی شمارهٔ ۱۰۴ : چون دوستی روی تو ورزم به نیاز
- رباعی شمارهٔ ۱۰۵ : کردند دگر نگاربندان از ناز
- رباعی شمارهٔ ۱۰۶ : گر جور کنی نیاورم دل ز تو باز
- رباعی شمارهٔ ۱۰۷ : بس شب که به روز بردم، ای شمع طراز
- رباعی شمارهٔ ۱۰۸ : رفتم بر آن شمع چگل مست امروز
- رباعی شمارهٔ ۱۰۹ : ای داده به بازی دل من، جان را نیز
- رباعی شمارهٔ ۱۱۰ : در عالم کج نهاد پر پیچ و خمش
- رباعی شمارهٔ ۱۱۱ : زلفی، که به ناز و درد سر داشته‌ایش
- رباعی شمارهٔ ۱۱۲ : تن خاک تو گشت، رحمتی بر خواریش
- رباعی شمارهٔ ۱۱۳ : چشم ار چه به خون شد ز غم هجر تو غرق
- رباعی شمارهٔ ۱۱۴ : خالی داری بر لب چون قند، از مشک
- رباعی شمارهٔ ۱۱۵ : اطراف چمن ز مشک بوییست به برگ
- رباعی شمارهٔ ۱۱۶ : ای بدر فلک گرفته از رای تو رنگ
- رباعی شمارهٔ ۱۱۷ : کرد از دل صافی برت این آب درنگ
- رباعی شمارهٔ ۱۱۸ : من خاک درم، تو آفتابی، ای دل
- رباعی شمارهٔ ۱۱۹ : دیگر ز شراب شوق مستی، ای دل
- رباعی شمارهٔ ۱۲۰ : کم کن ز غمش فغان و مستی، ای دل
- رباعی شمارهٔ ۱۲۱ : ای کرده به خون دشمنان خارالعل
- رباعی شمارهٔ ۱۲۲ : ای ذکر تو بر زبان ساهی مشکل
- رباعی شمارهٔ ۱۲۳ : امروز که گشت باغ رنگین از گل
- رباعی شمارهٔ ۱۲۴ : ای چشم تو کرده بر دلم مدغم غم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۵ : بر گل چو نسیم سحری سود قدم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۶ : از ژاله چو لاله راست لل در کام
- رباعی شمارهٔ ۱۲۷ : نی بی‌تو مرا قرار باشد یک دم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۸ : روزی شکن از زلف چو دالت ببرم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۹ : دی باد صبا ز خاک بر داشت سرم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۰ : گفتا که: به شیوه آبرویت ریزم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۱ : خواهم که لب باده پرستت بوسم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۲ : گفتم که: مکش مرا به غم، گفت: به چشم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۳ : هر شب ز غمت به خون بگرید چشمم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۴ : هر لحظه به آیین وفا رای کنم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۵ : پیمانه بده، که مرد پیمانه منم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۶ : تا کی ستم سپهر جافی بینم؟
- رباعی شمارهٔ ۱۳۷ : تا کی ز میان؟ کناره سویی گیریم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۸ : ما پرتو عکس نور مشکات توییم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۹ : روی تو ز حسن لافها زد به جهان
- رباعی شمارهٔ ۱۴۰ : ای قاعدهٔ تو مشک در مو بستن
- رباعی شمارهٔ ۱۴۱ : پیش تو نشست و خاست نتوان کردن
- رباعی شمارهٔ ۱۴۲ : ای روی تو انگشت نمایی از حسن
- رباعی شمارهٔ ۱۴۳ : ساقی، بده آن باده، زبانم بشکن
- رباعی شمارهٔ ۱۴۴ : نی از تو گذر به هیچ حالی ممکن
- رباعی شمارهٔ ۱۴۵ : هر دم لحد تنگ بگرید بر من
- رباعی شمارهٔ ۱۴۶ : ای مهر تو از جهان پذیرفتهٔ من
- رباعی شمارهٔ ۱۴۷ : روی من و خاک سر کویت پس ازین
- رباعی شمارهٔ ۱۴۸ : ای شیخ، گران جان چو تنندی منشین
- رباعی شمارهٔ ۱۴۹ : ای خرمن ماه خوشه‌چین رخ تو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۰ : دل کیست؟ که او طلب کند یاری تو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۱ : ما را به سرای وصل خویش آری تو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۲ : ای گشتهٔ تن من چو خیالی بی‌تو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۳ : یک روز دیار یار بگذارم و رو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۴ : خالی،که لبت همی بباراید ازو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۵ : گفتم: دلت ار با من شیداست بگو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۶ : در زیر دو ابروی کژت پیوسته
- رباعی شمارهٔ ۱۵۷ : ای راه خلل ز چار قسمت بسته
- رباعی شمارهٔ ۱۵۸ : ای تن، دل خود به روی چون ماهش ده
- رباعی شمارهٔ ۱۵۹ : ای چرخ ز مهر زیر میغت برده
- رباعی شمارهٔ ۱۶۰ : ای خط تو گرد لاله وشم آورده
- رباعی شمارهٔ ۱۶۱ : داریم ز قدت گلها راست همه
- رباعی شمارهٔ ۱۶۲ : یک شهر بجست و جوی آن دوست همه
- رباعی شمارهٔ ۱۶۳ : چون دوست نماند دل و جانیم همه
- رباعی شمارهٔ ۱۶۴ : ای لاف زنان را همه بویی ز تو نه
- رباعی شمارهٔ ۱۶۵ : آب ار چه به هر گوشه کند جنبش و رای
- رباعی شمارهٔ ۱۶۶ : بر برگ گل آن سه خال کانداخته‌ای
- رباعی شمارهٔ ۱۶۷ : آن درد، که با پای تو کرد آن چستی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۸ : در عشق تو از سر بنهادم هستی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۹ : تا با خودی، ای خواجه، خدا چون گردی؟
- رباعی شمارهٔ ۱۷۰ : اقبال سعادت به ازینت بودی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۱ : یارا، گر از آن شربت شافی داری
- رباعی شمارهٔ ۱۷۲ : آن زلف،که دارد از تو برخورداری
- رباعی شمارهٔ ۱۷۳ : گه وسمه بر ابروی سیاه اندازی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۴ : ترسم رسد از من به تو آهی روزی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۵ : تا کی به غم، ای دل، خوی حسرت ریزی؟
- رباعی شمارهٔ ۱۷۶ : ای خاک تو آب سبزه زار صافی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۷ : بد خلق مباش، کز خوش و امانی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۸ : تا چند گریزم و به نازم خوانی؟
- رباعی شمارهٔ ۱۷۹ : صد سال سر خویشتن ار حلق کنی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۰ : گر مرد رهی، تو چند بیراه روی؟
- رباعی شمارهٔ ۱۸۱ : روزی به سرای وصل راهم ندهی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۲ : در صورت آدم ار فرشتست تویی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۳ : دم با تو زنم، که یار دیرینه تویی
- رباعی شمارهٔ ۱۸۴ : گفتم که: لبت، گفت: شکر می‌گویی