- سر آغاز : قل هوالله لامره قد قال
- مناجات : ای خرد را تو کار سازنده
- در آداب التماس : اوحدی، گر سر لجاجت نیست
- در نعت رسول : عاشقی، خیز و حلقه بر در زن
- ضراعت در صورت قسم : ای به مهر تو آسمان در بند
- در ستایش خرد : ای نخستینه فیض عالم جود
- در تسبیح فلک : ویحک! ای قبهٔ زمرد رنگ
- در ستایش سلطان ابو سعید : در جهان تا که سایهٔ شاهست
- تمامی این ستایش بر سبیل اشتراک : خسروی طاهر و وزیری پاک
- در ستایش خواجه غیاث‌الدین : صاحب ابر دست دریا کف
- در صفت سرای معمور : ای همایون سرای فرخنده
- در صفت مسجد : ای گرامی بهشت مسجد نام
- در صفت خانقاه و مدرسه : ای در علم و خانهٔ دستور
- در حسب حال خود گوید : چون مزاج جهان بدانستم
- در تخلص به اسم خواجه غیاث‌الدین : ای دل، از حکم زیجهای کهن
- در طامات : ساقی ار صاف نیست، زان دردی
- در غزل : مطرب، آخر تو نیز شادم کن
- سال از حقیقت کاینات : ای پژوهندهٔ حقایق کن
- در صفت علم : علم بالست مرغ جانت را
- در مضمون این کتاب : نامهٔ اولیاست این نامه
- در قسمت کتاب : دوش کردم به خرمی عزمی
- دور اول در مبدا آفرینش : روز شد، ای حکیم،از آن منزل
- در ترتیب ظهور موالید ثلاثه اول در صفت معدن : جرم خورشید گرد پیکر خاک
- در تکوین نباتات و اشجار : وین چهار آخشیج را به درست
- در ظهور حیوان : باز چون در مزاج این ارکان
- در وجود نوع انسان : امتزاج این دو روح را با هم
- در جلوات حال شخص بعد از ولادت : باشدش کار از اول پایه
- صفت تاثیر اجرام سماوی در عالم کون و فساد : چیست گیتی؟ سرای محنت و غم
- در آثار علوی : میکشد چرخ ازین زمین و بحار
- در خواص نفس قدسی و دلایل حرکات و علامات اجزای بدن : نفس نطقیست، بی‌زبان گویاست
- در شرف بنیت انسان به صورت و معنی بر دیگر مخلوقات : چون شوی آنچنان که میبایی
- ذبابهٔ این فصل در سری چند مرموز : گر بپرسد کسی که: هر دو جهان
- دوم در کیفیت معاش جمهور و درآن چند بند سخنست اول در معاش اهل دنیا : نوبهارست و روز عیش امروز
- در نصیحت ملوک به عدل : ایکه بر تخت مملکت شاهی
- حکایت : رفت کسری ز خط شهر به دشت
- در باب ظلمه و ظلم : ظلمت ظلم تیره دارد راه
- در ملازمت پادشاه و شرایط بندگی : ای پسر، چون ملازم شاهی
- در منع تبختر و طیش : نرم باش، ای پسر، به رفتن، نرم
- در منع شراب و بنک و مستی : باده کم خور، خرد به باد مده
- در آداب می خوردن : خوردن باده گر شود ناچار
- در ترتیب منزل و اساس آن : پادشاهان که گنج پردازند
- در شرایط عمارت کردن : تا ندانی که کیست همسایه
- در منع اسراف : ای که بر قصر کوشک سازی تو
- در تناکح و توالد : خلق را چون نظر به صورت بود
- در حالات زنان بد : زن به چشم تو گر چه خوب شود
- حکایت : پسری با پدر به زاری گفت
- در نصیحت زنان بد : مکن، ای شاهد شکر پاره
- حکایت : واعظی وصف حوریان میکرد
- در تحریص بر کم راندن شهوت و احتیاط در توالد و تناسل : آب کارت مبر، که گردی پیر
- در تربیت اولاد : شرم دار، ای پدر، ز فرزندان
- حکایت : پسری را پدر سلاح آموخت
- در تاثیر پرورش و وخامت عاقبت خود رویی : هر که از پرورنده رنج ندید
- در شفقت بر زیر دستان : مکن، ای خواجه، بر غلامان جور
- حکایت : داشت عیسی خری کبود به رنگ
- در مذمت بخل و بخیلان : خوان اینان که خون دل پالود
- در بیرونقی شعر و کساد آن : شاعری چیست؟ بر در دونان
- در شرایط دوستی و وفا : دوستی را یگانه شو با دوست
- حکایت : من شنیدم که صاحب دیذی
- در صفت فتوت و مردی : چیست مردی؟ ز مردمان بررس
- در فتوت داران به دروغ : پیش ازین مردمی چنین بودست
- حکایت : بود در روم پیش ازین سر و کار
- در تحریص بر محافظت فرزندان از شر ناپاکان : ای پدر، خود پز این سرشتهٔ تو
- در حال پیشه کاران راست کردار : خنک آن پیشه کار حاجتمند
- در کسب علم و شرف علما : چو به کسب علوم داری میل
- حکایت : شیخکی بر فسانه بود وگزاف
- در صفت طلب علم : خنک آن پردلان دین پرور
- درنکوهش فقهای دون : ای که گشتی بد آن قدر خرسند
- در حال قضاة و قضا : کوش تا تکیه بر قضا ندهی
- حکایت : زن خود را به سنگ زد مردش
- در آداب وعظ : آه ازین واعظان منبر کوب!
- در راستی : راستی کن، که راستان رستند
- در حکمت : حکمت از فکر راست‌بین باشد
- در سپاس حقوقی چند واجب : چند باشی به این و آن نگران؟
- در سفر و فواید آن : چون ندانی ز خود سفر کردن
- در حضور دل و احیای نفس : پر مذبذب مباش و سر گردان
- سخنی چند بر سبیل موعظه : صرف طاعت کن این جوانی را
- در بیوفایی جهان و خرسندی بحکم قضا : حال و کار جهان خیالاتست
- باب دوم در معاش و احوال آخرت و در آن چند سخنست اول در جد و جهد و توجه اصلی : طالبی، ترک سروری کن و جاه
- حکایت : آن شیندی که شاه کیخسرو
- در طلب مرشد : راه حیرت مرو، نظر بگشای
- در صفت شیخ مرشد : شیخ را علم شرع باید و دین
- در باب توبه : تا ترا شهوت و غضب یارست
- در خرقه دادن : دزد را پیش رخت راه مده
- حکایت : ساده ترکی ز ده به شهر آمد
- در تلقین ذکر : ذکر بیفکر علم بی‌عملست
- در سر کلمهٔ شهادت : تا ندانی اله را ز نخست
- در معنی خلوت : پر دلی باید از عوایق دور
- در آداب مریدی : طلبت چون درست باشد و راست
- حکایت : مرشدی را ملامتی افتاد
- در ترک و تجرید : بی‌درم باش، ارت سرد نیست
- در فایدهٔ جوع : قوت دل ز عقل و جان باشد
- در فضیلت بی‌خوابی : عز ناخفتن، ار تو هستی کس
- در خاصیت گوشه گرفتن : خوبرویان چو رخ همی پوشند
- در صفت خاموشی : از خموشی رسیده‌اند وز سیر
- در زهد : زهدت آن باشد، ای سعادت جوی
- در اخلاص : به ریا روی در خدای مکن
- در صفت زرق و ریا و ارباب آن : سخنی کز سر معامله نیست
- در توکل : یاری از غیر حق نه از دینست
- در صبرو تسلیم : زمره‌ای از بلا هلاک شوند
- در ستایش اهل رضا و خرسندی : حبذا! مفلسان آواره
- در خطر مخلصان و نازکی آداب عبودیت و وقت آزمایش‌های حق سبحانه : مخلصانی که در مراقبتند
- مثال : هم چو شمع از غمت بسوزاند
- در شکر : شکر کن، تا شکر مذاق شوی
- در مرتبهٔ عقل و جان : پیش ازین آدمی و این آدم
- در معنی دل : عرش رحمن دلست، اگر دانی
- در تحقیق دل و نفس به مذهب اهل سلوک : عقل را دل گزیده فرزندیست
- در عشق : عشق و دل را یک اختیار بود
- در معنی سماع : عاشقی کو سخن باو شنود
- در صفت عارف و عرفان : از در معرفت مگردان روی
- در توحید : بینش اوست غایت عرفان
- در تحقیق زیارت قبور : نور با جان اگر چه همرنگست
- در تصدیق کرامات اولیا : قوت نفس را مقاماتست
- در حقیقت اجابت دعا : گر دعا جمله مستجاب شدی
- در صفت ارشاد پیر : اول استاد، پس گهر سفتن
- در شرح حال اهل زرق و تلبیس : همه روی زمین نفاق گرفت
- در منع تقلید : پی تقلید رفتن از کوریست
- دور سوم در شرح معاد خلایق و احوال آخرت : مرکب راه را فرو کش تنگ
- در سبب مرگ طبیعی : پیش ازین کردمت ز حال آگاه
- در ذکر معاد و تجرد کلی : چون تعلق برید جان از جسم
- در تدبیر این سفر : گر مریدی ز دار دور شود
- در عروج روح به عالم اصلی : پدری داری اندرین بالا
- حکایت : بود روزی مسیح و یارانش
- درتحقیق وصول عرفی : عشق از آنسوی عقل گیرد دوست
- در بیان علومی که همراه نفس شوند : در قیامت کجا رود با نفس؟
- درصفت بهشت و مراتب آن : چون بمیری ازین جواهر خمس
- حکایت : شد غلام ملک به می خوردن
- در معارج ارواح و ابدان و عذاب ایشان : ورندارد ز دین و دانش بهر
- خطاب به خواجه غیاث‌الدین محمد : ای شب و روز عالم از تو بساز
- در معذرت و فروتنی خود و تاریخ کتاب : خاطر پاک ساکنان قبور
- در اعتقاد خود گوید : با چنین فقر و این تهی دستی
- دعا و ختم کتاب : یارب، این نوبر نو آیین را