- غزل شمارهٔ ۱ - فی التوحید : ای غره ماه از اثر صنع تو غرا
- غزل شمارهٔ ۲ - فی نعمت الرسول صلی الله علیه و آله : صل علی محمد دره تاج الاصطفا
- غزل شمارهٔ ۳ : ای صبح صادقان رخ زیبای مصطفی
- غزل شمارهٔ ۴ : طوبی لک ای پیک صبا خرم رسیدی مرحبا
- غزل شمارهٔ ۵ : این چه خلدست که چندین همه حورست اینجا
- غزل شمارهٔ ۶ : بگذر ای خواجه و بگذار مرا مست اینجا
- غزل شمارهٔ ۷ : گر راه بود بر سر کوی تو صبا را
- غزل شمارهٔ ۸ : چو در نظر نبود روی دوستان ما را
- غزل شمارهٔ ۹ : وقت صبوح شد بیار آن خورمه نقاب ار
- غزل شمارهٔ ۱۰ : همچو بالات بگویم سخنی راست ترا
- غزل شمارهٔ ۱۱ : آن نقش بین که فتنه کند نقش‌بند را
- غزل شمارهٔ ۱۲ : رام را گر برگ گل باشد نبیند ویس را
- غزل شمارهٔ ۱۳ : ای ماه قیچاقی شبست از سر بنه بغطاق را
- غزل شمارهٔ ۱۴ : مگذار مطرب را دمی کز چنگ بنهد چنگ را
- غزل شمارهٔ ۱۵ : دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا
- غزل شمارهٔ ۱۶ : یاد باد آنکه بروی تو نظر بود مرا
- غزل شمارهٔ ۱۷ : ساقیا وقت صبوح آمد بیار آن جام را
- غزل شمارهٔ ۱۸ : ای ترک آتش رخ بیار آن آب آتش فام را
- غزل شمارهٔ ۱۹ : مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا
- غزل شمارهٔ ۲۰ : میرود آب رخ از بادهٔ گلرنگ مرا
- غزل شمارهٔ ۲۱ : کجا خبر بود از حال ما حبیبانرا
- غزل شمارهٔ ۲۲ : بگوئید ای رفیقان ساربان را
- غزل شمارهٔ ۲۳ : آخر ای یار فراموش مکن یارانرا
- غزل شمارهٔ ۲۴ : ای بناوک زده چشم تو یک اندازانرا
- غزل شمارهٔ ۲۵ : شبی که راه هم آه آتش افشان را
- غزل شمارهٔ ۲۶ : اگر در جلوه میری سمند باد جولانرا
- غزل شمارهٔ ۲۷ : چو در گره فکنی آن کمند پر چین را
- غزل شمارهٔ ۲۸ : آنکه بر هر طرفی منتظرانند او را
- غزل شمارهٔ ۲۹ : رحم بر گدایان نیست ماه نیمروزی را
- غزل شمارهٔ ۳۰ : بده آن راح روان پرور ریحانی را
- غزل شمارهٔ ۳۱ : خرقه رهن خانهٔ خمار دارد پیر ما
- غزل شمارهٔ ۳۲ : آب آتش میبرد خورشید شب‌پوش شما
- غزل شمارهٔ ۳۳ : آن تن ماست یا میان شما
- غزل شمارهٔ ۳۴ : اگر سرم برود در سر وفای شما
- غزل شمارهٔ ۳۵ : آن ماه مهر پیکر نامهربان ما
- غزل شمارهٔ ۳۶ : مغنی وقت آن آمد که بنوازی رباب
- غزل شمارهٔ ۳۷ : ای دل نگفتمت که ز زلفش عنان بتاب
- غزل شمارهٔ ۳۸ : طلع الصبح من وراء حجاب
- غزل شمارهٔ ۳۹ : دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب
- غزل شمارهٔ ۴۰ : ای خط سبز تو همچون برگ نیلوفر در آب
- غزل شمارهٔ ۴۱ : ساقی سیمبر بیار شراب
- غزل شمارهٔ ۴۲ : ای جان من به یاد لبت تشنه بر شراب
- غزل شمارهٔ ۴۳ : هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب
- غزل شمارهٔ ۴۴ : ای لب میگون تو هم شکر و هم شراب
- غزل شمارهٔ ۴۵ : من مستم و دل خراب جان تشنه و ساغر آب
- غزل شمارهٔ ۴۶ : دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب
- غزل شمارهٔ ۴۷ : ای کرده ماه را از تیره شب نقاب
- غزل شمارهٔ ۴۸ : برقع از رخ برفکن ای لعبت مشکین نقاب
- غزل شمارهٔ ۴۹ : رفت دوشم نفسی دیدهٔ گریان در خواب
- غزل شمارهٔ ۵۰ : ای ز چشمت رفته خواب از چشم خواب
- غزل شمارهٔ ۵۱ : ای چشم نیم‌خواب تو از من ربوده خواب
- غزل شمارهٔ ۵۲ : ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب
- غزل شمارهٔ ۵۳ : گوئیا عزم ندارد که شود روز امشب
- غزل شمارهٔ ۵۴ : چند سوزیم من و شمع شبستان همه شب
- غزل شمارهٔ ۵۵ : طمع مدار که دوری گزینم از رخ خوب
- غزل شمارهٔ ۵۶ : طره مشکین نباشد بر رخ جانان غریب
- غزل شمارهٔ ۵۷ : ای که از سرچشمهٔ نوشت برفت آب نبات
- غزل شمارهٔ ۵۸ : ای که شهد شکربن تو برد آب نبات
- غزل شمارهٔ ۵۹ : پیش اسبت رخ نهم ز آنرو که غم نبود زمات
- غزل شمارهٔ ۶۰ : تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
- غزل شمارهٔ ۶۱ : ای درد تو درمان دل و رنج تو راحت
- غزل شمارهٔ ۶۲ : چو بر قمر ز شب عنبری نقاب انداخت
- غزل شمارهٔ ۶۳ : بسکه مرغ سحری در غم گلزار بسوخت
- غزل شمارهٔ ۶۴ : آه کز آهم مه و پروین بسوخت
- غزل شمارهٔ ۶۵ : صبح کز چشم فلک اشک ثریا می‌ریخت
- غزل شمارهٔ ۶۶ : یاد باد آن روز کز لب بوی جان می‌آمدت
- غزل شمارهٔ ۶۷ : از سر جان درگذر گر وصل جانان بایدت
- غزل شمارهٔ ۶۸ : ساقیا ساغر شراب کجاست
- غزل شمارهٔ ۶۹ : ای باغبان بگو که ره بوستان کجاست
- غزل شمارهٔ ۷۰ : منزلگه جانست که جانان من آنجاست
- غزل شمارهٔ ۷۱ : این باد کدامست که از کوی شما خاست
- غزل شمارهٔ ۷۲ : ایکه از باغ رسالت چو تو شمشاد نخاست
- غزل شمارهٔ ۷۳ : این بوی بهارست که از صحن چمن خاست
- غزل شمارهٔ ۷۴ : گر نه مرغ چمن از همنفس خویش جداست
- غزل شمارهٔ ۷۵ : دلبرا سنبل هندوی تو در تاب چراست
- غزل شمارهٔ ۷۶ : کار ما بی قد زیبات نمی آید راست
- غزل شمارهٔ ۷۷ : با منت کینه و با جمله صفاست
- غزل شمارهٔ ۷۸ : با تو نقشی که در تصور ماست
- غزل شمارهٔ ۷۹ : طائر طوریم و خاک آستانت طور ماست
- غزل شمارهٔ ۸۰ : کفر سر زلف تو ایمان ماست
- غزل شمارهٔ ۸۱ : عقل مرغی ز آشیانهٔ ماست
- غزل شمارهٔ ۸۲ : کاف و نون جزوی از اوراق کتب خانه ماست
- غزل شمارهٔ ۸۳ : مائیم آن گدای که سلطان گدای ماست
- غزل شمارهٔ ۸۴ : جمشید بنده در دولتسرای ماست
- غزل شمارهٔ ۸۵ : رنج از کسی بریم که دردش دوای ماست
- غزل شمارهٔ ۸۶ : منزل پیر مغان کوی خرابات فناست
- غزل شمارهٔ ۸۷ : گر از جور جانان ننالی رواست
- غزل شمارهٔ ۸۸ : شامش از صبح فروزنده درآویخته است
- غزل شمارهٔ ۸۹ : شوریده‌ئیست زلف تو کز بند جسته است
- غزل شمارهٔ ۹۰ : روی زمین و خون دلم نم گرفته است
- غزل شمارهٔ ۹۱ : هیچ می‌دانی چرا اشکم ز چشم افتاده است
- غزل شمارهٔ ۹۲ : گرت چو مورچه گرد شکر برآمده است
- غزل شمارهٔ ۹۳ : چو سرچشمهٔ چشم من دیده است
- غزل شمارهٔ ۹۴ : مسیح روح را مریم حجابست
- غزل شمارهٔ ۹۵ : دلا جان در ره جانان حجابست
- غزل شمارهٔ ۹۶ : رخش با آب و آتش در نقابست
- غزل شمارهٔ ۹۷ : یاران همه مخمور و قدح پر می نابست
- غزل شمارهٔ ۹۸ : هنوزت نرگس اندر عین خوابست
- غزل شمارهٔ ۹۹ : آنزمان مهر تو می‌جست که پیمان می‌بست
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : رخسار تو شمع کایناتست
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : ما هم از شب سایبان برآفتاب انداختست
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : ایکه لبت آب شکر ریختست
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : کارم از دست دل فرو بستست
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : خطی کز تیره شب برخور نوشتست
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : جان ما بر آتش و گیسوی جانان تافتست
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : ایکه زلف سیهت برگل روی آشفتست
- غزل شمارهٔ ۱۰۷ : جانم از غم بلب رسیدهٔ تست
- غزل شمارهٔ ۱۰۸ : گر حرص زیردست و طمع زیر پای تست
- غزل شمارهٔ ۱۰۹ : مگذر ز ما که خاطر ما در قفای تست
- غزل شمارهٔ ۱۱۰ : دلبرا خورشیدتابان ذره‌ئی از روی تست
- غزل شمارهٔ ۱۱۱ : پیش صاحب‌نظران ملک سلیمان بادست
- غزل شمارهٔ ۱۱۲ : جانم از بادهٔ لعل تو خراب افتادست
- غزل شمارهٔ ۱۱۳ : بستهٔ بند تو از هر دو جهان آزادست
- غزل شمارهٔ ۱۱۴ : رمضان آمد و شد کار صراحی از دست
- غزل شمارهٔ ۱۱۵ : بشکست دل تنگ من خسته کزین دست
- غزل شمارهٔ ۱۱۶ : زلال مشربم از لفظ آبدار خودست
- غزل شمارهٔ ۱۱۷ : چو طلعت تو مرا منتهای مقصودست
- غزل شمارهٔ ۱۱۸ : هر که او دیدهٔ مردم کش مستت دیدست
- غزل شمارهٔ ۱۱۹ : وه که از دست سر زلف سیاهت چه کشیدست
- غزل شمارهٔ ۱۲۰ : چو از برگ گلش سنبل دمیدست
- غزل شمارهٔ ۱۲۱ : گرهٔ زلف بهم بر زده کاین مشک تتارست
- غزل شمارهٔ ۱۲۲ : شعاع چشمهٔ مهر از فروغ رخسارست
- غزل شمارهٔ ۱۲۳ : به بوستان جمالت بهار بسیارست
- غزل شمارهٔ ۱۲۴ : نعلم نگر نهاده برآتش که عنبرست
- غزل شمارهٔ ۱۲۵ : سحر بگوش صبوحی کشان باده‌پرست
- غزل شمارهٔ ۱۲۶ : ای لبت باده‌فروش و دل من باده‌پرست
- غزل شمارهٔ ۱۲۷ : ای لبت میگون و جانم می پرست
- غزل شمارهٔ ۱۲۸ : گفتمش روی تو صد ره ز قمر خوبترست
- غزل شمارهٔ ۱۲۹ : لب شیرین تو هر دم شکر انگیزترست
- غزل شمارهٔ ۱۳۰ : بیمار چشم مست تو رنجور خوشترست
- غزل شمارهٔ ۱۳۱ : در خنده آن عقیق شکرریز خوشترست
- غزل شمارهٔ ۱۳۲ : زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست
- غزل شمارهٔ ۱۳۳ : فروغ عارض او یا سپیده سحرست
- غزل شمارهٔ ۱۳۴ : این همه مستی ما مستی مستی دگرست
- غزل شمارهٔ ۱۳۵ : جان هر زنده دلی زنده بجانی دگرست
- غزل شمارهٔ ۱۳۶ : بوستان طلعتش را نوبهاری دیگرست
- غزل شمارهٔ ۱۳۷ : آن نه رویست مگر فتنهٔ دور قمرست
- غزل شمارهٔ ۱۳۸ : ز آتشکده و کعبه غرض سوز ونیازست
- غزل شمارهٔ ۱۳۹ : از لعل آبدار تو نعلم برآتشست
- غزل شمارهٔ ۱۴۰ : ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست
- غزل شمارهٔ ۱۴۱ : باغ و صحرا با سهی سروان نسرین برخوشست
- غزل شمارهٔ ۱۴۲ : شکنج زلف سیاه تو بر سمن چو خوشست
- غزل شمارهٔ ۱۴۳ : در شب زلف تو مهتابی خوشست
- غزل شمارهٔ ۱۴۴ : رخ دل‌فروز تو ماهی خوشست
- غزل شمارهٔ ۱۴۵ : بوقت صبح چو آن سرو سیمتن بنشست
- غزل شمارهٔ ۱۴۶ : بیش ازین بی همدمی در خانه نتوانم نشست
- غزل شمارهٔ ۱۴۷ : خطر بادیهٔ عشق تو بیش از پیشست
- غزل شمارهٔ ۱۴۸ : بهار روی تو بازار مشتری بشکست
- غزل شمارهٔ ۱۴۹ : ای بر عذار مهوشت آن زلف پرشکست
- غزل شمارهٔ ۱۵۰ : ترا با ما اگر صلحست جنگست
- غزل شمارهٔ ۱۵۱ : ابروی تو طاقست که پیوسته هلالست
- غزل شمارهٔ ۱۵۲ : رخت خورشید را یات جمالست
- غزل شمارهٔ ۱۵۳ : حسن تو نهایت جمالست
- غزل شمارهٔ ۱۵۴ : خطت که کتابهٔ جمالست
- غزل شمارهٔ ۱۵۵ : هرکه مجنون نیست از احوال لیلی غافلست
- غزل شمارهٔ ۱۵۶ : این چنین صورت گر از آب و گلست
- غزل شمارهٔ ۱۵۷ : ای من ز دو چشم نیم مستت مست
- غزل شمارهٔ ۱۵۸ : ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست
- غزل شمارهٔ ۱۵۹ : دوش پیری ز خرابات برون آمد مست
- غزل شمارهٔ ۱۶۰ : سحرگه ماه عقرب زلف من مست
- غزل شمارهٔ ۱۶۱ : دیشب درآمد از درم آنماه چهره مست
- غزل شمارهٔ ۱۶۲ : اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست
- غزل شمارهٔ ۱۶۳ : نظری کن اگرت خاطر درویشانست
- غزل شمارهٔ ۱۶۴ : آن جوهر جانست که در گوهر کانست
- غزل شمارهٔ ۱۶۵ : دلم با مردم چشمت چنانست
- غزل شمارهٔ ۱۶۶ : مرا یاقوت او قوت روانست
- غزل شمارهٔ ۱۶۷ : یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست
- غزل شمارهٔ ۱۶۸ : گفتم که چرا صورتت از دیده نهانست
- غزل شمارهٔ ۱۶۹ : روز رخسار تو ماهی روشنست
- غزل شمارهٔ ۱۷۰ : بوقت صبح می روشن آفتاب منست
- غزل شمارهٔ ۱۷۱ : سحاب سیل فشان چشم رودبار منست
- غزل شمارهٔ ۱۷۲ : گل بستان خرد لفظ دلارای منست
- غزل شمارهٔ ۱۷۳ : زلف لیلی صفتت دام دل مجنونست
- غزل شمارهٔ ۱۷۴ : آن ترک پریچهره مگر لعبت چینست
- غزل شمارهٔ ۱۷۵ : آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست
- غزل شمارهٔ ۱۷۶ : گر سردر آورد سرم آنجا که پای اوست
- غزل شمارهٔ ۱۷۷ : من بقول دشمنان هرگز نگیرم ترک دوست
- غزل شمارهٔ ۱۷۸ : عنبرست آن دام دل یا زلف عنبرسای دوست
- غزل شمارهٔ ۱۷۹ : ای فدای قامتت هر سرو بستانی که هست
- غزل شمارهٔ ۱۸۰ : ایکه از دفتر حسنت مه تابان بابیست
- غزل شمارهٔ ۱۸۱ : از روضهٔ نعیم جمالش روایتیست
- غزل شمارهٔ ۱۸۲ : ای پیک صبا حال پری چهرهٔ ما چیست
- غزل شمارهٔ ۱۸۳ : ز زلفش نافهٔ تاتار تاریست
- غزل شمارهٔ ۱۸۴ : برسر کوی عشق بازاریست
- غزل شمارهٔ ۱۸۵ : ترا که طرهٔ مشکین و خط زنگاریست
- غزل شمارهٔ ۱۸۶ : جان من جان مرا چون ضرر از بیماریست
- غزل شمارهٔ ۱۸۷ : نفسی همدم ما باش که عالم نفسیست
- غزل شمارهٔ ۱۸۸ : غرهٔ ما جز آن عارض شهرآرا نیست
- غزل شمارهٔ ۱۸۹ : نشان بی نشانان بی نشانیست
- غزل شمارهٔ ۱۹۰ : بتی که طره او مجمع پریشانیست
- غزل شمارهٔ ۱۹۱ : زلف هندوی تو در تابست و ما را تاب نیست
- غزل شمارهٔ ۱۹۲ : بدایت غم عشاق را نهایت نیست
- غزل شمارهٔ ۱۹۳ : هیچ روئی نیست کز چرخ سیه رو زرد نیست
- غزل شمارهٔ ۱۹۴ : کو دل که او بدام غمت پای بند نیست
- غزل شمارهٔ ۱۹۵ : هیچکس نیست که منظور مرا ناظر نیست
- غزل شمارهٔ ۱۹۶ : عشق سلطانیست کو را حاجت دستور نیست
- غزل شمارهٔ ۱۹۷ : اینجا نماز زنده‌دلان جز نیاز نیست
- غزل شمارهٔ ۱۹۸ : مرغ جانرا هر دو عالم آشیانی بیش نیست
- غزل شمارهٔ ۱۹۹ : روضهٔ خلد برین بستانسرائی بیش نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰۰ : حذر کن ز یاری که یاریش نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰۱ : ورطهٔ پر خطر عشق ترا ساحل نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰۲ : آن نگینی که منش می‌طلبم با جم نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰۳ : اگر ترا غم امثال ما بود غم نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰۴ : اهل دل را از لب شیرین جانان چاره نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰۵ : کدام دل که گرفتار و پای بند تو نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰۶ : در سر زلف سیاه تو چه سوداست که نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰۷ : شمع ما مامول هر پروانه نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰۸ : شمع ما شمعیست کو منظور هر پروانه نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰۹ : گرچه کاری چو عشقبازی نیست
- غزل شمارهٔ ۲۱۰ : مشنو که مرا با لب لعلت هوسی نیست
- غزل شمارهٔ ۲۱۱ : هیچ دل نیست که میلش بدلارائی نیست
- غزل شمارهٔ ۲۱۲ : بر سر کوی خرابات محبت کوئیست
- غزل شمارهٔ ۲۱۳ : دیشب دلم ز ملک دو عالم خبر نداشت
- غزل شمارهٔ ۲۱۴ : کاروان خیمه به صحرا زد و محمل بگذشت
- غزل شمارهٔ ۲۱۵ : ای قمر تابی از بناگوشت
- غزل شمارهٔ ۲۱۶ : لعل شیرین تو وصفش بر شکر باید نوشت
- غزل شمارهٔ ۲۱۷ : منزل ار یار قرینست چه دوزخ چه بهشت
- غزل شمارهٔ ۲۱۸ : ز کفر زلفت ایمان می‌توان یافت
- غزل شمارهٔ ۲۱۹ : هیچ داری خبر ای یار که آن یار برفت
- غزل شمارهٔ ۲۲۰ : ترک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت
- غزل شمارهٔ ۲۲۱ : ابر نیسان باغ را در لؤلؤی لالا گرفت
- غزل شمارهٔ ۲۲۲ : سنبلش برگ ارغوان بگرفت
- غزل شمارهٔ ۲۲۳ : بر مه از سنبل پر چین تو پر چین بگرفت
- غزل شمارهٔ ۲۲۴ : چو آن فتنه از خواب سر بر گرفت
- غزل شمارهٔ ۲۲۵ : سپیده دم که جهان بوی نوبهار گرفت
- غزل شمارهٔ ۲۲۶ : دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت
- غزل شمارهٔ ۲۲۷ : نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت
- غزل شمارهٔ ۲۲۸ : ای جان جهان جان وجهان برخی جانت
- غزل شمارهٔ ۲۲۹ : بحز از کمر ندیدم سر موئی از میانت
- غزل شمارهٔ ۲۳۰ : ز عشق غمزه و ابروی آن صنم پیوست
- غزل شمارهٔ ۲۳۱ : خنک آن باد که باشد گذرش بر کویت
- غزل شمارهٔ ۲۳۲ : برون ز جام دمادم مجوی این دم هیچ
- غزل شمارهٔ ۲۳۳ : میانش موئی و شیرین دهان هیچ
- غزل شمارهٔ ۲۳۴ : بنوش لعل مذاب از زمردین اقداح
- غزل شمارهٔ ۲۳۵ : حیات بخش بود باده خاصه وقت صبوح
- غزل شمارهٔ ۲۳۶ : ببوی زلف تو دادم دل شکسته بباد
- غزل شمارهٔ ۲۳۷ : یاد باد آنکو مرا هرگز نگوید یاد باد
- غزل شمارهٔ ۲۳۸ : پیه سوز چشم من سرشمع ایوان تو باد
- غزل شمارهٔ ۲۳۹ : نسیم باد صبا جان من فدای تو باد
- غزل شمارهٔ ۲۴۰ : تا دلم در خم آن زلف سمن‌سا افتاد
- غزل شمارهٔ ۲۴۱ : چوعکس روی تو در ساغر شراب افتاد
- غزل شمارهٔ ۲۴۲ : دلبرم را پر طوطی بر شکر خواهد فتاد
- غزل شمارهٔ ۲۴۳ : گهی که شرح فراقت کنم بدیده سواد
- غزل شمارهٔ ۲۴۴ : چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد
- غزل شمارهٔ ۲۴۵ : بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد
- غزل شمارهٔ ۲۴۶ : یاد باد آنکه نیاورد ز من روزی یاد
- غزل شمارهٔ ۲۴۷ : دل من زحمت جان برنتابد
- غزل شمارهٔ ۲۴۸ : هندوئی را باغبان سوی گلستان می‌فرستد
- غزل شمارهٔ ۲۴۹ : چون مرا دیده بر آن آتش رخسار افتد
- غزل شمارهٔ ۲۵۰ : از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد
- غزل شمارهٔ ۲۵۱ : چون طره عنبر شکنش در شکن افتد
- غزل شمارهٔ ۲۵۲ : هر کرا یار یار می‌افتد
- غزل شمارهٔ ۲۵۳ : مه چنین دلستان نمی‌افتد
- غزل شمارهٔ ۲۵۴ : لطافت دهنش در بیان نمی‌گنجد
- غزل شمارهٔ ۲۵۵ : اگر آن ماه مهربان گردد
- غزل شمارهٔ ۲۵۶ : ز جام عشق تو عقلم خراب می‌گردد
- غزل شمارهٔ ۲۵۷ : چه بادست اینکه می‌آید که بوی یار ما دارد
- غزل شمارهٔ ۲۵۸ : در راه قربت ما ره‌بان چه کار دارد
- غزل شمارهٔ ۲۵۹ : با درد دردنوشان درمان چه کار دارد
- غزل شمارهٔ ۲۶۰ : درد محبت درمان ندارد
- غزل شمارهٔ ۲۶۱ : کسی کو دل بر جانان ندارد
- غزل شمارهٔ ۲۶۲ : آن پریچهره که جور و ستم آئین دارد
- غزل شمارهٔ ۲۶۳ : هر کو بصری دارد با او نظری دارد
- غزل شمارهٔ ۲۶۴ : دل من باز هوای سر کوئی دارد
- غزل شمارهٔ ۲۶۵ : کدام یار که ما را پیام یار آرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۶ : چون صبا نکهت آن زلف پریشان آرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۷ : خدنگ غمزهٔ جادو چو در کمان آرد
- غزل شمارهٔ ۲۶۸ : نقاش که او صورت ارژنگ نگارد
- غزل شمارهٔ ۲۶۹ : کاروان ختنی مشک ختا می‌آرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۰ : دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۱ : قصه غصه فرهاد بشیرین که برد
- غزل شمارهٔ ۲۷۲ : پیغام بلبلان بگلستان که میبرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۳ : توئی که لعل تو دست از عقیق کانی برد
- غزل شمارهٔ ۲۷۴ : سپیده‌دم که صبا دامن سمن بدرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۵ : تاجداری کند آنکس که ز سردر گذرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۶ : خنک آن باد که برخاک خراسان گذرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۷ : ترک من ترک من گرفت و خطا کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۸ : چو شام شد بشبستان باید کرد
- غزل شمارهٔ ۲۷۹ : به دشمنان گله از دوستان نشاید کرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۰ : ماه من دوش سر از جیب ملاحت برکرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۱ : جان توجه بروی مهوش کرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۲ : باز عزم شراب خواهم کرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۳ : مه را اگر از مشک ز ره پوش توان کرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۴ : بی لاله رخان روی بصحرا نتوان کرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۵ : پشت بر یار گمان ابرو ما نتوان کرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۶ : بر سر کوی تو اندیشهٔ جان نتوان کرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۷ : هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۸ : سپیده‌دم که صبا بر چمن گذر می‌کرد
- غزل شمارهٔ ۲۸۹ : طوطی از پستهٔ تنگ تو شکر گرد آورد
- غزل شمارهٔ ۲۹۰ : سوز غم تو آتشم از جان بر آورد
- غزل شمارهٔ ۲۹۱ : من خاک آن بادم که او بوی دلارام آورد
- غزل شمارهٔ ۲۹۲ : گل نهالی به بوستان آورد
- غزل شمارهٔ ۲۹۳ : کس نیست که دست من غمخوار بگیرد
- غزل شمارهٔ ۲۹۴ : چون خط تو گرد رخ گلرنگ بگیرد
- غزل شمارهٔ ۲۹۵ : دلم دیده از دوستان برنگیرد
- غزل شمارهٔ ۲۹۶ : دلم که حلقهٔ گیسوی یار می‌گیرد
- غزل شمارهٔ ۲۹۷ : طوطی چو سخن گوئی پیش شکرت میرد
- غزل شمارهٔ ۲۹۸ : مرغ در راه او پر اندازد
- غزل شمارهٔ ۲۹۹ : چون طوطی خط تو پر بر شکر اندازد
- غزل شمارهٔ ۳۰۰ : تا برآید نفس از عشق دمی باید زد
- غزل شمارهٔ ۳۰۱ : وصل آن ترک ختا ملکت خاقان ارزد
- غزل شمارهٔ ۳۰۲ : صحبت جان جهان جان و جهان می‌ارزد
- غزل شمارهٔ ۳۰۳ : حدیث آرزومندی جوابی هم نمی‌ارزد
- غزل شمارهٔ ۳۰۴ : بهار دهر بباد خزان نمی‌ارزد
- غزل شمارهٔ ۳۰۵ : همه گنج جهان ماری نیرزد
- غزل شمارهٔ ۳۰۶ : دلا سود عالم زیانی نیرزد
- غزل شمارهٔ ۳۰۷ : چو ترک مهوشم از خواب مست برخیزد
- غزل شمارهٔ ۳۰۸ : آن فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد
- غزل شمارهٔ ۳۰۹ : آنکو به شکر ریزی شور از شکر انگیزد
- غزل شمارهٔ ۳۱۰ : کسی کزان سر زلف دو تا نمی‌ترسد
- غزل شمارهٔ ۳۱۱ : دلم از دست بشد تا بسر او چه رسد
- غزل شمارهٔ ۳۱۲ : این ترک زنگاری کمان از خیل خاقان می‌رسد
- غزل شمارهٔ ۳۱۳ : خطی که بر سمن آن گلعذار بنویسد
- غزل شمارهٔ ۳۱۴ : گر سر صحبت این بی سر و پایت باشد
- غزل شمارهٔ ۳۱۵ : درد غم عشق را طبیب نباشد
- غزل شمارهٔ ۳۱۶ : شام شکستگان را هرگز سحر نباشد
- غزل شمارهٔ ۳۱۷ : روی نکو بی وجود ناز نباشد
- غزل شمارهٔ ۳۱۸ : مردان این قدم را باید که سر نباشد
- غزل شمارهٔ ۳۱۹ : کی طرف گلستان چو سر کوی تو باشد
- غزل شمارهٔ ۳۲۰ : ز حال بی‌خبرانت خبر نمی‌باشد
- غزل شمارهٔ ۳۲۱ : تا چین آن دو زلف سمن‌سا پدید شد
- غزل شمارهٔ ۳۲۲ : مرا ای بخت یاری کن چو یار از دست بیرون شد
- غزل شمارهٔ ۳۲۳ : دامن گل نبرد هر که ز خار اندیشد
- غزل شمارهٔ ۳۲۴ : هر که او را قدمی هست ز سر نندیشد
- غزل شمارهٔ ۳۲۵ : اسیر قید محبت ز جان نیندیشد
- غزل شمارهٔ ۳۲۶ : گر دلم روز وداع از پی محمل می‌شد
- غزل شمارهٔ ۳۲۷ : ایکه از شرمت خوی از رخسارهٔ خور می‌چکد
- غزل شمارهٔ ۳۲۸ : یارش نتوان گفت که از یار بنالد
- غزل شمارهٔ ۳۲۹ : نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد
- غزل شمارهٔ ۳۳۰ : لب چو بگشود ز تنگ شکرم یاد آمد
- غزل شمارهٔ ۳۳۱ : ماه فرو رفت و آفتاب برآمد
- غزل شمارهٔ ۳۳۲ : خسرو انجم بگه بام برآمد
- غزل شمارهٔ ۳۳۳ : وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد
- غزل شمارهٔ ۳۳۴ : از صومعه پیری بخرابات درآمد
- غزل شمارهٔ ۳۳۵ : شکر تنگ تو تنگ شکر آمد
- غزل شمارهٔ ۳۳۶ : مراد بین که به پیش مرید باز آمد
- غزل شمارهٔ ۳۳۷ : یار ثابت قدم اینک ز سفر باز آمد
- غزل شمارهٔ ۳۳۸ : بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد
- غزل شمارهٔ ۳۳۹ : عید آمد و آنماه دلافروز نیامد
- غزل شمارهٔ ۳۴۰ : سریست مرا با تو که اغیار نداند
- غزل شمارهٔ ۳۴۱ : کس حال من سوخته جز شمع نداند
- غزل شمارهٔ ۳۴۲ : عجب دارم گر او حالم نداند
- غزل شمارهٔ ۳۴۳ : حدیث جان بجز جانان نداند
- غزل شمارهٔ ۳۴۴ : که میرود که پیامم به شهریار رساند
- غزل شمارهٔ ۳۴۵ : درد من دلخسته بدرمان که رساند
- غزل شمارهٔ ۳۴۶ : گویند که صبرآتش عشقت بنشاند
- غزل شمارهٔ ۳۴۷ : ماجرائی که دل سوخته می‌پوشاند
- غزل شمارهٔ ۳۴۸ : دل بدست یار و غم در دل بماند
- غزل شمارهٔ ۳۴۹ : ما برکنار و با تو کمر در میان بماند
- غزل شمارهٔ ۳۵۰ : حدیث عشق ز ما یادگار خواهد ماند
- غزل شمارهٔ ۳۵۱ : هر که را سکه درستست بزر باز نماند
- غزل شمارهٔ ۳۵۲ : گل اندامی که گلگون می‌دواند
- غزل شمارهٔ ۳۵۳ : اگر ز پیش برانی مرا که برخواند
- غزل شمارهٔ ۳۵۴ : آن خط شب مثال که بر خور نوشته‌اند
- غزل شمارهٔ ۳۵۵ : رنج ما بردیم و گنج ارباب دولت برده‌اند
- غزل شمارهٔ ۳۵۶ : خورشید را ز مشک زره پوش کرده‌اند
- غزل شمارهٔ ۳۵۷ : شام خون آشام گیسو را اگر چین کرده‌اند
- غزل شمارهٔ ۳۵۸ : زنده‌اند آنها که پیش چشم خوبان مرده‌اند
- غزل شمارهٔ ۳۵۹ : خورشید را به سایهٔ شب در نشانده‌اند
- غزل شمارهٔ ۳۶۰ : این دلبران که پرده برخ در کشیده‌اند
- غزل شمارهٔ ۳۶۱ : زهی زلفت گرهگیری پر از بند
- غزل شمارهٔ ۳۶۲ : ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند
- غزل شمارهٔ ۳۶۳ : عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند
- غزل شمارهٔ ۳۶۴ : همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاشتند
- غزل شمارهٔ ۳۶۵ : دل مجروح مرا آگهی از جان دادند
- غزل شمارهٔ ۳۶۶ : دوش چون در شکن طرهٔ شب چین دادند
- غزل شمارهٔ ۳۶۷ : این چه نامه‌ست که از کشور یار آوردند
- غزل شمارهٔ ۳۶۸ : خیمهٔ نوروز بر صحرا زدند
- غزل شمارهٔ ۳۶۹ : ز چشم مست تو آنها که آگهی دارند
- غزل شمارهٔ ۳۷۰ : ساقیان آبم بجام لعل شکر خا برند
- غزل شمارهٔ ۳۷۱ : مرغان این چمن همه بی بال و بی پرند
- غزل شمارهٔ ۳۷۲ : چون ترک من سپاه حبش برختن زند
- غزل شمارهٔ ۳۷۳ : هم عفی الله نی که ما را مرحبائی می‌زند
- غزل شمارهٔ ۳۷۴ : تا درد نیابند دوا را نشناسند
- غزل شمارهٔ ۳۷۵ : ساقیا می زین فزون‌تر کن که میخواران بسند
- غزل شمارهٔ ۳۷۶ : چون خط سبز تو بر آفتاب بنویسند
- غزل شمارهٔ ۳۷۷ : هر نسخه که در وصف خط یار نویسند
- غزل شمارهٔ ۳۷۸ : می‌کشندم بخرابات و در آن می‌کوشند
- غزل شمارهٔ ۳۷۹ : در آن مجلس که جام عشق نوشند
- غزل شمارهٔ ۳۸۰ : کسی که پشت بر آن روی چون نگار کند
- غزل شمارهٔ ۳۸۱ : نور رویت تاب در شمع شبستان افکند
- غزل شمارهٔ ۳۸۲ : ترکم از غمزه چو ناوک بکمان در فکند
- غزل شمارهٔ ۳۸۳ : آنکه هرگز نظری با من شیدا نکند
- غزل شمارهٔ ۳۸۴ : هیچکس نیست که وصل تو تمنا نکند
- غزل شمارهٔ ۳۸۵ : جان وطن بر در جانان چه کند گر نکند
- غزل شمارهٔ ۳۸۶ : گمان مبر که دلم میل دوستان نکند
- غزل شمارهٔ ۳۸۷ : سنبلش غارت ایمان نکند چون نکند
- غزل شمارهٔ ۳۸۸ : چنانکه صید دل آن چشم آهوانه کند
- غزل شمارهٔ ۳۸۹ : چون سایبان آفتاب از مشک تاتاری کند
- غزل شمارهٔ ۳۹۰ : ماه من مشک سیه در دامن گل می‌کند
- غزل شمارهٔ ۳۹۱ : گمان مبر که در آفاق اهل حسن کمند
- غزل شمارهٔ ۳۹۲ : سوی دیرم نگذارند که غیرم دانند
- غزل شمارهٔ ۳۹۳ : طره‌های تو کمند افکن طرارانند
- غزل شمارهٔ ۳۹۴ : مستم آنجا مبر ای یار که سرمستانند
- غزل شمارهٔ ۳۹۵ : چه کسانند که در قصد دل ریش کسانند
- غزل شمارهٔ ۳۹۶ : صوفی اگرش بادهٔ صافی نچشانند
- غزل شمارهٔ ۳۹۷ : چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند
- غزل شمارهٔ ۳۹۸ : ساقیان چون دم از شراب زنند
- غزل شمارهٔ ۳۹۹ : چو مطربان سحر آهنگ زیر و بام کنند
- غزل شمارهٔ ۴۰۰ : پای کوبان در سراندازی چو سربازی کنند
- غزل شمارهٔ ۴۰۱ : پری رخان که برخ رشک لعبت چینند
- غزل شمارهٔ ۴۰۲ : اهل دل پیش تو مردن ز خدا می‌خواهند
- غزل شمارهٔ ۴۰۳ : عاقلان کی دل بدست زلف دلداران دهند
- غزل شمارهٔ ۴۰۴ : اهل تحقیق چو در کوی خرابات آیند
- غزل شمارهٔ ۴۰۵ : بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند
- غزل شمارهٔ ۴۰۶ : تنم تنها نمی‌خواهد که در کاشانه بنشیند
- غزل شمارهٔ ۴۰۷ : به آب گل رخ آن گلعذار می‌شویند
- غزل شمارهٔ ۴۰۸ : دیگرانرا عیش و شادی گر چه در صحرا بود
- غزل شمارهٔ ۴۰۹ : آن رفت که میل دل من سوی شما بود
- غزل شمارهٔ ۴۱۰ : گردون کنایتی ز سر بام ما بود
- غزل شمارهٔ ۴۱۱ : یاد باد آن شب که دلبر مست و دل در دست بود
- غزل شمارهٔ ۴۱۲ : مرا ز مهر رخت کی ملال خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۴۱۳ : اگر دو چشم تو مست مدام خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۴۱۴ : تا ترا برگ ما نخواهد بود
- غزل شمارهٔ ۴۱۵ : ترک من گوئی که بازش خاطر نخجیر بود
- غزل شمارهٔ ۴۱۶ : دوشم بشمع روی چو ماهت نیاز بود
- غزل شمارهٔ ۴۱۷ : یاد باد آن شب که در مجلس خروش چنگ بود
- غزل شمارهٔ ۴۱۸ : دوشم وطن بجز در دیر مغان نبود
- غزل شمارهٔ ۴۱۹ : بی گلبن وصلت بگلستان نتوان بود
- غزل شمارهٔ ۴۲۰ : دیشب همه منزل من کوی مغان بود
- غزل شمارهٔ ۴۲۱ : بی رخ حور بجنت نفسی نتوان بود
- غزل شمارهٔ ۴۲۲ : آن زمان کز من دلسوخته آثار نبود
- غزل شمارهٔ ۴۲۳ : آندم که نه شمع و نه لگن بود
- غزل شمارهٔ ۴۲۴ : وفات به بود آنرا که در وفای تو نبود
- غزل شمارهٔ ۴۲۵ : مشنو که چراغ دل من روی تو نبود
- غزل شمارهٔ ۴۲۶ : دوش کز طوفان اشکم آب دریا رفته بود
- غزل شمارهٔ ۴۲۷ : شبی با یار در خلوت مرا عیشی نهانی بود
- غزل شمارهٔ ۴۲۸ : مرا وقتی نگاری خرگهی بود
- غزل شمارهٔ ۴۲۹ : راستی را در سپاهان خوش بود آواز رود
- غزل شمارهٔ ۴۳۰ : نقش رویت بچه رو از دل پر خون برود
- غزل شمارهٔ ۴۳۱ : ترک تیرانداز من کز پیش لشکر میرود
- غزل شمارهٔ ۴۳۲ : تشنهٔ غنچه سیراب ترا آب چه سود
- غزل شمارهٔ ۴۳۳ : باش تا روی تو خورشید جهانتاب شود
- غزل شمارهٔ ۴۳۴ : ایکه هر دم عنبرت بر نسترن چنبر شود
- غزل شمارهٔ ۴۳۵ : هر کو نظر کند بتو صاحب‌نظر شود
- غزل شمارهٔ ۴۳۶ : بیا که بی سر زلفت مرا بسر نشود
- غزل شمارهٔ ۴۳۷ : گر مرا بخت درین واقعه یاور نشود
- غزل شمارهٔ ۴۳۸ : گرمی خسرو و شیرین بشکر کم نشود
- غزل شمارهٔ ۴۳۹ : عجب از قافله دارم که بدر می‌نشود
- غزل شمارهٔ ۴۴۰ : زهی لعل تو در درج منضود
- غزل شمارهٔ ۴۴۱ : مهرهٔ مهر چو از حقه مینا بنمود
- غزل شمارهٔ ۴۴۲ : چشمت دل پر ز تاب خواهد
- غزل شمارهٔ ۴۴۳ : دلم بی وصل جانان جان نخواهد
- غزل شمارهٔ ۴۴۴ : جان بر افشان اگرت صحبت جانان باید
- غزل شمارهٔ ۴۴۵ : هرکه با نرگس سرمست تو در کار آید
- غزل شمارهٔ ۴۴۶ : سحر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید
- غزل شمارهٔ ۴۴۷ : پیداست که از دود دم ما چه برآید
- غزل شمارهٔ ۴۴۸ : بسالی کی چنان ماهی برآید
- غزل شمارهٔ ۴۴۹ : گوئی بت من چون ز شبستان بدر آید
- غزل شمارهٔ ۴۵۰ : به خشم رفتهٔ ما گر به صلح باز آید
- غزل شمارهٔ ۴۵۱ : بلبل دلشده از گل به چه رو باز آید
- غزل شمارهٔ ۴۵۲ : عشقست که چون پرده ز رخ باز گشاید
- غزل شمارهٔ ۴۵۳ : چون برقع شبرنگ ز عارض بگشاید
- غزل شمارهٔ ۴۵۴ : نسیم باد صبا چون ز بوستان آید
- غزل شمارهٔ ۴۵۵ : یا رب این هدهد میمون ز کجا می‌آید
- غزل شمارهٔ ۴۵۶ : گلی به رنگ تو از غنچه بر نمی‌آید
- غزل شمارهٔ ۴۵۷ : این چه بادست که از سوی چمن می‌آید
- غزل شمارهٔ ۴۵۸ : کدام دل که ز دوری به جان نمی‌آید
- غزل شمارهٔ ۴۵۹ : مرا دلیست که تا جان برون نمی‌آید
- غزل شمارهٔ ۴۶۰ : ناله‌ئی کان ز دل چنگ برون می‌آید
- غزل شمارهٔ ۴۶۱ : کسی را از تو کامی برنیاید
- غزل شمارهٔ ۴۶۲ : مهی چون او به ماهی برنیاید
- غزل شمارهٔ ۴۶۳ : در پای تو هرکس که سر انداز نیاید
- غزل شمارهٔ ۴۶۴ : جز ناله کسی مونس و دمساز نیاید
- غزل شمارهٔ ۴۶۵ : به مهر روی تو در آفتاب نتوان دید
- غزل شمارهٔ ۴۶۶ : وهم بسی رفت و مکانش ندید
- غزل شمارهٔ ۴۶۷ : صبح چون گلشن جمال تو دید
- غزل شمارهٔ ۴۶۸ : جادوئی چون نرگس مستت به بیماری که دید
- غزل شمارهٔ ۴۶۹ : مستم ز در خانهٔ خمار برآرید
- غزل شمارهٔ ۴۷۰ : سبزه پیرامن سرچشمهٔ نوشش نگرید
- غزل شمارهٔ ۴۷۱ : آخر از سوز دل شبهای من یاد آورید
- غزل شمارهٔ ۴۷۲ : دوش چون موکب سلطان خیالش برسید
- غزل شمارهٔ ۴۷۳ : حدیث شمع از پروانه پرسید
- غزل شمارهٔ ۴۷۴ : سخن یار ز اغیار بباید پوشید
- غزل شمارهٔ ۴۷۵ : همچو شمعم بشبستان حرم یاد کنید
- غزل شمارهٔ ۴۷۶ : آن شکر لب که نباتش ز شکر می‌روید
- غزل شمارهٔ ۴۷۷ : کیست که با من حدیث یار بگوید
- غزل شمارهٔ ۴۷۸ : ز شهریار که آید که حال یار بگوید
- غزل شمارهٔ ۴۷۹ : مرغ جم باز حدیثی ز سبا می‌گوید
- غزل شمارهٔ ۴۸۰ : دست گیرید و بدستم می گلفام دهید
- غزل شمارهٔ ۴۸۱ : ای پرده سرایان که درین پرده سرائید
- غزل شمارهٔ ۴۸۲ : خدا را از سر زاری بگوئید
- غزل شمارهٔ ۴۸۳ : ای پیر مغان شربتم از درد مغان آر
- غزل شمارهٔ ۴۸۴ : زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار
- غزل شمارهٔ ۴۸۵ : مسیح وقتی ازین خسته دم دریغ مدار
- غزل شمارهٔ ۴۸۶ : ایا صبا گرت افتد بکوی دوست گذار
- غزل شمارهٔ ۴۸۷ : برو ای خواجه و شه را بگدا باز گذار
- غزل شمارهٔ ۴۸۸ : طره بفشان و مرا بیش پریشان مگذار
- غزل شمارهٔ ۴۸۹ : بجز نسیم که یابد نصیبی از گلزار
- غزل شمارهٔ ۴۹۰ : چو هست قرب حقیقی چه غم ز بعد مزار
- غزل شمارهٔ ۴۹۱ : ماه یا جنتست یا رخسار
- غزل شمارهٔ ۴۹۲ : ای نغمهٔ خوشت دم داود را شعار
- غزل شمارهٔ ۴۹۳ : سبحان من یسبحه الرمل فی القفار
- غزل شمارهٔ ۴۹۴ : قلم گرفتم و می‌خواستم که بر طومار
- غزل شمارهٔ ۴۹۵ : منم ز مهر رخت روی کرده در دیوار
- غزل شمارهٔ ۴۹۶ : ای خوشا وصل یار و فصل بهار
- غزل شمارهٔ ۴۹۷ : حبذا پای گل و صبحدم و فصل بهار
- غزل شمارهٔ ۴۹۸ : مائیم و عشق و کنج خرابات و روی یار
- غزل شمارهٔ ۴۹۹ : آشنای تو ز بیگانه و خویشش چه خبر
- غزل شمارهٔ ۵۰۰ : ما را ز پردهٔ تو دل از پرده شد بدر
- غزل شمارهٔ ۵۰۱ : ای دل ار سودای جانان داری از جان درگذر
- غزل شمارهٔ ۵۰۲ : شمسهٔ چین را طلوع ازطرف بغتاقش نگر
- غزل شمارهٔ ۵۰۳ : ای تتق بسته از تیره شب برقمر
- غزل شمارهٔ ۵۰۴ : بوستان جنتست و سروم حور
- غزل شمارهٔ ۵۰۵ : زهی طناب سراپردهٔ تو گیسوی حور
- غزل شمارهٔ ۵۰۶ : گر یار یار باشدت ای یار غم مخور
- غزل شمارهٔ ۵۰۷ : دوری از ما مکن ای چشم بد از روی تو دور
- غزل شمارهٔ ۵۰۸ : برافکن سایبان ظلمت از نور
- غزل شمارهٔ ۵۰۹ : بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور
- غزل شمارهٔ ۵۱۰ : پندم به چه عقل می‌دهد پیر
- غزل شمارهٔ ۵۱۱ : معلوم نگردد سخن عشق بتقریر
- غزل شمارهٔ ۵۱۲ : فتاده‌ام من دیوانه در غم تو اسیر
- غزل شمارهٔ ۵۱۳ : برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر
- غزل شمارهٔ ۵۱۴ : با عقیق لب او لعل بدخشان کم گیر
- غزل شمارهٔ ۵۱۵ : بیدلی گردل ز دلبر برنگیرد گومگیر
- غزل شمارهٔ ۵۱۶ : ترک عالم گیر و عالم را مسخر کرده گیر
- غزل شمارهٔ ۵۱۷ : دامن خرگه برافکن ای بت کشمیر
- غزل شمارهٔ ۵۱۸ : کار من شکسته بسامان رسید باز
- غزل شمارهٔ ۵۱۹ : ای دل ار صحبت جانان طلبی جان درباز
- غزل شمارهٔ ۵۲۰ : بستیم دل در آن سر زلف دراز باز
- غزل شمارهٔ ۵۲۱ : چون کوتهست دستم از آن گیسوی دراز
- غزل شمارهٔ ۵۲۲ : خادمهٔ عود سوز مطربهٔ عود ساز
- غزل شمارهٔ ۵۲۳ : ای شده بر مه ز شبه مهره ساز
- غزل شمارهٔ ۵۲۴ : پیش عاقل نیاز چیست نماز
- غزل شمارهٔ ۵۲۵ : کجا بود من مدهوش را حضور نماز
- غزل شمارهٔ ۵۲۶ : بنده محمودست و سلطان در ره معنی ایاز
- غزل شمارهٔ ۵۲۷ : روز عیش و طرب و عید صیامست امروز
- غزل شمارهٔ ۵۲۸ : این غزل یک دو نوبت از سرسوز
- غزل شمارهٔ ۵۲۹ : در جهان قصه حسن تو نشد فاش هنوز
- غزل شمارهٔ ۵۳۰ : برگ نسرین ترا بی خار می‌یابم هنوز
- غزل شمارهٔ ۵۳۱ : نشست شمع سحر ای چراغ مجلسیان خیز
- غزل شمارهٔ ۵۳۲ : بگشا بشکر خنده لب لعل شکرریز
- غزل شمارهٔ ۵۳۳ : ای دلم را شکر جان‌پرورت چون جان عزیز
- غزل شمارهٔ ۵۳۴ : ز لعل عیسویان قصه مسیحا پرس
- غزل شمارهٔ ۵۳۵ : معنی این صورت از صورتگران چین بپرس
- غزل شمارهٔ ۵۳۶ : ای مرغ خوش‌نوا چه فرو بسته‌ئی نفس
- غزل شمارهٔ ۵۳۷ : نه مرا بر سر کوی تو بجز سایه جلیس
- غزل شمارهٔ ۵۳۸ : به فلک می‌رسد خروش خروس
- غزل شمارهٔ ۵۳۹ : الوداع ای دلبر نامهربان بدرود باش
- غزل شمارهٔ ۵۴۰ : کارم از بی سیمی ار چون زر نباشد گومباش
- غزل شمارهٔ ۵۴۱ : یار ما را گر غمی از یار نبود گو مباش
- غزل شمارهٔ ۵۴۲ : زهی مستی من ز بادام مستش
- غزل شمارهٔ ۵۴۳ : مستم ز دو چشم نیمه مستش
- غزل شمارهٔ ۵۴۴ : مبرید نام عنبر بر زلف چون کمندش
- غزل شمارهٔ ۵۴۵ : رخت شمع شبستان می‌نهندش
- غزل شمارهٔ ۵۴۶ : سرو را پای به گل میرود از رفتارش
- غزل شمارهٔ ۵۴۷ : رقیب اگر بجفا باز داردم ز درش
- غزل شمارهٔ ۵۴۸ : گلزار جنتست رخ حور پیکرش
- غزل شمارهٔ ۵۴۹ : آن ماه بین که فتنه شود مهر انورش
- غزل شمارهٔ ۵۵۰ : هر دل غمزده کان غمزه بود غمازش
- غزل شمارهٔ ۵۵۱ : رقم ز غالیه بر طرف لاله زار مکش
- غزل شمارهٔ ۵۵۲ : گر چه تنگست دلم چون دهن خندانش
- غزل شمارهٔ ۵۵۳ : آه از آن یار که نبود خبر از یارانش
- غزل شمارهٔ ۵۵۴ : اگر او سخن نگوید سخنست در دهانش
- غزل شمارهٔ ۵۵۵ : دگر وجود ندارد لطیفه‌ئی ز دهانش
- غزل شمارهٔ ۵۵۶ : بیرون ز کمر هیچ ندیدم ز میانش
- غزل شمارهٔ ۵۵۷ : آنکه جز نام نیابند نشان از دهنش
- غزل شمارهٔ ۵۵۸ : حسد از هیچ ندارم مگر از پیرهنش
- غزل شمارهٔ ۵۵۹ : ترک خنجرکش لشکرشکن ترلک پوش
- غزل شمارهٔ ۵۶۰ : ای شب زلفت غالیه سا وی مه رویت غالیه پوش
- غزل شمارهٔ ۵۶۱ : ای شبت غالیه آسا و مهت غالیه پوش
- غزل شمارهٔ ۵۶۲ : ای دو چشم خوش پر خواب تو درخوابی خوش
- غزل شمارهٔ ۵۶۳ : ای حلقه زده افعی مشکین تو بر دوش
- غزل شمارهٔ ۵۶۴ : سخنی گفتم و صد قول خطا کردم گوش
- غزل شمارهٔ ۵۶۵ : چو جام لعل تو نوشم کجا بماند هوش
- غزل شمارهٔ ۵۶۶ : ای دل مکن انکار و از این کار میندیش
- غزل شمارهٔ ۵۶۷ : پرده از رخ بفکن ای خود پردهٔ رخسار خویش
- غزل شمارهٔ ۵۶۸ : آورده ایم روی بسوی دیار خویش
- غزل شمارهٔ ۵۶۹ : به شهریار بگوئید حال این درویش
- غزل شمارهٔ ۵۷۰ : به بزمگاه صبوحی کنون بمجلس خاص
- غزل شمارهٔ ۵۷۱ : بده آن راح روان بخش که در مجلس خاص
- غزل شمارهٔ ۵۷۲ : بسوز سینه رسند اهل دل بذوق سماع
- غزل شمارهٔ ۵۷۳ : بیار باده که وقت گلست و موسم باغ
- غزل شمارهٔ ۵۷۴ : چون آتش خور شعله زد از شیشه شفاف
- غزل شمارهٔ ۵۷۵ : شمیم باغ بهشتست با نسیم عراق
- غزل شمارهٔ ۵۷۶ : ای برده عارضت به لطافت ز مه سبق
- غزل شمارهٔ ۵۷۷ : چو حرفی بخوانی ز طومار عشق
- غزل شمارهٔ ۵۷۸ : طفل بود در نظر پیر عشق
- غزل شمارهٔ ۵۷۹ : باز برافراختیم رایت سلطان عشق
- غزل شمارهٔ ۵۸۰ : سری بالعیس اصحابی ولی فی العیس معشوق
- غزل شمارهٔ ۵۸۱ : ای سرو خرامندهٔ بستان حقایق
- غزل شمارهٔ ۵۸۲ : نکهت روضهٔ خلدست که می‌بیزد مشک
- غزل شمارهٔ ۵۸۳ : وه چه شیرینست لعلش اندرو پنهان نمک
- غزل شمارهٔ ۵۸۴ : دیدم از دور بتی کاکلکش مشکینک
- غزل شمارهٔ ۵۸۵ : ای روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ
- غزل شمارهٔ ۵۸۶ : نیستی آنکه زنی شیشهٔ هستی برسنگ
- غزل شمارهٔ ۵۸۷ : چو هیچگونه ندارم بحضرت تو مجال
- غزل شمارهٔ ۵۸۸ : یکدم ز قال بگذر اگر واقفی ز حال
- غزل شمارهٔ ۵۸۹ : گشت معلوم کنون قیمت ایام وصال
- غزل شمارهٔ ۵۹۰ : سبحان من تقدس بالعز و الجلال
- غزل شمارهٔ ۵۹۱ : زهی ز بادهٔ لعلت در آتش آب زلال
- غزل شمارهٔ ۵۹۲ : ای سواد خط توشرح مصابیح جمال
- غزل شمارهٔ ۵۹۳ : زهی گرفته خور از طلعت تو فال جمال
- غزل شمارهٔ ۵۹۴ : زهی زلفت شکسته نرخ سنبل
- غزل شمارهٔ ۵۹۵ : شب رحیل ز افغان خستگان مراحل
- غزل شمارهٔ ۵۹۶ : ای دل من بسته در آن زنجیر سمن‌سا دل
- غزل شمارهٔ ۵۹۷ : دلم مرید مرادست و دیده رهبر دل
- غزل شمارهٔ ۵۹۸ : ای ماه تو مهر انور دل
- غزل شمارهٔ ۵۹۹ : دلم ربودی و رفتی ولی نمی‌روی از دل
- غزل شمارهٔ ۶۰۰ : ای غم عشق تو آتش زده در خرمن دل
- غزل شمارهٔ ۶۰۱ : رحمتی گر نکند بر دلم آن سنگین دل
- غزل شمارهٔ ۶۰۲ : مرا که راه نماید کنون به خانهٔ دل
- غزل شمارهٔ ۶۰۳ : گر گنج طلب داری از مار مترس ای دل
- غزل شمارهٔ ۶۰۴ : مقاربت نشود مرتفع ببعد منازل
- غزل شمارهٔ ۶۰۵ : ای کرده تیره شب را بر آفتاب منزل
- غزل شمارهٔ ۶۰۶ : هرگه که ز خرگه بچمن بار دهد گل
- غزل شمارهٔ ۶۰۷ : باغبان گو برو باد مپیما کز گل
- غزل شمارهٔ ۶۰۸ : خوشا با دوستان در بوستان گل
- غزل شمارهٔ ۶۰۹ : مرا که نیست بخاک درت امید وصول
- غزل شمارهٔ ۶۱۰ : یا مسرع الشمال اذا تحصل الوصول
- غزل شمارهٔ ۶۱۱ : سپیده دم که برآمد خروش بانگ رحیل
- غزل شمارهٔ ۶۱۲ : نوبتی صبح برآمد ببام
- غزل شمارهٔ ۶۱۳ : برآمد بانگ مرغ و نوبت بام
- غزل شمارهٔ ۶۱۴ : آفتابست یا ستارهٔ بام
- غزل شمارهٔ ۶۱۵ : تبت یا ذا الجلال و الا کرام
- غزل شمارهٔ ۶۱۶ : خوشا به مجلس شوریدگان درد آشام
- غزل شمارهٔ ۶۱۷ : مگر که صبح من امشب اسیر گشت بشام
- غزل شمارهٔ ۶۱۸ : عارض ترکان نگر در چین جعد مشک فام
- غزل شمارهٔ ۶۱۹ : حن فی روض الهوی قلبی کماناح الحمام
- غزل شمارهٔ ۶۲۰ : گر چه من آب رخ از خاک درت یافته‌ام
- غزل شمارهٔ ۶۲۱ : من ز دست دیده و دل در بلا افتاده‌ام
- غزل شمارهٔ ۶۲۲ : سلامی به جانان فرستاده‌ام
- غزل شمارهٔ ۶۲۳ : گر نگویم دوستی از دوستانت بوده‌ام
- غزل شمارهٔ ۶۲۴ : هیچ می‌دانی که دیشب در غمش چون بوده‌ام
- غزل شمارهٔ ۶۲۵ : چو نام تو در نامه‌ئی دیده‌ام
- غزل شمارهٔ ۶۲۶ : هردم آرد باد صبح از روضهٔ رضوان پیام
- غزل شمارهٔ ۶۲۷ : چشم پرخواب گشودی و ببستی خوابم
- غزل شمارهٔ ۶۲۸ : دل گل زنده گردد از دم خم
- غزل شمارهٔ ۶۲۹ : ای تنم کرده ز غم موئی و در مو زده خم
- غزل شمارهٔ ۶۳۰ : چو چشم مست تو می پرستم
- غزل شمارهٔ ۶۳۱ : ز لعلم ساغری در ده که چون چشم تو سرمستم
- غزل شمارهٔ ۶۳۲ : من از آن لحظه که در چشم تو دیدم مستم
- غزل شمارهٔ ۶۳۳ : امروز که من عاشق و دیوانه و مستم
- غزل شمارهٔ ۶۳۴ : تخفیف کن از دور من این باده که مستم
- غزل شمارهٔ ۶۳۵ : رند و دردی کش و مستم چه توان کرد چو هستم
- غزل شمارهٔ ۶۳۶ : روزگاری روی در روی نگاری داشتم
- غزل شمارهٔ ۶۳۷ : صبحدم دل را مقیم خلوت جان یافتم
- غزل شمارهٔ ۶۳۸ : بدانکه بوی تو آورد صبحدم بادم
- غزل شمارهٔ ۶۳۹ : در چمن دوش ببوی تو گذر می‌کردم
- غزل شمارهٔ ۶۴۰ : می‌گذشتی و من از دور نظر می‌کردم
- غزل شمارهٔ ۶۴۱ : عشق آن بت ساکن میخانه می‌گرداندم
- غزل شمارهٔ ۶۴۲ : گر می‌کشندم ور می‌کشندم
- غزل شمارهٔ ۶۴۳ : وقتست کز ورای سراپردهٔ عدم
- غزل شمارهٔ ۶۴۴ : با روی چون گلنارش از برگ سمن باز آمدم
- غزل شمارهٔ ۶۴۵ : رخشنده‌تر از مهر رخش ماه ندیدم
- غزل شمارهٔ ۶۴۶ : نکنم حدیث شکر چو لبت گزیدم
- غزل شمارهٔ ۶۴۷ : روزی به سر کوی خرابات رسیدم
- غزل شمارهٔ ۶۴۸ : نشان روی تو جستم به هر کجا که رسیدم
- غزل شمارهٔ ۶۴۹ : بلبلان که رساند نسیم باغ ارم
- غزل شمارهٔ ۶۵۰ : ایدل ار خواهی به دولتخانهٔ جانت برم
- غزل شمارهٔ ۶۵۱ : دوش می‌آید نگار بربرم
- غزل شمارهٔ ۶۵۲ : چو برکشی علم قربت از حریم حرم
- غزل شمارهٔ ۶۵۳ : بزن بنوک خدنگم که پیش دست تو میرم
- غزل شمارهٔ ۶۵۴ : اشکست که می‌گردد در کوی تو همرازم
- غزل شمارهٔ ۶۵۵ : بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم
- غزل شمارهٔ ۶۵۶ : ای روی تو چشمهٔ خور چشم
- غزل شمارهٔ ۶۵۷ : ای لاله برگ خویش نظرت گلستان چشم
- غزل شمارهٔ ۶۵۸ : تا چند به شادی می غمهای تو نوشم
- غزل شمارهٔ ۶۵۹ : می‌درم جامه و از مدعیان می‌پوشم
- غزل شمارهٔ ۶۶۰ : ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم
- غزل شمارهٔ ۶۶۱ : من بار هجر می‌کشم و ناقه محملم
- غزل شمارهٔ ۶۶۲ : آید ز نی حدیثی هر دم بگوش جانم
- غزل شمارهٔ ۶۶۳ : من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم
- غزل شمارهٔ ۶۶۴ : من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
- غزل شمارهٔ ۶۶۵ : گر من خمار خود ز لب یار بشکنم
- غزل شمارهٔ ۶۶۶ : ز روی خوب تو گفتم که پرده برفکنم
- غزل شمارهٔ ۶۶۷ : نیست بی روی تو میل گل و برگ سمنم
- غزل شمارهٔ ۶۶۸ : مدام آن نرگس سرمست را در خواب می‌بینم
- غزل شمارهٔ ۶۶۹ : گلی به رنگ تو در بوستان نمی‌بینم
- غزل شمارهٔ ۶۷۰ : آن ماه پری رخ را در خانه نمی‌بینم
- غزل شمارهٔ ۶۷۱ : خرم آنروز که از خطهٔ کرمان بروم
- غزل شمارهٔ ۶۷۲ : من بیدل نگر از صحبت جانان محروم
- غزل شمارهٔ ۶۷۳ : این چه بادست کزو بوی شما می‌شنوم
- غزل شمارهٔ ۶۷۴ : این چه بویست که از باد صبا می‌شنوم
- غزل شمارهٔ ۶۷۵ : حکایت رخت از آفتاب می‌شنوم
- غزل شمارهٔ ۶۷۶ : نسیم زلف تو از نوبهار می‌شنوم
- غزل شمارهٔ ۶۷۷ : مدتی شد که درین شهر گرفتار توایم
- غزل شمارهٔ ۶۷۸ : با لعل او ز جوهر جان در گذشته‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۷۹ : ما حاصل از جهان غم دلبر گرفته‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۸۰ : ما قدح کشتی و دل را همچو دریا کرده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۸۱ : چون ما بکفر زلف تو اقرار کرده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۸۲ : به گدائی به سر کوی شما آمده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۸۳ : باز هشیار برون رفته و مست آمده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۸۴ : ما بدرگاه تو از کوی نیاز آمده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۸۵ : ما به نظارهٔ رویت بجهان آمده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۸۶ : کشتی ما کو که ما زورق درآب افکنده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۶۸۷ : اشارت کرده بودی تا بیایم
- غزل شمارهٔ ۶۸۸ : ما ز رخ کار خویش پرده بر انداختیم
- غزل شمارهٔ ۶۸۹ : ما دلی ایثار او کردیم و جانی یافتیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۰ : مردیم در خمار و شرابی نیافتیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۱ : آنکه لعلش عین آب زندگانی یافتیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۲ : ما نوای خویش را در بینوائی یافتیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۳ : دو جان وقف حریم حرم او کردیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۴ : اهل دل را خبر از عالم جان آوردیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۵ : دل به دست غم سودای تو دادیم و شدیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۶ : گر شدیم از کویت ای ترک ختا باز آمدیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۷ : باز چون بلبل بصد دستان ببستان آمدیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۸ : شمع بنشست ز باد سحری خیز ندیم
- غزل شمارهٔ ۶۹۹ : نسیم باد بهاری وزید خیز ندیم
- غزل شمارهٔ ۷۰۰ : ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم
- غزل شمارهٔ ۷۰۱ : از عمر چو این یک دو نفس بیش نداریم
- غزل شمارهٔ ۷۰۲ : داریم دلی پر غم و غمخوار نداریم
- غزل شمارهٔ ۷۰۳ : ما مست می لعل روان پرور یاریم
- غزل شمارهٔ ۷۰۴ : اکنون که از بهشت نشان می‌دهد نسیم
- غزل شمارهٔ ۷۰۵ : کی آمدی ز تتار ای صبای مشک نسیم
- غزل شمارهٔ ۷۰۶ : ما جرعه چشانیم ولی خضر وشانیم
- غزل شمارهٔ ۷۰۷ : خیزید ای میخوارگان تا خیمه بر گردون زنیم
- غزل شمارهٔ ۷۰۸ : خیز تا برگ صبوحی بچمن ساز کنیم
- غزل شمارهٔ ۷۰۹ : خیز تا باده در پیاله کنیم
- غزل شمارهٔ ۷۱۰ : نشان دل بی نشان از که جویم
- غزل شمارهٔ ۷۱۱ : دلداده‌ایم وز پی دلدار می‌رویم
- غزل شمارهٔ ۷۱۲ : درد دل خویش با که گویم
- غزل شمارهٔ ۷۱۳ : ز باد نکهت دو تات می‌جوئیم
- غزل شمارهٔ ۷۱۴ : ای بت یاقوت لب وی مه نامهربان
- غزل شمارهٔ ۷۱۵ : ای رخت شمع بت پرستان شمع بیرون بر از شبستان
- غزل شمارهٔ ۷۱۶ : ای رخ تو قبلهٔ خورشید پرستان
- غزل شمارهٔ ۷۱۷ : چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان
- غزل شمارهٔ ۷۱۸ : ای چشم تو چشم‌بند مستان
- غزل شمارهٔ ۷۱۹ : ببوستان می گل بوی لاله گون مستان
- غزل شمارهٔ ۷۲۰ : نرگس مستت فتنهٔ مستان
- غزل شمارهٔ ۷۲۱ : ای بوستان عارض تو گلستان جان
- غزل شمارهٔ ۷۲۲ : ای لب و گفتار تو کام دل و قوت جان
- غزل شمارهٔ ۷۲۳ : ای چشم می پرستت آشوب چشم بندان
- غزل شمارهٔ ۷۲۴ : ای می لعل تو کام رندان
- غزل شمارهٔ ۷۲۵ : به من رسید نوید وصال دلداران
- غزل شمارهٔ ۷۲۶ : چو چشم خفته بگشودی ببستی خواب بیداران
- غزل شمارهٔ ۷۲۷ : ای غمزهٔ جادویت افسونگر بیماران
- غزل شمارهٔ ۷۲۸ : تا چند دم از گل زنی ای باد بهاران
- غزل شمارهٔ ۷۲۹ : چه خوش باشد میان لاله زاران
- غزل شمارهٔ ۷۳۰ : ای نسیم سحری بوی بهارم برسان
- غزل شمارهٔ ۷۳۱ : ای صبا غلغل بلبل بگلستان برسان
- غزل شمارهٔ ۷۳۲ : یا رب ز باغ وصل نسیمی بمن رسان
- غزل شمارهٔ ۷۳۳ : در تابم از دو هندوی آتش پرستشان
- غزل شمارهٔ ۷۳۴ : خوشا چشمی که بیند روی ترکان
- غزل شمارهٔ ۷۳۵ : خوشا صبح و صبوحی با همالان
- غزل شمارهٔ ۷۳۶ : ای کفر سر زلف تو غارتگر ایمان
- غزل شمارهٔ ۷۳۷ : دلا از جان زبان درکش که جانان
- غزل شمارهٔ ۷۳۸ : زهی روی تو صبح شب نشینان
- غزل شمارهٔ ۷۳۹ : ای زلف تو زنجیر دل حلقه ربایان
- غزل شمارهٔ ۷۴۰ : سخن عشق نشاید بر هر کس گفتن
- غزل شمارهٔ ۷۴۱ : نه درد عشق می‌یارم نهفتن
- غزل شمارهٔ ۷۴۲ : نی نگر با اهل دل هر دم بمعنی در سخن
- غزل شمارهٔ ۷۴۳ : دوش چون از لعل میگون تو می‌گفتم سخن
- غزل شمارهٔ ۷۴۴ : هندوی آن کاکل ترکانه می‌باید شدن
- غزل شمارهٔ ۷۴۵ : بسی خون جگر دارد سر زلف تو در گردن
- غزل شمارهٔ ۷۴۶ : بر اشکم کهربا آبیست روشن
- غزل شمارهٔ ۷۴۷ : ترا که گفت که قصد دل شکستهٔ ما کن
- غزل شمارهٔ ۷۴۸ : ای خواجه مرا با می و میخانه رها کن
- غزل شمارهٔ ۷۴۹ : وقت صبوح شد بشبستان شتاب کن
- غزل شمارهٔ ۷۵۰ : ای صبا احوال دل با آن صنم تقریر کن
- غزل شمارهٔ ۷۵۱ : خویش را در کوی بیخویشی فکن
- غزل شمارهٔ ۷۵۲ : امشب ای یار قصد خواب مکن
- غزل شمارهٔ ۷۵۳ : جان بده یا دگر اندیشهٔ جانانه مکن
- غزل شمارهٔ ۷۵۴ : ای باد سحرگاهی زینجا گذری کن
- غزل شمارهٔ ۷۵۵ : بلبل خوش سرای شد مطرب مجلس چمن
- غزل شمارهٔ ۷۵۶ : بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن
- غزل شمارهٔ ۷۵۷ : هر کس که برگرفت دل از جان چنانکه من
- غزل شمارهٔ ۷۵۸ : گهیکه جان رود از چشم ناتوان بیرون
- غزل شمارهٔ ۷۵۹ : ای سر زلف تو لیلی و جهانی مجنون
- غزل شمارهٔ ۷۶۰ : به عقل کی متصور شود فنون جنون
- غزل شمارهٔ ۷۶۱ : زبان خامه نتواند حدیث دل بیان کردن
- غزل شمارهٔ ۷۶۲ : سنبل سیه بر سمن مزن
- غزل شمارهٔ ۷۶۳ : خط زنگاری نگر از سبزه بر گرد سمن
- غزل شمارهٔ ۷۶۴ : ای ز سنبل بسته شادروان مشکین بر سمن
- غزل شمارهٔ ۷۶۵ : خیز و در بحر عدم غوطه خور و ما را بین
- غزل شمارهٔ ۷۶۶ : هر زمان آهنگ بیزاریش بین
- غزل شمارهٔ ۷۶۷ : زهی خطی به خطا برده سوی خطهٔ چین
- غزل شمارهٔ ۷۶۸ : ای شام زلفت بتخانهٔ چین
- غزل شمارهٔ ۷۶۹ : تحیتی چو هوای ریاض خلد برین
- غزل شمارهٔ ۷۷۰ : آن لب شیرین همچون جان شیرین
- غزل شمارهٔ ۷۷۱ : کیست که گوید ببارگاه سلاطین
- غزل شمارهٔ ۷۷۲ : هرکه شد با ساکنان عالم علوی قرین
- غزل شمارهٔ ۷۷۳ : نسیم صبح کز بویش مشام جان شود مشکین
- غزل شمارهٔ ۷۷۴ : سرو را گل یار نبود گر بود نبود چنین
- غزل شمارهٔ ۷۷۵ : صید شیران می‌کند آهوی روبه باز او
- غزل شمارهٔ ۷۷۶ : ترک من خاقان نگر در حلقه عشاق او
- غزل شمارهٔ ۷۷۷ : آب آتش میرود زان لعل آتش فام او
- غزل شمارهٔ ۷۷۸ : خوشا کشته برطرف میدان او
- غزل شمارهٔ ۷۷۹ : به آفتاب جهانتاب سایه پرور تو
- غزل شمارهٔ ۷۸۰ : ایکه چو موی شد تنم در هوس میان تو
- غزل شمارهٔ ۷۸۱ : ای هیچ در میان نه ز موی میان تو
- غزل شمارهٔ ۷۸۲ : برو ای باد بدانسوی که من دانم و تو
- غزل شمارهٔ ۷۸۳ : ای شب قدر بیدلان طرهٔ دلربای تو
- غزل شمارهٔ ۷۸۴ : ای چراغ دیدهٔ جان روی تو
- غزل شمارهٔ ۷۸۵ : ای طبیب دل ریش از سر بیمار مرو
- غزل شمارهٔ ۷۸۶ : صبحست ساقیا می چون آفتاب کو
- غزل شمارهٔ ۷۸۷ : دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو
- غزل شمارهٔ ۷۸۸ : مرا ز هجر تو امید زندگانی کو
- غزل شمارهٔ ۷۸۹ : که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو
- غزل شمارهٔ ۷۹۰ : ای صبا حال جگر گوشهٔ ما چیست بگو
- غزل شمارهٔ ۷۹۱ : نفحهٔ گلشن عشق از نفس ما بشنو
- غزل شمارهٔ ۷۹۲ : آن عید نیکوان بدر آمد بعیدگاه
- غزل شمارهٔ ۷۹۳ : ای سنبلهٔ زلف تو خرمن زده بر ماه
- غزل شمارهٔ ۷۹۴ : ای روانم بلب لعل تو آورده پناه
- غزل شمارهٔ ۷۹۵ : مه بی مهر من ز شعر سیاه
- غزل شمارهٔ ۷۹۶ : روی این چرخ سیه روی ستمکاره سیاه
- غزل شمارهٔ ۷۹۷ : ای دلم جان و جهان در راه جانان باخته
- غزل شمارهٔ ۷۹۸ : ای حبش بر چین و چین در زنگبار انداخته
- غزل شمارهٔ ۷۹۹ : قدحی ده ای برآتش تتقی ز آب بسته
- غزل شمارهٔ ۸۰۰ : ای از شب قمرسا بر مه نقاب بسته
- غزل شمارهٔ ۸۰۱ : ای چیده سنبل تر در باغ دسته بسته
- غزل شمارهٔ ۸۰۲ : ای سنبل تازه دسته بسته
- غزل شمارهٔ ۸۰۳ : خسرو گل بین دگر ملک سکندر یافته
- غزل شمارهٔ ۸۰۴ : ای سر زلف تو درحلقه و تاب افتاده
- غزل شمارهٔ ۸۰۵ : ای ملک دلم خراب کرده
- غزل شمارهٔ ۸۰۶ : تخت خیری بین دگر بر تختهٔ خارا زده
- غزل شمارهٔ ۸۰۷ : ای لبت خنده بر شراب زده
- غزل شمارهٔ ۸۰۸ : ای خوشا مست و خراب اندر خرابات آمده
- غزل شمارهٔ ۸۰۹ : آن ترک بلغاری نگر با چشم خونخوار آمده
- غزل شمارهٔ ۸۱۰ : چون سنبلت که دید سیاهی سر آمده
- غزل شمارهٔ ۸۱۱ : ای پسر دامن اهل قدم از دست مده
- غزل شمارهٔ ۸۱۲ : ای بی تو مرا پر آب دیده
- غزل شمارهٔ ۸۱۳ : زهی روی دل افروزت چراغ و چشم هر دیده
- غزل شمارهٔ ۸۱۴ : زهی ربوده خیال تو خوابم از دیده
- غزل شمارهٔ ۸۱۵ : زهی جمال تو خورشید مشرق دیده
- غزل شمارهٔ ۸۱۶ : بساز چارهٔ این دردمند بیچاره
- غزل شمارهٔ ۸۱۷ : برآمد ماهم از میدان سواره
- غزل شمارهٔ ۸۱۸ : ترک من هر لحظه گیرد با من از سر خرخشه
- غزل شمارهٔ ۸۱۹ : پری رخا منه از دست یکزمان شیشه
- غزل شمارهٔ ۸۲۰ : ای از گل رخسار تو خون در دل لاله
- غزل شمارهٔ ۸۲۱ : ای خوشه چین سنبل پرچینت سنبله
- غزل شمارهٔ ۸۲۲ : دی آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه
- غزل شمارهٔ ۸۲۳ : پرواز کن ای مرغ و بگلزار فرود آی
- غزل شمارهٔ ۸۲۴ : باز هر چند که در دست شهان دارد جای
- غزل شمارهٔ ۸۲۵ : از برای دلم ای مطربهٔ پرده‌سرای
- غزل شمارهٔ ۸۲۶ : مهست یا رخ آن آفتاب مهر افزای
- غزل شمارهٔ ۸۲۷ : پرده ابر سیاه از مه تابان بگشای
- غزل شمارهٔ ۸۲۸ : ای روضهٔ رضوان ز سر کوی تو بابی
- غزل شمارهٔ ۸۲۹ : ز زلف و روی تو خواهم شبی و مهتابی
- غزل شمارهٔ ۸۳۰ : بیار ای لعبت ساقی شرابی
- غزل شمارهٔ ۸۳۱ : زهی اشکم ز شوق لعل میگون تو عنابی
- غزل شمارهٔ ۸۳۲ : دلا تا طلعت سلمی نیابی
- غزل شمارهٔ ۸۳۳ : خود پرستی مکن ار زانکه خدا می‌طلبی
- غزل شمارهٔ ۸۳۴ : ترک صورت کن اگر عالم معنی طلبی
- غزل شمارهٔ ۸۳۵ : در باغ چون بالای تو سروی ندیدم راستی
- غزل شمارهٔ ۸۳۶ : یا من قریرة مقلتی لقیاک غایة منیتی
- غزل شمارهٔ ۸۳۷ : چو دستان برکشد مرغ صراحی
- غزل شمارهٔ ۸۳۸ : ز رارض دار سعدی یا بارق الغوادی
- غزل شمارهٔ ۸۳۹ : چه جرم رفت که رفتی و ترک ما کردی
- غزل شمارهٔ ۸۴۰ : گفتمش از چه دلم بردی و خونم خوردی
- غزل شمارهٔ ۸۴۱ : چه کرده‌ام که به یک بارم از نظر بفکندی
- غزل شمارهٔ ۸۴۲ : کجا باز آید آن مرغی که با من همقفس بودی
- غزل شمارهٔ ۸۴۳ : یاد باد آنکه دلم را مدد جان بودی
- غزل شمارهٔ ۸۴۴ : گر آن مه در نظر بودی چه بودی
- غزل شمارهٔ ۸۴۵ : ای شمع چگل دوش در ایوان که بودی
- غزل شمارهٔ ۸۴۶ : هیچ شکر چو آن دهان دیدی
- غزل شمارهٔ ۸۴۷ : چه خوش باشد دمی با دوستداری
- غزل شمارهٔ ۸۴۸ : تو آن ماه زهره جبینی و آن سرو لاله عذاری
- غزل شمارهٔ ۸۴۹ : یا باری البرایا یا زاری الذراری
- غزل شمارهٔ ۸۵۰ : آب رخ ما بری و باد شماری
- غزل شمارهٔ ۸۵۱ : ای دلم بسته ز زلف سیهت زناری
- غزل شمارهٔ ۸۵۲ : ای نفس مشک بیز باد بهاری
- غزل شمارهٔ ۸۵۳ : بخوبی چو یار من نباشد یاری
- غزل شمارهٔ ۸۵۴ : ای مهر ماه روی ترا زهره مشتری
- غزل شمارهٔ ۸۵۵ : ای که بر دیدهٔ صاحب‌نظران می‌گذری
- غزل شمارهٔ ۸۵۶ : گل سوری دگر بجلوه گری
- غزل شمارهٔ ۸۵۷ : چو چشم مست تو با خواب می‌کند بازی
- غزل شمارهٔ ۸۵۸ : میا در قلب عشق ایدل که بازی نیست جانبازی
- غزل شمارهٔ ۸۵۹ : گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی
- غزل شمارهٔ ۸۶۰ : سحر چون باد عیسی دم کند با روح دمسازی
- غزل شمارهٔ ۸۶۱ : اگر تو عشق نبازی بعمر خویش چه نازی
- غزل شمارهٔ ۸۶۲ : صبح وصل از افق مهر بر آید روزی
- غزل شمارهٔ ۸۶۳ : ای آفتاب رویت در اوج دلفروزی
- غزل شمارهٔ ۸۶۴ : در دلم بود کزین پس ندهم دل بکسی
- غزل شمارهٔ ۸۶۵ : تو چون قربان نمی‌گردی کجا همکیش ما باشی
- غزل شمارهٔ ۸۶۶ : گر بفریب می‌کشی ور بعتاب می‌کشی
- غزل شمارهٔ ۸۶۷ : یا حادی‌النیاق قد ذبت فی‌الفراق
- غزل شمارهٔ ۸۶۸ : شبست و خلوت و مهتاب و ساغر ای بت ساقی
- غزل شمارهٔ ۸۶۹ : تشنه‌ام تا بکی آخر بده آبی ساقی
- غزل شمارهٔ ۸۷۰ : تبسمت الزهر والمزن باک
- غزل شمارهٔ ۸۷۱ : دلکم برد بغارت ز برم دلبرکی
- غزل شمارهٔ ۸۷۲ : چون نیست ما را با او وصالی
- غزل شمارهٔ ۸۷۳ : دوش بر طرف چمن گلبانگ می‌زد بلبلی
- غزل شمارهٔ ۸۷۴ : خوشا شراب محبت ز ساغر ازلی
- غزل شمارهٔ ۸۷۵ : راه بی پایان عشقت را نیابم منزلی
- غزل شمارهٔ ۸۷۶ : یا من الیک میلی قف ساعة قبیلی
- غزل شمارهٔ ۸۷۷ : یا ملولا عن سلامی انت فی‌الدنیا مرامی
- غزل شمارهٔ ۸۷۸ : گر آفتاب نباشد تو ماه چهره تمامی
- غزل شمارهٔ ۸۷۹ : کس به نیکی نبرد نام من از بدنامی
- غزل شمارهٔ ۸۸۰ : ای رفته پیش چشمهٔ نوش تو آب می
- غزل شمارهٔ ۸۸۱ : ای مقیمان درت را عالمی در هر دمی
- غزل شمارهٔ ۸۸۲ : روی تو گر بدیدمی جان بتو بر فشاندمی
- غزل شمارهٔ ۸۸۳ : حریفان مست و مدهوشند و شادروان خراب از می
- غزل شمارهٔ ۸۸۴ : بادهٔ گلگون مرا و طلعت سلمی
- غزل شمارهٔ ۸۸۵ : ای از حیای لعل لبت آب گشته می
- غزل شمارهٔ ۸۸۶ : ز تو با تو راز گویم به زبان بی‌زبانی
- غزل شمارهٔ ۸۸۷ : خرامنده سروی به رخ گلستانی
- غزل شمارهٔ ۸۸۸ : چون نداری جان معنی معنی جانرا چه دانی
- غزل شمارهٔ ۸۸۹ : ایا صبا خبری کن مرا از آن که تو دانی
- غزل شمارهٔ ۸۹۰ : برو ای باد بهاری بدیاری که تو دانی
- غزل شمارهٔ ۸۹۱ : کامت اینست که هر لحظه ز پیشم رانی
- غزل شمارهٔ ۸۹۲ : به سر ماه فکنده طیلسانی
- غزل شمارهٔ ۸۹۳ : دلا بر عالم جان زن علم زین دیر جسمانی
- غزل شمارهٔ ۸۹۴ : دی سیر برآمد دلم از روز جوانی
- غزل شمارهٔ ۸۹۵ : گهم رانی و گه دشنام خوانی
- غزل شمارهٔ ۸۹۶ : چگونه سرو روان گویمت که عین روانی
- غزل شمارهٔ ۸۹۷ : سقی الله ایام وصل الغوانی
- غزل شمارهٔ ۸۹۸ : اروض الخلدام مغنی الغوانی
- غزل شمارهٔ ۸۹۹ : بدینسان که از ما جهانی جهانی
- غزل شمارهٔ ۹۰۰ : نه آخر تو آنی که ما را زیانی
- غزل شمارهٔ ۹۰۱ : مگر بدیده مجنون نظر کنی ورنی
- غزل شمارهٔ ۹۰۲ : در باز جان گر آرزوی جان طلب کنی
- غزل شمارهٔ ۹۰۳ : ای دل اگر دیو نئی ملک سلیمان چکنی
- غزل شمارهٔ ۹۰۴ : شاید آنزلف شکن بر شکن ار می‌شکنی
- غزل شمارهٔ ۹۰۵ : نه عهد کرده‌ئی آخر که قصد ما نکنی
- غزل شمارهٔ ۹۰۶ : مهر سلمی ورزی و دعوی سلمانی کنی
- غزل شمارهٔ ۹۰۷ : ای لاله زار آتش روی تو آب روی
- غزل شمارهٔ ۹۰۸ : مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی
- غزل شمارهٔ ۹۰۹ : ای صبا با بلبل خوشگوی گوی
- غزل شمارهٔ ۹۱۰ : جان پرورم گهی که تو جانان من شوی
- غزل شمارهٔ ۹۱۱ : ایکه گوئی کز چه رو سر گشته می‌کردی چو گوی
- غزل شمارهٔ ۹۱۲ : چون نی سر گشتهٔ چوگان چو گوی
- غزل شمارهٔ ۹۱۳ : ای سبزه دمانیده بگرد قمر از موی
- غزل شمارهٔ ۹۱۴ : ای میان تو چو یک موی و دهان یکسر موی
- غزل شمارهٔ ۹۱۵ : ای پیک عاشقان اگر از حالم آگهی
- غزل شمارهٔ ۹۱۶ : ای آینه قدرت بیچون الهی
- غزل شمارهٔ ۹۱۷ : گر تو شیرین شکر لب بشکر خنده در آئی
- غزل شمارهٔ ۹۱۸ : چون پیکر مطبوعت در معنی زیبائی
- غزل شمارهٔ ۹۱۹ : خوشا وقتی که از بستانسرائی
- غزل شمارهٔ ۹۲۰ : ای سر زلف ترا پیشه سمن فرسائی
- غزل شمارهٔ ۹۲۱ : گفتا تو از کجائی کاشفته می‌نمائی
- غزل شمارهٔ ۹۲۲ : ایکه عنبر ز سر زلف تو دارد بوئی
- غزل شمارهٔ ۹۲۳ : برخیز که بنشیند فریاد ز هر سوئی
- غزل شمارهٔ ۹۲۴ : ای ترک پریچهره بدین سلسله موئی
- غزل شمارهٔ ۹۲۵ : من کیم زاری نزار افتاده‌ئی
- غزل شمارهٔ ۹۲۶ : از مشک سوده دام بر آتش نهاده‌ئی
- غزل شمارهٔ ۹۲۷ : گرد ماه از مشک چنبر کرده‌ئی
- غزل شمارهٔ ۹۲۸ : از لب شیرین چون شکر نبات آورده‌ئی
- غزل شمارهٔ ۹۲۹ : این چه بویست ای صبا از مرغزار آورده‌ئی
- غزل شمارهٔ ۹۳۰ : دیشب ای باد صبا گوئی که جائی بوده‌ئی
- غزل شمارهٔ ۹۳۱ : آتش اندر آب هرگز دیده‌ئی
- غزل شمارهٔ ۹۳۲ : دوش پیری یافتم در گوشهٔ میخانه‌ئی