- رباعی شمارهٔ ۱ : با آنکه خوش آید از تو، ای یار، جفا
- رباعی شمارهٔ ۲ : عیشی نبود چو عیش لولی و گدا
- رباعی شمارهٔ ۳ : ای دوست، به دوستی قرینیم تو را
- رباعی شمارهٔ ۴ : ای دوست، فتاد با تو حالی دل را
- رباعی شمارهٔ ۵ : سودای تو کرد لاابالی دل را
- رباعی شمارهٔ ۶ : تا با توام، از تو جان دهم آدم را
- رباعی شمارهٔ ۷ : تا ظن نبری که مشکلی نیست مرا
- رباعی شمارهٔ ۸ : دل بر تو نهم، زنم بداندیشان را
- رباعی شمارهٔ ۹ : از بادهٔ عشق شد مگر گوهر ما؟
- رباعی شمارهٔ ۱۰ : ای روی تو آرزوی دیرینهٔ ما
- رباعی شمارهٔ ۱۱ : گل صبح دم از باد برآشفت و بریخت
- رباعی شمارهٔ ۱۲ : عشق تو ز دست ساقیان باده بریخت
- رباعی شمارهٔ ۱۳ : ای جملهٔ خلق را ز بالا و ز پست
- رباعی شمارهٔ ۱۴ : پیری ز خرابات برون آمد مست
- رباعی شمارهٔ ۱۵ : گفتم: دل من، گفت که: خون کردهٔ ماست
- رباعی شمارهٔ ۱۶ : ماییم که بی‌مایی ما مایهٔ ماست
- رباعی شمارهٔ ۱۷ : آن دوستی قدیم ما چون گشته است؟
- رباعی شمارهٔ ۱۸ : در دام غمت دلم زبون افتاده است
- رباعی شمارهٔ ۱۹ : هرگز بت من روی به کس ننموده است
- رباعی شمارهٔ ۲۰ : معشوقه و عشق عاشقان یک نفس است
- رباعی شمارهٔ ۲۱ : دل رفت بر کسی که بی‌ماش خوش است
- رباعی شمارهٔ ۲۲ : عشق تو، که سرمایهٔ این درویش است
- رباعی شمارهٔ ۲۳ : شوقی، که چو گل دل شکفاند، عشق است
- رباعی شمارهٔ ۲۴ : بیمار توام، روی توام درمان است
- رباعی شمارهٔ ۲۵ : این دورهٔ سالوس، که نتوان دانست
- رباعی شمارهٔ ۲۶ : پرسیدم از آن کسی که برهان دانست:
- رباعی شمارهٔ ۲۷ : کردیم هر آن حیله که عقل آن دانست
- رباعی شمارهٔ ۲۸ : چشمم ز غم عشق تو خون باران است
- رباعی شمارهٔ ۲۹ : اول قدم از عشق سر انداختن است
- رباعی شمارهٔ ۳۰ : از گلشن جان بی‌خبری، خار این است
- رباعی شمارهٔ ۳۱ : با حکم خدایی، که قضایش این است
- رباعی شمارهٔ ۳۲ : هر چند که دل را غم عشق آیین است
- رباعی شمارهٔ ۳۳ : ایزد، که جهان در کنف قدرت اوست
- رباعی شمارهٔ ۳۴ : در دور شراب و جام و ساقی همه اوست
- رباعی شمارهٔ ۳۵ : هر چند کباب دل و چشم تر هست
- رباعی شمارهٔ ۳۶ : گردنده فلک دلیر و دیر است که هست
- رباعی شمارهٔ ۳۷ : بی آنکه دو دیده بر جمالت نگریست
- رباعی شمارهٔ ۳۸ : اندر ره عشق دی و کی پیدا نیست
- رباعی شمارهٔ ۳۹ : ای دوست بیا، که بی تو آرامم نیست
- رباعی شمارهٔ ۴۰ : دل سوختگان را خبر از عشق تو نیست
- رباعی شمارهٔ ۴۱ : رخ عرضه کنیم، گوی: این زر سره نیست
- رباعی شمارهٔ ۴۲ : عشق تو ز عالم هیولانی نیست
- رباعی شمارهٔ ۴۳ : دیشب دل من خیال تو مهمان داشت
- رباعی شمارهٔ ۴۴ : افسوس! که ایام جوانی بگذشت
- رباعی شمارهٔ ۴۵ : دردا! که دلم خبر ز دلدار نیافت
- رباعی شمارهٔ ۴۶ : عالم ز لباس شادیم عریان یافت
- رباعی شمارهٔ ۴۷ : زنجیر سر زلف تو تاب از چه گرفت؟
- رباعی شمارهٔ ۴۸ : در عشق توام واقعه بسیار افتاد
- رباعی شمارهٔ ۴۹ : چون سایهٔ دوست بر زمین می‌افتد
- رباعی شمارهٔ ۵۰ : غم گرد دل پر هنران می‌گردد
- رباعی شمارهٔ ۵۱ : از بخت به فریادم و از چرخ به درد
- رباعی شمارهٔ ۵۲ : گر من روزی ز خدمتت گشتم فرد
- رباعی شمارهٔ ۵۳ : نرگس، که ز سیم بر سر افسر دارد
- رباعی شمارهٔ ۵۴ : حسنت به ازل نظر چو در کارم کرد
- رباعی شمارهٔ ۵۵ : دل در غم تو بسی پریشانی کرد
- رباعی شمارهٔ ۵۶ : بازم غم عشق یار در کار آورد
- رباعی شمارهٔ ۵۷ : دل در طلبت هر دو جهان می‌بازد
- رباعی شمارهٔ ۵۸ : آنجا که تویی عقل کجا در تو رسد؟
- رباعی شمارهٔ ۵۹ : مسکین دل من! که بی‌سرانجام بماند
- رباعی شمارهٔ ۶۰ : از روز وجودم شفقی بیش نماند
- رباعی شمارهٔ ۶۱ : یک عالم از آب و گل بپرداخته‌اند
- رباعی شمارهٔ ۶۲ : در سابقه چون قرار عالم دادند
- رباعی شمارهٔ ۶۳ : زان پیش که این چرخ معلا کردند
- رباعی شمارهٔ ۶۴ : بی روی تو عاشقت رخ گل چه کند؟
- رباعی شمارهٔ ۶۵ : هر کتب خرد، که هست، اگر برخوانند
- رباعی شمارهٔ ۶۶ : قومی هستند، کز کله موزه کنند
- رباعی شمارهٔ ۶۷ : در کوی تو عاشقان درآیند و روند
- رباعی شمارهٔ ۶۸ : ملک دو جهان را به طلبکار دهند
- رباعی شمارهٔ ۶۹ : دل جز به دو زلف مشکبارش ندهند
- رباعی شمارهٔ ۷۰ : در بند گره‌گشای می‌باید بود
- رباعی شمارهٔ ۷۱ : مازار کسی، کز تو گزیرش نبود
- رباعی شمارهٔ ۷۲ : ای جان من، از دل خبرت نیست، چه سود؟
- رباعی شمارهٔ ۷۳ : حاشا! که دل از خاک درت دور شود
- رباعی شمارهٔ ۷۴ : دل دیدن رویت به دعا می‌خواهد
- رباعی شمارهٔ ۷۵ : ای از کرمت مصلح و مفسد به امید
- رباعی شمارهٔ ۷۶ : یاری که نکو بخشد و بد بخشاید
- رباعی شمارهٔ ۷۷ : عالم ز لباس شادیم عریان دید
- رباعی شمارهٔ ۷۸ : این عمر، که برده‌ای تو بی‌یار بسر
- رباعی شمارهٔ ۷۹ : افتاد مرا با سر زلفین تو کار
- رباعی شمارهٔ ۸۰ : اندیشهٔ عشقت دم سرد آرد بار
- رباعی شمارهٔ ۸۱ : در واقعهٔ مشکل ایام نگر
- رباعی شمارهٔ ۸۲ : ای در طلب تو عالمی در شر و شور
- رباعی شمارهٔ ۸۳ : اندر همه عمر خود شبی وقت نماز
- رباعی شمارهٔ ۸۴ : دل ز آرزوی تو بی‌قرار است هنوز
- رباعی شمارهٔ ۸۵ : بیزار شد از من شکسته همه کس
- رباعی شمارهٔ ۸۶ : ای دل، سر و کار با کریم است، مترس
- رباعی شمارهٔ ۸۷ : ای دل، قلم نقش معما می‌باش
- رباعی شمارهٔ ۸۸ : امشب چو جمال داده‌ای خب می‌باش
- رباعی شمارهٔ ۸۹ : آمد به سر کوی تو مسکین درویش
- رباعی شمارهٔ ۹۰ : در دل همه خار غم شکستیم دریغ!
- رباعی شمارهٔ ۹۱ : حاشا! که کند دل به دگر جا منزل
- رباعی شمارهٔ ۹۲ : خاک سر کوی آن بت مشکین خال
- رباعی شمارهٔ ۹۳ : در کوی خرابات نه نو آمده‌ام
- رباعی شمارهٔ ۹۴ : ای جان و جهان، تو را ز جان می‌طلبم
- رباعی شمارهٔ ۹۵ : عمری است که در کوی خرابی رفتم
- رباعی شمارهٔ ۹۶ : ای یار رخ تو کرده هر دم شادم
- رباعی شمارهٔ ۹۷ : آن وصل تو باز، آرزو می‌کندم
- رباعی شمارهٔ ۹۸ : بی روی تو، ای دوست، به جان در خطرم
- رباعی شمارهٔ ۹۹ : دل نزد تو است، اگر چه دوری ز برم
- رباعی شمارهٔ ۱۰۰ : دل پیشکش نرگس مستت آرم
- رباعی شمارهٔ ۱۰۱ : امشب نظری به روی ساقی دارم
- رباعی شمارهٔ ۱۰۲ : امشب نظری بروی ساقی دارم
- رباعی شمارهٔ ۱۰۳ : ای دوست، بیا، که با تو باقی دارم
- رباعی شمارهٔ ۱۰۴ : در سر هوس شراب و ساقی دارم
- رباعی شمارهٔ ۱۰۵ : جانا، ز دل ار کباب خواهی، دارم
- رباعی شمارهٔ ۱۰۶ : اندر غم تو نگار، همچون نارم
- رباعی شمارهٔ ۱۰۷ : یارب، به تو در گریختم بپذیرم
- رباعی شمارهٔ ۱۰۸ : چون قصهٔ هجران و فراق آغازم
- رباعی شمارهٔ ۱۰۹ : بگذار، اگر چه رندم و اوباشم
- رباعی شمارهٔ ۱۱۰ : پیوسته صبور و رنج‌کش می‌باشم
- رباعی شمارهٔ ۱۱۱ : با نفس خسیس در نبردم، چه کنم؟
- رباعی شمارهٔ ۱۱۲ : آوازهٔ حسنت از جهان می‌شنوم
- رباعی شمارهٔ ۱۱۳ : آزاده دلی ز خویشتن می‌خواهم
- رباعی شمارهٔ ۱۱۴ : در عشق تو زارتر ز موی تو شدیم
- رباعی شمارهٔ ۱۱۵ : وقت است که بر لاله خروشی بزنیم
- رباعی شمارهٔ ۱۱۶ : امروز به شهر دل پریشان ماییم
- رباعی شمارهٔ ۱۱۷ : چون درد نداری، ای دل سرگردان
- رباعی شمارهٔ ۱۱۸ : هر دم شب هجران تو، ای جان و جهان
- رباعی شمارهٔ ۱۱۹ : هر شب به سر کوی تو آیم به فغان
- رباعی شمارهٔ ۱۲۰ : تا چند مرا به دست هجران دادن؟
- رباعی شمارهٔ ۱۲۱ : هان! راز دل خستهٔ ما فاش مکن
- رباعی شمارهٔ ۱۲۲ : خورشید رخا، ز بنده تحویل مکن
- رباعی شمارهٔ ۱۲۳ : ای نفس خسیس، رو تباهی می‌کن
- رباعی شمارهٔ ۱۲۴ : آخر بدمد صبح امید از شب من
- رباعی شمارهٔ ۱۲۵ : ای یاد تو آفت سکون دل من
- رباعی شمارهٔ ۱۲۶ : ای دل، پس زنجیر تو دیوانه نشین
- رباعی شمارهٔ ۱۲۷ : گر زانکه بود دل مجاهد با تو
- رباعی شمارهٔ ۱۲۸ : ای مایهٔ اصل شادمانی غم تو
- رباعی شمارهٔ ۱۲۹ : ای زندگی تو و توانم همه تو
- رباعی شمارهٔ ۱۳۰ : آن کیست که بی‌جرم و گنه زیست؟ بگو
- رباعی شمارهٔ ۱۳۱ : در عشق تو بی‌تو چون توان زیست؟ بگو
- رباعی شمارهٔ ۱۳۲ : دارم دلکی به تیغ هجران خسته
- رباعی شمارهٔ ۱۳۳ : چندن که خم باده‌پرست است بده
- رباعی شمارهٔ ۱۳۴ : دل در طلب دنیی دون هیچ منه
- رباعی شمارهٔ ۱۳۵ : آنم که توام ز خاک برداشته‌ای
- رباعی شمارهٔ ۱۳۶ : ای لطف تو دستگیر هر بی‌سر و پای
- رباعی شمارهٔ ۱۳۷ : پیری بدر آمد ز خرابات فنای
- رباعی شمارهٔ ۱۳۸ : عشقی نبود چو عشق لولی و گدای
- رباعی شمارهٔ ۱۳۹ : عیشی نبود چو عیش لولی و گدای
- رباعی شمارهٔ ۱۴۰ : نی بر سر کوی تو دلم یافته جای
- رباعی شمارهٔ ۱۴۱ : ای کاش! به سوی وصل راهی بودی
- رباعی شمارهٔ ۱۴۲ : با یار به بوستان شدم رهگذری
- رباعی شمارهٔ ۱۴۳ : نی کرده شبی بر سر کویت گذری
- رباعی شمارهٔ ۱۴۴ : بردی دلم، ای ماهرخ بازاری
- رباعی شمارهٔ ۱۴۵ : چون در دلت آن بود که گیری یاری
- رباعی شمارهٔ ۱۴۶ : ای منزل دوست، خوش هوایی داری
- رباعی شمارهٔ ۱۴۷ : در عشق، اگر بسی ملامت ببری
- رباعی شمارهٔ ۱۴۸ : از آتش غم چند روانم سوزی؟
- رباعی شمارهٔ ۱۴۹ : هر لحظه ز چهره آتشی افروزی
- رباعی شمارهٔ ۱۵۰ : هم دل به دلستانت رساند روزی
- رباعی شمارهٔ ۱۵۱ : آیا خبرت شود عیانم روزی؟
- رباعی شمارهٔ ۱۵۲ : ای کرده به من غم تو بیداد بسی
- رباعی شمارهٔ ۱۵۳ : گر شهره شوی به شهر شرالناسی
- رباعی شمارهٔ ۱۵۴ : چون خاک زمین اگر عناکش باشی
- رباعی شمارهٔ ۱۵۵ : ای کاش! بدانمی که من کیستمی؟
- رباعی شمارهٔ ۱۵۶ : گر مونس و همدمی دمی یافتمی
- رباعی شمارهٔ ۱۵۷ : گر من به صلاح خویش کوشان بدمی
- رباعی شمارهٔ ۱۵۸ : حال من خستهٔ گدا می‌دانی
- رباعی شمارهٔ ۱۵۹ : در عشق ببر از همه، گر بتوانی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۰ : گفتم که: اگر چه آفت جان منی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۱ : ای کرده غمت با دل من روی به روی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۲ : تو واقف اسرار من آنگاه شوی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۳ : هر بوی که از مشک و قرنفل شنوی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۴ : ای لطف تو دستگیر هر رسوایی