- غزل شمارهٔ ۱ : یا رب از دل مشرق نور هدایت کن مرا
- غزل شمارهٔ ۲ : آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
- غزل شمارهٔ ۳ : بی قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را
- غزل شمارهٔ ۴ : نداد عشق گریبان به دست کس ما را
- غزل شمارهٔ ۵ : اگر به بندگی ارشاد می‌کنیم ترا
- غزل شمارهٔ ۶ : یک بار بی خبر به شبستان من درآ
- غزل شمارهٔ ۷ : دانسته‌ام غرور خریدار خویش را
- غزل شمارهٔ ۸ : نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا
- غزل شمارهٔ ۹ : سودا به کوه و دشت صلا می‌دهد مرا
- غزل شمارهٔ ۱۰ : گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا
- غزل شمارهٔ ۱۱ : ساقی از رطل گرانسنگی سبکدل کن مرا
- غزل شمارهٔ ۱۲ : دل ز هر نقش گشته ساده مرا
- غزل شمارهٔ ۱۳ : نه دل ز عالم پر وحشت آرمیده مرا
- غزل شمارهٔ ۱۴ : طاقت کجاست روی عرقناک دیده را؟
- غزل شمارهٔ ۱۵ : چو دیگران نه به ظاهر بود عبادت ما
- غزل شمارهٔ ۱۶ : هر که دولت یافت، شست از لوح خاطر نام ما
- غزل شمارهٔ ۱۷ : عمری است حلقهٔ در میخانه‌ایم ما
- غزل شمارهٔ ۱۸ : یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما
- غزل شمارهٔ ۱۹ : خجلت ز عشق پاک گهر می‌بریم ما
- غزل شمارهٔ ۲۰ : خار در پیراهن فرزانه می‌ریزیم ما
- غزل شمارهٔ ۲۱ : چشم مست یار شد مخمور و مدهوشیم ما
- غزل شمارهٔ ۲۲ : دایم ز خود سفر چو شرر می‌کنیم ما
- غزل شمارهٔ ۲۳ : ای دفتر حسن ترا، فهرست خط و خالها
- غزل شمارهٔ ۲۴ : هوا چکیدهٔ نورست در شب مهتاب
- غزل شمارهٔ ۲۵ : عرق‌فشانی آن گلعذار را دریاب
- غزل شمارهٔ ۲۶ : درون گنبد گردون فتنه بار مخسب
- غزل شمارهٔ ۲۷ : حضور دل نبود با عبادتی که مراست
- غزل شمارهٔ ۲۸ : از زمین اوج گرفته است غباری که مراست
- غزل شمارهٔ ۲۹ : دیوانهٔ خموش به عاقل برابرست
- غزل شمارهٔ ۳۰ : با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است
- غزل شمارهٔ ۳۱ : به غم نشاط من خاکسار نزدیک است
- غزل شمارهٔ ۳۲ : دیدن روی تو ظلم است و ندیدن مشکل است
- غزل شمارهٔ ۳۳ : مرگ سبکروان طلب، آرمیدن است
- غزل شمارهٔ ۳۴ : باد بهار مرهم دلهای خسته است
- غزل شمارهٔ ۳۵ : از جوانی داغها بر سینهٔ ما مانده است
- غزل شمارهٔ ۳۶ : مهربانی از میان خلق دامن چیده است
- غزل شمارهٔ ۳۷ : زان خرمن گل حاصل ما دامن چیده‌ست
- غزل شمارهٔ ۳۸ : موج شراب و موجهٔ آب بقا یکی است
- غزل شمارهٔ ۳۹ : روی کار دیگران و پشت کار من یکی است
- غزل شمارهٔ ۴۰ : آب خضر و می شبانه یکی است
- غزل شمارهٔ ۴۱ : مدتی شد کز حدیث اهل دل گوشم تهی است
- غزل شمارهٔ ۴۲ : چون سرو بغیر از کف افسوس، برم نیست
- غزل شمارهٔ ۴۳ : مبند دل به حیاتی که جاودانی نیست
- غزل شمارهٔ ۴۴ : بار غم از دلم می گلرنگ برنداشت
- غزل شمارهٔ ۴۵ : کنون که از کمر کوه، موج لاله گذشت
- غزل شمارهٔ ۴۶ : از سر خردهٔ جان سخت دلیرانه گذشت
- غزل شمارهٔ ۴۷ : تابه فکر خود فتادم، روزگار از دست رفت
- غزل شمارهٔ ۴۸ : دنبال دل کمند نگاه کسی مباد
- غزل شمارهٔ ۴۹ : هر ذره ازو در سر، سودای دگر دارد
- غزل شمارهٔ ۵۰ : خوش آن که از دو جهان گوشهٔ غمی دارد
- غزل شمارهٔ ۵۱ : آزادهٔ ما برگ سفر هیچ ندارد
- غزل شمارهٔ ۵۲ : جویای تو با کعبهٔ گل کار ندارد
- غزل شمارهٔ ۵۳ : از فسون عالم اسباب خوابم می‌برد
- غزل شمارهٔ ۵۴ : مکتوب من به خدمت جانان که می‌برد؟
- غزل شمارهٔ ۵۵ : تا به کی درخواب سنگین روزگارم بگذرد
- غزل شمارهٔ ۵۶ : چارهٔ دل عقل پر تدبیر نتوانست کرد
- غزل شمارهٔ ۵۷ : دل را به زلف پرچین، تسخیر می‌توان کرد
- غزل شمارهٔ ۵۸ : نه پشت پای بر اندیشه می‌توانم زد
- غزل شمارهٔ ۵۹ : جذبهٔ شوق اگر از جانب کنعان نرسد
- غزل شمارهٔ ۶۰ : گردنکشی به سرو سرافراز می‌رسد
- غزل شمارهٔ ۶۱ : هر ساغری به آن لب خندان نمی‌رسد
- غزل شمارهٔ ۶۲ : شوق می از بهار گل‌اندام تازه شد
- غزل شمارهٔ ۶۳ : زان سفله حذر کن که توانگر شده باشد
- غزل شمارهٔ ۶۴ : به زیر چرخ دل شادمان نمی‌باشد
- غزل شمارهٔ ۶۵ : از جلوهٔ تو برگ ز پیوند بگسلد
- غزل شمارهٔ ۶۶ : آبها آیینهٔ سرو خرامان تواند
- غزل شمارهٔ ۶۷ : نه آسمان سبوکش میخانهٔ تواند
- غزل شمارهٔ ۶۸ : دل را کجا به زلف رسا می‌توان رساند؟
- غزل شمارهٔ ۶۹ : هر که در زنجیر آن مشکین سلاسل ماند، ماند
- غزل شمارهٔ ۷۰ : طی شد زمان پیری و دل داغدار ماند
- غزل شمارهٔ ۷۱ : نه گل، نه لاله درین خارزار می‌ماند
- غزل شمارهٔ ۷۲ : فلک به آبلهٔ خار دیده می‌ماند
- غزل شمارهٔ ۷۳ : سبکروان به زمینی که پا گذاشته‌اند
- غزل شمارهٔ ۷۴ : این غافلان که جود فراموش کرده‌اند
- غزل شمارهٔ ۷۵ : دل را نگاه گرم تو دیوانه می‌کند
- غزل شمارهٔ ۷۶ : دیدهٔ ما سیر چشمان، شان دنیا بشکند
- غزل شمارهٔ ۷۷ : از پختگی است گر نشد آواز ما بلند
- غزل شمارهٔ ۷۸ : کو جنون تا خاک بازیگاه طفلانم کنند؟
- غزل شمارهٔ ۷۹ : نیستم غمگین که خالی چون کدویم می‌کنند
- غزل شمارهٔ ۸۰ : هر چه دیدیم درین باغ، ندیدن به بود
- غزل شمارهٔ ۸۱ : می‌کند یادش دل بیتاب و از خود می‌رود
- غزل شمارهٔ ۸۲ : دل از مشاهدهٔ لاله‌زار نگشاید
- غزل شمارهٔ ۸۳ : پیرانه‌سر همای سعادت به من رسید
- غزل شمارهٔ ۸۴ : خواری از اغیار بهر یار می‌باید کشید
- غزل شمارهٔ ۸۵ : چون صراحی رخت در میخانه می‌باید کشید
- غزل شمارهٔ ۸۶ : من نمی‌آیم به هوش از پند، بیهوشم گذار
- غزل شمارهٔ ۸۷ : سینه‌ای چاک نکردیم درین فصل بهار
- غزل شمارهٔ ۸۸ : شرح دشت دلگشای عشق را از ما مپرس
- غزل شمارهٔ ۸۹ : صد گل به باد رفت و گلابی ندید کس
- غزل شمارهٔ ۹۰ : ز خار زار تعلق کشیده دامان باش
- غزل شمارهٔ ۹۱ : پیش از خزان به خاک فشاندم بهار خویش
- غزل شمارهٔ ۹۲ : از هر صدا نبازم، چون کوهٔ لنگر خویش
- غزل شمارهٔ ۹۳ : سیراب در محیط شدم ز آبروی خویش
- غزل شمارهٔ ۹۴ : در کشاکش از زبان آتشین بودم چو شمع
- غزل شمارهٔ ۹۵ : تا چند گرد کعبه بگردم به بوی دل؟
- غزل شمارهٔ ۹۶ : رفتی و در رکاب تو رفت آبروی گل
- غزل شمارهٔ ۹۷ : روزگاری شد ز چشم اعتبار افتاده‌ام
- غزل شمارهٔ ۹۸ : در نمود نقشها بی‌اختیار افتاده‌ام
- غزل شمارهٔ ۹۹ : از جنون این عالم بیگانه را گم کرده‌ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : ماه مصرم، در حجاب چاه کنعان مانده‌ام
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : شهری عشقم، چو مجنون در بیابان نیستم
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : از سر کوی تو گر عزم سفر می‌داشتم
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : نه آن جنسم که در قحط خریدار از بها افتم
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : ترک سر کردم، ز جیب آسمان سر بر زدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : دست در دامن رنگین بهاری نزدم
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : مکش ز حسرت تیغ خودم که تاب ندارم
- غزل شمارهٔ ۱۰۷ : نه چون بید از تهیدستی درین گلزار می‌لرزم
- غزل شمارهٔ ۱۰۸ : ز خال عنبرین افزون ز زلف یار میترسم
- غزل شمارهٔ ۱۰۹ : از روی نرم، سرزنش خار می‌کشم
- غزل شمارهٔ ۱۱۰ : با تجرد چون مسیح آزار سوزن می‌کشم
- غزل شمارهٔ ۱۱۱ : به دامن می‌دود اشکم، گریبان می‌درد هوشم
- غزل شمارهٔ ۱۱۲ : دو عالم شد ز یاد آن سمن سیما فراموشم
- غزل شمارهٔ ۱۱۳ : بیخود ز نوای دل دیوانهٔ خویشم
- غزل شمارهٔ ۱۱۴ : سیه مست جنونم، وادی و منزل نمی‌دانم
- غزل شمارهٔ ۱۱۵ : به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم
- غزل شمارهٔ ۱۱۶ : می‌کنم دل خرج، تا سیمین بری پیدا کنم
- غزل شمارهٔ ۱۱۷ : چه بود هستی فانی که نثار تو کنم؟
- غزل شمارهٔ ۱۱۸ : دلم ز پاس نفس تار می‌شود، چه کنم
- غزل شمارهٔ ۱۱۹ : ما از امیدها همه یکجا گذشته‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۲۰ : ما هوش خود با بادهٔ گلرنگ داده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۲۱ : ما نقش دلپذیر ورق‌های ساده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۲۲ : ما درین وحشت سرا آتش عنان افتاده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۲۳ : ما نقل باده را ز لب جام کرده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۲۴ : ما گل به دست خود ز نهالی نچیده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۲۵ : ما رخت خود به گوشهٔ عزلت کشیده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۲۶ : ما گر چه در بلندی فطرت یگانه‌ایم
- غزل شمارهٔ ۱۲۷ : ازباد دستی خود، ما میکشان خرابیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۸ : ما ز غفلت رهزنان را کاروان پنداشتیم
- غزل شمارهٔ ۱۲۹ : ما اختیار خویش به صهبا گذاشتیم
- غزل شمارهٔ ۱۳۰ : ما خنده را به مردم بی‌غم گذاشتیم
- غزل شمارهٔ ۱۳۱ : از یار ز ناسازی اغیار گذشتیم
- غزل شمارهٔ ۱۳۲ : خاکی به لب گور فشاندیم و گذشتیم
- غزل شمارهٔ ۱۳۳ : ما دستخوش سبحه و زنار نگشتیم
- غزل شمارهٔ ۱۳۴ : جز غبار از سفر خاک چه حاصل کردیم؟
- غزل شمارهٔ ۱۳۵ : صبح در خواب عدم بود که بیدار شدیم
- غزل شمارهٔ ۱۳۶ : گر چه از وعدهٔ احسان فلک پیر شدیم
- غزل شمارهٔ ۱۳۷ : ما تازه روی چون صدف از دانهٔ خودیم
- غزل شمارهٔ ۱۳۸ : ما در شکست گوهر یکدانهٔ خودیم
- غزل شمارهٔ ۱۳۹ : چندان که چو خورشید به آفاق دویدیم
- غزل شمارهٔ ۱۴۰ : چشم امید به مژگان‌تر خود داریم
- غزل شمارهٔ ۱۴۱ : ما گرانی از دل صحرای امکان می‌بریم
- غزل شمارهٔ ۱۴۲ : ما درد را به ذوق می ناب می‌کشیم
- غزل شمارهٔ ۱۴۳ : ما چو صبح از راست گفتاری علم در عالمیم
- غزل شمارهٔ ۱۴۴ : گردباد دامن صحرای بی‌سامانیم
- غزل شمارهٔ ۱۴۵ : اشک است، درین مزرعه، تخمی که فشانیم
- غزل شمارهٔ ۱۴۶ : بده می که بر قلب گردون زنیم!
- غزل شمارهٔ ۱۴۷ : ما کنج دل به روضهٔ رضوان نمی‌دهیم
- غزل شمارهٔ ۱۴۸ : تا از خودی خود نبریدند عزیزان
- غزل شمارهٔ ۱۴۹ : موج دریا را نباشد اختیار خویشتن
- غزل شمارهٔ ۱۵۰ : توبه از می به چه تدبیر توانم کردن؟
- غزل شمارهٔ ۱۵۱ : بوی گل و نسیم صبا می‌توان شدن
- غزل شمارهٔ ۱۵۲ : مکن منع تماشایی ز دیدن
- غزل شمارهٔ ۱۵۳ : خدایا قطره‌ام را شورش دریا کرامت کن
- غزل شمارهٔ ۱۵۴ : ساقی دمید صبح، علاج خمار کن
- غزل شمارهٔ ۱۵۵ : با حلقهٔ ارادت ساغر به گوش کن
- غزل شمارهٔ ۱۵۶ : ای دل از پست و بلند روزگار اندیشه کن
- غزل شمارهٔ ۱۵۷ : ز بی‌عشقی بهار زندگی دامن کشید از من
- غزل شمارهٔ ۱۵۸ : عاشق سلسلهٔ زلف گرهگیرم من
- غزل شمارهٔ ۱۵۹ : زمین به لرزه درآید ز دل تپیدن من
- غزل شمارهٔ ۱۶۰ : عقل سالم ز می ناب نیاید بیرون
- غزل شمارهٔ ۱۶۱ : ز گل فزود مرا خارخار خندهٔ تو
- غزل شمارهٔ ۱۶۲ : زبان چو پسته شود سبز در دهن بی‌تو
- غزل شمارهٔ ۱۶۳ : عقده‌ای نگشود آزادی ز کارم همچو سرو
- غزل شمارهٔ ۱۶۴ : به ساغر نقل کرد از خم، شراب آهسته آهسته
- غزل شمارهٔ ۱۶۵ : یارب از عرفان مرا پیمانه‌ای سرشار ده
- غزل شمارهٔ ۱۶۶ : صبح شد برخیز مطرب گوشمال ساز ده
- غزل شمارهٔ ۱۶۷ : یارب آشفتگی زلف به دستارش ده
- غزل شمارهٔ ۱۶۸ : بهار گشت، ز خود عارفانه بیرون آی
- غزل شمارهٔ ۱۶۹ : در کدامین چمن ای سرو به بار آمده‌ای؟
- غزل شمارهٔ ۱۷۰ : دلربایانه دگر بر سر ناز آمده‌ای
- غزل شمارهٔ ۱۷۱ : ای جهانی محو رویت، محو سیمای که‌ای؟
- غزل شمارهٔ ۱۷۲ : ای شمع طور از آتش حسنت زبانه‌ای
- غزل شمارهٔ ۱۷۳ : گر درد طلب رهبر این قافله بودی
- غزل شمارهٔ ۱۷۴ : یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی
- غزل شمارهٔ ۱۷۵ : سوختی در عرق شرم و حیا ای ساقی
- غزل شمارهٔ ۱۷۶ : حجاب جسم را از پیش جان بردار ای ساقی
- غزل شمارهٔ ۱۷۷ : به شکر این که داری دست بر میخانه ای ساقی
- غزل شمارهٔ ۱۷۸ : چشم خونبارست ابر نوبهار زندگی
- غزل شمارهٔ ۱۷۹ : زهی رویت بهار زندگانی
- غزل شمارهٔ ۱۸۰ : دایم ستیزه با دل افگار می‌کنی