- بخش ۱ - دیباچه : به نام آن که جان را فکرت آموخت
- بخش ۲ - سبب نظم کتاب : گذشته هفت و ده از هفتصد سال
- بخش ۳ - سال در ماهیت فکرت : نخست از فکر خویشم در تحیر
- بخش ۴ - جواب : مرا گفتی بگو چبود تفکر
- بخش ۵ - تمثیل در بیان سر پنهانی حق در عین پیدایی : اگر خورشید بر یک حال بودی
- بخش ۶ - سال در موضوع فکرت : کدامین فکر ما را شرط راه است
- بخش ۷ - جواب : در آلا فکر کردن شرط راه است
- بخش ۸ - تمثیل در بیان ظهور خورشید حقیقت در آیینه کائنات : اگر خواهی که بینی چشمهٔ خور
- بخش ۹ - قاعده در شناخت عوالم پنهان و شرایط عروج بدان عوالم : تو از عالم همین لفظی شنیدی
- بخش ۱۰ - قاعده در تشبیه کتاب آفرینش به کتاب وحی : به نزد آنکه جانش در تجلی است
- بخش ۱۱ - قاعدهٔ تفکر در آفاق : مشو محبوس ارکان و طبایع
- بخش ۱۲ - تمثیل در بیان وحدت کارخانه عالم : تو گویی هست این افلاک دوار
- بخش ۱۳ - قاعده در تفکر در انفس : به اصل خویش یک ره نیک بنگر
- بخش ۱۴ - سال از ماهیت من : که باشم من مرا از من خبر کن
- بخش ۱۵ - جواب : دگر کردی سؤال از من که من چیست
- بخش ۱۶ - سال از احوال سالک و نشانهای مرد کامل : مسافر چون بود رهرو کدام است
- بخش ۱۷ - جواب به سال اول : دگر گفتی مسافر کیست در راه
- بخش ۱۸ - قاعده در بیان سیر نزول و مراتب صعود آدمی : بدان اول که تا چون گشت موجود
- بخش ۱۹ - تمثیل در بیان مقام نبوت و ولایت : نبی چون آفتاب آمد ولی ماه
- بخش ۲۰ - جواب به سال دوم : کسی مرد تمام است کز تمامی
- بخش ۲۱ - تمثیل در بیان رابطهٔ شریعت و طریقت و حقیقت : تبه گردد سراسر مغز بادام
- بخش ۲۲ - قاعده در حکمت وجود اولیا : نبوت را ظهور از آدم آمد
- بخش ۲۳ - تمثیل در بیان سیر مراتب نبوت و ولایت : چه نور آفتاب از شب جدا شد
- بخش ۲۴ - سال از شرایط شناخت وحدت و موضوع شناخت عرفانی : که شد بر سر وحدت واقف آخر
- بخش ۲۵ - جواب : کسی بر سر وحدت گشت واقف
- بخش ۲۶ - سال از کیفیت جمع بین وحدت و کثرت : اگر معروف و عارف ذات پاک است
- بخش ۲۷ - جواب : مکن بر نعمت حق ناسپاسی
- بخش ۲۸ - تمثیل در بیان نسبت عقل با شهود : ندارد باورت اکمه ز الوان
- بخش ۲۹ - سال از معنی انا الحق : کدامین نقطه را نطق است «اناالحق»
- بخش ۳۰ - جواب : انا الحق کشف اسرار است مطلق
- بخش ۳۱ - قاعده در بطلان حلول و اتحاد : من و ما و تو او هست یک چیز
- بخش ۳۲ - تمثیل در نمودهای بی‌بود : بنه آیینه‌ای اندر برابر
- بخش ۳۳ - سال از معنی وصال : چرا مخلوق را گویند واصل
- بخش ۳۴ - جواب : وصال حق ز خلقیت جدایی است
- بخش ۳۵ - تمثیل در اطوار وجود : بخاری مرتفع گردد ز دریا
- بخش ۳۶ - سال از ماهیت قرب و بعد و امکان وصال با حق : وصال ممکن و واجب به هم چیست
- بخش ۳۷ - جواب : ز من بشنو حدیث بی کم و بیش
- بخش ۳۸ - سال از ماهیت نطق و بیان : چه بحر است آنکه نطقش ساحل آمد
- بخش ۳۹ - جواب : یکی دریاست هستی نطق ساحل
- بخش ۴۰ - تمثیل در بیان ماهیت صورت و معنی : شنیدم من که اندر ماه نیسان
- بخش ۴۱ - قاعده در بیان اقسام فضیلت : اصول خلق نیک آمد عدالت
- بخش ۴۲ - تمثیل در بیان نکاح معنوی جسم با جان یا صورت با معنی : اگرچه خور به چرخ چارمین است
- بخش ۴۳ - سال در شناخت جزو حقیقی و کل مجازی و کیفیت بزرگتر بودن این جزو از کل خود : چه جزو است آنکه او از کل فزون است
- بخش ۴۴ - جواب : وجود آن جزو دان کز کل فزون است
- بخش ۴۵ - تمثیل در بیان اقسام مرگ و ظهور اطوار قیامت در لحظهٔ مرگ : اگر خواهی که این معنی بدانی
- بخش ۴۶ - قاعده در بیان معنی حشر : ز تو هر فعل که اول گشت صادر
- بخش ۴۷ - سال از کیفیت جدایی میان قدیم و محدث : قدیم و محدث از هم چون جدا شد
- بخش ۴۸ - جواب : قدیم و محدث از هم خود جدا نیست
- بخش ۴۹ - سال از معانی اصطلاحات شاعرانه عارفان : چه خواهد اهل معنی زان عبارت
- بخش ۵۰ - جواب : هر آن چیزی که در عالم عیان است
- بخش ۵۱ - اشارت به چشم و لب : نگر کز چشم شاهد چیست پیدا
- بخش ۵۲ - اشارت به زلف : حدیث زلف جانان بس دراز است
- بخش ۵۳ - اشارت به رخ و خط : رخ اینجا مظهر حسن خدایی است
- بخش ۵۴ - اشارت به خال : بر آن رخ نقطهٔ خالش بسیط است
- بخش ۵۵ - سال از معنی حقیقی شراب و شاهد و خرابات و امثال آن : شراب و شمع و شاهد را چه معنی است
- بخش ۵۶ - جواب : شراب و شمع و شاهد عین معنی است
- بخش ۵۷ - اشارت به خرابات : خراباتی شدن از خود رهایی است
- بخش ۵۸ - سال از معنی بت و زنار و ترسایی : بت و زنار و ترسایی در این کوی
- بخش ۵۹ - جواب : بت اینجا مظهر عشق است و وحدت
- بخش ۶۰ - اشارت به زنار : نظر کردم بدیدم اصل هر کار
- بخش ۶۱ - اشارت به ترسایی و دیر : ز ترسایی غرض تجرید دیدم
- بخش ۶۲ - تمثیل در اطوار سیر و سلوک : بود محبوس طفل شیرخواره
- بخش ۶۳ - اشارت به بت : بت ترسا بچه نوری است باهر
- بخش ۶۴ - خاتمه : از آن گلشن گرفتم شمه‌ای باز