- بخش ۱ - مناجات : ای حیات دل هر زنده دلی
- بخش ۲ - سبب نظم جوهر آبدار سبحةالابرار : شب که زد تیرگی مهرهٔ گل
- بخش ۳ - در شرح سخن : ای قوی ربقهٔ اخلاص به تو
- بخش ۴ - حکایت شیخ مصلح‌الدین سعدی شیرازی، رحمةالله، که چون این بیت بگفت که: «برگ درختان سبز، در نظر هوشیار» «هر ورقی دفتری‌ست معرفت کردگار» یکی از اکابر در خواب دید که جمعی از ملائکه طبق‌های نور از بهر نثار وی می‌بردند: : سعدی آن بلبل «شیراز سخن»
- بخش ۵ - در استدلال بر وجود آفریدگار : ای درین کارگه هوش‌ربای
- بخش ۶ - حکایت آن ماهیان که تا به خشکی نیفتادند دریا را نشناختند : داشت غوکی به لب بحر وطن
- بخش ۷ - مناجات در طلب وصول به شهود : ای پر از فیض وجود تو جهان!
- بخش ۸ - حکایت مناظرهٔ کلیم با ابلیس سیه گلیم : پور عمران به دلی غرقهٔ نور
- بخش ۹ - در بیان ارادت : ای درین دامگه وهم و خیال
- بخش ۱۰ - حکایت آن مرید گرم رو و پیر : صادقی را غم شبگیر گرفت
- بخش ۱۱ - مناجات : ای دل اهل ارادت به تو شاد!
- بخش ۱۲ - در مقام توبه : ای رقم کردهٔ تو حرف گناه!
- بخش ۱۳ - حکایت آن وزیر که دل پندپذیر داشت : می‌شد اندر حشم حشمت و جاه
- بخش ۱۴ - حکایت شیرزن موصلی : بود مردانه‌زنی در موصل
- بخش ۱۵ - حکایت صبر عیار : شحنه‌ای گفت که عیاری را
- بخش ۱۶ - در رجاء که به روایح وصال زیستن است و به لوایح جمال نگریستن : ای ز بس بار تو انبوه شده،
- بخش ۱۷ - حکایت ابراهیم و پیر آتش پرست : پیری از نور هدا بیگانه
- بخش ۱۸ - حکایت خوابیدن ابوتراب نسفی در میدان جنگ : بوتراب آن گهر بحر شرف
- بخش ۱۹ - در عشق : ای دلت شاه سراپردهٔ عشق
- بخش ۲۰ - سؤال و جواب ذوالنون با عاشق مفتون : والی مصر ولایت، ذوالنون
- بخش ۲۱ - حکایت پیر خارکش : خارکش پیری با دلق درشت
- بخش ۲۲ - فتوت : ای که از طبع فرومایهٔ خویش
- بخش ۲۳ - در صدق چنانکه ظاهر و باطن یک‌سان بود : ای گرو کرده زبان را به دروغ!
- بخش ۲۴ - حکایت وارد شدن میهمان بر اعرابی : آن عرابی به شتر قانع و شیر
- بخش ۲۵ - مناجات : این محیط کرم‌ات عرش صدف!
- بخش ۲۶ - در سماع : ای درین خوابگه بی‌خبران!
- بخش ۲۷ - در نصیحت به نفس خود و یاد از شاعران گذشته : جامی این پرده‌سرایی تا چند؟
- بخش ۲۸ - حکایت حکیم سنائی رحمةالله علیه که وقت وفات این بیت می‌خواند: «بازگشتم از سخن زیرا که نیست» «در سخن معنی و در معنی سخن» : چون سنائی شه اقلیم سخن
- بخش ۲۹ - مناجات : ای رهائی ده هر بیهوشی!
- بخش ۳۰ - خطاب به خوانندگان و عیبجویان : ای ز گلزار سخن یافته بوی!
- بخش ۳۱ - ختم کتاب و خاتمهٔ خطاب : دامت آثارک، ای طرفه قلم!