- غزل شمارهٔ ۱ : سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را
- غزل شمارهٔ ۲ : به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها
- غزل شمارهٔ ۳ : جوانی بگذرد یارب به کام دل جوانی را
- غزل شمارهٔ ۴ : جان به جانان کی رسد جانان کجا و جان کجا
- غزل شمارهٔ ۵ : تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رمیدن‌ها
- غزل شمارهٔ ۶ : به بزمم دوش یار آمد به همراه رقیب اما
- غزل شمارهٔ ۷ : جان و دلم از عشقت ناشاد و حزین بادا
- غزل شمارهٔ ۸ : ناقه آن محمل نشین چون راند از منزل مرا
- غزل شمارهٔ ۹ : گل خواهد کرد از گل ما
- غزل شمارهٔ ۱۰ : نوید آمدن یار دلستان مرا
- غزل شمارهٔ ۱۱ : به قصد کوی تو بی‌رحم عاشقان ز وطن‌ها
- غزل شمارهٔ ۱۲ : روز وصلم به تن آرام نباشد جان را
- غزل شمارهٔ ۱۳ : مهی کز دوریش در خاک خواهم کرد جا امشب
- غزل شمارهٔ ۱۴ : بوده است یار بی من اگر دوش با رقیب
- غزل شمارهٔ ۱۵ : شب وصل است و با دلبر مرا لب بر لب است امشب
- غزل شمارهٔ ۱۶ : چون شیشهٔ دل نه از ستم آسمان پر است
- غزل شمارهٔ ۱۷ : قاصد به خاک بر سر کویش فتاده کیست
- غزل شمارهٔ ۱۸ : ز غمزه، چشم تو یک تیر در کمان نگذاشت
- غزل شمارهٔ ۱۹ : هرگزم امید و بیم از وصل و هجر یار نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰ : حرف غمت از دهان ما جست
- غزل شمارهٔ ۲۱ : لبم خموش ز آواز مدعا طلبی است
- غزل شمارهٔ ۲۲ : ای باده ز خون من به جامت
- غزل شمارهٔ ۲۳ : گفتم نگرم روی تو گفتا به قیامت
- غزل شمارهٔ ۲۴ : چه گویمت که دلم از جدائیت چون است
- غزل شمارهٔ ۲۵ : یک گریبان نیست کز بیداد آن مه پاره نیست
- غزل شمارهٔ ۲۶ : مطلب و مقصود ما از دو جهان، اوست اوست
- غزل شمارهٔ ۲۷ : شود از باد تا شمشاد گاهی راست گاهی کج
- غزل شمارهٔ ۲۸ : بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد
- غزل شمارهٔ ۲۹ : بتان نخست چو در دلبری میان بستند
- غزل شمارهٔ ۳۰ : با حریفان چو نشینی و زنی جامی چند
- غزل شمارهٔ ۳۱ : در پیش بیدلان جان، قدری چنان ندارد
- غزل شمارهٔ ۳۲ : کدام عهد نکویان عهد ما بستند
- غزل شمارهٔ ۳۳ : دل بوی او سحر ز نسیم صبا شنید
- غزل شمارهٔ ۳۴ : نه با من دوست آن گفت و نه آن کرد
- غزل شمارهٔ ۳۵ : داغ عشق تو نهان در دل و جان خواهد ماند
- غزل شمارهٔ ۳۶ : گفتم که چاره غم هجران شود نشد
- غزل شمارهٔ ۳۷ : گر آن گلبرگ خندان در گلستانی دمی خندد
- غزل شمارهٔ ۳۸ : به ره او چه غم آن را که ز جان می‌گذرد
- غزل شمارهٔ ۳۹ : دل عشاق روا نیست که دلبر شکند
- غزل شمارهٔ ۴۰ : آن دلبر محمل‌نشین چون جای در محمل کند
- غزل شمارهٔ ۴۱ : شب و روزی به پایان گر تو را در وصل یار آید
- غزل شمارهٔ ۴۲ : امروز ما را گر کشی بی‌جرم از ما بگذرد
- غزل شمارهٔ ۴۳ : گفتیم درد تو عشق است و دوا نتوان کرد
- غزل شمارهٔ ۴۴ : تا ز جان و دل من نام و نشان خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۴۵ : گریه جانسوز مرا ناله ز دنباله نگر
- غزل شمارهٔ ۴۶ : بر دست کس افتد چو تو یاری نه و هرگز
- غزل شمارهٔ ۴۷ : از دل رودم یاد تو بیرون نه و هرگز
- غزل شمارهٔ ۴۸ : با من ار هم آشیان می‌داشت ما را در قفس
- غزل شمارهٔ ۴۹ : رسید یار و ندیدیم روی یار افسوس
- غزل شمارهٔ ۵۰ : شبی فرخنده و روزی همایون روزگاری خوش
- غزل شمارهٔ ۵۱ : دانی که دلبر با دلم چون کرد و من چون کردمش
- غزل شمارهٔ ۵۲ : پس از چندی کند یک لحظه با من یار دورانش
- غزل شمارهٔ ۵۳ : سرو قدی که بود دیدهٔ دلها به رهش
- غزل شمارهٔ ۵۴ : غم عشق نکویان چون کند در سینه‌ای منزل
- غزل شمارهٔ ۵۵ : کرده‌است یا قاصد نهان مکتوب جانان در بغل
- غزل شمارهٔ ۵۶ : به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانیم
- غزل شمارهٔ ۵۷ : شهر به شهر و کو به کو در طلبت شتافتم
- غزل شمارهٔ ۵۸ : بی‌مهری اگر چه بی‌وفا هم
- غزل شمارهٔ ۵۹ : مپرس ای گل ز من کز گلشن کویت چسان رفتم
- غزل شمارهٔ ۶۰ : ای گمشده دل کجات جویم
- غزل شمارهٔ ۶۱ : گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم
- غزل شمارهٔ ۶۲ : جانا ز ناتوانی از خویشتن به جانم
- غزل شمارهٔ ۶۳ : دل من ز بیقراری چو سخن به یار گویم
- غزل شمارهٔ ۶۴ : گه ره دیر و گهی راه حرم می‌پویم
- غزل شمارهٔ ۶۵ : با چشم تو گهی که به رویت نظر کنم
- غزل شمارهٔ ۶۶ : هر شبم نالهٔ زاری است که گفتن نتوان
- غزل شمارهٔ ۶۷ : گواهی دهد چهرهٔ زرد من
- غزل شمارهٔ ۶۸ : بر خاکم اگر پا نهد آن سرو خرامان
- غزل شمارهٔ ۶۹ : به یک نظاره چون داخل شدی در بزم میخواران
- غزل شمارهٔ ۷۰ : آن کمان ابرو کند چون میل تیرانداختن
- غزل شمارهٔ ۷۱ : منم آن رند قدح نوش که از کهنه و نو
- غزل شمارهٔ ۷۲ : گردد کسی کی کامیاب از وصل یاری همچو تو
- غزل شمارهٔ ۷۳ : خوش آنکه نشینیم میان گل و لاله
- غزل شمارهٔ ۷۴ : بود مه روی آن زیبا جوان چارده ساله
- غزل شمارهٔ ۷۵ : مهر رخسار و مه جبین شده‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۶ : رفتی و دارم ای پسر بی تو دل شکسته‌ای
- غزل شمارهٔ ۷۷ : چه شود به چهرهٔ زرد من نظری برای خدا کنی
- غزل شمارهٔ ۷۸ : شکست پیر مغان گر سرم به ساغر می
- غزل شمارهٔ ۷۹ : چو نی نالدم استخوان از جدایی
- غزل شمارهٔ ۸۰ : روز و شب خون جگر می‌خورم از درد جدایی
- غزل شمارهٔ ۸۱ : کجایی در شب هجران که زاری‌های من بینی
- غزل شمارهٔ ۸۲ : شستم ز می‌در پای خم، دامن ز هر آلودگی
- غزل شمارهٔ ۸۳ : ای که مشتاق وصل دلبندی
- غزل شمارهٔ ۸۴ : کوی جانان از رقیبان پاک بودی کاشکی
- غزل شمارهٔ ۸۵ : دو چشمم خون فشان از دوری آن دلستانستی
- غزل شمارهٔ ۸۶ : صبوری کردم و بستم نظر از ماه سیمایی
- غزل شمارهٔ ۸۷ : من پس از عزت و حرمت شدم ار خار کسی
- غزل شمارهٔ ۸۸ : زهی از رخ تو پیدا همه آیت خدایی
- غزل شمارهٔ ۸۹ : ای که در جام رقیبان می پیاپی می‌کنی
- غزل شمارهٔ ۹۰ : دل زارم بود در صیدگاه عشق نخجیری