- قصیدهٔ ۱ : دگر باره خیاط باد صبا
- قصیدهٔ ۲ : از من گرفت گیتی یارم را
- قصیدهٔ ۳ : کند از جا عاقبت سیلاب چشم تر مرا
- قصیدهٔ ۴ : بگرفت شب ز چهرهٔ انجم نقابها
- قصیدهٔ ۵ : سحابی قیرگون بر شد ز دریا
- قصیدهٔ ۶ : ای آفتاب گردون! تاری شو و متاب
- قصیدهٔ ۷ : مانده‌ام در شکنج رنج و تعب
- قصیدهٔ ۸ : سخن بزرگ شود چون درست باشد و راست
- قصیدهٔ ۹ : در شهربند مهر و وفا دلبری نماند
- قصیدهٔ ۱۰ : ای دیو سپید پای در بند!
- قصیدهٔ ۱۱ : به کام من بر، یک چند گشت گیهان بود
- قصیدهٔ ۱۲ : هنگام فرودین که رساند ز ما درود؟
- قصیدهٔ ۱۳ : رسید موکب نوروز و چشم فتنه غنود
- قصیدهٔ ۱۴ : بهارا! بهل تا گیاهی برآید
- قصیدهٔ ۱۵ : نخلی که قد افراشت، به پستی نگراید
- قصیدهٔ ۱۶ : شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید
- قصیدهٔ ۱۷ : ای زده زنار بر، ز مشک به رخسار!
- قصیدهٔ ۱۸ : بگریست ابر تیره به دشت اندر
- قصیدهٔ ۱۹ : سنبل داری به گوشهٔ چمن اندر
- قصیدهٔ ۲۰ : ای خامه! دو تا شو و به خط مگذر
- قصیدهٔ ۲۱ : باز به پا کرد نوبهار، سرادق
- قصیدهٔ ۲۲ : پیامی ز مژگان تر می‌فرستم
- قصیدهٔ ۲۳ : ما فقیران که روز در تعبیم
- قصیدهٔ ۲۴ : بیا تا جهان را به هم برزنیم
- قصیدهٔ ۲۵ : خیز و طعنه بر مه و پروین زن
- قصیدهٔ ۲۶ : ای به روی و به موی، لاله و سوسن!
- قصیدهٔ ۲۷ : بر تختگاه تجرد، سلطان نامورم من
- قصیدهٔ ۲۸ : مغز من اقلیم دانش، فکرتم بیدای او
- قصیدهٔ ۲۹ : فغان ز جغد جنگ و مرغوای او
- قصیدهٔ ۳۰ : منصور باد لشکر آن چشم کینه‌خواه
- قصیدهٔ ۳۱ : خورشید برکشید سر از بارهٔ بره
- قصیدهٔ ۳۲ : مگر می‌کند بوستان زرگری
- قصیدهٔ ۳۳ : گر به کوه اندر پلنگی بودمی
- قصیدهٔ ۳۴ : بدرود گفت فر جوانی