- رباعی شمارهٔ ۱ : برخیز و بیا بتا برای دل ما
- رباعی شمارهٔ ۲ : چون عهده نمی‌شود کسی فردا را
- رباعی شمارهٔ ۳ : قرآن که مهین کلام خوانند آن را
- رباعی شمارهٔ ۴ : گر می نخوری طعنه مزن مستانرا
- رباعی شمارهٔ ۵ : هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا
- رباعی شمارهٔ ۶ : ماییم و می و مطرب و این کنج خراب
- رباعی شمارهٔ ۷ : آن قصر که جمشید در او جام گرفت
- رباعی شمارهٔ ۸ : ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست
- رباعی شمارهٔ ۹ : اکنون که گل سعادتت پربار است
- رباعی شمارهٔ ۱۰ : امروز ترا دسترس فردا نیست
- رباعی شمارهٔ ۱۱ : ای آمده از عالم روحانی تفت
- رباعی شمارهٔ ۱۲ : ای چرخ فلک خرابی از کینه تست
- رباعی شمارهٔ ۱۳ : ایدل چو زمانه می‌کند غمناکت
- رباعی شمارهٔ ۱۴ : این بحر وجود آمده بیرون ز نهفت
- رباعی شمارهٔ ۱۵ : این کوزه چو من عاشق زاری بوده است
- رباعی شمارهٔ ۱۶ : این کوزه که آبخوارهٔ مزدوریست
- رباعی شمارهٔ ۱۷ : این کهنه رباط را که عالم نام است
- رباعی شمارهٔ ۱۸ : این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت
- رباعی شمارهٔ ۱۹ : بر چهره گل نسیم نوروز خوش است
- رباعی شمارهٔ ۲۰ : پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
- رباعی شمارهٔ ۲۱ : تا چند زنم بروی دریاها خشت
- رباعی شمارهٔ ۲۲ : ترکیب پیاله‌ای که درهم پیوست
- رباعی شمارهٔ ۲۳ : ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است
- رباعی شمارهٔ ۲۴ : چون ابر به نوروز رخ لاله بشست
- رباعی شمارهٔ ۲۵ : چون بلبل مست راه در بستان یافت
- رباعی شمارهٔ ۲۶ : چون چرخ بکام یک خردمند نگشت
- رباعی شمارهٔ ۲۷ : چون لاله به نوروز قدح گیر بدست
- رباعی شمارهٔ ۲۸ : چون نیست حقیقت و یقین اندر دست
- رباعی شمارهٔ ۲۹ : چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست
- رباعی شمارهٔ ۳۰ : خاکی که به زیر پای هر نادانی است
- رباعی شمارهٔ ۳۱ : دارنده چو ترکیب طبایع آراست
- رباعی شمارهٔ ۳۲ : در پرده اسرار کسی را ره نیست
- رباعی شمارهٔ ۳۳ : در خواب بدم مرا خردمندی گفت
- رباعی شمارهٔ ۳۴ : در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست
- رباعی شمارهٔ ۳۵ : در فصل بهار اگر بتی حور سرشت
- رباعی شمارهٔ ۳۶ : دریاب که از روح جدا خواهی رفت
- رباعی شمارهٔ ۳۷ : ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست
- رباعی شمارهٔ ۳۸ : عمریست مرا تیره و کاریست نه راست
- رباعی شمارهٔ ۳۹ : فصل گل و طرف جویبار و لب کشت
- رباعی شمارهٔ ۴۰ : گر شاخ بقا ز بیخ بختت رست است
- رباعی شمارهٔ ۴۱ : گویند کسان بهشت با حور خوش است
- رباعی شمارهٔ ۴۲ : گویند مرا که دوزخی باشد مست
- رباعی شمارهٔ ۴۳ : من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت
- رباعی شمارهٔ ۴۴ : مهتاب به نور دامن شب بشکافت
- رباعی شمارهٔ ۴۵ : می خوردن و شاد بودن آیین منست
- رباعی شمارهٔ ۴۶ : می لعل مذابست و صراحی کان است
- رباعی شمارهٔ ۴۷ : می نوش که عمر جاودانی اینست
- رباعی شمارهٔ ۴۸ : نیکی و بدی که در نهاد بشر است
- رباعی شمارهٔ ۴۹ : در هر دشتی که لاله‌زاری بوده‌ست
- رباعی شمارهٔ ۵۰ : هر ذره که در خاک زمینی بوده است
- رباعی شمارهٔ ۵۱ : هر سبزه که برکنار جویی رسته است
- رباعی شمارهٔ ۵۲ : یک جرعه می ز ملک کاووس به است
- رباعی شمارهٔ ۵۳ : چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ
- رباعی شمارهٔ ۵۴ : آنانکه محیط فضل و آداب شدند
- رباعی شمارهٔ ۵۵ : آن را که به صحرای علل تاخته‌اند
- رباعی شمارهٔ ۵۶ : آنها که کهن شدند و اینها که نوند
- رباعی شمارهٔ ۵۷ : آنکس که زمین و چرخ و افلاک نهاد
- رباعی شمارهٔ ۵۸ : آرند یکی و دیگری بربایند
- رباعی شمارهٔ ۵۹ : اجرام که ساکنان این ایوانند
- رباعی شمارهٔ ۶۰ : از آمدنم نبود گردون را سود
- رباعی شمارهٔ ۶۱ : از رنج کشیدن آدمی حر گردد
- رباعی شمارهٔ ۶۲ : افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد
- رباعی شمارهٔ ۶۳ : افسوس که نامه جوانی طی شد
- رباعی شمارهٔ ۶۴ : ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود
- رباعی شمارهٔ ۶۵ : این عقل که در ره سعادت پوید
- رباعی شمارهٔ ۶۶ : این قافله عمر عجب میگذرد
- رباعی شمارهٔ ۶۷ : بر پشت من از زمانه تو میاید
- رباعی شمارهٔ ۶۸ : بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد
- رباعی شمارهٔ ۶۹ : بر چشم تو عالم ارچه می‌آرایند
- رباعی شمارهٔ ۷۰ : بر من قلم قضا چو بی من رانند
- رباعی شمارهٔ ۷۱ : تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد
- رباعی شمارهٔ ۷۲ : تا راه قلندری نپویی نشود
- رباعی شمارهٔ ۷۳ : تا زهره و مه در آسمان گشت پدید
- رباعی شمارهٔ ۷۴ : چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد
- رباعی شمارهٔ ۷۵ : حیی که بقدرت سر و رو می‌سازد
- رباعی شمارهٔ ۷۶ : در دهر چو آواز گل تازه دهند
- رباعی شمارهٔ ۷۷ : در دهر هر آن که نیم نانی دارد
- رباعی شمارهٔ ۷۸ : دهقان قضا بسی چو ما کشت و درود
- رباعی شمارهٔ ۷۹ : روزی‌ست خوش و هوا نه گرم است و نه سرد
- رباعی شمارهٔ ۸۰ : زان پیش که بر سرت شبیخون آرند
- رباعی شمارهٔ ۸۱ : عمرت تا کی به خودپرستی گذرد
- رباعی شمارهٔ ۸۲ : کس مشکل اسرار اجل را نگشاد
- رباعی شمارهٔ ۸۳ : کم کن طمع از جهان و می‌زی خرسند
- رباعی شمارهٔ ۸۴ : گرچه غم و رنج من درازی دارد
- رباعی شمارهٔ ۸۵ : گردون ز زمین هیچ گلی برنارد
- رباعی شمارهٔ ۸۶ : گر یک نفست ز زندگانی گذرد
- رباعی شمارهٔ ۸۷ : گویند بهشت و حورعین خواهد بود
- رباعی شمارهٔ ۸۸ : گویند بهشت و حور و کوثر باشد
- رباعی شمارهٔ ۸۹ : گویند هر آن کسان که با پرهیزند
- رباعی شمارهٔ ۹۰ : می خور که ز دل کثرت و قلت ببرد
- رباعی شمارهٔ ۹۱ : هر راز که اندر دل دانا باشد
- رباعی شمارهٔ ۹۲ : هر صبح که روی لاله شبنم گیرد
- رباعی شمارهٔ ۹۳ : هرگز دل من ز علم محروم نشد
- رباعی شمارهٔ ۹۴ : هم دانه امید به خرمن ماند
- رباعی شمارهٔ ۹۵ : یاران موافق همه از دست شدند
- رباعی شمارهٔ ۹۶ : یک جام شراب صد دل و دین ارزد
- رباعی شمارهٔ ۹۷ : یک قطره آب بود با دریا شد
- رباعی شمارهٔ ۹۸ : یک نان به دو روز اگر بود حاصل مرد
- رباعی شمارهٔ ۹۹ : آن لعل در آبگینه ساده بیار
- رباعی شمارهٔ ۱۰۰ : از بودنی ایدوست چه داری تیمار
- رباعی شمارهٔ ۱۰۱ : افلاک که جز غم نفزایند دگر
- رباعی شمارهٔ ۱۰۲ : ای دل غم این جهان فرسوده مخور
- رباعی شمارهٔ ۱۰۳ : ایدل همه اسباب جهان خواسته گیر
- رباعی شمارهٔ ۱۰۴ : این اهل قبور خاک گشتند و غبار
- رباعی شمارهٔ ۱۰۵ : خشت سر خم ز ملکت جم خوشتر
- رباعی شمارهٔ ۱۰۶ : در دایره سپهر ناپیدا غور
- رباعی شمارهٔ ۱۰۷ : دی کوزه‌گری بدیدم اندر بازار
- رباعی شمارهٔ ۱۰۸ : ز آن می که حیات جاودانیست بخور
- رباعی شمارهٔ ۱۰۹ : گر باده خوری تو با خردمندان خور
- رباعی شمارهٔ ۱۱۰ : وقت سحر است خیز ای طرفه پسر
- رباعی شمارهٔ ۱۱۱ : از جمله رفتگان این راه دراز
- رباعی شمارهٔ ۱۱۲ : ای پیر خردمند پگه‌تر برخیز
- رباعی شمارهٔ ۱۱۳ : وقت سحر است خیز ای مایه ناز
- رباعی شمارهٔ ۱۱۴ : مرغی دیدم نشسته بر باره طوس
- رباعی شمارهٔ ۱۱۵ : جامی است که عقل آفرین میزندش
- رباعی شمارهٔ ۱۱۶ : خیام اگر ز باده مستی خوش باش
- رباعی شمارهٔ ۱۱۷ : در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش
- رباعی شمارهٔ ۱۱۸ : ایام زمانه از کسی دارد ننگ
- رباعی شمارهٔ ۱۱۹ : از جرم گل سیاه تا اوج زحل
- رباعی شمارهٔ ۱۲۰ : با سرو قدی تازه‌تر از خرمن گل
- رباعی شمارهٔ ۱۲۱ : ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۲ : این چرخ فلک که ما در او حیرانیم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۳ : برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۴ : برخیزم و عزم باده ناب کنم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۵ : بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۶ : تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۷ : چون نیست مقام ما در این دهر مقیم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۸ : خورشید به گل نهفت می‌نتوانم
- رباعی شمارهٔ ۱۲۹ : دشمن به غلط گفت که من فلسفیم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۰ : مائیم که اصل شادی و کان غمیم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۱ : من می نه ز بهر تنگدستی نخورم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۲ : من بی می ناب زیستن نتوانم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۳ : هر یک چندی یکی برآید که منم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۴ : یک چند به کودکی باستاد شدیم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۵ : یک روز ز بند عالم آزاد نیم
- رباعی شمارهٔ ۱۳۶ : از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن
- رباعی شمارهٔ ۱۳۷ : ای دیده اگر کور نئی گور ببین
- رباعی شمارهٔ ۱۳۸ : برخیز و مخور غم جهان گذران
- رباعی شمارهٔ ۱۳۹ : چون حاصل آدمی در این شورستان
- رباعی شمارهٔ ۱۴۰ : رفتم که در این منزل بیداد بدن
- رباعی شمارهٔ ۱۴۱ : رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین
- رباعی شمارهٔ ۱۴۲ : قانع به یک استخوان چو کرکس بودن
- رباعی شمارهٔ ۱۴۳ : قومی متفکرند اندر ره دین
- رباعی شمارهٔ ۱۴۴ : گاویست در آسمان و نامش پروین
- رباعی شمارهٔ ۱۴۵ : گر بر فلکم دست بدی چون یزدان
- رباعی شمارهٔ ۱۴۶ : مشنو سخن از زمانه ساز آمدگان
- رباعی شمارهٔ ۱۴۷ : می خوردن و گرد نیکوان گردیدن
- رباعی شمارهٔ ۱۴۸ : نتوان دل شاد را به غم فرسودن
- رباعی شمارهٔ ۱۴۹ : آن قصر که با چرخ همیزد پهلو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۰ : از آمدن و رفتن ما سودی کو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۱ : از تن چو برفت جان پاک من و تو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۲ : می‌خور که فلک بهر هلاک من و تو
- رباعی شمارهٔ ۱۵۳ : از هر چه بجر می است کوتاهی به
- رباعی شمارهٔ ۱۵۴ : بنگر ز صبا دامن گل چاک شده
- رباعی شمارهٔ ۱۵۵ : تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
- رباعی شمارهٔ ۱۵۶ : یک جرعه می کهن ز ملکی نو به
- رباعی شمارهٔ ۱۵۷ : آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی
- رباعی شمارهٔ ۱۵۸ : از آمدن بهار و از رفتن دی
- رباعی شمارهٔ ۱۵۹ : از کوزه‌گری کوزه خریدم باری
- رباعی شمارهٔ ۱۶۰ : ای آنکه نتیجهٔ چهار و هفتی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۱ : ایدل تو به اسرار معما نرسی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۲ : ای دوست حقیقت شنواز من سخنی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۳ : ای کاش که جای آرمیدن بودی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۴ : بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۵ : بر شاخ امید اگر بری یافتمی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۶ : بر گیر پیاله و سبو ای دلجوی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۷ : پیری دیدم به خانهٔ خماری
- رباعی شمارهٔ ۱۶۸ : تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی
- رباعی شمارهٔ ۱۶۹ : چندان که نگاه می‌کنم هر سویی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۰ : خوش باش که پخته‌اند سودای تو دی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۱ : در کارگه کوزه‌گری کردم رای
- رباعی شمارهٔ ۱۷۲ : در گوش دلم گفت فلک پنهانی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۳ : زان کوزهٔ می که نیست در وی ضرری
- رباعی شمارهٔ ۱۷۴ : گر آمدنم بخود بدی نامدمی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۵ : گر دست دهد ز مغز گندم نانی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۶ : گر کار فلک به عدل سنجیده بدی
- رباعی شمارهٔ ۱۷۷ : هان کوزه‌گرا بپای اگر هشیاری
- رباعی شمارهٔ ۱۷۸ : هنگام صبوح ای صنم فرخ پی