- غزل شمارهٔ ۱ : زلف و قد راست ای بت سرکش چشم و رخت راست ای گل رعنا
- غزل شمارهٔ ۲ : بعد هزار انتظار این فلک بی وفا
- غزل شمارهٔ ۳ : من از رغم غزالی شهسواری کرده‌ام پیدا
- غزل شمارهٔ ۴ : درخشان شیشه‌ای خواهم می رخشان در و پیدا
- غزل شمارهٔ ۵ : ای ز دل رفته که دی سوختی از ناز مرا
- غزل شمارهٔ ۶ : کسی ز روی چنان منع چون کند ما را
- غزل شمارهٔ ۷ : که زد بر یاری ما چشم زخمی ای چنین یارا
- غزل شمارهٔ ۸ : چو بر زندانیان رانی سیاست یاد کن ما را
- غزل شمارهٔ ۹ : مبین به چشم کم ای شوخ نازنین ما را
- غزل شمارهٔ ۱۰ : صبح آن که داشت پیش تو جام شراب را
- غزل شمارهٔ ۱۱ : هرزه نقاب رخ مکن طرهٔ نیم تاب را
- غزل شمارهٔ ۱۲ : بر رخ پر عرق مکش سنبل نیم تاب را
- غزل شمارهٔ ۱۳ : اگر دل بر صف مژگان سیاهی می‌زند خود را
- غزل شمارهٔ ۱۴ : جهان آرا شدی چون ماه و ننمودی به من خود را
- غزل شمارهٔ ۱۵ : ای نگهت تیغ تیز غمزهٔ غماز را
- غزل شمارهٔ ۱۶ : چنین است اقتضا رعنائی قد بلندش را
- غزل شمارهٔ ۱۷ : شب که ز گریه می‌کنم دجله کنار خویش را
- غزل شمارهٔ ۱۸ : گر بهم می‌زدم امشب مژهٔ پر نم را
- غزل شمارهٔ ۱۹ : چو دی ز عشق من آگه شد و شناخت مرا
- غزل شمارهٔ ۲۰ : شوق درون به سوی دری می‌کشد مرا
- غزل شمارهٔ ۲۱ : روزگاری که رخت قبلهٔ جان بود مرا
- غزل شمارهٔ ۲۲ : چو افکنده ببیند در خون تنم را
- غزل شمارهٔ ۲۳ : به افسون محو کردی شکوه‌های بیکرانم را
- غزل شمارهٔ ۲۴ : جان بر لب و ز یار هزار آرزو مرا
- غزل شمارهٔ ۲۵ : بگو ای باد آن سر خیل رعنا پادشاهان را
- غزل شمارهٔ ۲۶ : مالک المک شوم چون ز جنون هامون را
- غزل شمارهٔ ۲۷ : شوم هلاک چو غیری خورد خدنگ تو را
- غزل شمارهٔ ۲۸ : با چنین جرمی نراندم از دل ویران تو را
- غزل شمارهٔ ۲۹ : گر به تکلیف لب جام به لب سوده تو را
- غزل شمارهٔ ۳۰ : درهمی گرم غضب کرده نگاه که تو را
- غزل شمارهٔ ۳۱ : حوصله کو که دل دهم عشق جنون فزای را
- غزل شمارهٔ ۳۲ : برین در می‌کشند امشب جهان‌پیما سمندی را
- غزل شمارهٔ ۳۳ : نشانده شام غمت گرد دل سپاهی را
- غزل شمارهٔ ۳۴ : تا همتم به دست طلب زد در بلا
- غزل شمارهٔ ۳۵ : گشته در راهت غبار آلود روی زرد ما
- غزل شمارهٔ ۳۶ : سروی از یزد گذر کرد به کاشانهٔ ما
- غزل شمارهٔ ۳۷ : فرمود مرا سجدهٔ خویش آن بت رعنا
- غزل شمارهٔ ۳۸ : ای گوهر نام تو تاج سر دیوان‌ها
- غزل شمارهٔ ۳۹ : به صد اندیشه افکند امشبم آن تیز دیدنها
- غزل شمارهٔ ۴۰ : عجب گیرنده راهی بود در عاشق ربائیها
- غزل شمارهٔ ۴۱ : دیشبش در خواب دیدم با رخ چون آفتاب
- غزل شمارهٔ ۴۲ : ای زیر مشق سر خط حسن تو افتاب
- غزل شمارهٔ ۴۳ : برشکن طرف کله چون بفکنی از رخ نقاب
- غزل شمارهٔ ۴۴ : همچو شمعم هست شبها بی‌رخ آن آفتاب
- غزل شمارهٔ ۴۵ : حسن روزافزون نگر کان خسرو زرین طناب
- غزل شمارهٔ ۴۶ : نامسلمان پسری خون دلم خورد چو آب
- غزل شمارهٔ ۴۷ : نیست امروز شکست دلم از چشم پرآب
- غزل شمارهٔ ۴۸ : رخش در غیر و چشم التفاتش در من است امشب
- غزل شمارهٔ ۴۹ : خیالش را به نوعی انس در جان من است امشب
- غزل شمارهٔ ۵۰ : بزم پر فتنه از آن طرز نگاهست امشب
- غزل شمارهٔ ۵۱ : وصلم نصیب شد ز مددکاری رقیب
- غزل شمارهٔ ۵۲ : یگانه‌ای در دل می‌زند به دست ارادت
- غزل شمارهٔ ۵۳ : چو هجر راه من تشنه در سراب انداخت
- غزل شمارهٔ ۵۴ : دور بر بسترم از هجر تو رنجور انداخت
- غزل شمارهٔ ۵۵ : آن که آیینهٔ صنع از روی نیکوی تو ساخت
- غزل شمارهٔ ۵۶ : داغ بر دست خود آن شوخ چو در صحبت سوخت
- غزل شمارهٔ ۵۷ : هلالی بودی اول صد بلند اختر هوادارت
- غزل شمارهٔ ۵۸ : این چه چوگان سر زلف و چه گوی ذقن است
- غزل شمارهٔ ۵۹ : دوستم با تو به حدی که ز حد بیرونست
- غزل شمارهٔ ۶۰ : نخل قد خم گشته که پرورده دردست
- غزل شمارهٔ ۶۱ : باز این چه زلف از طرف رخ نمودن است
- غزل شمارهٔ ۶۲ : زخم جفای یار که بر سینه مرهم است
- غزل شمارهٔ ۶۳ : کنون که خنجر بیداد یار خونریز است
- غزل شمارهٔ ۶۴ : زان آستان که قبلهٔ ارباب دولت است
- غزل شمارهٔ ۶۵ : به عزم رقص چو آن فتنه زمین برخاست
- غزل شمارهٔ ۶۶ : چون دم جان دادنم آهی ز جانان برنخاست
- غزل شمارهٔ ۶۷ : رخت که صورت صنع آشکار از آن پیداست
- غزل شمارهٔ ۶۸ : با من بدی امروز زاطوار تو پیداست
- غزل شمارهٔ ۶۹ : گوی میدان محبت سر اهل نظر است
- غزل شمارهٔ ۷۰ : تو را بسوی رقیبان گذار بسیار است
- غزل شمارهٔ ۷۱ : با خط آن سلطان خوبان را جمالی دیگر است
- غزل شمارهٔ ۷۲ : آهوی چشم بتان چشم تو را نخجیر است
- غزل شمارهٔ ۷۳ : خط ز رخت سر کشید سرکشی ای گل بس است
- غزل شمارهٔ ۷۴ : از اشگ گرم چشم ترم کان آتش است
- غزل شمارهٔ ۷۵ : این صید هنوز نیم رام است
- غزل شمارهٔ ۷۶ : نقد غمت که حاصل دنیا و دین ماست
- غزل شمارهٔ ۷۷ : بر درت کانجا سیاست مانع از داد من است
- غزل شمارهٔ ۷۸ : روی تو که اختر زمین است
- غزل شمارهٔ ۷۹ : پای یکی به علت ادبار نارواست
- غزل شمارهٔ ۸۰ : غمزه کز قوت حسنت دو کمان ساخته است
- غزل شمارهٔ ۸۱ : آن که بزم غیر را روشن چو گلشن کرده است
- غزل شمارهٔ ۸۲ : حرف عشقت مگر امشب ز یکی سرزده است
- غزل شمارهٔ ۸۳ : از عاشقان حوالی آن خانه پر شده است
- غزل شمارهٔ ۸۴ : امشب دگر حریف شرابت که بوده است
- غزل شمارهٔ ۸۵ : کمر به کین تو ای دل چو یار جانی بست
- غزل شمارهٔ ۸۶ : چو ناز او به میان تیغ دلستانی بست
- غزل شمارهٔ ۸۷ : گفتمش تیر تو خواهد به دل زار نشست
- غزل شمارهٔ ۸۸ : منتظری عمرها گر بگذاری نشست
- غزل شمارهٔ ۸۹ : آن چه هر شب بگذرد از چرخ فریاد منست
- غزل شمارهٔ ۹۰ : دوست با من دشمن و با دشمن من گشته دوست
- غزل شمارهٔ ۹۱ : نهال گلشن دل نخل نو رسیدهٔ اوست
- غزل شمارهٔ ۹۲ : حکمی که همچو آب روان در دیار اوست
- غزل شمارهٔ ۹۳ : گل چهره‌ای که مرغ دلم صید دام اوست
- غزل شمارهٔ ۹۴ : حسن که تابان ز سراپای توست
- غزل شمارهٔ ۹۵ : مهر که سرگرم مه روی توست
- غزل شمارهٔ ۹۶ : مدعی که آتش اعراض فروزندهٔ توست
- غزل شمارهٔ ۹۷ : امشب ای شمع طرب دوست که همخانهٔ توست
- غزل شمارهٔ ۹۸ : گرچه بیش از حد امکان التفات یار هست
- غزل شمارهٔ ۹۹ : دلت امروز به جا نیست دگر چیزی هست
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : در ظل همائی که بر او میل جهانی است
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : ای پری غم نیست گر مثل منت دیوانه ایست
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : درهم است آن بت طناز نمی‌دانم چیست
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : ای در درون جان ز دل من کرانه چیست
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : مطرب بگو که این تری و این ترانه چیست
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : گر بدانی که گرفتار کمندت دل کیست
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : رفته مهر از شکرت در شکرستان تو کیست
- غزل شمارهٔ ۱۰۷ : شب یلدای غمم را سحری پیدا نیست
- غزل شمارهٔ ۱۰۸ : هرکس نکرد ترک سر از اهل درد نیست
- غزل شمارهٔ ۱۰۹ : گرچه قرب درگهت حدمن مهجور نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۰ : بی‌تصرف حسن را در هیچ دل تاثیر نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۱ : گرچه پای بندی عشق تو بی‌زنجیر نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۲ : گر با توام ز دیدن غیرم گزیر نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۳ : با بد آموزت مگر قانون الفت ساز نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۴ : هرچند خون عاشق بی‌دل حلال نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۵ : چون تو سروی در جهان ای نازنین اندام نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۶ : ای گل امروز اداهای تو بی‌چیزی نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۷ : درین کز دل بدی با من شکی نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۸ : آینهٔ جان به جز آن روی نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۹ : تیر او تا به سرا پردهٔ دل ماوا داشت
- غزل شمارهٔ ۱۲۰ : گرچه بر رویم در لطف از توجه بازداشت
- غزل شمارهٔ ۱۲۱ : آن شاه ملک دل ستم از من دریغ داشت
- غزل شمارهٔ ۱۲۲ : بس که مجنون الفتی با مردم دنیا نداشت
- غزل شمارهٔ ۱۲۳ : خاطری جمع ز شبه آن که تو میدانی داشت
- غزل شمارهٔ ۱۲۴ : بعد چندین انتظار آن مه به خاک ما گذشت
- غزل شمارهٔ ۱۲۵ : فغان که همسفر غیر شد حبیب و برفت
- غزل شمارهٔ ۱۲۶ : ناله چندان ز دلم راه فلک دوش گرفت
- غزل شمارهٔ ۱۲۷ : بردوش آن قدر دل من بار غم گرفت
- غزل شمارهٔ ۱۲۸ : حسن پری جلوه کرد دیو جنونم گرفت
- غزل شمارهٔ ۱۲۹ : بود شهری و مهی آن نیز محمل بست و رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۰ : یارم طریق سرکشی از سر گرفت و رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۱ : شهریار من مرا پابست هجران کرد و رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۲ : با رقیب آمد و این غمکده را در زد و رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۳ : خاست غوغائی و زیبا پسری آمد و رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۴ : چابکسواری آمد و لعبی نمود و رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۵ : زانطره دل سوی ذقنت رفته رفته رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۶ : بی‌پرده برآئی چو به صحرای قیامت
- غزل شمارهٔ ۱۳۷ : زین نقش‌خانه کی من دیوانه جویمت
- غزل شمارهٔ ۱۳۸ : کدام سرو ز سنبل نهاده بند به پایت
- غزل شمارهٔ ۱۳۹ : به قصد جان من در جلوه آمد قد رعنایت
- غزل شمارهٔ ۱۴۰ : زهی گشوده کمند بلا سلاسل مویت
- غزل شمارهٔ ۱۴۱ : عمرها فکر وصال تو عبث بود عبث
- غزل شمارهٔ ۱۴۲ : دادم از دست برون دامن دلبر به عبث
- غزل شمارهٔ ۱۴۳ : سالها از پی وصل تو دویدم به عبث
- غزل شمارهٔ ۱۴۴ : زهی طغیان حسنت بر شکیب کار من باعث
- غزل شمارهٔ ۱۴۵ : گلخنیان تو را نیست به بزم احتیاج
- غزل شمارهٔ ۱۴۶ : گر به دردم نرسد آن بت غافل چه علاج
- غزل شمارهٔ ۱۴۷ : اغیار را به صحبت جانان چه احتیاج
- غزل شمارهٔ ۱۴۸ : درختان تا شوند از باد گاهی راست گاهی کج
- غزل شمارهٔ ۱۴۹ : زهی ز تو دل ناوک سزای من مجروح
- غزل شمارهٔ ۱۵۰ : به زبان خرد این نکته صریح است صریح
- غزل شمارهٔ ۱۵۱ : ای لبت زنده کرده نام مسیح
- غزل شمارهٔ ۱۵۲ : دوش گفتند سخنها ز زبان تو صریح
- غزل شمارهٔ ۱۵۳ : غیر مگذار که در بزم تو آید گستاخ
- غزل شمارهٔ ۱۵۴ : زهی به دور تو آئین دلبران منسوخ
- غزل شمارهٔ ۱۵۵ : ای تو مجموعهٔ شوخی و سراپای تو شوخ
- غزل شمارهٔ ۱۵۶ : چو یار تیغ ستیز از نیام کین بدر آرد
- غزل شمارهٔ ۱۵۷ : رفتی جهان پناها اقبال رهبرت باد
- غزل شمارهٔ ۱۵۸ : زندگانی بی غم عشق بتان یکدم مباد
- غزل شمارهٔ ۱۵۹ : شهریارا صاحبا رفتی خدا یار تو باد
- غزل شمارهٔ ۱۶۰ : دل مایل تو شد که سیه رو چو دیده باد
- غزل شمارهٔ ۱۶۱ : تا اختیار خود به رقیب آن نگار داد
- غزل شمارهٔ ۱۶۲ : خلل به دولت خان جهانستان مرساد
- غزل شمارهٔ ۱۶۳ : روزگاری رفت و از ما نامدت یک بار یاد
- غزل شمارهٔ ۱۶۴ : چو تو را به قصد جولان سم بادپا بجنبد
- غزل شمارهٔ ۱۶۵ : نخواهم از جمال عالم آشوبت نقاب افتد
- غزل شمارهٔ ۱۶۶ : دلی دارم که از تنگی درو جز غم نمی‌گنجد
- غزل شمارهٔ ۱۶۷ : دلم از غمش چه گویم که ره نفس ندارد
- غزل شمارهٔ ۱۶۸ : فضای کلبهٔ فقر آن قدر صفا دارد
- غزل شمارهٔ ۱۶۹ : تنی زلال‌وش آن سرو گل قبا دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۰ : سبکجولان سمندی کان پری در زیر ران دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۱ : به پیش اختر حسن تو مهر تاب ندارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۲ : کدام صحبت پنهان تو را چنین دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۳ : دیگر که هوای گل خود روی تو دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۴ : طبیب من ز هجر خود مرارنجور می‌دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۵ : مرا خیال تو شبها به خواب نگذارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۶ : چند عمرم در شب هجران به ماتم بگذرد
- غزل شمارهٔ ۱۷۷ : بس که روز و شبم از دل سپه غم گذرد
- غزل شمارهٔ ۱۷۸ : شبی که بر دلم آن ماه پاره می‌گذرد
- غزل شمارهٔ ۱۷۹ : روز محشر که خدا پرسش ما خواهد کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۰ : فلک به من نفسی گرچه سر گرانش کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۱ : چون طلوع آن آفتاب از مطلع اقبال کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۲ : از جیب حسن سرو قدی سر بدر نکرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۳ : آن پری بگذشت و سوی ما نگاهی هم نکرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۴ : جدائی تو هلاکم ز اشتیاق تو کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۵ : که گمان داشت که روزی تو سفر خواهی کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۶ : دی باد چو بوی تو ز بزم دگر آورد
- غزل شمارهٔ ۱۸۷ : بهتر است از هرچه دهقان در چمن می‌پرورد
- غزل شمارهٔ ۱۸۸ : اگر لطفت ز پای اشک و آهم شعله برگیرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۹ : اجل خواهم مزاج خوی آن بیدادگر گیرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۰ : چو ممکن نیست کانمه پاسبان محفلم سازد
- غزل شمارهٔ ۱۹۱ : چراغی آمد و بر آفتاب پهلو زد
- غزل شمارهٔ ۱۹۲ : خوش آن شبی که ز رویش نقاب برخیزد
- غزل شمارهٔ ۱۹۳ : چو عشق کوس سکون از گران عیاری زد
- غزل شمارهٔ ۱۹۴ : چو گریم بی تو اشگم از بن مژگان فرو ریزد
- غزل شمارهٔ ۱۹۵ : به وجود پاکت شه من ز بدان گزندی نرسد
- غزل شمارهٔ ۱۹۶ : خنک آن نسیم بشارتی که ز غایب از نظری رسد
- غزل شمارهٔ ۱۹۷ : زخم او یکبارگی امروز بر جان می‌رسد
- غزل شمارهٔ ۱۹۸ : گفتم تو را متاعی بهتر ز ناز باشد
- غزل شمارهٔ ۱۹۹ : ز بس کان جنگجو را احتزاز از صلح من باشد
- غزل شمارهٔ ۲۰۰ : به رهی کان سفری سرو روان خواهد شد
- غزل شمارهٔ ۲۰۱ : بی‌وفا یارا وفا و یاریت معلوم شد
- غزل شمارهٔ ۲۰۲ : هیچ میگویی اسیری داشتم حالش چه شد
- غزل شمارهٔ ۲۰۳ : هر خون که از درون ز دل مبتلا چکد
- غزل شمارهٔ ۲۰۴ : دلا گذشت شب هجر و یار از سفر آمد
- غزل شمارهٔ ۲۰۵ : دلا نخل امل بنشان که باز آن سروناز آمد
- غزل شمارهٔ ۲۰۶ : چو تیر غمزه افکندی به جان ناتوان آمد
- غزل شمارهٔ ۲۰۷ : کمان ناز به زه نازنین سوار من آمد
- غزل شمارهٔ ۲۰۸ : دم جاندان آن بت بر سرم با تیغ کین آمد
- غزل شمارهٔ ۲۰۹ : گه رفتن آن پری رو بوداع ما نیامد
- غزل شمارهٔ ۲۱۰ : زلفش مرا به کوشش خود می‌کشد به بند
- غزل شمارهٔ ۲۱۱ : یار بیدردی غیر و غم ما می‌داند
- غزل شمارهٔ ۲۱۲ : ای گل به کس این خوبی بسیار نمی‌ماند
- غزل شمارهٔ ۲۱۳ : بهترین طاقی که زیر طاق گردون بسته‌اند
- غزل شمارهٔ ۲۱۴ : یک جهان شوخی به یک عالم حیا آمیختند
- غزل شمارهٔ ۲۱۵ : یک دلان خوش دلی از فتح سلطان یافتند
- غزل شمارهٔ ۲۱۶ : دی همایون خبری مژده دهانم دادند
- غزل شمارهٔ ۲۱۷ : عاشقان نرد محبت چو به دلبر بازند
- غزل شمارهٔ ۲۱۸ : حسن روزافزون او ترسم جهان برهم زند
- غزل شمارهٔ ۲۱۹ : گر از جمال جهانتاب او نقاب کشند
- غزل شمارهٔ ۲۲۰ : بلا به من که ندارم غم بقا چکند
- غزل شمارهٔ ۲۲۱ : گر بر من آرمیده سمندش گذر کند
- غزل شمارهٔ ۲۲۲ : آه از آن لحظه که مجلس به غضب در شکند
- غزل شمارهٔ ۲۲۳ : چون باز خواهد کز طلب جوینده را دور افکند
- غزل شمارهٔ ۲۲۴ : هر کسی چیزی به پای آن پسر می افکند
- غزل شمارهٔ ۲۲۵ : خدا اگر چه ز پاکان دعا قبول کند
- غزل شمارهٔ ۲۲۶ : چشمت چو شهر غمزه را آرایش مژگان کند
- غزل شمارهٔ ۲۲۷ : عاشق از حسرت دیدار تو آهی نکند
- غزل شمارهٔ ۲۲۸ : عجب که دولت من بی‌بقائیی نکند
- غزل شمارهٔ ۲۲۹ : لعل تو رد شکست من زمزمه بس نمی‌کند
- غزل شمارهٔ ۲۳۰ : آخر ای پیمان گسل یاران به یاران این کنند
- غزل شمارهٔ ۲۳۱ : آسودگان چو نشئه درد آرزو کنند
- غزل شمارهٔ ۲۳۲ : دل وجان و سرو تن گر به فدای تو شوند
- غزل شمارهٔ ۲۳۳ : رندان که نقد جان به می ناب می‌دهند
- غزل شمارهٔ ۲۳۴ : ملامت گو که گاهی همچو ماه از روزنت بیند
- غزل شمارهٔ ۲۳۵ : دیشب که بر لبت لب جام شراب بود
- غزل شمارهٔ ۲۳۶ : امشب که چشم مست تو در مهد خواب بود
- غزل شمارهٔ ۲۳۷ : دی صبح دم که عارض او بی‌نقاب بود
- غزل شمارهٔ ۲۳۸ : همنشین امشب اگر آن بت چنین خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۲۳۹ : دوش چشمم هم به خواب از فکر و هم بیدار بود
- غزل شمارهٔ ۲۴۰ : گنج وصل او به چون من بی‌وفائی حیف بود
- غزل شمارهٔ ۲۴۱ : مهی که شمع رخش نور دیدهٔ من بود
- غزل شمارهٔ ۲۴۲ : دردا که وصل یار به جز یک نفس نبود
- غزل شمارهٔ ۲۴۳ : گر شود پامال هجر این تن همان گیرم نبود
- غزل شمارهٔ ۲۴۴ : دی به شیرین عشوه هر دم سوی من دیدن چه بود
- غزل شمارهٔ ۲۴۵ : دی ز شوخی بر من آن توسن دوانیدن چه بود
- غزل شمارهٔ ۲۴۶ : یک دم ای سرو ز غمهای تو آزاد که بود
- غزل شمارهٔ ۲۴۷ : جز من آن کس که به وصل تو نشد شاد که بود
- غزل شمارهٔ ۲۴۸ : در شکار امروز صید آهوان او که بود
- غزل شمارهٔ ۲۴۹ : بر هر دلی که بند نهاد از نگاه خود
- غزل شمارهٔ ۲۵۰ : سیه چشمی که شادم داشت گاهی از نگاه خود
- غزل شمارهٔ ۲۵۱ : ز بس که نور ز حسن تو در جهان بدود
- غزل شمارهٔ ۲۵۲ : اول منزل عشقست بیابان فنا
- غزل شمارهٔ ۲۵۳ : دست به دست همچو گل آن بت مست میرود
- غزل شمارهٔ ۲۵۴ : آن که اشگم از پیش منزل به منزل میرود
- غزل شمارهٔ ۲۵۵ : باز ما را جان به استقبال جانان میرود
- غزل شمارهٔ ۲۵۶ : آن مه که صورتش ز مقابل نمی‌رود
- غزل شمارهٔ ۲۵۷ : از بادهٔ لاله تو چو در ژاله میرود
- غزل شمارهٔ ۲۵۸ : اگر شراب خوری صد جگر کباب شود
- غزل شمارهٔ ۲۵۹ : پیش او نیک و بد عاشق اگر ظاهر شود
- غزل شمارهٔ ۲۶۰ : چو کار به رغم از امید وصل تنگ شود
- غزل شمارهٔ ۲۶۱ : چشمم چو روز واقعه در خواب می‌شود
- غزل شمارهٔ ۲۶۲ : حسن را گر ناز او کالای دکان می‌شود
- غزل شمارهٔ ۲۶۳ : رهی دارم که از دوری به پایان دیر می‌آید
- غزل شمارهٔ ۲۶۴ : صبا از کشور آن پاکدامان دیر می‌آید
- غزل شمارهٔ ۲۶۵ : به گوشم مژدهٔ وصل از در و دیوار می‌آید
- غزل شمارهٔ ۲۶۶ : سخن کز حال خود گویم ز حرفم بوی درد آید
- غزل شمارهٔ ۲۶۷ : به خاکم آن بت اگر با رقیب درگذر آید
- غزل شمارهٔ ۲۶۸ : ز خانه ماه به ماه آفتاب من بدر آید
- غزل شمارهٔ ۲۶۹ : قضا از آسمان هرگه در بیداد بگشاید
- غزل شمارهٔ ۲۷۰ : غمزه‌اش دست چو بر غارت جان بگشاید
- غزل شمارهٔ ۲۷۱ : ازین لیلی و شانم خاطر ناشاد نگشاید
- غزل شمارهٔ ۲۷۲ : گر از درج دهانش دم زنم از من به تنگ آید
- غزل شمارهٔ ۲۷۳ : خوش آن بیداد کز فریاد من جانان برون آید
- غزل شمارهٔ ۲۷۴ : به اقبال از سفر چون مرکب آن نازنین آید
- غزل شمارهٔ ۲۷۵ : به قد فتنه گر چون در خرام آن نازنین آید
- غزل شمارهٔ ۲۷۶ : چو غافل از اجل صیدی سوی صیاد می‌آید
- غزل شمارهٔ ۲۷۷ : به مرگ کوه کن کزوی المها یاد می‌آید
- غزل شمارهٔ ۲۷۸ : با وجود آن که پیوند آن پری از من برید
- غزل شمارهٔ ۲۷۹ : عرق از برگ گل انگیختنش را نگرید
- غزل شمارهٔ ۲۸۰ : قاصد رساند مژده که جانان ما رسید
- غزل شمارهٔ ۲۸۱ : سرو خرامان من طره پریشان رسید
- غزل شمارهٔ ۲۸۲ : ز خواب دیده گشاد وز رخ نقاب کشید
- غزل شمارهٔ ۲۸۳ : زاهدان منع ز دیر و می نابم مکنید
- غزل شمارهٔ ۲۸۴ : خبر از رفتن آن سرو روانم مدهید
- غزل شمارهٔ ۲۸۵ : کنم چو شرح غم او سواد بر کاغذ
- غزل شمارهٔ ۲۸۶ : ای زهر خندهٔ تو چو شهد و شکر لذیذ
- غزل شمارهٔ ۲۸۷ : ای شربت جفای تو هم تلخ و هم لذیذ
- غزل شمارهٔ ۲۸۸ : بس که چون باران نیسان ای سحاب خوش مطر
- غزل شمارهٔ ۲۸۹ : بر مه روی تو خط مشگ بار
- غزل شمارهٔ ۲۹۰ : چنین که من ز تو خود را نموده‌ام بیزار
- غزل شمارهٔ ۲۹۱ : تا شده ای گل به تو اغیار یار
- غزل شمارهٔ ۲۹۲ : زهی ز سلطنتت روزگار منت دار
- غزل شمارهٔ ۲۹۳ : افکنده ره به کلبهٔ درویش خاکسار
- غزل شمارهٔ ۲۹۴ : پیشت از سهوی که کردم ای خدیو کامکار
- غزل شمارهٔ ۲۹۵ : تا به سر منزل چشمم کنی ای سرو گذار
- غزل شمارهٔ ۲۹۶ : زین بیشتر رکاب ستم سر گران مدار
- غزل شمارهٔ ۲۹۷ : ای طور تو را جهان خریدار
- غزل شمارهٔ ۲۹۸ : دانم اگر از دلبری قانع به جانی ای پسر
- غزل شمارهٔ ۲۹۹ : دور از تو خاک ره ز جنون می‌کنم به سر
- غزل شمارهٔ ۳۰۰ : شطرنج صحبت من و آن مایهٔ سرور
- غزل شمارهٔ ۳۰۱ : عشق کهن به کوی تو می‌آردم هنوز
- غزل شمارهٔ ۳۰۲ : زهی ربوده لعل تو صد فسون پرداز
- غزل شمارهٔ ۳۰۳ : لشگر عشقت سیاهی می‌کند از دور باز
- غزل شمارهٔ ۳۰۴ : یک صبح ببام آی و ز رخ پرده برانداز
- غزل شمارهٔ ۳۰۵ : آفت من یک نگه زان نرگس مستانه ساز
- غزل شمارهٔ ۳۰۶ : ای هنوزت مژه از صف شکنی بر سر ناز
- غزل شمارهٔ ۳۰۷ : ای از می غرور تو لبریز جام ناز
- غزل شمارهٔ ۳۰۸ : ناصحا از سر بالین من این پند ببر
- غزل شمارهٔ ۳۰۹ : دوش گر بزمم گذر کرد آن مه مجلس فروز
- غزل شمارهٔ ۳۱۰ : دوش سرگرم از وثاق آن کوکب گیتی فروز
- غزل شمارهٔ ۳۱۱ : حسن را تکیه‌گه آن طرف کلاهست امروز
- غزل شمارهٔ ۳۱۲ : به من که آتش عشقش نکرده دود هنوز
- غزل شمارهٔ ۳۱۳ : ز عنبر آتش حسنت نکرده دود هنوز
- غزل شمارهٔ ۳۱۴ : دل در بدن کباب و مرا دیده تر هنوز
- غزل شمارهٔ ۳۱۵ : مردم و بر دل من باز غم یار هنوز
- غزل شمارهٔ ۳۱۶ : ز دور یاسمنت سبزه سر نکرده هنوز
- غزل شمارهٔ ۳۱۷ : ای در زمان خط تو بازار فتنه تیز
- غزل شمارهٔ ۳۱۸ : بزم کین آرا و در ساغر می بیداد ریز
- غزل شمارهٔ ۳۱۹ : عقل در میدان عشق آهسته می‌راند فرس
- غزل شمارهٔ ۳۲۰ : با من از ابنای عالم دلبری مانده است و بس
- غزل شمارهٔ ۳۲۱ : آخر ای بی‌رحم حال ناتوان خود بپرس
- غزل شمارهٔ ۳۲۲ : ای پری راه دیار آن پری پیکر بپرس
- غزل شمارهٔ ۳۲۳ : آن قدر شوق گل روی تو دارم که مپرس
- غزل شمارهٔ ۳۲۴ : باز آشفته‌ام از خوی تو چندان که مپرس
- غزل شمارهٔ ۳۲۵ : ای سنگ دل ز پرسش روز جزا بترس
- غزل شمارهٔ ۳۲۶ : خموشیت گره افکند در دل همه کس
- غزل شمارهٔ ۳۲۷ : آمد ز خانه بیرون در بر قبای زرکش
- غزل شمارهٔ ۳۲۸ : شبی که می‌فکند بی تو در دلم الم آتش
- غزل شمارهٔ ۳۲۹ : هرتار که در طره عنبر شکن استش
- غزل شمارهٔ ۳۳۰ : محل گرمی جولان بزیر سرو بلندش
- غزل شمارهٔ ۳۳۱ : رخش شمعی است دود آن کمند عنبر آلودش
- غزل شمارهٔ ۳۳۲ : ز دل دودی بلند آویخته زلف نگون سارش
- غزل شمارهٔ ۳۳۳ : ز مهیست داغ بر دل که ندیده‌ام هنوزش
- غزل شمارهٔ ۳۳۴ : ای به ستم دل تو خوش تیغ بکش مرا بکش
- غزل شمارهٔ ۳۳۵ : بیش ازین منت وصل و از رخ آن ماه مکش
- غزل شمارهٔ ۳۳۶ : صد سال ز من دارد اگر هجر نهانش
- غزل شمارهٔ ۳۳۷ : هزارگونه متاع است ناز را به دکانش
- غزل شمارهٔ ۳۳۸ : آن شاه حسن بین و به تمکین نشستنش
- غزل شمارهٔ ۳۳۹ : بزم برهم زده‌ای ای دل بر خشم به جوش
- غزل شمارهٔ ۳۴۰ : ز خانه تاخت برون کرده ساغری دو سه نوش
- غزل شمارهٔ ۳۴۱ : سحر به کوچه بیگانه‌ای فتادم دوش
- غزل شمارهٔ ۳۴۲ : آهوی او که بود بیشه دل صیدگهش
- غزل شمارهٔ ۳۴۳ : به عزم رقص چون در جنبش آید نخل بالایش
- غزل شمارهٔ ۳۴۴ : مهی که زینت حسنست گرمی خویش
- غزل شمارهٔ ۳۴۵ : پری وشی دل دیوانه می‌کشد سویش
- غزل شمارهٔ ۳۴۶ : مباش ای مدعی خوش دل که از من رنجه شد خویش
- غزل شمارهٔ ۳۴۷ : کاش مرگم سازد امشب از فغان کردن خلاص
- غزل شمارهٔ ۳۴۸ : مدعی چند بود با سگ آن کو مخصوص
- غزل شمارهٔ ۳۴۹ : منم از مهر به غم خوردنت ای یار حریص
- غزل شمارهٔ ۳۵۰ : آخر ای سنگدل از کشتن ما چیست غرض
- غزل شمارهٔ ۳۵۱ : ای طاعت تو بر همهٔ کائنات فرض
- غزل شمارهٔ ۳۵۲ : روزی که گشت بر همهٔ عالم نماز فرض
- غزل شمارهٔ ۳۵۳ : نه می‌نهم از دست عشق جام نشاط
- غزل شمارهٔ ۳۵۴ : گوش کردن سخنان تو غلط بود غلط
- غزل شمارهٔ ۳۵۵ : صبر در جور و جفای تو غلط بود غلط
- غزل شمارهٔ ۳۵۶ : به هجر یار که از غیر آن ندارم حظ
- غزل شمارهٔ ۳۵۷ : من بی‌تو ندارم از چمن حظ
- غزل شمارهٔ ۳۵۸ : ز لاله‌زار مرا بی‌جمال دل نواز چه فیض
- غزل شمارهٔ ۳۵۹ : دارم از طبع ستم خیز تو حظی و چه حظ
- غزل شمارهٔ ۳۶۰ : تا میان من و آن مه شده کلفت واقع
- غزل شمارهٔ ۳۶۱ : آن که بود از تو به یک حرف زبانی قانع
- غزل شمارهٔ ۳۶۲ : گدایان را بود از آستانها پاسبان مانع
- غزل شمارهٔ ۳۶۳ : آمد از مجلس برون در سر هوای سیر باغ
- غزل شمارهٔ ۳۶۴ : ای به من صدق و صفای تو دروغ
- غزل شمارهٔ ۳۶۵ : تا کی کشی به بی گنهان از عتاب تیغ
- غزل شمارهٔ ۳۶۶ : چو بر من زد آن ترک خون خوار تیغ
- غزل شمارهٔ ۳۶۷ : دهد اگرچه برون در بی‌شمار صدف
- غزل شمارهٔ ۳۶۸ : بعد مرگ من نکرد آن مه تاسف برطرف
- غزل شمارهٔ ۳۶۹ : آن پری را گوهر عصمت ز کف شد حیف حیف
- غزل شمارهٔ ۳۷۰ : زهی ز عشق جهانی تو را به جان مشتاق
- غزل شمارهٔ ۳۷۱ : بیچاره باشد همواره عاشق
- غزل شمارهٔ ۳۷۲ : ز تب نالان شدی جانان عاشق
- غزل شمارهٔ ۳۷۳ : بر در دل می‌زنند نوبت سلطان عشق
- غزل شمارهٔ ۳۷۴ : باز علم زد ز بیابان عشق
- غزل شمارهٔ ۳۷۵ : این آینه‌گون سقف که آبیست معلق
- غزل شمارهٔ ۳۷۶ : در فراقش چون ندادم جان خود را ای فلک
- غزل شمارهٔ ۳۷۷ : او کشیده خنجر و من جامه جان کرده چاک
- غزل شمارهٔ ۳۷۸ : ما که می‌سازیم خود را در فراق او هلاک
- غزل شمارهٔ ۳۷۹ : ای قدت همچو نیشکر نازک
- غزل شمارهٔ ۳۸۰ : مژده ای صبر که شد هجرت هجران نزدیک
- غزل شمارهٔ ۳۸۱ : ای روی تو از می ارغوان رنگ
- غزل شمارهٔ ۳۸۲ : صدامید از تو داشتم در دل
- غزل شمارهٔ ۳۸۳ : ای جمالت قبلهٔ جان ابرویت محراب دل
- غزل شمارهٔ ۳۸۴ : رسید باز طپاننده کبوتر دل
- غزل شمارهٔ ۳۸۵ : زدی به دست ارادت چو حلقه بر در دل
- غزل شمارهٔ ۳۸۶ : گر پا نهی ز لطف به مهمانسرای دل
- غزل شمارهٔ ۳۸۷ : گشته در عشق کار من مشکل
- غزل شمارهٔ ۳۸۸ : ای دهانت را موکل خضر خط بر سلسبیل
- غزل شمارهٔ ۳۸۹ : گر پردهٔ گردون ز سرشگم نکشد نم
- غزل شمارهٔ ۳۹۰ : اگر دوری ز من در آرزویت زار می‌میرم
- غزل شمارهٔ ۳۹۱ : خانهٔ دوری دل از همه پرداخته‌ام
- غزل شمارهٔ ۳۹۲ : لب پر سوال بر سر راهی نشسته‌ام
- غزل شمارهٔ ۳۹۳ : بس که چشم امشب به چشم عشوه‌سازش داشتم
- غزل شمارهٔ ۳۹۴ : بر سر کوی تو هرگاه که پیدا گشتم
- غزل شمارهٔ ۳۹۵ : من شیدا چرا از عقل و دین یک باره برگشتم
- غزل شمارهٔ ۳۹۶ : چون من به در هجر ز بیداد تو رفتم
- غزل شمارهٔ ۳۹۷ : ز خاک کوی تو گریان سفر گزیدم و رفتم
- غزل شمارهٔ ۳۹۸ : تو چون رفتی به سلطان خیالت ملک دل دادم
- غزل شمارهٔ ۳۹۹ : دی به دنبال یکی کبک خرام افتادم
- غزل شمارهٔ ۴۰۰ : زخم نگهت نهفته خوردم
- غزل شمارهٔ ۴۰۱ : ز کج بینی به زلفت نسبت چین ختن کردم
- غزل شمارهٔ ۴۰۲ : به مجلس بحث از آن خصمانه اغیار می‌کردم
- غزل شمارهٔ ۴۰۳ : به بزمش دوش رنگ‌آمیزی بسیار می‌کردم
- غزل شمارهٔ ۴۰۴ : ای شمع بتان تا کی بر گرد درت گردم
- غزل شمارهٔ ۴۰۵ : برای نیم نگاهی چو عذر خواه تو گردم
- غزل شمارهٔ ۴۰۶ : در بزم چون به کین تو غالب گمان شدم
- غزل شمارهٔ ۴۰۷ : بهر دعا از درت چون به درون آمدم
- غزل شمارهٔ ۴۰۸ : ز لطف و قهر او و در خندهای گریه آلودم
- غزل شمارهٔ ۴۰۹ : باز سرگشتهٔ مژگان سیهی گردیدم
- غزل شمارهٔ ۴۱۰ : چون متاع دو جهان را به خرد سنجیدم
- غزل شمارهٔ ۴۱۱ : به هجران کرده بودم خو که ناگه روی او دیدم
- غزل شمارهٔ ۴۱۲ : با تو آن روز که شطرنج محبت چیدم
- غزل شمارهٔ ۴۱۳ : شبی کان سرو سیم اندام را درخواب می‌دیدم
- غزل شمارهٔ ۴۱۴ : به خود دوشینه لطفی از ادای یار فهمیدم
- غزل شمارهٔ ۴۱۵ : ساز خروش کرده دل ناز پرورم
- غزل شمارهٔ ۴۱۶ : اگر می‌بینمت با غیر غیرت می‌کشد زارم
- غزل شمارهٔ ۴۱۷ : به صلح یار در هر انجمن می‌خواند اغیارم
- غزل شمارهٔ ۴۱۸ : ز بس که مهر تو با این و آن یقین دارم
- غزل شمارهٔ ۴۱۹ : من آنم که جز عشق کاری ندارم
- غزل شمارهٔ ۴۲۰ : به سینه داغ نهانی که داشتم ز تو دارم
- غزل شمارهٔ ۴۲۱ : من منفعل که پیشت دو جهان گناه دارم
- غزل شمارهٔ ۴۲۲ : خوش آن ساعت که خندان پیشت ای سیمین بدن میرم
- غزل شمارهٔ ۴۲۳ : من که از ادعیه خوانان دگر ممتازم
- غزل شمارهٔ ۴۲۴ : به بزم او حریفان را ز مستی دست و پا بوسم
- غزل شمارهٔ ۴۲۵ : ای هزارت چشم در هر گوشه سرگردان چشم
- غزل شمارهٔ ۴۲۶ : افکن گذر به کلبه ما تا بهم رسد
- غزل شمارهٔ ۴۲۷ : کو اجل تا من نقاب تن ز جان خود کشم
- غزل شمارهٔ ۴۲۸ : رسید نغمه ای از باده‌نوشی تو به گوشم
- غزل شمارهٔ ۴۲۹ : گر من به مردن دل نهم آسوده جانی را چه غم
- غزل شمارهٔ ۴۳۰ : به دشمن یارئی در قتل خود از یار می‌فهمم
- غزل شمارهٔ ۴۳۱ : به فنا بنده رهی میدانم
- غزل شمارهٔ ۴۳۲ : من نه مجنونم که خواهم روی در صحرا کنم
- غزل شمارهٔ ۴۳۳ : دور از تو بر روی بتان چون چشم پرخون افکنم
- غزل شمارهٔ ۴۳۴ : بس که همیشه در غمت فکر محال می‌کنم
- غزل شمارهٔ ۴۳۵ : زین گونه چو در مشق جنون حلقه چو نونم
- غزل شمارهٔ ۴۳۶ : گر شود ریش درون رخنه گر بیرونم
- غزل شمارهٔ ۴۳۷ : ز دستت جیب گل پیراهنانرا چاک می‌بینم
- غزل شمارهٔ ۴۳۸ : دل خود را هنوز اندر تمنای تو می‌بینم
- غزل شمارهٔ ۴۳۹ : از سر کوی تو با صدگونه سودا می‌روم
- غزل شمارهٔ ۴۴۰ : گرچه ناچار از درت ای سرو رعنا می‌روم
- غزل شمارهٔ ۴۴۱ : مفتون چشم کم نگه پر فتنه‌ات شوم
- غزل شمارهٔ ۴۴۲ : کو دل که محو نرگس جادو فنت شوم
- غزل شمارهٔ ۴۴۳ : وصل کو تا بی‌نیاز از وصل آن دلبر شوم
- غزل شمارهٔ ۴۴۴ : خوش آن که هم زبان به تو شیرین بیان شوم
- غزل شمارهٔ ۴۴۵ : مهر بیگانگی آغاز تو را بنده شوم
- غزل شمارهٔ ۴۴۶ : منم آن گدا که باشد سر کوی او پناهم
- غزل شمارهٔ ۴۴۷ : تو به زور حسن ایمن مشو از سپاه آهم
- غزل شمارهٔ ۴۴۸ : به من حیفست شمشیر سیاست‌دار عبرت هم
- غزل شمارهٔ ۴۴۹ : آن شوخ جانان آشنا سوزد دل بیگانه هم
- غزل شمارهٔ ۴۵۰ : بس که ما از روی رسوائی نقاب افکنده‌ام
- غزل شمارهٔ ۴۵۱ : ما به عهدت خانهٔ دل از طرب پرداختیم
- غزل شمارهٔ ۴۵۲ : بس که ماندیم به زنجیر جنون پیر شدیم
- غزل شمارهٔ ۴۵۳ : تو کشیده تیغ و مرا هوس که ز قید جان برهانیم
- غزل شمارهٔ ۴۵۴ : همچو شمع از مجلست گریان و سوزان می‌رویم
- غزل شمارهٔ ۴۵۵ : چو نتوانم به مردم قصه آن بی‌وفا گویم
- غزل شمارهٔ ۴۵۶ : مرا صید افکنی زد زخم و بند افند در گردن
- غزل شمارهٔ ۴۵۷ : پا چون کشم ز کوی تو کانجا زمان زمان
- غزل شمارهٔ ۴۵۸ : بس که به من زر فشاند دست زرافشان خان
- غزل شمارهٔ ۴۵۹ : زهی ز دست کرم گسترت کرم باران
- غزل شمارهٔ ۴۶۰ : رویت که هست صورت چین شرمسار از آن
- غزل شمارهٔ ۴۶۱ : تا به کی جان کسی دل بری از هیچ کسان
- غزل شمارهٔ ۴۶۲ : صبا تحیت بلبل به بوستان برسان
- غزل شمارهٔ ۴۶۳ : ای صبا درد من خسته به درمان برسان
- غزل شمارهٔ ۴۶۴ : تا بر سپهر از زر انجم بود نشان
- غزل شمارهٔ ۴۶۵ : آمدم با ناله‌های زار هم دم هم چنان
- غزل شمارهٔ ۴۶۶ : شد پرده درم سوز درون از تو چه پنهان
- غزل شمارهٔ ۴۶۷ : ای نگاهت آهوان را گرم بازی ساختن
- غزل شمارهٔ ۴۶۸ : شغل دهقان چیست ز آب و گل نهال انگیختن
- غزل شمارهٔ ۴۶۹ : رخت را آفتاب سایه‌گستر می‌توان گفتن
- غزل شمارهٔ ۴۷۰ : گرچه در دیدهٔ‌تر جای تو نتوان کردن
- غزل شمارهٔ ۴۷۱ : فتنه می‌خیزد از آن ترکانه دامن برزدن
- غزل شمارهٔ ۴۷۲ : روز من زان زلف میدانم سیه خواهد شدن
- غزل شمارهٔ ۴۷۳ : ای ابرویت به وقت اشارت زبان حسن
- غزل شمارهٔ ۴۷۴ : ای تو نکرده جز جفا آن چه نکرده‌ای بکن
- غزل شمارهٔ ۴۷۵ : چون شدم صیدت به گیسوی خودت دربند کن
- غزل شمارهٔ ۴۷۶ : در پرده عشق آهنگ زد ای فتنه قانون ساز کن
- غزل شمارهٔ ۴۷۷ : بیا ای عشق تمکین مرا از گرد ره بشکن
- غزل شمارهٔ ۴۷۸ : گفتمش دم به دم آزار دل زار مکن
- غزل شمارهٔ ۴۷۹ : ای پارسای کعبه رو عزم سر آن کو مکن
- غزل شمارهٔ ۴۸۰ : چون نمودی رخ به من یک لحظه بدخوئی مکن
- غزل شمارهٔ ۴۸۱ : از آن پیش رقیبان مهر ورزدیار من با من
- غزل شمارهٔ ۴۸۲ : ساخت شب مرا سیه دود دل فکار من
- غزل شمارهٔ ۴۸۳ : بت پرستی را شعار خود کنم تا یار من
- غزل شمارهٔ ۴۸۴ : در ملک بودی اگر یک ذره عشق یار من
- غزل شمارهٔ ۴۸۵ : یارب که خواند آیت عجر و نیاز من
- غزل شمارهٔ ۴۸۶ : به زیر لب سخنگویان گذشت آن دلربا از من
- غزل شمارهٔ ۴۸۷ : ای خدنگ مژه‌ات عقده گشای دل من
- غزل شمارهٔ ۴۸۸ : ای به بالا فتنه سرگردان بالای تو من
- غزل شمارهٔ ۴۸۹ : گر شود از دیده نهان ماه من
- غزل شمارهٔ ۴۹۰ : ز بس کز توست زیر بارجان مبتلای من
- غزل شمارهٔ ۴۹۱ : چو می‌خواهد که نامم نشنود بیگانه رای من
- غزل شمارهٔ ۴۹۲ : با وجود وصل شد زندان حرمان جای من
- غزل شمارهٔ ۴۹۳ : سرگرمئی کو تا نهم از کنج عزلت پا برون
- غزل شمارهٔ ۴۹۴ : از سپاه حسن آخر یک سوار آمد برون
- غزل شمارهٔ ۴۹۵ : با او شبی از دیر می‌خواهم خراب آیم برون
- غزل شمارهٔ ۴۹۶ : دو دل ربا که بلای دلند و آفت دین
- غزل شمارهٔ ۴۹۷ : چو در چوگان زدن آن مه نگون گردد ز پشت زین
- غزل شمارهٔ ۴۹۸ : به دوستی خودم میکشی که رای من است این
- غزل شمارهٔ ۴۹۹ : پردهٔ ما میدری کائین زیبائیست این
- غزل شمارهٔ ۵۰۰ : حسن می‌نازد به رخسارت چه رخسارست این
- غزل شمارهٔ ۵۰۱ : بر رخ به قصد دل منه زلف دو تا را بیش از این
- غزل شمارهٔ ۵۰۲ : جانا مران رخش جفا بر خاکساران بیش از این
- غزل شمارهٔ ۵۰۳ : آینه بردار و حسن جان فزای خویش بین
- غزل شمارهٔ ۵۰۴ : شاهانه رخش راندن آن خردسال بین
- غزل شمارهٔ ۵۰۵ : ز دیده در دلم ای سرو دل ربا بنشین
- غزل شمارهٔ ۵۰۶ : چون برفروزد آینه زان آفتاب رو
- غزل شمارهٔ ۵۰۷ : مراست رشتهٔ جان کاکل معنبر او
- غزل شمارهٔ ۵۰۸ : آن کوست قبلهٔ همه کس قبله‌جو در او
- غزل شمارهٔ ۵۰۹ : تائبم از می به دور نرگس غماز او
- غزل شمارهٔ ۵۱۰ : دوش چون دیدم نهان در روی آتشناک او
- غزل شمارهٔ ۵۱۱ : آن منتظر گدازی چشم سیاه او
- غزل شمارهٔ ۵۱۲ : باز امشب ز اقتضای شوخ طبعی‌های او
- غزل شمارهٔ ۵۱۳ : زآب دو دیده گل کنم خاک در سرای او
- غزل شمارهٔ ۵۱۴ : حرف در مجلس نگویم جز به هم زانوی او
- غزل شمارهٔ ۵۱۵ : یارب آن مه را که خواهم زد قضا در کوی او
- غزل شمارهٔ ۵۱۶ : شبم ز روز گرفتارتر به مشغلهٔ تو
- غزل شمارهٔ ۵۱۷ : گفتم ز پند من شود تغییر در اطوار تو
- غزل شمارهٔ ۵۱۸ : ای مرا دلبر و دل آرا تو
- غزل شمارهٔ ۵۱۹ : رساند جان به لبم روزگار فرقت تو
- غزل شمارهٔ ۵۲۰ : ای گردن بلند قدان در کمند تو
- غزل شمارهٔ ۵۲۱ : صیدی که لعب عشق فکندش به بند تو
- غزل شمارهٔ ۵۲۲ : ای همچو آهوان دلم دم شکار تو
- غزل شمارهٔ ۵۲۳ : زهی بالا بلندان سر به پیش از اعتدال تو
- غزل شمارهٔ ۵۲۴ : کاکل که سر نهاده به طرف جبین تو
- غزل شمارهٔ ۵۲۵ : هر که دیدم چونی از غم به فغانست که تو
- غزل شمارهٔ ۵۲۶ : مدعی در مجلسم جا می‌دهد پهلوی تو
- غزل شمارهٔ ۵۲۷ : چون به رخ عرق فشان میکشی آستین فرو
- غزل شمارهٔ ۵۲۸ : زلف معنبر برفشان گو جان ما بر باد شو
- غزل شمارهٔ ۵۲۹ : ای سرو گلندام که داری کمر از مو
- غزل شمارهٔ ۵۳۰ : ای نرد حسن باخته با آفتاب و ماه
- غزل شمارهٔ ۵۳۱ : امشب اندر بزم آن پرهیز فرما پادشاه
- غزل شمارهٔ ۵۳۲ : باز برخاسته از دشت بلا گرد سپاه
- غزل شمارهٔ ۵۳۳ : از نسیم آن خطم در حیرت از صنع اله
- غزل شمارهٔ ۵۳۴ : زهی کرشمهٔ تو را سرمه‌سای چشم سیاه
- غزل شمارهٔ ۵۳۵ : یار از جعد سمن‌سا مشک بر گل ریخته
- غزل شمارهٔ ۵۳۶ : جلوهٔ آن حور پیکر خونم از دل ریخته
- غزل شمارهٔ ۵۳۷ : تا دست را حنا بست دل برد ازین شکسته
- غزل شمارهٔ ۵۳۸ : ز چوگان بازی آمد زلف بر رخسار آشفته
- غزل شمارهٔ ۵۳۹ : خط اگرت سبزه طرف لاله نهفته
- غزل شمارهٔ ۵۴۰ : آمد به تیغ کین ره ارباب دین زده
- غزل شمارهٔ ۵۴۱ : به دست دیده عنان دل فکار مده
- غزل شمارهٔ ۵۴۲ : شبهای هجران همنشین از مهر او یادم مده
- غزل شمارهٔ ۵۴۳ : پند گوی تو چه‌ها تا به تو فهمانیده
- غزل شمارهٔ ۵۴۴ : قلم نسخ بران بر ورق حسن همه
- غزل شمارهٔ ۵۴۵ : نمی‌دانم ز خود افتادگان داری خبر یا نه
- غزل شمارهٔ ۵۴۶ : من کیستم به دوزخ هجران فتاده‌ای
- غزل شمارهٔ ۵۴۷ : صبح مرا به ظن غلط شام کرده‌ای
- غزل شمارهٔ ۵۴۸ : از قید عهد بنده تو خود رسته بوده‌ای
- غزل شمارهٔ ۵۴۹ : دی باز جرعه نوش ز جام که بوده‌ای
- غزل شمارهٔ ۵۵۰ : بیش از دی گرم استغنا زدن گردیده‌ای
- غزل شمارهٔ ۵۵۱ : بر دل فکنده پرتو نادیده آفتابی
- غزل شمارهٔ ۵۵۲ : ای گل خود رو چه بد کردم که خوارم ساختی
- غزل شمارهٔ ۵۵۳ : اگر مقدار عشق پاک را دلدار دانستی
- غزل شمارهٔ ۵۵۴ : کاش یارم از ستم دایم مکدر داشتی
- غزل شمارهٔ ۵۵۵ : مرا به دست غم خود گذاشتی رفتی
- غزل شمارهٔ ۵۵۶ : به رقیب سفری وعدهٔ رفتن دادی
- غزل شمارهٔ ۵۵۷ : بریدی از من آن پیوند با بدخواه هم کردی
- غزل شمارهٔ ۵۵۸ : اگر آگه ز اخلاص من آزرده دل گردی
- غزل شمارهٔ ۵۵۹ : بر در درج قفل زدم یک چندی
- غزل شمارهٔ ۵۶۰ : چو می‌نماید، که هست با من، جفا و جورت، ز روی یاری
- غزل شمارهٔ ۵۶۱ : زد به درونم آتش تنگ قبا سواری
- غزل شمارهٔ ۵۶۲ : دلا زان گل بریدی خاطرت آسود پنداری
- غزل شمارهٔ ۵۶۳ : این طلعت و رخسار که دارد که تو داری
- غزل شمارهٔ ۵۶۴ : سرلشگر حسن است نگاهی که تو داری
- غزل شمارهٔ ۵۶۵ : باز ای دل شورانگیز رو سوی کسی داری
- غزل شمارهٔ ۵۶۶ : باز بر من نظر افکنده شکار اندازی
- غزل شمارهٔ ۵۶۷ : چه باشد گر سنان غمزه را زین تیزتر سازی
- غزل شمارهٔ ۵۶۸ : به جرم این که گفتم سوز خود با عالم‌افروزی
- غزل شمارهٔ ۵۶۹ : از بهر حسرت دادنم هر لحظه منشین با کسی
- غزل شمارهٔ ۵۷۰ : دل را اگر ز صبر به جان آورد کسی
- غزل شمارهٔ ۵۷۱ : توسن حسن کرده زین طفل غیور سرکشی
- غزل شمارهٔ ۵۷۲ : شوق می‌گرداندم بر گرد شمع سرکشی
- غزل شمارهٔ ۵۷۳ : نکشد ناز مسیح آن که تو جانش باشی
- غزل شمارهٔ ۵۷۴ : آن که هرگز نزد از شرم در معشوقی
- غزل شمارهٔ ۵۷۵ : بر روی یار اغیار را چشمی به آن آلودگی
- غزل شمارهٔ ۵۷۶ : ساربان بر ناقه می‌بندد به سرعت محملی
- غزل شمارهٔ ۵۷۷ : از باده عیشم بود مستانه به کف جامی
- غزل شمارهٔ ۵۷۸ : رفتی و رفت بی‌رخت از دیده روشنی
- غزل شمارهٔ ۵۷۹ : دم بسمل شدن در قبله باید روی قربانی
- غزل شمارهٔ ۵۸۰ : ز اشک سرخ برای نزول جانانی
- غزل شمارهٔ ۵۸۱ : به زبان غمزه رانی چو روم به عشوه خوانی
- غزل شمارهٔ ۵۸۲ : گذری بناز و گوئی ز چه باز دلگرانی
- غزل شمارهٔ ۵۸۳ : اقبال ظفر پیوند در کار جهانبانی
- غزل شمارهٔ ۵۸۴ : رو ای صبا بر آن سرو دلستان که تو دانی
- غزل شمارهٔ ۵۸۵ : چنان مکن که مرا هم نفس به آه کنی
- غزل شمارهٔ ۵۸۶ : ساقیا چون جام جمشیدی پر از می میکنی
- غزل شمارهٔ ۵۸۷ : محتشم چون عمر صرف خدمت وی میکنی
- غزل شمارهٔ ۵۸۸ : نگشتی یار من تا طور یاریهای من بینی
- غزل شمارهٔ ۵۸۹ : این است که خوار و زارم از وی
- غزل شمارهٔ ۵۹۰ : دیده‌ام مست و سرانداز و غزل خوان برهی
- غزل شمارهٔ ۵۹۱ : من و ملکی و خریداری مژگان سیهی
- غزل شمارهٔ ۵۹۲ : ای رشگ بتان به کج کلاهی
- غزل شمارهٔ ۵۹۳ : دارم سری پر از شور از طفل کج کلاهی
- غزل شمارهٔ ۵۹۴ : مرا حرص نگه هردم به رغبت می‌برد جائی
- غزل شمارهٔ ۵۹۵ : به جائی امن آرامیده مرغی داشت ماوایی
- غزل شمارهٔ ۵۹۶ : در سیر چمن دیدم سرو چمن آرائی
- غزل شمارهٔ ۵۹۷ : نیست پیوند گسل مرغ دل شیدائی
- غزل شمارهٔ ۵۹۸ : صورت به این لطافت سیرت به این نکوئی
- غزل شمارهٔ ۵۹۹ : دل خود رای مرا برده گل خودروئی
- غزل شمارهٔ ۶۰۰ : به جائی دلت گرم سوداست گوئی
- غزل شمارهٔ ۶۰۱ : هنوزت به ما کینه برجاست گوئی