- شمارهٔ ۱ - ایضا در مرثیه : دو بیننده نخل کثیرالثمر
- شمارهٔ ۲ : حریف غالب اولاد ساقی کوثر
- شمارهٔ ۳ - وله ایضا : سلطان محمد آن شمع کز پرتو وجودش
- شمارهٔ ۴ - وله ایضا : بر همچو زنی لب لعاب افشان را
- شمارهٔ ۵ : سگ علی ولی حیرتی که همچو نصیر
- شمارهٔ ۶ - در مدح شاه طهماسب : دولت چو سر به ذروه فتح و ظفر کشید
- شمارهٔ ۷ : سید عالی نسب قاضی عمادالدین که شد
- شمارهٔ ۸ - وله در رثاء : زین زمان خلاصه ذریت نبی
- شمارهٔ ۹ - وله ایضا : مردم چشم جهان بین پدر
- شمارهٔ ۱۰ - ایضا ماده تاریخ : گل گلشن لطف عبدالغنی
- شمارهٔ ۱۱ - در ماده تاریخ فوت فرماید : میر ملک رتبه که ممتاز بود
- شمارهٔ ۱۲ : اشعث طماع عهد خود جمال قصه خوان
- شمارهٔ ۱۳ - وله ایضا : خورشید آسمان وزارت که روی ملک
- شمارهٔ ۱۴ - قطعه : تا رخش طبعم از پی معنی تکاور است
- شمارهٔ ۱۵ - قطعه : ای فلک آستان که خاک درت
- شمارهٔ ۱۶ - مرثیه : بدر فلک شرف خلیفه
- شمارهٔ ۱۷ - وله ایضا : ای فلک حشمت که در دکان نظم محتشم
- شمارهٔ ۱۸ : میرزا جانی به یک آن سرو سرا بستان لطف
- شمارهٔ ۱۹ : زبدة الاخوان فصیح خوش کلام
- شمارهٔ ۲۰ - وله فی مرثیه : گلبرگ نو دمیدهٔ محمد تقی که بود
- شمارهٔ ۲۱ - وله ایضا : ایا ملاذ سلاطین که کردگار تو را
- شمارهٔ ۲۲ - وله ایضا : خان حاتم دل جم جاه که جبار جلیل
- شمارهٔ ۲۳ : حافظ بی‌چاره در راه اجل
- شمارهٔ ۲۴ - وله ایضا : زیب اتراک جهان فخر هنرمندان عصر
- شمارهٔ ۲۵ - وله ایضا : ای عطا پیشه که دریای سخا و کرمت
- شمارهٔ ۲۶ : فوت امیر چندان آمد گران بر ایام
- شمارهٔ ۲۷ - وله ایضا در فوت منصوری شاعر : ناگاه سمند جان بهر سفر عقبی
- شمارهٔ ۲۸ - در مدح سلطان مرادخان گوید : حبذا مرز و بوم دارالمرز
- شمارهٔ ۲۹ - ایضا در مرثیه : مه اوج سیادت میر جعفر
- شمارهٔ ۳۰ - در تقاضای صله فرماید : ای به ذات کریم بی‌همتا
- شمارهٔ ۳۱ - وله ایضا : سپهر حوصله آن ابر دست دریا دل
- شمارهٔ ۳۲ - وله ایضا : ای کریمی که ز لطفت همه ذرات جهان
- شمارهٔ ۳۳ - وله ایضا : مسافران سبک سیر عالم ملکوت
- شمارهٔ ۳۴ - وله ایضا : خان جم جاه پادشاه منش
- شمارهٔ ۳۵ - وله ایضا در رثاء : میر حیدر گوهر درج ورع
- شمارهٔ ۳۶ - وله ایضا : ای جوان بخت مدبر که در اصلاح امور
- شمارهٔ ۳۷ - قطعه : هرکه از بهر خواجگان زمان
- شمارهٔ ۳۸ - در مرثیه فرماید : آه کامسال اندرین بستان سرای
- شمارهٔ ۳۹ - قطعه : خلوت افروز گوشهٔ وحدت
- شمارهٔ ۴۰ - وله ایضا : محتشم تا کی کشم از ناسزاگویان عذاب
- شمارهٔ ۴۱ - وله ایضا : ابوالفتح بیک آن گرامی جوان
- شمارهٔ ۴۲ - وله ایضا : هر هنر من که زانگیز طبع
- شمارهٔ ۴۳ - در مدح میر محمد ممن فرماید : گوشوار گوش دوران درةالتاج جهان
- شمارهٔ ۴۴ - وله ایضا : ای چراغ منتظر سوزان که می‌باید مرا
- شمارهٔ ۴۵ - وله در رثاء : میر عالی رتبه آن مهر سپهر عز و جان
- شمارهٔ ۴۶ - وله ایضا در رثاء : چون خواجه امیر آن مه خورشید نظیر
- شمارهٔ ۴۷ - وله ایضا : دلا دقیقه شناسی و نکته‌پردازی
- شمارهٔ ۴۸ - وله ایضا : محیط دولت اقبال خواجه میر حسن
- شمارهٔ ۴۹ - در شکایت فرماید : خسروا شاها جوان دل شهریارا سرورا
- شمارهٔ ۵۰ - وله ایضا : ز ارباب دنیا که دارد جهان
- شمارهٔ ۵۱ - در مدح میرامین‌الدین محمد گوید : آن سپهر ایوانکه از بخت بلند
- شمارهٔ ۵۲ : عشقی آن نخل خرد پرور بستان سخن
- شمارهٔ ۵۳ - قطعه : ای مالک ملک سپه مملکت مدار
- شمارهٔ ۵۴ - وله ایضا : ای شهسوار عرصه همت که می‌کشند
- شمارهٔ ۵۵ - وله ایضا : ای تو را قدر و جلال از چرخ ذی قدرت زیاد
- شمارهٔ ۵۶ - در مرثیهٔ میرزا غیاث‌الدین : قیمتی گوهر بساط وجود
- شمارهٔ ۵۷ : نمودیم این دو در وقف از ره صدق
- شمارهٔ ۵۸ - در مدح امین‌الدین فرماید : شهسواری که عرصهٔ گردون
- شمارهٔ ۵۹ - وله ایضا : افتخار اهل دولت خواجه احمد آن که بود
- شمارهٔ ۶۰ - وله ایضا : دلا بنگر این بی‌محابا فلک را
- شمارهٔ ۶۱ : ملا ابوالحسن که در محیط وجود او
- شمارهٔ ۶۲ - ایضا در مرثیه : قاضی آن عالم اسرار قدر
- شمارهٔ ۶۳ - ماده تاریخ : می‌شد چو رضیع رازق پاک جلیل
- شمارهٔ ۶۴ - در رثاء : دلا چو ابر بهاری به نوحه و زاری
- شمارهٔ ۶۵ - در مرثیه یکی از اکابر فرماید : پادشه ملک صباحت که بود
- شمارهٔ ۶۶ - وله ایضا : بر روی فرش اغبری مستدیر سقف
- شمارهٔ ۶۷ - وله ایضا : گلبن گلزار سیادت که بود
- شمارهٔ ۶۸ - وله ایضا : فارس میدان معنی حامدی بی‌نظیر
- شمارهٔ ۶۹ - قطعه : سرو را از نوید خلعت خاص
- شمارهٔ ۷۰ - قطعه : وقت آن شد که به شمشیر زبان
- شمارهٔ ۷۱ : شخصی که به ریشیش چو نظر می‌دوزم
- شمارهٔ ۷۲ - در مرثیه گوید : باز طوفان اجل نابود ساخت
- شمارهٔ ۷۳ - در تقاضا گوید : صبا به خدمت خدام خواجگی برسان
- شمارهٔ ۷۴ - وله ایضا : صاحبا من که بهر پیشکشت
- شمارهٔ ۷۵ - وله ایضا : سرا سروران جد اعلای تو
- شمارهٔ ۷۶ - وله ایضا : اگر خرمنی را تبه کرد برقی
- شمارهٔ ۷۷ - وله ایضا : چو خواجه میر حسن آن جهان عز و وقار
- شمارهٔ ۷۸ - رباعیات : ازین شش رباعی که کلکم نگاشت
- شمارهٔ ۷۹ - قطعه : تبارک‌الله ازین حوض خانهٔ دلکش
- شمارهٔ ۸۰ - در مرثیهٔ شاه زاده سلطان حسین : ناگه از طبعم مشام دل شنید
- شمارهٔ ۸۱ - مرثیه در شهادت میر معصوم گوید رحمه‌الله : امیر اعدل اعظم پناه ملک و ملل
- شمارهٔ ۸۲ - در ماده تاریخ گوید : دل‌افروز شمع شبستان انس
- شمارهٔ ۸۳ - ایضا در مرثیه گوید : دوش تا صبح از صوامع قدس
- شمارهٔ ۸۴ - وله ایضا : ای همایون فارس میدان دولت کاورند
- شمارهٔ ۸۵ - وله ایضا : آن خداوند محتشم چاکر
- شمارهٔ ۸۶ - وله ایضا : در بارگه امام شافع
- شمارهٔ ۸۷ - وله ایضا : یارب امشب از علامتها چه می‌بیند به خواب
- شمارهٔ ۸۸ - وله ایضا : ایا ستوده وزیری که دور گردون را
- شمارهٔ ۸۹ : نخل باغ دل امیر گل‌رخ نسرین عذار
- شمارهٔ ۹۰ - ایضا در مرثیه گوید : گل حدیقه دل خواجگی که بود قدش
- شمارهٔ ۹۱ - قطعه : ذوق مشکل که گذارد دو نفس زنده مرا
- شمارهٔ ۹۲ - وله ایضا : ای شهریار ذیشان کز غایت بزرگی
- شمارهٔ ۹۳ - در مرثیه فرماید : باز فلک سلسله‌ای زد به هم
- شمارهٔ ۹۴ - در تاریخ پدر خود گوید : والدمن خواجه میراحمد که بود از اعتقاد
- شمارهٔ ۹۵ - وله ایضا : زین زمانه شیخ جمال آن که کس ندید
- شمارهٔ ۹۶ : حافظ آن خود رو درخت باغ نظم
- شمارهٔ ۹۷ - در شکایت فرماید : ای بر سبیل حاجت صد محتشم گدایت
- شمارهٔ ۹۸ - وله ایضا : ای بخت می‌رساند از اشفاق بی‌قیاس
- شمارهٔ ۹۹ - قطعه : بهر جمعی عیب جویان بستم این احرام دوش
- شمارهٔ ۱۰۰ - مرثیه : خورشید اوج حسن محمد امین که بود
- شمارهٔ ۱۰۱ : بر سر تربتی رسیدم دوش
- شمارهٔ ۱۰۲ - قطعه : ای مهین آصفی که عالم را
- شمارهٔ ۱۰۳ : همان اوج دولت شاه یحیی
- شمارهٔ ۱۰۴ - وله ایضا : ای دل انصاف ده که چون نبود
- شمارهٔ ۱۰۵ - وله ایضا : ای جوان بخت سرافراز که بر خاک درت
- شمارهٔ ۱۰۶ : زهی بر حشمت گردون اساست
- شمارهٔ ۱۰۷ - وله ایضا : ای جهان را از تو در گوش امید
- شمارهٔ ۱۰۸ - وله ایضا : زین الانام خواجه قلیخان که جد او
- شمارهٔ ۱۰۹ - وله ایضا : شکر کز فیض کرد بار دگر
- شمارهٔ ۱۱۰ - قطعه : ای شمع سرکشان که به سر پنجهٔ جفا
- شمارهٔ ۱۱۱ - وله ایضا : صاحب از راه خداوند زمین و آب کن
- شمارهٔ ۱۱۲ - وله ایضا : ای نمایان سهیل اوج وجود
- شمارهٔ ۱۱۳ - وله ایضا : آن شه حسن کز غلامی اوست
- شمارهٔ ۱۱۴ - در عزل گوید : سرور عادیان سر غولان
- شمارهٔ ۱۱۵ : شاعر خیره در اقلیم سخن می‌باشد
- شمارهٔ ۱۱۶ - در ماده تاریخ گوید : شیخ حیدر کز کمال اعتقاد
- شمارهٔ ۱۱۷ - در مرثیه یکی از خواتین فرماید : همای آشیان سلطنت شهزاده سلطانم
- شمارهٔ ۱۱۸ - وله ایضا : هر نفس می‌کرد چون از تاب مرگ
- شمارهٔ ۱۱۹ - ماده تاریخ فوت : از باغ جلال ملت آن تازه نهال
- شمارهٔ ۱۲۰ - وله ایضا : ای بلند اختر سپهر وجود