- رباعی شمارهٔ ۱ : نواب کز و نیم مه و سال جدا
- رباعی شمارهٔ ۲ : ای کرده قدوم تو سرافراز مرا
- رباعی شمارهٔ ۳ : ای نورده آیینهٔ احساس مرا
- رباعی شمارهٔ ۴ : گفتند ز حادثات این دیر خراب
- رباعی شمارهٔ ۵ : بنیاد دو بینی چو شد از عشق خراب
- رباعی شمارهٔ ۶ : آن شوخ که تکیه‌گاه او چشم ترست
- رباعی شمارهٔ ۷ : روزی که دلم خیال ابروی تو بست
- رباعی شمارهٔ ۸ : ای قصر بلند آسمان پیش تو پست
- رباعی شمارهٔ ۹ : آصف که مهین سواد اقلیم بقاست
- رباعی شمارهٔ ۱۰ : طراح که طرح این بنا ریخته است
- رباعی شمارهٔ ۱۱ : این آب که خضر ازو بقا خواسته است
- رباعی شمارهٔ ۱۲ : خانی که سپهرش به سجود آمده است
- رباعی شمارهٔ ۱۳ : آن طره چو دارم من بدنام ز دست
- رباعی شمارهٔ ۱۴ : این عید حضور خان چو ملک افروزست
- رباعی شمارهٔ ۱۵ : سلاخ که آدمی کشی شیوهٔ اوست
- رباعی شمارهٔ ۱۶ : اسلام که صید اهل ایمان فن اوست
- رباعی شمارهٔ ۱۷ : این حوض که دل هلاک نظارهٔ اوست
- رباعی شمارهٔ ۱۸ : گردون که به امر کن فکان چاکرتست
- رباعی شمارهٔ ۱۹ : آن فتنه که در سربلند افسرتوست
- رباعی شمارهٔ ۲۰ : سلطان جهان که ماه تا ماهی ازوست
- رباعی شمارهٔ ۲۱ : چیزی که به گل داده خدا زیبائیست
- رباعی شمارهٔ ۲۲ : ای گشته وثاق کمترین مولایت
- رباعی شمارهٔ ۲۳ : خسرومنشی که دور خواندش فرهاد
- رباعی شمارهٔ ۲۴ : فرهاد ز کوه کندن بی‌بنیاد
- رباعی شمارهٔ ۲۵ : خورشید سپهر سر بلندی بهزاد
- رباعی شمارهٔ ۲۶ : آزار تو دور از تن زیبای تو باد
- رباعی شمارهٔ ۲۷ : بی‌تحفه نبرد اگرچه زین خسته نهاد
- رباعی شمارهٔ ۲۸ : در عهد تو کامرانی خواهم کرد
- رباعی شمارهٔ ۲۹ : یاری که به نیش غم دلی ریش نکرد
- رباعی شمارهٔ ۳۰ : خواهمچو جزا طرح عقاب اندازد
- رباعی شمارهٔ ۳۱ : این آب که شعلهٔ‌وش ز جا می‌خیزد
- رباعی شمارهٔ ۳۲ : آن دست که نخل قد آدم ریزد
- رباعی شمارهٔ ۳۳ : گاه از همه وجه طامعم می‌دانند
- رباعی شمارهٔ ۳۴ : ای بی تو چو هم دم به من خسته نموده
- رباعی شمارهٔ ۳۵ : آن خسرو فرهاد لقب کز ره جود
- رباعی شمارهٔ ۳۶ : عفوی که ز اندازه بدر خواهد بود
- رباعی شمارهٔ ۳۷ : این بنده که ملک نظم پیوستش بود
- رباعی شمارهٔ ۳۸ : آن ابر عطا که حاتمش کرده سجود
- رباعی شمارهٔ ۳۹ : چون داد قضا صیقل مرآت وجود
- رباعی شمارهٔ ۴۰ : چادر شب بستر خود ای طرفه‌نگار
- رباعی شمارهٔ ۴۱ : در بزم حکیمان ز می شورانگیز
- رباعی شمارهٔ ۴۲ : آن طبع که چون آینهٔ پاکست زغش
- رباعی شمارهٔ ۴۳ : سلاخ که ساختی به پردانی خویش
- رباعی شمارهٔ ۴۴ : آن ماه که در خوبی او نیست خلاف
- رباعی شمارهٔ ۴۵ : ای جلوه‌ات از قامت چابک نازک
- رباعی شمارهٔ ۴۶ : ای صید سگ شیر شکار تو پلنگ
- رباعی شمارهٔ ۴۷ : ای کوی تو قبله‌گاه ارباب قبول
- رباعی شمارهٔ ۴۸ : می‌کرد چو سکه حی صاحب تنزیل
- رباعی شمارهٔ ۴۹ : در تکیه‌گه واسع این بزم جلیل
- رباعی شمارهٔ ۵۰ : از ملک ملوک ما درین بیت جلیل
- رباعی شمارهٔ ۵۱ : این ساعی اگرچه باشد از حسن قلیل
- رباعی شمارهٔ ۵۲ : آن راه که از حال سهیلی است جمیل
- رباعی شمارهٔ ۵۳ : المنة لله که از سعی جمیل
- رباعی شمارهٔ ۵۴ : اسبی که بود پویه گهش چرخ نهم
- رباعی شمارهٔ ۵۵ : بر پیکر آن سرور خورشید علم
- رباعی شمارهٔ ۵۶ : ای نام تو در هر لغتی ذکر انام
- رباعی شمارهٔ ۵۷ : ای درگه خاصت از شرف کعبه عام
- رباعی شمارهٔ ۵۸ : سقا پسرا خسته دل از دست توام
- رباعی شمارهٔ ۵۹ : این بستر خستگی که انداخته‌ام
- رباعی شمارهٔ ۶۰ : دی از کرم داور دوران کردم
- رباعی شمارهٔ ۶۱ : اسلام که گم کرده ز دل آرامم
- رباعی شمارهٔ ۶۲ : زان پیش که هجر تو برد آرامم
- رباعی شمارهٔ ۶۳ : خواهم که شبی محو جمال تو شوم
- رباعی شمارهٔ ۶۴ : دارد ز خدا خواهش جنات نعیم
- رباعی شمارهٔ ۶۵ : گیرم که به چشم خلق پوید دشمن
- رباعی شمارهٔ ۶۶ : چون مهر تو میتوان نهان ورزیدن
- رباعی شمارهٔ ۶۷ : از لطف تو سهل است کرم ورزیدن
- رباعی شمارهٔ ۶۸ : در کعبه قدم نهاده‌ام وای به من
- رباعی شمارهٔ ۶۹ : گوئی ز ته بستر آن حجله نشین
- رباعی شمارهٔ ۷۰ : اسلام مگو آفت ایام است این
- رباعی شمارهٔ ۷۱ : اسلام مرا ای دل دیندار ببین
- رباعی شمارهٔ ۷۲ : ای شیخ که هست دایم از نخوت تو
- رباعی شمارهٔ ۷۳ : گفتم چو رسد کوکبهٔ دولت تو
- رباعی شمارهٔ ۷۴ : هرچند که بهر پاس جمیعت تو
- رباعی شمارهٔ ۷۵ : لی شیر فلک اسیر صیادی تو
- رباعی شمارهٔ ۷۶ : این کوثر فیض بخش کز خجلت او
- رباعی شمارهٔ ۷۷ : آن شوخ که چشم مردمی دارم ازو
- رباعی شمارهٔ ۷۸ : ای خامه ورق چون به مداد آرائی
- رباعی شمارهٔ ۷۹ : در راه دگر اگرچه چست آمده‌ای
- رباعی شمارهٔ ۸۰ : با آن که به مهر آزمونم کردی
- رباعی شمارهٔ ۸۱ : از الفت درد اگرچه کلفت داری
- رباعی شمارهٔ ۸۲ : این حوض که در دیده هر نکته رسی
- رباعی شمارهٔ ۸۳ : عید آمد و بانگ نوبت سلطانی
- رباعی شمارهٔ ۸۴ : هرنجم که بر فلک رود زایت وی
- رباعی شمارهٔ ۸۵ : ای شمع سرا پردهٔ شاهنشاهی