- رباعی شمارهٔ ۱ : ای صاحب مسله! تو بشنو از ما
- رباعی شمارهٔ ۲ : از دست غم تو، ای بت حور لقا
- رباعی شمارهٔ ۳ : ای عقل خجل ز جهل و نادانی ما
- رباعی شمارهٔ ۴ : دوش از درم آمد آن مه لاله نقاب
- رباعی شمارهٔ ۵ : این راه زیارت است، قدرش دریاب
- رباعی شمارهٔ ۶ : شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت
- رباعی شمارهٔ ۷ : دی پیر مغان، آتش صحبت افروخت
- رباعی شمارهٔ ۸ : دنیا که از او دل اسیران ریش است
- رباعی شمارهٔ ۹ : مالی که ز تو کس نستاند، علم است
- رباعی شمارهٔ ۱۰ : دنیا که دلت ز حسرت او زار است
- رباعی شمارهٔ ۱۱ : با هر که شدم سخت، به مهر آمد سست
- رباعی شمارهٔ ۱۲ : آن دل که تواش دیده بدی، خون شد و رفت
- رباعی شمارهٔ ۱۳ : فرخنده شبی بود که آن دلبر مست
- رباعی شمارهٔ ۱۴ : تا شمع قلندری بهائی افروخت
- رباعی شمارهٔ ۱۵ : تا منزل آدمی سرای دنیاست
- رباعی شمارهٔ ۱۶ : حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست
- رباعی شمارهٔ ۱۷ : در میکده دوش، زاهدی دیدم مست
- رباعی شمارهٔ ۱۸ : هر تازه گلی که زیب این گلزار است
- رباعی شمارهٔ ۱۹ : آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست
- رباعی شمارهٔ ۲۰ : علم است برهنه شاخ و تحصیل، بر است
- رباعی شمارهٔ ۲۱ : رفتم ز درت ز جور، بیش از پیشت
- رباعی شمارهٔ ۲۲ : پیوسته دلم ز جور خویشان، ریش است
- رباعی شمارهٔ ۲۳ : در مزرع طاعتم، گیاهی بنماند
- رباعی شمارهٔ ۲۴ : نقد دل خود بهائی آخر سره کرد
- رباعی شمارهٔ ۲۵ : آن حرف که از دلت غمی بگشاید
- رباعی شمارهٔ ۲۶ : عشاق به غیر دوست، عاری دارند
- رباعی شمارهٔ ۲۷ : رندان گاهی ملک جهان می‌بازند
- رباعی شمارهٔ ۲۸ : با دل گفتم: به عالم کون و فساد
- رباعی شمارهٔ ۲۹ : ای در طلب علوم، در مدرسه چند؟
- رباعی شمارهٔ ۳۰ : خوش آن که صلای جام وحدت در داد
- رباعی شمارهٔ ۳۱ : دیدی که بهائی چو غم از سر وا کرد
- رباعی شمارهٔ ۳۲ : او را که دل از عشق مشوش باشد
- رباعی شمارهٔ ۳۳ : تا نیست نگردی، ره هستت ندهند
- رباعی شمارهٔ ۳۴ : فردا که محققان هر فن طلبند
- رباعی شمارهٔ ۳۵ : بر درگه دوست، هر که صادق برود
- رباعی شمارهٔ ۳۶ : دل درد و بلای عشقش افزون خواهد
- رباعی شمارهٔ ۳۷ : دل جور تو، ای مهر گسل، می‌خواهد
- رباعی شمارهٔ ۳۸ : لطف ازلی، نیکی هر بد خواهد
- رباعی شمارهٔ ۳۹ : ای آنکه دلم غیر جفای تو ندید
- رباعی شمارهٔ ۴۰ : کاری ز وجود ناقصم نگشاید
- رباعی شمارهٔ ۴۱ : آهنگ حجاز می‌نمودم من زار
- رباعی شمارهٔ ۴۲ : از دام دفینه، خوب جستیم آخر
- رباعی شمارهٔ ۴۳ : گفتم که کنم تحفه‌ات ای لاله عذار
- رباعی شمارهٔ ۴۴ : از نالهٔ عشاق، نوایی بردار
- رباعی شمارهٔ ۴۵ : در بزم تو ای شمع، منم زار و اسیر
- رباعی شمارهٔ ۴۶ : تا بتوانی، ز خلق، ای یار عزیز!
- رباعی شمارهٔ ۴۷ : از سبحهٔ من، پیر مغان رفت ز هوش
- رباعی شمارهٔ ۴۸ : ای زاهد خود نمای سجاده به دوش
- رباعی شمارهٔ ۴۹ : کردیم دلی را که نبد مصباحش
- رباعی شمارهٔ ۵۰ : از ذوق صدای پایت، ای رهزن هوش
- رباعی شمارهٔ ۵۱ : از بس که زدم به شیشهٔ تقوی سنگ
- رباعی شمارهٔ ۵۲ : یک چند، میان خلق کردیم درنگ
- رباعی شمارهٔ ۵۳ : در چهره ندارم از مسلمانی رنگ
- رباعی شمارهٔ ۵۴ : در مدرسه جز خون جگر، نیست حلال
- رباعی شمارهٔ ۵۵ : عمری است که تیر زهر را آماجم
- رباعی شمارهٔ ۵۶ : غمهای جهان در دل پر غم داریم
- رباعی شمارهٔ ۵۷ : افسوس که عمر خود تباهی کردیم
- رباعی شمارهٔ ۵۸ : بی روی تو، خونابه فشاند چشمم
- رباعی شمارهٔ ۵۹ : یکچند، در این مدرسه‌ها گردیدم
- رباعی شمارهٔ ۶۰ : ما با می و مینا، سر تقوی داریم
- رباعی شمارهٔ ۶۱ : در خانهٔ کعبه، دل به دست آوردم
- رباعی شمارهٔ ۶۲ : هر چند که رند کوچه و بازاریم
- رباعی شمارهٔ ۶۳ : خو کرده به خلوت، دل غم فرسایم
- رباعی شمارهٔ ۶۴ : گفتیم: مگر که اولیاییم، نه‌ایم
- رباعی شمارهٔ ۶۵ : امشب بوزید باد طوفان آیین
- رباعی شمارهٔ ۶۶ : برخیز سحر، ناله و آهی می‌کن
- رباعی شمارهٔ ۶۷ : فصاد، به قصد آنکه بردارد خون
- رباعی شمارهٔ ۶۸ : یارب، تو مرا مژدهٔ وصلی برسان
- رباعی شمارهٔ ۶۹ : ای برده به چین زلف، تاب دل من
- رباعی شمارهٔ ۷۰ : هر شام و سحر ملائک علیین
- رباعی شمارهٔ ۷۱ : ای عاشق خام، از خدا دوری تو
- رباعی شمارهٔ ۷۲ : رویت که ز باده لاله می‌روید از او
- رباعی شمارهٔ ۷۳ : خواهم که علیرغم دل کافر تو
- رباعی شمارهٔ ۷۴ : زاهد نکند گنه، که قهاری تو
- رباعی شمارهٔ ۷۵ : هرچند که در حسن و ملاحت، فردی
- رباعی شمارهٔ ۷۶ : ای هست وجود تو،ز یک قطره منی
- رباعی شمارهٔ ۷۷ : تا از ره و رسم عقل، بیرون نشوی
- رباعی شمارهٔ ۷۸ : ای دل، که ز مدرسه به دیر افتادی
- رباعی شمارهٔ ۷۹ : ای دل، قدمی به راه حق ننهادی
- رباعی شمارهٔ ۸۰ : ای چرخ که با مردم نادان یاری
- رباعی شمارهٔ ۸۱ : زاهد، به تو تقوی و ریا ارزانی