- بخش ۱ : سکندر چو بر تخت بنشست گفت
- بخش ۲ : بفرمود تا پیش او شد دبیر
- بخش ۳ : دلارای چون آن سخنها شنید
- بخش ۴ : ز عموریه مادرش را بخواند
- بخش ۵ : چنین گفت گویندهٔ پهلوی
- بخش ۶ : چو بشنید مهران ز کید این سخن
- بخش ۷ : سکندر چو کرد اندر ایران نگاه
- بخش ۸ : چو نامه بر کید هندی رسید
- بخش ۹ : فرستاده آمد به کردار باد
- بخش ۱۰ : گزین کرد زان رومیان مرد چند
- بخش ۱۱ : فرستاده برگشت زان مرز و بوم
- بخش ۱۲ : چو شد کار آن سرو بن ساخته
- بخش ۱۳ : بفرمود تا رفت پیشش پزشک
- بخش ۱۴ : ازان پس بفرمود کان جام زرد
- بخش ۱۵ : ز میلاد چون باد لشکر براند
- بخش ۱۶ : چو آن نامه برخواند فور سترگ
- بخش ۱۷ : چو پاسخ به نزد سکندر رسید
- بخش ۱۸ : چو اسکندر آمد به نزدیک فور
- بخش ۱۹ : چو لشکر شد از خواسته بی‌نیاز
- بخش ۲۰ : چو برگشت و آمد به درگاه قصر
- بخش ۲۱ : سکندر چو بشنید از یادگیر
- بخش ۲۲ : چو اسکندر آن نامهٔ او بخواند
- بخش ۲۳ : جهانجوی ده نامور برگزید
- بخش ۲۴ : بخندید قیدافه از کار اوی
- بخش ۲۵ : سکندر بیامد دلی همچو کوه
- بخش ۲۶ : چو طینوش گفت سکندر شنید
- بخش ۲۷ : همی چاره جست آن شب دیریاز
- بخش ۲۸ : وزان جایگه لشکر اندر کشید
- بخش ۲۹ : همی رفت منزل به منزل به راه
- بخش ۳۰ : وزان جایگه رفت خورشیدفش
- بخش ۳۱ : چو نزدیکی نرم‌پایان رسید
- بخش ۳۲ : بپرسید هرچیز و دریا بدید
- بخش ۳۳ : وزان جایگه شاد لشگر براند
- بخش ۳۴ : سکندر سوی روشنایی رسید
- بخش ۳۵ : سکندر چو بشنید شد سوی کوه
- بخش ۳۶ : سوی باختر شد چو خاور بدید
- بخش ۳۷ : همی رفت یک ماه پویان به راه
- بخش ۳۸ : ز راه بیابان به شهری رسید
- بخش ۳۹ : وزان روی لشکر سوی چین کشید
- بخش ۴۰ : بدان جایگه شاه ماهی بماند
- بخش ۴۱ : سکندر سپه را به بابل کشید
- بخش ۴۲ : بدانست کش مرگ نزدیک شد
- بخش ۴۳ : به بابل هم‌ان روز شد دردمند
- بخش ۴۴ : چو آگاه شد لشکر از درد شاه
- بخش ۴۵ : چو آمد سکندر به اسکندری
- بخش ۴۶ : ازان پس بیامد دوان مادرش
- بخش ۴۷ : الا ای برآورده چرخ بلند