- غزل شمارهٔ ۱ : رفتی و دل ربودی یک شهر مبتلا را
- غزل شمارهٔ ۲ : چنان عشقش پریشان کرد ما را
- غزل شمارهٔ ۳ : اگر دل است به جان می‌خرد هوای تو را
- غزل شمارهٔ ۴ : ای رفته رونق از گل روی تو باغ را
- غزل شمارهٔ ۵ : تو را من دوست می‌دارم چو بلبل مر گلستان را
- غزل شمارهٔ ۶ : ای بدل کرده آشنایی را
- غزل شمارهٔ ۷ : ای سعادت ز پی زینت و زیبایی را
- غزل شمارهٔ ۸ : ای خجل از روی خوبت آفتاب
- غزل شمارهٔ ۹ : ای پستهٔ دهانت شیرین و انگبین لب
- غزل شمارهٔ ۱۰ : ای چو فرهاد دلم عاشق شیرین لبت
- غزل شمارهٔ ۱۱ : تبارک‌الله از آن روی دلستان که توراست
- غزل شمارهٔ ۱۲ : دلم بربود دوش آن نرگس مست
- غزل شمارهٔ ۱۳ : دل تنگم و ز عشق توام بار بر دل است
- غزل شمارهٔ ۱۴ : دلبرا عشق تو نه کار من است
- غزل شمارهٔ ۱۵ : یار من خسرو خوبان و لبش شیرین است
- غزل شمارهٔ ۱۶ : دوست سلطان و دل ولایت اوست
- غزل شمارهٔ ۱۷ : همچو من وصل تو را هیچ سزاواری هست؟
- غزل شمارهٔ ۱۸ : در سمن با آن طراوت حسن این رخسار نیست
- غزل شمارهٔ ۱۹ : کیست کاندر دو جهان عاشق دیدار تو نیست
- غزل شمارهٔ ۲۰ : چون تو را میل و مرا از تو شکیبایی نیست؟!
- غزل شمارهٔ ۲۱ : آن نگاری کو رخ گلرنگ داشت
- غزل شمارهٔ ۲۲ : جانم از عشقت پریشانی گرفت
- غزل شمارهٔ ۲۳ : طوطی خجل فروماند از بلبل زبانت
- غزل شمارهٔ ۲۴ : ای مه و خور به روی تو محتاج
- غزل شمارهٔ ۲۵ : زهی با لعل میگونت شکر هیچ
- غزل شمارهٔ ۲۶ : حق که این روی دلستان به تو داد
- غزل شمارهٔ ۲۷ : دی یکی گفت، که از عشق خبرها دارد،
- غزل شمارهٔ ۲۸ : نگارا دل همی خواهد که عشقت را نهان دارد
- غزل شمارهٔ ۲۹ : نور رخ تو قمر ندارد
- غزل شمارهٔ ۳۰ : دل بی رخ خوب تو سر خویش ندارد
- غزل شمارهٔ ۳۱ : کسی کو همچو تو جانان ندارد
- غزل شمارهٔ ۳۲ : چشم تو کو جز دل سیاه ندارد
- غزل شمارهٔ ۳۳ : مه نکویی ز روی او دارد
- غزل شمارهٔ ۳۴ : در حلقهٔ زلف تو هر دل خطری دارد
- غزل شمارهٔ ۳۵ : نگار من چو اندر من نظر کرد
- غزل شمارهٔ ۳۶ : هر که در عشق نمیرد به بقایی نرسد
- غزل شمارهٔ ۳۷ : این حسن و آن لطافت در حور عین نباشد
- غزل شمارهٔ ۳۸ : قومی که جان به حضرت جانان همی برند
- غزل شمارهٔ ۳۹ : آه درد مرا دوا که کند؟
- غزل شمارهٔ ۴۰ : ای که در باغ نکویی به تو نبود مانند
- غزل شمارهٔ ۴۱ : دردمندان غم عشق دوا می‌خواهند
- غزل شمارهٔ ۴۲ : دوشم اسباب عیش نیکو بود
- غزل شمارهٔ ۴۳ : مشکل است این که کسی را به کسی دل برود
- غزل شمارهٔ ۴۴ : رفتی و نام تو ز زبانم نمی‌رود
- غزل شمارهٔ ۴۵ : دلم بوسه ز آن لعل نوشین خوهد
- غزل شمارهٔ ۴۶ : در شهر اگر زمانی آن خوش پسر برآید
- غزل شمارهٔ ۴۷ : بیا که بی‌تو مرا کار بر نمی‌آید
- غزل شمارهٔ ۴۸ : حدیث عشق در گفتن نیاید
- غزل شمارهٔ ۴۹ : ای تو را تعبیه در تنگ شکر مروارید
- غزل شمارهٔ ۵۰ : ای نامهٔ نو رسیده از یار
- غزل شمارهٔ ۵۱ : ایا نموده دهانت ز لعل خندان در
- غزل شمارهٔ ۵۲ : دوش در مجلس ما بود ز روی دلبر
- غزل شمارهٔ ۵۳ : مست عشقت به خود نیاید باز
- غزل شمارهٔ ۵۴ : ای رخ خوب تو آفتاب جهان سوز
- غزل شمارهٔ ۵۵ : ایا به حسن چو شیرین به ملک چون پرویز
- غزل شمارهٔ ۵۶ : جرعه‌ای می نخورده از دستش
- غزل شمارهٔ ۵۷ : گر چه جان می‌دهم از آرزوی دیدارش
- غزل شمارهٔ ۵۸ : قند خجل می‌شود از لب چون شکرش
- غزل شمارهٔ ۵۹ : شبی از مجلس مستان برآمد نالهٔ چنگش
- غزل شمارهٔ ۶۰ : ترکی است یار من که نداند کس از گلش
- غزل شمارهٔ ۶۱ : آنچه ز تست حال من گفت نمی‌توانمش
- غزل شمارهٔ ۶۲ : چو شد به خنده شکر بار پستهٔ دهنش
- غزل شمارهٔ ۶۳ : چون برآمد آفتاب از مشرق پیراهنش
- غزل شمارهٔ ۶۴ : من ز عشق تو رستم از غم خویش
- غزل شمارهٔ ۶۵ : دل سقیم شفا یابد از اشارت عشق
- غزل شمارهٔ ۶۶ : مرا که در تن بی‌قوت است جانی خشک
- غزل شمارهٔ ۶۷ : هلال حسن به عهد رخ تو یافت کمال
- غزل شمارهٔ ۶۸ : دل ز غمت زنده شد ای غم تو جان دل
- غزل شمارهٔ ۶۹ : ای ز زلفت حلقه‌ای بر پای دل
- غزل شمارهٔ ۷۰ : تنی داری بسان خرمن گل
- غزل شمارهٔ ۷۱ : چو بیند روی تو ای نازنین گل
- غزل شمارهٔ ۷۲ : چو روی تو گل رنگین ندیدم
- غزل شمارهٔ ۷۳ : گر کسی را حسد آید که تو را می‌نگرم
- غزل شمارهٔ ۷۴ : تا نقش تو هست در ضمیرم
- غزل شمارهٔ ۷۵ : ای غم تو روغن چراغ ضمیرم
- غزل شمارهٔ ۷۶ : از عشق دل افروزم، چون شمع همی سوزم
- غزل شمارهٔ ۷۷ : ای سعادت مددی کن که بدان یار رسم
- غزل شمارهٔ ۷۸ : ای منور به روی تو هر چشم
- غزل شمارهٔ ۷۹ : گر عیب کنی که زار می‌نالم
- غزل شمارهٔ ۸۰ : عشق تو زیر و زبر دارد دلم
- غزل شمارهٔ ۸۱ : مرا گر دولتی باشد که روزی با تو بنشینم
- غزل شمارهٔ ۸۲ : ای گشته نهان از من پیدات همی جویم
- غزل شمارهٔ ۸۳ : از لطف و حسن یارم در جمع گل عذاران
- غزل شمارهٔ ۸۴ : ای کوی تو ز رویت بازار گل فروشان
- غزل شمارهٔ ۸۵ : ای مرغ صبح بشکن ناقوس پاسبانان
- غزل شمارهٔ ۸۶ : بگشای لب شیرین بازار شکر بشکن
- غزل شمارهٔ ۸۷ : عشق را حمل بر مجاز مکن
- غزل شمارهٔ ۸۸ : بپوش آن رخ و دلربایی مکن
- غزل شمارهٔ ۸۹ : ای شکر لب نظری سوی من مسکین کن
- غزل شمارهٔ ۹۰ : ای چشم من از رخ تو روشن
- غزل شمارهٔ ۹۱ : ای لب لعلت شکرستان من!
- غزل شمارهٔ ۹۲ : مرغ دلم صید کرد غمزهٔ چون تیر او
- غزل شمارهٔ ۹۳ : به رنگ خود نیم زان رو وز آن مو
- غزل شمارهٔ ۹۴ : چو هیچ می‌نکنی التفات با ما تو
- غزل شمارهٔ ۹۵ : ای صبا قصهٔ عشاق بر یار بگو
- غزل شمارهٔ ۹۶ : ای رقعهٔ حسن را رخت شاه
- غزل شمارهٔ ۹۷ : ای پستهٔ دهانت نرخ شکر شکسته
- غزل شمارهٔ ۹۸ : ای در سخن دهانت تنگ شکر گشاده
- غزل شمارهٔ ۹۹ : ای پیش تو ماه آسمان خیره
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : از پسته تنگ خود آن یار شکر بوسه
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : از آن شکر که تو در پستهٔ دهان داری
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : ای که از سیم خام تن داری
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : ای ز آفتاب رویت مه برده شرمساری
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : جانا به یک کرشمه دل و جان همی بری
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : دلبرا حسن رخت می‌ندهد دستوری
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : ای رخ تو شاه ملک دلبری
- غزل شمارهٔ ۱۰۷ : ای که تو جان جهانی و جهان جانی
- غزل شمارهٔ ۱۰۸ : کیست درین دور پیر اهل معانی
- غزل شمارهٔ ۱۰۹ : ایا خلاصهٔ خوبان کراست در همه دنیی
- غزل شمارهٔ ۱۱۰ : دی مرا گفت آن مه ختنی
- غزل شمارهٔ ۱۱۱ : ای لب لعل تو را بنده بجان شیرینی
- غزل شمارهٔ ۱۱۲ : ای شده حسن تو را پیشه جهان آرایی
- غزل شمارهٔ ۱۱۳ : اگر خورشید و مه نبود برین گردون مینایی
- غزل شمارهٔ ۱۱۴ : زهی خورشید را داده رخ تو حسن و زیبایی
- غزل شمارهٔ ۱۱۵ : دل در غم چون تو بی‌وفایی
- غزل شمارهٔ ۱۱۶ : تو قبلهٔ دل و جانی چو روی بنمایی
- غزل شمارهٔ ۱۱۷ : الا ای شمع دل را روشنایی