- غزل شمارهٔ ۱ : صف مژگان تو بشکست چنان دل‌ها را
- غزل شمارهٔ ۲ : تا اختیار کردم سر منزل رضا را
- غزل شمارهٔ ۳ : به جان تا شوق جانان است ما را
- غزل شمارهٔ ۴ : در خلوتی که ره نیست پیغمبر صبا را
- غزل شمارهٔ ۵ : نگارم گر به چین با طرهٔ پرچین شود پیدا
- غزل شمارهٔ ۶ : مکن حجاب وجودت لباس دیبا را
- غزل شمارهٔ ۷ : زره ز زلف گره گیر بر تن است تو را
- غزل شمارهٔ ۸ : گر باغبان نظر به گلستان کند تو را
- غزل شمارهٔ ۹ : کی رفته‌ای زدل که تمنا کنم تو را
- غزل شمارهٔ ۱۰ : گر در شمار آرم شبی نام شهیدان تو را
- غزل شمارهٔ ۱۱ : من که مشتاقم به جان برگشته مژگان تو را
- غزل شمارهٔ ۱۲ : دوش به خواب دیده‌ام روی ندیدهٔ تو را
- غزل شمارهٔ ۱۳ : نازم خدنگ غمزهٔ آن دل‌پذیر را
- غزل شمارهٔ ۱۴ : میفشان جعد عنبر فام خود را
- غزل شمارهٔ ۱۵ : اگر مردان نمی بردند امتحانش را
- غزل شمارهٔ ۱۶ : چنین که برده شراب لبت ز دست مرا
- غزل شمارهٔ ۱۷ : باعث مردن بلای عشق باشد مرا
- غزل شمارهٔ ۱۸ : طالب جانان به جان خریده الم را
- غزل شمارهٔ ۱۹ : تا در پی دهانش بگذاشتم قدم را
- غزل شمارهٔ ۲۰ : گرفت خط رخ زیبای گل عذار مرا
- غزل شمارهٔ ۲۱ : شد وقت مرگ نوش لبی هم‌نشین مرا
- غزل شمارهٔ ۲۲ : وقت مردن پا نهاد آن شمع بالین مرا
- غزل شمارهٔ ۲۳ : ساقیا کمتر می امشب از کرم دادی مرا
- غزل شمارهٔ ۲۴ : گر به تیغت می‌زند گردن بنه تسلیم را
- غزل شمارهٔ ۲۵ : جان به لب آمد و بوسید لب جانان را
- غزل شمارهٔ ۲۶ : ترک چشم تو بیارست صف مژگان را
- غزل شمارهٔ ۲۷ : تا لعل تو باده داده یاران را
- غزل شمارهٔ ۲۸ : به یک پیمانه با ساقی چنان بستیم پیمان را
- غزل شمارهٔ ۲۹ : دادیم به یک جلوهٔ رویت دل و دین را
- غزل شمارهٔ ۳۰ : در قمار عشق آخر، باختم دل و دین را
- غزل شمارهٔ ۳۱ : بوسه آخر نزدم آن دهن نوشین را
- غزل شمارهٔ ۳۲ : من گرفته‌ام بر کف نقد جان شیرین را
- غزل شمارهٔ ۳۳ : چنان بر صید مرغ دل فکند آن زلف پرچین را
- غزل شمارهٔ ۳۴ : جستیم راه میکده و خانقاه را
- غزل شمارهٔ ۳۵ : غرق مهر شاه دیدم آفتاب و ماه را
- غزل شمارهٔ ۳۶ : هر جا کشند صورت زیبای شاه را
- غزل شمارهٔ ۳۷ : دی به رهش فکنده‌ام طفل سرشک دیده را
- غزل شمارهٔ ۳۸ : آن که نهاده در دلم حسرت یک نظاره را
- غزل شمارهٔ ۳۹ : آشنا خواهی گر ای دل با خود آن بیگانه را
- غزل شمارهٔ ۴۰ : کاش آن صنم آماده شدی جلوه‌گری را
- غزل شمارهٔ ۴۱ : نه دست آن که بگیریم زلف ماهی را
- غزل شمارهٔ ۴۲ : هر چه کردم به ره عشق وفا بود، وفا
- غزل شمارهٔ ۴۳ : تا به مستی نرسد بر لب ساقی لب ما
- غزل شمارهٔ ۴۴ : آمد به جلوه شاهد بالا بلند ما
- غزل شمارهٔ ۴۵ : چون خاک می‌شود به رهت جان پاک ما
- غزل شمارهٔ ۴۶ : خطت دمید از اثر دود آه ما
- غزل شمارهٔ ۴۷ : چشم بیمار تو شد باعث بیماری ما
- غزل شمارهٔ ۴۸ : ای زلف تو بر هم زن فرزانگی ما
- غزل شمارهٔ ۴۹ : ای کاش جان بخواهد معشوق جانی ما
- غزل شمارهٔ ۵۰ : یار بی پرده کمر بست به رسوایی ما
- غزل شمارهٔ ۵۱ : اولم رام نمودی به دل آرامی‌ها
- غزل شمارهٔ ۵۲ : پایه عمر گران‌مایه بر آب است برآب
- غزل شمارهٔ ۵۳ : اندوه تو شد وارد کاشانه‌ام امشب
- غزل شمارهٔ ۵۴ : دوش در آغوشم آمد آن مه نخشب
- غزل شمارهٔ ۵۵ : از جلوه حسنت که بری از همه عیب است
- غزل شمارهٔ ۵۶ : عمری که صرف عشق نگردد بطالت است
- غزل شمارهٔ ۵۷ : هر گه که آن خسرو زرین کمر از جا برخاست
- غزل شمارهٔ ۵۸ : تا طرف نقاب از رخ رخشان تو برخاست
- غزل شمارهٔ ۵۹ : بنشست و ز رخ پرده برانداخته برخاست
- غزل شمارهٔ ۶۰ : دی در میان مستی خنجر کشیده برخاست
- غزل شمارهٔ ۶۱ : به هر غمی که رسد از تو خاطرم شاد است
- غزل شمارهٔ ۶۲ : آن که لبش مایهٔ حلاوت قند است
- غزل شمارهٔ ۶۳ : یک اشارت ز تو بر قتل جهان بسیار است
- غزل شمارهٔ ۶۴ : طبیب اهل دل آن چشم مردم آزار است
- غزل شمارهٔ ۶۵ : آن که مرادش تویی از همه جویاتر است
- غزل شمارهٔ ۶۶ : ساقی فرخنده پی تاب کفش ساغر است
- غزل شمارهٔ ۶۷ : دلم از نرگس بیمار تو بیمارتر است
- غزل شمارهٔ ۶۸ : کیفیت نگاه تو از جام خوش‌تر است
- غزل شمارهٔ ۶۹ : بار محبت از همه باری گران‌تر است
- غزل شمارهٔ ۷۰ : از دل سخت تو کز سنگ سیه سخت‌تر است
- غزل شمارهٔ ۷۱ : تا خانهٔ تقدیر بساط چمن آراست
- غزل شمارهٔ ۷۲ : ترک چشمش که مست و مخمور است
- غزل شمارهٔ ۷۳ : تا حلقهٔ زنجیر دل آن زلف دراز است
- غزل شمارهٔ ۷۴ : تا دیدن آن ماه فروزنده محال است
- غزل شمارهٔ ۷۵ : مرگ بر بالین وجانان غافل است
- غزل شمارهٔ ۷۶ : کف بر کف جانانه و لب بر لب جام است
- غزل شمارهٔ ۷۷ : امشب ز روی مهر مهی در سرای ماست
- غزل شمارهٔ ۷۸ : شربتی در دو لعل جانان است
- غزل شمارهٔ ۷۹ : پیام باد بهار از وصال جانان است
- غزل شمارهٔ ۸۰ : چنان ز وحشت عشقت دلم هراسان است
- غزل شمارهٔ ۸۱ : شیوهٔ خوش منظران چهره نشان دادن است
- غزل شمارهٔ ۸۲ : قاعدهٔ قد تو فتنه به پا کردن است
- غزل شمارهٔ ۸۳ : همه جا جلوهٔ آن صاحب وجه حسن است
- غزل شمارهٔ ۸۴ : کار من تا به زلف یار من است
- غزل شمارهٔ ۸۵ : شب جدایی تو روز واپسین من است
- غزل شمارهٔ ۸۶ : تو و آن قامتی که موزون است
- غزل شمارهٔ ۸۷ : گر نه زلفش پی شبیخون است
- غزل شمارهٔ ۸۸ : کسی که در سر او چشم مصلحت بین است
- غزل شمارهٔ ۸۹ : دلم فارغ ز قید کفر و دین است
- غزل شمارهٔ ۹۰ : قصد همه وصل حور و خلد برین است
- غزل شمارهٔ ۹۱ : نخست نغمهٔ عشاق فصل گل این است
- غزل شمارهٔ ۹۲ : حور تویی، بوستان بهشت برین است
- غزل شمارهٔ ۹۳ : امشب ز رخش انجمنم خلد برین است
- غزل شمارهٔ ۹۴ : مرا زمانه در آن آستانه جا داده‌ست
- غزل شمارهٔ ۹۵ : یا رب این عید همایون چه مبارک عید است
- غزل شمارهٔ ۹۶ : هر دم ای گل از تو در گلشن فغان تازه است
- غزل شمارهٔ ۹۷ : در سینه دلت مایل هر شعلهٔ آهی است
- غزل شمارهٔ ۹۸ : طوطی وظیفه خوار لب نوشخند تست
- غزل شمارهٔ ۹۹ : زین حلاوتها که در کنج لب شیرین تست
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : ترک کمان کشیده دو چشم سیاه تست
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : گرنه خورشید فلک خاک نشین ره تست
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : هر سر موی تو را پیوندی از گیسوی تست
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : کیفیتی که دیدم از آن چشم نیم مست
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : چشم تماشای خلق در رخ زیبای اوست
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : قطع نظر ز دشمن ما کرد چشم دوست
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : ای خوشا وقتی که بگشایم نظر در روی دوست
- غزل شمارهٔ ۱۰۷ : درد جانان عین درمان است گویی نیست هست
- غزل شمارهٔ ۱۰۸ : کفر زلفش رهزن دین است گویی نیست هست
- غزل شمارهٔ ۱۰۹ : ما و هوس شاهد و می تا نفسی هست
- غزل شمارهٔ ۱۱۰ : خوش است اگر ز تو ما را دل غمینی هست
- غزل شمارهٔ ۱۱۱ : تا بر اطراف رخت جعد چلیپایی هست
- غزل شمارهٔ ۱۱۲ : هیچ سر نیست که با زلف تو در سودا نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۳ : خوش‌تر از دانهٔ اشکم گهری پیدا نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۴ : از تو ای ترک ختن لعبت چین خوش‌تر نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۵ : تو و آن حسن دل آویز که تغییرش نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۶ : مزرع امید را یک دانه به زان خال نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۷ : کس نیست کاو به لعل تو خونش سبیل نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۸ : پیکی مرا به سوی تو غیر از نسیم نیست
- غزل شمارهٔ ۱۱۹ : بر سر راه تو افتاده سری نیست که نیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۰ : یار اگر جلوه کند دادن جان این همه نیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۱ : من کیم، پروانهٔ شمعی که در کاشانه نیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۲ : ایمن از تیر نگاه تو دل زاری نیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۳ : وصل تو نصیب دل صاحب نظری نیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۴ : غمش را غیر دل سر منزلی نیست
- غزل شمارهٔ ۱۲۵ : گر نه آن ترک سیه چشم سر یغما داشت
- غزل شمارهٔ ۱۲۶ : پیشتر زآن که مهی جلوه در این محفل داشت
- غزل شمارهٔ ۱۲۷ : سر بیمار گر آن چشم دل آزار نداشت
- غزل شمارهٔ ۱۲۸ : دی چو تیر از برم آن ترک کمان دار گذشت
- غزل شمارهٔ ۱۲۹ : دلم به کوی تو هر شام تا سحر می‌گشت
- غزل شمارهٔ ۱۳۰ : چندی از صومعه در دیر مغان باید رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۱ : عید مولود علی را تا شه والا گرفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۲ : یک شب آخر دامن آه سحر خواهم گرفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۳ : کی دل از حلقهٔ آن زلف دو تا خواهد رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۴ : هر جا سخنی از آن دهان رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۵ : روز مردن سویم از رحمت نگاهی کرد و رفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۶ : رسید قاصد و پیغام وصل جانان گفت
- غزل شمارهٔ ۱۳۷ : امروز ندارم غم فردای قیامت
- غزل شمارهٔ ۱۳۸ : هم به حرم هم به دیر بدر دجا دیدمت
- غزل شمارهٔ ۱۳۹ : ای فتنهٔ هر دوری از قامت فتانت
- غزل شمارهٔ ۱۴۰ : ای آب زندگانی یک نکته از دهانت
- غزل شمارهٔ ۱۴۱ : عهد همه بشکستم در بستن پیمانت
- غزل شمارهٔ ۱۴۲ : ای تنگ شکر تنگ دل از تنگ دهانت
- غزل شمارهٔ ۱۴۳ : مدام ذکر ملک این کلام شیرین باد
- غزل شمارهٔ ۱۴۴ : تا پرده ز صورتش برافتاد
- غزل شمارهٔ ۱۴۵ : دل در اندیشهٔ آن زلف گره گیر افتاد
- غزل شمارهٔ ۱۴۶ : فریاد که رفت خونم از یاد
- غزل شمارهٔ ۱۴۷ : تا دلم در خم آن زلف سیه‌نام افتاد
- غزل شمارهٔ ۱۴۸ : بر دوش تو تا زلف زره‌پوش تو افتاد
- غزل شمارهٔ ۱۴۹ : در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد
- غزل شمارهٔ ۱۵۰ : در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد
- غزل شمارهٔ ۱۵۱ : تا سوی من آن چشم سیه را نگه افتاد
- غزل شمارهٔ ۱۵۲ : دل به ابروی تو ای تازه جوان باید داد
- غزل شمارهٔ ۱۵۳ : لعل تو به سر چشمهٔ زمزم نتوان داد
- غزل شمارهٔ ۱۵۴ : روزی که خدا کام دل تنگ دلان داد
- غزل شمارهٔ ۱۵۵ : مصوری که تو را چین زلف مشکین داد
- غزل شمارهٔ ۱۵۶ : همان که چشم تو را طرز دل‌ربایی داد
- غزل شمارهٔ ۱۵۷ : مشاطه تا به روی تو زلف دوتا نهاد
- غزل شمارهٔ ۱۵۸ : ای کاش پی قتل من آن سیم تن افتد
- غزل شمارهٔ ۱۵۹ : هر سر که به سودای خط و خال تو افتد
- غزل شمارهٔ ۱۶۰ : فرخنده شکاری که ز پیکان تو افتد
- غزل شمارهٔ ۱۶۱ : نظر ز روی تو صاحب نظر نمی‌بندد
- غزل شمارهٔ ۱۶۲ : کسی به زیر فلک دست بر قضا دارد
- غزل شمارهٔ ۱۶۳ : آخر این نالهٔ سوزنده اثرها دارد
- غزل شمارهٔ ۱۶۴ : ترک مست تو به دست از مژه خنجر دارد
- غزل شمارهٔ ۱۶۵ : جهان عشق ندانم چه زیر سر دارد
- غزل شمارهٔ ۱۶۶ : کسی ز فتنهٔ آخر زمان خبر دارد
- غزل شمارهٔ ۱۶۷ : خداخوان تا خدادان فرق دارد
- غزل شمارهٔ ۱۶۸ : آن که یک ذره غمت در دل پر غم دارد
- غزل شمارهٔ ۱۶۹ : گهی به دیر و گهی جلوه در حرم دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۰ : هر خم زلف تو یک جمع پریشان دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۱ : کسی که در دل شب چشم خون فشان دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۲ : چراغی کاین همه پروانه دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۳ : هر کس که به دل حسرت پیکان تو دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۴ : گر نه آن زلف سیه قصد شبیخون دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۵ : این چه تابی است که آن حلقهٔ گیسو دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۶ : غلام آن نظربازم که خاطر با یکی دارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۷ : مهره توان برد، مار اگر بگذارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۸ : کسی پا به کوی وفا می‌گذارد
- غزل شمارهٔ ۱۷۹ : دل نام سر زلف ترا مشک ختا کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۰ : دوش زلف سیهت بنده‌نوازیها کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۱ : شبی که دل به برم یاد زلف دلبر کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۲ : نرگس که فلک چشم و چراغ چمنش کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۳ : چشم مستش نه همین غارت دین و دل کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۴ : از بناگوش تو هر شب گله سر خواهم کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۵ : بیدادگر نگارا تا کی جفا توان کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۶ : نه حسرت وصالش از دل به در توان کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۷ : زلف پر چین تو مشاطه شبی شانه نکرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۸ : هر گه که ناوکی ز کمانت کمانه کرد
- غزل شمارهٔ ۱۸۹ : ای خوشا رندی که رو در ساحت می‌خانه کرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۰ : نرخ یک بوسه گر آن لعل به صدجان می‌کرد
- غزل شمارهٔ ۱۹۱ : ساقی بده رطل گران، زان می که دهقان پرورد
- غزل شمارهٔ ۱۹۲ : تا مه روی تو از چاک گریبان سر زد
- غزل شمارهٔ ۱۹۳ : تا صبا شانه بر آن سنبل خم در خم زد
- غزل شمارهٔ ۱۹۴ : نرگس مست تو راه دل هشیاران زد
- غزل شمارهٔ ۱۹۵ : چشم مستش اگر از خواب گران برخیزد
- غزل شمارهٔ ۱۹۶ : هر که افتادهٔ آن جنبش قامت باشد
- غزل شمارهٔ ۱۹۷ : هر که در عشق چو من عاجز مضطر باشد
- غزل شمارهٔ ۱۹۸ : هر کس که به جان دسترسی داشته باشد
- غزل شمارهٔ ۱۹۹ : هر دلی کز عشق ماهی اندرو راهی نباشد
- غزل شمارهٔ ۲۰۰ : خوش آن که نگاهش به سراپای تو باشد
- غزل شمارهٔ ۲۰۱ : نفس نامسلمانم از گنه پشیمان شد
- غزل شمارهٔ ۲۰۲ : تا صورت زیبای تو از پرده عیان شد
- غزل شمارهٔ ۲۰۳ : هر جان که بر لب آمد، واقف از آن دهان شد
- غزل شمارهٔ ۲۰۴ : آن که در عشق سزاوار سر دار نشد
- غزل شمارهٔ ۲۰۵ : کو جوانی که ز سودای غمت پیر نشد
- غزل شمارهٔ ۲۰۶ : زان غنچه‌دهان دلم به تنگ آمد
- غزل شمارهٔ ۲۰۷ : تا خیل غمش در دل ناشاد من آمد
- غزل شمارهٔ ۲۰۸ : ز اختران جگرم چند پر شرر ماند
- غزل شمارهٔ ۲۰۹ : گر بدین گونه سر زلف تو افشان ماند
- غزل شمارهٔ ۲۱۰ : با وجود نگه مست تو هشیار نماند
- غزل شمارهٔ ۲۱۱ : هیچم آرام دل از زلف دل آرام نماند
- غزل شمارهٔ ۲۱۲ : تا حریفان بر در می‌خانه ماوا کرده‌اند
- غزل شمارهٔ ۲۱۳ : قتل ما ای دل به تیغ او مقدر کرده‌اند
- غزل شمارهٔ ۲۱۴ : می فروشان آن چه از صهبای گلگون کرده‌اند
- غزل شمارهٔ ۲۱۵ : مستان بزم عشق شرابی نداشتند
- غزل شمارهٔ ۲۱۶ : تا به دل خورده‌ام از عشق گلی خاری چند
- غزل شمارهٔ ۲۱۷ : ای بندهٔ بالای تو زرین کمری چند
- غزل شمارهٔ ۲۱۸ : کاش می‌داد خدا هر نفسم جانی چند
- غزل شمارهٔ ۲۱۹ : ای به دل ها زده مژگان تو پیکانی چند
- غزل شمارهٔ ۲۲۰ : دادن باده حرام است به نادانی چند
- غزل شمارهٔ ۲۲۱ : عید آمد و مرغان ره گل‌زار گرفتند
- غزل شمارهٔ ۲۲۲ : کام من از آن کنج دهان هیچ ندادند
- غزل شمارهٔ ۲۲۳ : خاکم به ره آن بت چالاک نکردند
- غزل شمارهٔ ۲۲۴ : ای خوش آنان که قدم در ره میخانهٔ زدند
- غزل شمارهٔ ۲۲۵ : بر زلف تو باید که ره شانه ببندند
- غزل شمارهٔ ۲۲۶ : مردان خدا پردهٔ پندار دریدند
- غزل شمارهٔ ۲۲۷ : مرا با چشم گریان آفریدند
- غزل شمارهٔ ۲۲۸ : چینیان گر به کف از جعد تو یک تار آرند
- غزل شمارهٔ ۲۲۹ : گر به چین بویی از آن سنبل مشکین آرند
- غزل شمارهٔ ۲۳۰ : بهل ز صورت خوبت نقاب بردارند
- غزل شمارهٔ ۲۳۱ : چون بتان دستی به ناز زلف پر چین می‌برند
- غزل شمارهٔ ۲۳۲ : آنان که در محبت او سنگ می‌خورند
- غزل شمارهٔ ۲۳۳ : تشنگان ستمت زندگی از سر گیرند
- غزل شمارهٔ ۲۳۴ : صورتگران که صورت دل خواه می‌کشند
- غزل شمارهٔ ۲۳۵ : مگر خدا ز رقیبان تو را جدا بکند
- غزل شمارهٔ ۲۳۶ : زان سبب جان آفرینش جان روشن لطف کرد
- غزل شمارهٔ ۲۳۷ : گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند
- غزل شمارهٔ ۲۳۸ : کاشکی ساقی ز لعلش می به جام من کند
- غزل شمارهٔ ۲۳۹ : دل نداند که فدای سر جانان چه کند
- غزل شمارهٔ ۲۴۰ : چون دم تیغ تو قصد جان ستانی می‌کند
- غزل شمارهٔ ۲۴۱ : زلف و خط دلکشش دام بنی آدمند
- غزل شمارهٔ ۲۴۲ : بتان به مملکت حسن پادشاهانند
- غزل شمارهٔ ۲۴۳ : جمعی که مرهم جگر خستهٔ منند
- غزل شمارهٔ ۲۴۴ : ای خنده تو راهزن کاروان قند
- غزل شمارهٔ ۲۴۵ : هر جا حدیث حسن تو تقریر می‌کنند
- غزل شمارهٔ ۲۴۶ : هر که را که بخت، دیده می‌دهد، در رخ تو بیننده می‌کند
- غزل شمارهٔ ۲۴۷ : آتش‌زدگان ستم آب از تو نخواهند
- غزل شمارهٔ ۲۴۸ : گر ز غلامیش نشانت دهند
- غزل شمارهٔ ۲۴۹ : عاشقی کز خون دل جام شرابش می‌دهند
- غزل شمارهٔ ۲۵۰ : هر که را کار بدان چشم دل آزار بود
- غزل شمارهٔ ۲۵۱ : دل دیوانهٔ من قابل زنجیر نبود
- غزل شمارهٔ ۲۵۲ : شب که در حلقهٔ ما زلف دل آرام نبود
- غزل شمارهٔ ۲۵۳ : مانع رفتن بجز مهر و وفای من نبود
- غزل شمارهٔ ۲۵۴ : قدح باده اگر چشم بت ساده نبود
- غزل شمارهٔ ۲۵۵ : لب پیمانه اگر بر لب جانانه نبود
- غزل شمارهٔ ۲۵۶ : آشوب شهر طلعت زیبای او بود
- غزل شمارهٔ ۲۵۷ : همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود
- غزل شمارهٔ ۲۵۸ : به کویش دوش یا رب یا ربی بود
- غزل شمارهٔ ۲۵۹ : تا به رخ چین سر زلف تو لرزان نشود
- غزل شمارهٔ ۲۶۰ : گر آن صنم ز پرده پدیدار می‌شود
- غزل شمارهٔ ۲۶۱ : پیش من کام رقیب از لعل خندان می‌دهد
- غزل شمارهٔ ۲۶۲ : جان سپاری به ره غمزهٔ جانان باید
- غزل شمارهٔ ۲۶۳ : هر جا که به طنازی، آن سرو روان آید
- غزل شمارهٔ ۲۶۴ : همه جا تیر تو بر سینهٔ ما می‌آید
- غزل شمارهٔ ۲۶۵ : دل به حسرت ز سر کوی کسی می‌آید
- غزل شمارهٔ ۲۶۶ : گر به کاری نزنم دست به جز عشق تو شاید
- غزل شمارهٔ ۲۶۷ : به امیدی که وفا خواهم دید
- غزل شمارهٔ ۲۶۸ : هر کس که دید روی تو آهی ز جان کشید
- غزل شمارهٔ ۲۶۹ : گر در آید شب عید از درم آن صبح امید
- غزل شمارهٔ ۲۷۰ : بگشا به تبسم لب شیرین شکربار
- غزل شمارهٔ ۲۷۱ : ای ز رخت صبح و شام کاسته شمس و قمر
- غزل شمارهٔ ۲۷۲ : منت خدای را که خداوند بی‌نیاز
- غزل شمارهٔ ۲۷۳ : بستهٔ زلف تو شوریده سرانند هنوز
- غزل شمارهٔ ۲۷۴ : در سر کوی وفا با کوه کن هم گام باش
- غزل شمارهٔ ۲۷۵ : در میکده خدمت کن بی معرکه سلطان باش
- غزل شمارهٔ ۲۷۶ : دلا موافق آن زلف عنبرافشان باش
- غزل شمارهٔ ۲۷۷ : آزادی اگر خواهی از عقل گریزان باش
- غزل شمارهٔ ۲۷۸ : دلا مقید آن گیسوان پرچین باش
- غزل شمارهٔ ۲۷۹ : ای خواجه برو بندهٔ آن زهره جبین باش
- غزل شمارهٔ ۲۸۰ : من نمی‌گویم که عاقل باش یا دیوانه باش
- غزل شمارهٔ ۲۸۱ : چون صبا شانه زند طرهٔ عنبربارش
- غزل شمارهٔ ۲۸۲ : تو و چشم سیه مستی که نتوان دید هشیارش
- غزل شمارهٔ ۲۸۳ : چو باد بر شکند چین زلف غالیه بارش
- غزل شمارهٔ ۲۸۴ : لب تشنه‌ای که شد لب جانان میسرش
- غزل شمارهٔ ۲۸۵ : تویی آن آیت رحمت که نتوان کرد تفسیرش
- غزل شمارهٔ ۲۸۶ : دل به دنبال وفا رفت و من از دنبالش
- غزل شمارهٔ ۲۸۷ : گر هلاک من است عنوانش
- غزل شمارهٔ ۲۸۸ : نه دست آن که بر آرم دل از چه ذقنش
- غزل شمارهٔ ۲۸۹ : دامن کشان شبی گذر افتاد بر منش
- غزل شمارهٔ ۲۹۰ : خوشا دلی که تو باشی نگار پرده‌نشینش
- غزل شمارهٔ ۲۹۱ : چه غنچه‌ها که نپرود باغ نسرینش
- غزل شمارهٔ ۲۹۲ : تا دهان او لبالب شد ز نوش
- غزل شمارهٔ ۲۹۳ : شاهد به کام و شیشه به دست و سبو به دوش
- غزل شمارهٔ ۲۹۴ : ای جز می مشک بر سر دوش
- غزل شمارهٔ ۲۹۵ : خوش آن که باده بنوشد به روی چون ماهش
- غزل شمارهٔ ۲۹۶ : نگه داشت غزالی دل مرا به نگاهش
- غزل شمارهٔ ۲۹۷ : دل سپردم به نگه کردن چشم سیهش
- غزل شمارهٔ ۲۹۸ : چشم عقلم خیره شد از عکس روی تابناکش
- غزل شمارهٔ ۲۹۹ : در پا مریز حلقهٔ زلف بلند خویش
- غزل شمارهٔ ۳۰۰ : در راه عشق من نگذشتم ز کام خویش
- غزل شمارهٔ ۳۰۱ : کمتر فکن به چاه زنخدان نگاه خویش
- غزل شمارهٔ ۳۰۲ : رنج بیهوده مکش، گه به حرم گاه به دیر
- غزل شمارهٔ ۳۰۳ : چندین هزار صید فتد از قفای تو
- غزل شمارهٔ ۳۰۴ : آن را که اول از همه خواندی به سوی خویش
- غزل شمارهٔ ۳۰۵ : شبان تیره به سر وقت چشم جادویش
- غزل شمارهٔ ۳۰۶ : بس که بنشسته تا پر بر تنم پیکان عشق
- غزل شمارهٔ ۳۰۷ : خاک سر راهت شدم ای لعبت چالاک
- غزل شمارهٔ ۳۰۸ : تا شکن زلف تو است سلسله جنبان دل
- غزل شمارهٔ ۳۰۹ : هر دل شیدا که شد به روی تو مایل
- غزل شمارهٔ ۳۱۰ : در عالم عشق تو نه کفر است و نه اسلام
- غزل شمارهٔ ۳۱۱ : من خراب نگه نرگس شهلای توام
- غزل شمارهٔ ۳۱۲ : پرده بگشای که من سوختهٔ روی توام
- غزل شمارهٔ ۳۱۳ : تا به در میکده جا کرده‌ام
- غزل شمارهٔ ۳۱۴ : دست در حلقهٔ آن جعد چلیپا زده‌ام
- غزل شمارهٔ ۳۱۵ : تا با تو آرمیده‌ام از خود رمیده‌ام
- غزل شمارهٔ ۳۱۶ : عمر گذشت، وز رخش سیر نشد نظاره‌ام
- غزل شمارهٔ ۳۱۷ : آن که به دیوانگی در غمش افسانه‌ام
- غزل شمارهٔ ۳۱۸ : چندان به سر کوی خرابات خرابم
- غزل شمارهٔ ۳۱۹ : وقت مردن هم نیامد بر سر بالین طبیبم
- غزل شمارهٔ ۳۲۰ : از آن به خدمت میخوارگان کمر بستم
- غزل شمارهٔ ۳۲۱ : ز تجلی جمالش از دو کون بستم
- غزل شمارهٔ ۳۲۲ : من این عهدی که با موی تو بستم
- غزل شمارهٔ ۳۲۳ : ساقی نداده ساغر چندان نموده مستم
- غزل شمارهٔ ۳۲۴ : بر در می‌خانه تا مقام گرفتم
- غزل شمارهٔ ۳۲۵ : در جلوه‌گاه جانان جان را به شوق دادم
- غزل شمارهٔ ۳۲۶ : تا شدم صید تو آسوده ز هر صیادم
- غزل شمارهٔ ۳۲۷ : در عالم محبت دانی چه کار کردم
- غزل شمارهٔ ۳۲۸ : بر سر آتش سوزنده نشیمن کردم
- غزل شمارهٔ ۳۲۹ : جانی که خلاص از شب هجران تو کردم
- غزل شمارهٔ ۳۳۰ : امشب تو را به خوبی نسبت به ماه کردم
- غزل شمارهٔ ۳۳۱ : اگر گاهی بدان مه پاره یک نظاره می‌کردم
- غزل شمارهٔ ۳۳۲ : به حلقهٔ سر زلف تو پای‌بند شدم
- غزل شمارهٔ ۳۳۳ : مو به مو بستهٔ آن زلف گره گیر شدم
- غزل شمارهٔ ۳۳۴ : به بوسه‌ای ز دهان تو آرزومندم
- غزل شمارهٔ ۳۳۵ : یک باره گر از سبحه در انکار نبودم
- غزل شمارهٔ ۳۳۶ : دیری است که دیوانه آن چشم کبودم
- غزل شمارهٔ ۳۳۷ : دوشینه مهی به خواب دیدم
- غزل شمارهٔ ۳۳۸ : دیشب به خواب شیرین نوشین لبش مکیدم
- غزل شمارهٔ ۳۳۹ : دوش از لب نوشش سختی چند شنیدم
- غزل شمارهٔ ۳۴۰ : ای خوش آن دم که به بستان تو می‌نالیدم
- غزل شمارهٔ ۳۴۱ : بس که دل سوختگی ز آتش هجران دارم
- غزل شمارهٔ ۳۴۲ : بر سر هر مژه چندین گل رنگین دارم
- غزل شمارهٔ ۳۴۳ : چون سر زلف تو آشفته خیالی دارم
- غزل شمارهٔ ۳۴۴ : گرفته تا ره بغداد ماه نوسفرم
- غزل شمارهٔ ۳۴۵ : به جلوه کاش درآید مه نکوسیرم
- غزل شمارهٔ ۳۴۶ : عشق بگسست چنان سلسله تدبیرم
- غزل شمارهٔ ۳۴۷ : جنون گسسته بدانسان کمند تدبیرم
- غزل شمارهٔ ۳۴۸ : نذر کردم گر ز دست محنت هجران نمیرم
- غزل شمارهٔ ۳۴۹ : هر کجا دم زدم از چشم بت کشمیرم
- غزل شمارهٔ ۳۵۰ : من بر سر کوی تو ندیدم
- غزل شمارهٔ ۳۵۱ : تا تو به گلشن آمدی، با همه در کشاکشم
- غزل شمارهٔ ۳۵۲ : دوش از در می‌خانه کشیدند به دوشم
- غزل شمارهٔ ۳۵۳ : سروش عشق تو یک نکته گفت در گوشم
- غزل شمارهٔ ۳۵۴ : من ساده پرست و باده نوشم
- غزل شمارهٔ ۳۵۵ : من مست می‌پرستم، من رند باده نوشم
- غزل شمارهٔ ۳۵۶ : ای خط تو را دایرهٔ حسن مسلم
- غزل شمارهٔ ۳۵۷ : تا خیل غمت خیمه زد اندر دل تنگم
- غزل شمارهٔ ۳۵۸ : ای کعبهٔ مقصودم، وی قبلهٔ آمالم
- غزل شمارهٔ ۳۵۹ : ای که می‌پرسی ز من کیفیت چشم غزالم
- غزل شمارهٔ ۳۶۰ : مشغول رخ ساقی، سرگرم خط جامم
- غزل شمارهٔ ۳۶۱ : از دشمنم چه بیم که با دوست هم دمم
- غزل شمارهٔ ۳۶۲ : نرگسش گفت که من ساقی می‌خوارانم
- غزل شمارهٔ ۳۶۳ : تا هست نشانی از نشانم
- غزل شمارهٔ ۳۶۴ : فدای قاصد جانان کز او آسوده شد جانم
- غزل شمارهٔ ۳۶۵ : گر دست دهد دامن آن سرو روانم
- غزل شمارهٔ ۳۶۶ : چون ترک تیر افکن تویی، باید به خون غلطیدنم
- غزل شمارهٔ ۳۶۷ : حق ز رخت کرده ظهور ای صنم
- غزل شمارهٔ ۳۶۸ : شب فراق تو گر ناله را اشاره کنم
- غزل شمارهٔ ۳۶۹ : دامن خمیه سفر از در دوست می‌کنم
- غزل شمارهٔ ۳۷۰ : من از کمال شوق ندانم که این تویی
- غزل شمارهٔ ۳۷۱ : به دیر و حرم، فارغ از کفر و دینم
- غزل شمارهٔ ۳۷۲ : زان پرده می‌گشاید دل بند نازنیم
- غزل شمارهٔ ۳۷۳ : نه به دیر همدمم شد، نه به کعبه هم نشینم
- غزل شمارهٔ ۳۷۴ : یارب آن نامهربانان مه دل فراگیرد ز کینم
- غزل شمارهٔ ۳۷۵ : تا با کمان ابرو بنشست در کمینم
- غزل شمارهٔ ۳۷۶ : چنان به کوی تو آسوده از بهشت برینم
- غزل شمارهٔ ۳۷۷ : تا کفر سر زلفت زد راه دل و دینم
- غزل شمارهٔ ۳۷۸ : امشب نگه افتاد بر آن غیرت ماهم
- غزل شمارهٔ ۳۷۹ : گر به گل‌زار رخش افتد نگاه گاه گاهم
- غزل شمارهٔ ۳۸۰ : غم روی تو به عالم ندهم
- غزل شمارهٔ ۳۸۱ : بخت سیه به کین من، چشم سیاه یار هم
- غزل شمارهٔ ۳۸۲ : تا خبردار ز سر لب جانان شده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۳۸۳ : ما دل خود را به دست شوق شکستیم
- غزل شمارهٔ ۳۸۴ : تا لب می‌پرست او داد شراب مستیم
- غزل شمارهٔ ۳۸۵ : آخر از کعبه مقیم در خمار شدیم
- غزل شمارهٔ ۳۸۶ : تا بدان طرهٔ طرار گرفتار شدیم
- غزل شمارهٔ ۳۸۷ : تا از دو چشم مستت بیمار و دردمندیم
- غزل شمارهٔ ۳۸۸ : از دادن جان خدمت جانانه رسیدیم
- غزل شمارهٔ ۳۸۹ : خواست تا زلف پریشان تو بی‌سامانیم
- غزل شمارهٔ ۳۹۰ : توان شناخت ز خونی که ریخت بر رویم
- غزل شمارهٔ ۳۹۱ : از بس عرق شمر نشسته‌ست به رویم
- غزل شمارهٔ ۳۹۲ : مهر از تو ندیدم و وفا هم
- غزل شمارهٔ ۳۹۳ : ما ز چشم تو مست یک نگهیم
- غزل شمارهٔ ۳۹۴ : محبان را نصیب است از حبیبان
- غزل شمارهٔ ۳۹۵ : ای که ز آب زندگی لعل تو می‌دهد نشان
- غزل شمارهٔ ۳۹۶ : گشت فراق و وصل تو مرگ و بقای عاشقان
- غزل شمارهٔ ۳۹۷ : به که باشم بی قرار از زلف یار خویشتن
- غزل شمارهٔ ۳۹۸ : عرضه دادم در بر جانان وفای خویشتن
- غزل شمارهٔ ۳۹۹ : شعار عشق بازان چیست، خوبان را دعا کردن
- غزل شمارهٔ ۴۰۰ : گدایی از در می‌خانه باید دم به دم کردن
- غزل شمارهٔ ۴۰۱ : نه از جمال تو قطع نظر توان کردن
- غزل شمارهٔ ۴۰۲ : با آن غزال وحشی گر خواهی آرمیدن
- غزل شمارهٔ ۴۰۳ : گر عارف حق بینی چشم از همه بر هم زن
- غزل شمارهٔ ۴۰۴ : بر صفحهٔ رخ از خط مشکین رقم مزن
- غزل شمارهٔ ۴۰۵ : ز صحن این چمن آن سرو قامت را تمنا کن
- غزل شمارهٔ ۴۰۶ : یا که دندان طمع را از لب جانان بکن
- غزل شمارهٔ ۴۰۷ : ای پیک سحرگاهی پیغامی از و سرکن
- غزل شمارهٔ ۴۰۸ : شبها به بزم مدعی ای بی مروت جا مکن
- غزل شمارهٔ ۴۰۹ : گاهی به نوشخند لبت را اشاره کن
- غزل شمارهٔ ۴۱۰ : غافل گذشتی از دل امیدوار من
- غزل شمارهٔ ۴۱۱ : نرگس بیمار تو گشته پرستار من
- غزل شمارهٔ ۴۱۲ : دانی که چیست رشتهٔ عمر دراز من
- غزل شمارهٔ ۴۱۳ : با رقیب آمدی به محفل من
- غزل شمارهٔ ۴۱۴ : به خون تپیده ز بازوی قاتلی تن من
- غزل شمارهٔ ۴۱۵ : گفتم که چیست راهزن عقل و دین من
- غزل شمارهٔ ۴۱۶ : وقت مرگ آمد ز رحمت بر سر بالین من
- غزل شمارهٔ ۴۱۷ : تنگ شد از غم دل جای به من
- غزل شمارهٔ ۴۱۸ : لبش را هر چه بوسیدم، فزون‌تر شد هوای من
- غزل شمارهٔ ۴۱۹ : ثواب من همه شد عین رو سیاهی من
- غزل شمارهٔ ۴۲۰ : خونم بتی ریخت کش داده بی چون
- غزل شمارهٔ ۴۲۱ : خادم دیر مغانم، هنری بهتر از این
- غزل شمارهٔ ۴۲۲ : زلف مسلسل ریخته، عنبرفشانی را ببین
- غزل شمارهٔ ۴۲۳ : دل‌ها فتاده در پی آن دل ربا ببین
- غزل شمارهٔ ۴۲۴ : حلقهٔ زلف سیاهش بر رخ انور ببین
- غزل شمارهٔ ۴۲۵ : تابش صبح بناگوشش ببین
- غزل شمارهٔ ۴۲۶ : مژگان مردم افکن، چشمان کافرش بین
- غزل شمارهٔ ۴۲۷ : گر کان نمک خواهی لعل نمکینش بین
- غزل شمارهٔ ۴۲۸ : چین زلف مشکین را بر رخ نگارم بین
- غزل شمارهٔ ۴۲۹ : گر خون من ز شیشه بریزد به جام او
- غزل شمارهٔ ۴۳۰ : از بس که در خیال مکیدم لبان او
- غزل شمارهٔ ۴۳۱ : هر کس که نهد پای بر آن خاک سر کو
- غزل شمارهٔ ۴۳۲ : به زیر تیغ نداریم مدعا جز تو
- غزل شمارهٔ ۴۳۳ : من بندهٔ آنم که ببوسد دهن تو
- غزل شمارهٔ ۴۳۴ : ای فتنه دست پرور چشم سیاه تو
- غزل شمارهٔ ۴۳۵ : ای اهل نظر کشتهٔ تیر نگه تو
- غزل شمارهٔ ۴۳۶ : تا سر نرفته بر سر مهر و وفای تو
- غزل شمارهٔ ۴۳۷ : ماه غلام رخ زیبای تو
- غزل شمارهٔ ۴۳۸ : ساقی دل نرگس شهلای تو
- غزل شمارهٔ ۴۳۹ : چه عقده‌هاست به کار دلم ز بخت سیاه
- غزل شمارهٔ ۴۴۰ : آهی که رخنه کردم از وی به سنگ خاره
- غزل شمارهٔ ۴۴۱ : تا به چشمان سیه سرمه درانداخته‌ای
- غزل شمارهٔ ۴۴۲ : تنها نه جا به خلوت دل‌ها گرفته‌ای
- غزل شمارهٔ ۴۴۳ : تا به جفایت خوشم، ترک جفا کرده‌ای
- غزل شمارهٔ ۴۴۴ : سنبل گل پوش را بر سمن آورده‌ای
- غزل شمارهٔ ۴۴۵ : امشب ای زلف سیه سخت پریشان شده‌ای
- غزل شمارهٔ ۴۴۶ : گر نه از کشتن عشاق به تنگ آمده‌ای
- غزل شمارهٔ ۴۴۷ : رهزن ایمان من شد نازنین تازه‌ای
- غزل شمارهٔ ۴۴۸ : تیغ به دست آمدی و مست شرابی
- غزل شمارهٔ ۴۴۹ : شدم به میکده ساقی مرا نداد شرابی
- غزل شمارهٔ ۴۵۰ : دلم افتاد به دنبال سوار عجبی
- غزل شمارهٔ ۴۵۱ : پرده برانداختی، چهره برافروختی
- غزل شمارهٔ ۴۵۲ : هر مرغ کز آن گلبن نو باخبرستی
- غزل شمارهٔ ۴۵۳ : ای صورت زیبا که به سیرت ملکستی
- غزل شمارهٔ ۴۵۴ : کسی که دامنش آلودهٔ شرابستی
- غزل شمارهٔ ۴۵۵ : صورتت یک باره از آدم نمود از قید هستی
- غزل شمارهٔ ۴۵۶ : مسجد مقام عجب است، می‌خانه جای مستی
- غزل شمارهٔ ۴۵۷ : چه خلاف سر زد از ما که در سرای بستی
- غزل شمارهٔ ۴۵۸ : یک جام با تو خوردن یک عمر می‌پرستی
- غزل شمارهٔ ۴۵۹ : با من اگر خواجه سری داشتی
- غزل شمارهٔ ۴۶۰ : ای که هم آغوش یار حور سرشتی
- غزل شمارهٔ ۴۶۱ : نقد غمت خریدم با صد هزار شادی
- غزل شمارهٔ ۴۶۲ : سر از کمند نپیچم اگر تو صیادی
- غزل شمارهٔ ۴۶۳ : رفتی بر غیر و ترک ما کردی
- غزل شمارهٔ ۴۶۴ : زان سر زلف مرا بی سرو سامان کردی
- غزل شمارهٔ ۴۶۵ : اگر ناصح نظر بر منظر جانان من کردی
- غزل شمارهٔ ۴۶۶ : با آن که می از شیشه به پیمانه نکردی
- غزل شمارهٔ ۴۶۷ : گه جلوه‌گر ز بام و گه از منظر آمدی
- غزل شمارهٔ ۴۶۸ : دامن کشان شبی به کنارم نیامدی
- غزل شمارهٔ ۴۶۹ : دگر فرود نیاید سرم به هیچ کمندی
- غزل شمارهٔ ۴۷۰ : شب چارده غلامی ز مه تمام داری
- غزل شمارهٔ ۴۷۱ : تا از مژهٔ دلکش تیری به کمان داری
- غزل شمارهٔ ۴۷۲ : چو در میناست می، یاقوت رخشان است پنداری
- غزل شمارهٔ ۴۷۳ : تو شکر لب که با خسرو بسی شیرین سخن داری
- غزل شمارهٔ ۴۷۴ : این چه دامی است که از سنبل مشکین داری
- غزل شمارهٔ ۴۷۵ : گرد مه خط سیهکار نداری، داری
- غزل شمارهٔ ۴۷۶ : زان فشانم اشک در هر رهگذاری
- غزل شمارهٔ ۴۷۷ : دیدم جمال قاتل در وقت جان سپاری
- غزل شمارهٔ ۴۷۸ : من به غیر از تو کسی یار نگیرم، آری
- غزل شمارهٔ ۴۷۹ : ای طلعت نکوی تو نیکوتر از پری
- غزل شمارهٔ ۴۸۰ : زاهد و سبحه صد دانه و ذکر سحری
- غزل شمارهٔ ۴۸۱ : گفتی که وقت سحر سویت کنم گذری
- غزل شمارهٔ ۴۸۲ : تو پری چهره اگر دست به آیینه بری
- غزل شمارهٔ ۴۸۳ : خوشا شبی که به آرامگاه من باشی
- غزل شمارهٔ ۴۸۴ : زندگی بی او ندارد حاصلی
- غزل شمارهٔ ۴۸۵ : این سر که به تن دارم مست می ناب اولی
- غزل شمارهٔ ۴۸۶ : ساقی انجمن شد، شوخ شکر کلامی
- غزل شمارهٔ ۴۸۷ : وه که گر یک شب پس از عمری به خوابت دیدمی
- غزل شمارهٔ ۴۸۸ : ای زلف خم به خم که زدی راه عالمی
- غزل شمارهٔ ۴۸۹ : چنین نگار ندیدم به هیچ ایوانی
- غزل شمارهٔ ۴۹۰ : لب شیرین تو را دادند تا شکر بیفشانی
- غزل شمارهٔ ۴۹۱ : دوشینه خود شنیدم یک نکته از دهانی
- غزل شمارهٔ ۴۹۲ : سر راهش افتادم از ناتوانی
- غزل شمارهٔ ۴۹۳ : من و عشق تو اگر کفر و اگر ایمانی
- غزل شمارهٔ ۴۹۴ : گر چه آن زلف سیه را تو نمی‌لرزانی
- غزل شمارهٔ ۴۹۵ : عشق و کمین گشادنی، ما و ز جان بریدنی
- غزل شمارهٔ ۴۹۶ : بس که فرخ رخ و شکر لب و شیرین دهنی
- غزل شمارهٔ ۴۹۷ : خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی
- غزل شمارهٔ ۴۹۸ : در شهر اگر تو شاهد شیرین گذر کنی
- غزل شمارهٔ ۴۹۹ : گر جلوه‌گر به عرصهٔ محشر گذرکنی
- غزل شمارهٔ ۵۰۰ : چون به رخ چین سر زلف چلیپا فکنی
- غزل شمارهٔ ۵۰۱ : گر تو زان تنگ شکر خنده مکرر نکنی
- غزل شمارهٔ ۵۰۲ : جنس گران بهای خود ارزان نمی‌کنی
- غزل شمارهٔ ۵۰۳ : گر چشم سیاهش را از چشم صفا بینی
- غزل شمارهٔ ۵۰۴ : به شکر خنده دل بردی ز هر زیبا نگارینی
- غزل شمارهٔ ۵۰۵ : اولین گام ار سمند عقل را پی می‌کنی
- غزل شمارهٔ ۵۰۶ : ز وصل و هجر خود آسایش و عذاب منی
- غزل شمارهٔ ۵۰۷ : مو به مو دام فریب دل دانای منی
- غزل شمارهٔ ۵۰۸ : دلم که بسته تعلق به زلف پرچینی
- غزل شمارهٔ ۵۰۹ : گل به جوش آمد و مرغان به خروش از همه سوی
- غزل شمارهٔ ۵۱۰ : تا سراسیمهٔ آن طرهٔ پیچان نشوی
- غزل شمارهٔ ۵۱۱ : گر به دنبال دل آن زلف رود هیچ مگوی
- غزل شمارهٔ ۵۱۲ : کنون که صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهی
- غزل شمارهٔ ۵۱۳ : ای سر زلف تو سر رشتهٔ هر سودایی
- غزل شمارهٔ ۵۱۴ : دوش مستانه چه خوش گفت قدح پیمایی
- غزل شمارهٔ ۵۱۵ : خرم آن عاشق که آشوب دل و دینش تویی
- غزل شمارهٔ ۵۱۶ : چون نرقصد جانم از شادی که جانانم تویی