- غزل شمارهٔ ۱ : بکشت غمزهٔ آن شوخ بی‌گناه مرا
- غزل شمارهٔ ۲ : ز حد گذشت جدائی ز حد گذشت جفا
- غزل شمارهٔ ۳ : شوریده کرد شیوهٔ آن نازنین مرا
- غزل شمارهٔ ۴ : در ما به ناز می‌نگرد دلربای ما
- غزل شمارهٔ ۵ : ای خط و خال خوشت مایهٔ سودای ما
- غزل شمارهٔ ۶ : میکند سلسلهٔ زلف تو دیوانه مرا
- غزل شمارهٔ ۷ : میزند غمزهٔ مرد افکن او تیر مرا
- غزل شمارهٔ ۸ : کرد فارغ گل رویت ز گلستان ما را
- غزل شمارهٔ ۹ : دلا با مغان آشنائی طلب
- غزل شمارهٔ ۱۰ : دارم بتی به چهرهٔ صد ماه و آفتاب
- غزل شمارهٔ ۱۱ : لطف تو از حد برون حسن تویی منتهاست
- غزل شمارهٔ ۱۲ : خوشا کسیکه ز عشقش دمی رهائی نیست
- غزل شمارهٔ ۱۳ : جفا مکن که جفا رسم دلربائی نیست
- غزل شمارهٔ ۱۴ : دلداده را ز تیر ملامت گزند نیست
- غزل شمارهٔ ۱۵ : ما را ز شوق یار بغیر التفات نیست
- غزل شمارهٔ ۱۶ : ترک سر مستم که ساغر میگرفت
- غزل شمارهٔ ۱۷ : رمید صبر و دل از من چو دلنواز برفت
- غزل شمارهٔ ۱۸ : سیاه چرده بتم را نمک ز حد بگذشت
- غزل شمارهٔ ۱۹ : ز سنبلی که عذارت بر ارغوان انداخت
- غزل شمارهٔ ۲۰ : مرا ز وصل تو حاصل بجز تمنا نیست
- غزل شمارهٔ ۲۱ : دگر برون شدنم زین دیار ممکن نیست
- غزل شمارهٔ ۲۲ : جانا بیا که بی تو دلم را قرار نیست
- غزل شمارهٔ ۲۳ : حاصل ز زندگانی ما جز وبال نیست
- غزل شمارهٔ ۲۴ : هرگز دلم ز کوی تو جائی دگر نرفت
- غزل شمارهٔ ۲۵ : در خانه تا قرابهٔ ما پر شراب نیست
- غزل شمارهٔ ۲۶ : دلی که بستهٔ زنجیر زلف یاری نیست
- غزل شمارهٔ ۲۷ : بیش از این برگ فراق رخ جانانم نیست
- غزل شمارهٔ ۲۸ : سر نخوانیم که سودا زدهٔ موئی نیست
- غزل شمارهٔ ۲۹ : نه به ز شیوهٔ مستان طریق ورائی هست
- غزل شمارهٔ ۳۰ : دوشم غم تو ملک سویدا گرفته بود
- غزل شمارهٔ ۳۱ : ز من مپرس که بر من چه حال میگذرد
- غزل شمارهٔ ۳۲ : دردا که درد ما به دوائی نمیرسد
- غزل شمارهٔ ۳۳ : نسیم خاک مصلی و آب رکن آباد
- غزل شمارهٔ ۳۴ : دلم ز عشق تبرا نمی‌تواند کرد
- غزل شمارهٔ ۳۵ : ساقیا باز خرابیم بده جامی چند
- غزل شمارهٔ ۳۶ : ترا که گفت که با ما وفا نشاید کرد
- غزل شمارهٔ ۳۷ : نقش روی توام از پیش نظر می‌نرود
- غزل شمارهٔ ۳۸ : گرم عنایت او در بروی بگشاید
- غزل شمارهٔ ۳۹ : دوش اشگم سر به جیحون میکشید
- غزل شمارهٔ ۴۰ : هرگز کسی به خوبی چون یار ما نباشد
- غزل شمارهٔ ۴۱ : دوش لعلت نفسی خاطر ما خوش میکرد
- غزل شمارهٔ ۴۲ : مردیم و یار هیچ عنایت نمیکند
- غزل شمارهٔ ۴۳ : ز کوی یار زمانی کرانه نتوان کرد
- غزل شمارهٔ ۴۴ : بی روی یار صبر میسر نمی‌شود
- غزل شمارهٔ ۴۵ : سعادت روی با دین تو دارد
- غزل شمارهٔ ۴۶ : لعل نوشینش چو خندان میشود
- غزل شمارهٔ ۴۷ : باد صبا جیب سمن برگشاد
- غزل شمارهٔ ۴۸ : کجا کسیکه مرا مژدهٔ چمانه دهد
- غزل شمارهٔ ۴۹ : سپیده‌دم به صبوحی شراب خوش باشد
- غزل شمارهٔ ۵۰ : جوقی قلندرانیم بر ما قلم نباشد
- غزل شمارهٔ ۵۱ : شرم دار ایدل از این دهر رهائی تا چند
- غزل شمارهٔ ۵۲ : دلم زین بیش غوغا بر نتابد
- غزل شمارهٔ ۵۳ : ز سوز عشق من جانت بسوزد
- غزل شمارهٔ ۵۴ : وداع کعبهٔ جان چون توان کرد
- غزل شمارهٔ ۵۵ : عاشق شوریده ترک یار نتوانست کرد
- غزل شمارهٔ ۵۶ : علی‌الصباح که نرگس پیاله بردارد
- غزل شمارهٔ ۵۷ : خرم آن کس که غم عشق تو در دل دارد
- غزل شمارهٔ ۵۸ : ناگاه هوش و صبر من آن دلربا ببرد
- غزل شمارهٔ ۵۹ : پیوسته چشم شوخت ما را فکار دارد
- غزل شمارهٔ ۶۰ : یار پیمان شکنم با سر پیمان آمد
- غزل شمارهٔ ۶۱ : باز ترک عهد و پیمان کرده بود
- غزل شمارهٔ ۶۲ : از دم جان بخش نی‌دل را صفائی میرسد
- غزل شمارهٔ ۶۳ : دل همان به که گرفتار هوائی باشد
- غزل شمارهٔ ۶۴ : دوش عقلم هوس وصل تو شیدا میکرد
- غزل شمارهٔ ۶۵ : دوش سلطان خیالش باز غوغا کرده بود
- غزل شمارهٔ ۶۶ : جوق قلندرانیم در ما ریا نباشد
- غزل شمارهٔ ۶۷ : میپزد باز سرم بیهده سودای دگر
- غزل شمارهٔ ۶۸ : مرا دلیست گرفتار خطهٔ شیراز
- غزل شمارهٔ ۶۹ : چمن دل بردن آیین میکند باز
- غزل شمارهٔ ۷۰ : با ما نکرد آن بت سرکش وفا هنوز
- غزل شمارهٔ ۷۱ : قصهٔ درد دل و غصهٔ شبهای دراز
- غزل شمارهٔ ۷۲ : بی‌یار دل شکسته و دور از دیار خویش
- غزل شمارهٔ ۷۳ : در این چنین سره فصلی و نوبهاری خوش
- غزل شمارهٔ ۷۴ : وصل جانان باشدم جان گو مباش
- غزل شمارهٔ ۷۵ : نه بر هرخان و خاقان میبرم رشگ
- غزل شمارهٔ ۷۶ : ای ترک چشم مستت بیمار خانهٔ دل
- غزل شمارهٔ ۷۷ : گوئی آن یار که هر دو ز غمش خسته‌تریم
- غزل شمارهٔ ۷۸ : حال خود بس تباه می‌بینم
- غزل شمارهٔ ۷۹ : ما سریر سلطنت در بینوائی یافتیم
- غزل شمارهٔ ۸۰ : یارب از کرده به لطف تو پناه آوردیم
- غزل شمارهٔ ۸۱ : منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم
- غزل شمارهٔ ۸۲ : باز در میکده سر حلقهٔ رندان شده‌ام
- غزل شمارهٔ ۸۳ : قصد آن زلفین سرکش کرده‌ام
- غزل شمارهٔ ۸۴ : هرگه که شبی خود را در میکده اندازیم
- غزل شمارهٔ ۸۵ : از حد گذشت درد و به درمان نمیرسیم
- غزل شمارهٔ ۸۶ : ما که رندان کیسه پردازیم
- غزل شمارهٔ ۸۷ : ما گدایان بعد از این از کار و بار آسوده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۸۸ : رفتم از خطهٔ شیراز و به جان در خطرم
- غزل شمارهٔ ۸۹ : بیش از این بد عهد و پیمانی مکن
- غزل شمارهٔ ۹۰ : دلا باز آشفته کاری مکن
- غزل شمارهٔ ۹۱ : در خود نمی‌بینم که من بی او توانم ساختن
- غزل شمارهٔ ۹۲ : منگر به حدیث خرقه پوشان
- غزل شمارهٔ ۹۳ : خدایا تو ما را صفائی بده
- غزل شمارهٔ ۹۴ : ای عاشقان رویت بر مهر دل نهاده
- غزل شمارهٔ ۹۵ : باز فکند در چمن، بلبل مست غلغله
- غزل شمارهٔ ۹۶ : مرا دلیست ره عافیت رها کرده
- غزل شمارهٔ ۹۷ : مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه
- غزل شمارهٔ ۹۸ : بدین صفت سر و چشمی و قد و بالائی
- غزل شمارهٔ ۹۹ : خوش بود گر تو یار ما باشی
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : افتاده بازم در سر هوائی
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : زهی لعل لبت درج لئالی
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : دارد به سوی یاری مسکین دلم هوائی
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : زلفت به پریشانی دل برد به پیشانی
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : عزم کجا کرده‌ای باز که برخاستی
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : گر آن مه را وفا بودی چه بودی
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : خم ابروی او در جانفزائی