- بخش ۱ - سرآغاز : خدایا تا از این فیروزه ایوان
- بخش ۲ - در وصف معشوق : بتی فرخ رخی فرخنده رائی
- بخش ۳ - غزل : خم ابروی ا و در جان فزائی
- بخش ۴ - سخن در عشق : نخستین روز کاین چشم بلاکش
- بخش ۵ - عرض شوق : شبی شوقم شبیخون بر سر آورد
- بخش ۶ - غزل : دلم زین بیش غوغا برنتابد
- بخش ۷ - واقف شدن معشوق از حال عاشق : در آن شبهای تار از بیقراری
- بخش ۸ - پیغام فرستادن عاشق به معشوق : پس از عمری که دل خونابه میخورد
- بخش ۹ - غزل همام : بدیدم چشم مستت رفتم از دست
- بخش ۱۰ - پیغام رسانیدن قاصد : ضمیر پاک آن مرغ سخن ساز
- بخش ۱۱ - خطاب معشوق با قاصد : چو زلف خویشتن ناگه برآشفت
- بخش ۱۲ - غزل : ز سوز عشق من جانت بسوزد
- بخش ۱۳ - تمامی سخن معشوق : ترا آن به که راه خویش گیری
- بخش ۱۴ - رسیدن جواب عاشق بمعشوق : چو این پیغامها در گوش کردم
- بخش ۱۵ - پیغام فرستادن بمعشوق : دگر بار از سر سوزی که دانی
- بخش ۱۶ - رفتن قاصد پیش معشوق : دگر بار آن فسونگر مرغ چالاک
- بخش ۱۷ - جواب گفتن معشوق بقاصد : چو بشنید این سخن را سرو آزاد
- بخش ۱۸ - حدیث گفتن قاصد با معشوق : دگر بار آن فسون پرداز استاد
- بخش ۱۹ - پاسخ معشوق قاصد را بار دیگر : چو با همراز خود همداستان شد
- بخش ۲۰ - وصف بهار : سحرگاهی که باد صبحگاهی
- بخش ۲۱ - غزل : گر آن مه را وفا بودی چه بودی
- بخش ۲۲ - رسیدن قاصد و بشارت و عنایت معشوق : در این اندیشه شب را روز کردم
- بخش ۲۳ - آمدن معشوق به خانهٔ عاشق : چو زرین بال عنقای سرافراز
- بخش ۲۴ - در صفت وصال : چنین زیبا نگاری دلستانی
- بخش ۲۵ - در صفت حال : دلا تا چند از این صورت پرستی
- بخش ۲۶ - در زوال وصال و شب فراق : من اندر عیش و بختم در کمین بود
- بخش ۲۷ - آگاه شدن عاشق از حال معشوق : چو این ناخوش خبر در گوشم آمد
- بخش ۲۸ - غزل همام : خیالی بود و خوابی وصل یاران
- بخش ۲۹ - تمامی سخن : دریغ آن روزگار شادمانی
- بخش ۳۰ - در خواب دیدن عاشق معشوق را : شبی چون شام در فریاد و زاری
- بخش ۳۱ - پیغام فرستادن عاشق بمعشوق : الا ای باد عنبر بوی مشکین
- بخش ۳۲ - مناجات : چه کم گردد خدایا از خدائیت
- بخش ۳۳ - در خاتمهٔ کتاب : به بهتر طالع و فرخنده‌تر فال