- بخش ۱ - سرآغاز : خداوندا دلم را چشم بگشای
- بخش ۲ - در توحید : به نام آنکه جان را زندگی داد
- بخش ۳ - مناجات : خدایا چون به منشور الهی
- بخش ۴ - وصف معراج نبی : سخن آن به که بهر ارجمندی
- بخش ۵ - در فضیلت عشق : جهان بی عشق سامانی ندارد
- بخش ۶ - آغاز داستان : به تاریخ عجم دانندهٔ راز
- بخش ۷ - گریختن خسرو از مداین : چو بر هرمز سر آمد پادشاهی
- بخش ۸ - رسیدن خسرو به شیرین در شکارگاه : چو صورتگر نمود آن صورت حال
- بخش ۹ - اظهار عشق کردن خسرو به شیرین : چو صبح از پرده راه عاشقان کرد
- بخش ۱۰ - آگاه کردن خسرو شیرین را از قصد سفر خود به سوی قیصر روم : حلاوت سنج شیرین شکر خند
- بخش ۱۱ - یاری خواستن خسرو از قیصر و لشکر کشی او به مداین و شکست خوردن بهرام چوبینه : چو قیصر دید ز اوج پایهٔ خویش
- بخش ۱۲ - وفات مریم : شناسای معانی موبد پیر
- بخش ۱۳ - عشرت کردن خسرو و شیرین بر لب شهر و دو افسانه گفتن آنان : شبی همچون سواد دیده پر نور
- بخش ۱۴ - عقد بستن دختران با پسران به فرمان خسرو : چو خندان گشت صبح عالم افروز
- بخش ۱۵ - پاسخ شیرین به خسرو : شکر پاسخ ز شکر بند بگشاد
- بخش ۱۶ - نصیحت کردن شاپور به خسرو و دلالت کردن او را به شکر : سخن پرداز گویای خردمند
- بخش ۱۷ - رفتن خسرو به اصفهان به هوای شکر : هوای دلبر نو کرده در دل
- بخش ۱۸ - غزل سرائی شکر در مجلس خسرو : چه فرخ روزگاری باشد آن روز
- بخش ۱۹ - بردن شکر خسرو را به خانهٔ خویش به مهمانی : به صد خواهشگری شهرا پریروی
- بخش ۲۰ - عقد کردن خسرو شکر را : عروس صبح دم چون پرده برداشت
- بخش ۲۱ - خبر یافتن شیرین از عقد کردن خسرو شکر را و به صحرا رفتن و ملاقاتش با فرهاد : خبر شد چون به شیرین مشوش
- بخش ۲۲ - جوی کندن فرهاد به دستور شیرین در کوه بیستون : برون آمد چو صبح عالم افروز
- بخش ۲۳ - آواره شدن فرهاد از عشق شیرین : چو شیرین که گهی پیشش رسیدی
- بخش ۲۴ - آگاهی خسرو از عشق فرهاد : حکایت فاش گشت اندر زمانه
- بخش ۲۵ - بیتی چند از عتاب نامهٔ خسرو به شیرین : به نام آنکه تن را نور جان داد
- بخش ۲۶ - از جواب نامهٔ شیرین به خسرو : به نام نقشبندی لوح هستی
- بخش ۲۷ - بازگشت خسرو از اصفهان و خواب دیدن او : چو در ارمن رسید از جنبش تیز
- بخش ۲۸ - رفتن خسرو پیش فرهاد و مناظرهٔ ایشان : شهنشه گفت کز بخت دل افروز
- بخش ۲۹ - مردن فرهاد در عشق شیرین : ملک را بود زنگی پاسبانی
- بخش ۳۰ - رسیدن خبر مرگ فرهاد به شیرین و زاری او : که چون فرهاد روز خود به سر برد
- بخش ۳۱ - مناجات شیرین در شب فراق : شبی تاریک چون دریائی از قیر
- بخش ۳۲ - رفتن خسرو به سوی قصر شیرین و در بستن شیرین به روی خسرو : چو بستان تازه گشت از باد نوروز
- بخش ۳۳ - گفتگوی خسرو و شیرین : به زاری گفت کای جانم بتو شاد
- بخش ۳۴ - پاسخ خسرو به شیرین : جوابی با هزاران عذر چون قند
- بخش ۳۵ - غزل سرائی باربد از زبان خسرو : چو فرخ ساعتی باشد که تقدیر
- بخش ۳۶ - شکر ریزی عروسی خسرو و شیرین و فرستادن خسرو انگشتری را به رسم پیمان : چو مه در چادر شب رفت در خواب
- بخش ۳۷ - عقد کردن خسرو شیرین را : ملک فرمود کآید موبدی زود
- بخش ۳۸ - زفاف خسرو و شیرین : چو مه در جلوه شد با نازنینان
- بخش ۳۹ - مجلس ساختن خسرو پرویز با حکیمان : در آمد قاصد اقبال سرمست