- بخش ۱ - سر آغاز : بشنو این نی چون شکایت می‌کند
- بخش ۲ - عاشق شدن پادشاه بر کنیزک رنجور و تدبیر کردن در صحت او : بشنوید ای دوستان این داستان
- بخش ۳ - ظاهر شدن عجز حکیمان از معالجهٔ کنیزک و روی آوردن پادشاه به درگاه اله و در خواب دیدن او ولیی را : شه چو عجز آن حکیمان را بدید
- بخش ۴ - از خداوند ولی‌التوفیق در خواستن توفیق رعایت ادب در همه حالها و بیان کردن وخامت ضررهای بی‌ادبی : از خدا جوییم توفیق ادب
- بخش ۵ - ملاقات پادشاه با آن ولی که در خوابش نمودند : دست بگشاد و کنارانش گرفت
- بخش ۶ - بردن پادشاه آن طبیب را بر بیمار تا حال او را ببیند : قصهٔ رنجور و رنجوری بخواند
- بخش ۷ - خلوت طلبیدن آن ولی از پادشاه جهت دریافتن رنج کنیزک : گفت ای شه خلوتی کن خانه را
- بخش ۸ - دریافتن آن ولی رنج را و عرض کردن رنج او را پیش پادشاه : بعد از آن برخاست و عزم شاه کرد
- بخش ۹ - فرستادن پادشاه رسولان به سمرقند به آوردن زرگر : شه فرستاد آن طرف یک دو رسول
- بخش ۱۰ - بیان آنک کشتن و زهر دادن مرد زرگر به اشارت الهی بود نه به هوای نفس و تامل فاسد : کشتن آن مرد بر دست حکیم
- بخش ۱۱ - حکایت بقال و طوطی و روغن ریختن طوطی در دکان : بود بقالی و وی را طوطیی
- بخش ۱۲ - داستان آن پادشاه جهود کی نصرانیان را می‌کشت از بهر تعصب : بود شاهی در جهودان ظلم‌ساز
- بخش ۱۳ - آموختن وزیر مکر پادشاه را : او وزیری داشت گبر و عشوه ده
- بخش ۱۴ - تلبیس وزیر بانصاری : پس بگویم من بسر نصرانیم
- بخش ۱۵ - قبول کردن نصاری مکر وزیر را : صد هزاران مرد ترسا سوی او
- بخش ۱۶ - متابعت نصاری وزیر را : دل بدو دادند ترسایان تمام
- بخش ۱۷ - قصهٔ دیدن خلیفه لیلی را : گفت لیلی را خلیفه کان توی
- بخش ۱۸ - بیان حسد وزیر : آن وزیرک از حسد بودش نژاد
- بخش ۱۹ - فهم کردن حاذقان نصاری مکر وزیر را : هر که صاحب ذوق بود از گفت او
- بخش ۲۰ - پیغام شاه پنهان با وزیر : در میان شاه و او پیغامها
- بخش ۲۱ - بیان دوازده سبط از نصاری : قوم عیسی را بد اندر دار و گیر
- بخش ۲۲ - تخلیط وزیر در احکام انجیل : ساخت طوماری به نام هر یکی
- بخش ۲۳ - در بیان آنک این اختلافات در صورت روش است نی در حقیقت راه : او ز یک رنگی عیسی بو نداشت
- بخش ۲۴ - بیان خسارت وزیر درین مکر : همچو شه نادان و غافل بد وزیر
- بخش ۲۵ - مکر دیگر انگیختن وزیر در اضلال قوم : مکر دیگر آن وزیر از خود ببست
- بخش ۲۶ - دفع گفتن وزیر مریدان را : گفت هان ای سخرگان گفت و گو
- بخش ۲۷ - مکر کردن مریدان کی خلوت را بشکن : جمله گفتند ای حکیم رخنه‌جو
- بخش ۲۸ - جواب گفتن وزیر کی خلوت را نمی‌شکنم : گفت حجتهای خود کوته کنید
- بخش ۲۹ - اعتراض مریدان در خلوت وزیر : جمله گفتند ای وزیر انکار نیست
- بخش ۳۰ - نومید کردن وزیر مریدان را از رفض خلوت : آن وزیر از اندرون آواز داد
- بخش ۳۱ - ولی عهد ساختن وزیر هر یک امیر را جداجدا : وانگهانی آن امیران را بخواند
- بخش ۳۲ - کشتن وزیر خویشتن را در خلوت : بعد از آن چل روز دیگر در ببست
- بخش ۳۳ - طلب کردن امت عیسی علیه‌السلام از امراکی ولی عهد از شما کدامست : بعد ماهی خلق گفتند ای مهان
- بخش ۳۴ - منازعت امرا در ولی عهدی : یک امیری زان امیران پیش رفت
- بخش ۳۵ - تعظیم نعت مصطفی صلی الله علیه و سلم کی مذکور بود در انجیل : بود در انجیل نام مصطفی
- بخش ۳۶ - حکایت پادشاه جهود دیگر کی در هلاک دین عیسی سعی نمود : یک شه دیگر ز نسل آن جهود
- بخش ۳۷ - آتش کردن پادشاه جهود و بت نهادن پهلوی آتش کی هر که این بت را سجود کند از آتش برست : آن جهود سگ ببین چه رای کرد
- بخش ۳۸ - به سخن آمدن طفل درمیان آتش و تحریض کردن خلق را در افتادن بتش : یک زنی با طفل آورد آن جهود
- بخش ۳۹ - کژ ماندن دهان آن مرد کی نام محمد را صلی‌الله علیه و سلم بتسخر خواند : آن دهان کژ کرد و از تسخر بخواند
- بخش ۴۰ - عتاب کردن آتش را آن پادشاه جهود : رو به آتش کرد شه کای تندخو
- بخش ۴۱ - طنز و انکار کردن پادشاه جهود و قبول ناکردن نصیحت خاصان خویش : این عجایب دید آن شاه جهود
- بخش ۴۲ - بیان توکل و ترک جهد گفتن نخچیران بشیر : طایفهٔ نخچیر در وادی خوش
- بخش ۴۳ - جواب گفتن شیر نخچیران را و فایدهٔ جهد گفتن : گفت آری گر وفا بینم نه مکر
- بخش ۴۴ - ترجیح نهادن نخچیران توکل را بر جهد و اکتساب : جمله گفتند ای حکیم با خبر
- بخش ۴۵ - ترجیح نهادن شیر جهد و اکتساب را بر توکل و تسلیم : گفت آری گر توکل رهبرست
- بخش ۴۶ - ترجیح نهادن نخچیران توکل را بر اجتهاد : قوم گفتندش که کسب از ضعف خلق
- بخش ۴۷ - ترجیح نهادن شیر جهد را بر توکل : گفت شیر آری ولی رب العباد
- بخش ۴۸ - باز ترجیح نهادن نخچیران توکل را بر جهد : جمله با وی بانگها بر داشتند
- بخش ۴۹ - نگریستن عزرائیل بر مردی و گریختن آن مرد در سرای سلیمان و تقریر ترجیح توکل بر جهد و قلت فایدهٔ جهد : زاد مردی چاشتگاهی در رسید
- بخش ۵۰ - باز ترجیح نهادن شیر جهد را بر توکل و فواید جهد را بیان کردن : شیر گفت آری ولیکن هم ببین
- بخش ۵۱ - مقرر شدن ترجیح جهد بر توکل : زین نمط بسیار برهان گفت شیر
- بخش ۵۲ - انکار کردن نخچیران بر خرگوش در تاخیر رفتن بر شیر : قوم گفتندش که چندین گاه ما
- بخش ۵۳ - جواب گفتن خرگوش ایشان را : گفت ای یاران مرا مهلت دهید
- بخش ۵۴ - اعتراض نخچیران بر سخن خرگوش : قوم گفتندش که ای خرگوش دار
- بخش ۵۵ - جواب خرگوش نخچیران را : گفت ای یاران حقم الهام داد
- بخش ۵۶ - ذکر دانش خرگوش و بیان فضیلت و منافع دانستن : این سخن پایان ندارد هوش‌دار
- بخش ۵۷ - باز طلبیدن نخچیران از خرگوش سر اندیشهٔ او را : بعد از آن گفتند کای خرگوش چست
- بخش ۵۸ - منع کردن خرگوش از راز ایشان را : گفت هر رازی نشاید باز گفت
- بخش ۵۹ - قصهٔ مکر خرگوش : ساعتی تاخیر کرد اندر شدن
- بخش ۶۰ - زِیافتِ تاویل مگس : آن مگس بر برگ کاه و بول خر
- بخش ۶۱ - تولیدن شیر از دیر آمدن خرگوش : همچو آن خرگوش کو بر شیر زد
- بخش ۶۲ - هم در بیان مکر خرگوش : در شدن خرگوش بس تاخیر کرد
- بخش ۶۳ - رسیدن خرگوش به شیر : شیر اندر آتش و در خشم و شور
- بخش ۶۴ - عذر گفتن خرگوش : گفت خرگوش الامان عذریم هست
- بخش ۶۵ - جواب گفتن شیر خرگوش را و روان شدن با او : گفت بسم الله بیا تا او کجاست
- بخش ۶۶ - قصهٔ هدهد و سلیمان در بیان آنک چون قضا آید چشمهای روشن بسته شود : چون سلیمان را سراپرده زدند
- بخش ۶۷ - طعنهٔ زاغ در دعوی هدهد : زاغ چون بشنود آمد از حسد
- بخش ۶۸ - جواب گفتن هدهد طعنهٔ زاغ را : گفت ای شه بر من عور گدای
- بخش ۶۹ - قصهٔ آدم علیه‌السلام و بستن قضا نظر او را از مراعات صریح نهی و ترک تاویل : بوالبشر کو علم الاسما بگست
- بخش ۷۰ - پا واپس کشیدن خرگوش از شیر چون نزدیک چاه رسید : چونک نزد چاه آمد شیر دید
- بخش ۷۱ - پرسیدن شیر از سبب پای واپس کشیدن خرگوش : شیر گفتش تو ز اسباب مرض
- بخش ۷۲ - نظر کردن شیر در چاه و دیدن عکس خود را و آن خرگوش را : چونک شیر اندر بر خویشش کشید
- بخش ۷۳ - مژده بردن خرگوش سوی نخچیران کی شیر در چاه فتاد : چونک خرگوش از رهایی شاد گشت
- بخش ۷۴ - جمع شدن نخچیران گرد خرگوش و ثنا گفتن او را : جمع گشتند آن زمان جمله وحوش
- بخش ۷۵ - پند دادن خرگوش نخچیران را کی بدین شاد مشوید : هین بملک نوبتی شادی مکن
- بخش ۷۶ - تفسیر رجعنا من الجهاد الاصغر الی‌الجهاد الاکبر : ای شهان کشتیم ما خصم برون
- بخش ۷۷ - آمدن رسول روم تا امیرالمؤمنین عمر رضی‌الله عنه و دیدن او کرامات عمر را رضی‌الله عنه : تا عمر آمد ز قیصر یک رسول
- بخش ۷۸ - یافتن رسول روم امیرالمؤمنین عمر را رضی‌الله عنه خفته به زیر درخت : آمد او آنجا و از دور ایستاد
- بخش ۷۹ - سوال کردن رسول روم از امیرالمؤمنین عمر رضی‌الله عنه : مرد گفتش کای امیرالمؤمنین
- بخش ۸۰ - اضافت کردن آدم علیه‌السلام آن زلت را به خویشتن کی ربنا ظلمنا و اضافت کردن ابلیس گناه خود را به خدای تعالی کی بما اغویتنی : کرد حق و کرد ما هر دو ببین
- بخش ۸۱ - تفسیر و هو معکم اینما کنتم : بار دیگر ما به قصه آمدیم
- بخش ۸۲ - سؤال کردن رسول روم از عمر رضی‌الله عنه از سبب ابتلای ارواح با این آب و گل جسم : گفت یا عمر چه حکمت بود و سر
- بخش ۸۳ - در معنی آنک من اراد ان یجلس مع الله فلیجلس مع اهل التصوف : آن رسول از خود بشد زین یک دو جام
- بخش ۸۴ - قصهٔ بازرگان کی طوطی محبوس او را پیغام داد به طوطیان هندوستان هنگام رفتن به تجارت : بود بازرگان و او را طوطیی
- بخش ۸۵ - صفت اجنحهٔ طیور عقول الهی : قصهٔ طوطی جان زین سان بود
- بخش ۸۶ - دیدن خواجه طوطیان هندوستان را در دشت و پیغام رسانیدن از آن طوطی : چونک تا اقصای هندستان رسید
- بخش ۸۷ - تفسیر قول فریدالدین عطار قدس الله روحه تو صاحب نفسی ای غافل میان خاک خون می‌خور که صاحب‌دل اگر زهری خورد آن انگبین باشد : صاحب دل را ندارد آن زیان
- بخش ۸۸ - تعظیم ساحران مر موسی را علیه‌السلام کی چه می‌فرمایی اول تو اندازی عصا : ساحران در عهد فرعون لعین
- بخش ۸۹ - باز گفتن بازرگان با طوطی آنچ دید از طوطیان هندوستان : کرد بازرگان تجارت را تمام
- بخش ۹۰ - شنیدن آن طوطی حرکت آن طوطیان و مردن آن طوطی در قفص و نوحهٔ خواجه بر وی : چون شنید آن مرغ کان طوطی چه کرد
- بخش ۹۱ - تفسیر قول حکیم بهرچ از راه و امانی چه کفر آن حرف و چه ایمان بهرچ از دوست دورافتی چه زشت آن نقش و چه زیبا در معنی قوله علیه‌السلام ان سعدا لغیور و انا اغیر من سعد و الله اغیر منی و من غیر ته حرم الفواحش ما ظهر منها و ما بطن : جمله عالم زان غیور آمد که حق
- بخش ۹۲ - رجوع به حکایت خواجهٔ تاجر : بس دراز است این حدیث خواجه گو
- بخش ۹۳ - برون انداختن مرد تاجر طوطی را از قفص و پریدن طوطی مرده : بعد از آنش از قفس بیرون فکند
- بخش ۹۴ - وداع کردن طوطی خواجه را و پریدن : یک دو پندش داد طوطی بی‌نفاق
- بخش ۹۵ - مضرت تعظیم خلق و انگشت‌نمای شدن : تن قفس‌شکلست تن شد خار جان
- بخش ۹۶ - تفسیر ما شاء الله کان : این همه گفتیم لیک اندر بسیچ
- بخش ۹۷ - داستان پیر چنگی کی در عهد عمر رضی الله عنه از بهر خدا روز بی‌نوایی چنگ زد میان گورستان : آن شنیدستی که در عهد عمر
- بخش ۹۸ - در بیان این حدیث کی ان لربکم فی ایام دهرکم نفحات الا فتعر ضوا لها : گفت پیغامبر که نفحتهای حق
- بخش ۹۹ - قصهٔ سوال کردن عایشه رضی الله عنها از مصطفی صلی‌الله علیه و سلم کی امروز باران بارید چون تو سوی گورستان رفتی جامه‌های تو چون تر نیست : مصطفی روزی به گورستان برفت
- بخش ۱۰۰ - تفسیر بیت حکم رضی‌الله عنه «آسمانهاست در ولایت جان کارفرمای آسمان جهان» «در ره روح پست و بالاهاست کوههای بلند و دریاهاست» : غیب را ابری و آبی دیگرست
- بخش ۱۰۱ - در معنی این حدیث کی اغتنموا برد الربیع الی آخره : گفت پیغامبر ز سرمای بهار
- بخش ۱۰۲ - پرسیدن صدیقه رضی‌الله عنها از مصطفی صلی‌الله علیه و سلم کی سر باران امروزینه چه بود : گفت صدیقه که ای زبدهٔ وجود
- بخش ۱۰۳ - بقیهٔ قصهٔ پیر چنگی و بیان مخلص آن : مطربی کز وی جهان شد پر طرب
- بخش ۱۰۴ - در خواب گفتن هاتف مر عمر را رضی الله عنه کی چندین زر از بیت المال بن مرد ده کی در گورستان خفته است : آن زمان حق بر عمر خوابی گماشت
- بخش ۱۰۵ - نالیدن ستون حنانه چون برای پیغامبر صلی الله علیه و سلم منبر ساختند کی جماعت انبوه شد گفتند ما روی مبارک ترا بهنگام وعظ نمی‌بینیم و شنیدن رسول و صحابه آن ناله را و سال و جواب مصطفی صلی الله علیه و سلم با ستون صریح : استن حنانه از هجر رسول
- بخش ۱۰۶ - اظهار معجزهٔ پیغمبر صلی الله علیه و سلم به سخن آمدن سنگ‌ریزه در دست ابوجهل علیه اللعنه و گواهی دادن سنگ‌ریزه بر حقیت محمد صلی الله علیه و سلم به رسالت او : سنگها اندر کف بوجهل بود
- بخش ۱۰۷ - بقیهٔ قصهٔ مطرب و پیغام رسانیدن امیرالمؤمنین عمر رضی الله عنه باو آنچ هاتف آواز داد : باز گرد و حال مطرب گوش‌دار
- بخش ۱۰۸ - گردانیدن عمر رضی الله عنه نظر او را از مقام گریه کی هستیست بمقام استغراق : پس عمر گفتش که این زاری تو
- بخش ۱۰۹ - تفسیر دعای آن دو فرشته کی هر روز بر سر هر بازاری منادی می‌کنند کی اللهم اعط کل منفق خلفا اللهم اعط کل ممسک تلفا و بیان کردن کی آن منفق مجاهد راه حقست نی مسرف راه هوا : گفت پیغامبر که دایم بهر پند
- بخش ۱۱۰ - قصهٔ خلیفه کی در کرم در زمان خود از حاتم طائی گذشته بود و نظیر خود نداشت : یک خلیفه بود در ایام پیش
- بخش ۱۱۱ - قصهٔ اعرابی درویش و ماجرای زن با او به سبب قلت و درویشی : یک شب اعرابی زنی مر شوی را
- بخش ۱۱۲ - مغرور شدن مریدان محتاج به مدعیان مزور و ایشان را شیخ و محتشم و واصل پنداشتن و نقل را از نقد فرق نادانستن و بر بسته را از بر رسته : بهر این گفتند دانایان بفن
- بخش ۱۱۳ - در بیان آنک نادر افتد کی مریدی در مدعی مزور اعتقاد بصدق ببندد کی او کسی است و بدین اعتقاد به مقامی برسد کی شیخش در خواب ندیده باشد و آب و آتش او را گزند نکند و شیخش را گزند کند ولیکن بنادر نادر : لیک نادر طالب آید کز فروغ
- بخش ۱۱۴ - صبر فرمودن اعرابی زن خود را و فضیلت صبر و فقر بیان کردن با زن : شوی گفتش چند جویی دخل و کشت
- بخش ۱۱۵ - نصحیت کردن زن مر شوی را کی سخن افزون از قدم و از مقام خود مگو لم تقولون ما لا تفعلون کی این سخنها اگرچه راستست این مقام توکل ترا نیست و این سخن گفتن فوق مقام و معاملهٔ خود زیان دارد و کبر مقتا عند الله باشد : زن برو زد بانگ کای ناموس‌کیش
- بخش ۱۱۶ - نصیحت کردن مرد مر زن را کی در فقیران به خواری منگر و در کار حق به گمان کمال نگر و طعنه مزن در فقر و فقیران به خیال و گمان بی‌نوایی خویشتن : گفت ای زن تو زنی یا بوالحزن
- بخش ۱۱۷ - در بیان آنک جنبیدن هر کسی از آنجا کی ویست هر کس را از چنبرهٔ وجود خود بیند تابهٔ کبود آفتاب را کبود نماید و سرخ سرخ نماید چون تابه‌ها از رنگها بیرون آید سپید شود از همه تابه‌های دیگر او راست‌گوتر باشد و امام باشد : دید احمد را ابوجهل و بگفت
- بخش ۱۱۸ - مراعات کردن زن شوهر را و استغفار کردن از گفتهٔ خویش : زن چو دید او را که تند و توسنست
- بخش ۱۱۹ - در بیان این خبر کی انهن یغلبن العاقل و یغلبهن الجاهل : گفت پیغامبر که زن بر عاقلان
- بخش ۱۲۰ : مرد زان گفتن پیشمان شد چنان
- بخش ۱۲۱ - در بیان آنک موسی و فرعون هر دو مسخر مشیت‌اند چنانک زهر و پازهر و ظلمات و نور و مناجات کردن فرعون بخلوت تا ناموس نشکند : موسی و فرعون معنی را رهی
- بخش ۱۲۲ - سبب حرمان اشقیا از دو جهان که خسر الدنیا و الاخرة : چون حکیمک اعتقادی کرده است
- بخش ۱۲۳ - حقیر و بی‌خصم دیدن دیده‌های حس صالح و ناقهٔ صالح علیه‌السلام را چون خواهد کی حق لشکری را هلاک کند در نظر ایشان حقیر نماید خصمان را و اندک اگرچه غالب باشد آن خصم و یقللکم فی اعینهم لیقضی الله امرا کان مفعولا : ناقهٔ صالح بصورت بد شتر
- بخش ۱۲۴ - در معنی آنک مرج البحرین یلتقیان بینهما برزخ لا یبغیان : اهل نار و خلد را بین هم دکان
- بخش ۱۲۵ - در معنی آنک آنچ ولی کند مرید را نشاید گستاخی کردن و همان فعل کردن کی حلوا طبیب را زیان ندارد اما بیماران را زیان دارد و سرما و برف انگور را زیان ندارد اما غوره را زیان دارد کی در راهست کی لیغفرلک الله ما تقدم من ذنبک و ما تاخر : گر ولی زهری خورد نوشی شود
- بخش ۱۲۶ - مخلص ماجرای عرب و جفت او : ماجرای مرد و زن را مخلصی
- بخش ۱۲۷ - دل نهادن عرب بر التماس دلبر خویش و سوگند خوردن کی درین تسلیم مرا حیلتی و امتحانی نیست : مرد گفت اکنون گذشتم از خلاف
- بخش ۱۲۸ - تعیین کردن زن طریق طلب روزی کدخدای خود را و قبول کردن او : گفت زن یک آفتابی تافتست
- بخش ۱۲۹ - هدیه بردن عرب سبوی آب باران از میان بادیه سوی بغداد به امیرالمؤمنین بر پنداشت آنک آنجا هم قحط آبست : گفت زن صدق آن بود کز بود خویش
- بخش ۱۳۰ - در نمد دوختن زن عرب سبوی آب باران را و مهر نهادن بر وی از غایت اعتقاد عرب : مرد گفت آری سبو را سر ببند
- بخش ۱۳۱ - در بیان آنک چنانک گدا عاشق کرمست و عاشق کریم کرم کریم هم عاشق گداست اگر گدا را صبر بیش بود کریم بر در او آید و اگر کریم را صبر بیش بود گدا بر در او آید اما صبر گدا کمال گداست و صبر کریم نقصان اوست : بانگ می‌آمد که ای طالب بیا
- بخش ۱۳۲ - فرق میان آنک درویش است به خدا و تشنهٔ خدا و میان آنک درویش است از خدا و تشنهٔ غیرست : نقش درویشست او نه اهل نان
- بخش ۱۳۳ - پیش آمدن نقیبان و دربانان خلیفه از بهر اکرام اعرابی و پذیرفتن هدیهٔ او را : آن عرابی از بیابان بعید
- بخش ۱۳۴ - در بیان آنک عاشق دنیا بر مثال عاشق دیواریست کی بر و تاب آفتاب زند و جهد و جهاد نکرد تا فهم کند کی آن تاب و رونق از دیوار نیست از قرص آفتابست در آسمان چهارم لاجرم کلی دل بر دیوار نهاد چون پرتو آفتاب بفتاب پیوست او محروم ماند ابدا و حیل بینهم و بی : عاشقان کل نه عشاق جزو
- بخش ۱۳۵ - مثل عرب اذا زنیت فازن بالحرة و اذا سرقت فاسرق الدرة : فازن بالحرة پی این شد مثل
- بخش ۱۳۶ - سپردن عرب هدیه را یعنی سبو را به غلامان خلیفه : آن سبوی آب را در پیش داشت
- بخش ۱۳۷ - حکایت ماجرای نحوی و کشتیبان : آن یکی نحوی به کشتی در نشست
- بخش ۱۳۸ - قبول کردن خلیفه هدیه را و عطا فرمودن با کمال بی‌نیازی از آن هدیه و از آن سبو : چون خلیفه دید و احوالش شنید
- بخش ۱۳۹ - در صفت پیر و مطاوعت وی : ای ضیاء الحق حسام الدین بگیر
- بخش ۱۴۰ - وصیت کردن رسول صلی الله علیه و سلم مر علی را کرم الله وجهه کی چون هر کسی به نوع طاعتی تقرب جوید به حق تو تقرب جوی به صحبت عاقل و بندهٔ خاص تا ازیشان همه پیش‌قدم‌تر باشی : گفت پیغامبر علی را کای علی
- بخش ۱۴۱ - کبودی زدن قزوینی بر شانه‌گاه صورت شیر و پشیمان شدن او به سبب زخم سوزن : این حکایت بشنو از صاحب بیان
- بخش ۱۴۲ - رفتن گرگ و روباه در خدمت شیر به شکار : شیر و گرگ و روبهی بهر شکار
- بخش ۱۴۳ - امتحان کردن شیر گرگ را و گفتن کی پیش آی ای گرگ بخش کن صیدها را میان ما : گفت شیر ای گرگ این را بخش کن
- بخش ۱۴۴ - قصه آنکس کی در یاری بکوفت از درون گفت کیست آن گفت منم گفت چون تو توی در نمی‌گشایم هیچ کس را از یاران نمی‌شناسم کی او من باشد برو : آن یکی آمد در یاری بزد
- بخش ۱۴۵ - ادب کردن شیر گرگ را کی در قسمت بی‌ادبی کرده بود : گرگ را بر کند سر آن سرفراز
- بخش ۱۴۶ - تهدید کردن نوح علیه‌السلام مر قوم را کی با من مپیچید کی من روپوشم با خدای می‌پیچید در میان این بحقیقت ای مخذولان : گفت نوح ای سرکشان من من نیم
- بخش ۱۴۷ - نشاندن پادشاه صوفیان عارف را پیش روی خویش تا چشمشان بدیشان روشن شود : پادشاهان را چنان عادت بود
- بخش ۱۴۸ - آمدن مهمان پیش یوسف علیه‌السلام و تقاضا کردن یوسف علیه‌السلام ازو تحفه و ارمغان : آمد از آفاق یار مهربان
- بخش ۱۴۹ - گفتن مهمان یوسف علیه‌السلام کی آینه‌ای آوردمت کی تا هر باری کی در وی نگری روی خوب خویش را بینی مرا یاد کنی : گفت یوسف: هین بیاور ارمغان
- بخش ۱۵۰ - مرتد شدن کاتب وحی به سبب آنکه پرتو وحی بر او زد آن آیت را پیش از پیغامبر صلی الله علیه و سلم بخواند گفت پس من هم محل وحیم : پیش از عثمان یکی نساخ بود
- بخش ۱۵۱ - دعا کردن بلعم با عور کی موسی و قومش را از این شهر کی حصار داده‌اند بی مراد باز گردان و مستجاب شدن دعای او : بلعم با عور را خلق جهان
- بخش ۱۵۲ - اعتماد کردن هاروت و ماروت بر عصمت خویش و امیری اهل دنیا خواستن و در فتنه افتادن : همچو هاروت و چو ماروت شهیر
- بخش ۱۵۳ - باقی قصهٔ هاروت و ماروت و نکال و عقوبت ایشان هم در دنیا بچاه بابل : چون گناه و فسق خلقان جهان
- بخش ۱۵۴ - به عیادت رفتن کر بر همسایهٔ رنجور خویش : آن کری را گفت افزون مایه‌ای
- بخش ۱۵۵ - اول کسی کی در مقابلهٔ نص قیاس آورد ابلیس بود : اول آن کس کین قیاسکها نمود
- بخش ۱۵۶ - در بیان آنک حال خود و مستی خود پنهان باید داشت از جاهلان : بشنو الفاظ حکیم پرده‌ای
- بخش ۱۵۷ - قصهٔ مری کردن رومیان و چینیان در علم نقاشی و صورت‌گری : چینیان گفتند ما نقاش‌تر
- بخش ۱۵۸ - پرسیدن پیغمبر صلی الله علیه و سلم مر زید را که امروز چونی و چون برخاستی و جواب گفتن او که اصبحت ممنا یا رسول الله : گفت پیغامبر صباحی زید را
- بخش ۱۵۹ - متهم کردن غلامان و خواجه‌تاشان مر لقمان را کی آن میوه‌های ترونده را که می‌آوردیم او خورده است : بود لقمان پیش خواجهٔ خویشتن
- بخش ۱۶۰ - بقیهٔ قصه زید در جواب رسول صلی الله علیه و سلم : این سخن پایان ندارد خیز زید
- بخش ۱۶۱ - گفتن پیغامبر صلی الله علیه و سلم مر زید را کی این سر را فاش‌تر ازین مگو و متابعت نگهدار : گفت پیغامبر که اصحابی نجوم
- بخش ۱۶۲ - رجوع به حکایت زید : زید را اکنون نیابی کو گریخت
- بخش ۱۶۳ - آتش افتادن در شهر بایام عمر رضی الله عنه : آتشی افتاد در عهد عمر
- بخش ۱۶۴ - خدو انداختن خصم در روی امیر المؤمنین علی کرم الله وجهه و انداختن امیرالمؤمنین علی شمشیر از دست : از علی آموز اخلاص عمل
- بخش ۱۶۵ - سؤال کردن آن کافر از علی کرم الله وجهه کی بر چون منی مظفر شدی شمشیر از دست چون انداختی : پس بگفت آن نو مسلمان ولی
- بخش ۱۶۶ - جواب گفتن امیر المؤمنین کی سبب افکندن شمشیر از دست چه بوده است در آن حالت : گفت من تیغ از پی حق می‌زنم
- بخش ۱۶۷ - گفتن پیغامبر صلی الله علیه و سلم به گوش رکابدار امیر المومنین علی کرم الله وجهه کی کشتن علی بر دست تو خواهد بودن خبرت کردم : من چنان مردم که بر خونی خویش
- بخش ۱۶۸ - تعجب کردن آدم علیه‌السلام از ضلالت ابلیس لعین و عجب آوردن : چشم آدم بر بلیسی کو شقی‌ست
- بخش ۱۶۹ - بازگشتن به حکایت علی کرم الله وجهه و مسامحت کردن او با خونی خویش : باز رو سوی علی و خونیش
- بخش ۱۷۰ - افتادن رکابدار هر باری پیش امیر المؤمنین علی کرم الله وجهه کی ای امیر المؤمنین مرا بکش و ازین قضا برهان : باز آمد کای علی زودم بکش
- بخش ۱۷۱ - بیان آنک فتح طلبیدن مصطفی صلی الله علیه و سلم مکه را و غیر مکه را جهت دوستی ملک دنیا نبود چون فرموده است الدنیا جیفة بلک بامر بود : جهد پیغامبر بفتح مکه هم
- بخش ۱۷۲ - گفتن امیر المؤمنین علی کرم الله وجهه با قرین خود کی چون خدو انداختی در روی من نفس من جنبید و اخلاص عمل نماند مانع کشتن تو آن شد : گفت امیر المؤمنین با آن جوان