- غزل شمارهٔ ۱ : اَلا یا اَیُّها الساقی اَدِر کَأسَا وَ ناوِلْها
- غزل شمارهٔ ۲ : صلاح کار کجا و من خراب کجا
- غزل شمارهٔ ۳ : اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
- غزل شمارهٔ ۴ : صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
- غزل شمارهٔ ۵ : دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
- غزل شمارهٔ ۶ : به ملازمان سلطان که رساند این دعا را
- غزل شمارهٔ ۷ : صوفی بیا که آینه صافیست جام را
- غزل شمارهٔ ۸ : ساقیا برخیز و درده جام را
- غزل شمارهٔ ۹ : رونق عهد شباب است دگر بستان را
- غزل شمارهٔ ۱۰ : دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
- غزل شمارهٔ ۱۱ : ساقی به نور باده برافروز جام ما
- غزل شمارهٔ ۱۲ : ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما
- غزل شمارهٔ ۱۳ : می‌دمد صبح و کله بست سحاب
- غزل شمارهٔ ۱۴ : گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
- غزل شمارهٔ ۱۵ : ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت
- غزل شمارهٔ ۱۶ : خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
- غزل شمارهٔ ۱۷ : سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
- غزل شمارهٔ ۱۸ : ساقیا آمدن عید مبارک بادت
- غزل شمارهٔ ۱۹ : ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
- غزل شمارهٔ ۲۰ : روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست
- غزل شمارهٔ ۲۱ : دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
- غزل شمارهٔ ۲۲ : چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
- غزل شمارهٔ ۲۳ : خیال روی تو در هر طریق همره ماست
- غزل شمارهٔ ۲۴ : مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
- غزل شمارهٔ ۲۵ : شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
- غزل شمارهٔ ۲۶ : زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
- غزل شمارهٔ ۲۷ : در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست
- غزل شمارهٔ ۲۸ : به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
- غزل شمارهٔ ۲۹ : ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
- غزل شمارهٔ ۳۰ : زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست
- غزل شمارهٔ ۳۱ : آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
- غزل شمارهٔ ۳۲ : خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
- غزل شمارهٔ ۳۳ : خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
- غزل شمارهٔ ۳۴ : رواق منظر چشم من آشیانه توست
- غزل شمارهٔ ۳۵ : برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست
- غزل شمارهٔ ۳۶ : تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
- غزل شمارهٔ ۳۷ : بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
- غزل شمارهٔ ۳۸ : بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
- غزل شمارهٔ ۳۹ : باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
- غزل شمارهٔ ۴۰ : المنه لله که در میکده باز است
- غزل شمارهٔ ۴۱ : اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است
- غزل شمارهٔ ۴۲ : حال دل با تو گفتنم هوس است
- غزل شمارهٔ ۴۳ : صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
- غزل شمارهٔ ۴۴ : کنون که بر کف گل جام باده صاف است
- غزل شمارهٔ ۴۵ : در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است
- غزل شمارهٔ ۴۶ : گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
- غزل شمارهٔ ۴۷ : به کوی میکده هر سالکی که ره دانست
- غزل شمارهٔ ۴۸ : صوفی از پرتو می راز نهانی دانست
- غزل شمارهٔ ۴۹ : روضه خلد برین خلوت درویشان است
- غزل شمارهٔ ۵۰ : به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
- غزل شمارهٔ ۵۱ : لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
- غزل شمارهٔ ۵۲ : روزگاریست که سودای بتان دین من است
- غزل شمارهٔ ۵۳ : منم که گوشه میخانه خانقاه من است
- غزل شمارهٔ ۵۴ : ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
- غزل شمارهٔ ۵۵ : خم زلف تو دام کفر و دین است
- غزل شمارهٔ ۵۶ : دل سراپرده محبت اوست
- غزل شمارهٔ ۵۷ : آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست
- غزل شمارهٔ ۵۸ : سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
- غزل شمارهٔ ۵۹ : دارم امید عاطفتی از جانب دوست
- غزل شمارهٔ ۶۰ : آن پیک نامور که رسید از دیار دوست
- غزل شمارهٔ ۶۱ : صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست
- غزل شمارهٔ ۶۲ : مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
- غزل شمارهٔ ۶۳ : روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست
- غزل شمارهٔ ۶۴ : اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست
- غزل شمارهٔ ۶۵ : خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست
- غزل شمارهٔ ۶۶ : بنال بلبل اگر با منت سر یاریست
- غزل شمارهٔ ۶۷ : یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
- غزل شمارهٔ ۶۸ : ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست
- غزل شمارهٔ ۶۹ : کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست
- غزل شمارهٔ ۷۰ : مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست
- غزل شمارهٔ ۷۱ : زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست
- غزل شمارهٔ ۷۲ : راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
- غزل شمارهٔ ۷۳ : روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست
- غزل شمارهٔ ۷۴ : حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست
- غزل شمارهٔ ۷۵ : خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست
- غزل شمارهٔ ۷۶ : جز آستان توام در جهان پناهی نیست
- غزل شمارهٔ ۷۷ : بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
- غزل شمارهٔ ۷۸ : دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت
- غزل شمارهٔ ۷۹ : کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت
- غزل شمارهٔ ۸۰ : عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
- غزل شمارهٔ ۸۱ : صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
- غزل شمارهٔ ۸۲ : آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت
- غزل شمارهٔ ۸۳ : گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت
- غزل شمارهٔ ۸۴ : ساقی بیار باده که ماه صیام رفت
- غزل شمارهٔ ۸۵ : شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت
- غزل شمارهٔ ۸۶ : ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت
- غزل شمارهٔ ۸۷ : حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
- غزل شمارهٔ ۸۸ : شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
- غزل شمارهٔ ۸۹ : یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
- غزل شمارهٔ ۹۰ : ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت
- غزل شمارهٔ ۹۱ : ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت
- غزل شمارهٔ ۹۲ : میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت
- غزل شمارهٔ ۹۳ : چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت
- غزل شمارهٔ ۹۴ : زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
- غزل شمارهٔ ۹۵ : مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت
- غزل شمارهٔ ۹۶ : درد ما را نیست درمان الغیاث
- غزل شمارهٔ ۹۷ : تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
- غزل شمارهٔ ۹۸ : اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح
- غزل شمارهٔ ۹۹ : دل من در هوای روی فرخ
- غزل شمارهٔ ۱۰۰ : دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد
- غزل شمارهٔ ۱۰۱ : شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد
- غزل شمارهٔ ۱۰۲ : دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد
- غزل شمارهٔ ۱۰۳ : روز وصل دوستداران یاد باد
- غزل شمارهٔ ۱۰۴ : جمالت آفتاب هر نظر باد
- غزل شمارهٔ ۱۰۵ : صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
- غزل شمارهٔ ۱۰۶ : تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
- غزل شمارهٔ ۱۰۷ : حسن تو همیشه در فزون باد
- غزل شمارهٔ ۱۰۸ : خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
- غزل شمارهٔ ۱۰۹ : دیر است که دلدار پیامی نفرستاد
- غزل شمارهٔ ۱۱۰ : پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
- غزل شمارهٔ ۱۱۱ : عکس روی تو چو در آینه جام افتاد
- غزل شمارهٔ ۱۱۲ : آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
- غزل شمارهٔ ۱۱۳ : بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
- غزل شمارهٔ ۱۱۴ : همای اوج سعادت به دام ما افتد
- غزل شمارهٔ ۱۱۵ : درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
- غزل شمارهٔ ۱۱۶ : کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
- غزل شمارهٔ ۱۱۷ : دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
- غزل شمارهٔ ۱۱۸ : آن کس که به دست جام دارد
- غزل شمارهٔ ۱۱۹ : دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
- غزل شمارهٔ ۱۲۰ : بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
- غزل شمارهٔ ۱۲۱ : هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
- غزل شمارهٔ ۱۲۲ : هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
- غزل شمارهٔ ۱۲۳ : مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
- غزل شمارهٔ ۱۲۴ : آن که از سنبل او غالیه تابی دارد
- غزل شمارهٔ ۱۲۵ : شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
- غزل شمارهٔ ۱۲۶ : جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
- غزل شمارهٔ ۱۲۷ : روشنی طلعت تو ماه ندارد
- غزل شمارهٔ ۱۲۸ : نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
- غزل شمارهٔ ۱۲۹ : اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
- غزل شمارهٔ ۱۳۰ : سحر بلبل حکایت با صبا کرد
- غزل شمارهٔ ۱۳۱ : بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
- غزل شمارهٔ ۱۳۲ : به آب روشن می عارفی طهارت کرد
- غزل شمارهٔ ۱۳۳ : صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد
- غزل شمارهٔ ۱۳۴ : بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد
- غزل شمارهٔ ۱۳۵ : چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد
- غزل شمارهٔ ۱۳۶ : دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
- غزل شمارهٔ ۱۳۷ : دل از من برد و روی از من نهان کرد
- غزل شمارهٔ ۱۳۸ : یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
- غزل شمارهٔ ۱۳۹ : رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
- غزل شمارهٔ ۱۴۰ : دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
- غزل شمارهٔ ۱۴۱ : دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
- غزل شمارهٔ ۱۴۲ : دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد
- غزل شمارهٔ ۱۴۳ : سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد
- غزل شمارهٔ ۱۴۴ : به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد
- غزل شمارهٔ ۱۴۵ : چه مستیست ندانم که رو به ما آورد
- غزل شمارهٔ ۱۴۶ : صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد
- غزل شمارهٔ ۱۴۷ : نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد
- غزل شمارهٔ ۱۴۸ : یارم چو قدح به دست گیرد
- غزل شمارهٔ ۱۴۹ : دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد
- غزل شمارهٔ ۱۵۰ : ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
- غزل شمارهٔ ۱۵۱ : دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد
- غزل شمارهٔ ۱۵۲ : در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
- غزل شمارهٔ ۱۵۳ : سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
- غزل شمارهٔ ۱۵۴ : راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
- غزل شمارهٔ ۱۵۵ : اگر روم ز پی اش فتنه‌ها برانگیزد
- غزل شمارهٔ ۱۵۶ : به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
- غزل شمارهٔ ۱۵۷ : هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
- غزل شمارهٔ ۱۵۸ : من و انکار شراب این چه حکایت باشد
- غزل شمارهٔ ۱۵۹ : نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد
- غزل شمارهٔ ۱۶۰ : خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
- غزل شمارهٔ ۱۶۱ : کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
- غزل شمارهٔ ۱۶۲ : خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
- غزل شمارهٔ ۱۶۳ : گل بی رخ یار خوش نباشد
- غزل شمارهٔ ۱۶۴ : نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
- غزل شمارهٔ ۱۶۵ : مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
- غزل شمارهٔ ۱۶۶ : روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
- غزل شمارهٔ ۱۶۷ : ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد
- غزل شمارهٔ ۱۶۸ : گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
- غزل شمارهٔ ۱۶۹ : یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد
- غزل شمارهٔ ۱۷۰ : زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
- غزل شمارهٔ ۱۷۱ : دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد
- غزل شمارهٔ ۱۷۲ : عشق تو نهال حیرت آمد
- غزل شمارهٔ ۱۷۳ : در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
- غزل شمارهٔ ۱۷۴ : مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد
- غزل شمارهٔ ۱۷۵ : صبا به تهنیت پیر می فروش آمد
- غزل شمارهٔ ۱۷۶ : سحرم دولت بیدار به بالین آمد
- غزل شمارهٔ ۱۷۷ : نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
- غزل شمارهٔ ۱۷۸ : هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
- غزل شمارهٔ ۱۷۹ : رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
- غزل شمارهٔ ۱۸۰ : ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
- غزل شمارهٔ ۱۸۱ : بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند
- غزل شمارهٔ ۱۸۲ : حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند
- غزل شمارهٔ ۱۸۳ : دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
- غزل شمارهٔ ۱۸۴ : دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
- غزل شمارهٔ ۱۸۵ : نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
- غزل شمارهٔ ۱۸۶ : گر می فروش حاجت رندان روا کند
- غزل شمارهٔ ۱۸۷ : دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
- غزل شمارهٔ ۱۸۸ : مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
- غزل شمارهٔ ۱۸۹ : طایر دولت اگر باز گذاری بکند
- غزل شمارهٔ ۱۹۰ : کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
- غزل شمارهٔ ۱۹۱ : آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
- غزل شمارهٔ ۱۹۲ : سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند
- غزل شمارهٔ ۱۹۳ : در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند
- غزل شمارهٔ ۱۹۴ : سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
- غزل شمارهٔ ۱۹۵ : غلام نرگس مست تو تاجدارانند
- غزل شمارهٔ ۱۹۶ : آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
- غزل شمارهٔ ۱۹۷ : شاهدان گر دلبری زین سان کنند
- غزل شمارهٔ ۱۹۸ : گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند
- غزل شمارهٔ ۱۹۹ : واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
- غزل شمارهٔ ۲۰۰ : دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند
- غزل شمارهٔ ۲۰۱ : شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند
- غزل شمارهٔ ۲۰۲ : بود آیا که در میکده‌ها بگشایند
- غزل شمارهٔ ۲۰۳ : سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود
- غزل شمارهٔ ۲۰۴ : یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود
- غزل شمارهٔ ۲۰۵ : تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
- غزل شمارهٔ ۲۰۶ : پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
- غزل شمارهٔ ۲۰۷ : یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
- غزل شمارهٔ ۲۰۸ : خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
- غزل شمارهٔ ۲۰۹ : قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
- غزل شمارهٔ ۲۱۰ : دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود
- غزل شمارهٔ ۲۱۱ : دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
- غزل شمارهٔ ۲۱۲ : یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
- غزل شمارهٔ ۲۱۳ : گوهر مخزن اسرار همان است که بود
- غزل شمارهٔ ۲۱۴ : دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
- غزل شمارهٔ ۲۱۵ : به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود
- غزل شمارهٔ ۲۱۶ : آن یار کز او خانه ما جای پری بود
- غزل شمارهٔ ۲۱۷ : مسلمانان مرا وقتی دلی بود
- غزل شمارهٔ ۲۱۸ : در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
- غزل شمارهٔ ۲۱۹ : کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
- غزل شمارهٔ ۲۲۰ : از دیده خون دل همه بر روی ما رود
- غزل شمارهٔ ۲۲۱ : چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
- غزل شمارهٔ ۲۲۲ : از سر کوی تو هر کو به ملالت برود
- غزل شمارهٔ ۲۲۳ : هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
- غزل شمارهٔ ۲۲۴ : خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
- غزل شمارهٔ ۲۲۵ : ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود
- غزل شمارهٔ ۲۲۶ : ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
- غزل شمارهٔ ۲۲۷ : گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
- غزل شمارهٔ ۲۲۸ : گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
- غزل شمارهٔ ۲۲۹ : بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد
- غزل شمارهٔ ۲۳۰ : اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
- غزل شمارهٔ ۲۳۱ : گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید
- غزل شمارهٔ ۲۳۲ : بر سر آنم که گر ز دست برآید
- غزل شمارهٔ ۲۳۳ : دست از طلب ندارم تا کام من برآید
- غزل شمارهٔ ۲۳۴ : چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
- غزل شمارهٔ ۲۳۵ : زهی خجسته زمانی که یار بازآید
- غزل شمارهٔ ۲۳۶ : اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
- غزل شمارهٔ ۲۳۷ : نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید
- غزل شمارهٔ ۲۳۸ : جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
- غزل شمارهٔ ۲۳۹ : رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
- غزل شمارهٔ ۲۴۰ : ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
- غزل شمارهٔ ۲۴۱ : معاشران ز حریف شبانه یاد آرید
- غزل شمارهٔ ۲۴۲ : بیا که رایت منصور پادشاه رسید
- غزل شمارهٔ ۲۴۳ : بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
- غزل شمارهٔ ۲۴۴ : معاشران گره از زلف یار باز کنید
- غزل شمارهٔ ۲۴۵ : الا ای طوطی گویای اسرار
- غزل شمارهٔ ۲۴۶ : عید است و آخر گل و یاران در انتظار
- غزل شمارهٔ ۲۴۷ : صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار
- غزل شمارهٔ ۲۴۸ : ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر
- غزل شمارهٔ ۲۴۹ : ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
- غزل شمارهٔ ۲۵۰ : روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
- غزل شمارهٔ ۲۵۱ : شب وصل است و طی شد نامه هجر
- غزل شمارهٔ ۲۵۲ : گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر
- غزل شمارهٔ ۲۵۳ : ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر
- غزل شمارهٔ ۲۵۴ : دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور
- غزل شمارهٔ ۲۵۵ : یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
- غزل شمارهٔ ۲۵۶ : نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
- غزل شمارهٔ ۲۵۷ : روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر
- غزل شمارهٔ ۲۵۸ : هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
- غزل شمارهٔ ۲۵۹ : منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
- غزل شمارهٔ ۲۶۰ : ای سرو ناز حسن که خوش می‌روی به ناز
- غزل شمارهٔ ۲۶۱ : درآ که در دل خسته توان درآید باز
- غزل شمارهٔ ۲۶۲ : حال خونین دلان که گوید باز
- غزل شمارهٔ ۲۶۳ : بیا و کشتی ما در شط شراب انداز
- غزل شمارهٔ ۲۶۴ : خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز
- غزل شمارهٔ ۲۶۵ : برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز
- غزل شمارهٔ ۲۶۶ : دلم رمیده لولی‌وشیست شورانگیز
- غزل شمارهٔ ۲۶۷ : ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
- غزل شمارهٔ ۲۶۸ : گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
- غزل شمارهٔ ۲۶۹ : دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
- غزل شمارهٔ ۲۷۰ : درد عشقی کشیده‌ام که مپرس
- غزل شمارهٔ ۲۷۱ : دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
- غزل شمارهٔ ۲۷۲ : بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
- غزل شمارهٔ ۲۷۳ : اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش
- غزل شمارهٔ ۲۷۴ : به دور لاله قدح گیر و بی‌ریا می‌باش
- غزل شمارهٔ ۲۷۵ : صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش
- غزل شمارهٔ ۲۷۶ : باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
- غزل شمارهٔ ۲۷۷ : فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
- غزل شمارهٔ ۲۷۸ : شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش
- غزل شمارهٔ ۲۷۹ : خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش
- غزل شمارهٔ ۲۸۰ : چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش
- غزل شمارهٔ ۲۸۱ : یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
- غزل شمارهٔ ۲۸۲ : ببرد از من قرار و طاقت و هوش
- غزل شمارهٔ ۲۸۳ : سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش
- غزل شمارهٔ ۲۸۴ : هاتفی از گوشه میخانه دوش
- غزل شمارهٔ ۲۸۵ : در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش
- غزل شمارهٔ ۲۸۶ : دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
- غزل شمارهٔ ۲۸۷ : ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
- غزل شمارهٔ ۲۸۸ : کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش
- غزل شمارهٔ ۲۸۹ : مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
- غزل شمارهٔ ۲۹۰ : دلم رمیده شد و غافلم من درویش
- غزل شمارهٔ ۲۹۱ : ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش
- غزل شمارهٔ ۲۹۲ : قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع
- غزل شمارهٔ ۲۹۳ : بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع
- غزل شمارهٔ ۲۹۴ : در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
- غزل شمارهٔ ۲۹۵ : سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
- غزل شمارهٔ ۲۹۶ : طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف
- غزل شمارهٔ ۲۹۷ : زبان خامه ندارد سر بیان فراق
- غزل شمارهٔ ۲۹۸ : مقام امن و می بی‌غش و رفیق شفیق
- غزل شمارهٔ ۲۹۹ : اگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر خاک
- غزل شمارهٔ ۳۰۰ : هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک
- غزل شمارهٔ ۳۰۱ : ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک
- غزل شمارهٔ ۳۰۲ : خوش خبر باشی ای نسیم شمال
- غزل شمارهٔ ۳۰۳ : شممت روح وداد و شمت برق وصال
- غزل شمارهٔ ۳۰۴ : دارای جهان نصرت دین خسرو کامل
- غزل شمارهٔ ۳۰۵ : به وقت گل شدم از توبه شراب خجل
- غزل شمارهٔ ۳۰۶ : اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول
- غزل شمارهٔ ۳۰۷ : هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمایل
- غزل شمارهٔ ۳۰۸ : ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل
- غزل شمارهٔ ۳۰۹ : عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام
- غزل شمارهٔ ۳۱۰ : مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام
- غزل شمارهٔ ۳۱۱ : عاشق روی جوانی خوش نوخاسته‌ام
- غزل شمارهٔ ۳۱۲ : بشری اذ السلامه حلت بذی سلم
- غزل شمارهٔ ۳۱۳ : بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم
- غزل شمارهٔ ۳۱۴ : دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم
- غزل شمارهٔ ۳۱۵ : به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم
- غزل شمارهٔ ۳۱۶ : زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
- غزل شمارهٔ ۳۱۷ : فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم
- غزل شمارهٔ ۳۱۸ : مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم
- غزل شمارهٔ ۳۱۹ : سال‌ها پیروی مذهب رندان کردم
- غزل شمارهٔ ۳۲۰ : دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم
- غزل شمارهٔ ۳۲۱ : هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم
- غزل شمارهٔ ۳۲۲ : خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم
- غزل شمارهٔ ۳۲۳ : ز دست کوته خود زیر بارم
- غزل شمارهٔ ۳۲۴ : گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم
- غزل شمارهٔ ۳۲۵ : گر دست دهد خاک کف پای نگارم
- غزل شمارهٔ ۳۲۶ : در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
- غزل شمارهٔ ۳۲۷ : مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
- غزل شمارهٔ ۳۲۸ : من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
- غزل شمارهٔ ۳۲۹ : جوزا سحر نهاد حمایل برابرم
- غزل شمارهٔ ۳۳۰ : تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
- غزل شمارهٔ ۳۳۱ : به تیغم گر کشد دستش نگیرم
- غزل شمارهٔ ۳۳۲ : مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
- غزل شمارهٔ ۳۳۳ : نماز شام غریبان چو گریه آغازم
- غزل شمارهٔ ۳۳۴ : گر دست رسد در سر زلفین تو بازم
- غزل شمارهٔ ۳۳۵ : در خرابات مغان گر گذر افتد بازم
- غزل شمارهٔ ۳۳۶ : مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
- غزل شمارهٔ ۳۳۷ : چرا نه در پی عزم دیار خود باشم
- غزل شمارهٔ ۳۳۸ : من دوستدار روی خوش و موی دلکشم
- غزل شمارهٔ ۳۳۹ : خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم
- غزل شمارهٔ ۳۴۰ : من که از آتش دل چون خم می در جوشم
- غزل شمارهٔ ۳۴۱ : گر من از سرزنش مدعیان اندیشم
- غزل شمارهٔ ۳۴۲ : حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم
- غزل شمارهٔ ۳۴۳ : چل سال بیش رفت که من لاف می‌زنم
- غزل شمارهٔ ۳۴۴ : عمریست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم
- غزل شمارهٔ ۳۴۵ : بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم
- غزل شمارهٔ ۳۴۶ : من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
- غزل شمارهٔ ۳۴۷ : صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
- غزل شمارهٔ ۳۴۸ : دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
- غزل شمارهٔ ۳۴۹ : دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
- غزل شمارهٔ ۳۵۰ : به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
- غزل شمارهٔ ۳۵۱ : حاشا که من به موسم گل ترک می کنم
- غزل شمارهٔ ۳۵۲ : روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم
- غزل شمارهٔ ۳۵۳ : من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم
- غزل شمارهٔ ۳۵۴ : به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
- غزل شمارهٔ ۳۵۵ : حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم
- غزل شمارهٔ ۳۵۶ : گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم
- غزل شمارهٔ ۳۵۷ : در خرابات مغان نور خدا می‌بینم
- غزل شمارهٔ ۳۵۸ : غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم
- غزل شمارهٔ ۳۵۹ : خرم آن روز کز این منزل ویران بروم
- غزل شمارهٔ ۳۶۰ : گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
- غزل شمارهٔ ۳۶۱ : آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم
- غزل شمارهٔ ۳۶۲ : دیدار شد میسر و بوس و کنار هم
- غزل شمارهٔ ۳۶۳ : دردم از یار است و درمان نیز هم
- غزل شمارهٔ ۳۶۴ : ما بی غمان مست دل از دست داده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۳۶۵ : عمریست تا به راه غمت رو نهاده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۳۶۶ : ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم
- غزل شمارهٔ ۳۶۷ : فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم
- غزل شمارهٔ ۳۶۸ : خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم
- غزل شمارهٔ ۳۶۹ : ما ز یاران چشم یاری داشتیم
- غزل شمارهٔ ۳۷۰ : صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم
- غزل شمارهٔ ۳۷۱ : ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
- غزل شمارهٔ ۳۷۲ : بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم
- غزل شمارهٔ ۳۷۳ : خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم
- غزل شمارهٔ ۳۷۴ : بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
- غزل شمارهٔ ۳۷۵ : صوفی بیا که خرقه سالوس برکشیم
- غزل شمارهٔ ۳۷۶ : دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم
- غزل شمارهٔ ۳۷۷ : ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
- غزل شمارهٔ ۳۷۸ : ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
- غزل شمارهٔ ۳۷۹ : سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم
- غزل شمارهٔ ۳۸۰ : بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم
- غزل شمارهٔ ۳۸۱ : گر چه ما بندگان پادشهیم
- غزل شمارهٔ ۳۸۲ : فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان
- غزل شمارهٔ ۳۸۳ : چندان که گفتم غم با طبیبان
- غزل شمارهٔ ۳۸۴ : می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان
- غزل شمارهٔ ۳۸۵ : یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
- غزل شمارهٔ ۳۸۶ : خدا را کم نشین با خرقه پوشان
- غزل شمارهٔ ۳۸۷ : شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
- غزل شمارهٔ ۳۸۸ : بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن
- غزل شمارهٔ ۳۸۹ : چو گل هر دم به بویت جامه در تن
- غزل شمارهٔ ۳۹۰ : افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن
- غزل شمارهٔ ۳۹۱ : خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن
- غزل شمارهٔ ۳۹۲ : دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
- غزل شمارهٔ ۳۹۳ : منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
- غزل شمارهٔ ۳۹۴ : ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن
- غزل شمارهٔ ۳۹۵ : گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن
- غزل شمارهٔ ۳۹۶ : صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن
- غزل شمارهٔ ۳۹۷ : ز در درآ و شبستان ما منور کن
- غزل شمارهٔ ۳۹۸ : ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
- غزل شمارهٔ ۳۹۹ : کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن
- غزل شمارهٔ ۴۰۰ : بالابلند عشوه گر نقش باز من
- غزل شمارهٔ ۴۰۱ : چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من
- غزل شمارهٔ ۴۰۲ : نکته‌ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین
- غزل شمارهٔ ۴۰۳ : شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
- غزل شمارهٔ ۴۰۴ : می‌فکن بر صف رندان نظری بهتر از این
- غزل شمارهٔ ۴۰۵ : به جان پیر خرابات و حق صحبت او
- غزل شمارهٔ ۴۰۶ : گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
- غزل شمارهٔ ۴۰۷ : مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
- غزل شمارهٔ ۴۰۸ : ای آفتاب آینه دار جمال تو
- غزل شمارهٔ ۴۰۹ : ای خونبهای نافه چین خاک راه تو
- غزل شمارهٔ ۴۱۰ : ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو
- غزل شمارهٔ ۴۱۱ : تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو
- غزل شمارهٔ ۴۱۲ : مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
- غزل شمارهٔ ۴۱۳ : خط عذار یار که بگرفت ماه از او
- غزل شمارهٔ ۴۱۴ : گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو
- غزل شمارهٔ ۴۱۵ : ای پیک راستان خبر یار ما بگو
- غزل شمارهٔ ۴۱۶ : خنک نسیم معنبر شمامه‌ای دلخواه
- غزل شمارهٔ ۴۱۷ : عیشم مدام است از لعل دلخواه
- غزل شمارهٔ ۴۱۸ : گر تیغ بارد در کوی آن ماه
- غزل شمارهٔ ۴۱۹ : وصال او ز عمر جاودان به
- غزل شمارهٔ ۴۲۰ : ناگهان پرده برانداخته‌ای یعنی چه
- غزل شمارهٔ ۴۲۱ : در سرای مغان رفته بود و آب زده
- غزل شمارهٔ ۴۲۲ : ای که با سلسله زلف دراز آمده‌ای
- غزل شمارهٔ ۴۲۳ : دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
- غزل شمارهٔ ۴۲۴ : از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای
- غزل شمارهٔ ۴۲۵ : دامن کشان همی‌شد در شرب زرکشیده
- غزل شمارهٔ ۴۲۶ : از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
- غزل شمارهٔ ۴۲۷ : چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
- غزل شمارهٔ ۴۲۸ : سحرگاهان که مخمور شبانه
- غزل شمارهٔ ۴۲۹ : ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
- غزل شمارهٔ ۴۳۰ : به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می
- غزل شمارهٔ ۴۳۱ : لبش می‌بوسم و در می‌کشم می
- غزل شمارهٔ ۴۳۲ : مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
- غزل شمارهٔ ۴۳۳ : ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
- غزل شمارهٔ ۴۳۴ : ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی
- غزل شمارهٔ ۴۳۵ : با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی
- غزل شمارهٔ ۴۳۶ : آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی
- غزل شمارهٔ ۴۳۷ : ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
- غزل شمارهٔ ۴۳۸ : سبت سلمی بصدغیها فؤادی
- غزل شمارهٔ ۴۳۹ : دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی
- غزل شمارهٔ ۴۴۰ : سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی
- غزل شمارهٔ ۴۴۱ : چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی
- غزل شمارهٔ ۴۴۲ : به جان او که گرم دسترس به جان بودی
- غزل شمارهٔ ۴۴۳ : چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری
- غزل شمارهٔ ۴۴۴ : شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
- غزل شمارهٔ ۴۴۵ : تو را که هر چه مراد است در جهان داری
- غزل شمارهٔ ۴۴۶ : صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری
- غزل شمارهٔ ۴۴۷ : بیا با ما مورز این کینه داری
- غزل شمارهٔ ۴۴۸ : ای که در کوی خرابات مقامی داری
- غزل شمارهٔ ۴۴۹ : ای که مهجوری عشاق روا می‌داری
- غزل شمارهٔ ۴۵۰ : روزگاریست که ما را نگران می‌داری
- غزل شمارهٔ ۴۵۱ : خوش کرد یاوری فلکت روز داوری
- غزل شمارهٔ ۴۵۲ : طفیل هستی عشقند آدمی و پری
- غزل شمارهٔ ۴۵۳ : ای که دایم به خویش مغروری
- غزل شمارهٔ ۴۵۴ : ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی
- غزل شمارهٔ ۴۵۵ : عمر بگذشت به بی‌حاصلی و بوالهوسی
- غزل شمارهٔ ۴۵۶ : نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
- غزل شمارهٔ ۴۵۷ : هزار جهد بکردم که یار من باشی
- غزل شمارهٔ ۴۵۸ : ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی
- غزل شمارهٔ ۴۵۹ : زین خوش رقم که بر گل رخسار می‌کشی
- غزل شمارهٔ ۴۶۰ : سلیمی منذ حلت بالعراق
- غزل شمارهٔ ۴۶۱ : کتبت قصه شوقی و مدمعی باکی
- غزل شمارهٔ ۴۶۲ : یا مبسما یحاکی درجا من اللالی
- غزل شمارهٔ ۴۶۳ : سلام الله ما کر اللیالی
- غزل شمارهٔ ۴۶۴ : بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی
- غزل شمارهٔ ۴۶۵ : رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی
- غزل شمارهٔ ۴۶۶ : این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی
- غزل شمارهٔ ۴۶۷ : زان می عشق کز او پخته شود هر خامی
- غزل شمارهٔ ۴۶۸ : که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی
- غزل شمارهٔ ۴۶۹ : انت روائح رند الحمی و زاد غرامی
- غزل شمارهٔ ۴۷۰ : سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
- غزل شمارهٔ ۴۷۱ : ز دلبرم که رساند نوازش قلمی
- غزل شمارهٔ ۴۷۲ : احمد الله علی معدله السلطان
- غزل شمارهٔ ۴۷۳ : وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
- غزل شمارهٔ ۴۷۴ : هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی
- غزل شمارهٔ ۴۷۵ : گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
- غزل شمارهٔ ۴۷۶ : نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی
- غزل شمارهٔ ۴۷۷ : دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
- غزل شمارهٔ ۴۷۸ : نوش کن جام شراب یک منی
- غزل شمارهٔ ۴۷۹ : صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی
- غزل شمارهٔ ۴۸۰ : ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
- غزل شمارهٔ ۴۸۱ : بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی
- غزل شمارهٔ ۴۸۲ : ای دل به کوی عشق گذاری نمی‌کنی
- غزل شمارهٔ ۴۸۳ : سحرگه ره روی در سرزمینی
- غزل شمارهٔ ۴۸۴ : تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
- غزل شمارهٔ ۴۸۵ : ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی
- غزل شمارهٔ ۴۸۶ : بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی
- غزل شمارهٔ ۴۸۷ : ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی
- غزل شمارهٔ ۴۸۸ : سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی
- غزل شمارهٔ ۴۸۹ : ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی
- غزل شمارهٔ ۴۹۰ : در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
- غزل شمارهٔ ۴۹۱ : به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی
- غزل شمارهٔ ۴۹۲ : سلامی چو بوی خوش آشنایی
- غزل شمارهٔ ۴۹۳ : ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
- غزل شمارهٔ ۴۹۴ : ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی
- غزل شمارهٔ ۴۹۵ : می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی