ای دیده اگر هزار سیل انگیزی
خاک همه تبریز به خون آمیزی
از عهده ماتمش نیائی بیرون
بی فایده آب خود چرا میریزی؟
< رباعی شمارهٔ ۳۴
رباعی شمارهٔ ۳۲ >
