آتش ز دهان شمع دیشب میجست
ناگاه سپیده دم زبانش بشکست
سر رشته به پایان شد و تابش بنماند
روزش به شب آمد و بروزم بنشست
< رباعی شمارهٔ ۳۹
رباعی شمارهٔ ۳۷ >
