هر لحظه ز من ناله نو میخیزد
پیری ز تنم خرابهای انگیزد
پوسیده شدست خانه آب و گلم
هر جه که نهم دست فرو میریزد
< رباعی شمارهٔ ۶۴
رباعی شمارهٔ ۶۲ >
