تا کی چو گل از هوا مشوش باشیم؟
چند از پی آبرو در آتش باشیم؟
چون جان عزیز ما به دست قدر است
تن را به قضا دهیم و دلخوش باشیم
< رباعی شمارهٔ ۱۰۲
رباعی شمارهٔ ۱۰۰ >