به نوشانوش رفت آن شب به پایان

سحر چون شد لب آفاق خندان

دگر عیش و طرب را تازه کردند

ز می بر روی عشرت غازه کردند

دو مه گه آشکار و گه نهانی

دو مه خوردند با هم دوستگانی

بجز بوسی نجست از دلستان هیچ

کناری بود دیگر در میان هیچ

همی خوردند جام از شام تا بام

که ناگه تشتشان افتاد از بام

رسانیدند غمازان کشور

ازین رمزی به نزدیکان آن در

که خورشید دلارا ناگهانی

به صد دل گشته عاشق بر جوانی

همه روز و شبش جام است بر کف

هزارش بار زد ناهید بر دف

زن قیصر که بد خورشید را مام

بلند اختر زنی بود افسرش نام

چو شد مشهور در شهر این حکایت

به افسر باز گفتند این روایت

ز غیرت سر و قدش گشت چون بید

همان دم رفت سوی کاخ خورشید

صنم در گلشنی چون گل خزیده

ز غیر دوست دامن در کشیده

به کنج خلوتی دو دوست با دوست

نشسته چون دو مغز اندر یکی پوست

موافق چون دو گوهر در یکی درج

معانق چون دو کوکب در یکی برج

درون پرده گل بلبل به آواز

نوازان نغمه ای بر صورت شهناز

بهار افروز و شکر با شکر ریز

به چنگ آورده الحان دلاویز

به گرد آن دیار روح پرور

نمی گردید جز ساقی و ساغر

بر آمد ابر و بارانی فرو کرد

در آمد سیل و طوفانی در آورد

نسیم آمد عنان از دست داده

چو باد صبحدم دم برفتاده

صنم را گفت : «اینک افسر آمد

چه می نالی که افسر بر سر برآمد؟

ترا افسر بدین حال ار ببیند

سرت دور از تو باد افسر نبیند

صنم را بود بیم جان جمشید

همی لرزید بر جمشید چون بید

ملک را گفت: «آمد مادر من

نمی دانم چه آید بر سر من!

ندیدی هیچ ازین بستان تو باری

همان بهتر که باشی بر کناری

چو گنجی باش پنهان در خرابی

چو نیلوفر فرو بر سر در آبی

میان سرو همچون جان نهان شد

سراپا سرو پنداری روان شد

ز شاخ سرو نجمی یافت شاهی

درخت سرو بار آورد ماهی

ملک جمشید جان انداخت در سرو

همانی آشیانی ساخت بر سر

چو خلوتخانه خالی شد ز جمشید

به ماهی منکسف شد چشم خورشید

خروش چاوشان از در بر آمد

سر خوبان روم از در دآمد

به سر بر می شد آتش چون چراغش

همی آمد برون دود از دماغش

گره بر رخ زده چون زلف مشکین

چو ابرو داد عرض لشکر چین

پری رخسار حالی مادرش دید

به استقبال شد، دستش ببوسید

نظر بر روی دختر کرد مادر

چو زلف خویش می دیدش بر آذر

مرکب کرد حنظل با طبر زد

به خورشید شکر لب بانگ بر زد

که: «ای رعنا چو گل تا چند و تا کی

کشی از جام زرین لاله گون می؟

چو نرکس تا به کی ساغر پرستی

قدح در دست و سر در خواب مستی؟

تو تا باشی نخواهد شد چو لاله

سرت خالی ز سودای پیاله

بسی جان خراب از می شد آباد

بس آبادا که دادش باده بر باد

میی با رنگ صافی چون لب یار

حیات افزاید و روح آورد بار

ز مستی گران چون چشم دلبر

چه آید غیر بیماریت بر سر

به چشم خویش می بینم که هستی

که باشد در سرت سودای مستی

بسی چوب از قفای مطربان زد

نی اندر ناخن شیرین لبان زد

چو ابرو روی حاجب را سیه کرد

چو زلفش سلسله در گردن آورد

به کوهی در حصاری داشت افسر

که با گردون گردان بود همبر

کشان خورشید را با خویشتن برد

به لالائی دو سه شبرنگ بسپرد

شکر لب را در آن بتخانه تنگ

نهان بنشاند چون یاقوت در سنگ

ندادندی برش جز باد را بار

نبودی آفتاب را سایه را بار

چمن پرورد گلبرگ بهاری

چو گل در غنچه شد ناگه حصاری

حصاری بود عالی سور بر سور

پری پیکر عزا می داشت در سور

در آن سور آن گلی سوری به ماتم

چو صبح از دیده می افشاند شبنم

بدان آتش که هجرانش بر افروخت

جدا شد چون عسل از موم می سوخت

نمی آسود روز و شب نمی خفت

شب و روز این سخن را باد می گفت

دل من باری از تیمار خون است

ندادم حال آن بیمار چون است

از آن جانب ملک چون حال خورشید

بدید از جان خود برداشت امید

به دندان می گزید انگشت چون باز

کبوتر وار کرد از سرو پرواز

فرود آمد به برج ماه رخسار

همی گردید گرد برج دیار

همی گردید و خون از دیده می راند

به زاری بر دیار این قطعه می خواند